Paardrijden was in mijn jonge jaren een sport voor de “happy few”, niet een wijdverbreide tijdspassering zoals in deze tijd. Toch wilde ik ook in die dagen al ruiter zijn en ik galoppeerde naar de lagere school en weer terug. Soms als edelman, soms als cowboy. Fantasie maakt frustraties en geldgebrek vaak goed.
Die edelman had ik trouwens zo goed als in levenden lijve gezien. Ik wist zeker dat het Floris V, graaf van Holland, was waarover mijn onderwijzer in de klas had verteld. Die onderwijzer heette meester Bos en dat zal ik ook nooit vergeten. Ter ondersteuning gebruikte hij bij zijn vertelling een plaat van Isings en een lange aanwijsstok. In mijn verbeelding was die aanwijsstok bijna een soort rapier waarmee hij de vijand doorboorde. Hij vertelde in meer kleuren dan op de plaat te zien waren, hoe de graaf van Holland werd vermoord en ik was woedend. Die rot-edelen!
Natuurlijk was ik toen nog niet op de hoogte van het doen en laten van Floris V die uitgebreid gebruik maakte van vorstelijke rechten als het om de dames van de edelen ging. En dat was nog maar één van de “hoge sprongen” waarvan Gijsbrecht van Aemstel hem betichtte. Floris V wilde eigenlijk absoluut vorst worden over een gebied dat net iets groter was dan het huidige Groene Hart.
Maar had al die feitenkennis mij verder geholpen? Veel belangrijker was het dat mijn gevoel voor rechtvaardigheid was aangesproken door de moord op een man die de eenvoudige boeren te hulp schoot. Zeker, uit eigenbelang, maar ook dat was mij nog niet bekend. Door het verhaal over de graaf en andere ervaringen ontwikkelde zich bij mij een moraliteit die principieel koos voor de underdog. De verpauperde boeren en de vermoorde graaf dienden als voorbeeld.
Meester Bos had zijn doel bereikt. Door zijn “meesterschap” had hij bijgedragen aan mijn opvoeding. Dat meesterschap maakte in de loop van de jaren in het onderwijs plaats voor “management” door een “meneer” die soms “gewoon” Koos of Gerrit heette en die zich het vuur uit de sloffen liep om de kinderen te bedienen. Van verhalen had hij geen kaas gegeten en Floris V was voor hem niet meer dan een mistige figuur die ergens in de boeken te vinden was. De kinderen moesten zelf maar uitzoeken wat die naam inhield. Ze maakten er mooie werkstukken over maar…de ontwikkeling van de moraliteit bleef uit.
Ik moest er gisteren aan denken toen ik een wat zwaarwichtig artikel las van Frits van Oosterom, President van de Akademie van Wetenschappen. Zijn kritiek op het hedendaagse onderwijs strookte volledig met de mijne, dacht ik nadat ik het artikel uit had. De leerkracht is te “licht” geworden. Hij heeft veel en veel te weinig kennis van het vak dat hij doceert. Daardoor faalt hij in de opwekking van belangstelling. In plaats daarvan moeten kinderen het doen met een vracht aan multimediale pakketten waar zij helemaal geen zin in hebben. Bij gebrek aan belangstelling.
“Zo verbeteren we het onderwijs”, zo stelde Van Oosterom. Meer gewicht toekennen aan de leerkracht omdat hij of zij de warmbloedige mens is die bij de kinderen de interesse voor het vak moet opwekken. Minder dikke vrachten aan lesmateriaal zodat de wervelkolom van jonge mensen niet in een veel te vroeg stadium vergroeit. Een veel bredere kennis en visie bij de leerkracht ook. Weg met het aanbeden “specialisme” en de daarbij behorende en verafgode “professionalisering”. Kinderen hebben dat niet nodig. Ze willen in de eerste plaats met een mens van doen hebben. .
Laat de onderwijzer weer een echte meester zijn, iemand met een brede, algemene ontwikkeling. Hoofdrekenen moet hem of haar net zo gemakkelijk afgaan als een geschiedverhaal en het zingen van een lied. Dan hebben leerlingen iemand voor zich staan om tegenop te kijken, iemand die als voorbeeld kan dienen in plaats van een voetveeg die de weg probeert te wijzen.
Vroeger was alles beter. Dat zou ik niet willen zeggen, zeker niet met mijn grote gevoel voor rechtvaardigheid. Daar ontbrak het nodige aan en misschien zijn er wat stappen voorwaarts gezet op dat gebied. We kunnen wel leren van het verleden en daarbij hoort het belang van een “echte mens” als leerkracht en als opvoeder. Ja zeker, de leerkracht is geen lesboer maar evenzeer opvoeder. Wie zes of zeven uur per dag met kinderen omgaat, speelt noodgedwongen en willens en wetens een rol in de opvoeding.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 
De post hiervoor kon ik niet op reageren, omdat wordpress vertelde dat onder dat onderwerp geen post geplaatst was. Haha. 🙂
“Van elke wetenschappelijke of technische mug werd een olifant gemaakt en zo ontstonden vakken als politicologie en marketing.”
Ik moest even smakelijk lachen! Politicologie vind ik nog wel interessant, wat overigens ook een soort marketingvak is als je leider van een partij bent. Marketing ben ik een beetje allergisch voor. Ik kan mij ook niet indenken dat de marketing/commercials van tegenwoordig nog zo heel veel aanhalen. De jeugd van tegenwoordig is gewend aan (misleidende) commercials en de indruk ik geloof iik nog maar nihiel. Althans, dat lijkt mij. Maarrr… als je het hebt over marketing langs sportvelden/van sponsors, dat werkt zelf bij mij. Ik ben namelijk iemand die liever niet bij ABN-AMRO of FORTIS pint :). Helaas heeft PSV geen bank die hen sponsort, dus ik ben een trouwe Rabobank klant! Haha. En overstappen naar ABN of FORTIS zal bij mij niet gebeuren. Ik moet ook zeggen dat als ik geen andere pinautomaat weet te zitten en of zie, dan ben ik niet zo eigenwijs. Maar ik ken er die dat wel degelijk zijn. Gestoord eigenlijk 😉
Het opvoeden merk ik tegenwoordig maar weinig van, maar dat komt doordat je ouder wordt en op het hogeronderwijs zit. Ik ben wel eens gestopt met een opleiding omdat leraren me als een stuk stront behandelden. Ik was toen 20 ofzo en de andere leerlingen 15/16. Ik kon het niet goed hebben, dat ze mij moesten hebben terwijl ik stil was, nooit stoorde en anderen propjes aan het gooien waren.
Toen kwam er een leraar, ik weet zijn naam nog ‘Meneer Otten’ (me zusje heeft nog last van mij actie gehad) die ik niet uit kon staan. Hij stond als een dictator voor de klas en toen ik nog wat aantekeningen aan het overnemen was, de rest bezig met lawaaimaken en rotzooi maken, kwam hij naar mij toe: “Voel jij je meer dan een ander? Ik heb toch gezegd dat je bezig moet gaan met de opdrachten?”
Waarop ik, een beetje onder de indruk en perplex: “Euh.. dit zijn aantekeningen van de vorige les, ik moet nog 3 regels en dan begin ik meteen.”
En hij: “Nee, je begint NU.”
Ik heb mijn spullen gepakt en dat was dan mijn laatste schooldag. Haha, toen eerst maar eens werken :).
Leraar zijn bij voortgezet onderwijs of eerste jaars MBO leerlingen valt niet mee. Maar jemoet wel realistisch blijven en de mensen ‘aanpakken/aansturen’ die oorzaak zijn.
Tegenwoordig heb ik super toffe, lieve, sociale leraren, waar ik goed mee overweg kan (kan ik normaalgesproken ook wel, maar daarniet :P) en dat is al het halve werk. Ik verstoor geen lessen, omdat ik dan stomweg lullig vind voor degene voor de klas. Ik weet dat de leraar mij ten alle tijden zal helpen, als het even niet lukt. Een stukje respect en opvoeding. Maar denk dat het per leraar verschillend is!
Ja, de verhouding leerling/leerkracht is vaak nogal complex. Naarmate en leerkracht een bredere basis heeft om op te staan, zal het hem of haar gemakkelijker afgaan, denk ik. Nog belangrijker is naar mijn mening dat een leerkracht van kinderen houdt of het leuk vindt om met jonge mensen om te gaan. Als die basisvoorwaarden niet aanwezig zijn, heb je m.i. geen `talent` voor het leraarschap. Dat talent is echt hard nodig want het is een mooi maar zwaar beroep.