Populisten, populieren, het gepopel en het gepeupel

Ik ben natuurlijk ontzettend populair met dit blog. Vooral in politieke kringen in Nederland maak ik een toenemend aantal vrienden met mijn opmerkingen, letterlijk: links en rechts. Ik moet zeggen, ik verheug me ook in die populariteit want het is leuk om altijd en overal te worden herkend. Soms komen mensen mij tegemoet met de opmerking “U bent toch een ontzettend bekende persoon”. Wie ben ik dan dat ik dat zal ontkennen? Overigens: de mensen die dat zeggen, ken ik meestal niet maar dat doet er niet toe.

Populair is als woord natuurlijk afgeleid van het woordje “populus” dat in het Latijn “volk” betekende en dan vooral het volk van de stad Rome. “Senatus Populusque”: de senaat en het volk, ze worden nog al eens in één adem genoemd in Romeinse publicaties.

Dat mochten de politici van de dag van vadaag willen. Zij worden zelden in één adem genoemd met het volk tenzij die adem de kloof aanduidt die tussen beide bestaat. Nee, politici van vandaag proberen zich te onderscheiden door de durf om ook “onpopulaire maatregelen” te nemen. Alleen de uitdrukking al “onpopulaire maatregelen”! Dat betekent dan meestal dat ze aan de portemonnee van de mensen komen, zoals nu weer dreigt te gebeuren door die rare verhoging van de accijns op bier. Hou toch eens op met het verhogen van belastingen en maak gewoon scherpere keuzen. Dat zou beter zijn en he zou je zelf er populairder mee kunnen maken.

Oei, die opmerking grenst aan het populisme en dat is een trendy uitdrukking voor opmerkingen dië bij “het volk”, het gepeupel dat niets van politiek begrijpt, in de smaak vallen. Een voorbeeld? “Wij gaan de files oplossen?” Ik vraag me altijd af hoeveel zoutzuur Rita denkt daarvoor nodig te hebben maar goed, het gaat er in als Peijnenburg.

Nu is het eigenlijk wat populistisch om een concurrent in de politiek te betichten van populisme. Bij tijd en wijle maken alle politici gebruik van populismen omdat ze heel goed weten dat het helpt bij het vergaren van stemmen. Bovendien is het gevaarlijk om er al teveel mee te schermen omdat voorgangers daardoor heel goed beschadigd kunnen raken. Thorbecke, Schaepman, Groen van Prinsterer, Kuyper* (met ster dus), Domela Nieuwenhuis, Troelstra, Drees, Joop de Uyl, Colijn . Wiegel en Van Agt waren allemaal populisten. Zij wisten allemaal de juiste toon te vinden om brede massa’s achter zich te verzamelen. Dat is ook niet slecht aangezien het gepeupel niets van politiek begrijpt maar wel heel veel van hebbedingetjes en voordeeltjes. Vooral gratis cadeautjes en in het vooruitzicht gestelde lui(ll)igheid doen het goed.

Nee, het is de kift. Ik denk dat vooral politici die de juiste toon niet weten te vinden, anderen beschuldigen van populisme. Dat is gemakkelijk en dus héél populistisch. Dat heeft ook te maken met hun onvermogen om kritiek te verdragen terwijl ze toch zouden moeten weten dat hoge bomen veel wind vangen. In dat opzicht horen zij populieren te zijn die met de wind meebuigen. Soms vind je de juiste voorbeelden zo maar in de natuur.

Wat hen bindt met de hiervoor genoemde populisten is dat ze staan te popelen om macht te hebben. Jammer want die krijg je alleen maar als een groot genoeg deel van het gepeupel achter je staat en daarvoor is populisme onmisbaar. De boodschap moet dus zijn: begeef je op het terrein van populisme, ja, op gevaar af dat je een gedreven politicus wordt. Als het zover is, win je vanzelf aan populariteit.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.maurice.nl/index.php?itemid=8

www.forumdemocratie.nl/dreigt_nederland_in_de_val_van_gemakzuchtig_populisme_te_stappen

www.mo.be/index.php?id=63&tx_uwnews_pi2%5Bart_id%5D=22552&cHash=26aa6c2c6a 

 www.henkblanken.nl/?p=564

www.filosofiemagazine.nl/00/fm/nl/…/Samen_voor_ons_eigen_Symposium_over_populisme_in_de_Nederlandse_politiek.html

www.dejournalist.nl/tags/tag/populisme

www.hyves.com

 

 

Rusland (5) en zijn zwerfhonden

Dit keer geen trein maar een bus. Een bus waar het moegefeeste publiek zich naartoe sleept met koffers op wieltjes over een, ja grappig, pad van grind. Het rolt wel maar niet de goede kant op. Halverwege is het graf van een gesneuvelde soldaat. Rusland is ermee bezaaid. Vriend Stalin heeft 25 miljoen slachtoffers in zijn eigen land op zijn geweten. Hitler zou daar zijn vingers bij aflikken.

De bus ziet er niet slecht uit maar met de weg is het anders gesteld. Het hobbelt een beetje tijdens het rijden maar al van jongsafaan heb ik daar geen moeite mee. Zo voel je tenminste dat je rijdt. Bos, bos, bos, ondertussen hoor ik dat we eigenlijk helemaal geen feest hadden mogen vieren in het vakantieoord aan de kust. Het ligt binnen een restricted area vanwege de nabijzijnde kernreactor, Sosnovy Bor. Alleen bewoners van het gebied zelf mogen er komen. Het maakt niet uit want voor ons zit het feest erop.

We hebben besloten nog twee dagen in St. Petersburg door te brengen want dat ligt vliegtechnisch wat handiger en het is leuk. Tenminste, dat lijkt ons zo. Wat we precies in de stad gaan doen, is nog niet duidelijk. Twee dagen in St. Petersburg is verrekte weinig, eigenlijk heb je meer aan twee weken en dus moet je heel orgvuldig met je tijd omgaan. De Hermitage doen we in geen geval want daar zijn we dertig jaar geleden uitvoerig rondgeleid en ondertussen heeft het ex-winterpaleis alleen maar een likje verf gekregen. Veel hangt ook af van het weer en dat is vandaag, zondag, belabberd.

De bus raast verder, door dorpen, bossen en akkergebieden. Onderweg stoppen we bij een vesting maar alleen maar om de chauffeur en wat andere verslaafden een trekje aan de sigaret te laten nemen. Verder gaat het weer. Het bos wordt hier en daar plotseling onderbroken door grote pijpleidingen die nergens vandaan lijken te komen en ook nergens naartoe gaan.

Plotseling deelt de chauffeur ons doodleuk mee dat hij niet helemaal naar St. Petersburg gaat. Mag niet van de baas want hij heeft nog een eindje te gaan, helemaal naar Moskou. Het is één van de vele desillusies die Russen je soms bezorgen. Afspraken maken is in dit land bijzonder moeilijk. Een echte vaste afspraak lijk je met niemand te kunnen maken. En, om nog maar even op de aanleiding van onze reis terug te komen, een huwelijk is dat ook niet. Daarover later.

De bus brengt ons naar een plaats, Gatschina genaamd, en daarvandaan kunnen we met de trein verder. Dat is duidelijk want de trein staat al klaar op het moment dat we stoppen. met onze herinneringen aan treinverbindingenin het achterhoofd wordt dat dus rennen en hollen om nog in te stappen. Tijd om echt afscheid te nemen van onze Russische vrienden is er daardoor nauwelijks.

Deze trein schudt en kraakt nog erger dan de vorige maar er is geen Ochrana en dat is weer positief. Er zij wel verkopers van allerlei artikelen, je vindt ze in elke trein in Rusland. Ze verkopen, illegale, CD’s en DVD’s, tijdschriften, schoenen en in onze coupé zit deze keer zelfs een verkoper van pleisters. De verkopers houden bij binnenkomst een heel verhaal over hun produkt waarop haast niemand reageert. Het lijkt me een frustrerende manier om aan je geld te komen maar goed…het particulier initiatief staat hier nog in zijn kinderschoenen. Voor de meesten in elk geval wel. Een enkeling heeft een paar jaar geleden een stevige graai in de partijkas van de CP kunnen doen en zo’n startkapitaal is natuurlijk altijd welkom. Wie die kans heeft gehad, is inmiddels ruimschoots boven Jan. Een communist die zich tot kapitalist bekeert, doet Rijkman Groenink en Anders Moberg tot sukkeltjes verbleken. In de voormalige heilstaat tiert het verschil tussen rijk en arm welig.

We zijn er. De trein rolt het Baltisch Station binnen en even later staan we buiten. Op het plein voor het station groept een achttal weilde zwerfhonden bij elkaar waarvan er één zwaar gewond is. Ze zijn beroemd. Ooit wilde de overheid de zwerfhonden van het station afschieten maar toen kwamen de Petersburgers in het geweer. Sindsdien hebben ze een bevoorrechte positie in de stad. Twee taxi’s brengen ons in vliegende vaart naar ons hotelletje nabij de Admiraliteit en die avond eten we in een luxe restaurant in een zijstraat van de Nevsky Prospekt. Te duur voor de gemiddelde Rus, heel acceptabel voor ons. En de zon gaat opnieuw nauwelijks onder. Wie denkt dat het allemaal niets met politiek te maken heeft, moet niet aan politiek doen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.strangelove.net/~kieser/Russia/villagestructures

www.traveljunkies.nl/wereldreis/rusland/transsiberie

www.russischinrusland.nl/sin.htm

www.nevsky-prospekt.com

www.easytobook.com/…/sint-petersburg/treinstations/baltisch-treinstation-l857-hotels/3-stars

www.bennenk.com/Rusland/Petersburg1%20Body.htm

www.rusland.net

/

 

Rusland (1) for ever!!!

De trein komt in beweging met het geluid en de vibraties van een landbouwtrekker op zware klei. De meeste passagiers kijken er niet van op. Alleen de buitenlanders, zoals ik, ondergaan het bewust. Na vier uur wachten en vragen ben ik al lang blij in de juisite trein te zitten op weg naar het juiste einddoel. “We” moet ik trouwens zeggen want we zijn met z’n twaalven. Twaalf Chollandski in het land van 240 miljoen Russen.

De eerste twintig kilometer rijden we langs de voorsteden van St. Petersburg met desolate, schijnbaar totaal verlaten, industriële gebieden. Alleen aan de geparkeerde auto’s en de rokende schoorstenen is te zien dat er economische bedrijvigheid plaatsheeft.

Hier strekt zich de vervuiling verspreidende erfenis van 70 jaar communisme uit maar langzaamaan verandert het landschap. Aan beide zijden van de spoorlijn beginnen onoverzienbare bossen van naaldbomen en berken. Hier en daar doorbreken een uitgesprekte plas, een graan- of aardappelakker en wat houten huisjes in een onvermijdelijk groene kleur, het beeld. Dit is Rusland op zijn karakteristiekst.

De mensen in de trein hebben nauwelijks belangstelling voor ons. Alleen als ons gezelschap bij tijd en wijle wat rumoerig wordt, krijgen we aandacht. Uit de op ons gerichte ogen blijkt duidelijk onbegrip over de herkomst van mensen die een absoluut onverstaanbare taal spreken. De trein ratelt verder. We moeten op een plek zijn die tachtig kilometer van het Baltische Station (Centraal Station) van St.Petersburg ligt. Het schijnt ergens middenin de bossen te zijn en ik kan me dat beter voorstellen naar mate de reis vordert. Deze bossen zijn nog echte natuurbossen, met omgevallen boomstammen vol mos en hier en daar de stenen restatnten van wat ooit een tijdelijke stookplaats was. Weinig rommel, dat moet ik toegeven. Het bos is schoner dan in Nederland ook al staan nergens vuilnisbakken.

Een eindeloze reeks van dorpjes dient zich aan zoals Peterchof, wat ik na enige tijd uitleg als Peterhof en dat plaatsbiedt aan het mooiste zomerpaleis van de tsaristische familie. Jammer dat we voorbijrijden. Gelukkig heb ik er in 1975 al een bezoek aan gebracht, Versailles aan de Oostzee. Opvallend is ook “Oraniënbaum”. Nee, het is niet naar een Nederlands biermerk genoemd.

De trein ratelt nog verder en het landschap wordt nog verlatener. In de trein wordt het wat onaangenamer als een paar leden van de Ochrana in zwarte uniformen binnenkomen. Deze spoorweg-knuppelbrigade moet zogenaamd voor onze veiligheid zorgen maar de kramp in mijn maag zegt me dat zij de belangrijkste bedreiging voor ons vormen.

Ineens zijn we er. Het is geen station maar meer een treinhalte met de prachtige naam “80 km”. Dat betekent dat de halte precies 80 km van het Baltische Station af ligt. Middenin het niets. Nou ja, noem dat maar niets. Aan alle kanten strekken zich de naald- en berkenbossen ongebreideld uit. Bomen zijn hier de uitvinders van het particulier initiatief.

De perrons zijn van asfalt al moet iemand ze vlak voor onze komst intensief bewerkt hebben met een pneumatische boor. Dat maakt het voor mij niet gemakkelijker om de hutkoffer op wieltjes voort te slepen. Eén van de jongere mannen in het gezelschap is zo vriendelijk mijn koffer met de zijne, veel lichter, te verruilen. Zo kom ik toch nog in een acceptabel tempo aan bij de spoorwegovergang waar onze Russische gastheren staan te wachten.

Gas op de plank, al weer door bossen en uiteindeklijk door een dorp dat Nove Bor heet.  Een dorp met stedelijke uitstraling want de Russen hebben nog al eens de neiging om ook in dorpen flink aan de hoogbouw te gaan. Niet echt nodig maar wel gewoonte.

Op een geschatte twintig kilometer van “80 km” komen we aan bij “Kommandor”, het vakantieoord waar we twee dagen gaan doorbrengen voor het deelnemen aan een Russische bruiloft. Schitterend! Prachtige houten huizen van boomstammen opgebouwd en in een okerachtige beits verpakt, compleet met veranda’s maar…meestal zonder toilet. Het toilet voor de meeste huizen is centraal gelegen, evenals de douche en de sauna (banja).

Mooier nog is het uitzicht op zee. Je stapt hier bijna vanuit het bos zo de zee in, al is er een smalle strook zand. Strand en zee bieden hier en daar plaats aan een fors rotsblok, groot genoeg om een strandstoel te plaatsen met een koelbox ernaast. En…om half twaalf ’s nachts heerst hier het daglicht. De zon is onder maar donker is het niet. Over één a twee uur zullen de eerste zonnestralen weer tussen de boomstammen verschijnen. Ook hier komt de zon in  het oosten op en het verschil tussen oost en west is overduidelijk: aan de ene kant bos en aan de andere kant zee.

De volgende ochtend om half zes tref ik het strand verlaten aan. Het is nog ijskoud maar de lucht toont zich strak blauw. Vandaag, de dag van het huwelijk, wordt prachtig. Ik studeer de tekst in voor mijn speech van die middag, zittend op een rotsbok en zo nu en dan turend naar de westelijke horizon die zich nog wat wazig en vaag vertoont. En wie denkt dat het allemaal niets met politiek te maken heeft, moet niet aan politiek doen.

Tot sterkte,

 

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.rusland.nl

www.landenweb.net/rusland

www.russischinrusland.nl

www.brugnaarrusland.nl/2007/11/ekspert-politieke-mobilisatie.html

www.rusland.net/index.php?option=com_content&task=blogsection&id=0&Itemid=9

www.nedrus.nl/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=1&Itemid=87