“Je leeft maar één keer”, van jongsafaan heb ik het een bespottelijke opmerking gevonden, onaannemelijk, onwaarschijnlijk en uitsluitend bedoeld als geruststelling of motivatie om er iets van te maken in het aardse leven. Zelfs in de natuurwetenschap heeft men de gedachte omarmd dat energie niet verloren kan gaan. Waarom zou dat dan met mij of iemand anders wel het geval zijn?
In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat een behoorlijk aantal mensen hun leven in elk geval dubbel op leven. Zij maken een scheiding tussen werk en privé, houden er een maitresse of lover op na, sommigen hebben zelfs twee of meer parallelhuwelijken Jahaa, je kunt zelfs via een tv-spelletje een nieuwe nier winnen zodat je geschikt bent voor een tweede leven. Er kan heel veel en ik laat me niet uit over de waarden en normen want ieder vogeltje zingt zoals het is gebekt.
Sinds enkele jaren kun je, dankzij de digitalitijd, ook nog een second life hebben. Of liever, eraan meedoen. Een virtueel leven waarin iemand zich blijkt te ontpoppen tot een wezen dat heel anders is dan hij of zij zich voordoet in de “echte” wereld. Ik maak me sterk dat je `second life` nog door kan gaan terwijl je zelf al dood bent. Iemand anders kan je rol immers overnemen. Vroeger kon je uit de sleur van het dagelijks leven vluchten in een boek, later kwam de film en nu kun je zelf een rol spelen in “second life”. Ik vrees dat het leidt tot een verloedering en versaaiing van de fantasie want mensen kunnen nu eenmaal niet aan zichzelf ontsnappen.
Kunnen ze dat niet? Ik heb een bloedhekel aan de uitdrukking dat iets niet kan. Die uitdrukking geeft vooral het gebrek aan inlevingsvermogen van de spreker weer of ze geeft aan dat hij of zij niet wil dat iets kan. Wetenschappers, en vooral populair-wetenschappelijk onderlegde personen beweren nog al eens dat iets niet kan. Eigenlijk is dat onlogisch want als je gelooft aan de grenzen van het mogelijke, waarom zou je dan nog onderzoek doen? Minister Hoogervorst van het vorige kabinet was daar een hoogvlieger in.
Om de kosten van de gezondheidszorg te drukken, praatte hij de blaren op zijn tong om uit te leggen dat altermatieve geneeswijzen en -middelen niet werkzaam konden zijn. Zij bevatten, natuurwetenschappelijk gezien, geen werkzame stoffen en dus was het onzin. “Niet meer dan water”, zei hij van sommige geneesmiddelen en daarmee stapte hij luchtigjes over de ervaringen van tal van pariënten heen.
In de tijd van Jules Verne (19e eeuw) waren tal van mensen ervan overtuigd dat een vliegend voertuig dat zwaarder was dan lucht, niet kon. Ik blijf erbij: zij wilden dat het niet kon. Heden ten dage is het luchtruim bezaaid met vliegtuigen die vele malen zwaarder zijn dan lucht.
Waarom wilden ze dat het niet kon? Uit angst voor het onbekende, gemakzucht en vooral vanwege de wens om hun positie zeker te stellen. Wie onmogelijkheden creëert vanuit zijn, veelal vermeende, deskundigheid, maakt zijn of haar eigen positie nog belangrijker en onaantastbaarder. Tot op die gruwelijke dag dat iemand aantoont dat wat niet kon ineens wel kan.
Als schrijver geef ik ook nogal eesn workshops schrijven, dat kan ik. Ik probeer mijn cursisten er altijd van te doordringen dat voor een schrijver de grenzen van het onmogelijke volledig verdwijnen. Zo heb ik ooit de opdracht verstrekt om een verhaal te schrijven met het thema “Waarvan heeft u nog nooit gehoord?” Veel protest maar toch resultaat! In de loop van de tijd zijn er cursisten geweest die schrijversland zijn gaan begrijpen als een land zonder grenzen. Ze zijn daarmee vaak erg blij.
Zelf ga ik een nog een stapje verder. Als een schrijver iets kan bedenken, dan is de ongeloofwaardigheid ervan al verdwenen. Wat een schrijver bedenkt, kan. Als iets in één hoofd kan, dan kan het overal en bij iedereen.
Het “watertje” van Hoogervorst (hoe klinkt dat?) bevat misschien geen werkzame stoffen (natuurwetenschappelijk gezien). Even goed kan het als geheel voor een bepaalde groep mensen toch heilzaam zijn. Hetzelfde geldt voor gebedsgenezing, handoplegging en noem maar op. Overigens zijn de Duitsers ons in dat opzicht een stap voor. Zij hebben al vele jaren ruim baan gegeven aan alternatieve klinieken.
Twijfel ik dan nooit aan mogelijkheden? O ja, heus wel. En ik geloof ook dat er mensen zijn die gebedsgenezing en dergelijke gebruiken om er vooral zelf beter van te worden. Niets is zo mooi of er zit een oplichter in de buurt. Het opheffen van de zwaartekracht, gebruik van vrije energie (die dus niet is opgewekt), het kan allemaal. Ik twijfel geregeld maar mijn vertrouwen in onbegrensde mogelijkheden wint het altijd.
Hoewel, vanmorgen zag ik Tony Blair in innige omhelzing met Muammer Khadafi van Lybië. Na afloop, nog op Lybische bodem, zei Blair dat ze samen goede stappen hadden genomen in de strijd tegen het terrorisme. Kijk, dan twijfel ik. Khadafi in de strijd tegen het terrorisme? Het gaat er maar om wat je zien en geloven wilt. De man is bijna de uitvinder van de terreur, samen met Yasser Arafat en Carlos (kent iemand die nog?) vormt hij de drieëenheid van de terreur. Osama bin Laden is daar het kindje van.
Alles kan, ik geef iedereen graag een tweede kans. Khadafi als bestrijder van het terrorisme, dat is pas een second life.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Http://politiek.wordpress.com
Service
www.fantasyshopchimera.com
www.myhomeplanet.nl
Politiek 