Black is black, the world is black, het was een weinig zeggend liedje uit, ik meen, de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Het hoorde thuis in de “black is beautifulcultuur”. Daarna heeft het nog een 35 jaar geduurd voordat een gekleurde man het Witte Huis betrad als hoofdbewoner.
Barack Obama heeft meteen bij het begin van zijn eerste ambtsperiode al haast een top bereikt aan populariteit. Maar liefst 79 procent van de Amerikanen denkt dat hij een goede president zal zijn. Jammer eigenlijk want zo’n cijfer kan bijna alleen nog maar naar beneden. Misschien is hij een superster maar pas op voor de supernova, de explosie waarna er zo verrekte weinig overblijft. Hoe luidde de songtekst in Jesus Christ Superstar ook al weer? “He’s a man, he’s just a man. And I’ve known so many men before… he’s just one more”.
Het maakt natuurlijk wel duidelijk hoe ver George Bush het zelfvertrouwen en het uitzicht op een betere toekomst bij de Amerikanen naar beneden heeft gehaald. Voor hen zou het dan ook te betreuren zijn als de rijzende ster meteen een vallende soortgenoot werd of…een zwart gat. Hoewel, ze hebben beide een voordeel.
Een vallende ster geeft aan dat mensen een wens mogen doen, bijvoorbeeld “ga maar weer omhoog”. Een zwart gat is een ultieme concentratie van energie, een macht die alles om zich heen naar zich toe trekt. Het mooie daarvan is de aantrekkingskracht, het negatieve is het feit dat in een zwart gat elke verdwaalde ziel wordt platgedrukt.
Ik krijg bijna medelijden met een man die zo evrschrikkelijk bewierookt wordt dat alleen de lucht ervan hem wel eens zou kunnen verstikken terwijl de rook hem aan het gezicht onttrekt. Wie Obama “lief” heeft, geeft hem een eerlijke kans, met vergissingen, fouten en uitglijders erbij.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=DMF17012009_004&ref=nieuwsoverzicht
www.nieuws.be/nieuws/Inhuldiging_Obama_in_Lego_4f51bda3.aspx
Politiek 