Weet je, ik ga gewoon met mijn kop weer het bed in zo meteen. Dat lijkt me de beste oplossing voor het probleem dat ik in mijn vorige stuk beschreef. Ik voel me nog beroerder dan vanmorgen maar vanavond had ik toch nog een interview, Dat viel me rauw op ijn lijf.
Vooral omdat één van mijn gesprekspartners duidelijk maakte dat hij bij het ministerie van BuZa werkte. Volgens hem was het gebruikelijk om een interview van tevoren te lezen. Ik kon niet nalaten hem erop te wijzen dat zoiets helemmaal niet gebruikelijk is en dat er geen enkele verplichting bestaat in dat opzicht. Alleen als een artikel gekocht is, een advertorial, dan is lezen vooraf verplicht.
Mijn BuZaman verzekerde mij dat er geen stuk over BuZa in de media verschijnt zonder dat het bij het Ministerie eerst is goedgekeurd. Ik twijfel daaraan maar als het waar is vind ik het een blamage. Natuurlijk, als een geinterviewde ziet dat aan zijn verzoek niet is voldaan, dan kan hij de volgende keer een interview weigeren. So what? Een echte journalist maalt daar niet om. Hij/zij komt toch wel aan de benodigde informatie.
Mijn stelling is dan ook dat uitgerekend de overheid journalisten chanteert en dat de journalisten zich dat laten aanleunen. Naar analogie van mijn vorige stuk: labbekak! Kom journalisten sluit de rijen…zou ik zeggen. Onafhankelijkheid is het goud in de handen van de journalist. Weg met het geautoriseer en hier met dat verschoningsrecht. Weg met rechters die journalisten opsluiten om hun informatie te roven en leve de beschermde bron. Het gecontroleer en gebeheers is een gewoonte geworden onder bestuurders en ondernemers maar als alle journalisten zich ertegen verzetten, dan zal het er snel mee afgelopen zijn.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie