Stakende Pubers (SP)

 

Wat een geluk voor Jan Marijnissen dat die scholieren op vrijdag al met staken begonnen. Daardoor kon hij zien hoe je een massa mensen achter je krijgt zonder dat ze weten waar het om gaat. Zou hij van één van hen het SMS-en hebben afgekeken?

“Ga waar de tomaat gaat”, moet Jan gedacht hebben en ja hoor, daar gingen ze. Het werd bijna tomatensla bij de toegangsdeuren van het congresgebouw. Dat was weer heel anders dan die stakende pubers want die gooiden met eieren en dat is aanmerkelijk gevaarlijker dan tomaten. Niet voor niets zijn de eiergooiers door de politie in de boeien geslagen.

Het is toch wel bedroevend om te zien hoe de politie massaal kleine kinderen arresteert. Aan de andere kant is het ook onze eigen schuld. Hadden we die pubers maar niet moeten beschouwen als kleine volwassenen die vooral overlast veroorzaken. Nu hebben ze praats alsof ze echt iets van de wereld weten terwijl dat alleen maar geleende kennis is. Pubers moeten niet meepraten over het onderwijs. Ze moeten hun mond houden, stil zitten en luisteren naar de leraar. Punt uit.

Nou ja, dan moet je natuurlijk wel leerkrachten voor de klas hebben staan die ontzag inboezemen en iets te vertellen hebben en dat is in veel gevallen helemaal niet zo. De overheid heeft van de opleiding tot leraar een aanfluiting en een fluitje van een cent gemaakt. Leraren en onderwijzers hoeven helemaal niets (meer) te weten of te kunnen want ze zijn van opvoeder afgegleden tot “teambegeleider”. 

Tegelijkertijd toont de ophef rond de scholieren natuurlijk ook aan dat er veel misstanden zijn. Wat mij betreft mogen onze kindertjes best 1200 uur op school zitten maar geef ze dan wel iets nuttigs te doen. Ik kan me best voorstellen dat al die hormoonkwekerijen onrustig worden als ze niet echt iets om handen hebben.

Daar komt bij dat stage-uren vanzelfsprekend onderdeel uit behoren te maken van het lesprogramma. Wie iets van kinderen vraagt, behoort dat in te kaderen in het opdrachtenpakket dat ze mee krijgen. Dat is ook pedagogisch belangrijk want duidelijkheid en heldere afspraken zijn onmisbaar als het om pubers gaat. Bovendien hebben ze recht op vrije uren om de puistjes weg te werken.

Klaarblijkelijk is er weer eens sprake van een regel die gedachtenloos is opgesteld. Kinderen moeten 1040 uur per jaar naar school al weten we nog niet wat ze in die tijd moeten doen. Dat is slechte politiek en het is wanbestuur. Zonder enige moeite is er te bedenken hoe die uren zinnig in te vullen zijn. Het volgende probleem is de vraag hoe je daarvoor voldoende leerkrachten krijgt. In elk geval ligt de oplossing niet in het aantrekken van half opgeleide betwetertjes. En alleen maar de verbetering van salarissen, dat werkt ook niet.

Natuurlijk, optrekken van het salaris is één ding. Het tweede is dat het vak van leraar een nieuwe inhoud nodig heeft. Geen dweil voor de klas die de dingen zelf ook niet zo goed weet maar een goed en breed ontwikkelde opvoeder, eventueel met een zeker specialisme. Geen halfgare en dolgedraaide hoog opgeleide vakidioten maar mensen van vlees en bloed met een duidelijk overwicht aan inzicht en kennis. Daarvoor zou mevrouw Bijsterveld nu maar eens voorstellen moeten doen. En snel een beetje want al is de overheid nog zo snel, het sms-je achterhaalt haar wel.’

En zo is het ook met Jan. Jan zou zich dood moeten schamen. Hij heeft het congres gered maar daarmee de dissidenten niet monddood gemaakt. Het zou me niets verbazen als er volgende maand weer een raads- of kamerlid wegloopt. Het zou goed zijn als pubers wat meer hun mond hielden maar partijgenoten zijn er om naar te luisteren, Jan. Dat is de functie van een partij.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

 

Service

www.amazon.com

www.youtube.com

www.livescience.com

www.tanguyveys.skynetblogs.be

www.mysticalpaths.blogspot.com

www.pietvanderploeg.nl

Pronk met Ploumen

De boel bij elkaar houden… Sinds burgemeester Cohen die woorden in de mond heeft genomen, heeft iedereen er de mond vol van. Ook politieke partijen. Het lukt lang niet altijd om de boel bij elkaar te houden. Niet in de VVD, niet in de SP en ook niet in de PvdA. Soms, zoals in het geval van Jami. zou een partij daar ook heel blij mee moeten zijn.

Nou ja, blij, een scheiding der geesten is altijd jammer maar voor socialisten een heugelijk moment. Het is een onmisbaar onderdeel van de dialectiek waarvan de socialistische aarstvader Marx zo veelvuldig spreekt. Dialectiek zonder scheiding der geesten is ondenkbaar.

Volgenshet partijbestuur van de PvdA zou Jan Pronk geen goed voorzitter zijn geweest omdat hij de geesten uiteen gedreven zou hebben. Hij werkt als splijtzwam en ik denk dat het bestuur daarin gelijk heeft gehad. Jan Pronk is geen diplomaat, dat blijkt alleen al uit de manier waarop hij het, overigens afgrijselijke, bewind in Soedan tegen zich in het harnas wist te jagen. Niemand had er baat bij.

Jan was zondag bij BNR om te vertellen of hij na zijn nederlaag als kandidaat voorzitter soms een eigen beweging zou gaan opzetten. Maar nee, daarvoor is hij te sjiek en te loyaal. Te socialistisch ook.

Het besturen van een politieke partij is iets anders dan het besturen van een stad of een functie bij de VN. Waar de laatste alleen iets kan bereiken met pappen en nathouden totdat de zaak ten goede keert, daar is een politieke partij niet gebaat bij al teveel diplomatie. Zij moet een aantrekkelijk gezicht hebben voor de kiezer. Nu wordt schoonheid niet bepaald door de perfectie maar door de afwijking(en)  daarvan. Aantrekkingskracht bestaat bij de gratie van het opvallende. Wie opvalt, onderscheidt zich van anderen op de één of andere manier.

De boel bij elkaar houden, dat betekent dat iedereen zo’n beetje tevreden blijft. De één is meestal wat meer tevreden dan de ander maar niemand voelt zich er echt lekker bij. Het is het taboe, het ongezegde woord aan de etenstafel, de onmeetbare spanning in de familieverhoudingen. Voor menigeen vormen ze een reden om een hekel te hebben aan verjaarspartijtjes. Maar ze zorgen ervoor dat de familie net zo netjes is als alle andere. De boel bij elkaar houden, betekent dat er niets opvalt. De boel bij elkaar houden?

Weerzinwekkend is zoiets als het om een politieke partij gaat. Waarom zou ik lid willen worden van een vereniging die zich in niets onderscheidt van alle andere verenigingen? Al was het maar dat er elke dag herrie in de tent was. Dat doet het bloed stromen en het leven bruisen. De boel bij elkaar houden? Dat kan nooit slaan op een partij. In een partij moeten de leden bij elkaar willen blijven, vanuit zichzelf. Het `verjaarspartijtje` moet een hoogtepunt zijn voor de leden.

In dat opzicht zou Jan Pronk een uitstekende voorzitter zijn geweest. O ja, er zouden opzeggingen komen, splitsingen, weglopers. De kraan zou wagenwijd open staan. Maar ook nu is ze niet hermetisch gesloten. Dat blijkt uit Jami en Van Dam. Onder Jan pronk zou de partij leegstromen totdat er een kern overbleef met een gedeeld ideaal. Onwrikbaar aan elkaar gekluisterd, ruzie makend en discussiërend en toch koersend in een duidelijke richting.

Daarvoor zouden de gedeelde uitgangspunten zorgen. De voorzitter is de herder, de uitgangspunten of beginselen zijn de honden. En ze zouden sterk en stevig doorstomen. Klein, fijn en uiterst aantrekkelijk voor een flink deel van het kiezerspubliek. Ja, door haar karaktervolle uiterlijk ook aantrekkelijk voor nieuwe leden. Partijen moet je als kiezer vooral uit elkaar kunnen houden.

En nu drijven slechts de ploumen voorbij van een stoomscheepje op de oceaan dat maar niet op gang kan komen. Jan blijft aan boord maar of hij ooit de kans krijgt de ketels op te stoken  zodat het “volle kracht vooruit” gaat, dat blijft voorlopig nog ongewis. Zal de machinist van het Nederlandse socialisme misschien zelf vergaan bij gebrek aan kolen in de bunker?

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.gillishof.nl

www.mooseminde.blogspot.com

amsterdam.nl/gemeente/documenten/toespraken/cohen/inhoud/2006/festival_der

www.regelzucht.nl

www.iknik.blogspot.com

www.dezwijger.blogspot.com

 www.mythologie.wordpress.com

Zero democratie

Al heel wat jaren kennen we de “nimby” mentaliteit. Als er een herberg voor dak- en thuislozen, een gevangenis of een school nodig is, zet die dan niet bij mij in de buurt neer. Angstdromen van rondslingerende zakjes cocaïne, spuiten en pillen worden ingezet om de bouw van de voorziening in de buurt te voorkomen.

Ja, als het moet dreigen we er zelfs mee dat de gevangenen zullen zorgen voor vernielingen in de buurt. En de buurt gelooft het. Ongeveer in dezelfde periode als de opkomst van nimby ontstond de “SHOP”, minder opgemerkt maar even zo goed een realiteit. De “SHOP” is de “Surely Human Obvious Performer”. Een andere benaming is de SHOW (Self Helping Overconscious Weirdo) of “ASK” (Alll Self Kicking”). Er zijn ook gezinnen die uit deze soorten bestaan en die worden dan weer NOW genoemd (No Outside Windows). Het containerbegrip voor al deze typen is IGNI (I Got No Ideals).

Het zal duidelijk zijn, de typeaanduidingen slaan allemaal op mensen die vooral bezig zijn zichzelf te helpen en veelal nauwelijks begrijpen dat er iemand naast hen woont. Burenruzies kunnen het gevolg zijn maar de invloed gaat veel verder.  In de politiek is dat wel heel erg merkbaar met een desastreuze uitwerking op de democratische fundamenten van de samenleving. Hard werken, geld verdienen en carrièremaken zijn dermate belangrijke richtingaanwijzers geworden dat veel mensen uitsluitend nog bezig zijn hun eigen problemen op te lossen. Ze willen niet worden lastig gevallen met de maatschappelijke nood van anderen. In dat verband is er ook het IGNITION type (I Got No Ideals Totally Ignorant Of Needs). Dat draait uit op ZERO (Zombie Earning Resources Overload).

Deze ZERO bepaalt voor een groot deel de samenleving. Hij of zij ziet de wereld als een loden last en stemmen of kiezen zijn geen voorrechten maar onaangename barrières op de weg om geld en goed te verwerven. De ZERO laat de samenleving dan ook graag over aan de politieke NERD (Non Earning Resources Dude). ZERO tolerance, zullen we maar zeggen. Hij of zij gilt alleen van de pijn als de NERD zou besluiten tot onverdoofd castreren. Dat wil zeggen, een verbod op voetballen of tv-kijken.

Zolang de ZERO geen last heeft van de NERD moet deze onaangetast blijven. Als er al heibel is, dan zijn het de mindere totempalen die omvallen. Dat is nu precies wat er bij VVD en PvdA gebeurt. Veel fouten, dingen die verkeerd gaan maar de leider is onaantastbaar. Niemand vraagt zich af of de leider wel een echte leider is en, wat belangrijker is, waarvan hij precies de leider is. Tot mijn schrik las ik over het liberalisme van Wouter Bos. Liberalisme? En ik maar denken dat de PvdA een socialistische partij was. Misschien zou het niet zo gek zijn om eens uit te zoeken wat voor partij de PvdA eigenlijk is. Wat de rode (!) draad in de partij eigenlijk inhoudt. Voor de VVD geldt niet veel anders. Mark Rutte zou een echte liberaal en internationalist zijn. Die combinatie is volgens de literatuur kletskoek. Liberalen zijn nationalistisch ingesteld, socialisten richten zich op de internationale gemeenschap. En zie, de Socialistische Partij herbergt een virulent nationalisme. 

Om de puzzelstukjes weer op rij te krijgen zijn leiders nodig. Dat wil zeggen mannen en vrouwen met een duidelijk ideaalbeeld voor ogen en een sterk analytisch en bindend vermogen. Zulke leiders ontwaar ik op het ogenblik nergens. Niet in de liberale PvdA en ook niet in de radicaliserende VVD. Voor de ZERO betekent dat totale ontreddering. Naast het ideaal is ook de leider hem of haar ontvallen.  Van ZERO wordt hij of zij NIHIL (Not Interested Human Individual Liability).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nieuwetijd.net

www.heinpragt.com

  

Charles Taylor aan den Rijn

Het was president Taylor van Liberia die er de voorkeur aan gaf de burgeroorlog op andermans gebied voort te zetten. met alle ellende van dien. Sinds vandaag ontwaar ik het begin van een kleine burgeroorlog tussen twee andere partijen op mijn blog. Normaal gesproken zou ik de twee  vliegen in één klap slaan want ik houd niet van neukpartijen op mijn ontbijttafel. Maar…in dit geval ben ik geen onschuldige burger want, ik geef het ongaarne toe, ik ben de bedenker van het woord “nachtschade” in dit verband. Daarmee heb ik een relatie gelegd tussen het late uur en de tomaat als plant.

Ik heb nu eenmaal de ergerlijke gewoonte gebeurtenissen in ironisch terminologieën om te zetten en zo kwam ik op het begrip “nachtschade” voor een conflict tussen de SP en bijna de hele rest van de raad. Ik ga het verhaal hier niet opnieuw oprakelen maar ik wil wel mijn positie verduidelijken. Als journalist functioneer ik zoveel mogelijk als waakhond van de democratie en vertegenwoordig ik ook het gewone, platte volk dat van politiek niets snapt. Een feit is dat ik het beteur als er in de gemeenteraad acties plaatshebben die in mijn ogen het reilen en zeilen en de gebruiken in de raad op een nodeloze wijze verfomfaaien. Dat is ook niet goed voor het aanzien van de politiek als geheel. Ik heb, helaas, de actie van de SP op donderdagavond 31 mei als zodanig ervaren.

Dat is dan wel duidelijk maar het wil niet zeggen dat er voor het optreden van de SP geen valide argumenten in de democratische samenleving bestaan. Zie ook mijn column “Jerommeke, achterlijke autonomen etc”. Het probleem ligt te gecompliceerd en genuanceerd dan dat het zich zou lenen voor een eenvoudige burenruzie.

Dat de gemeenteraad de iure geen invloed heeft op zaken van nationale en internationale aard, is juist. Dat zij er de facto geen invloed op zou mogen uitoefenen, klopt niet. Voor dat laatste bestaan nu wel degelijk enkele goede argumenten.

In de eerste plaats vormt de communio, de gemeente, de kiem van de democratie. Daar ligt in wezen de grootste macht in een staat die de volkssoevereiniteit heeft omarmd. De lokale gemeenschap is de plaats waar mensen zich allereerst ontplooien en beschermd weten.

In de tweede plaats trekt het burgergevoel de laatste jaren steeds meer naar de lokale gemeenschap. Daar zoeken mensen hun zekerheden. De oorzaak daarvan zit hem in de vorming van een gezichtsloze Europese Unie, de globalisering en…het steeds brutaler optreden van grote economische eenheden zoals de internationals. De overnamestrijd rond ABN Amro is daarvan een goed voorbeeld. Mensen herkennen zich niet meer in deze grensoverschrijdende economische grootmachten die vaak meer in de melk te brokkelen hebben dan nationale overheden.

In de derde plaats is er de politieke globalisering die een verdere vervreemding met zich meebrengt. Dat blijkt alleen al uit de absurd omvangrijke veiligheidsmaatregelen die op het ogenblik zijn genomen voor de G8 in Heiligendamm.

Tenslotte is er de aloude oproep: denk internationaal (zo u wilt Europees) en handel lokaal. Dat uitgangspunt onderstreept het belang van de Europese en ruimere internationale bewustwording van raad en raadsleden. Bedenk daar ook bij dat politieke partijen in het verleden functioneerden als trait d’union tussen burger en politici op alle niveaus. Die functie oefenen zij nog maar heel beperkt uit, onder meer door het kleine aantal leden. Daar komt bij dat door bovengenoemde ontwikkelingen de politiek ook voor de leden eigenlijk te gecompliceerd en onoverzichtelijk geworden is.

De partij kan nauwelijks nog fungeren als een representatieve visvijver voor politieke ideeën of als antenne voor gedachten die onder het volk leven. Een belangrijk deel van die functie zou kunnen worden overgenomen door de lokale volksvertegenwoordigers.

Zit u allemaall? Om deze en andere redenen lijkt het mij heel zinvol en mogelijk zelfs vruchtbaar als alle partijen in de raad gezamenlijk een studie plegen naar:

 – de verantwoordelijkheden van de raad in nationale en internationale (Europese)  vraagstukken;

– de te volgen strategie en tactiek bij het uitoefenen van deze (mogelijke)  verantwoordelijkheden;

– de technische uitvoering ervan.

Te bedenken valt nog dat gemeenten als sinds de zestiger jaren van de vorige eeuw (en daarvoor)  eigen internationale contacten onderhouden.

Bescheiden als altijd, ben ik best bereid als onafhankelijk voorzitter stuur te geven aan deze studie. Nou ja stuur, laat ik zeggen:  coördinatie. Ik ben daar te meer toe bereid omdat ook ik vind dat het landsbestuur in het geval van Irak een hiaat heeft laten ontstaan. Er zijn tal van vragen en onduidelijkheden over onze betrokkenheid bij de heilloze strijd in dat land. Het Nederlandse volk verdient meer inzicht daarin en minstens één coalitiepartij deelt die mening.  

Het zou de gemeenteraden (als fundamenten van de democratie)  helemaal niet ontsieren als zij de initiatoren waren van een studie die meer inzicht biedt in onze deelname, vooral omdat zulks in andere landen ook al is gebeurd. Laat ik duidelijk zijn: als de democratische instellingen deze vragen niet oppakken, dan zal de pers dat doen, vroeger of later. U begrijpt dat ik, vanuit mijn achtergrond, ook tegen dat laatste geen bezwaar zou hebben.

Wilt u dan uw burgeroorlog, hoe vermakelijk voor mij als columnist ook, staken en met mij in overleg gaan over de mogelijkheden in de toekomst? Ik zal daartoe graag een discussiedocument samenstellen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.denhaag.nl

De drang tot zelfvernietiging en nachtschade

Toen de Amerikanen George Bush jr kozen tot president, sprak daar hun drang tot zelfvernietiging uit. Zij hadden kunnen weten dat het nooit goed kon gaan, De Texaanse Zilverrug heeft nog nooit iets tot een goed einde gebracht. Hij beschikt over het niet zeldzame vermogen om tot het einde vast te houden aan de verkeerde beslissing. In het verleden werd hij steeds weer gered door het familiekapitaal, vrienden en omkoping.

We kunnen de Amerikanen kwalijk nemen dat ze de hele wereld hebben opgezadeld met een geboren loser. Dat ze daarbij handelden vanuit hun drang tot zelfvernieitiging, is ze niet te verwijten. We lijden er voor een groot deel allemaal aan. Dat blijkt als vrouwen zich willoos laten meeslepen naar één van de veemarkten die bekend staan onder de naam “missverkiezing”, het bleek toen Joost Zwagerman voor het eerst een boek begon te schrijven en het kwam naarvoren toen Richard Krajicek een grapje probeerde te maken over geloof en ChristenUnie.

Onze nationale Tennisbal zat samen met Zwagerman bij Knevel en Van den Brink. Zwagerman schaamt zich voor zijn linkse verleden maar hij gelooft nog wel in de linkse ideologie.  Nou ja, alleen dat al! “Als je gelooft, moet je ChristenUnie stemmen`, grapte het puntenkanon van het gravel. Ja, daar ging hij dus. Je kunt best geloven zonder op de ChristenUnie te stemmen. ChristenUnie staat voor een bepaalde manier van geloven in de christelijke God en een heel stelsel van waarden en normen dat daarmee samenhangt.  En ik heb persoonlijk niet eens een hekel aan die partij. Het grapje van Mr. Racket viel dan ook als een bal in het net. Of om in de sfeer te blijven: het handelen van de ezel Onan was daarbij vergeleken nog nuttig.

Iemand die ik niet erg hoog heb zitten, heeft mij ook wel eens beschuldigd van zelfhaat en drang tot zelfvernieitiging. Dat zou best kunnen want mensen die daaraan lijden, zijn op het eerste en tweede gezicht vaak erg aardig. Dat geldt ook voor de fractievoorzitter van de SP in onze gemeenteraad en ook hij toonde zich creatief in zijn speurtocht naar zelfvernietiging.

Het moet geezgd worden, onder zijn leiding heeft zijn partij resultaten geboekt door goed samen te werken met PvdA, ChristenUnie en, ja zeker, de VVD. Je zou zo denken dat hij daarover tevreden kon zijn. Nu kunnen er natuurlijk zaken zijn gepasseerd die zich aan mijn blikveld onttrekken. Misschien zijn daaruit ook wel irritaties ontstaan. Dat kan want ik weet lang niet alles.

Even zo goed ging het gisteravond van `dik hout zaagt men planken`. Om te beginnen diende het genoemde raadslid een motie in over Irak. Daarin werd gevraagd om een brief te schrijven aan de Eerste Kamer. Daarmee zou de raad de senatoren verzoeken een onderzoek te starten naar de achtergronden van deelname aan de oorlog in Irak. Nu is er alle reden voor zo´n onderzoek maar toen de motie op mijn tafel landde, schreef ik er direct boven `dit gaat niet door`. 

De gemeenteraad heeft er al jarenlang in meerderheid bezwaar tegen zich te bemoeien met zaken die bij de landelijke overheid thuishoren. Daarvoor zijn tal van argumenten waarvan er in elk geval één uiterst discutabel is. Het kwam ook gisteravond weer ter tafel. De raad zou het ook niet prettig vinden als de landelijke overheid zich met haar taken ging bemoeien. Hoe nu? Volgens mij doet de landelijke overheid niet anders. Niet valide dus. 

Toch moet je wel haast op de maan hebben gezeten om niet aan te voelen dat de motie zou worden afgewezen. Dat gebeurde ook en toen kwam het. De SP-voorman diende een tweede motie in van een heel andere strekking. In het vervolg zou de gemeenteraad zich nooit meer uitspreken over zaken die ook maar enigszins over de grenzen van de gemeente heen gingen. De burgemeester zou ook niet meer deelnemen aan vergaderingen van het Genootschap van Burgemeesters. Het zou onder meer inhouden dat de gemeente zich terug moest trekken uit regionale samenwerkingsverbanden en geen bemoeienis meer zou hebben met verkeersvoorzieningen in de regio. Ik zat er met kromme tenen bij.

Het werd laat, in elk geval veel later dan ik had verwacht. Dat was jammer want de raad beschouwde de laatste motie als een karikatuur van haar werk en dus als een nodeloze actie. Eén van de raadsleden zei na afloop dat ze de zaak Irak niet op zo´n beschamende wijze behandeld wenste te zien. Daarvoor ligt het haar allemaal te zwaar op de maag. Ze had het gevoel voor aap te hebben gezeten. Mogelijk dacht het publiek op de tribune er ook zo over.

Ik heb voorgesteld aan een andere fractievoorzitter om de volgende vergadering een voorstel te doen ter verkorting van raadsvergaderingen. De reden? Angst voor `nachtschade`. Als symbool ervan zou hij een tomaat op tafel moeten leggen. Wie de zin daarvan ontgaat, moet maar eens `nachtschade` intikken bij Wikipedia. Ik ben trouwens benieuwd wat deze column mij oplevert aan zelfvernieitiging.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.keac.nl

www.crimezone.nl

 

Het glazige plafond

Ken je het sprookje van de  nieuwe kleren  van de keizer? Ik zal het in het kort uit de doeken doen. Er was ooit een keizer die alles deed om zijn enorme ego op te sieren. Op een goede dag kwam er een kleermaker die beweerde een heel nieuw kostuum voor hem te kunnen maken. De stof was zo bijzonder dat ze onzichtbaar was. De keizer bestelde de kleding en had niet door dat de kleermaker gewoon helemaal geen stof op zijn spinnewiel  had. Wie liet merken dat hij of zij geen stoffen zag, werd voor uiterst dom versleten. Toen de `kleren` klaar waren, maakte de keizer dus in zijn nakie een tocht door de hoofdstad. Iedereen bewonderde zijn “nieuwe kleren” totdat een rotjochie riep dat hij helemaal geen kleren aan had.

Nu ben ik een rotjochie en kortgeleden wilde iemand naar aanleiding van mijn column “Me Bokito, you Jane” mij het liefst tegen het glazen plafond slingeren. Dat mag want dat plafond is er helemaal niet. Het is een verzinsel van feministen die niet snel genoeg kans zagen om promotie te maken. Zij maakten de hele wereld wijs dat er een glazen plafond was. De omgekeerde wereld: het plafond als draagvlak. Natuurlijk, zo transparant als de pest want iets dat er niet is, kun je ook niet zien. Wie het niet ziet, is uiterst dom.

Het is een typisch vrouwelijke gewoonte om te klagen en te jammeren als ze hun zin niet krijgen of niet snel genoeg hun doel bereiken. Niet voor niets mogen hindoevrouwen zich niet bemoeien met de lijkverbrandingen langs de Ganges. Hun geweeklaag is slecht voor de opstijgende ziel van de dode.

Heel anders dan mannen vechten ze nergens voor. In de loop van de geschiedenis hebben ze met hun gejammer en geklaag veelal hun doel kunnen bereiken en nu is er ineens het glazen plafond.

Ja, vrouwen beweren zelfs dat zij voor alles beter hun best moeten doen dan ik. Zou het waar zijn? Zouden hun capaciteiten echt minder zijn dan de mijne? Wat weten ze eigenlijk af van mijn inspanningen? Dragen ze kennis van het feit dat voor mij deuren dichtgaan omdat ik `niet in het profiel`pas of `veel te ervaren ben` en dat soort flutargumenten? En zo weet het ewig weibliche opnieuw de man te betoveren en de goedzakken van deze wereld over te halen om steun te verlenen.

In werkelijkheid zouden ze zich rot moeten schamen en gewoon eens aan het werk moeten gaan. Vrouwen hebben zo weinig ambitie dat zelfs het gezicht van Ciska Dresselhuys ze nog niet de deur kan uitjagen. Zelfs niet eens als er een man is die voor hen de deur openhoudt. In plaats daarvan staren ze glazig naar het plafond. 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.emancipatie.startpagina.nl

www.emancipatie-visitatiecommissie.nl

www.dommeblondje.blogspot.com

De oplossing is ondiep

Vanmorgen was een psycholoog op bezoek bij het nationale tuttebelletje van GMNL en hij kwam met een opmerkelijke mededeling: kinderen hebben meer last van een scheiding dan we dachten. Nou, dat dacht ik al.

De psycholoog meende dat ouders in gedeeld ouderschap zich meer zouden moeten kunnen inleven in de problemen van hun kind. Minder ruzie maken ook. Ja, dat haal je de koekoek. In verreweg de meeste gevallen waren de ouders niet eens in staat zich in te leven in de situatie van hun partner en leidde dat tot ruzie maken. Als ze wat meer empathie hadden gehad, was er geen scheiding gekomen. Pas op: de meeste gevallen maar ook weer lang niet allemaal.

Gebrek aan empathie en ruzie liggen naast elkaar en ze blazen zelfs het bestuur van de PvdA op. Die partij gaat op het ogenblik door een diepe crisis, iets dat partijen allemaal op hun beurt meemaken. Een diepe crisis maar de oplossing ligt minder diep, misschien wel ondiep al moet je daar wel diep over nadenken.

Ik heb niets tegen Wouter Bos maar als hij zegt “Mensen mogen veel verdienen, vooral als we er allemaal beter van worden”, dan wordt het mij ook een beetje te gortig. Kan hij mij alsjeblieft duidelijk maken wat ik beter ben geworden van de bonussen van Anders Moberg en Rijkman Groenink?

Kan hij dat alsjeblieft ook even gaan uitleggen in de wijk Ondiep in Utrecht? Echt uitleggen, bedoel ik. Zodat die mensen daar ook denken: “Verrek zeg, die zakkenvullerij van die topmanagers heeft ons wel heel veel voordelen  opgeleverd.” Jahaa, want in die termen denkt dit verongelijkte deel van de PvdA-achterban. En terecht natuurlijk. Vage praatjes voor de vaak, daar heeft niemand wat aan. Idealen zijn een mooi bindmiddel maar ze kunnen niet zonder gezamenlijke belangen.

“Als we er allemaal beter van worden”, dat is een kreet die wijst in de richting van de brede volksstroming die de PvdA had kunnen worden. Maar wel héél vaag. Dat woordje “allemaal” daar zit het hem in. Dat suggereert dat straten vol werklozen en uitkeringstrekkers op hun knieën naar het huis van Groenink moeten trekken en een kaarsje branden. Wij zijn zo dankbaar! “De man heet natuurlijk niet voor niets Rijkman. “Hij wel”, zo zullen ze daarbij in stilte denken.

Wouter staat voor het probleem de twee belangrijkste elementen in de PvdA bij elkaar te houden. Dat kan misschien wel maar dan zal er toch íets moeten zijn dat die twee lagen bindt. Niet het oppervlakkige gepraat over “wat die ondernemers doen is goed voor de werkgelegenheid”. Nee, concreet, een doel om naar te streven. Een gezamenlijk doel om naar te streven. Als zo’n gemeenschappelijk ideaal van “Jan met de Petten en Truzen zonder Hoed en aan de andere kant de “doctorandussen” zich niet vermengt met een gemeenschappelijk belang, dan komt er straks een grote olifant die het sociaaldemocratische kaarsje uitblaast.

Dat zou niet goed zijn voor Nederland maar wel een logische ontwikkeling. Het vergaat de PvdA dan als de ABN Amro die bijna letterlijk tussen Scylla en Charibdis koerst. In  het beste geval, valt de partij dan in twee delen uiteen die ieder, al dan niet, weer op zoek gaan naar fusiepartners. De strijd om het sociaaldemocratische gedachtengoed barst daarna in volle hevigheid los en die wordt gewonnen door…de SP.

Empathie, invoelingsvermogen in de ander, dat hebben beide elementen binnen de partij nodig. Nu is empathie zo ongeveer het moeilijkste wat er in de wereld bestaat. Verplaats je in andermans positie. De burgemeester van mijn gemeente heeft in zijn  Burgerjaarverslag zijn ambtenaren daartoe opgeroepen. Of hij daarmee een roepende in de woestijn zal zijn? Voor zover ik hem ken niet maar of zelfs zijn daadkracht voldoende zal zijn om de boodschap in de hersenpan van zijn medewerkers te laten landen? Het blijft de vraag.

Empathie is nodig in alle geledingen van de PvdA, een breedgedragen invoelingsvermogen. Ga er maar aan staan. Eén ding is zeker: als het nu niet lukt, dan zal het nooit meer lukken. !

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mensinwereld.nl

www.carrieretijger.nl

Geloof en politiek gaan hand in hand

Het verschil tussen Marianne Thieme en een dier is dat de laatste er door zijn of haar onschuld aandoenlijk en aaibaar uitziet. De eerste is aandoenlijk omdat ze er uit ziet als een lekker dier. Ja zeker, ik vind haar een stuk en ik zou best eens een saucijzenbroodje met haar willen eten. Nu is zij lid van de Zevendedagsadventisten en ik vrees alleen daarom al dat het niet zover komt. Mensen uit die hoek zijn vaak vreselijk gewetensvol en principieel. Dat mag wel maar het vormt ook een barrière.

Zou Maarten het Hart het ook zo zien? Wat mij betreft mag hij best zijn mond houden over de religieuze roerselen van Marianne. Hij zou eens wat beter moeten kijken naar zijn eigen zieleroerselen. Ik kan me nog herinneren dat ik hem een tijd lang moest aanspreken als Maartje het Hart. Dat heeft met de Zevende dag niets te maken maar het is nou ook niet bepaald alledaags. Ik vraag me af wat dat soort gedachtenspinsels voor invloed heeft op de zorg voor het welzijn van dieren.

In elk geval vind ik dat Marianne er eerder uitziet om op te eten dan Maarten. Niet dat ik het zal doen. De dieren die er voor mij uitzien om op te eten, consumeer ik meestal ook niet. Het vlees op mijn bord is goeddeels afkomstig van dieren waarvan ik nooit heb gezien hoe ze eruit zagen. Wat is het leven toch ingewikkeld!

Dat moet Wouter Bos ook gedacht hebben toen hij zijn grote artikel in de Volkskrant liet plaatsen naast de kolom van Marianne. Hoe moet het nu toch verder met die partij die maar niet ophoudt zich inwendig te roeren? Stromingen, vleugels, invalshoeken, negativiteit, het kruist elkaar allemaal. Wouter en Mariannne begrijpen elkaar heel goed, dezer dagen. Mogelijk prikken ze samen een augurkje. “Zeg, Marianne, hoe doe jij dat nou met Maartje?”

Wouter heeft uit alle kritiek goed opgepikt dat het “eenvoudige volk”, het “proletariaat” in de PvdA te weinig zichtbaar is. Het wordt overschaduwd door de doctorandussen van de vrijzinnig democratische stroming. Doctorandussen die in het bedrijfsleven vaak lijnrecht staan tegenover de “Jannen met petten en Truzen zonder hoeden” als het gaat om een paar procent loonsverhoging.

Wouter kaart ook de discussie met de SP aan. “We moeten er niet bang voor zijn”, zegt hij moedig. Dat haalt je de koekoek. Wie bang is, gaat altijd het moeras in. Dat geldt zeker in de politiek. Wouter heeft gelijk als hij zegt dat de PvdA en de SP elkaar hard nodig hebben. Niet alleen om de eigen ideologie scherper te stellen. Het gaat dieper.

In deze tijd van globalisering en Europese Unie, de tijd van internationaal verscheuren van de ABN/Amro, houdt de eenvoudige burger zich stevig vast aan zijn of haar directe omgeving, zijn woonplaats of hooguit de regio. Daar liggen zijn of haar belangen. Marianne zou zeggen “de koe moet weer in de wei”. Tegelijkertijd is de globalisering weliswaar een bron van onzinnigheid, te stuiten is ze niet. Het nationalisme van de SP richt zich daarop onder het motto: “Denk lokaal en handel lokaal”. Daar kunnen Jannen met Petten en Truzen zonder Hoeden zich behagelijk in nestelen. Nestwarmte die voortkomt uit het Maoïstisch verleden van de SP. Ook Mao vond dat de lokale gemeenschap zichzelf moest ontwikkelen, binnen de kaders van zijn denkraam natuurlijk. Het nationalisme is ook de band tussen SP en VVD.

De PvdA wil een brede volksbeweging zijn met een open venster op de wereld. Wees dat dan ook. Probeer niet de SP na te bootsen maar wees Europees, dat wil zeggen: “Denk Europees en handel lokaal”. Lokaal, ja zeker, zonder die nestwarmte verliest elke partij de massa van haar achterban. Ik gok erop dat 80 procent van de inwoners van mijn stad geen boodschap heeft aan de “globe” maar wel aan de rivier die door het stadshart stroomt.

Tot op heden zijn Nederlandse politieke partijen er nooit in geslaagd om het belang van de Europese Unie voor die rivier concreet te maken. Zuiver water, arbeidsplaatsen, bereikbaarheid, woongenot, het is nooit aan de Unie gekoppeld. Die koppeling zal de PvdA nu wel moeten gaan maken. Sámen met de SP en ook in discussie met die partij zal ze het sociale element in de samenleving mooier kunnen kleuren dan dat één van beide dat alleen kan. 

En eerlijk gezegd, Wouter Bos mag van gereformeerden huize zijn, ik ken in de PvdA ook katholieken, hervormden, Joden, moslims, hindoes, boeddhisten en helaas ook atheïsten (dat zijn mensen die zichzelf wijs maken dat ze nergens in geloven). Nog nooit heb ik gemerkt dat de geloofsovertuiging van de lijsttrekker van doorslaggevende invloed was op de behartiging van de belangen van mens, dier of milieu. De discussie staat daar garant voor. Dat moet Marianne een troost zijn en voor Wouter een handvat. Geloof en politiek gaan hand in hand terwijl kerk en staat gescheiden blijven.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.morpurgo.nl

www.infotalia.be

www.uwv.nl

Drama’s, herhaling en cultuur

Eigenlijk zou elke baby moeten weigeren geboren te worden. Het leven is een aaneenschakeling van risico’s en daartussendoor liggen de drama’s voor het opscheppen. Om te beginnen, krijg je al een lijf dat alleen maar tussen smalle marges normaal functioneren kan. Met de geest is het al netzo. Ik ben bijvoorbeeld niet helemaal goed bij mijn hoofd en dat komt doordat ik ter wereld ben gebracht met een forceps. Dat is een soort tang waarmee je ook de kroketten uit de friteuse haalt. Thuis noemen we zo’n ding ook wel een “klotenknijper”. Hoe dan ook, je kunt het nog zien aan de vorm van mijn hoofd. En ik ben de enige niet.

Daarna ontrolt zich een reeks van risico’s waarvoor wij als mens eigenlijk helemaal ongeschikt zijn. Wij willen op aarde zekerheid en die is nu juist niet te krijgen. Mensen willen altijd vooral hebben wat ze niet kunnen krijgen. Dat is het grootste risico. Het enige waarvan ze zeker zijn, is iets dat ze niet willen: de dood.

Alhoewel, sommigen zien in die dood een oplossing voor al hun problemen. In de opperste wanhoop springen ze voor treinen met kind en al of schieten ze elkaar dood vanwege wat dingetjes in de familie. Nou ja, “wat dingetjes”, er zal heus wel meer aan de hand zijn geweest. Of zoiets een oplossing biedt voor de zelfmoordenaars? Daarover lopen de meningen uiteen. Wie in reïncarnatie gelooft, weet heel zeker dat het geen oplossing is. Het leidt dan alleen maar tot herhaling. Ook anderen zien nog al wat belemmeringen omdat niemand weet wat er precies gebeurt na het overlijden. Daar begint het monopolie van het geloof.

Zeker is dat zij veel anderen met trauma’s achterlaten, zoals treinmachinisten. Met een beetje pech raken die door zo’n daad rijp voor zelfmoord, een gezinsdrama. Aan deze drama’s wordt door de media maar ook door anderen uitgebreid aandacht besteed en zo krijgen we elke week er de beelden van te zien: witte tentjes en mannen en vrouwen die met een strak gezicht heen en weer lopen. De mensen zijn aangeslagen en tot op zekere hoogte moet dat potentiële zelfmoordenaars tevreden stellen. “Als ik het doe, heb ik de anderen ook lekker te pakken, die lui die mij het leven zo zuur hebben gemaakt.”

Mensen zijn kopieermachines. Dat is gemakkelijk  bij de opvoeding en in het onderwijs. Lastiger wordt het als het om mode en platte beeldbuizen gaat. Mensen gaan allemaal hetzelfde dragen voor zover ze zich dat kunnen veroorloven en of het ze staat of niet. Ze lenen geld voor een platte beeldbuis en een auto en soms voor de vakantie naar zonnestranden. Kopiëren en nog eens Xerox. En wie niet meedoet? Die wordt over de streep getrokken door de zich tot vervelens toe herhalende reclame. Misschien kopen mensen wel eens een product in de hoop dat die ellendige reclame dan over zal zijn.

Hoe dan ook, zelfs wie niet in reïncarnatie gelooft, is gevoelig voor herhaling. Wie altijd maar gewelddadige films kijkt en spelletjes speelt, gaat op den duur heus denken dat geweld een normale omgangsvorm is. Hetzelfde geldt voor bordeelbezoek, vreemdgaan en SM-sex. Ik vrees dat het ook van toepassing is op zelfmoord, iets waarover de media in het verleden maar mondjesmaat schreven. Expres. Nu de kijkcijfers gehaald moeten worden door elke vorm van sensatie, is niets mooier dan vader en kinderen op het spoor te laten zien vlak voor de botsing. En…erna. Liefst met uitleggerige pijltjes en cirkeltjes erbij in de trant van “het totaal verpletterde hoofdje van de zesjarige Roel”.

Een soort strip waar we aan wennen. Het wordt bijna een hype. Een stukje hedendaags cultuurgoed. Gezinsproblemen? Hup, weg gezin. Echt, de reclame daarvoor moet stoppen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

 www.brainsatwork.com

De zin van de onzinnigheid

Ja, de zin van de onzinnigheid en dat al in de eerste zin. Hoe verzint iemand zoiets? En toch…de lezers van mijn drie vorige columns hebben zich kunnen verkneukelen  in de onzinnigheid. Dat lijkt zo op het eerste gezicht de betekenis van onzinnigheid: lachen.

Nou, dat is nog maar de vraag. Vanmorgen las ik met grote blijdschap in de meest volkse krant van Nederland dat René Cuperus het met mij eens is. Dat is belangrijk want wie ben ik nou helemaal? René Cuperus is medewerker van het wetenschappelijk instituut van de PvdA, de Wiardi Beckmanstichting. Cuperus is dus iemand en hij zegt dat er een te grote kloof is tussen het kader van de partij en de “gewone” achterban.

Je zou ook kunnen zeggen: de doctorandussen en de Jannen met de Pet. Je kunt je afvragen waarom hij dat nu pas zegt maar misschien is het een jong vogelken. Zonder mezelf op de roodborst te willen kloppen, kan ik zeggen dat ik die kloof twaalf jaar geleden al zag. Niet alleen bij de PvdA maar ook bij andere partijen.

Het konijn uit de hoed was “Jip en Janneketaal”. Ineens moesten politici zich gaan uitdrukken in een soort Nederlands die ook begrijpelijk is voor negenjarigen (volgens psychologen een bijzonder lastige leeftijd). Ik heb daar nooit iets van geloofd want de inhoud van de boodschap verandert daardoor niet en dat is nu juist wel de bedoeling. Bovendien leidt ze tot belachelijke uitglijders zoals die van Rita Verdonk “Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben recht door zee.” Over onzinnigheid gesproken!

Wie in Jip en Janneketaal uitlegt dat de omgewoelde binnenstad goed is voor ontwikkelingen in de toekomst en natuurlijk de economie en dus de werkgelegenheid, maakt nog steeds niet duidelijk waarom al dat “gewone volk” jarenlang in de rotzooi moet leven. Zonder werk, trouwens. Tegen de tijd dat “de toekomst” is begonnen, gaan ze in de AOW!

De inwoners hebben niet anders dan hun buurt en wijk. Daar is het nu al sinds jaren een zooitje vanwege die belangrijke toekomst met z’n werkgelegenheid en vooraan lopen in economisch opzicht. Moet hun levensgeluk worden opgeofferd aan een stralende toekomst van kenmniseconomie en beursgang waarin medewerkers worden ontslagen terwijl de bedrijven vette winsten maken? Is dat geloofwaardig? De PvdA weet niet hoe ze met dat probleem om moet gaan en de buurt radicaliseert.

 Dat is gek want de afgevaardigden van deze partij hebben de taak ook het “gewone” volk te vertegenwoordigen. Zij lezen nu wel vaak Jip en Janneke en proberen zich die taal aan te leren maar ze praten nog steeds over zaken die het “gewone” volk niet interesseert. Daar leeft vooral één grote vraag: “Waar is mijn sociale nest?” Het “gewone volk” heeft het gevoel te worden opgeofferd aan een toekomst die mijlenver over de horizon ligt. Dan kun je tienduizend keer zeggen dat het niet zo is, het geloof leeft voort en de kloof gaapt verder.

Boven die kloof heeft Geert Wilders een hangbrug gespannen, gammel maar begaanbaar. Jan Marijnissen heeft een iets soliedere houten brug getimmerd. En zie: het volk kwam in groten getale, hoorde deze profeten aan en zij knikten dat het waar was en zij zagen hun wensen op ongelofelijke wijze vermenigvuldigd en vervuld. Althans, zo lijkt het.

Voor Cuperus, Van Hulten, Bos en Tichelaar en al hun volgelingen (en voor veel andere politiek partijen, de VVD voorop)  kan dat in de praktijk niet moeilijker zijn. Meer gerichtheid op het heden en minder op de toekomst. Vanwaar toch die eeuwigdurende leus ‘we moeten klaar zijn voor de toekomst”? Me dunkt, er zijn redenen genoeg om klaar te zijn voor het heden maar daaraan ontbreekt het in ruime mate.

 Minder collectieve luchtkastelen in de vorm van Betuwelijnen en HSL’s  en meer stoeptegels en hondenpoep, dubbele nationaliteiten, leegstaande woonwijken, verstoorde buurten,  hoofddoeken en…

Daar zit de zin van de onzinnigheid. De onzinnigheid die op diverse weblogs over het volk wordt uitgestrooid is een rijke bron van informatie voor iedereen die dit land wil besturen. Daar komen de ergernissen en onderwerpen aan de orde die ons volkje bezighouden. In rechtsradicale, racistische en ook gewoon “volkse” publicaties. Daar gaat het over de vraag of de opzet van gemengde woonwijken bijvoorbeeld wel gaat leiden tot het gewenste resultaat. Daar blijkt dat zo’n mix soms eerder tot conflicten leidt dan tot integratie. Daar komen de problemen van Jan met de Pet over zijn werk, gezinsverbanden, woonbuurt en voeding aan bod.

Het heeft geen pas om die signalen, hoe radicaal ook, terzijde te schuiven. Zij zijn een teken aan de wand dat wordt afgegeven door een volk dat zich onbegrepen en vergeten voelt. Politici moeten er rekening mee houden en oplossingen zoeken zonder radicaal te zijn. René Cuperus en de anderen zouden er dan ook eens vaker daar moeten kijken.

Weg met de academische modellen en terug naar de solidariteit met hen die in het gedrang komen in de alledagelijksheid van hun bestaan. De onzinnigheid kan daarbij als gids dienen zonder haar over te nemen. Solidariteit met mensen in achterstandswijken heeft gevoel nodig, idealen die herkenbaar zijn. Wie verstandige dingen zegt, mag het gevoel niet vergeten.

En tot slot. Ik las kortgeleden dat de PvdA mikt op meer deskundigheid en verjonging. Het laatste beschouw ik als een redelijk loos begrip, zoals ik al eerder aangaf. Het eerste is vaag. Welke deskundigheid? Deskundighieid van de tekentafel of van de zieleroerselen van Jan met de Pet? Als het aan mij ligt, is die laatste deskundigheid voorlopig het eerste aan de beurt.  

Dat kan vorm krijgen door de fractie een betere afspiegeling van de samenleving te laten zijn. Weliswaar is ze in toenemende mate meer cultureel samengesteld en zitten er vrouwen in maar hoe zit het met het percentage Jan met de Petten? Juist in een grote fractie kan hun invloed de juiste sterkte krijgen. Oftewel: de teksten zijn begrepen, het commentaar is relevant. 

En als uitsmijter: dit is geen pleidooi voor pragmatisme of rechtsradicalisme. Beide beschouw ik grotendeels als onzinnigheid. Het is een pleidooi voor solidariteit van politici met mensen die daar de meeste behoefte aan hebben.

En als allerlaatste uitsmijter: doen ze dan helemaal iets goed bij de PvdA? O zeker wel, het idee van wijkgericht werken is uitstekend, Het sluit naadloos aan op het bovenstaande maar … de uitwerking moet gericht zijn op het nu, niet op de lange termijn.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nu.nl

www.fos.socsol.be