Je kunt luchtfietsen, luchtkastelen bouwen, een vrouw achterna lopen, als 55 plusser solliciteren naar een baan, spoken najagen, tegen windmolens vechten en zelfs iets aanwijzen als windmolen om er vervolgens tegen te gaan vechten, het maakt allemaal niets uit. Je wordt er niet beter van, alleen de anderen gaan erop vooruit. Het bereiken van een doel zal alleen gaan als het doel wil meewerken.
Tot mijn grote schrik moest ik gisteren voor een interview naar Heerlen. Vanuit mijn woonplaats is dat in totaal ongeveer 450 km, een afstand die ik in de vakantie zorgeloos afleg maar op een werkdag is het minder leuk. Daar komt bij dat ons stelsel van rijkswegen doet denken aan de aderen van een zestigjarige die veel te vet eet, nooit beweegt, zuipt als een ketter en rookt als een schoorsteen waarbij hij of zij permanent onder de stress. zit. Kortom, opschieten is er niet bij.
Nu weet je dat van te voren maar het kan altijd erger dan je denkt. Eenmaal bij Eindhoven aangekomen, bleek de wegenbouwer tot een dermate staat van genot te zijn gekomen dat ik er driekwartier tijdverlies aan over hield. Dat overkwam mij nadat ik al drie keer het voorspel had beleefd op andere locaties in het wegennet. Ik kon me toen niet meer onttrekken aan de vraag welke zin dit gewoel in de aarde heeft dat er voor gaat zorgen dat we op een goede dag Australië herontdekken.
Door “infrastructurele werken” zal de verkeersdoorstroming in Nederland in de toekomst veel beter worden. Het doet denken aan de oorlog in Irak: het land zal democratie krijgen. Toedeloe!!! Oorlog is het zeker, oorlog tegen de eigen burger. Het is toch opmerkelijk dat de overheid gedurende vijf jaar werken laat aanleggen die over vijf jaar weer aanpassingen nodig hebben om te voldoen. Zo blijf je aan de gang. Ik moet daarbij denken aan het feit dat ik over een periode van tien jaar vijf keer in de omgeving van Londen ben geweest. In al die tijd heb ik niet kunnen ontdekken dat er iets was veranderd aan de afgesloten rijbanen en zandheuvels langs de kant.
De infrastructurele werken dienen dan ook vooral als permenente ergernis die de gedachten van mensen afleidt van werkelijk belangrijke onderwerpen. Bovendien spekt ze de zakken van de wegenbouwers en dat is goed voor onze economie. Infrastructurele werken vormen hoe dan ook geen enkele oplossing voor onze fileproblematiek. De files kunnen wel opgeheven worden maar alleen door het gebruik van de wegen terug te dringen.
Maar ja, als volk zijn we gek op dat soort voordegekhouderij. Nee, niet de overheid de schuld geven, we doen het allemaal samen. We kiezen ervoor, elke vier jaar weer.
Zo heb je de strijd tegen de drugs, die nooit gewonnen kan worden en een voortdurende subsidiëring van de georganiseerde misdaad inhoudt, de strijd tegen het terrorisme die op zichzelf al heel veel terrorisme met zich meebrengt. Het levert allemaal niets op behalve dat er ettelijke duizenden mensen hun brood mee verdienen.
Nee, als ik al deze mogelijkheden overzie dan lijkt mij het achterna lopen van een vrouw nog het meest aanlokkelijke. Daarbij kun je tenminste nog voor jezelf de illusie hebben dat je ergens aan werkt. En dat, zo zegt men, moet je nu juist niet doen. Zo zie je maar, zelfs de meest vastgeroeste wijsheden zijn onbruikbaar. Niets dan spoken in je hoofd.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.boeken.tweedehands.net/romans/gejaagd-door-de-wind-melanie-mitchell-hardcover.html
www.gedichten-freaks.nl/663518
www.beleven.org/verhaal/het_najagen_van_geluk
www.koevsjinka.hyves.nl/blog/17863069/Stop_Chasing_the_here_and_now/ObGr
www.volkskrantblog.nl/bericht/7227
www.happyhourisvan9tot5.nl/geluk-zoeken-op-de-verkeerde-plek/’
www.pompelmoes.nl/2004/11/geluk
www.mightysociety.nl/media/magazines/mightysociety4
Politiek 