Pronk met Ploumen

De boel bij elkaar houden… Sinds burgemeester Cohen die woorden in de mond heeft genomen, heeft iedereen er de mond vol van. Ook politieke partijen. Het lukt lang niet altijd om de boel bij elkaar te houden. Niet in de VVD, niet in de SP en ook niet in de PvdA. Soms, zoals in het geval van Jami. zou een partij daar ook heel blij mee moeten zijn.

Nou ja, blij, een scheiding der geesten is altijd jammer maar voor socialisten een heugelijk moment. Het is een onmisbaar onderdeel van de dialectiek waarvan de socialistische aarstvader Marx zo veelvuldig spreekt. Dialectiek zonder scheiding der geesten is ondenkbaar.

Volgenshet partijbestuur van de PvdA zou Jan Pronk geen goed voorzitter zijn geweest omdat hij de geesten uiteen gedreven zou hebben. Hij werkt als splijtzwam en ik denk dat het bestuur daarin gelijk heeft gehad. Jan Pronk is geen diplomaat, dat blijkt alleen al uit de manier waarop hij het, overigens afgrijselijke, bewind in Soedan tegen zich in het harnas wist te jagen. Niemand had er baat bij.

Jan was zondag bij BNR om te vertellen of hij na zijn nederlaag als kandidaat voorzitter soms een eigen beweging zou gaan opzetten. Maar nee, daarvoor is hij te sjiek en te loyaal. Te socialistisch ook.

Het besturen van een politieke partij is iets anders dan het besturen van een stad of een functie bij de VN. Waar de laatste alleen iets kan bereiken met pappen en nathouden totdat de zaak ten goede keert, daar is een politieke partij niet gebaat bij al teveel diplomatie. Zij moet een aantrekkelijk gezicht hebben voor de kiezer. Nu wordt schoonheid niet bepaald door de perfectie maar door de afwijking(en)  daarvan. Aantrekkingskracht bestaat bij de gratie van het opvallende. Wie opvalt, onderscheidt zich van anderen op de één of andere manier.

De boel bij elkaar houden, dat betekent dat iedereen zo’n beetje tevreden blijft. De één is meestal wat meer tevreden dan de ander maar niemand voelt zich er echt lekker bij. Het is het taboe, het ongezegde woord aan de etenstafel, de onmeetbare spanning in de familieverhoudingen. Voor menigeen vormen ze een reden om een hekel te hebben aan verjaarspartijtjes. Maar ze zorgen ervoor dat de familie net zo netjes is als alle andere. De boel bij elkaar houden, betekent dat er niets opvalt. De boel bij elkaar houden?

Weerzinwekkend is zoiets als het om een politieke partij gaat. Waarom zou ik lid willen worden van een vereniging die zich in niets onderscheidt van alle andere verenigingen? Al was het maar dat er elke dag herrie in de tent was. Dat doet het bloed stromen en het leven bruisen. De boel bij elkaar houden? Dat kan nooit slaan op een partij. In een partij moeten de leden bij elkaar willen blijven, vanuit zichzelf. Het `verjaarspartijtje` moet een hoogtepunt zijn voor de leden.

In dat opzicht zou Jan Pronk een uitstekende voorzitter zijn geweest. O ja, er zouden opzeggingen komen, splitsingen, weglopers. De kraan zou wagenwijd open staan. Maar ook nu is ze niet hermetisch gesloten. Dat blijkt uit Jami en Van Dam. Onder Jan pronk zou de partij leegstromen totdat er een kern overbleef met een gedeeld ideaal. Onwrikbaar aan elkaar gekluisterd, ruzie makend en discussiërend en toch koersend in een duidelijke richting.

Daarvoor zouden de gedeelde uitgangspunten zorgen. De voorzitter is de herder, de uitgangspunten of beginselen zijn de honden. En ze zouden sterk en stevig doorstomen. Klein, fijn en uiterst aantrekkelijk voor een flink deel van het kiezerspubliek. Ja, door haar karaktervolle uiterlijk ook aantrekkelijk voor nieuwe leden. Partijen moet je als kiezer vooral uit elkaar kunnen houden.

En nu drijven slechts de ploumen voorbij van een stoomscheepje op de oceaan dat maar niet op gang kan komen. Jan blijft aan boord maar of hij ooit de kans krijgt de ketels op te stoken  zodat het “volle kracht vooruit” gaat, dat blijft voorlopig nog ongewis. Zal de machinist van het Nederlandse socialisme misschien zelf vergaan bij gebrek aan kolen in de bunker?

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.gillishof.nl

www.mooseminde.blogspot.com

amsterdam.nl/gemeente/documenten/toespraken/cohen/inhoud/2006/festival_der

www.regelzucht.nl

www.iknik.blogspot.com

www.dezwijger.blogspot.com

 www.mythologie.wordpress.com

Rechts, links en Beerenburg

“Wie niet kan laveren, moet niet in de politiek gaan”, Kommer Sybenga, de oude en wijze politicus, zakt onderuit in zijn relaxfauteuil met hocker en sabbelt aan zijn Friesche pijp. Hij weet waar hij over praat want in zijn vrijetijd, tegenwoordig bijna altijd, is Kommer een verwoed zeiler. Hij heeft kanalen, rivieren, meren en zeeën en zelfs de oceaan bezeild en elke keer weer kwam hij met man en muis gezond thuis.

Het valt mij op hoe de relaxfauteuil vloekt bij de rest van het interieur. De beige-bruin gestuukte muren, de witte schouw met eikenhouten lijst, de zware, bruine Friese stoeltjesklok en dan is er ineens de diarreekleurige relaxfauteuil. Kommer moet de verwondering in mijn ogen hebben opgemerkt. “Ik kon hem in geen andere kleur krijgen”, zucht hij. “Hoewel het ding me een godsvermogen heeft gekost. Alles is elektrisch, weet je. Er zit zelfs een automatisch massagebedrijf in zitting en rugleuning. Toch  ben ik wel eens bang dat als ik in deze stoel een hartaanval krijg, dat het ding me automatisch voorover eruit zal kieperen. Hij zit lekker maar hij houdt niet van me. Soit.”

Inderdaad, daarover zouden we het niet hebben. Ik ben deze keer met mijn blocnote bij de éminence grise van de Nederlandse politiek binnengevallen om over links en rechts te spreken. “Laveren`, herhaal ik. `Als een stuurman naast God?` Kommer barst in een onbedaarlijke maar door het pijproken aangevreten lach uit. `Kijk, dat is nu rechts`, zegt hij eindelijk. `Alles altijd koppelen aan wat het meest voor de hand ligt.`

`Laveren is een activiteit waarbij je links en rechts nodig hebt`, gaat hij verder. `Vooral bij tegenwind kom je er het beste mee vooruit al moet je goed opletten hoe ver je van de middenlijn afblijft. En`, laat hij daar nadrukkelijk op volgen. `Die middenlijn heeft niets te maken met een zogenaamd politiek midden. De middenlijn is de rode draad die jou als politicus (het woord `politica`ligt Kommer wat minder gemakkelijk in de mond, wat ik dan weer als rechts beschouw) op het juiste spoor houdt. De middenlijn bepaalt wat acceptabel is en wat niet en hoever je het evenwicht mag verstoren. Van jezelf.` Hij lurkt borrelend aan zijn pijp en stampt de tabak nog eens aan.

`Zin in een glaasje Beerenburg?` Ik ben geen liefhebber van het spul maar als Kommer je zoiets aanbiedt, kun je het niet weigeren. Je zou de man tot in het diepste van zijn Friese ziel treffen. Hij schenkt het roodbruine vocht haast liefdevol in en drukt de kurk met een absolutistisch gebaar op het kruikje. `Die moet goed  dicht zijn, anders gaat het aroma verloren`, lacht hij terwijl hij de pijp van zijn linker naar zijn rechter mondhoek beweegt. 

`Links is `zorg` voor de mensen en zien dat niemand verloren gaat of buiten blijft staan. `Rechts is handhaven van goede, oude gebruiken en gewoonten. `Links` is openstaan voor nieuwe mogelijkheden omdat je denkt dat de wereld er beter van zal worden. `Rechts` is het afkeuren van nieuwigheid omdat je bang bent dat de wereld verloedert. `Links` is welzijn, `rechts` is welvaart. `Links` is `letten op de behoeften van de individu zodat iedereen tot zijn recht komt. `Rechts` is initiatief nemen om er beter van te worden en te zorgen dat je gezin het goed heeft. `Links` is buiten op straat, `rechts` is lekker thuis bij de open haard`.

Kommer kijkt nu even zwijgend en nadenkend voor zich uit terwijl hij ziet dat zijn pijp uitgaat maar hij steekt hem niet opnieuw aan. “Links` en `rechts` hebben elkaar nodig. Het zijn twee paarden die de wagen van je leven vooruittrekken. `Midden` is niks. `Midden loopt in het tweespan niets, er bestaat evenwicht maar er gaat geen kracht van uit`, gaat hij verder. `Midden` is onverschilligheid omdat door de onbewegelijkheid niets er meer toe doet. Stuurmanskunst drijft je van links naar rechts en weer terug, steeds door het midden maar daar verblijf je maar heel kort. Bijna steeds ben je aan één van beide zijden van `midden`. Praat me dus niet van het politieke midden. Dat is dood en het absolute niets.` Nijdig stanpt hij nog een keer zijn uitgebrande pijp aan. `Praat me niet van het midden`, zegt hij nog een keer. Dan kijkt hij of hij zich bedenkt. `Alleen…het werkelijke politieke midden ligt in je zelf. Zoek het op en houd het vast, gewoon om overeind te blijven.`

Hij leunt nu achterover in zijn stoel en laat de rugleuning wat verder naar achteren zakken. `Nog een Beerenburg?` en ik stem opnieuw in. `Weet je, als een vrouw haar armen om je nek slaat dan raken haar handen elkaar achter je. De linker en de rechter hand en hoe steviger ze elkaar vastpakken, des te beter voel jij je.` Hij heeft zijn pijp opnieuw aangestoken en blaast een eerste onbeholpen wolkje uit. Daarmee geeft hij mij de tijd om over zijn woorden na te denken. Niet veel trouwens want ik moet het allemaal nog opschrijven ook. `Links en rechts, het is allemaal niet principieel, het is niet meer dan een verschil in graden ooster- en westerlengte. Wie vergeet op tijd over stag te gaan, valt van de aardbol af. Die heeft ons niets meer te zeggen. En daarbij wilde ik het graag laten, jongeman.`

Die laatste woorden van Kommer zijn kenmerkend voor hem. Ik ben 61.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.fertiliteit.info

www.tamaraengert.wordpress.com

www.red-star.nl

www.digischool.nl

www.intensievemenshouderij.nl

marbel.info

www.denieuwereporter.nl

`

De DDR en Arend Jan Boekesteijn

Het WC-papier in de DDR was zó hard dat met behulp daarvan zelfs “der letzte Arsch  rot wird’. Dat was humor in de communistische heilstaat van Erich Honnecker wiens portret nu voor 5 euro te koop is in het nieuwe DDR-Hostel in Berlijn. Alles doet er herinneren aan de DDR: grauwe eentonige buitenkant, krakkemikkig en slecht fumctionerend interieur, het WC-papier en noem maar op. Het enige wat niet gelijk is gebleven, is de service. De gast wordt er niet meer als een ongewenste hond behandeld zoals destijds gebruikelijk was. DDR-Hostels waren een schoolvoorbeeld van ongastvrijheid. En nog iets: de slaapkamers zijn niet meer voorzien van afluistermicrofoons, iets wat ik persoonlijk wel betreur.

De opening van het Hostel is een commerciële grap. Er is een bepaald publiek dat graag eens wil meemaken hoe het was om het als gast te doen met de opzettelijke en schandelijke armoe in de heilshoreca. De hoteleigenaar denkt er goed aan te kunnen verdienen, mede dankzij de souvenirs uit de DDR-tijd. Het mooie ervan is dat het gaat om een persiflage van iets dat inmiddels geen dagelijkse werkelijkheid meer is.

Ja, het is een bekende uitspraak “later lach je erom”. Ik vraag me af of dat ook het geval zal zijn met Arend Jan Boekesteijn. Deze zoetgevooisde agressieveling heeft volkomen ten onrechte een plaats verworven in de VVD-fractie. Dat zou nog niet zo erg zijn als hij zijn mond hield maar dat is beslist niet het geval. Boekesteijn lijkt wel een soort rijzende ster binnen de partij ook al staat hij even ver van het liberalisme af als Honnecker. Hij is het vleesgeworden verval van het liberalisme.

Het probleem met Boekesteijn is dat hij maar één mondhoek heeft: de rechter. Hij wil als het even kan in de komende vier jaar 1,2 miljard van mijn zuur verdiende centen over de balk smijten om de koloniale macht in Afghanistan in stand te houden. Ik krijg het gevoel dat je in zijn ogen beter 10 Afghaanse meisjes dood kunt schieten dan één Talibanstrijder laten ontsnappen. Hij gloeit van trots als hij kan melden dat Nederland aan dergelijke glorieuze operaties heeft meegedaan. Ja, ja, Hollands vlag  aan vreemde kust, of liever: in vreemde steenwoestijn.

Echte walging komt over mij als ik zie hoe deze man met een vriendelijk gezicht en op zachte toon zijn agressiviteit presenteert. Hij doet dat op basis van vermeende intellectualiteit die hij dan weer heeft ontleend aan een, op het eerste gezicht mislukte, studie geschiedenis.

Wat hij maar niet wil begrijpen, is dat terroristen geen “thuisland” nodig hebben. De laatste, mislukte aanslagen in Londen en Glasgow onderstrepen dat. Eén van de verdachten is nota bene arts in een ziekenhuis in Australië. Niks Afghanistan, niks Irak, niks Taliban en zelfs niks Osama. Gewoon met vrienden in de garage gezellig bommetjes in elkaar knutselen en die heel ergens anders in de wereld af laten gaan. Het mag nu toch wel duidelijk zijn dat de zogenaamde succesvolle strijd tegen Talibandieten in Afghanistan geen enkele invloed heeft op het handelen van dit soort “artsen”. Misschien dat er binnenkort ook priesters en soldaten van het Leger des Heils bij betrokken zijn.

Boekesteijn lijkt geïnvesteerd te hebben in terroristische netwerken. Hij wil ze stimuleren door de bevolking van Afghanistan en Irak en het hele Midden-Oosten tegen ons in het harnas te jagen. Als historicus zou hij moeten weten dat al dat wapengeweld nog nooit een probleem heeft opgelost en dat geldt dubbel en dwars voor de waanzin van vredesoperaties. En tegen zulke echte mannen moet onze nationale sufmuts Gerdi Verbeet het opnemen (sorry hoor, in mijn ogen gaat het met haar van kwaad tot erger en dat is vooral zo erg omdat zij een belangrijke representante is van de sociaaldemocratie).

Ja, daarom heb ik Boekesteijn en het DDR-Hostel in één verhaal gegoten. Ik kan gewoon niet wachten tot het vriendelijk klinkende maar o zo verraderlijke stemgeluid van Boekesteijn tot het verleden is gaan behoren zodat we hartelijk kunnen lachen om de Bokito-praat die hij heeft uitgekraamd. Begrijp me goed, het gaat me om zijn  optreden in de politiek en in de publiciteit. Voor het overige doet hij maar want ja, geen mens is feilloos. Daar moet ik altijd aan denken als ik de portrettengalerie van Adolf Hitler, Erich Honnecker, Kurt Waldheim, Walter Ulbricht, Lenin, Marx, Poetin, George Bush senior en junior, maar ook Kennedy, De Gaulle, Churchill, Kaj Elhorst, Said (volgens sommigen is dat mijn pseudoniem) en Prins Hendrik, zie. Geen mens is feilloos, de één heeft meer fouten dan de ander maar fouten zijn er altijd. Ik hoop dat we over een paar jaar voor vijf euro een foto van Boekesteijn te koop zien staan in Kaboel.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.bouhammer.com/nucleus/AfghanBlog.php

www.afghanwarrior.blogspot.com

www.afghanistan.blogvandaag.nl 

www.wikipedia.org/wiki/Liberalisme

http://www.vvd.nl/index.aspx?ChapterID=1159 http://www.vvd.nl/index.aspx?ChapterID=1159

Het uitstel van de menselijke maat

“Misschien moet een huis wel je buddy worden, een overjas met veel binnenzakken die we kamers noemen.” Dat zijn van die passages die soms door mijn hoofd spoken na een interview. Niet zo vaak en zeker niet als ik net een gesprek heb gehad met een projectleider van een bouwbedrijf. Dan hoort je hoofd te gonzen van beton, baksteen en aluminium of glas.

Gisteren was het anders. Gek genoeg verliep het gesprek helemaal niet zo gesmeerd. Pas toen het grotendeels was afgelopen, kwam het op gang. Of de projectleider zou willen wonen in het appartementencomplex dat hij zelf aan het bouwen was? “Ik ben niet zo’n appartementenmens”, bekende hij heel snel. Al gauw kwam hij tot de uitspraak dat hij meer iemand was voor een wat oudere woning, zoiets van halverwege de vorige eeuw en daar woonde hij dan ook. Hij genoot ook van het historisch centrum van de stad waar hij woonde en in het buitenland waren het vooral het Forum Romanum en de middeleeuwse centra van Italiaanse steden die hem trokken. “Ik ga nooit kijken naar de hedendaagse buitenwijken.”

Even zo goed beleeft hij wel plezier aan het bouwen van het grote appartementencomplex waarmee hij op het ogenblik bezig is. Niet alleen omdat hij er zijn brood mee verdient. Belangrijk voor hem is het denken over logistieke problemen, de coördinatie van werkzaamheden en het inzicht in de mogelijkheden daarvan. Straks als het complex klaar is, heeft hij er niet zoveel meer mee.

De projectleider is geschoold in getallen, cijfers en afmetingen die ver boven de menselijke maat uitgaan. Afmetingen die ook hij nauwelijks kan bevatten, lijkt me. Hij pijnigt zijn hersens af om die massale grootheden in te delen in overzichtelijke eenheden van bouwvolume en tijd. Alleen op die manier kan hij er greep op houden. Hij brengt de onmetelijke grootte van zijn project terug tot eenheden met een menselijke maat. Zijn ratio is op dat gebied geoefend en talentvol. Dat is leuk.

Temidde van de cijfers en afmetingen ontbreekt de emotie en die vindt hij terug in zij bewondering voor oude stadscentra. Hij kan weer iets mooi en gezellig vinden zonder dat getallen en maten hem in de weg zitten. De principes van de bouw zijn niet veranderd maar de liefde ervoor is wel teruggekeerd. Emotie en liefde zijn tweelingen.

Later op de dag ontmoet ik een politicus die zich beklaagt over de holle emotie die op veel weblogs en fora terug te vinden is. Het kan zijn. Misschien is ze hol maar even goed emotie. Het is aan de politici om aan die holle emotie weer inhoud te geven, een richting, een doel. Dat is lastig maar niet onmogelijk want ook de bouwkundige projectleider kent beide. De politicus van vandaag is net als de projectleider geschoold in analyse en die moet hij of zij daartoe inzetten.

Net als de hedendaagse bouw gaat ook de politiek van vandaag de menselijke maat te boven. Misschien moeten politici eerst maar eens leren weer te genieten van de producten van hun voorgangers zonder ernaar te kijken als verleden en afgedaan. Nee, symbolen en producten zijn geen “dingen die voorbijgaan” maar spiegels van gedrevenheid en ambitie, van behoeften en verlangens. Zie de schoonheid en bruikbaarheid ervan. Wie daarvoor liefde heeft opgevat, kan zich storten op de hedendaagse cijferbergen van globalisering, massahuisvesting, schaalvergroting en noem maar op.

Dat is uitstel van de menselijke maat maar geen afstel en menselijke maat is waar de kiezers naar snakken. Geen tijd? Ach kom, we hebben alle tijd. We hebben pas tijd gemist als de menselijke maat ons is ontschoten. Haast is de vijand van genieten en doodt gevoelens. Doe eens net of de burger een man of een vrouw is die je wilt verleiden en zet je charmes in of, politicus/a, ben je die ook al kwijt? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.it4humans.org

www.menselijkemaat.nl

www.godendemenselijkemaat.tasmedes.nl

www.keepthefaith.nl

 

Livestro, zijn rechtse tuig, de linkse tragiek

Gisteren ontdekte ik dat een zekere Ben Kok bij de opening van een nieuwe moskee een reclamevliegtuigje erboven heeft laten cirkelen. De tekst gaf te kennen dat de christelijke God de enige ware is. Ben Kok noemt de Islam een bedriegelijke godsdienst omdat de moslims keer op keer beweren dat Allah de enige god is. Ja, ik heb ook uit de geschiedenis, nog heel recentelijk begrepen, dat christenen zoiets over hun God nooit zouden zeggen. O sorry, ik vergis me, als een Christen zoiets zegt, heeft hij natuurlijk gewoon gelijk.

In mijn ogen is Ben Kok een godsdienstwaanzinnige die hoort bij het rechtse tuig als Livestro, Ayaan Hirsi Ali, meneer Boekestein, Geert Wilders, Rita Verdonk, Blood and Honour, het Vrije Volk, de Dietsche Kameraden, de Nederlandse (of moet het `Nederlandsche` zijn?) Volksunie en meer van dit verdriet. Zeker, ik gooi ze allemaal op één hoop hoewel ik het woord `hoop` nooit in verband heb willen brengen met `rechts`. Die ene hoop zal het rechtse regiment zeker aanspreken aangezien ze zelf voortdurend aan generalisaties doen.

Pas dus op! Wat mij betreft heeft `rechts` niet te maken met een godsdienstige overtuiging maar het kan er wel mee samengaan. Rechts houdt een onverbloemd superioriteitsgevoel in dat voortkomt uit frustraties die grotendeels door links zijn veroorzaakt. De voorkeursbehandeling die buitenlanders soms kregen en krijgen, de toegeeflijkheid tegen zielig ogende mensen, hebben bijgedragen aan de verwording van buurten en wijken. Gezellige volksbuurten veranderden in sfeerloze steenwoestijnen waar de oorspronkelijke bevolking zich niet thuisvoelde en -voelt. Die oorspronkelijk bevolking had namelijk geen flauw begrip van `hoe om te gaan` met de nieuwe buren. En dat was wederzijds. Links heeft daar behoorlijk wat steken laten vallen.

De oplossingen die het rechtse tuig aandraagt zijn allesbehalve oplossingen. Zij zijn gebaseerd op de gedachte dat de nieuwkomers zich `doodgewoon netzo moeten gaan gedragen als wij`.  Dat zal al evenmin iets opleveren als de `we-zijn-allemaal-mensen-en hippie` gedachte van links. Integendeel het provoceert en jaagt de andere partij terug in zijn of haar hok. Het vertrouwen neemt er niet door toe terwijl dat wel zou moeten.

Daar komt bij dat het rechtse tuig ons meesleurt in een wereldwijde provocatie vol van `grote offensieven` in Irak en Afghanistan en misdadige handelingen zoals het tot ridder slaan van Salman Rushdie. Wat heeft die laatste eigenlijk uberhaupt voor betekenis voor de mensheid? Nul! De man kan niet schrijven en doet niet anders dan provocaties uitdelen aan gemakkelijk kwetsbare groeperingen. Zielig is hij allerminst maar wel doortrapt.

De `grote offensieven` vormen vooral een flink stuk symboliek want zij zullen de `eindoverwinning` niet dichterbij brengen. Misschien schakelen de `vredestroepen` wel één of twee organisaties uit maar daarvan maken vier of vijf andere organisaties dan weer gebruik om zelf rotzooi te trappen. Dat is een soort caroussel waarvan westerse politici en militairen geen flauw benul hebben. Dat er strijders sneuvelen is in de ogen van deze groepen niet betreurenswaardig maar heroisch en noodzakelijk. Zij staan niet dagenlang stil bij een gesneuvelde kameraad maar worden door iedere dode opnieuw gevoed in hun geloof. Het geloof dat de `vredebrengers` vooral de duivel vertegenwoordigen.

Het is de tragiek van links  dat ze zelf het rechtse tuig stevig in de zeilen heeft geblazen door niet scherpzinniger te denken en te handelen. Nu moet links tegen de stroom oproeien en dat kan alleen affect hebben als er intelligent, uiterst zorgvuldig maar ook vastberaden wordt gehandeld. Geen vastbijterij in het fata morgana van de maakbare samenleving maar zeker ook geen overgave aan `laat-maar-waaien-en-als-het-ons-niet-bevalt-slaan-we-de-ander-op-zijn smoel` tactiek van rechts.

Koersen tussen Scylla en Charybdis. Als er één beeld uit de Griekse mythologie wijs- en waarheid bevat voor de alledaagse praktijk, dan is het dit wel. Dat is geen schipperen, ook al lijkt dat beeld over te komen. Het is sturen naar een evenwichtige samenleving waarin mensen weer zelf verantwoordelijk kunnen zijn voor hun daden in plaats van uitsluitend mee te deinen op de golven. Zelfs het rechtse tuig zal daar wel bij varen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

 

 

https://politiek.wordpress.com

 Service

 www.geenstijl.nl

www.forum.at5.nl/viewtopic.php?t=3463

www.hetvrijevolk.nl

www.dietschekameraden.nl

www.etiennevermeersch.be/media_reacties/bio-ethiek_uvvinfo

www.nvu.info

www.vb.be

Zero democratie

Al heel wat jaren kennen we de “nimby” mentaliteit. Als er een herberg voor dak- en thuislozen, een gevangenis of een school nodig is, zet die dan niet bij mij in de buurt neer. Angstdromen van rondslingerende zakjes cocaïne, spuiten en pillen worden ingezet om de bouw van de voorziening in de buurt te voorkomen.

Ja, als het moet dreigen we er zelfs mee dat de gevangenen zullen zorgen voor vernielingen in de buurt. En de buurt gelooft het. Ongeveer in dezelfde periode als de opkomst van nimby ontstond de “SHOP”, minder opgemerkt maar even zo goed een realiteit. De “SHOP” is de “Surely Human Obvious Performer”. Een andere benaming is de SHOW (Self Helping Overconscious Weirdo) of “ASK” (Alll Self Kicking”). Er zijn ook gezinnen die uit deze soorten bestaan en die worden dan weer NOW genoemd (No Outside Windows). Het containerbegrip voor al deze typen is IGNI (I Got No Ideals).

Het zal duidelijk zijn, de typeaanduidingen slaan allemaal op mensen die vooral bezig zijn zichzelf te helpen en veelal nauwelijks begrijpen dat er iemand naast hen woont. Burenruzies kunnen het gevolg zijn maar de invloed gaat veel verder.  In de politiek is dat wel heel erg merkbaar met een desastreuze uitwerking op de democratische fundamenten van de samenleving. Hard werken, geld verdienen en carrièremaken zijn dermate belangrijke richtingaanwijzers geworden dat veel mensen uitsluitend nog bezig zijn hun eigen problemen op te lossen. Ze willen niet worden lastig gevallen met de maatschappelijke nood van anderen. In dat verband is er ook het IGNITION type (I Got No Ideals Totally Ignorant Of Needs). Dat draait uit op ZERO (Zombie Earning Resources Overload).

Deze ZERO bepaalt voor een groot deel de samenleving. Hij of zij ziet de wereld als een loden last en stemmen of kiezen zijn geen voorrechten maar onaangename barrières op de weg om geld en goed te verwerven. De ZERO laat de samenleving dan ook graag over aan de politieke NERD (Non Earning Resources Dude). ZERO tolerance, zullen we maar zeggen. Hij of zij gilt alleen van de pijn als de NERD zou besluiten tot onverdoofd castreren. Dat wil zeggen, een verbod op voetballen of tv-kijken.

Zolang de ZERO geen last heeft van de NERD moet deze onaangetast blijven. Als er al heibel is, dan zijn het de mindere totempalen die omvallen. Dat is nu precies wat er bij VVD en PvdA gebeurt. Veel fouten, dingen die verkeerd gaan maar de leider is onaantastbaar. Niemand vraagt zich af of de leider wel een echte leider is en, wat belangrijker is, waarvan hij precies de leider is. Tot mijn schrik las ik over het liberalisme van Wouter Bos. Liberalisme? En ik maar denken dat de PvdA een socialistische partij was. Misschien zou het niet zo gek zijn om eens uit te zoeken wat voor partij de PvdA eigenlijk is. Wat de rode (!) draad in de partij eigenlijk inhoudt. Voor de VVD geldt niet veel anders. Mark Rutte zou een echte liberaal en internationalist zijn. Die combinatie is volgens de literatuur kletskoek. Liberalen zijn nationalistisch ingesteld, socialisten richten zich op de internationale gemeenschap. En zie, de Socialistische Partij herbergt een virulent nationalisme. 

Om de puzzelstukjes weer op rij te krijgen zijn leiders nodig. Dat wil zeggen mannen en vrouwen met een duidelijk ideaalbeeld voor ogen en een sterk analytisch en bindend vermogen. Zulke leiders ontwaar ik op het ogenblik nergens. Niet in de liberale PvdA en ook niet in de radicaliserende VVD. Voor de ZERO betekent dat totale ontreddering. Naast het ideaal is ook de leider hem of haar ontvallen.  Van ZERO wordt hij of zij NIHIL (Not Interested Human Individual Liability).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nieuwetijd.net

www.heinpragt.com

  

Lelijk genaaid

Geen dag heb ik ooit getwijfeld aan de kwade bedoelingen van George Bush jr. en de  “outskirts” van diens familie. Wat schetste mijn verbazing toen bleek dat een stel Groningse strokartonneukers die kwade trouw nog konden overtreffen. Terwijl de Texaanse Zilverrug aan de HIV-vereniging miljarden dollars extra hulp toezegt, let goed op het woord “toezegt”, injecteren Groninger homo’s gedrogeerde kameraden met HIV-besmet bloed. Volgens mij had er een goede show voor Endemol in gezeten onder de titel “Hoe giftig is jouw bloed?” Heerlijke reality-tv.

Het doet me bijna verlangen naar de herinvoering van de doodstraf. Bijna want ik hoor niet tot de “Bushclan and its criminal environment”. Bovendien kun je je natuurlijk afvragen wie het in zijn hoofd haalt om naar een “seksfeest” te gaan. Volgens mij is seks altijd een feest en heb je daarvoor geen speciaal georganiseerde bijeenkomsten nodig. Ik heb dan ook maar een vrij globaal idee van wat ik me bij een seksfeest moet voorstellen.

Het draait denk ik meer om het seksbeest dan om het feest. En het gesprek van de volgende ochtend met je collega’s natuurlijk. “Nog wat bijzonders gedaan gisteravond?””Och, ging wel, ik heb me door vier Bokito’s en een stagiair zilverrug de hele kamer door laten neukebeuken. Ik kan er weer tegenaan vandaag!” Nou lekker.

Als ik het voor het zeggen had in de homobeweging, wat nooit zal gebeuren, dan excommuniceerde ik elke seksglibbber die zich met dit soort bijeenkomsten bezighield. Maar ja, wie ben ik? Ik zie ook dat hele gedoe met honderden tot op de string ontklede manlijke lellebellen die door de straat paraderen al niet eens zitten. Ik stoor me er niet aan maar ik vind het wel een belachelijke vertoning. Gay-parade, gay-pride, allemaal exposities van papbelustheid. Ik zou me eraan storen als ik me in de Rotterdamse straten door zo’n blote biggenmanifestatie moest laten ophouden.

Misschien is het allemaal nog niet zo erg als het machogedrag van vermeende heteromannen die in de straten van Moskou een homo-optocht in elkaar meppen en een politiemacht die daarbij helpt. Of, nog erger, die twee uit hetzelfde stinkende ei gekropen mannetjes in Polen die op incestueuze wijze elk weekend elkaar tussen de heilige missen door injecteren met antihomovloeistof. Is dat onze eigentijdse uitwerking van het begrip Solidarnoscz?

Solidariteit, jawel, die club bevrijdde Polen van de communistische onderdrukking, geïnjecteerd met heel wat katholiek-conservatieve zloty’s, dat wel. Fundamentalistisch  tot op het conservatieve bot. Solidair met elkaar hebben de aanhangers van de geestelijke siamezen besloten elk overblijfsel van profaniteit uit het wetboek te branden. Als het moet met gloeiende ijzers die ergens in een museum nog wel te vinden zijn. Het zou Geert Wilders deugd doen, dat conservatisme en verbranden enzo. Hij heeft zijn hoofd alvast met as bestrooid.

Solidariteit neemt de laatste jaren toch wel de meest bizarre vormen aan. BNN laat uit solidariteit met zwaar zieke mensen een spelletje op tv zien waarbij de gelukkige winnaar een vermoedelijk met kankercellen vergiftigde nier krijgt toegewezen door een ongeneeslijk zieke patiënt. Nog onder invloed van de Pasar Malam Besar zou ik zeggen “Selamat Makan”(smakelijk eten). Solidariteit.

Ik heb begrepen dat misschien Jacques Monasch nog weet wat het betekent. Hij wil een onvervalst sociaaldemocratisch beginselprogramma schrijven. Nieuw, nieuw, nieuw! Weg van de rapporten van de doctorandussen en terug naar de bron, de socialistische principes. Het klinkt mooi en hij zou mijn steun kunnen krijgen maar zijn stem galmt toch net iets te populistisch. Dat komt door de manier waarop hij zich afzet tegen de “doctorandussen” in de PvdA. Daarin klinkt geen solidariteit door en socialisme zonder solidariteit geurt als het wijwater van die katterige tweeling in Warschau. Als Monasch ons daarmee drogeert, zijn we allemaal lelijk genaaid.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.dalli.punt.nl

www.flabber.nl

www.blogging.myassoff.com

www.genaaid.tv

De (eerste) Mei

Een paar jaar geleden hoorde ik op de radio een onderwijzer tekeer gaan over Zwarte Piet. Hij vond dat echt het allerlaagste voorbeeld van rassendiscriminatie. Zwarte Piet moest uit het straatbeeld verdwijnen en vervangen worden door leuke, blanke clowntjes die dansten en sprongen rond de Goedheiligman ( Op wie we nu nog 7 maanden moeten wachten, maar toch…) 

Het was al gauw duidelijk dat de man wel onderwijzer was maar geen snars verstand had van de herkomst van Zwarte Piet. Zijn zwarte huidskleur heeft helemaal niets met inwoners van Afrika of hun over de hele wereld gediasporeerde familieleden te maken. Het zwart staat voor demonen en duivels. Tot zover.

Ik moest daaraan denken toen ik van de week iemand sprak die het bevrijdingsvuur uit Wageningen gaat halen om het op 5 mei in mijn stad aan de burgemeester te overhandigen. Niet alleen maar als deelneemster aan een estafetteloop. Zij vond dat mooie symboliek. Toen ik weer met andere dingen bezig was, maalde dat in mijn hoofd nog door. Mijn gesprekspartner is van huis uit katholiek en misschien wat meer vertrouwd met symbolen dan een mengeling van doopsgezindheid en remonstrantie zoals ik. Ik piekerde dan ook over die symboliek.

Nu ben ik niet zo dom als ik er wel eens uitzie of overkom en ik begreep dus best de symboliek van het bevrijdingsvuur dat z’n bron had in de plaats waar de onderdrukker zijn overgave had getekend. Ik zag er zelfs het symbool in van vrijheidsvuur dat aan de demon van de Nazikrachten was ontworsteld, hoewel ze van tijd tot tijd proberen het weer uit te blazen. Mooie symboliek dus maar bracht het me dichterbij de toch behoorlijk onbevangen en openhartige uitspraak van mijn gesprekspartner?

Ik heb het gevoel dat er een kloof gaapt en dat ik er nog niet uit ben, niet uit de vraag wat zij er precies mee bedoelde. Nu zou ik dat natuurlijk gewoon kunnen vragen maar ja, dat lukt voorlopig niet als ze zich rotrent van Wageningen naar onze gezamenlijke woonplaats want dat zijn behoorlijk wat kilometertjes. Aan de andere kant heeft al dat geprakkizeer wel gevolgen, vruchten, nakomelingen zou ik bijna zeggen.

Als je in Nederland het symbool van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag niet meer herkent, is dat niet net zoiets als een christen die het Kruis ziet en vraagt “Wat is dat?” Ik zou er bijna een schuldgevoel van krijgen en denken dat ik vergroei tot iets zoals de onderwijzer uit het begin van dit stuk, met de ogen vastgegroeid aan de verrekijker, alleen gricht op wat komt en blind voor al het andere.

Eén ding weet ik zeker, het is moeilijk om helemaal zonder symbolen te leven. Symbolen geven houvast en duiden aan waar de wortels zitten van de zin van ons bestaan.  Je moet ze herkennen om er niet over te struikelen, zoals die onderwijzer. Net als tradities zijn ze als de bijzondere, uitverkoren tegels waarop je vroeger je voeten moest zetten om niet een kilometer naar beneden te kukelen tijdens de wandeling van en naar school.

In één van mijn vorige columns had ik het over Wouter Bos die de tekst van de Internationale niet uit zijn hoofd kent. Nu is de tijd van socialistische strijdliederen en marsen met rode vaandels, in Nederland, grotendeels voorbij. Je zou dus kunnen denken dat het pure verspilling is om zo’n lied nog uit je hoofd te leren. En toch ben ik het daar niet mee eens. Laat ik eerlijk zijn, ik ken de tekst ook niet volledig maar ik ben ook geen sociaaldemocratische voorman. En daar draait het om.

Als leider van de sociaaldemocratie in Nederland is het belangrijk om je bewust te zijn van je wortels, van symbolen en tradities. Je moet je achterban duidelijk kunnen maken in welke traditie je staat. Als de politieke inhoud al voortdurend ter discussie staat en je hebt geen flauw benul van de betekenis van een geheven vuist, een hamer en sikkel en een strijdlied, wat is er dan nog dat bindt? Volgens de dichter Gorter in elk geval niet zoveel.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

Ontwaakt, verworpenen der aarde!

Ontwaakt, verdoemde in hongers sfeer!

Reedlijk willen stroomt over de aarde

En die stroom rijst al meer en meer.

Sterft, gij oude vormen en gedachten!

Slaafgeboornen,ontwaakt,ontwaakt!

De wereld steunt op nieuwe krachten,

Begeerte heeft ons aangeraakt!

refrein:

Makkers, ten laatste male,

Tot den strijd ons geschaard,

en D’Internationale

Zal morgen heersen op aard.

De staat verdrukt, de wet is logen,

De rijkaard leeft zelfzuchtig voort;

Tot ’t merg en been wordt d’ arme uitgezogen

En zijn recht is een ijdel woord

Wij zijn het moe naar andrer wil te leven;

Broeders hoort hoe gelijkheid spreekt:

Geen recht, waar plicht is opgeheven,

Geen plicht, leert zij, waar recht ontbreekt.

De heerschers door duivelse listen

Bedwelmen ons met bloedigen damp.

Broeders, strijdt niet meer voor andrer twisten,

Breekt de rijen! Hier is uw kamp!

Gij die ons tot helden wilt maken,

O, barbaren, denkt wat ge doet;

Wij hebben waap’nen hen te raken,

Die dorstig schijnen naar ons bloed.

www.wikipedia.nl  (Zwarte Piet)

Prozac maakt depressief

Eén dezer dagen is het boek “De Prozac Monologen” uitgekomen. Alleen de titel al maakt je depressief. “Monologen”, dat zijn van die ellenlange verhalen die je het beste op de WC kunt houden omdat er toch niemand is die luistert. Uitgerekend met zo’n boek wil de schrijfster chronische dippelingen en hun omgeving uit de put halen.

Misschien kun je uit het boek even zo goed toch hoop putten en in elk geval is dat hard nodig. Steeds meer mensen geven zich over aan de navelmonoloog, oftewel het intensieve gesprek met zichzelf zonder dat ze een steek verder komen. Dat is ook niet zo gek want afgezien van Koninginnedag is er in de wereld niet veel om vrolijk van te worden. Je ziet een Wouter Bos die de tekst van de Internationale niet kent, zijn partij die mogelijk maar 24 zetels “scoort”(alsof dat op dit moment interessante informatie zou zijn), Russische 1 meidemonstranten die de samenleving weer netzo willen laten zijn als vijfentwintig jaar geleden (wat absoluut onmogelijk is)  een Wolfowitz die de portomonnee van de armen probeert te plunderen ten gunste van zijn vriendin, een Bush die nog niet eens de wijsheid heeft van de Baron van
Münchhausen. Die had tenminste nog het besef dat hij zich bijtijds uit het moeras moest trekken, al was het maar aan zijn eigen haren. Je ziet ook een Turks leger dat haren noch streken heeft verloren.

Vanmorgen bij GMNL zat een actrice die had geaccepteerd dat het leven geen zin had en daarom was het maar het beste om toneel te gaan spelen. Misschien is dat wel waar. Dan kun je altijd nog spelen dat het allemaal zin heeft.  Een tijdje geleden heeft Marlous Wessels, die wel eens op dit blog reageert, op haar eigen blog een interessant stuk geschreven naar aanleiding van de zestigste verjaardag van Johan Cruijff en heldenverering. Ook zij stelt zich vragen bij de zin van het menselijk leven en handelen. 

Dat doen ook de Turken die bang zijn voor een islamitische president en de Turken die vinden dat een islamitische president het beste middel is tegen het westerse hedonisme. Voor beide is iets te zeggen. Voor de gemiddelde Nederlander is dat allemaal niet zo overzichtelijk want “kunnen we over een jaar nog wel naar Antalya?” is voor hen de belangrijkste vraag. In de gang naar Antalya ligt de zin van het leven voor hen besloten. Ik denk dat ze niet bang hoeven te zijn.

Turken zijn geen Iraniërs en maar een heel klein deel van de Iraniërs is fundamentalistisch moslim. De inwoners van dat laatstgenoemde land laten zich vreemd genoeg voor een groot deel leiden door dezelfde motieven als wij: “hebben we vandaag te eten, gaat dat morgen ook nog en zal het lukken in het hele volgende jaar?” Tegelijkertijd proberen zij zich zo min mogelijk aan trekken van de absurde regeltjes die verwarde Islamitische geesten of geestelijken hen opleggen. Als Amerika al de duivel is, dan heeft dat voor de meeste Iraniërs niets te maken met de Islam. Wel met een mogelijke inval want Iraniërs zijn trots en nationalistisch en bovendien erg gesteld op hun eigen moestuintje. Dat zien ze liever niet onder een rupsband vermorzelen. Gek hè? Als een fundamentalistisch-nationalistisch regiem daartegen de beste bescherming biedt, dan moet dat maar.

Iran noch Turkije vormen voor het westen een bedreiging tenzij het westen bij voortduring de indruk weet te wekken dat er een oorlog in het verschiet ligt. Juist die spastische opstelling van westerse politici maakt mij depressief. Een monoloog op de WC is een groter schrikbeeld dan een roepende in de woestijn te zijn. Prozac? Ach, dat poep je er toch ook zo weer uit?

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onverwachte-ontmoetingen.nl 

www.eenzaamheid.info

www.thebecompany.nl

www.eutopia.nl

www.gebladerte.nl

 

 

Aantekening: President Ahmadinejad van Iran heeft onlangs de beslissing  genomen om vrouwen in de voetbalstadions toe te laten. Bovendien heeft hij gisteren de hand gekust van zijn oud-lerares. Dat heeft veel stof doen opwaaien bij de superfundamentalisten!

De oplossing is ondiep

Vanmorgen was een psycholoog op bezoek bij het nationale tuttebelletje van GMNL en hij kwam met een opmerkelijke mededeling: kinderen hebben meer last van een scheiding dan we dachten. Nou, dat dacht ik al.

De psycholoog meende dat ouders in gedeeld ouderschap zich meer zouden moeten kunnen inleven in de problemen van hun kind. Minder ruzie maken ook. Ja, dat haal je de koekoek. In verreweg de meeste gevallen waren de ouders niet eens in staat zich in te leven in de situatie van hun partner en leidde dat tot ruzie maken. Als ze wat meer empathie hadden gehad, was er geen scheiding gekomen. Pas op: de meeste gevallen maar ook weer lang niet allemaal.

Gebrek aan empathie en ruzie liggen naast elkaar en ze blazen zelfs het bestuur van de PvdA op. Die partij gaat op het ogenblik door een diepe crisis, iets dat partijen allemaal op hun beurt meemaken. Een diepe crisis maar de oplossing ligt minder diep, misschien wel ondiep al moet je daar wel diep over nadenken.

Ik heb niets tegen Wouter Bos maar als hij zegt “Mensen mogen veel verdienen, vooral als we er allemaal beter van worden”, dan wordt het mij ook een beetje te gortig. Kan hij mij alsjeblieft duidelijk maken wat ik beter ben geworden van de bonussen van Anders Moberg en Rijkman Groenink?

Kan hij dat alsjeblieft ook even gaan uitleggen in de wijk Ondiep in Utrecht? Echt uitleggen, bedoel ik. Zodat die mensen daar ook denken: “Verrek zeg, die zakkenvullerij van die topmanagers heeft ons wel heel veel voordelen  opgeleverd.” Jahaa, want in die termen denkt dit verongelijkte deel van de PvdA-achterban. En terecht natuurlijk. Vage praatjes voor de vaak, daar heeft niemand wat aan. Idealen zijn een mooi bindmiddel maar ze kunnen niet zonder gezamenlijke belangen.

“Als we er allemaal beter van worden”, dat is een kreet die wijst in de richting van de brede volksstroming die de PvdA had kunnen worden. Maar wel héél vaag. Dat woordje “allemaal” daar zit het hem in. Dat suggereert dat straten vol werklozen en uitkeringstrekkers op hun knieën naar het huis van Groenink moeten trekken en een kaarsje branden. Wij zijn zo dankbaar! “De man heet natuurlijk niet voor niets Rijkman. “Hij wel”, zo zullen ze daarbij in stilte denken.

Wouter staat voor het probleem de twee belangrijkste elementen in de PvdA bij elkaar te houden. Dat kan misschien wel maar dan zal er toch íets moeten zijn dat die twee lagen bindt. Niet het oppervlakkige gepraat over “wat die ondernemers doen is goed voor de werkgelegenheid”. Nee, concreet, een doel om naar te streven. Een gezamenlijk doel om naar te streven. Als zo’n gemeenschappelijk ideaal van “Jan met de Petten en Truzen zonder Hoed en aan de andere kant de “doctorandussen” zich niet vermengt met een gemeenschappelijk belang, dan komt er straks een grote olifant die het sociaaldemocratische kaarsje uitblaast.

Dat zou niet goed zijn voor Nederland maar wel een logische ontwikkeling. Het vergaat de PvdA dan als de ABN Amro die bijna letterlijk tussen Scylla en Charibdis koerst. In  het beste geval, valt de partij dan in twee delen uiteen die ieder, al dan niet, weer op zoek gaan naar fusiepartners. De strijd om het sociaaldemocratische gedachtengoed barst daarna in volle hevigheid los en die wordt gewonnen door…de SP.

Empathie, invoelingsvermogen in de ander, dat hebben beide elementen binnen de partij nodig. Nu is empathie zo ongeveer het moeilijkste wat er in de wereld bestaat. Verplaats je in andermans positie. De burgemeester van mijn gemeente heeft in zijn  Burgerjaarverslag zijn ambtenaren daartoe opgeroepen. Of hij daarmee een roepende in de woestijn zal zijn? Voor zover ik hem ken niet maar of zelfs zijn daadkracht voldoende zal zijn om de boodschap in de hersenpan van zijn medewerkers te laten landen? Het blijft de vraag.

Empathie is nodig in alle geledingen van de PvdA, een breedgedragen invoelingsvermogen. Ga er maar aan staan. Eén ding is zeker: als het nu niet lukt, dan zal het nooit meer lukken. !

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mensinwereld.nl

www.carrieretijger.nl