De schuld van de interventie
Bij de monsterlijke moord op Benazir Bhoetto wordt ook duidelijk waar de wortels van deze schanddaad liggen. Natuurlijk, in de eerste plaats is Al Quaida verantwoordelijk maar meteen daarna komen degenen die overal ter wereld willen ingrijpen tegen terrorisme. Door het waanzinnige idee dat het terrorisme van AQ en andere misdadige organisaties te bestrijden zou zijn door in Afghanistan en Irak te gaan rondploeteren, hebben zij het kwaad verspreid. Het is als een arts die in een geinfecteerde wond gaat rondwoelen en daarmee het vuil van de ontsteking verspreidt.
Pakistan, Mauretanie en Somalie hebben de rol van terroristenkamp al lang overgenomen van Afghanistan. Voor Pakistan zal dat er nu zeker niet beter op worden. En de interveneurs maar achter de feiten aanhollen. Het is schandalig.
Een keer heb ik Benazir ontmoet. Zij gaf de moslimvrouwen in de hele wereld duizend keer zoveel zelfvertrouwen als de feeks Ayaan. Zeker, de corruptie in haar land zou zij niet onder de duim gekregen hebben, dat wist zij zelf ook. Maar ze had wel een groot land een basis van rust, stabiliteit en vertrouwen in de toekomst kunnen geven. Niet zonder oproer en narigheid maar het zou haar zijn gelukt. Juist omdat zij een vrouw was. Laat ik dat nu ook een keer zeggen.
De krokodillentranen zullen het Witte Huis overspoelen. Pakistan staat een golf van nieuwe ellende te wachten en dat geeft de Wolfowitzen en Cheney’s een nieuwe aanleiding om…eens in te grijpen?
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.en.wikipedia.org/wiki/Benazir_Bhutto
Benazir Bhoetto is vanmiddag bij een zelfmoordaanslag om het leven gekomen. Osama bin Laden leeft!!!
Terrorismebestrijding (Een vrolijke nood in barre tijden)
Er was eens een volkje
Zo vrij en zo klein
Dat steeds en altijd
Vrij wilde zijn
Het peinsde en piekerde
Debatteerde elke nacht
Totdat het een prachtig plan had bedacht:
” We sjouwen en en werken
Zolang als het gaat
De zwakken, de sterken
Tot ’s avonds heel laat
Ja diep in de nacht
Zijn we nog bezig
Met bouwen en timm’ ren
Met ieder aanwezig.”
Zo togen zij vrolijk en snel aan het werk
Ze vergaten zelfs te gaan naar de kerk
En bouwden een huis, zo sterk en zo mooi
Zodat het nooit vallen kon, een monster ten prooi.
Zij voelden zich veilig achter muur en ook gracht
En eentje hield daaglijks en ’s nachts ook de wacht
Op een midzomeravond, zo warm en zo heet
Slaakte een waker een afgrijs’lijke kreet
Hij brulde en schreeuwde en gilde en riep
Heel hard, omdat verder iedereen sliep
” Een trol, een trol, zo groot als een berg”,
Riep de eenzame waker, de dappere dwerg.
Met grote stappen en dreunend en zwaar
Naderde het domme en suffe gevaar
Plots waren de dwergjes, zo fluks en zo fijn
Klaar wakker en riepen ” Maak dood nu het zwijn”.
Zij schoten hun pijlen en wierpen hun speer
Maar de trol lachte slechts en draafde door als een beer.
Toen riepen de dwergen hun hulp in de nood
Ze schreeuwden ” O Zwarte” die bijstand steeds bood
De lucht was vol gieren, gehuil en gedreun
” De Zwarte” kwam nader met vaart en gekreun
Zij mantel bedekte het hoofd van de trol
En hij riep ” Verander en word nu een drol.”
De volgende dag was er werk voor de sloop
” Weg” riepen de dwergen, ” met die stinkende hoop.”
Tot sterkte
Kaj Elhorst
Kommer en de witte kerst (5)
De officier van het Leger des Heils komt net de deur uit als ik bij Kommer’s huis arriveer. ” God’s own Army” bij onze grote ” niet gelovige”? Verbijsterd zie ik hoe de vrouw in haar donkerblauwe en rode pakje langs het besneeuwde pad verdwijnt. Iets te strak maar toch elegant.
Voor het Leger des Heils heb ik wel een zwak plekje maar hoe zit dat met Kommer? Kan die zich wel heenzetten over de ” sprookjes” van het geloof? Ik hoef niet zolang op een antwoord te wachten want Kommer doet de voordeur wat verder open en roept mij al wat welkomstwoorden toe. Tenminste, zo klinkt het.
” Bekeerd?” vraag ik meteen op de man af terwijl ik de sneeuw van mijn schoenen stamp en mijn hoed op de hoedenplank boven de kapstok deponeer. Kommer glimlacht. “Ik doe elk jaar iets voor de dak- en thuislozen via het Leger des Heils”, zegt hij. ” Maar vraag me niet naar de details want ik maak geen reclame voor mezelf. Ik ben niet meer in de praktische politiek.”
Ik ben tevreden. Kommer weet nog wat het woord ” sponsoring” inhoudt: betalen zonder te verhalen. Wie in ruil voor geld zijn of haar naam op T-shirts en billboards laat zetten doet niet aan sponsoring maar aan duurbetaalde reclame. Maar ja, dat zijn principes en principes zijn niet meer van deze tijd. Alleen het geloof in de eigen naam telt nog.
” Je denkt natuurlijk dat ik helemaal nergens in geloof maar dat is niet zo hoor”, stelt hij mij gerust terwijl we de studeerkamer binnenwandelen. ” En ook niet alleen in Berenburg”, vervolgt hij terwijl hij de fles nog maar eens tevoorschijn haalt. ” Ooit heb je er wel eens iets over gezegd”, begin ik, terwijl ik me nadenkend achter mijn oren krab alsof dat mijn geheugen op gang moet brengen. ” Je gelooft dat alles mogelijk is, zo zei je dat volgens mij.” Kommer schenkt de glazen in en schiet in de lach. ” Je kunt wel merken dat je een stuk jonger bent dan ik, je geheugen is in elk geval nog niet stil blijven staan.” Verbaasd neem ik mijn eerste slok van die ochtend. ” Het uwe toch ook niet?” Kommer vlijt zich neer op zijn relaxfauteuil. ” Nee, zeker niet en daarom weet ik dat je gelijk hebt. Het hoogtepunt van mijn geloof is trouwens Kerstmis. Ik geloof onvoorwaardelijk in de Onbevlekte Ontvangenis. Als dat wonder mogelijk is, dan is alles mogelijk. Het is prachtig om daarin te geloven, weet je. Je krijgt dan te maken met het wonder van het wonder.”
Een beetje uit het veld geslagen zet ik mijn glas neer en haastig noteer ik zijn uitspraken. ” Het wonder van het wonder”, herhaal ik langzaam. ” En wat mag dat dan wel zijn?” Kommer buigt zich naarvoren en trekt een ernstig maar vrolijk gezicht. ” Als je in een wonder gelooft, ga je het leven positiever en vrolijker zien en dat is het wonder van het wonder. Het is toch een wonder dat zo’n geloof je karakter zo kan beinvloeden?”
Een nadenkertje maar daarin is Kommer sterk. ” Zo’n optimistische kijk op het leven is belangrijk als je politicus bent. Je moet in iets goeds geloven, anders leid je de samenleving nergens naartoe”, gaat hij verder. ” En het brengt me er meer ook toe om alles wat ik doe voor dak- en thuislozen in de wintermaanden niet te zien als een kostenpost maar als nijn grootste kerstcadeau. Het geeft me een goed gevoel, dat ik zoiets kan doen in volle tevredenheid, zonder bijgedachten.”
Kommer leunt weer naar achteren in zijn stoel en neemt een stevige slok. ” Dat is nu inderdaad een beetje anders dan in mijn tijd als Kamerlid. Toen had ik bijna altijd bijgedachten. Het is een wonder dat ze me niet van het rechte spoor hebben afgeleid.”
Mijn vingers staan krom van het schrijven als ik De voordeur weer uitloop en mijn hoofd zit vol ideeen en gedachten. Bij mijn woorden” Prettige kerstdagen en een goed jaareinde”, hoor ik mezelf alleen maar een beetje mompelen. Wie denkt, kan niet schreeuwen. Geen wonder.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.hetzoutvat.nl/wonderen.html
www.eencursusinwonderen.blogspot.com
Kommer en de witte kerst (4)
Het is ijskoud buiten maar vandaag tref ik Kommer aan in zijn voortuin, niet ver van de dichtgevroren zwanenvijver. De vervaarlijke vogels zitten dicht bij elkaar en ineengedoken aan de rand van het ijs en zien toe hoe hun huisbaas een wak in het ijs maakt. ” Ze moeten een plek hebben om te zwemmen en te drinken”, zegt de landheer. ” Ga maar vast naar binnen, ik kom zo.” Binnen is het heel wat behagelijker en mijn voetstappen gaan vrijwel regelrecht naar de kast waar de Berenburg staat. Ik mag best zelf een glaasje inschenken maar iets weerhoudt me. Eigenlijk vind ik het niet erg solidair om Kommer in de kou te laten hakken terwijl ik hier lekker een borrel zit te drinken. Nee, dat doen we niet.Mijn gastheer laat niet lang op zich wachten en neemt een windhoos aan koude lucht mee naar binnen. ” Glaasje?” vraagt hij onmiddellijk en deze keer laat ik me niet weerhouden. ” Terwijl hij de glazen en de fles pakt, begint hij ook al meteen een verhaal. ” Nu ik zo vaak een beroemde schrijver/journalist op bezoek heb gehad”, zegt hij met een licht ironische glimlach, “ nu dacht ik dat ik zelf ook wel eens iets kon schrijven en dat heb ik gisteravond gedaan. Mag ik het je voorlezen?” Ik kijk mijn oude vriend verbaasd aan en voel geen enkele neiging in mij opkomen hem zijn mooiste literaire moment te ontnemen. “ Ik ben geheel oor”, zeg ik en daarmee zak ik deze keer eens onderuit op mijn stoel. “ Ik heb het op papier”, vervolgt Kommer, “ je hoeft dus inderdaad niets op te schrijven.” Mijn luisterende houding is hem niet ontgaan. “ Het stuk heet “ de Mens”.” Alleen de titel al doet mij het ergste vrezen maar daarvan laat ik niets merken.
“ Als een sneeuwklokje zo zou de mens moeten zijn,
Sterk en lieflijk en o zo fijn
Vastberaden en minzaam, ongevoelig voor pijn
Onbekommerd en zonder chagrijn.
Een sterke geest en een helder verstand
En met elke buurman een innige band
Dan is hij gewapend tegen macht en geweld
En streeft hij niet slechts naar bezit en wat geld
Zoals de sneeuwklok zich nooit nog heeft laten verjagen
Door sneeuw en ijs of andere plagen
Zo kan de mens gewapend zijn tegen dood en overmacht
Zijn geest geeft hem voedsel, zijn lichaam de kracht
De overheid heeft in dit alles een klaar heldere taak
Zij bezorgt ons dit alles steeds weer en heel vaak.”
Kommer kijkt naar een punt ver weg op de muur achter mijn stoel en laat de woorden bij zichzelf bezinken. Ik ben verbijsterd. In de eerste plaats wist ik niet dat de oude, wijze politicus ooit iets zou willen schrijven. In de tweede plaats was ik er bang voor dat hij het zou doen en in de derde plaats viel het achteraf nog mee. Er zijn erger werken aan de Nederlandse literatuur toegekend.
“ Wat vind je ervan?” vraagt Kommer eindelijk. “ Misschien is het wel iets voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal”, zeg ik een beetje uit het veld geslagen. “ Inhoudelijk ben ik het met je eens maar de vorm…misschien hoor ik je toch liever praten.” “Ik was er al bang voor”, op het gezicht van Kommer worstelen teleurstelling en vertrouwen met elkaar. “ Ik bedoel ermee dat mensen zich bang laten maken door de ” Islamisering” en dat het niet nodig is als ze genoeg kracht in zichzelf hebben. De overheid moet ze daarbij helpen. ” Ik begrijp het”, verzeker ik hem. ” Kunnen we er misschien samen een boek over schrijven, tegenwind geven tegen die kinderlijke angst voor de Islam?’
Ik kom weer overeind in mijn relaxfauteuil en neem een slok Berenburg. Een boek schrijven, samen met Kommer? Dat lijkt me nog niet zo’n slecht idee. Kommer’s naam zal heel wat uitgeversdeuren doen opengaan. “ Top”, zeg ik. Ik sta op en voel me gelouterd. Zelden heb ik me zo op mijn plaats gevoeld.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
https://politiek.wordpress.com
Service
www.xs4all.nl/~johzandb/wildebloemen67.htm
Kommer en de witte kerst (3)
Ligt het nou aan Al Gore of aan het weer?” vraagt Kommer met een lichte twinkeling in zijn ogen terwijl hij de deur voor me open doet. ” De vensterbanken vriezen van m’n huis maar sneeuwen ho maar. Het zou nu juist prachtig weer zijn voor een ritje in de arreslee. Daar kun je ook goed praten.” Kommer lijkt weer helemaal opgeknapt na zijn depressie over de kunstsneeuw.
” Heb je dan een arreslee?” vraag ik hem verbaasd. Ik kan me niet voorstellen dat hij me het ding nooit zou gebben laten zien als dat zo was. Het is ook niet zo want Kommer schudt zijn hoofd. ” Nee, die heb ik niet maar mijn grootouders huurden soms al in de winter een arreslee voor een ritje. Je hebt hier in de buurt een boer die dat doet, een groot tinkelend en blinkend ding met twee grote, zwarte Friezen ervoor.” Met Friezen bedoelt Kommer Friese paarden. ” Een rit met de arreslee geeft vrijheid, frisheid en een nieuwe wind door je hoofd”, lacht hij. ” Voorlopig moeten we het met de studeerkamer doen.” Het duurt niet lang of de Berenburg staat op tafel en de Friesche pijp laat al weer rookkringels los.
” Vrijheid is een bijzonder goed”, gaat hij verder zonder mijn vragen af te wachten. ” Vooral als je hebt geleerd na te denken. Dan kun je vrijdenker worden.” Hij pauzeert even en kijkt met half dicht geknepen ogen naar de rook die uit zijn pijp komt. ” Weet je, veel mensen denken dat ze kunnen nadenken, maar dat is niet zo. Ze zijn meestal hooguit in staatom hun gevoelens op een rijtje te zetten. Nu is het gevoel niets anders dan een voorportaal van het verstand dus er zit wel een beetje denken bij maar niet genoeg om na te denken.”
“Om na te denken moet je denken en daarna weer denken. Het zit al in het woord opgesloten. Als je dat doet, denk je iets en vervolgens splits je de goede dingen, de slechte dingen en de onzin van elkaar. Dat is nadenken. Een vrijdenker moet daar kampioen in zijn.” Ik ben even niet in staat om een vraag te stellen en neem een slok van mijn Berenburg terwijl ik de laatste woorden van Kommer laat bezinken. Ik zou nu moeten nadenken maar ik voel geen beweging in mijn hoofd. Kommer heeft met zijn verhaal mijn verstand tot staan gebracht. Er wordt niet meer gedacht, niet voor en niet na.
Kommer merkt het niet op. In de gloed van zijn betoog staat hij op, neemt drie keer een trek aan zijn pijp en roept het uit. “Sommigen denken dat ene vrijdenker iemand is die overal kritiek op heeft en zijn vrije mening met elke wind mee laat waaien. Nonsens! Een vrijdenker is voortdurend met zichzelf in discussie: ‘ klopt het wel allemaal, wat ik denk?” Voor het eerst kijkt de oude, wijze politicus mij nu onderzoekend aan. ” Kun je het nog volgen, jongeman?” vraagt hij onzeker. ” Ik had even het idee dat ik doordraafde.” In de angst dat hij opnieuw zal beginnen, vertel ik hem dat het allemaal heel goed te begrijpen is.
” Prachtig”, roept Kommer uit. ” Weet je, daarom gaat het ook zo slecht met de democratie. Volksvertegenwoordigers discussieren nooit met zichzelf maar onophoudelijk met anderen. Al die mensen hebben nooit de tijd om na te gaan of ze bezig zijn onzin te formeren. Ja, dat is het vaak, volksvertegenwoordigers debatteren niet maar zij formeren kletskoek zodat het een samenhangend verhaal lijkt. Ik heb me daar altijd tegen verzet want op die manier krijg je de uitwisseling van kletskoek tijdens het debat en dat kan alleen maar tot problemen leiden.”
Terwijl ik zijn woorden noteer, begint er in mijn hersenpan toch iets te kriebelen. Zit er niet een grond van waarheid in Kommers betoog? Zou het niet verstandiger zijn als politici eerst eens met zichzelf in discussie gingen bij belangrijke vraagstukken? Maar ja, misschien dat de besluitvorming dan nog langer zou gaan duren. Ik leg dat laatste probleem aan Kommer voor. ” Lang duren”, herthaalt hij verontwaardigd, ” wat maakt dat uit? Politici die kletskoek uitwisselen moeten later heel veel fouten herstellen Dat kost veel meer tijd.”
Met een klap zet hij zijn Berenburg op tafel neer, dat wil zeggen het lege glas. Hij zakt weer onderuit in zijn relaxfauteuil. ” Je kunt het aan de manier van praten van veel politici horen”, gaat hij rustig verder. ” De eindeloze reeks ” euh-euh-euh” wijst erop dat ze ter plekke verzinnen wat ze zeggen en…dat ze daarvoor geen tijd hebben. Ze hebben dus niet eens de tijd om hun verhaal aan een ander uit te leggen en ratelen maar wat feitjes op. De luisteraar verliest het zicht erop en krijgt het gevoel dat hij niet meer tijd van de politicus mag vragen. ” Die man of vrouw is heel hard bezig met dingen die ik niet begrijp”, is het gevoel dat de luisteraar bekruipt. Ja, ook de journalisten”, dat laatste woord laat hij met zijnvolle stemvolume door de kamer klinken. ” Dat is de bedoeling”, zegt hij weer wat rustiger. De kritiek komt pas als er niets blijkt te kloppen van het mooie verhaal. Tegen die tijd kan de politicus zeggen dat het schuld is van anderen maar ook dat is niet waar: hij heeft zelf niet nagedacht.”
Kommer schudt zijn hoofd nu wild heen en weer en staat op. Met een krachtige zwaai draait hij zich om en loopt hij naar het raam. ” Prachtig, niet?” roept hij enthousiast uit terwijl hij over zijn gazon uitkijkt. ” Wat een vrijheid!”
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.ffrf.org/nontracts/vrijdenker.php
Politiek 