Vertrouwen is een woord dat we haast niet meer kennen. We hebben geen vertrouwen in onszelf, niet in de markt, niet in de toekomst en niet in onze kinderen. Dat is vreemd want we troetelen en beschermen wat af met die koters. Pedofielen zijn nog nooit zo goed in de gaten gehouden als de laatste jaren, we brengen onze kinderen met de auto over 100 meter naar school omdat het veilig is, we leggen rubber tegels ondeer speeltoestellen waar niets aan kapot kan en ga zo maar door. En in alles krijgen die vervelende nesten hun zin. Even krijsen en ja hoor, je krijgt je snoepje, mobieltje, kompjoeter, auto of noem maar op.
Maar vertrouwen hebben we niet in dat spul dat zich vooral uit door zo hard mogelijk te gillen en te krijsen op straat. Nee, we willen ze het liefst in een gespreid bedje terecht laten komen zodat ze zelf hun boontjes niet meer hoeven te doppen. Dat zouden ze ook niet kunnen want wij hebben altijd alles voor ze gedaan.
Ik moest daaraan denken toen ik weer eens in de file stond tijdens het “scheppen aan de weg”. Waarom gebeurt dat eigenlijk? Voor de toekomst! Voor onze kinderen dus! Zij zouden het niet leuk vinden als ze in een wereld terechtkomen waarin onvoldoende wegen zijn aangelegd. En dus scheppen we wat af en laten we motoren urenlang stationair draaien. Het is een depressiefmakende gedachten dat onze kinderen in de toekomst misschien tot de slotsom komen dat al die brede wegen helemaal niet nuttig of nodig zijn. Dat ze hun mobiliteitsproblemen op een heel andere manier gaan oplossen. Hoe dan? Ja, dat is nu juist het leuke van de toekomst: ik heb er geen idee van.
Het zou mij een lief ding waard zijn als we wat meer vertrouwen hadden in het oplossend vermogen van onze kinderen en hun creativiteit. Natuurlijk die laatste moeten we vooral stimuleren.Niet het oefenen van betreden paden zoals kompjoeters maar het verkennen van nieuwe wegen, het op pad gaan naar het ongewisse, dat zou onze boodschap moeten zijn en ook de boodschap van het onderwijs. Veel spelen en fantasie prikkelen, daar draait de toekomst om, niet om een metertje meer of minder asfalt.
Nee, mij bekruipt dan ook steeds weer het gevoel dat al die wegenbouw vooral bedoeld is voor de toekomst van de wegenbouw. Die moetw erken en verdienen. Veel verdienen en kapitaal concetreren. Kapitaal dat dan natuurlijk weer in de zxakken van aandelhouders vloet die er weer nieuwe aandelen en SUV’s voor koopt. En dus zuijn er nog bredere wegen nodig.
Het zou toch mooi zijn als we niet over ons graf heen wilden regeren en de kinderen een kant en klare wereled probeerden over te dragen. Liever niet zelfs want als er niets meer te doen is in de wereld, wat moeten onze kinderen dan straks doen? Die gaan heus geen wegen aanleggen voor hun kleinkinderen. het zalw el op vervelen uitdraaien. Daarvoor zijn ze uiterst geschikt zoals uit het gedrag van de crèchejeugd dagelijks blijkt. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.air.nl/vertrouwen/vertrouwen.html
www.judithhamerlinck.nl/afstand_houden.htm
www.wrr.nl/content.jsp?objectid=2798
www.moqub.com/2008/08/25/bijeenkomstenserie-vertrouwen-20
Politiek 