De AIVD of “Hoe de familie Duffeling de dag doorbracht”

“Where do I begin?” is de eerste regel uit het lied dat hoort bij de film “The Godfather”I. En ja, het is vaak de vraag en voor mij in dit geval zeker. Waar zal ik beginnen? Wat was het moment dat het allemaal fout ging?

Gisteravond in elk geval niet maar er gebeurde wel iets wonderbaarlijks. Er was op tv een ondernemer aan het woord die zijn Poolse werknemers de hemel in prees omdat zij “nog ouderwetse waarden en normen” hadden. Toen bekroop mij een vreselijke vreze, namelijk dat deze ondernemer er óók oude waarden en normen op na hield en wel die van een ondernemer. Dat wil zeggen dat hij zo gek is op die Polen omdat hij ze nog kan afbekken en in hun hok terug kan ranselen voordat ze een woord van weerspannigheid hebben laten klinken.  Wordt dat de nieuwe arbeidsethos van de Europese Unie?

Deze Polen hebben zich nog niet gewend aan de gebruiken van onze mondige burger, dat wil zeggen hun grote mond. Ja zeker, jammer genoeg bestaat die mondigheid in verreweg de meeste gevallen uit een grote mond en niet meer. Deze Polen hebben dat nog niet, ze zijn nog niet ingeburgerd en al helemaal nog niet geïntegreerd. Over integratie hebben we in Nederland onze mondige mond overvol en onze kroonprins stoort zich aan de toon van het debat. Ik ook maar ik stoor me niet alleen aan de toon. Die scherpe toon is de kunstmest voor inhoudelijke verscherping en daar stoor ik me ook aan.

Een toon van hardheid en onbegrip weerklinkt in Nederland en andere landen van de EU voortdurend als het gaat om de omgang met nieuwe immigranten. En ja, zij zullen moeten inburgeren en de Nederlandse taal machtig moeten worden. En ja, zij zullen moeten gaan werken voor hun brood. Dat laatste is overigens wel een wat bizarre eis in een land waar in sommige wijken werkloosheid de normale situatie is, al een paar generaties lang. Wie werkt in die omgeving, vormt een wat “wereldvreemde” eend in de bijt en zo wordt er ook over gepraat.

Maar goed, ik kan me voorstellen dat een zekere meerderheid van de Nederlanders weerzin heeft tegen mensen die in een soort vegetatieve toestand de voeding uit onze samenleving wegzuigen en vervolgens menen te mogen stellen dat het voedsel niet deugt. Zij doen denken aan mos dat zich op een boomschors hecht en klaagt over de slechte kwaliteit van voedsel en vocht. Het mos had er goed aan gedaan een andere boom uit te zoeken.

Met de ontevredenen in onze samenleving, autochtoon en allochtoon, houdt de AIVD zich bezig. En daar valt op een slechte dag het rapport van deze ondoorzichtige club op mijn deurmat. “De dreiging van Islamterrorisme is afgenomen door gebrek aan leidinggevend vermogen”zo stelt het rapport ongeveer. Bovendien zou de radicalisering lijden onder versnippering. Volgens mij hangen die twee constateringen nauw met elkaar samen.  Net als de nationale coördinator terrorismebestrijding suggereert het rapport dat het allemaal best meevalt. Nog erger wordt het als het spreekt over extreem rechtse groeperingen zoals Blood and Honour. Volgens de stiekeme neuzen van Nederland is dat maar een klein ongevaaarlijk groepje. De gecertificeerde gluurders zien de grootste dreiging altijd nog van moslimkant komen.

Nooit gehoord van Adolf Hitler die zich als nummer 8 van zijn partij aanmeldde? Kleine groepjes kunnen groot worden. Er is niet alleen Blood and Honour maar er is ook de Nederlandse Volks Unie, een website als Het Vrije Volk, de Dietse Kameraden en nog een reeks van andere splintergroepjes die stuk voor stuk met bijeenkomsten en internetpublicaties het denken van zoekende jongeren verzieken.

Hun toon, uwe Hoogheid, bevalt mij niet. Radicalisering in alle geledingen zou het onderwerp van waakzaamheid moeten zijn van onze staatsavonturiers, verbonden in de AIVD. Ik wens van hen geen sullige rapportjes te krijgen met de boodschap “we kunnen best weer rustig gaan slapen, er is niets aan de hand.” Ik ben geen warm voorstander van 200.000 mafkezen die waken tegen een terrioristische aanslag. Ik vind dat een paar honderd van de AIVD meer dan voldoende is. Zij moeten hun werk in stilte doen en serieus. Het laatste wat zij mogen doen, is ons zand in de ogen te strooien. Als ze dat doen is de vraag niet meer “where do I begin”?  maar “where will this all end?”

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.demafkezen.nl

Nee idioot, ik ben psychopaat

Kortgeleden maakte iemand mij uit voor idioot en in hetzelfde stuk noemde hij mij ook een psychopaat. Ik heb het in één van de vorige columns eerder genoemd. Nu meen ik door mijn opleiding van beide eigenaardigheden iets te weten en volgens mij is de combinatie van die twee onbestaanbaar. Dat neemt niet weg dat ik me wel eens idioot gedraag. Of ik ook wel eens psychopathisch gedrag vertoon, weet ik niet. Dat ik het niet weet, zou er op kunnen duiden.

Idiotie verwijst naar een zeer beperkte intelligentie, als ik het goed heb ligt de bovengrens in dat geval bij een IQ van 30. Veel lager kan het ook niet worden want een mens zou niet eens tot leven komen bij een IQ van 0 of 1. Daar staat tegenover dat ik altijd heb begrepen dat er voor psychopathie een redelijke tot zeer hoge intelligentie nodig is. De psychopaat lijdt aan zijn psyche en dat houdt in dat er wel iets moet zijn om aan te lijden. Uit mijn hoofd zeg ik zo maar dat een psychopaat last heeft van ongebreidelde associatieve vermogens. Associëren, verbanden leggen, lukt beter naar mate een mens intelligenter is. In dat opzicht zou ik psychopaat kunnen zijn want het associëren zit me in het bloed. Daarnaast heb ik gelukkig nog een geweten dat me behoedt voor al te schandalige overschrijdingen van morele grenzen.

Een ander verschil tussen idiotie en psychopathie is dat, hoe erg het ook klinkt, het eerste in verreweg de meeste gevallen is aangeboren. Alleen door een ernstige ziekte of zwaar ongeval kan iemand idioot “worden”. Psychopathie is een ziekte, iemand heeft er aanleg voor maar over het algemeen “ontsteekt” een gebeurtenis of ontwikkeling de afwijking pas echt. Het kan ook een kwestie zijn van langzaam groeien. 

Tot zover het college. Wat mij stoort, ik ben dus wel gestoord, is het gemak waarmee mensen termen als idioot en psychopaat in de mond nemen. Dat glijdt gemakkelijker tussen de tanden weg dan een gombal. In de eerste plaats is dat kwetsend voor de desbetreffende persoon, in dit geval was ik het. In de tweede plaats is het onplezierig voor mensen die een familielid hebben met een uitzonderlijk laag IQ of een psychische afwijking. Het is helemaal niet leuk om te zien hoe een aanduiding als “idioot” wordt gebruikt als scheldwoord.

Al helemaal niet als dat gebeurt door mensen die met hun betogen, redeneringen en woordgebruik proberen anderen te overtuigen van een bepaalde zienswijze. Als mensen met onwelgevallige opvattingen daarbij tot idioot of psychopaat worden “verheven”, is er sprake van een bewust aankoersen op een massapsychose: een massale bewustzijnsvernauwing onder het publiek om de niet-gewenste elementen uit te sluiten. Dan maak je van jezelf een goeroe.

Dat nu is precies wat mijn opponent doet. Op het eerste gezicht lijkt hij open te staan voor discussies.  Zodra hij het gevoel krijgt niet te kunnen winnen, neemt hij zijn toevlucht tot discriminatie van zijn gesprekspartner. Op die manier verspreidt hij halve waarheden en klinkklare nonsens onder een groeiend publiek. Een publiek dat aanvankelijk misschien wel wat had gezien in een doorwrochte politieke wereldbeschouwing maar zich nu laat meeslepen op de golven van een waandenkbeeld. Ik ben benieuwd hoe dat te omschrijven valt.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www/goeroe.be

www.goeroe.startpagina.nl

“De Nederlandse Taalunie is een ondoorzichtige instelling waar hoogopgeleide personen ingewikkelde systemen bedenken om de spelling te vereenvoudigen”

 

Tot sterkte…lijkt me hier wel op zijn plaats!

 

Http:politiek.wordpress.com

De oplossing is ondiep

Vanmorgen was een psycholoog op bezoek bij het nationale tuttebelletje van GMNL en hij kwam met een opmerkelijke mededeling: kinderen hebben meer last van een scheiding dan we dachten. Nou, dat dacht ik al.

De psycholoog meende dat ouders in gedeeld ouderschap zich meer zouden moeten kunnen inleven in de problemen van hun kind. Minder ruzie maken ook. Ja, dat haal je de koekoek. In verreweg de meeste gevallen waren de ouders niet eens in staat zich in te leven in de situatie van hun partner en leidde dat tot ruzie maken. Als ze wat meer empathie hadden gehad, was er geen scheiding gekomen. Pas op: de meeste gevallen maar ook weer lang niet allemaal.

Gebrek aan empathie en ruzie liggen naast elkaar en ze blazen zelfs het bestuur van de PvdA op. Die partij gaat op het ogenblik door een diepe crisis, iets dat partijen allemaal op hun beurt meemaken. Een diepe crisis maar de oplossing ligt minder diep, misschien wel ondiep al moet je daar wel diep over nadenken.

Ik heb niets tegen Wouter Bos maar als hij zegt “Mensen mogen veel verdienen, vooral als we er allemaal beter van worden”, dan wordt het mij ook een beetje te gortig. Kan hij mij alsjeblieft duidelijk maken wat ik beter ben geworden van de bonussen van Anders Moberg en Rijkman Groenink?

Kan hij dat alsjeblieft ook even gaan uitleggen in de wijk Ondiep in Utrecht? Echt uitleggen, bedoel ik. Zodat die mensen daar ook denken: “Verrek zeg, die zakkenvullerij van die topmanagers heeft ons wel heel veel voordelen  opgeleverd.” Jahaa, want in die termen denkt dit verongelijkte deel van de PvdA-achterban. En terecht natuurlijk. Vage praatjes voor de vaak, daar heeft niemand wat aan. Idealen zijn een mooi bindmiddel maar ze kunnen niet zonder gezamenlijke belangen.

“Als we er allemaal beter van worden”, dat is een kreet die wijst in de richting van de brede volksstroming die de PvdA had kunnen worden. Maar wel héél vaag. Dat woordje “allemaal” daar zit het hem in. Dat suggereert dat straten vol werklozen en uitkeringstrekkers op hun knieën naar het huis van Groenink moeten trekken en een kaarsje branden. Wij zijn zo dankbaar! “De man heet natuurlijk niet voor niets Rijkman. “Hij wel”, zo zullen ze daarbij in stilte denken.

Wouter staat voor het probleem de twee belangrijkste elementen in de PvdA bij elkaar te houden. Dat kan misschien wel maar dan zal er toch íets moeten zijn dat die twee lagen bindt. Niet het oppervlakkige gepraat over “wat die ondernemers doen is goed voor de werkgelegenheid”. Nee, concreet, een doel om naar te streven. Een gezamenlijk doel om naar te streven. Als zo’n gemeenschappelijk ideaal van “Jan met de Petten en Truzen zonder Hoed en aan de andere kant de “doctorandussen” zich niet vermengt met een gemeenschappelijk belang, dan komt er straks een grote olifant die het sociaaldemocratische kaarsje uitblaast.

Dat zou niet goed zijn voor Nederland maar wel een logische ontwikkeling. Het vergaat de PvdA dan als de ABN Amro die bijna letterlijk tussen Scylla en Charibdis koerst. In  het beste geval, valt de partij dan in twee delen uiteen die ieder, al dan niet, weer op zoek gaan naar fusiepartners. De strijd om het sociaaldemocratische gedachtengoed barst daarna in volle hevigheid los en die wordt gewonnen door…de SP.

Empathie, invoelingsvermogen in de ander, dat hebben beide elementen binnen de partij nodig. Nu is empathie zo ongeveer het moeilijkste wat er in de wereld bestaat. Verplaats je in andermans positie. De burgemeester van mijn gemeente heeft in zijn  Burgerjaarverslag zijn ambtenaren daartoe opgeroepen. Of hij daarmee een roepende in de woestijn zal zijn? Voor zover ik hem ken niet maar of zelfs zijn daadkracht voldoende zal zijn om de boodschap in de hersenpan van zijn medewerkers te laten landen? Het blijft de vraag.

Empathie is nodig in alle geledingen van de PvdA, een breedgedragen invoelingsvermogen. Ga er maar aan staan. Eén ding is zeker: als het nu niet lukt, dan zal het nooit meer lukken. !

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mensinwereld.nl

www.carrieretijger.nl

Wouter, ik kom er aan!

Ja, dat wordt geen standbeeld en geen volksliedjes voor vertrekkende Michiel. Hij zal nooit bekend staan als de man die in een blauw geruite kiel aan het wiel draaide. Nu Michiel van Hulten zijn vertrek als voorzitter van de PvdA heeft aangekondigd, kreeg ik meteen de vraag: “Is dat nou niets voor jou?”

Ja, dat was een gewetensvraag maar mijn kansen zijn beperkt. In de eerste plaats kent Wouter Bos mij niet en volges mij helpt het als hij je wel kent. Daar komt bij dat ik niet eens gewoon lid ben. Ik heb geen stemrecht, laat staan dat ik de bestuurlijke voorman van de partij zou kunnen worden. Hoewel, tegenwoordig kun je ook wethouder worden in een gemeente waarvan je voordien nog nooit hebt gehoord dus eigenlijk zou het geen rol mogen spelen.

De vraag dringt zich dus op of ik wel zo’n bekwaam bestuurder ben. Eerlijk gezegd heb ik vaak moeite met de hele dag mensen om me heen die me komen vertellen wat ik van iets moet denken. In tegenstelling tot Ronald Plasterk zie ik de grens tussen kritiek leverende buitenstaander en uitvoerende bestuurder heel scherp. Ik vind trouwens ook helemaal niet dat het zo nodig is voor een criticus om het werk zelf ook eens ter hand te nemen. Dat is nu eenmaal iets heel anders. Als ik vind dat de kok in een restaurant vies eten maakt, houdt dat niet in dat ik dan zelf maar in de keuken moet gaan staan. Dat is dus echt een kletskoek argument.

Over vier jaar ga ik met pensioen. Zou ik met mijn geniale capaciteiten om altijd en overal brokken te maken, dat gedurende vier jaar kunnen camoufleren? Wie weet! Daar komt natuurlijk bij dat ik wel de held ben als blijkt dat de PvdA over vier jaar er twintig zetels bij wint. Het enige nadeel daarvan is dat ze dan willen dat ik nog tien jaar aanblijf en dat was ik niet van plan.

Goed, ik heb wel wat goede ideetjes om de partij uit het slop te trekken. Ik weet dat ik weet hoe politici zich moeten opstellen als ze het publiek ontmoeten. In elk geval zonder botox- of hazengedrag. Ik heb ook een flauw idee over de sociaaldemocratie in deze tijd, haar herkenbaarheid en haar charmes. Maar ja, het is maar helemaal de vraag of ze bij de partij op iemand zitten te wachten die “ideeën” heeft. Mijn ervaring is dat de meeste politici van deze tijd “geen idéé” hebben en zich daarna door het voetvolk laten voorfluisteren wat er moet gebeuren. Ze denken dat zoiets hetzelfde is als “luisteren naar de mensen”. Tja…maak maar eens duidelijk dat “luisteren” iets heel anders inhoudt.

Ik snap dat best, In een ver verleden betekende luisteren dat je de woorden van anderen goed opving en achteraf ook kon duidelijk maken dat je al die informatie had begrepen. Dat is nu anders. Tegenwoordig moet je vooral veel kleinschalig onderzoek doen, bijvoorbeeld door websites en blogs af te speuren. Zo kom je er namelijk achter wat mensen echt denken en niet alleen maar wat ze jou willen vertellen. Daarna ga je al dat gemopper bij elkaar vegen en kijken hoe het in  je politieke uitgangspunten past. Vergeet vooral niet hier en daar de terminologie van webs en logs zo nu en dan over te nemen. Doe het in een keteltje met de emotie van verongelijkte burgers en je hebt het sop aardig op sterkte.

Luisteren, bah! Vroeger luisterden mensen naar politici en nu zou het ineens andersom moeten zijn? Nee hoor, een politicus kan nog steeds heel goed uitdragen wat hij denkt dat het volk wil en het volk zal dan al gauw roepen dat het dat wil. Maar ja, dan moet je als politicus of -ca wel een beetje naar mij luisteren.

Voorzitter van de PvdA? De bezem halen door de Wiardi Beckmanstichting? Mwoaah, het lijkt me fantastisch!

Tot sterkte,

Wouter, ik kom er aan…

Kaj Elhorst

Http://politoek.wordpress.com 

 

Service

www.transpirit.nl

JOHANNETJEEEUUUH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (zeg dit 60 keer)

De eerste gastauteur heeft zich gemeld. Ik wil mijn lezers graag op haar verhaal wijzen dat in de zijkolom is geplaatst onder de titel “Wat schreef u deze week”? Ik wens iedereen veel leesplezier. Deze rubriek is vanaf 14 november 2007 verhuisd naar www.mythologie.wordpress.com onder “Mooi Verhaal”. Tot sterkte, Kaj Elhorst

Botox, politici en onwil

Elk jaar krijg ik de noclaimkorting van de ziektekostenverzekeraar terug. Aan mijn lijf geen polonaise. De laatste keer dat ik bij een dokter was, had ik al twee maanden last van mijn knie. Dat is met fysiotherapie verholpen binnen de gestelde tijd. De enige die aan mijn lijf mag knutselen is de tandarts want daar zit mijn zwakke punt. Ik kan me nog een bezoek aan de oogarts herinneren vanwege een traanoog. Ik ben scheldend de tent uitgevlucht omdat die man met een borsteltje in mijn ogen zat te vegen. De gek!

 Natuurlijk, ik heb gemakkelijk praten want een echte ingreep is tot op heden niet nodig geweest. Daar ben ik ook wel blij om. Nooit van mijn leven zal ik dan ook een chirurg vragen iets aan mijn lijf te veranderen omdat ik het niet “mooi” vind. Ben je gek? Mijn lijf is mooi genoeg op de plaatsen waar het mooi moet zijn en tegen de tijd dat iemand de rest ontdekt, is het voor haar te laat.

Nee, ik ben blij met alles al zijn er wel eens wat ongemakken en ik heb ook geen hekel aan ouder worden. Waarom ook? Als je ouder wordt, komt je karakter beter naar buiten en verschijnt er wijsheid op je gezicht. Tenminste, als je daarvan iets bezit. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand een tijdschrift als Santé zou aanschaffen vawege een gratis botoxbehandeling. Wie laat in vredesnaam spiertjes in zijn lichaam opzettelijk verslappen? Er zijn al ziekten genoeg waarbij dat onbedoeld gebeurt en daarbij schreeuwen we meestal moord en brand..

En dan, vreselijk, dat gedoe aan mijn lijf en al die namaak schoonheid. Het helpt ook niet. Ik ken iemand die mij gisteren nog bestempelde als idioot en psychopaat. Nu is dat op zich wel aantrekkelijk omdat die combinatie in de literatuur niet voorkomt en het op mijn uniciteit duidt. De oorzaak is trietster. De man begrijpt niets van mijn ironie en de maatschappelijke betekenis ervan en hij wil er ook niets van bgrijpen. De absolute onwil om een ander te respecteren. Hij probeert aan die onwil zelf te ontkomen door een vals beeld van zichzelf op te roepen.  En nu kom ik tot de kern van mijn betoog.

De man dweept met alles wat Amerikaanse cultuur is en hij drukt zich ook geregeld in Amerikaanse termen uit. De leukste en meest sympathieke karaktertrek van Amerikanen bezit hij niet: zelfspot. Kijk en zo zie je maar dat je wel je best kunt doen een bepaald beeld van jezelf op te hangen, als het niet echt is, staat het ongeloofwaardig.

Hetzelfde geldt voor mannen en vrouwen van tachtig die zich hebben laten opstoppen als het teddybeertje dat ons op de slaapkamer herinnert aan de jeugdjaren. Als toeschouwer weet en zie je dat er iets niet klopt, het deugt niet. Het spijt me dat ik er op terugkom maar dit sluit naadloos aan bij mijn betoog van eergisteren over politici die het haasje zijn.

Een opgeblazen imago of verslapte spiertjes zullen je niet helpen als het publiek er niet in wil geloven. Die bereidheid varieert als het weerhaantje. Eén knip met de vingers van een begenadigd populist als Pim Fortuyn en je kunt je botox wel in de prullenbak gooien. Onwil nestelt zich gemakkelijker dan genegenheid. Veel geld , tijd en moeite had je jezelf kunnen besparen door gewoon jezelf te blijven en eventueel eens met de psychiater te praten. 

Niets is mooier dan een koe in de wei zonder gele kentekenplaten in haar oren, volle melk, een stevige borrel en een blik in de spiegel vóór de behandeling.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.salonimago.nl

Pofferdjes- en supermarktbank

Zet een uitgehongerd, klein kind in een banketbakkerswinkel en vertel het dat het net zoveel mag eten als maar kan. Dat is dan een dag lang darmproblemen en misschien wel langer. Jahaa, zo gaat dat als je niets gewend bent. Zo gaat dat als je oog vele malen groter is dan je maag. Zo gaat dat als je verstand, tijdelijk, is uitgeschakeld.

Karl Marx zal het nooit vermoed hebben maar de mensen die volgens hem zouden “verelenden” (verpauperen, verhongeren) zijn door de sociaaldemocratie de banketbakkerswinkel in geleid. Of liever: ze zijn naar de bakker gebracht en stortten zich uit eigen beweging op de banketafdeling. Van de verheffing van het volk is daarna nooit meer gehoord want ook onder het proletariaat geldt: Zuerst kommt das Fressen und dann (möglicherweise) die Moral.” 

Voor een belangrijk deel groot geworden dankzij pseudostudies zoals marketingmanager en bedrijfskundige, kregen zij de beschikking over dikkere portemonnees maar niet over meer verstand en inzicht. En zie: wat al eeuwen gebeurt, ontplooide zich toen ook. De aanvankelijke onderklasse ging zich gedragen als de aanvankelijke bovenklasse maar dan erger en wierp zich op de beurs. Als een bende hongerige geldwolven zagen zij plots de voordelen van arbeidsloos inkomen.

Nu is dat onzin. Arbeidsloos inkomen bestaat niet. Als ik er niet voor werk, dan is er iemand anders die zich rot loopt te ploeteren. Vermoedelijk voor een schijntje. Een kniesoor die daar op let en zoals gewoonlijk gaat het ook nu niet om die ploeteraars. De nieuwbakken grootkapitalisten strooiden met flappen en zaten als bokken op de haverkist als hun partij, hun beleggingsfonds, kon winnen. Beleggen als voetbalwedstrijd. Bedrijven begonnen elkaar te verslinden ter wille van het betere rendement. Optimisten noemden dat al gauw groei maar in werkelijkheid was er sprake van wat Marx al had aangekondigd: concentratie van kapitaal. Tot zover Europa.

In de VS heeft nooit sociaaldemocratie bestaan. Daar was doodgewoon niemand die zich interesseerde voor het wel en wee van een ander. Wie verrekte, verrekte en wie niet verrekte, werd rijk. Kopen op de pof was er doodnormaal want het hoorde tot de methoden om ook de laatste “dime” uit de zak van een arme sloeber te persen. Zo ontstonden de hobo’s (homeward bounds), zwervers in wier leven weinig muziek zat. Maar ja, zoals gezegd, het gaat ook deze keer weer niet om ploeteraars.

Met de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog sloeg de trend van het kopen op de pof over naar Europa (wat ook de verborgen agenda van de Amerikanen was om deel te nemen aan die oorlog). Wat een kansen! Het werd mode om een “pofferd” te zijn.

Lekker lenen werd de trend en zo ging ook de ex-proletariër in Europa zoeken naar instellingen die hem konden laten sparen in de toekomst. Een virtuele welvaart bloeide op en die bracht onder meer banken ertoe elkaar te verslinden. Eerst in Europa en de VS maar dat sloeg onvermijdelijk over naar de rest van de wereld. Zo liggen de verhoudingen nog steeds. 

Het ging de banken erom aan alle pofferds de meest aantrekkelijke en gevarieerde diensten aan te bieden. Mensen kopen graag bij de supermarkt, dat is gemakkelijk en biedt schijnbaar maatwerk. Daarvoor was kapitaal nodig, veel kapitaal. Dat kapitaal moest nog renderen ook. Dat eisten de aandeelhouders die beleggen nog steeds zagen als een partijtje voetbal dat uitsluitend door hun club te winnen was. En dus verslonden banken ook hun collega’s in Italië, Brazilië, Azië, Rusland en de VS.

Totdat de dag kwam dat de eigen bank zelf werd aangevallen. Uiteenrijten of verslinden?  Het gevolg zal zijn dat er nog grotere banken ontstaan die nog meer gevarieerde diensten aanbieden, ons met nog meer plezier tot pofferd maken en uiteindelijk de meesten van ons tot berooide sloebers zal “opwaarderen”. Het is juist aan de sociaaldemocratie om eens een halt toe te roepen aan deze vraatzucht van de Fenrisbank (en wie die naam wil begrijpen, leest de Noorse mythologie maar eens na of raadpleegt de onderstaande website).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

 

Service

www.pantheon.org

Politici zijn het haasje

Als er één beeld achterblijft van een haas in het veld, dan is het wel zijn wanhopige en belachelijke uitstraling. Zodra het dier iets hoort, gaat hij rechtovereind zitten om vanuit zijn leger het veld te overzien, op zoek naar het naderende gevaar. En juist door die pose vormt hij een goed doelwit voor de moderne jager. Een vrij onnozele bezigheid trouwens want er is weinig sport meer aan en het is nog natuuronvriendelijk ook. Maar goed…

Nu ben ik in een ver verleden voorlichter geweest bij wat toen het grootste staatsbedrijf van Nederland was. Ik ben er weg gegaan omdat ik ziek werd van de hiephoi verhalen die ik er elke week weer uit moest gooien. Alles liep op rolletjes, zo schreef ik terwijl collega’s jankend van de stress over de gangen dwaalden. Maar goed…

Het vak van voorlichter is mij dus bepaald niet op het lijf geschreven al zie ik er geen been in om zo nu en dan een juichend verhaal over een onderneming te schrijven. Het gaat allemaal om het imago en dat is de laatste jaren er niet beter op geworden. Zowel bij bedrijven als bij de overheid is communicatie vooral een methode geworden om de etalage van de banketbakkerswinkel in te richten. En dat is tamelijk suf werk.

Het publiek heeft binnen de kortste keren door dat het gebak van slechte kwaliteit is en de bakkersjongens, de journalisten, hebben dat nog veel eerder door. Zij krijgen zo nu en dan schoon genoeg van de braafheid van de verhalen die zij moeten opdissen. Daarbij doet zich het beeld voor van die haas die recht overeind zit. Met zijn spitse oren en vooruitstekende tanden lijkt hij iets uit te stralen van “kijk mij eens goed zijn”.

Juist als je op die manier klaar zit als schietschijf, staat dat behoorlijk potsierlijk. De jagers schieten terwijl ze aan de borreltafel nahikken van het lachen vanwege het getoonde imago. Het zou politici en bestuurders maar ook de ambtenaren om hen heen sieren als ze beseften hoe ongeloofwaardig het er allemaal uitziet.

Het imago van de haas, die mij natuurlijk vanwege Pasen te binnen schoot, draagt niet bij aan de vermindering van kloof tussen burger en bestuurder of politiek. Het voortdurende “je best doen voor de mensen”  maakt een beroerde indruk als het effect beperkt is. Het is ook helemaal niet nodig om steeds maar te vertellen en te laten zien “hoe goed je het allemaal bedoelt”.  Soms lijkt het of ze zo verschrikkelijk hun best doen, omdat ze eigenlijk vergeten zijn warin ze geloven. Of misschien hebben ze wel nooit ergens in geloofd.

Maar kan een politicus of een bestuurder dan geen positieve gevoelens bij het publiek opwekken? O ja, zeker wel. Echte belangstelling voor problemen doet het altijd goed. Uitstel van de oplossing doet het ook goed. Niet meteen met een popie reactie klaar staan maar naar eer en geweten een oplossing zoeken binnen de eigen politieke uitgangspunten. Authenticiteit helpt. En contact houden. Niet na twee keer bellen vergeten weer eens iets te laten horen. Niet beloven te bellen en het nooit doen. Het is zo simpel en waarom lijkt het dan toch zo lastig?

Ik zou het niet weten. Wat is er moeilijk aan afspraken nakomen en je woord houden? Het is me een raadsel maar één ding weet ik zeker: je kunt de allernieuwste techniek toepassen, het zal niets helpen als je niet van aloude principes uitgaat. En dat imagohoudinkje waar de politicus en bestuurder zelf zo gek op zijn? Dat moet maar liever in de prullenbak. Het werkt uitsluitend op de lachspieren.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress..com

 

Service

www.vipspotting.nl