Im Norden nichts neues
In het Noorden gaat het prima. We maken vorderingen en de democratie krijgt er wortels. In het noorden van Afghanistan dringen we ook de drugsteelt terug. In het noorden van Afghanistan wordt binnenkort vermoedelijk een jonge journalist opgehangen omdat hij kritisch was over de Koran. In het noorden van Afghanistan wil hulporganisatie ICCO zich terugtrekken omdat de Taliboem er steeds meer te zeggen krijgen.
Het is een blijk van totale respectloosheid dat de Nederlanders van hun overheid de prachtigste verhalen krijgt te horen over successen in “The country of enduring trouble” terwijl “onze jongens” zich in het zuiden van het land alleen kunnen handhaven door zo nu en dan eens een oorlogsmisdaadje te begaan. In hetzelfde gebied weten de Canadezen zich geen raad. Zij willen meer steun van andere naties maar hun stem zal wel weer die van een roepende in de Afghaanse leegten zijn.
Respectloosheid. Op een andere topic van mij, Het meer van Galilea, woedt op het ogenblik een discussie over geloof en recht op leven en al dat soort dingen. Ik verbaas me elke keer weer over de vaardigheid van mijn belangrijkste opponent om bewust misverstanden te creëren. Maar ja, dat hoort erbij, zullen we maar zeggen.
Op die topic heb ik gezegd dat er niet zoiets bestaat als “recht op leven”. We hebben er immers niets aan gedaan om leved te worden en een recht moet je nu eenmaal bevechten of op zijn minst winnen. Ik vind ook dat niemand een recht op leven bezit maar…wel een recht op respect. Respect, op zijn minst van andere mensen. Respect is iets dat je verschuldigd bent aan andere levende wezens omdat je samen de wereld deelt. Wie voor mij respect heeft, zal me ook niet ophangen, opblazen of zelfs maar voorliegen over onze successen in Afghanistan. Wie voor mij respect heeft, zal me helpen als ik ziek ben of als ik bijna dreig dood te gaan. Dat is allemaal veel mooier dan “recht op leven”. Overigens vind ik dat we ook respect moeten hebben voor andere levende wezens, dieren en planten.
Respect brengt met zich mee dat ik geen behoefte voel om een ander te beledigen want door respect verdwijnt de angst voor de ander. Recht op leven is niets, een hol begrip, abstract tot op het bot en dus ook onbegrepen.
Nu zou ik graag willen dat mijn ministers op zijn minst zoveel respect voor mij kunnen opbrengen, dat ze mij de waarheid vertellen over Afgangistan. Dat ze mij oprecht in vertrouwen nemen en mij duidelijk maken hoe we uit dit wespennest weg kunnen komen voor het te laat is.
En die journalist? Als de overheid in zichzelf gelooft, doet ze haar best om die jongen vrij te krijgen. Dat zou een prachtige daad zijn die het geloof in de boodschap van de democratie zou versterken. Dat kan die zieltogende democratie van het Vrije Westen best gebruiken en zelfs de minuscule kiempjes van democratie in Afgangistan van water voorzien. De gloeiend hete droogte van de Taliboem brandt met meer kracht dan ooit. Met een beetje respect voor de Afghanistaanse cultuur is daar misschien wel “kruid” tegen gewassen.
Dat respect is op dit moment ver te zoeken. “Onze jongens” treden daar, volledig ondoelmatig, uitsluitend op om de vestiging van terroristische kampen tegen te gaan. Met opbouw en democratie heeft dat niets te maken. Die terroristenkampen zijn inmiddels verhuisd naar Mauretanië en Somalië en onze overheid begrijpt nog steeds niets van de Afghaanse cultuur.
Ronduit beschamend was het dat Arnold Karskens bij Pauw en Witteman moest uitleggen hoe het kwam dat Afghaanse mannen schijnbaar emotieloos over de meest verschrikkelijke gebeurtenissen konden praten. Als onze overheid ook maar een greintje respect had gehad voor de Afghanen, was ons dat al honderdduizend keer verteld. Maar nee, liever dan dat praat zij over haar glorieuze opmars in de Afgangistaanse buitengebieden. De inktvlekstrategie. Of was het bloedvlek?
Recht op respect, dat ziet er heel wat lucratiever uit dan recht op leven. Zonder dat respect ontkennen wij doodeenvoudig het leven van de ander en dan is er ook geen recht meer.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.studenten.samenvattingen.com/documenten/show/5238390
www.tegenwicht.org/weblog/05aug14_respect.htm
www.jongeren.blog.nl/media/2006/05/10/holland_respect_your_neighbours
Een schat moet je koetseren vanwege je identiteit
Morgen is het vlaggetjesdag of liever, de vlaggestokken komen weer uit het vet. Morgen wordt onze vorstin 70 en dat is een respectabele leeftijd. Ik mag dat zeggen want ze is negen jaar ouder dan ik dus ik begin te begrijpen hoe moeilijk het is die leeftijd te bereiken.
En natuurlijk, vandaag begon de discussie al weer over de monarchie. Meteen schreef een raadslid van GroenLinks in de krant hoeveel beter we af zouden zijn met een republiek. Ik zie om mij heen en zie daar nergens de voorbeelden van, maar goed. Die republiek zou moeten beginnen na het koningsschap van Willem Alexander. De basis daarvoor was een wat onduidelijke redenatie. Beatrix en Willem Alexander hebben zich inmiddels zo’n stevige positie verworven in de samenleving dat niemand hen meer de troon wil ontzeggen behalve enkele fundamentalistische D66-ers en SP-ers. Maar… als Willem Alexander straks twintig jaar koning is, zal zijn dochter die positie ook hebben bereikt. En dan?
Wat is dat toch met ons? Waarom gooien wij altijd onze identiteit weg? Of is het onze identiteit om oeverloos te zeveren over het koningsschap en vervolgens alles maar te laten zoals het is? Zeveren, zeuren, ja, dat is een onmiskenbaar element van de Nederlandse identiteit. Een identiteit ook die niets van de maatschappelijke verworvenheden koestert. Of moet het “koetsert” zijn? Ik weet het niet meer.
Tot die verworvenheden behoort onze taal en die ligt zo goed als aan gruzelementen. Dat heeft niets te maken met immigranten maar met de eigen achteloosheid. De Vrije Universiteit, de VU dus, heeft vastgesteld dat 30 procent van de eerstejaars niet in staat is tot fatsoenlijk spellen en daar wil ze een eind aan maken door een toets. Terecht, want spelling behoort tot de schatten die wij moeten koetseren. Ze vormt de basis van ons belangrijkste culturele erfgoed: de taal. Als de spelling wordt opgegeven, gaat taal lijken op de handpuzzel waarin je letters moet verschuiven totdat je een woord hebt gekregen dat ergens op lijkt.
Persoonlijk was ik niet verrast. Als docent journalistiek zie ik wat ellende passeren. Zowel de stijl als de spelling van veel kandidaten is erbarmelijk en als een journalist al niet eens meer goed kan schrijven, wie dan wel? Bovendien surf ik geregeld op internet en de stilistische narigheid die ik daar tegenkom, liegt er niet om. Meer dan de helft van de webloggisten is rijp voor een inburgeringscursus.
Ooit hoorde ik directeur van een PABO zeggen dat spelling wat haar betreft een uiterst lage prioriteit had. Tja, dan ga je toch echt aan alles twijfelen. Of moet het “tweifelen” zijn? Kennelijk begreep die mevrouw niet dat spelling zover kan verloederen dat op den duur niemand meer begrijpt wat een tekst te zeggen heeft.
Nu zou dat niet zo raar zijn. We begrijpen wel vaker iets niet en dat geldt met nadruk voor onze politici, ook van GroenLinks. Elk jaar weer staan er dichte massa’s mensen met vlaggetjes te zwaaien op Koninginnedag (of Koninginnendag?) en Prinsjesdag. En toch willen sommigen de monarchie afschaffen omdat ze niet democratisch zou zijn. Ik wil het hier nog best een keer uitspellen: de monarchie wordt in Nederland gedragen door een flink stuk democratie. Dat blijkt uit het enthousiasme dat er steeds weer voor bestaat. En dus houden we de traditie vast, net als de traditie dat een goede spelling een onmisbare schat is die gekoesterd moet worden of gekoetserd of gekoestert of gekoetsert of gekotserd of … Déjà VU.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
(Ik daag iedereen uit om, zonder het op te zoeken, het woord “onmid…lijk” (betekenis “nu, direct”) op de juiste manier te spellen)
Service
www.utopia.knoware.nl/users/hanswest/DRU/mci/helpdisk/identitv.htm
www.svirsk.org/blog/2006/04/identiteit-modernistisch-postmodernistisch
www.smetty.be/2006/06/27/online-identiteiten
www.cocreation.freedomlab.org/2007/01/21/online-identiteit-en-community
Keelpijn en de erfenis
Het is een prachtig beeld in een tv-spot. Een man eet een lange draad prikkeldraad en blijkt te klagen over keelpijn. Om die te bestrijden krijgt hij pillen. Het is een treffend beeld van onze eigen politiek. Al jaren geleden verklaarden we plotseling alle 18-jarigen meerderjarig en meteen daarop begonnen we te klagen over woningnood. je zou toch denken…had even gewacht met die wetswijziging?
Wachten? Nee, dat doen we niet, we willen alles tegelijk en liefst met grote hoeveelheden. In één keer en geen uitstel. We willen geld voor “vredesoperaties” over de hele wereld en tegelijkertijd meer geld voor de zorg en een betaalbare oude dag van de ouderen. Prioriteiten zijn er niet meer bij. Als het pijn doet, nemen we een pil. Het verband tussen onze pijn en de acties die we ondernemen gaat volledig langs ons heen.
Dat komt doordat we het eigenlijk zo graag allemaal met elkaar eens willen zijn. Niet alleen onze partij maar ook de oppositie moet een beetje zijn zin krijgen. We willen aardig gevonden worden en onze behoeften onmiddellijk bevredigd zien. Niet morgen maar NU. We willen het eeuwige leven maar nemen nergens de tijd voor.
Van tijd tot tijd komen van die houding de uitwassen naar voren. In dat opzicht is mevrouw Herfkens een goede volgelinge van het Kokkiaanse socialisme: help de behoeftigen van de wereld en help vooral ook jezelf. In de eerste plaats draait alles om geld want het socialistisch ideaal was “nooit meer armoede”. Dat was Kok’s ideologie, altijd nog beter dan die van Wouter Bos die helemaal geen ideologie zegt te hebben en daarom het inhaligste wijf van zijn partij keihard laat vallen. Alsof er niet nog veel meer zijn. Ja, het valt niet mee te besturen zonder ideologie. De socialistische erfenis heeft voornamelijk uitzicht op “God zij met ons”.
Dat is jammer want er is nog zoveel moois te beleven in de wereld. Dan maar eens kijken of ze bij de liberalen niets te bieden hebben. De VVD is bijna netzo oud als ik en dat voorspelt toch grote beloften. Maar nee hoor, ook daar is na 60 jaar geen ideologie of kracht meer te vinden. Volgens Bolkestein hebben andere partijen de liberale gedachten al lang overgenomen. Wie dan, de PvdA? Hoe dan ook, het lijkt me een mooi moment om de VVD op te heffen. Niks meer te zeggen? Dan gaan we toch!
Het zit niet mee want op een ziekelijke manier zijn we bang geworden voor het conflict. Politici begrijpen de spanningen niet die onderhuids leven in de samenleving en langzaamaan naar de oppervlakte kruipen. Een gebrek aan interesse? Gebrek aan inzicht? Nee, doodgewoon een andere denkwereld waarin elk conflict met levenloos lang lullen (het”principe van LLL”) op te lossen moeten zijn. En als dat niet lukt? Dan laten we de boel toch gewoon rusten tot een volgend keertje!
Tegelijkertijd komen nieuwe partijen op zoals de PVV. Die vindt haar schamele ideologie in een hedendaags conflict: de toenemende invloed van de Islam in Nederland. Althans, die lijkt toe te nemen. Dat is een goede basis voor de geboorte van een politieke partij. Die doen het altijd het beste op grond van welig tierende conflicten. In dat opzicht is de PVV de enige moderne partij van ons land.
Moet ik me nu dan maar thuis gaan voelen in de PVV of in haar linkse evenbeeld, de SP? Dat lijkt me niet, ik krijg er keelpijn van. Ik kan me daar ook niet thuisvoelen maar de vraag is wat dan? Voor de middengroepen blijft eigenlijk maar één mogelijk alternatief over: een samensmelting van VVD, PvdA en D66. Misschien kan zelfs GroenLinks daar nog een plekje in vinden hoewel de partij ook heel goed kan versmelten met de ChristenUnie. En wie bij GroenLinks daarvoor te onbenullig of te links is, die sluit zich maar aan bij de SP. Als dat is gebeurd, hebben we in Nederland weer een overzichtelijk politiek palet waarin plaats is voor ideologieën en vooral meningsverschillen, zoals dat hoort.
En het CDA? Ja, dat blijft gewoon voortdobberen op Gods zee, iets minder stuurvast dan de SGP. En Trots op Nederland? Ja, dat zijn we allemaal. Eén ding is zeker. De oude doelstellingen van partijen zijn gehaald, de oude partijen zijn achterhaald en de nieuwe ideologieën moeten worden binnengehaald. Dat is een heerlijk vooruitzicht dat mijn keelpijn automatisch laat verdwijnen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.home.hetnet.nl/~pris01/omgaan%20met%20meningsverschillen.htm
www.carrieretijger.nl/functioneren/samenwerken/sociale-vaardigheden/conflicten-hanteren
www.giegoris.be/?page=blog&id=262
| www.lichaamstaal.nl/ruzie |
De apenslager
Een paar huizen verderop in de straat bij mij woont de apenslager. De man werkt bij het centrum waar naar hartenlust proeven worden gedaan op dieren. Omdat hij daarover wel eens lastig is gevallen, heeft hij ons een paar jaar geleden een brief geschreven, de hele buurt bedoel ik. Daarin verdedigde hij zichzelf en hij stelde onder meer: “Ik zou met de beste wil van de wereld niet weten hoe we op een andere manier aan de gewenste onderzoeksresultaten moesten komen”, of woorden van die strekking.
Tja, sindsdien heet de man bij ons thuis “de apenslager”. Dat heeft meteen ook geleid tot de vraag of iemand op zijn werk gaat lijken of dat hij werk zoekt waar zijn of haar uiterlijk bij past, maar dat terzijde.
De apenslager dus. De man verdedigt de dierproeven met verve en niet alleen omdat het nu eenmaal zijn brood is. Hij gelooft er echt in en dat is kwalijk. Kennelijk is hij zodanig gehersenspoeld dat hij denkt een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving. Dat betwist ik. Ikz al dat ook uitleggen.
In de eerste plaats begrijp ik niet dat wij, mensen, ons gerechtigd voelen om dieren te misbruiken voor onze doelstellingen. In dat opzicht zijn er vele voorbeelden, zoals de inzet van dolfijnen als oorlogsmachinerie. Zoiets is zieker dan ziek maar…het ligt allemaal wel in dezelfde lijn.
Het komt er op neer dat wij onszelf het recht toekennen om andere levende wezens hun rechten te ontzeggen. Wij hebben de macht om dat te doen, niet het geestelijke overwicht maar doodgewoon de fysieke en technische faciliteiten. Waar we dat recht verder vandaan halen, mag Joost weten. Zelfs in de heilige boeken is het niet terug te vinden.
Weliswaar stelt de Bijbel bijvoorbeeld dat we mogen heersen over de dieren maar dat is iets anders dan de dieren te overheersen. Soms ligt de grens tussen roem en schande in de simpele rangschikking der woorden. Kortom, de mens heeft zich helemaal uit eigen bewegin het recht toegekend om het leven van niet soortgelijke wezens te verpesten ten behoeve van zichzelf. Zodat er nog meer tweepoters kunnen komen en zodat ze nog langer de aarde zullen vervuilen ook. Want dat is het gevolg van deze wetenschap en technologie. Alles is toegestaan als het de mens brengt tot het eeuwige leven.
Behalve dat wij als mens dus doodeenvoudig de ogen sluiten voor de rechten van dieren en planten zelf, snijden we ook onszelf daarmee in de vingers met de bereidheid om dieren, niet onze soort, geschikt te achten voor proeven. Die bereidheid ligt aan de basis van racisme en discriminatie. Het versterkt een fundamenteel gebrek aan respect voor levende wezens. Op enig moment verdwijnt dat respect ook voor soortgenoten die afwijken van onze norm: eerst waren er de negers en Indianen, nu zijn het de moslims.
Ik durf dan ook de stelling aan dat dierproeven aan de basis liggen van de respectloosheid die leidt tot racisme en discriminatie. Daar komt nog bij dat wij hypocriet zijn over mensproeven. Dat blijkt uit de heisa rond de probiotica. In wezen is er niets bijzonders gebeurd. Dag in dag uit krijgen terminale patiënten de “kans” aangeboden om een nieuw medicijn te beproeven. Dag in dag uit gaan er ook enkele van deze “proefmensen” dood. In het geval van de probiotica is er niets anders aan de hand behalve dat het ineens een scoop en een hype is geworden.
Het zou mooi zijn als artikel 1 van de Grondwet veranderde in de tekst: “Respect voor het leven is het allereerste uitgangspunt van onze samenleving”. Daarmee zou “de politiek” echte keuzen moeten maken. Moeten we ten koste van andere specimina ons eigen leven wel verlengen? Kunnen we dat, in een trager tempo, netzo goed doen met reeds bestaande mensproeven? Die keuze maakte de apenslager misschien brodeloos maar biedt hem ook weer nieuwe kansen: een toekomst vol van een eerbaar leven. Dat brood komt er dan ook wel weer.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.rijnlandmodel.nl/achtergrond/sociologie/recht_sterkste
www.gebladerte.nl/10606f36.htm
www.animalfrontline.nl/vivisectie/vivinl.php
www.olgiesblog.blogspot.com/2008/01/dierproeven.html
www.lutherzevenbergen.nl/blog/?cat=7
www.anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2007/05/31/respect-onderzoek-naar-sociale-cohesie
Kiezen
Hyena’s zijn lijkenvreters en ze knauwen de hardste botten gemakkelijk weg. Alleen tanden en kiezen vinden ze niet te pruimen. Kiezen horen dan ook tot de hardste elementen van ons lichaam Even zo goed heb ik een kies die is ingestort. Er is daarin zoveel ruimte dat mijn fantasie er zou kunnen wonen. Dat is misschien ook wel het geval maar fantasie kun je niet waarnemen en niet voelen. Ze is net zo vluchtig als de geur van parfum. Dat maakt haar zo flexibel.
Ik laat die kies wel maken want ik kies voor mijn kiezen. Kiezen lijkt de meest essentiële activiteit van de hedendaagse mensen te zijn. Om te kiezen moet je soms even flink op een onderwerp kauwen, wie niet kan kiezen is nota bene een kNiesoor en zo kan je niet kiezen zonder kiezen of kniezen.
Van al dat geknauw op onderwerpen krijg je geestelijke kiespijn en het is dan ook nog maar helemaal de vraag of we wel zo blij zijn met al dat gekies. Zou het niet beter zijn om iets meer stuur te vinden in het kader van de samenleving? De overheid zou dan niet moeten sturen op kiezen maar doodgewoon op wat wel en niet mag. Ze zal dan wel steeds moeten kiezen of ze regels stelt of niet want zo maar lukraak iets doen, dat is niet kies.
Op één gebied zou er sowieso een keuze moeten worden gemaakt door de overheid: de files. De flauwekul heeft nu lang genoeg geduurd en er moet maar eens een eind komen aan al die mensen die met hun auto naar het werk rijden waar ze vervolgens de hele dag verblijven. Ze hebben die auto helemaal niet nodig.
De werkgevers kunnen daarbij best de helpende hand bieden. Voor hen is het voordelig omdat ze geen uitgebreide parkeerfaciliteiten bij hun gebouwen behoeven in te richten. In plaats daarvan registreren zij zorgvuldig welke medewerker met het openbaar vervoer of, bijvoorbeeld, op de fiets kan komen. Wie even zo goed toch met de auto wil reizen, zoekt zich een ongeluk naar een parkeerplaats. Dat betekent te laat komen of helemaal wegblijven van het werk, met alle gevolgen van dien.
Het wordt zo rustig en landelijk in Nederland. Alleen mensen die de auto in de loop van de dag nodig hebben voor hun werk, rijden nog. Natuurlijk, de overheid moet daar wel iets tegenover stellen. Al het geld dat gereserveerd is voor infrastructuur en openbaar vervoer, wordt nu geoormerkt voor het laatste.
Is dat autoritair? Ik dacht het niet. Het is praktisch en…de enige en laatste methode om af te komen van milieuvervuiling, economische schade en ergernis door files. Uit die files blijkt dat mensen helemaal niet kunnen kiezen. Anders namen ze het openbaar vervoer wel. Er zijn mensen die mijn voorstel naïef vinden maar ik denk op mijn beurt dat zij niet alle mogelijkheden overzien. ‘Wees eens eerlijk. Wie krijgt het nu erger voor zijn kiezen: degeen die urenlang in de file staat, degene die stikt in het fijnstof of degene die te horen krijgt dat hij met de trein naar zijn werk moet? ’t Is kiezen of delen. Jammer dat we in dat laatste niet zo goed meer zijn. Dat ging ons beter af toen we nog niets te kiezen hadden.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.filemaat.nl/?h=filesweg&m=fileleed&s=main
www.openbaar-vervoer.startkabel.nl
www.afrikanieuws.nl/site/list_messages/14963
Weerstand in de darmen
Je weerstand komt voor een groot deel uit je darmen. Dat zegt Activia en ik heb eens goed opgelet. Uit mijn darmen komt geregeld iets naar buiten maar ik kan er met de beste wil van de wereld geen weerstand in zien. In het beste geval lijkt het het meest op een worst en in het slechtste geval…nou laat maar. Geen weerstand, dat weet ik zeker.
Ik heb Activia dan ook al heel lang een beetje een verdacht middeltje gevonden, vooral omdat het in zo’n popie flesje zit verpakt. Dat is trendy en kan dus nooit iets goeds inhouden. Alleen wat zich bewezen heeft, deugt en zoiets heeft geen flesje meer nodig.
Nu blijkt dat Activia vol zit met één of ander moeilijk diertje dat goed zou zijn voor je Alvleesklier. Een “gezonde bacterie”. Nu heb ik een natuurlijke afkeer van gezonde bacterieën want die zijn waarschijnlijk slechter voor je gezondheid dan zieke bacterieën.
Gebleken is dan ook dat de “probiotica” heel slecht is voor je darmen. Vermoedelijk zijn het leden van een weerstandsbeweging want er zijn al 24 mensen aan dood gegaan. Overigens, het klinkt hard maar het is zo, waren die mensen toch al ten dode opgeschreven vanwege een ongeneselijke aandoening. Juist om die reden zijn ze ingezet als menselijk proefkonijn voor een mogelijk nieuw geneesmidel. Mensproeven en misgegokt dus. De artsen zijn er kapot van. Tja, wat moet je anders tegen de nabestaanden zeggen? “Ik vind het allemaal wel lollig”?
Kapot is ook Nederlands grootste casino, de beurs. Die koersen kelderen maar en kelderen en niet alleen de beurs gaat kapot maar ook de beleggers leggen het loodje. Het is mij altijd nog een raadsel hoe een overheid die kansspelen afkeurt, akkoord kan gaan met de vlees geworden hebzucht van de beurs. Deze Nederlandse uitvinding was oorspronkelijk ook niet bedoeld als een recreatieve vorm van geldmakerij maar als basis voor risicospreiding in de handel.
Kapot gingen ook de winkeliers bijna in één van de opgeleukte straten van mijn gemeente. Acht maanden lang denderde en woelde het wegenbouwgeweld door hun straat. Er werden grachten gegraven waarop de Romeinen en Middeleeuwers jaloers zouden zijn geweest en ik maak me sterk dat er heel wat kinderen en huisdieren in die ruimten zijn verdwenen. Daarover hoor je haast niemand.
Wel de winkeliers die gedurende de hele periode hun negotie terug zagen lopen van vaag positief tot diep in het rood. Hoewel de winkeliers er allemaal last van hadden, reageerden ze heel verschillend. Een Nederlands autochtone bloemenverkoopster toonde zich vol goede moed en wilde van alles doen om haar klandizie terug te winnen. Een Marokkaanse slager en groentenman was woedend. Hij vond het optreden van de gemeente een slechte zaak. Bovendien maakte hij duidelijk dat er maar geen goed gesprek tussen hem en de gemeente tot stand was gekomen. “ik heb een jaar voor niets gewerkt”, zei hij kwaad.
In werkelijkheid bleek die woede vooral voort te komen uit een gebrekkige kennis van het Nederlands en van de manier waarop burgers in Nederland met de gemeente omgaan. Ik vraag me daarbij af waar de politieke partijen waren en zijn geweest. Hebben die zich nooit bekommerd om de middenstanders in de problemen? Waren die niet in staat geweest om een bruggetje te bouwen tussen Mr. Marokko en de wethouder? Het is toch juist de functie van poltieke partijen om de band tussen burger en bestuur te versterken? Dat hoeven de raadsleden niet te doen. Het is misschien een taak voor leden die nu niets anders doen dan te laat te betalen.
Beter dan zich bezig te houden met fijnstofverdichtende projecten, hadden ze interesse kunnen tonen voor het kleine leed van de hard werkende winkelier. Nou ja, klein leed. Het zal je koesjkoesj maar zijn!
Politici hebben vooral belangstelling voor grote projecten waarmee ze goede sier kunnen maken, zo lijkt het. Ze lijken zelfs weerstand te voelen tegen de problemen van individuele burgers, zoals winkeliers. Die problemen zijn veelal moeilijker op te lossen omdat je weinig kunt bereiken door nota’s, rapporten en onderzoeksverslagen op dit gebied. Je kunt er alleen wat mee door menselijke betrokkenheid. Misschien is dat wel het probleem. Of de weerstand tegen belangstelling voor dat soort “kleine” problemen in de darmen huist, ik weet het niet. Het zou best kunnen. Het heeft de geur ervan en ik voel weerstand.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.spacevanalkmaar.spaces.live.com
Participeren (2)
De mooie gedachte erachter, daar waren we de vorige keer mee opgehouden, we hadden ermee afgesloten. En nu, nu begint die Elhorst er toch weer over. De mooie gedachte achter participatie is iets, dat niet erg in de aard van de mens ligt, lijkt mij. Wie wil participeren, zal vooral bereid moeten zijn voorrang te verlenen. Voorrang verlenen aan anderen omdat hij (of zij) participati belangrijker vind dan het eigen gedachtengoed.
Nou dat wordt lastig. Elk mens is er, volgens mij, vooral op gebrand zichzelf op de eerste plaats te stellen. Eigen capaciteiten, eigen inzichten, eigen bedenksels, hoe onbenullig ook, lijken allemaal even belangrijk en geniaal.Veel mooier dan die van de anderen.
Nou, dat wordt dus niets. Dan maar een andere aanpak. Laten we in elk geval eens kijken wat er nodig is voor participatie door de bewoners van een buurt. We gaan er met grote stappen doorheen want de rest mogen de politici doen.
In de eerste plaats heb je een onderwerp nodig dat de meeste mensen aanspreekt. Daarna stuur je de bewoners een brief waarin je vertelt dat je participatie wilt gaan organiseren en dat je een discussie-avond organiseert over de gang van zken daarbij. Nu zijn de meeste mensen lui dus het zal wel uitdraaien op een werkgroep. Die moet worden gekozen uit een aantal kandidaten. Het moet vanaf dat moment alle buurtbewoners duidelijk zijn dat de werkgroepleden hun vertegenwoordigers zijn.
Vertegenwoordigers, dat betekent dat zij gedurende het hele proces de overige buurtbewoners in- en voorlichten over de gang van zaken in de werkgroep. Dat moet collectief gebeuren om te zorgen dat het voorlichten geen voorliegen wordt.
Voordat de discussie kunnen beginnen, bespreken de veretgenwoordigers en de afgevaardigden van de gemeente de voorwaarden. Over welk onderwerp wordt er precies gesproken, tot in welke details? Welke zaken liggen al onomstotelijk vast? Wat kunnen de buurtbewoners nog aan de plannen veranderen? Binnen welke termijn moet de zaak geklaard zijn en, niet onbelangrijk, wat gebeurt er als de partijen er niet uitkomen. De gemeenteraad is het hoogste orgaan in de gemeente. Het lijkt dus logisch dat deze, of haar vertegenwoordiging, in zo’n geval een bemiddelende rol speelt.
Dat de bewoners voorlichting ontvangen van hun eigen vertegenwoordigers is niet meer dan logisch. Tegelijkertijd geeft de gemeente haar eigen voorlichting over de zaak. het leuke daarvan is dat al gauw blijkt waar de opvattingen uiteenlopen of uiteen dreigen te lopen. Door periodieke voorlichting van beide kanten, kunnen hoog oplopende conflicten bijtijds worden voorkomen.
Aan het einde van de reeks bijeenkomsten zal er een vergadering zijn over de vraag naar het bereikte doel. Het gaat er daarbij vooral om dat partijen duidelijk maken dat ze het daarover eens zijn. Niet alleen het doel moet worden genoemd maar het is ook zaak om daar een concrete verduidelijking van te maken. Als alle partijen hetzelfde beeld voor ogen hebben, leggen gemeente en werkgroep dat aan de bewoners voor. Ongetwijfeld leidt dat tot aanpassingen. Voor zover die passen binnen de voorwaarden die van tevoren zijn gegeven, zijn die door te voeren.
Van die laatste discussie verschijnt een verslag dat door overheid en werkgroep gemeenschappelijk is opgesteld. Dat krijgen alle bewoners toegestuurd en kan, op verzoek, tot een nieuwe bijeenkomst leiden. Daaruit vloeit dan het definitieve plan voort.
In de loop van het proces weerhouden ale partijen zich van concrete maatregelen of voorbereidingen voor de uitvoering van plannen. Concreet ingrijpen kan namelijk maar al te gemakkelijk tot misverstanden leiden. Volgens mij zijn we klaar maar het kan zijn dat ik wat hiaten heb laten vallen. Nou ja, in elk geval is het zaak nog goed overleg te plegen met werkgroep en bewoners tijdens de uitvoering van de plannen en na afloop, over het resultaat. Daarover en over andere hiaten wil ik graag eens overleggen met participanten.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.synoniemen.net/index.php?zoekterm=doordenken
www.home.planet.nl/~lind2733/d1h8p00.pdf
www.inzakengaan.nl/stap/swotanalyse
www.roodlicht.com/trefwoord-analyse-tool-google-adwords-vernieuwd.htm
www.denieuwereporter.nl/?p=1301
Participeren
De vraag is: “Doe ik nog wel mee? Ik heb geen LCD tv, geen i-pod, geen bluetooth en zelfs geen laptop al had dat niet veel gescheeld. Aandelen heb ik ook niet en daar ben ik nu wel blij om. Zevenentwintig miljard minder. Als het snel zegt, lijkt het niks.
Toch is het jammer want alles is “meedoen” dezer dagen. Niemand mag aan de zijlijn blijven staan. Of je nu wilt of niet, je moet mee met de grote stroom naar het oneindige geluk van de…vooruitgang of zoiets?
Bij dat meedoen, hoort ook meepraten, je mening geven over dingetjes en dangetjes in je woonomgeving want de overheid wil graag dat je als burger meebeslist. Sterker nog, je moet “participeren” wat allerletterlijkst vertaald “deelnemen” betekent. Volgens sommigen moet je zelfs “meeparticiperen” wat in het Latijn zoiets als “comparticipere” zou zijn, een woord dat Caesar vanwege de gekkigheid bedreigender zou hebben gevonden dan een dolkstoot. Maar ja, wat wil je met veldheren waarnaar een slaatje is genoemd? Van veldslag tot veldsla, het scheelt maar één letter.
Dat participeren gebeurt in klankbord- of werkgroepen. Daar praten burgers, gemeente, politie en soms nog andere snakende snalen met elkaar over voetbalkooien, speelplekken en al het andere moois dat is voortgevloeid uit het ei van de wipkip.
Vorige week bleek bij ons in de raadscommissievergadering dat er wat dingetjes misgingen bij dat particperen. Wethouder en burgers stonden ineens mijlen ver uit elkaar terwijl dat nu juist niet de bedoeling is van al dat “met elkaar meedoen”. Integendeel, burgers en politici horen dichter bij elkaar te komen, iets dat uniek zou zijn in de geschiedenis maar ja…alles moet kunnen in het tijdperk van de computer. Wie dichtbij de maan kan komen, moet ook in staat zijn de wethouder aan te raken. Ik zou daar eigenlijk blij mee moeten zijn want dat meedoen is tenslotte de erfenis van de zestiger jaren, provo enzo. Daaraan heb ik van ganser harte en naar hartenlust meegedaan.
Helaas ook heeft niet iedereen toen de boodschap goed begrepen. Als je met elkaar gaat praten, is het van belang dat iedereen weet waar het precies over gaat. Daaraan schort het nog al eens in de overlegconstructies. Burgers denken vooral dat ze veel meer invloed zullen hebben dan ze daadwerkelijk krijgen en dat leidt tot frustratie, boosheid, agressie en uiteindelijk zelfs weerzin tegen de democratie. Die blijkt in hun ogen alleen maar een schijndemocratie te zijn.
De discussie die later op de avond losbarstte tussen raadsleden, sprak boekdelen. Een grote groep van hen voelde zich bedreigd want wie bestuurt de stad? Niet de loshangende burgers maar de raad. Als je daar maar even aan wilt denken. Het klopt ook wel maar…bestuur dan ook. Doe iets, Tom Poes! Dat aan besturen de consequentie is verbonden dat de raad zelf de inspraakbijeenkomsten goed moet structureren, leek de dames en heren even te zijn ontgaan. Het is onmogelijk te participeren op basis van het principe “lult u maar wat voor u uit, dan zullen we zien wat we ermee doen”.
Van de Sovjets in de USSR kunnen we leren dat niets zo moeilijk is als besturen met z’n allen. Probeer maar eens iedereen op één lijn te krijgen. Nou ja, de Sovjetrussen konden dat wel maar hun methoden nemen we liever niet over.
Er is niets op tegen, lijkt mij, om buurtbewoners te laten meepraten over ontwikkelingen in hun leefomgeving. Er is ook niets op tegen, lijkt mij, om die buurtbewoners van te voren duidelijk te maken waar dat gesprek precies over gaat en…zo nu en dan te controleren of iedereen het nog steeds eens is over het doel van het gesprek. Participatie, ik denk dat het kan. Maar met uitsluitend woorden gaat het niet. De goede gedachte erachter kan node gemist worden.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.niederer.info/new_site/archives/22
www.amstelveen.blog.nl/jeugd_en_jongeren/2008/01/16/jaarplan-voor-participatie-jongeen
www.denieuwereporter.nl/?p=1023
www.knowledgecafe.nl/2007/06/04/cultuur-en-participatie-in-elearning
www.watvindenwijover.nl/tags/show/138-blog
Politiek 