Beerenburg normaal
Voor de laatste keer zie ik vanaf Kommers veranda hoe de zon ondergaat aan de horizon. Ze kleurt prachtig rood als wil zij zeggen “Nou, tabé, tot volgend jaar.” Maar wie zegt dat ik hier niet opnieuw ben met Kerstmis als de sneeuw hopelijk rijkelijk neerdaalt op het , dan, ongerepte weiland? Of misschien lokt de lust naar Beerenburg mij nog wel eerder naar de vorstelijke stins van de oude, onvolprezen politicus.
Bijna zouden de tranen je in de ogen schieten maar ja, dan dringen zich weer allerlei typisch Nederlandse plattitudes op zoals “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” of “doe normaal”. Wie heeft die verschrikkelijke uitdrukkingen eigenlijk ooit uitgevonden?
“Ze zitten in het bot”,mijmert Kommer naast me. “In het bot van de Hollander die denkt dat grassprieten de hoogste planten ter wereld zijn. In het bot van de immer concurrerende koopman die bang is dat een ander hem zal overtreffen. Hoe sterk is de eenzame fietser.” Ja, Kommer kan bij tijd en wijle heel filosofisch zijn en dan, volgens mij, ook nog de plank precies raak slaan.
Hij zucht en neemt hoofdschuddend een slok Beerenburg. “Want wat is normaal?” zegt hij half luid. “Ik weet zeker dat de meeste mensen in Nederland mij niet normaal vinden. Misschien vind ik mezelf ook wel niet eens normaal maar doet dat er wat toe? Het gaat er toch om dat je gelukkig bent, dat je blij bent met je bestaan op aarde en dat je anderen niet in de weg zit bij hun zoektocht naar dat gevoel?” Hij neemt weer een slok en grinnikt zachtjes. “Nu heb ik een buitenhuis en een landgoed met paarden, schapen, een moestuin een orangerie en een prachtige siertuin. Ik heb een vrouw die schildert, een zeilboot, kinderen die het goed doen, Antje en…”hij tilt het glas even op “Beerenburg”. En toch, op de keper beschouwd ben ik net zo gelukkig als in mijn beginjaren toen ik op een kamer woonde in de binnenstad van Leeuwarden, ja ik heb altijd in Friesland gewoond.”
De oude, wijze politicus gaat iets verzitten in zijn stoel en kijkt samen met mij naar de ondergaande zon. “Daar gaat ze. Ze zal zich nooit iets aantrekken van normaal of merkwaardig gedrag”, zegt hij. “Wie zegt “doe normaal” bedoelt eigenlijk “doe net als ik”. Dat is behoorlijk autoritair, jezelf als maatstaf nemen voor elk zedelijk of wat voor gedrag dan ook.” Dan staat hij op en hij gaat precies in mijn blikveld, in mijn zon staan.
“Ja, jongeman, op het ogenblik heb ik je niet zoveel meer te vertellen. Ik ben een beetje emotioneel, misschien komt het door de zon, misschien ook van de geuren die uit het veld opstijgen. Ik heb er eigenlijk behoefte aan om even alleen te zijn. Eén ding wil ik nog wel kwijt: “Schrijf Berenburg in het vervolg met één “e”.” De oude man drukt me stevig de hand. “Kom rustig nog eens langs. De deur staat altijd voor je open.”
Op de oprijlaan keer ik me niet meer om. Dat is niet nodig. Ik weet dat ik hier nog ontelbaar vaak zal komen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Een kleintje Beerenburg
“Nou, helemaal niks is zo niks”, zegt Kommer. “Het zou zonde zijn om niet iedere minuut en seconde van je leven goed te besteden en dus zitten we toch nog even bij elkaar op de veranda van zijn huis.
“Niks is zelfs mij te weinig maar ik ben wel heel erg zuinig”, om zijn woorden kracht bij te zetten, schenkt Kommer vandaag halve glaasjes Beerenburg in. “Dat is mijn hele leven zo geweest. Mijn ouders zeiden altijd dat ik kon leven van de lucht. Dat was niet zo maar ik heb voor mijzelf niet veel nodig.” Hij kijkt uit over zijn landgoed en alsof hij amen wil zeggen, klokt hij de Beerenburg in één slok weg. “Mensen om me heen die ik zie zitten, vooral veel natuur en zo nu en dan een goede maaltijd”, lacht hij bijna meer tegen zichzelf dan tegen mij. “Hoe is het spreekwoord ook al weer? O ja, ‘zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen’. Nou, je ziet het.”
Opnieuw schernkt hij een half glaasje in, voor zichzelf want ik ben aangestoken door een gevoel van zuinigheid en heb nog geen slok gehad. “Mensen zeggen wel eens dat ik zo rijk ben. Het lijkt wel of ze afgunstig zijn maar heel veel anderen kunnen zelf ook rijk worden. Weet je wat de kunst is?”Even pauzeert hij en kijkt mij onderzoekend aan maar ik weet het niet want anders was ik wel rijk geweest. “Niet hard werken, daar word je niet rijk van. Het is de kunst om elke keer als je méér verdient dan de vorige keer, niet meer uit te geven. Hebberigheid is de vijand van rijkdom. Gek genoeg, meestal denken mensen juist dat je er hebberig voor moet zijn. Geloof me, een vrek wordt rijk, een hebberd blijft arm.”
Ik stel me mezelf voor als hebberig, in een huis vol hebbedingetjes. Nou, ik zie ze niet maar ja, ik balanceer dan ook op de grens van armoede en rijksdom.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Http://polityiek.wordpress.com
Zuinig met service
Afblussen met Beerenburg
“Ik meen dat het Pim Fortuyn was die tegen een vrouwelijke belaagster zei: “Ach mens, ga koken.” Kommer kijkt nurks voor zich uit terwijl hij helemaal onderuit gezakt in zijn relaxfauteuil en voeten op de hocker aan zijn Friesche pijp lurkt. “De man moet tegenzin tegen eten hebben gehad”, mompelt hij na enig nadenken. “Vreselijk, wie ook maar enigszins culinaire trek heeft, weet dat mannen kunnen koken. Vrouwen niet. Die “maken het eten klaar”. Dat is iets anders.”
Zolangzamerhand begin ik mij af te vragen of er íets is wat vrouwen volgens Kommer wèl kunnen. ” Antje zou het kunnen doen maar ze doet het zelden”, zegt Kommer en weer neemt hij een stevige trek aan zijn pijp. Ondertussen blijft hij ongegeneerd in zijn stoel liggen. Hij is één van degenen die meent dat het bij bekenden niet uitmaakt hoe je je gedraagt. Als je mensen goed kent, mag je helemaal jezelf zijn. “Vroeger beweerde iedereen dat ik geen kaas had gegeten van koken. Nou, dat hebben ze geweten. Tegenwoordig sta ik bekend als de quiche-kok van Friesland Boppe”, lacht hij zachtjes. “Dat is mijn voorkeursgerecht, “quiche”. Ik gooi er echt Jan en z’n ouwe moer doorheen. Je moet quiche helemaal volgooien met van alles en nog wat en veel roomkaas, blauwe kaas ook. Dan een dag laten staan en de volgende dag pas echt klaarmaken. Ik moet oppassen dat ik me er geen buik aan eet.” Trots en tevreden strijkt hij even over zijn inderdaad nog vrij strak zittende vest.
Hij kijkt mij onderzoekend aan. “Heb jij geen lievelingsmaal?”vraagt hij. Ik moet mij even achter het oor krabben en een slok Beerenburg wegwerken voordat ik op die vraag het antwoord weet. “Indisch”, zeg ik ten slotte. “Het maakt niet eens zoveel uit wat het is maar ik heb liever nasi dan bami. Indisch eten is snoepen.” Kommer zucht. “Je kiest voor de eenvoudige weg”, zegt hij. “Je kunt de Indische keuken heel simpel lekker maken door er een kwak pindasaus overheen te gooien maar koken is dat natuurlijk niet.”
Ik vertel Kommer, al krijg ik er niet veel kans voor, dat ik in de Indische tafel meer weet te waarderen dan satehsaus en dat ik babi pangan van simpele speklappen als één van de toppers beschouw. Maar ja, het is natuurlijk niet mijn interview dus Kommer heeft het volste recht om over al die dwaasheid heen te walsen. En dat doet hij ook. “Japans, Japans, dat is pas fine de fleur”, meent hij. “De kunst van het smakelijk opdissen van rauwe gerechten. Ik maak er soms een sport van om op dat gebied iets nieuws te bedenken. Het is jammer dat alle Japanners gek zijn. Ik zou nooit bij zo iemand in de leer kunnen gaan, hoewel…als het om kóken gaat”, die laatste woorden komen er met een lichte aarzeling uit.
Omdat hij zelf zo overtuigd lijkt te zijn van zijn eigen artistieke kookkunst, besluit ik de frontale aanval in te zetten. “En uw vrouw, wat vindt zij van uw vaardigheden in de keuken?”Kommer trekt één wenkbrauw verbaasd op, alsof hij zich afvraagt waar iemand de brutaliteit vandaan haalt om te denken dat zijn vrouw er anders over zou kunnen denken. Hij blaast een dikke, blauwe rookwolk uit zodat ik zijn gezicht nauwelijks nog zie. “Ze valt in katzwijm van mijn haute cuisine”, zegt hij zelfverzekerd. En toch…iets in die zelfverzekerdheid verraadt mij dat hij denkt wat ik vermoed: “Zij kan erg goed de rol van verwende en tevreden restaurantgast spelen”. “Maar”, voegt hij er haastig aan toe om zijn onzekerheid te camoufleren: “Als het een keer wat minder uitvalt, blus ik alles af met Beerenburg. Héérlijk.”
Ik probeer het nog één keer voordat ik de deur uitstap. “U bedoelde zeker “flamberen?” Kommer kijkt me even zwijgend aan. “Je bent dan wel journalist maar je moet niet proberen net te doen of je alles beter weet, jongeman””, zegt hij. “Afblussen is afblussen.`
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.lekkerbek.canadianwebs.com
Politiek 