Het lijkt wel of ik de hele week jarig ben. Zondag vier ik de mijlpaal in “groot” gezelschap en ik krijg al de hele tijd cadeautjes. Gisteravond maakte Lousewies Frigidaire bij Jeroen Pauw bekend dat ze niet de hele tijd kon blijven. Wat niemand wist, is dat ze een afspraak had met mij. Ik zit haar in de columns altijd wel een beetje voor de gek te houden maar we zijn heel goede vrienden. Gisteravond zouden we al het lelijks dat ik de afgelopen tijd over haar heb geschreven goed maken. Vooral dat “Frigidaire” vindt ze niet leuk.
Toen ze voor de deur stond, wist ik het nieuws al. Het kabinet was gevallen. “Lieve, lieve Lousewies”, fluisterde ik in haar oor, “je had me geen mooier verjaarscadeau kunnen brengen.” Ze bloosde, heus ze kan het, en zei: “Ik wist het, ik wilde je iets bijzonders geven voor je zestigste verjaardag.” Toen ze de kamer binnenkwam, keek ze recht in de ogen van rechtsdoorzee-rita. Betraande ogen. Ja zeker, ik ben een echte held als het om troosten gaat.
“Nee, dit kan ik niet”, vol afkeer wendde Lousewies zich af. “Ik kom een andere keer wel terug”, zei ze en vluchtte de deur uit. “Een andere keer, als je alleen bent.” Ik snap niets van vrouwen. Ze zeggen dat ze van je houden en willen toch dat je alleen bent. Sorry Lousewies, het was een mooi cadeau maar ik blijf je Frigidaire noemen, tot je terugkomt…alleen.
Tot sterkte
Kaj Elhorst