Voorwaarts kameraden, springt uit uw loopgraven en bestorm de forten der vijand. Ja zeker, de immer zo rustig ogende Piet Hein Donner voelt wel degelijk het vuur in zich branden als hij de Zilvervloot in het blikveld krijgt. “Waerachtig sullen wij niet versagen”, dat is geen historische kreet maar het past wel bij hem. “Die versoepeling van het ontslagrecht moet en zal er komen en wel…zo snel mogelijk. Ook voor ministers.
Wat bezielt onze met erfelijk bestuurlijk virus besmette minister toch? Wil hij een plaats verdienen in de portrettengalerij van de famieje? “Zie, Piet Hein, de man die het ontslagrecht versoepelde!” Echt een leus voor de kleinkinderen om de straat mee op te gaan.
Nu heeft hij zich daarover weer eens uitgelaten en je vraagt je echt af waarom. Mogelijk speelden de hormonen hem parten nu de lucht zo vroeg in het voorjaar zwanger is van meeldraden en zaden. Misschien had hij om dezelfde reden wel zo weinig trek in het voorjaarsoverleg. Hoewel, iets in zijn houding verraadt mij dat zijn eigen het zaad al is verhuisd naar de internationale opslagplaats op Spitsbergen. Maar goed, je weet het niet.
“De versoepeling van het ontslagrecht zal in deze kabinetsperiode zeker weer aan de orde komen”, ja en wat zou dat? Als hij dat zo zeker weet, dan kan hij net zo goed zijn mond houden. Dan komt die discussie immers toch wel op gang, vroeger of later. Iets anders is het als hij er helemaal niet zo zeker van is. In dat geval had hij zijn uitsdpraak beter even kunnen bewaren tot een later tijdstip, vlak voor het zomerreces, eventueel vlak erna. Tactisch gezien was dat een beter moment geweest.
Zeker is in elk geval dat die versoepeling helemaal nergens voor nodig is. Een groeiend legioen Nederlanders verbindt zich aan opdrachtgevers via uitzend- detacherings- of freelance-overeenkomsten. Die mensen zijn allemaal toch al binnen de kortste keren van hun stoel geschopt. Er is één variant die wat meer zekerheid biedt: de vaste baan. laten we dat dan ook zo houden.
De keerzijde van de zo vurig gewenste versoepeling is een verdere daling van de loyaliteit van medewerkers. Die komen en gaan en hebben op den duur nauwelijks nog door wie de opdrachtgever is. Werkgevers beklagen zich daarover hoewel topmanagers ook meteen topjobhoppers blijken te zijn. Werkgevers beklagen zich altijd, over alles. Wientjes bleibt Wientjes.
Ik kan hier wel verklappen dat één groep mensen die altijd al het gevoel heeft op de schopstooel te zitten, erg gelukkig was met het onhandige geschipper van onze roerganger naast God. Dat was de Belastingdienst. Dankzij het interview van Piet Hein werden de spotlights van deze veel geplaagde overheidsdienst weggedraaid. Misschien maar terecht ook want de oorzaken van veel ellende bij die dienst liggen in de arena die Tweede kamer heet.
Donner und Blitzkrieg, “Das Zweite Zimmer. Die Demokratie auch immer”, moet een stem in Piet Heins hoofd hebben gezegd. Maar meteen daarna vouwde hij zijn zwarte jas en kolbertje messcherp op en legde hij zijn moede hoofd te rusten in de versoepelde buste van zijn beminde. Die zal hij voorlopig wel niet ontslaan.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.kidsnet.at/Sachunterricht/blitz_und_donner
www.nrc.nl/binnenland/article760470.ece/Conflict_ontslagrecht_verhard
www.werkwijzer.blog.nl/arbobeleid/2006/11/29/versoepeling_ontslagrecht_goed_voor_economie
www.managersonline.nl/nieuws/5630/loyaliteit-werknemer-minimaal.html
www.rickdevette.spaces.live.com/Blog/cns!8BAF7225EF35F811!229.entry
–
Politiek 