Gisteren zag ik bij Het Gesprek twee mannen die ik in heel andere contekst al eens eerder had gezien: de hoofdacteur uit Amsterdamned, waarvan ik de naam even vergeten ben en Graus de Gruwel, kamerlid voor de PVV. De laatste heeft zijn zetel vermoedelijk te danken aan de het feit dat de Partij voor de Dieren respect eist voor het wolharig buikaapje.
Schoonheid komt van binnen en als ik Graus zie dan denk ik “wat zou daarbinnen zitten?” In elk geval genoeg knoeiboel om lid te zijn van de PVV maar goed, dat terzijde. Ik houd niet van persoonlijke aanvallen. De beide heren hadden het over dierenleed en alles wat daarmee te maken heeft. Daarbij waren beide heren het eens over het feit dat de wat meer agressieve dierenactivisten een soort idioten waren. Begrijp me goed, ik ben het met hun optreden ook niet eens omdat ik bang ben dat ze bij het publiek meer weerzin opwekken dan begrip voor dierenleed. Ook dat terzijde, ik houd niet van persoonlijke aanvallen.
Wat mij ergerde was even zo goed deze opstelling. Het suggereert dat het lot van dieren een zaak is van mensen onderling en dat is niet zo. Het lot van dieren heeft te maken met de confrontatie van mens en natuur, met al datgene dat de mens niet is. Aangezien de natuur, i.c. de dieren, zich onvoldoende kan weren tegen de menselijke grootheidswaanzin, zullen mensen zich inderdaad dwars voor die natuur moeten opstellen. Dat is de enige manier om de vernieitigingsdrang van de mensheid tegen te gaan.
Dat zal niet altijd lief en aardig kunnen want wie lief en aardig is voor mijn soortgenoten krijgt een overmacht aan economie, zorgen voor de toekomst, ondernemersbelangen en al dat soort onzin over zich heen. Soms gaat dat zelfs onder het mom van wetenschappelijk onderzoek. Die kreet gebruiken Noren en Japanners om walvissen en dolfijnen af te maken.
Nee, ik denk niet dat chantage of brandstichting bijdraagt aan een beter lot van de dieren. Ik kan me de wanhoop van sommige dierenactivisten wel voorstellen en het geleuter over ‘democratsische middelen’ is echt uit den boze. Democratische middelen doen een beroep op de angst van mensen voor armoede en hongersnood en die angst zal altijd groter zijn dan inzicht in, begrip voor en medeleven met dieren en het geheel van de natuur. Dat gaf mij dan ook een onpasselijk gevoel bij het gesprek dat ik zag bij Het Gesprek. Daaruit kon ik maar één ding opmaken: ik ben dus idioot. Maar dat is niet zo erg want we zorgen beter voor idioten dan voor dieren.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.animalfreedom.org/paginas/opinie/dierrechtnodig.html
www.animalfreedom.org/paginas/column/terroristen_en_dierenactivisten.html
Politiek 