Ons land lijkt steeds meer op Rusland. Journalisten worden lukraak opgesloten en het duurt niet lang meer of er vallen dooien. Een vergiftiging lijkt me meer een kwestie van tijd dan van principe.
De beschaving van een land valt onder meer af te meten aan het aantal opgesloten journalisten. `Ja maar, zij hebben staatsgeheimen gepubliceerd`, is dan het antwoord. Ja en? Publiceren is hun vak en maatschappelijke functie. Dat is des te belangrijker als er op die manier misstanden aan het licht komen. In het geval van de twee Telegraafjournalisten is dat het geval. Journalisten zouden dan ook al lang het verschoningsrecht moeten hebben. Dat betekent dat zij te allen tijde en overal het recht hebben hun bronnen geheim te houden.
Maar als een journalist met zijn kennis nu een moord kan voorkomen? Dat is het soort `als` vragen die politici nooit willen beantwoorden. Daarover kan elke journalist meespreken. Even zo goed valt er een antwoord op te geven. Als een journalist over dergelijke kennis beschikt, moet er eerst een vraag worden beantwoord. Zal de dreiging daadwerkelijk tot moord gaan leiden of is dat op zijn minst meer dan aannemelijk? Het zal niet meevallen om dat vast te stellen.
Mocht het antwoord op die vraag `ja`luiden, dan is er sprake van een nieuwe fase die minder met het journalistieke vak van doen heeft. De desbetreffende journalist zal dan als gewoon mens en onderdeerl van de samanleving zichzelf een gewetensvraag moeten stellen. `Ga ik dit melden en bij wie? Bij de politie of bij het mogelijke slachtoffer?`
Mijn voorkeur zou uitgaan naar het laatste omdat ik daarmee voorkom een verlengstuk van de recherche te worden. Alleen als dat niet mogelijk is, zou de politie als instantie van aangifte mogelijk zijn.
Het blijft een `als` vraag en zolang politici en bestuurders weigeren daarop antwoord te geven, behoud ik me voor het overige dat recht ook voor. Ieder z´n vak.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie