`Aan Jan Peter` zou ik haast zeggen. Heeft hij mij een brief geschreven? Klagen valt hem goed maar doet hij ook echt iets om de maatschappij te verbeteren? Hij ziet zich graag geprezen als de man van waarden en normen, of liever: normen en waarden. Die volgorde klinkt Jan Peter wat vertrouwder in de oren. De norm bepaalt de waarde.
Van meet af aan heb ik hem gevraagd wat hij daar nou precies mee bedoelt. Moeten jongeren in de bus opstaan voor ouderen? Mogen we een agent niet meer gewoon “klote-smeris” noemen? Volgens mij is dat beginnen bij de uiteinden en niet bij de wortels. Had Jan Peter wat vaker op www.nieuwsvan.nu of op www.politiek.wordpress.com gekeken, dan had hij gezien dat intellectuelen zich wel degelijk in de discussie mengen. Maar ja, na verloop van tijd geef je de moed op. Als iemand fundamenteel weigert kennis te nemen van je mening, dan maakt het ook allemaal niet meer uit.
Kortgeleden had ik een driehoeksgesprek met zijn partijgenote Liesbeth Spies en een Alphenaar. Daarin kwam opnieuw naar voren dat politici en bestuurders niet naar burgers luisteren. Of dat waar is, is de vraag. Het is wel duidelijk dat politici liever niet naar intellectuelen luisteren. Dat is te moeilijk, het bekt niet in de pers. Overigens, Liesbeth heeft, in elk geval die avond, wel goed geluisterd.
Waarden en normen stel je niet vast in rokerige vergaderruimten maar vooral en allereerst op school. Het spijt me voor de lesboeren die denken dat zij kinderen niet hoeven op te voeden. Dat is nu juist wel het geval, nu en vroeger en in de verre toekomst.
Jan Peter had daar meer op in moeten zetten en meer fundamentele waarden moeten ophelderen. Zolang hij daar niet in slaagt, lijkt zijn optreden vooral op Kuyperij, met dank aan Abraham.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Helaas Kaj, de lesboeren, waartoe ik zelf behoor, naast mijn lidmaatschap van het gilde der journalisten, denken heus niet dat ze geen opvoedingstaak hebben. Helaas gaan kinderen noodgedwongen ook wel eens naar huis, alwaar zij ook opvoeding genieten, en welke vorm dan ook en ondanks soms halstarrig weigeren van de daartoe via natuurlijke of andere weg aangewezenen. Kortom: als leerkracht ben je in je opvoedende taak ook afhankelijk van de ouders. Naast de ongeveer dertig uur die kinderen per week in een lesomgeving doorbrengen brengen ze er zo’n honderdveertig per week buiten de klas door. Daar slapen ze weliswaar een groot deel van, maar er blijven nog altijd zo’n zeventig wakkere uren over. Da’s dus het dubbele, bovendien genoten in een veel directere situatie met de opvoeders dan in de dertig schooluren. Daar werk je niet tegenop.
Bovendien worden de problemen van leerlingen steeds gecompliceerder en zijn er ook méér leerlingen met problemen.
De klassensfeer is heel belangrijk, maar bij steeds meer kinderen is daarnaast extra begeleiding nodig voor sociaal-emotionele problematiek. Die mogelijkheid is er bij ons op school ook volop. Maar vervolgens gaan de leerlingen naar het voorgezet onderwijs, waar van een veilige opvoedingssituatie minder sprake is, gewoonweg omdat de omstandigheden daar niet geschikt voor zijn.
En de overheid is dan toch de boosdoener met onduidelijke, tegenstrijdige en inconsequente regelen en maatregelen, zoals schaalvergrotingen, WSNS en steeds wijzigende structuren in het onderwijs waar geen hond nog iets van begrijpt. Het wordt alleen maar moeilijker om de toenemende problematiek met op zijn hoogst dezelfde middelen te bestrijden. Ik ben het met je eens dat het onderwijs een opvoedingstaak heeft, maar aan alle mogelijkheden zitten grenzen. En geloof me: we doen echt wat we kunnen.
Je hebt dus met je conclusie wél gelijk: Jan-Peter had daar meer op moeten inzetten.
Zelf heb ik zes jaar voor de klas gestaan als leraar Nederlands en geschiedenis. Met “lesboeren” bedoel ik niet elke willekeurige leerkracht maar uitsluitend die leerkrachten die zich NIET bewust zijn van hun opvoedkundige taak. Ik wens je veel succes en “keep up the good work”.
Bedankt voorhet onderscheid… We blijven ons best doen!