Eigenlijk zou elke baby moeten weigeren geboren te worden. Het leven is een aaneenschakeling van risico’s en daartussendoor liggen de drama’s voor het opscheppen. Om te beginnen, krijg je al een lijf dat alleen maar tussen smalle marges normaal functioneren kan. Met de geest is het al netzo. Ik ben bijvoorbeeld niet helemaal goed bij mijn hoofd en dat komt doordat ik ter wereld ben gebracht met een forceps. Dat is een soort tang waarmee je ook de kroketten uit de friteuse haalt. Thuis noemen we zo’n ding ook wel een “klotenknijper”. Hoe dan ook, je kunt het nog zien aan de vorm van mijn hoofd. En ik ben de enige niet.
Daarna ontrolt zich een reeks van risico’s waarvoor wij als mens eigenlijk helemaal ongeschikt zijn. Wij willen op aarde zekerheid en die is nu juist niet te krijgen. Mensen willen altijd vooral hebben wat ze niet kunnen krijgen. Dat is het grootste risico. Het enige waarvan ze zeker zijn, is iets dat ze niet willen: de dood.
Alhoewel, sommigen zien in die dood een oplossing voor al hun problemen. In de opperste wanhoop springen ze voor treinen met kind en al of schieten ze elkaar dood vanwege wat dingetjes in de familie. Nou ja, “wat dingetjes”, er zal heus wel meer aan de hand zijn geweest. Of zoiets een oplossing biedt voor de zelfmoordenaars? Daarover lopen de meningen uiteen. Wie in reïncarnatie gelooft, weet heel zeker dat het geen oplossing is. Het leidt dan alleen maar tot herhaling. Ook anderen zien nog al wat belemmeringen omdat niemand weet wat er precies gebeurt na het overlijden. Daar begint het monopolie van het geloof.
Zeker is dat zij veel anderen met trauma’s achterlaten, zoals treinmachinisten. Met een beetje pech raken die door zo’n daad rijp voor zelfmoord, een gezinsdrama. Aan deze drama’s wordt door de media maar ook door anderen uitgebreid aandacht besteed en zo krijgen we elke week er de beelden van te zien: witte tentjes en mannen en vrouwen die met een strak gezicht heen en weer lopen. De mensen zijn aangeslagen en tot op zekere hoogte moet dat potentiële zelfmoordenaars tevreden stellen. “Als ik het doe, heb ik de anderen ook lekker te pakken, die lui die mij het leven zo zuur hebben gemaakt.”
Mensen zijn kopieermachines. Dat is gemakkelijk bij de opvoeding en in het onderwijs. Lastiger wordt het als het om mode en platte beeldbuizen gaat. Mensen gaan allemaal hetzelfde dragen voor zover ze zich dat kunnen veroorloven en of het ze staat of niet. Ze lenen geld voor een platte beeldbuis en een auto en soms voor de vakantie naar zonnestranden. Kopiëren en nog eens Xerox. En wie niet meedoet? Die wordt over de streep getrokken door de zich tot vervelens toe herhalende reclame. Misschien kopen mensen wel eens een product in de hoop dat die ellendige reclame dan over zal zijn.
Hoe dan ook, zelfs wie niet in reïncarnatie gelooft, is gevoelig voor herhaling. Wie altijd maar gewelddadige films kijkt en spelletjes speelt, gaat op den duur heus denken dat geweld een normale omgangsvorm is. Hetzelfde geldt voor bordeelbezoek, vreemdgaan en SM-sex. Ik vrees dat het ook van toepassing is op zelfmoord, iets waarover de media in het verleden maar mondjesmaat schreven. Expres. Nu de kijkcijfers gehaald moeten worden door elke vorm van sensatie, is niets mooier dan vader en kinderen op het spoor te laten zien vlak voor de botsing. En…erna. Liefst met uitleggerige pijltjes en cirkeltjes erbij in de trant van “het totaal verpletterde hoofdje van de zesjarige Roel”.
Een soort strip waar we aan wennen. Het wordt bijna een hype. Een stukje hedendaags cultuurgoed. Gezinsproblemen? Hup, weg gezin. Echt, de reclame daarvoor moet stoppen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 
Gelukkig wordt de zware kost nog wat hoog gehouden door cynische humor. Het is inderdaad walgelijk. Nu heb ik een tijdje geleden een documentaire gezien (netwerk? weet niet zeker) over een man die mensen hielp bij zelfmoord. In eerste instantie: “Belachelijk!” Dan denk je na en zie/hoor je dat de zelfmoordmensjes worden geadviseerd door een oude man over hoe zij aan hun einde zouden moeten komen. In het onderlinge briefcontact (voor de daad dan toch eindelijk komt) heeft ie mensen kunnen redden, maar het mooist misschien wel; mensen nachtmerries of het zelfde idiotisme bespaard. Hij raadt namelijk af om voor de trein te springen en raad dan aan (als er niets anders meer op zit) om een overdosis slaappillen of wat dan ook te nemen. Dit zodat anderen niet de dupe worden van zijn of haar daden.
Dan kom je op een etische kwestie uit; Is dit goed of is dit slecht? Ik denk dat het goed is, dat hij er is. Want het heeft in ieder geval al heel wat trauma’s bespaard.
Zelfmoord vind ik zowiezo al een voor van egoïsme, maar voor een trein springen vind ik de grootste vorm van egoïsme (dit geldt uiteraard ook voor mensen die van flatten, viaducten of wat voor walgelijke alternatieven springen).