VOC mentaliteit

  

De Verenigde Oostindische Compagnie werd ooit bestuurd door de “Heren XVII”. Zeventien machtige heren, en beslist geen vrouwen, uit verschillende gewesten waren de baas. Zij hadden de “koorden der beurs” in handen. Zeventien machtige mannen die vooral vertegenwoordigers waren van andere rijke en machtige mannen die ook erg op de pennig waren. Er werd lang gewikt en gewogen voordat een project tot uitvoering kwam.

Natuurlijk namen de Heren ook risico’s waarvan zij de gevolgen niet goed konden overzien. Alles stond echter in het teken van rijk worden en de verwerving van gunstige handelsposities. Heel belangrijk was daarbij alles wat andere staten deden zoals Spanje, Portugal en Engeland. De VOC moest hen vooral te vlug af zijn, overal ter wereld. Het minuscule lapje modder aan de Noordzee dat de trotse naam “Republiek der Zeven Gewesten” heette, werd een wereldmacht waarop koningen als Lodewijk XIV van Frankrijk later stinkend jaloers waren.

Onze Minister-President heeft opgeroepen tot herleving van de VOC mentaliteit. Jan Peter lijkt wel een beetje op Jan Pieterszoon (Coen). “Hijscht ons vaandel en bedrijf de handel” moet hij gedacht hebben. Welnu, hij is nu al vier kabinetten onderweg en de VOC mentaliteit heerscht volop.

Nog voor de Tweede Wereldoorlog riep Mussert in zijn opperste VOC blijdschap uit “Houdt vast aan Indien”. Wat daarvan terecht is gekomen weet inmiddels iedereen. En ons kabinet onder leiding van Jan Peter roept nu uit alle macht “Houdt vast aan Afghanistan” en daarbij zal het vrijwel zeker niet blijven want onze koene jongen Koenders houdt den blick al gericht op Darfur. Is het niet prachtig om die Nederlandse, fiere driekleur te zien wapperen boven het moedig standhoudende fort Holland  en de niet-versagende jongemannen in de woestijn van de westelijke Soedan teneinde de daden van de Mahdi te wreken?

Jahaa, maar ook vanwege de machtspositie die de Nederlanden in de wereld kunnen innemen door zo’n dertienhonderd van haar beste zonen en dochters naar het front te sturen. De dank te oogsten van de bondgenoten die ons pas echt voor vol aanzien. Dat is allemaal wel even iets heel anders danw at dat onbenullige België doet of Denemarken. In dat laatste land doen ze niet veel anders dan schunnige tekeningetjes over Mohammed maken. Nee, Nederland staat pal dankzij de Jongens van Jan de Witt (die later ook op afschuwelijke wijze is vermoord, zo gaat dat).

Ook nu zijn de risico’s moeilijk te overzien maar het geeft toch een warm gevoel dat wij vanuit onze Christelijk/Sociale imborst straks kunnen bogen op twee akkertjes met tuinkruiden en een ongebruikte basisschool in het dichtstbij gelegen dorpje. Dat alles onder het mom “Daar kan iets grootsch verricht worden”.

Wij bregen geloof, hoop en liefde in de wereld, een wereld waarin anderen de democratie het land inbombarderen (dat zijn overigens woorden die ik laatst van een ander hoorde).

Het kabinet is eruit. Wij blijven aan vreemde kust en als het even kan gaan wij nog veel meer vreemde kusten opzoeken. En alleen de enkelingen die de geschiedenis begrijpen zien aan de horizon drie woorden verschijnen: Dien Bien Phoe! Wie even niet meer paraat heeft wat die woorden inhouden, moet maar eens gaan praten met die Franse exporteur van westers geluk: Sarkozy. Zojuist heeft hij een reeks van kerncentrales aan China verkocht. Kijk, dat noem ik pas VOC mentaliteit. Hij neemt wraak. Niet de Heren XVII maar de Franse president heeft straks de koorden der beurs in handen, als opvolger van die jaloerse Lodewijk XIV. En ondertussen krijgen onze moedige jongens en meisjes natte voeten in het verraderlijke moeras dat toch echt eerst op woestijn leek.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.vocsite.nl

www.webataljon.blogspot.com

www.batavia-restaurant.nl

www.overheidsterreur.nl

www.inveztor.nl

www.ldkarskens.blogspot.com

www.cafezool.nl

Geert Wilders, de Joods-Christelijke lariekoek en shoarma

Vandaag las ik het verhaal van een christelijk fundamentalistische Cornelia die vond dat de Heilige Geest ons moest beschermen tegen het Islamitische gevaar. Och jee, je ruikt het al op een afstand, daar kwam ook weer de Joods-Christelijke waarden en normen rimram om de hoek kijken. Conelia mag door de paus heilig worden verklaard want zij ziet dingen die met de beste wil van de wereld nergens te ontdekken zijn. Joods-Christelijke verbondenheid! Volgens mij gaat die niet verder dan een bordje shoarma. 

Dat er zoiets als een Joods-Christelijke cultuur of een Joods Christelijk waarden- en normen patroon zou bestaan, beweegt mij afwisselend tot uitbundige lach- en huilbuien. Het is de lariekoek van Geert Wilders die dit soort terminologie in de wereld helpt. Vandaag hoorde ik één van zijn aanhangers vragen om de opheffing van het Europees Parlement. Als dat Joods-Christelijke waarden en normen zijn, dan zou ik willen voorstellen Duitsland op te delen in een westelijk en een oostelijk deel. En wat dacht Wilders van de restauratie van het Habsburgse keizerrijk? Tenslotte heeft bij Wenen een belangrijke slag gewoed die de Turken, en dus de moslims, tegenhield. 

Zeker, aan onze samenleving liggen Joodse, Griekse en Christelijke waarden en normen ten grondslag maar dat betekent niet dat er een soort gemeenschappelijk patroon of een vorm van eclectische cultuur op zou zijn gebaseerd. Daar komt nog bij dat het Christendom oorspronkelijk een Joodse sekte was en dat alleen door herrie ook niet-Joden het voorrecht kregen er lid van te worden. 

Laten we het allemaal nog eens onder het vergrootglas leggen. In de Oude Testament wordt de komst van de Verlosser, de Heiland, aangekondigd. De religieuze plaats of historische betekenis die deze figuur uiteindelijk zou krijgen, wordt niet duidelijk. De Heiland zou de zonden van de mensen op zich nemen maar of hij daarme ook in de harten van de mensen gesloten zou worden, blijft buiten beschouwing. Deze aankondiging is in wezen de enige verbinding tussen het Oude en het Nieuwe Testament.

Voor het overige getuigt het oudere boek uitsluitend van moord en doodslag en van een wrekende God. Het oudere boek is niet gebaseerd op een geloof van liefde maar op één van angst. Oog om oog valt niet te rijmen met “de andere wang toekeren”. De band tussen de Joodse en Christelijke geschriften is dan ook flinterdun. Het Oude testament en daarmee de Tora vertoont veel meer overeenkomsten met de Koran dan met het Nieuwe Testament.

Als er al een levensovertuiging bestaat die aansluit bij het Christendom, dan is dat het Boeddhisme. De treden omhoog naar een beter leven zijn te vergelijken met de zelfreiniging die de RK-kerk  kent in de vorm van de biecht. Het protestantisme kent de individuele band met het hogere zijn, i.c. God, een belangrijker plaats toe dan het katholicisme en daar ligt ook een verband met het Boeddhisme.

Het Joods-Christelijke samengaan is een mythe. Tot mei 1945 leefden Joden en Christenen in Europa vrijwel volledig gescheiden al deden zij wel zaken met elkaar. Over en weer bestonden tal van vooroordelen en het onderlinge imago was al eeuwen slecht zoals blijkt uit termen als “jodenstreek”en “voddenjood”. In de tweede Wereldoorlog heerste in Nederland een wijdverbreide opvatting dat “die Rotmoffen met hun Rotpoten van onze Rotjoden moesten afblijven”. Joods-Christelijke waarden en normen! De Joden woonden ook vaak in al dan niet gesloten ghetto’s. Niks gezamenlijk waarden- en normenpatroon, niks gezamenlijke cultuur. Over de eeuwen die daaraan voorafgingen, hoeven we het hier liever niet te hebben. De wijze waarop Oost-Europese “Christenen” omgingen met Joden, toont, aardig gezegd, geen vorm van een gezamenlijk waarden- en normenpatroon. Het woord pogrom is niet voor niets van Russische herkomst. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Gewoon integratie door segregatie en in sommige landen was het geregeld moord en doodslag.

De term Joods-Christelijk is een verzinsel van een verkeerd begrepen cultuurhistorie en bedoeld om de tegenstand tegen de Islam op alle fronten te mobiliseren. Vanuit het paranoïde gevoel dat onze samenleving islamiseert, moet er worden gevochten tegen het gevaar van iets dat zelfs door sommigen als “woestijnnazisme ” wordt getypeerd. Dat gaat volkomen voorbij aan de historische functie van de Islam als ordenaar en brenger van recht in een periode van volslagen chaos en verloedering van de Arabische wereld, de tijd waarin Mohammed leefde.

Joden en Christenen delen geen waarden behalve de heilige overtuiging dat hun eigen god de enige ware is. Die overtuiging hebben moslims ook. Ergens las ik dat de Joods-Christelijke waarden “vergeving, vrijheid, rechtvaardigheid en hoop” zouden zijn. Ik eet mijn  hoed op als ik daarover iets in het Oude Testament lees. Ik word kanibaal als ik van die waarden iets ontdek in de uitingen van de partij van Wilders.

Het feit dat Joden en Christenen in het westen eeuwenlang volslagen naast elkaar hebben geleefd totdat er een zekere integratie ontstond, geeft te denken. Ik durf te pleiten voor moslimscholen, moslimtheehuizen en moslimverenigingen en ongemengde wijken en buurten. Wie vanuit zijn eigen cultuur kennis kan maken met andere culturen, zal dat veel gemakkelijker doen. Eerst moet er veiligheid zijn en het vertrouwen geaccepteerd te worden. Dan volgt de toenadering. Zo zit het leven in elkaar. Maar ook van een Islam-Christelijke waarden en normenpatroon zullen we nooit kunnen spreken. Cultrele groepen zullen eeuwenlang hun eigenheid behouden. Het streven moet gericht zijn op vreedzame coëxistentie. De echte integratie verloopt druppelsgewijs en naarmate er minder conflicten zijn, gemakkelijker.

Tot sterkte,

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

http://www.army-chaplaincy.be

www.elsevier.nl

www.forums.marokko.nl

www.wijblijvenhier.nl

.

De hemel kleurt rood, weer iemand dood

Toen ik nog wel eens in Afghanistan kwam, dat is lang geleden, viel mij meteen op dat het land niet leek op Walcheren, de Noord-Oostpolder of het Drielandenpunt. De mensen glimlachten buitengewoon vriendelijk naar me als ik een portie wiet kwam halen en die mocht ik dan bijna zelf uit een veld met klaprozen zoeken. Ja, alles stond door elkaar.  Na vier keer drie dagen onderdak bij een Afghaanse familie in de bergen, krijg je een aardig idee van het denken en doen. En inderdaad, dat was in Kandahar. 

Mij viel ook op dat er wel burgemeesters waren maar ook nog veel machtiger mannen, krijgsheren. Heren die nog nooit van humor hadden gehoord. Onderzoek zou onmiddellijk uitwijzen dat vrouwen er meer gevoel voor hebben. Ergens ver weg, in Kaboel, woonde de koning. Eigenlijk hielden de krijgsheren van het land hem in gijzeling. Zolang de koning regeerde, regeerde de vrede. Vrede waarbij er overigens van tijd tot tijd wel degelijk iemand met doorgesneden keel langs de kant van de weg werd gevonden omdat hij zijn mondje voorbij had gepraat over zijn krijgsheer. Maar goed. Er was vrede en heel veel wiet en opium. Als je bij Kaboel, toen een heerlijke en redelijk mondaine stad, uit het vliegtuig stapte, drong het aroma ervan al je neusgaten binnen. Heerlijk!!!

Jammer is het wel dat Jan Peter en zijn kornuiten nooit eens een joint zijn wezen opsteken. Dan hadden ze ook wat meer begrip gekregen van het land. Dan hadden ze misschien niet in hun zelfgenoegzaamheid gedacht dat Afghanen niets liever willen dan democratie naar Zeeuws model. In plaats daarvan werkte hij liever aan de meditterane stranden aan een verdere ontwikkekling van zijn westerse superioriteitsgevoel.

Natuurlijk, ook de Afghaanse boeren willen rust. Zij zien niet graag hoe hun zorgvuldig geplante stekjes door tanks worden platgewalst. Ook zij willen geen strijders op paarden  die hun klaprozen vertrappen. Nee, rust en een zekere welvaart voor zichzelf en hun gezin. De vraag is, wie die rust moet brengen. Het centrale gezag, buitenlanders? Afghaanse boeren in het zuiden hebben geen enkel gevoel voor hun collega’s in het noorden. Het zal ze een rondzorg zijn wat daar op vijfhonderd of duizen kilometer afstand gebeurt. Hun enige wens is dat ze hun product voor een goede prijs kunnen afzetten en daarbij willen ze niet worden gehinderd door wie dan ook.

Hun krijgsheer beschermt de velden, strijkt een groot deel van de winst op en voert, als het moet, oorlog. Oorlog met andere krijgsheren en vooral ook met vreemdelingen die hun neus steken in zaken die hen niet aangaan. De Russen weten er alles van. Betweters uit het westen bijvoorbeeld die komen “helpen”, zijn haast bij niemand welkom. Er zijn maar heel weinig Afghanen die op die hulp zitten te wachten. Er zijn nog minder Afghanen die iets voelen voor hun “helpers”  die vooral Afghanen doodschieten. Bij de beschietingen in de beluchavallei vallen talloze burgerslachtoffers. Staat er op die kogels en granaten ook “From Holland” zoals bij andere ontwikkelingshulp? Hoe zouden wij het eigenlijk vinden als een half miljoen Chinezen in osn land op die manier huishielden onder het mom “hulp” te bieden?

Weer een militair “overleden”. Ik heb iets tegen die term. In soldatenland heet dat gewoon “gesneuveld”. “Overleden”  klinkt alsof niemand er iets aan kon doen en daarover maak ik me razend. Die superieure blik in de ogen van mannen als Berlijn, Kamp, Balkenende en nu ook Middelkoop. Alsof Nederlandse militairen daar als een soort Moeder Theresa de bevolking aan het helpen zijn. Die schijnheiligheid en krokodillentranen. Het laat mij de vuisten ballen want die soldaten zijn erin geluisd. Hen is wijsgemaakt dat ze als bataljon van het Leger des heils ontwikkelingshulp zouden brengen. Hulp die iedereen daar best wil hebben.Niemand zal ons vanwege die hulp het recht geven hun leven en gewoonten te evranderen. En daarom zullen er meer mannen en ook vrouwen sneuvelen. Om onze naïeveteit en de schandalige en absurde loyaliteit van ongewassen varkentjes die ons land denken te kunnen besturen. Loyaliteit aan Amerikanen die denken dat elk volk wil leven zoals zij: in de poel van racisme, onverbloemd nazisme en onderlinge onverschilligheid.

Kijk, dat was mijn kwaadheid want zoals er goede Duisters waren in het verleden, zo zijn er goede Amerikanen in het heden. Zo zij er ook Amerikaanse moeders die hun zonen nooit terug zullen zien, misleid door schandelijk vooringenomen leiders. Daaraan mag Nederland niet loyaal zijn. Niet loyaal vanuit het diepgewortelde onbegrip over het land Afghanistan. Vandaag hoorde ik een officier zeggen: De Taliban vallen de Baluchavallei aan omdat ze een succes nodig hebben.” Ik dacht dat ik uit mijn vel knapte. Hoe stom kan zo’n man zijn? De Taliban hebben al jaren succes door steeds weeer verliezen toe te brengen aan een “superieure” westerse krijgsmacht in geïsoleerde posities. Zij, de Taliban, tellen hun doden niet maar zegenen ze. Elke veldslag is succes voor de Taliban, of ze nu met grote verliezen eindigt of niet. De Afghanen begrijpen de boodschap: de Taliban zijn er nog!

Soldaten sneuvelen, dat is een beroepsrisico en hun dood is nooit tevergeefs. Dat is ze zeker niet als Nederlanders door hun dood gaan begrijpen dat zij de Afghanen niet kunnen helpen. Afghanen moeten zichzelf helpen totdat zij echt geholpen willen worden. En dan zijn voor die hulp geen soldaten meer nodig. Politici worden afgezet en als het aan mij ligt, gaat de hele hypocriete bende die verantwoordelijk is voor onze”vredesmissies” vandaag nog op eeuwig reces. Het is niet om de doden dat ik huil maar om de levenden.

En zie, de hemel kleurde weer rood en weer ging iemand dood want zij wisten niet wat zij deden…. Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.infoplease.com

www.nieuwsnieuws.nl

www.blogcatalog.com

www.ariana.nl

www.landenweb.net

www.lcweb2.loc.gov/frd/cs/aftoc.html

De drang tot zelfvernietiging en nachtschade

Toen de Amerikanen George Bush jr kozen tot president, sprak daar hun drang tot zelfvernietiging uit. Zij hadden kunnen weten dat het nooit goed kon gaan, De Texaanse Zilverrug heeft nog nooit iets tot een goed einde gebracht. Hij beschikt over het niet zeldzame vermogen om tot het einde vast te houden aan de verkeerde beslissing. In het verleden werd hij steeds weer gered door het familiekapitaal, vrienden en omkoping.

We kunnen de Amerikanen kwalijk nemen dat ze de hele wereld hebben opgezadeld met een geboren loser. Dat ze daarbij handelden vanuit hun drang tot zelfvernieitiging, is ze niet te verwijten. We lijden er voor een groot deel allemaal aan. Dat blijkt als vrouwen zich willoos laten meeslepen naar één van de veemarkten die bekend staan onder de naam “missverkiezing”, het bleek toen Joost Zwagerman voor het eerst een boek begon te schrijven en het kwam naarvoren toen Richard Krajicek een grapje probeerde te maken over geloof en ChristenUnie.

Onze nationale Tennisbal zat samen met Zwagerman bij Knevel en Van den Brink. Zwagerman schaamt zich voor zijn linkse verleden maar hij gelooft nog wel in de linkse ideologie.  Nou ja, alleen dat al! “Als je gelooft, moet je ChristenUnie stemmen`, grapte het puntenkanon van het gravel. Ja, daar ging hij dus. Je kunt best geloven zonder op de ChristenUnie te stemmen. ChristenUnie staat voor een bepaalde manier van geloven in de christelijke God en een heel stelsel van waarden en normen dat daarmee samenhangt.  En ik heb persoonlijk niet eens een hekel aan die partij. Het grapje van Mr. Racket viel dan ook als een bal in het net. Of om in de sfeer te blijven: het handelen van de ezel Onan was daarbij vergeleken nog nuttig.

Iemand die ik niet erg hoog heb zitten, heeft mij ook wel eens beschuldigd van zelfhaat en drang tot zelfvernieitiging. Dat zou best kunnen want mensen die daaraan lijden, zijn op het eerste en tweede gezicht vaak erg aardig. Dat geldt ook voor de fractievoorzitter van de SP in onze gemeenteraad en ook hij toonde zich creatief in zijn speurtocht naar zelfvernietiging.

Het moet geezgd worden, onder zijn leiding heeft zijn partij resultaten geboekt door goed samen te werken met PvdA, ChristenUnie en, ja zeker, de VVD. Je zou zo denken dat hij daarover tevreden kon zijn. Nu kunnen er natuurlijk zaken zijn gepasseerd die zich aan mijn blikveld onttrekken. Misschien zijn daaruit ook wel irritaties ontstaan. Dat kan want ik weet lang niet alles.

Even zo goed ging het gisteravond van `dik hout zaagt men planken`. Om te beginnen diende het genoemde raadslid een motie in over Irak. Daarin werd gevraagd om een brief te schrijven aan de Eerste Kamer. Daarmee zou de raad de senatoren verzoeken een onderzoek te starten naar de achtergronden van deelname aan de oorlog in Irak. Nu is er alle reden voor zo´n onderzoek maar toen de motie op mijn tafel landde, schreef ik er direct boven `dit gaat niet door`. 

De gemeenteraad heeft er al jarenlang in meerderheid bezwaar tegen zich te bemoeien met zaken die bij de landelijke overheid thuishoren. Daarvoor zijn tal van argumenten waarvan er in elk geval één uiterst discutabel is. Het kwam ook gisteravond weer ter tafel. De raad zou het ook niet prettig vinden als de landelijke overheid zich met haar taken ging bemoeien. Hoe nu? Volgens mij doet de landelijke overheid niet anders. Niet valide dus. 

Toch moet je wel haast op de maan hebben gezeten om niet aan te voelen dat de motie zou worden afgewezen. Dat gebeurde ook en toen kwam het. De SP-voorman diende een tweede motie in van een heel andere strekking. In het vervolg zou de gemeenteraad zich nooit meer uitspreken over zaken die ook maar enigszins over de grenzen van de gemeente heen gingen. De burgemeester zou ook niet meer deelnemen aan vergaderingen van het Genootschap van Burgemeesters. Het zou onder meer inhouden dat de gemeente zich terug moest trekken uit regionale samenwerkingsverbanden en geen bemoeienis meer zou hebben met verkeersvoorzieningen in de regio. Ik zat er met kromme tenen bij.

Het werd laat, in elk geval veel later dan ik had verwacht. Dat was jammer want de raad beschouwde de laatste motie als een karikatuur van haar werk en dus als een nodeloze actie. Eén van de raadsleden zei na afloop dat ze de zaak Irak niet op zo´n beschamende wijze behandeld wenste te zien. Daarvoor ligt het haar allemaal te zwaar op de maag. Ze had het gevoel voor aap te hebben gezeten. Mogelijk dacht het publiek op de tribune er ook zo over.

Ik heb voorgesteld aan een andere fractievoorzitter om de volgende vergadering een voorstel te doen ter verkorting van raadsvergaderingen. De reden? Angst voor `nachtschade`. Als symbool ervan zou hij een tomaat op tafel moeten leggen. Wie de zin daarvan ontgaat, moet maar eens `nachtschade` intikken bij Wikipedia. Ik ben trouwens benieuwd wat deze column mij oplevert aan zelfvernieitiging.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.keac.nl

www.crimezone.nl

 

Second Life, wonder en werkelijkheid

“Je leeft maar één keer”, van jongsafaan heb ik het een bespottelijke opmerking gevonden, onaannemelijk, onwaarschijnlijk en uitsluitend bedoeld als geruststelling of motivatie om er iets van te maken in het aardse leven. Zelfs in de natuurwetenschap heeft men de gedachte omarmd dat energie niet verloren kan gaan. Waarom zou dat dan met mij of iemand anders wel het geval zijn?

In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat een behoorlijk aantal mensen hun leven in elk geval dubbel op leven. Zij maken een scheiding tussen werk en privé, houden er een maitresse of  lover op na, sommigen hebben zelfs twee of meer parallelhuwelijken  Jahaa, je kunt zelfs via een tv-spelletje een nieuwe nier winnen zodat je geschikt bent voor een tweede leven. Er kan heel veel en ik laat me niet uit over de waarden en normen want ieder vogeltje zingt zoals het is gebekt.

Sinds enkele jaren kun je, dankzij de digitalitijd,  ook nog een second life hebben. Of liever, eraan meedoen. Een virtueel leven waarin iemand zich blijkt te ontpoppen tot een wezen dat heel anders is dan hij of zij zich voordoet in de “echte” wereld. Ik maak me sterk dat je `second life` nog door kan gaan terwijl je zelf al dood bent. Iemand anders kan je rol immers overnemen. Vroeger kon je uit de sleur van het dagelijks leven vluchten in een boek, later kwam de film en nu kun je zelf een rol spelen in “second life”. Ik vrees dat het leidt tot een verloedering en versaaiing van de fantasie want mensen kunnen nu eenmaal niet aan zichzelf ontsnappen.

Kunnen ze dat niet? Ik heb een bloedhekel aan de uitdrukking dat iets niet kan. Die uitdrukking geeft vooral het gebrek aan inlevingsvermogen van de spreker weer of ze geeft aan dat hij of zij niet wil dat iets kan. Wetenschappers, en vooral populair-wetenschappelijk onderlegde personen beweren nog al eens dat iets niet kan. Eigenlijk is dat onlogisch want als je gelooft aan de grenzen van het mogelijke, waarom zou je dan nog onderzoek doen? Minister Hoogervorst van het vorige kabinet was daar een hoogvlieger in.

Om de kosten van de gezondheidszorg te drukken, praatte hij de blaren op zijn tong om uit te leggen dat altermatieve geneeswijzen en -middelen niet werkzaam konden zijn. Zij bevatten, natuurwetenschappelijk gezien, geen werkzame stoffen en dus was het onzin. “Niet meer dan water”, zei hij van sommige geneesmiddelen en daarmee stapte hij luchtigjes over de ervaringen van tal van pariënten heen.

In de tijd van Jules Verne (19e eeuw) waren tal van mensen ervan overtuigd dat een vliegend voertuig dat zwaarder was dan lucht, niet kon.  Ik blijf erbij: zij wilden dat het niet kon. Heden ten dage is het luchtruim bezaaid met vliegtuigen die vele malen zwaarder zijn dan lucht. 

Waarom wilden ze dat het niet kon? Uit angst voor het onbekende, gemakzucht en vooral vanwege de wens om hun positie zeker te stellen. Wie onmogelijkheden creëert vanuit zijn, veelal vermeende, deskundigheid, maakt zijn of haar eigen positie nog belangrijker en onaantastbaarder. Tot op die gruwelijke dag dat iemand aantoont dat wat niet kon ineens wel kan.

Als schrijver geef ik ook nogal eesn workshops schrijven, dat kan ik. Ik probeer mijn cursisten er altijd van te doordringen dat voor een schrijver de grenzen van het onmogelijke volledig verdwijnen. Zo heb ik ooit de opdracht verstrekt om een verhaal te schrijven met het thema “Waarvan heeft u nog nooit gehoord?” Veel protest maar toch resultaat! In de loop van de tijd zijn er cursisten geweest die schrijversland zijn gaan begrijpen als een land zonder grenzen. Ze zijn daarmee vaak erg blij.

Zelf ga ik een nog een stapje verder. Als een schrijver iets kan bedenken, dan is de ongeloofwaardigheid ervan al verdwenen. Wat een schrijver bedenkt, kan. Als iets in één hoofd kan, dan kan het overal en bij iedereen.

Het “watertje” van Hoogervorst (hoe klinkt dat?) bevat misschien geen werkzame stoffen (natuurwetenschappelijk gezien). Even goed kan het als geheel voor een bepaalde groep mensen toch heilzaam zijn. Hetzelfde geldt voor gebedsgenezing, handoplegging en noem maar op. Overigens zijn de Duitsers ons in dat opzicht een stap voor. Zij hebben al vele jaren ruim baan gegeven aan alternatieve klinieken.

Twijfel ik dan nooit aan mogelijkheden? O ja, heus wel. En ik geloof ook dat er mensen zijn die gebedsgenezing en dergelijke gebruiken om er vooral zelf beter van te worden. Niets is zo mooi of er zit een oplichter in de buurt. Het opheffen van de zwaartekracht, gebruik van vrije energie (die dus niet is opgewekt), het kan allemaal. Ik twijfel geregeld maar mijn vertrouwen in onbegrensde mogelijkheden wint het altijd.

Hoewel, vanmorgen zag ik Tony Blair in innige omhelzing met Muammer Khadafi van Lybië. Na afloop, nog op Lybische bodem, zei Blair dat ze samen goede stappen hadden genomen in de strijd tegen het terrorisme. Kijk, dan twijfel ik. Khadafi in de strijd tegen het terrorisme? Het gaat er maar om wat je zien en geloven wilt. De man is bijna de uitvinder van de terreur, samen met Yasser Arafat en Carlos (kent iemand die nog?) vormt hij de drieëenheid van de terreur. Osama bin Laden is daar het kindje van.

Alles kan, ik geef iedereen graag een tweede kans. Khadafi als bestrijder van het terrorisme, dat is pas een second life.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.fantasyshopchimera.com

www.myhomeplanet.nl

Het meer van Galilea

Debatteren, discussiëren, ik ben er gek op en volgens mij kan ik het ook redelijk goed. Precies over het scherp van de snede zonder de tegenpartij definitief tegen me in het harnas te nemen. Dat is nodig want wie discussieert, kan niet zonder de welwillendheid van zijn opponent. Openlijke of verholen vijandschap en zelfs vooringenomenheid leiden tot oeverloze discussies.

Een tijdje geleden startte een notoir atheïst op zijn weblog de discussie over de vraag of God bestaat. Eigenlijk moet ik zeggen: of de goden bestaan want meneer is niet alleen atheïst maar ook onversneden agnost. De onzienbare wereld bestaat uit flauwekul, zo meent hij. De vraag is: Waarom start je dan zo’n discussie?”

Het antwoord was duidelijk. Meneer wilde van de bezoekers van zijn weblog horen dat God niet bestond of…ondeugdelijke Godsbewijzen die hij gemakkelijk kon afbranden. Zo verwek je de min of meer wonderbaarlijke verdwijning van de oevers van het Meer van Galilea. Er vond echter inderdaad een wonder plaats want er barstte een ware woordwaterval los van mensen die vonden dat het bestaan van God niet te bewijzen was maar ook het niet-bestaan was niet te bewijzen. Ik heb er zelf ook nog even aan mee gedaan. De oevers van het meer kwamen weer tevoorschijn.

Dat viel de webmaster zwaar tegen en sindsdien likt hij stilzwijgend zijn wonden. Hij heeft het te druk om te reageren, zo stelt hij. Wat een geluk! Al die reageerders hadden verder klaarblijkelijk helemaal niets te doen?  In werkelijkheid is het natuurlijk slap om je op die manier terug te trekken. Hij had kunnen weten dat het zo zou uitpakken.

In de eerste plaats kun je je afvragen of het zin heeft om het bestaan van God (of de goden) te bewijzen. Zij die erin geloven hebben het bewijs al vele malen gezien en dat lijkt me meer dan voldoende. Daar komt bij dat eigenlijk de atheïsten moeten bewijzen dat God niet bestaat.

Alle volkeren op aarde geloofden aanvankelijk in God of goden. Op een slechte dag kwam een meneer beweren dat zij het allemaal bij het verkeerde eind hadden. Daarbij voegde hij geen enkel bewijs maar een halfblinde kudde volgde hem even zo goed. Dat is gek. Zij die geloofden in het bewijs, verlangden geen bewijs van het niet-bestaan van God.

Absurd. Als op een ochtend een vrouw bij mij aanbelt en beweert dat ze mijn zusje is, dan gaat in eerste instantie een lang gekoesterde wens in vervulling. Ik heb altijd graag een jonger zusje willen hebben. Toch zal ik haar vragen met de nodige bewijzen op de proppen te komen.

Maar wie zegt dat God of de goden  niet bestaan, krijgt voetstoots aanhang. Nu is dat ook wel weer een beetje begrijpelijk omdat God zich niet altijd in een herkenbare vorm voordoet. In dat opzicht is de Griekse hoofdgod Zeus bijna het rolmodel voor alle goden. Hij kon elke vorm aannemen die hij wilde. Meestal deed hij dat om een vrouw te verleiden maar even zo goed…

De klassieke Grieken hebben nooit de Olympus beklommen om te kijken of de goden daar echt woonden. Zij hadden helemaal geen belangstelling voor een godsbewijs en gelijk hadden ze. Wie gelovig is, kan aan de ongelovige nooit het bewijs verschaffen dat God bestaat. Andersom lukt het ook niet.

Op natuurwetenschappelijke wijze is God niet aan te tonen en al helemaal niet met behulp van de vrij bekrompen onderzoekmethoden die op de universiteiten worden gehanteerd. Het niet-bestaan is er ook niet mee aan te tonen. Overigens zijn sommige mensen via de natuurwetenschap wel tot dieper inzicht in God gekomen. Einstein was daar een groot voorbeeld van. “Wetenschap zonder religie is kreupel, religie zonder wetenschap is blind”, zo meende hij.

God is van een dimensie die door natuurwetenschappelijk onderzoek niet eens te benaderen is. De tweedeling die Einstein maakte, benadrukt dat nog eens. Wetenschap en religie kunnen gezamenlijk ingespannen worden voor onze levenskar. Zij trekken hem voort. Wie kiest voor één van beide, moet steeds bijsturen.

Samen optrekken kan alleen maar zinvol zijn als beide trekkers een heel eigen karakter hebben, een eigen gebied bestrijken, elkaar aanvullen en een eigen dimensie hebben. Wie probeert het éne trekdier te ontkennen door op het andere te wijzen, is wel een heel slechte voerman. De vraagstelling “bestaat God? ”  is wat mij betreft dan ook volkomen loos en laat het Meer van Galilea droogvallen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.apologetique.org

www.home.student.utwente.nl

www.student.uva.nl

Drama’s, herhaling en cultuur

Eigenlijk zou elke baby moeten weigeren geboren te worden. Het leven is een aaneenschakeling van risico’s en daartussendoor liggen de drama’s voor het opscheppen. Om te beginnen, krijg je al een lijf dat alleen maar tussen smalle marges normaal functioneren kan. Met de geest is het al netzo. Ik ben bijvoorbeeld niet helemaal goed bij mijn hoofd en dat komt doordat ik ter wereld ben gebracht met een forceps. Dat is een soort tang waarmee je ook de kroketten uit de friteuse haalt. Thuis noemen we zo’n ding ook wel een “klotenknijper”. Hoe dan ook, je kunt het nog zien aan de vorm van mijn hoofd. En ik ben de enige niet.

Daarna ontrolt zich een reeks van risico’s waarvoor wij als mens eigenlijk helemaal ongeschikt zijn. Wij willen op aarde zekerheid en die is nu juist niet te krijgen. Mensen willen altijd vooral hebben wat ze niet kunnen krijgen. Dat is het grootste risico. Het enige waarvan ze zeker zijn, is iets dat ze niet willen: de dood.

Alhoewel, sommigen zien in die dood een oplossing voor al hun problemen. In de opperste wanhoop springen ze voor treinen met kind en al of schieten ze elkaar dood vanwege wat dingetjes in de familie. Nou ja, “wat dingetjes”, er zal heus wel meer aan de hand zijn geweest. Of zoiets een oplossing biedt voor de zelfmoordenaars? Daarover lopen de meningen uiteen. Wie in reïncarnatie gelooft, weet heel zeker dat het geen oplossing is. Het leidt dan alleen maar tot herhaling. Ook anderen zien nog al wat belemmeringen omdat niemand weet wat er precies gebeurt na het overlijden. Daar begint het monopolie van het geloof.

Zeker is dat zij veel anderen met trauma’s achterlaten, zoals treinmachinisten. Met een beetje pech raken die door zo’n daad rijp voor zelfmoord, een gezinsdrama. Aan deze drama’s wordt door de media maar ook door anderen uitgebreid aandacht besteed en zo krijgen we elke week er de beelden van te zien: witte tentjes en mannen en vrouwen die met een strak gezicht heen en weer lopen. De mensen zijn aangeslagen en tot op zekere hoogte moet dat potentiële zelfmoordenaars tevreden stellen. “Als ik het doe, heb ik de anderen ook lekker te pakken, die lui die mij het leven zo zuur hebben gemaakt.”

Mensen zijn kopieermachines. Dat is gemakkelijk  bij de opvoeding en in het onderwijs. Lastiger wordt het als het om mode en platte beeldbuizen gaat. Mensen gaan allemaal hetzelfde dragen voor zover ze zich dat kunnen veroorloven en of het ze staat of niet. Ze lenen geld voor een platte beeldbuis en een auto en soms voor de vakantie naar zonnestranden. Kopiëren en nog eens Xerox. En wie niet meedoet? Die wordt over de streep getrokken door de zich tot vervelens toe herhalende reclame. Misschien kopen mensen wel eens een product in de hoop dat die ellendige reclame dan over zal zijn.

Hoe dan ook, zelfs wie niet in reïncarnatie gelooft, is gevoelig voor herhaling. Wie altijd maar gewelddadige films kijkt en spelletjes speelt, gaat op den duur heus denken dat geweld een normale omgangsvorm is. Hetzelfde geldt voor bordeelbezoek, vreemdgaan en SM-sex. Ik vrees dat het ook van toepassing is op zelfmoord, iets waarover de media in het verleden maar mondjesmaat schreven. Expres. Nu de kijkcijfers gehaald moeten worden door elke vorm van sensatie, is niets mooier dan vader en kinderen op het spoor te laten zien vlak voor de botsing. En…erna. Liefst met uitleggerige pijltjes en cirkeltjes erbij in de trant van “het totaal verpletterde hoofdje van de zesjarige Roel”.

Een soort strip waar we aan wennen. Het wordt bijna een hype. Een stukje hedendaags cultuurgoed. Gezinsproblemen? Hup, weg gezin. Echt, de reclame daarvoor moet stoppen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

 www.brainsatwork.com

De zin van de onzinnigheid

Ja, de zin van de onzinnigheid en dat al in de eerste zin. Hoe verzint iemand zoiets? En toch…de lezers van mijn drie vorige columns hebben zich kunnen verkneukelen  in de onzinnigheid. Dat lijkt zo op het eerste gezicht de betekenis van onzinnigheid: lachen.

Nou, dat is nog maar de vraag. Vanmorgen las ik met grote blijdschap in de meest volkse krant van Nederland dat René Cuperus het met mij eens is. Dat is belangrijk want wie ben ik nou helemaal? René Cuperus is medewerker van het wetenschappelijk instituut van de PvdA, de Wiardi Beckmanstichting. Cuperus is dus iemand en hij zegt dat er een te grote kloof is tussen het kader van de partij en de “gewone” achterban.

Je zou ook kunnen zeggen: de doctorandussen en de Jannen met de Pet. Je kunt je afvragen waarom hij dat nu pas zegt maar misschien is het een jong vogelken. Zonder mezelf op de roodborst te willen kloppen, kan ik zeggen dat ik die kloof twaalf jaar geleden al zag. Niet alleen bij de PvdA maar ook bij andere partijen.

Het konijn uit de hoed was “Jip en Janneketaal”. Ineens moesten politici zich gaan uitdrukken in een soort Nederlands die ook begrijpelijk is voor negenjarigen (volgens psychologen een bijzonder lastige leeftijd). Ik heb daar nooit iets van geloofd want de inhoud van de boodschap verandert daardoor niet en dat is nu juist wel de bedoeling. Bovendien leidt ze tot belachelijke uitglijders zoals die van Rita Verdonk “Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben recht door zee.” Over onzinnigheid gesproken!

Wie in Jip en Janneketaal uitlegt dat de omgewoelde binnenstad goed is voor ontwikkelingen in de toekomst en natuurlijk de economie en dus de werkgelegenheid, maakt nog steeds niet duidelijk waarom al dat “gewone volk” jarenlang in de rotzooi moet leven. Zonder werk, trouwens. Tegen de tijd dat “de toekomst” is begonnen, gaan ze in de AOW!

De inwoners hebben niet anders dan hun buurt en wijk. Daar is het nu al sinds jaren een zooitje vanwege die belangrijke toekomst met z’n werkgelegenheid en vooraan lopen in economisch opzicht. Moet hun levensgeluk worden opgeofferd aan een stralende toekomst van kenmniseconomie en beursgang waarin medewerkers worden ontslagen terwijl de bedrijven vette winsten maken? Is dat geloofwaardig? De PvdA weet niet hoe ze met dat probleem om moet gaan en de buurt radicaliseert.

 Dat is gek want de afgevaardigden van deze partij hebben de taak ook het “gewone” volk te vertegenwoordigen. Zij lezen nu wel vaak Jip en Janneke en proberen zich die taal aan te leren maar ze praten nog steeds over zaken die het “gewone” volk niet interesseert. Daar leeft vooral één grote vraag: “Waar is mijn sociale nest?” Het “gewone volk” heeft het gevoel te worden opgeofferd aan een toekomst die mijlenver over de horizon ligt. Dan kun je tienduizend keer zeggen dat het niet zo is, het geloof leeft voort en de kloof gaapt verder.

Boven die kloof heeft Geert Wilders een hangbrug gespannen, gammel maar begaanbaar. Jan Marijnissen heeft een iets soliedere houten brug getimmerd. En zie: het volk kwam in groten getale, hoorde deze profeten aan en zij knikten dat het waar was en zij zagen hun wensen op ongelofelijke wijze vermenigvuldigd en vervuld. Althans, zo lijkt het.

Voor Cuperus, Van Hulten, Bos en Tichelaar en al hun volgelingen (en voor veel andere politiek partijen, de VVD voorop)  kan dat in de praktijk niet moeilijker zijn. Meer gerichtheid op het heden en minder op de toekomst. Vanwaar toch die eeuwigdurende leus ‘we moeten klaar zijn voor de toekomst”? Me dunkt, er zijn redenen genoeg om klaar te zijn voor het heden maar daaraan ontbreekt het in ruime mate.

 Minder collectieve luchtkastelen in de vorm van Betuwelijnen en HSL’s  en meer stoeptegels en hondenpoep, dubbele nationaliteiten, leegstaande woonwijken, verstoorde buurten,  hoofddoeken en…

Daar zit de zin van de onzinnigheid. De onzinnigheid die op diverse weblogs over het volk wordt uitgestrooid is een rijke bron van informatie voor iedereen die dit land wil besturen. Daar komen de ergernissen en onderwerpen aan de orde die ons volkje bezighouden. In rechtsradicale, racistische en ook gewoon “volkse” publicaties. Daar gaat het over de vraag of de opzet van gemengde woonwijken bijvoorbeeld wel gaat leiden tot het gewenste resultaat. Daar blijkt dat zo’n mix soms eerder tot conflicten leidt dan tot integratie. Daar komen de problemen van Jan met de Pet over zijn werk, gezinsverbanden, woonbuurt en voeding aan bod.

Het heeft geen pas om die signalen, hoe radicaal ook, terzijde te schuiven. Zij zijn een teken aan de wand dat wordt afgegeven door een volk dat zich onbegrepen en vergeten voelt. Politici moeten er rekening mee houden en oplossingen zoeken zonder radicaal te zijn. René Cuperus en de anderen zouden er dan ook eens vaker daar moeten kijken.

Weg met de academische modellen en terug naar de solidariteit met hen die in het gedrang komen in de alledagelijksheid van hun bestaan. De onzinnigheid kan daarbij als gids dienen zonder haar over te nemen. Solidariteit met mensen in achterstandswijken heeft gevoel nodig, idealen die herkenbaar zijn. Wie verstandige dingen zegt, mag het gevoel niet vergeten.

En tot slot. Ik las kortgeleden dat de PvdA mikt op meer deskundigheid en verjonging. Het laatste beschouw ik als een redelijk loos begrip, zoals ik al eerder aangaf. Het eerste is vaag. Welke deskundigheid? Deskundighieid van de tekentafel of van de zieleroerselen van Jan met de Pet? Als het aan mij ligt, is die laatste deskundigheid voorlopig het eerste aan de beurt.  

Dat kan vorm krijgen door de fractie een betere afspiegeling van de samenleving te laten zijn. Weliswaar is ze in toenemende mate meer cultureel samengesteld en zitten er vrouwen in maar hoe zit het met het percentage Jan met de Petten? Juist in een grote fractie kan hun invloed de juiste sterkte krijgen. Oftewel: de teksten zijn begrepen, het commentaar is relevant. 

En als uitsmijter: dit is geen pleidooi voor pragmatisme of rechtsradicalisme. Beide beschouw ik grotendeels als onzinnigheid. Het is een pleidooi voor solidariteit van politici met mensen die daar de meeste behoefte aan hebben.

En als allerlaatste uitsmijter: doen ze dan helemaal iets goed bij de PvdA? O zeker wel, het idee van wijkgericht werken is uitstekend, Het sluit naadloos aan op het bovenstaande maar … de uitwerking moet gericht zijn op het nu, niet op de lange termijn.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nu.nl

www.fos.socsol.be

De camouflage van de onzinnigheid

Deze week nog sprak ik met een politicus over “keuzen maken”. Hij stelde dat het maken van keuzen essentieel was voor de politiek. Daar ben ik het mee eens. Het is alleen wel de vraag wanneer je die keuzen gaat maken.

Wat mij betreft ligt de eerste keuze in de politiek bij een ideaalbeeld van de samenleving en ik nestel mij in de stroming die zich daar het meest bij aansluit. Dat is overigens niet het enige criterium. Ik moet me ook echt thuisvoelen bij mijn “clubgenoten”. Iemand kan  idealen met mij delen zonder ooit mijn vriend te zullen zijn maar enige vorm van gelijk gedachtengoed en gedrag moet er toch wel zijn. Het moeten ook echte idealen zijn en niet alleen maar pragmatische selecties.  In tegenstelling tot de laatste, geeft een ideaal zin aan wat ik denk en doe.

Onzinnigheid kent vele idealen zoals “help de immigranten het land uit”. Het is een ideaal al kan ik het niet omschrijven als een loffelijk streven. Een ideaal kan ook zijn “help de dictatuur de wereld uit”. Dat komt al dichter bij me maar daarna gaat de vraag knagen of het bieden van collectieve zekerheden, normen en waarden hetzelfde is al dictatuur. Loopt er een rechte lijn van vrijheid via betutteling naar dictatuur? Hoever kan de overheid tegemoet komen aan een collectieve behoefte aan veiligheid zonder dictatoriaal te worden?

Daar ligt het camouflagenet van de onzinnigheid zo’n beetje. De onzinnigheid lijkt een alternatief te bieden. De onzinnigheid maakt Joden tot zondebok in een Naziregime en maakt immigranten tot een vijfde kolonne van de verschikkelijke “Kalief”. De vraag is hoe ik die onzinnigheid moet herkennen met mijn kennis van de Tweede Wereldoorlog en de Shoa in het achterhoofd. Hoe zou ik moeten weten of de anti-immigranten ongelijk hebben. Zijn zij de Nazi’s van deze tijd of is het net andersom? Hoe kan ik in het Verzetsmuseum ontdekken of Geert Wilders, bij wijze van spreken, de nieuwe NSB-er is? Hoe weet ik zeker dat Wouter Bos of André Rouvoet het bij het goede eind hebben? Klinkt Henk Kamp redelijk of juist wankelmoedig? Ook in de periode 1933-1945 waren er velen die moeite hadden met kiezen tussen Hitlergroet en V-teken.

Die keuze en die herkenning is niet zo eenvoudig want het is een feit dat duizenden jongens en meisjes uit de moslimwereld bereid zijn zich op te blazen voor hun ideaal, voor de keuze die zij hebben gemaakt. Dat ziet er angstaanjagend uit, niet minder verschrikkelijk dan de laarzen van de SS en de parades op het Rode Plein of het Plein van de Hemelse Vrede (!). En die vliegtuigen zijn toch daadwerkelijk in de Twintowers binnengevlogen en Theo van Gogh is toch door een fundamentalist vermoord en de treinen in Madrid zijn toch door terroristen opgeblazen?  En elke keer klinkt het antwoord bevestigend. De onzinnigheid heeft recht van spreken, zo schijnt het.

Nogmaals, is dus de vraag hoe de onzinnigheid ontmaskerd kan worden. Vandaag las ik nog op een racistisch blog een tekst van iemand die het maar moedig vond om zo open en “erudiet” over de Islam te discussiëren. In werkelijkheid is er ter plekke geen sprake van een discussie en alleen maar de wens om de bezoekers te sturen in een anti-Islamrichting. De onzinnigheid camoufleert zich voor de schrijfster onder schijnbaar erudiete schrijfsels. De ware aard van het blog komt naar boven als de tegenstand te groot wordt. Dan volgen jij-bakken en scheldpartijen.

De onzinnigheid kan volgens mij haar angstgevoelens niet verbergen. Angst voor niet nader omschreven ontwikkelingen zoals een vaag begrip met de naam “tsunami van moslims”. Alleen al het gebruik van het trendy woord “tsunami” werkt verwarrend en beangstigend. Een tsunami is een onbeheersbare, nietsontziende kracht die niet uitsluitend haar tegenstanders maar in werkelijkheid elk schepsel en voorwerp vernietigd. “Rücksichtlos”, het woord dat de Nazi’s zo graag gebruikten, is daar een nog te vriendelijke omschrijving voor.

Onzinnigheid heeft geen monopolie op angstgevoelens. Ook anderen kunnen bang zijn voor aanslagen en oorlog. Maar daar waar de onzinnigheid steeds een vormeloze zondebok zoals “de Joden” of “de moslims”of “de Islam” aanwijst, daar geldt aan de andere kant uitsluitend angst voor het daadwerkelijke gevaar, zoals terroristen. Onzinigheid ontkent ook het bestaan van de individu en ziet, in onze tijd, wel de Islam maar niet de moslim. Dat heeft de ozinnigheid nodig want een groot collectief aan vijanden boezemt meer angst in dan individuen, schijnbaar zonder verbondenheid.

Onzinnigheid heeft te allen tijde een zondebok nodig, een gemeenschappelijke vijand, iets om op neer te kijken,  tegenaan te trappen en om onderuit te halen. Onzinnigheid richt zich op vernietiging. Die eigenschap kan ze niet camoufleren, niet onder “erudiete” teksten en niet onder de halve waarheden die ze verkondigt.

Politiek is het maken van keuzen en ik denk dan ook dat het goed zou zijn als de niet-onzinnigen hun idealen scherper zouden omlijnen, meer contrasterend zouden omlijnen. Meer polarisatie? Ja, maar polarisatie hoeft geen voorwaarde voor moord en doodslag te zijn. Niet met spontane emotionaliteit en al helemaal niet met zondebokken, ook niet als die Geert Wilders heten. Wel met weloverwogen, concreet vormgegegeven modellen, niet uit een academische mal maar uit de mal van het dagelijks leven. Dat kan, pro actief en anticiperend.

Mijn excuses voor de zware maaltijd van vandaag. Dat ze u wel moge bekomen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.levenskracht.info

De verleiding van de onzinnigheid

Humor is verleidelijk maar onzinnigheid ook. Humor verleidt doordat ze de schermen afbreekt die mensen tussen elkaar overeind houdt. Humor nuanceert rotsvaste waarneden en stelt wetenschappelijke zekerheden ter discussie. Onzinnigheid doet dat ook. 

Ik kan me de verleiding van de Nazi’s nog goed voor ogen halen. De mooie uniformen, jongetjes die in de bergen niet anders deden dan soldaatje spelen en bij het kampvuur zingen. Kameraadschap, avontuur, ontberingen in veiligheid. Wat is er mooier?  De verleiding van de onzinnigheid ziet er minstens even aantrekkelijk uit. Onzinnigheid is altijd rebels en dat spreekt jongeren aan. Bovendien hoef je niet al teveel kennis te hebben of intellectuele vaardigheden om aan de onzinnigheid bij te kunnen dragen. Het is slechts een kwestie van meedoen aan het onzinnige gesmoezel.

Een voorbeeld. Mij is een man bekend die op zijn weblog Islamhaat predikt. Hij gaat uit van de stelling `de Islam is gevaarlijk en moslims zijn dom en onwetend`. Vervolgens zoekt hij alle documenten bij elkaar die zijn stelling kunnen onderbouwen. Erg kritisch over de herkomst of de auteurs van de documenten is hij niet en hij zet ze ook niet in de context van tijd en plaats. Toch zijn daarbij de nodige vraagtekens te plaatsen want wat is de geloofwaardigheid  van sites als “De Dutch Disease Report” of www.hetvrijevolk.nl ? Discutabel, lijkt me.

 Alle documenten die ondertussen zijn stelling zouden kunnen weerleggen, laat hij buiten beschouwing. De conclusie is, zie ik heb gelijk! Op dezelfde manier gaan `wetenschappers` te werk die aantonen dat de aarde plat is. Ja zeker, ze zijn er nog. Er zijn meer rebelse opvattingen zoals het gerucht dat de Amerikanen nooit op de maan zijn geland en dat president Kennedy niet is vermoord door Lee Harvey Oswald. En altijd weer wordt een zorgvuldige selectie van bewijzen gepresenteerd, vergelijkbaar met de tunnelvisie die justitie van tijd tot tijd laat zien.  

In zijn onzinnige opvattingen wordt voornoemde blogger gestaafd door het merendeel van de bezoekers van zijn weblog. De onzinnigheid verleidt velen want er komen maar liefst zo’n 600-700 hits per dag binnen en soms veel meer. Dat komt overeen met veertig keer het aantal mensen dat aan de “discussies” meedoet. Oud en jong die om uiteenlopende redenen een appeltje met de maatschappij te schillen hebben en daarom bereid zijn elke rebelse opvatting te omarmen. Appeltjes en verleiding, er zijn boeken vol over geschreven. De één komt met nog `sterkere` verhalen over Islam en moslims dan de ander. En zie, ook hier bloeit iets moois op tussen mensen die elkaar vinden in de onzinnigheid.

Het heeft er dus de schijn van dat het alleen maar voordelen heeft om een onzinnige stelling aan te hangen. Eenstemmigheid, afzetten tegen het establishment en de heersende opvattingen, het voeden van eigen superioriteitsgevoelens ten opzichte van het “domme volk” dat de gewone krant gelooft enzovoorts. Geloof in onzinnigheid is de hemel op aarde, vooral als het als enige en universele waarheid wordt gepresenteerd.

Verleiding is heerlijk, nee kan heerlijk zijn. De verleiding door een vrouw is een aangename ervaring mits…ze op ware gevoelens van sympathie is gebaseerd en dus niet onzinnig is. Wie zich laat verleiden om gebruikt te worden, komt vaak pas na lange tijd tot spijt en inkeer. Misschien zou je kunnen zeggen dat “onzinnigheid” een vrouw is die uitsluitend eigen bevrediging nastreeft? Al kent ze dan een moment van verleidelijkheid? Hoogst onbevredigend en uiteindelijk ook humorloos.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.vrouwenversieren.com

www.mennonicolai.nl

www.frontpage.fok.nl