Toen ik nog wel eens in Afghanistan kwam, dat is lang geleden, viel mij meteen op dat het land niet leek op Walcheren, de Noord-Oostpolder of het Drielandenpunt. De mensen glimlachten buitengewoon vriendelijk naar me als ik een portie wiet kwam halen en die mocht ik dan bijna zelf uit een veld met klaprozen zoeken. Ja, alles stond door elkaar. Na vier keer drie dagen onderdak bij een Afghaanse familie in de bergen, krijg je een aardig idee van het denken en doen. En inderdaad, dat was in Kandahar.
Mij viel ook op dat er wel burgemeesters waren maar ook nog veel machtiger mannen, krijgsheren. Heren die nog nooit van humor hadden gehoord. Onderzoek zou onmiddellijk uitwijzen dat vrouwen er meer gevoel voor hebben. Ergens ver weg, in Kaboel, woonde de koning. Eigenlijk hielden de krijgsheren van het land hem in gijzeling. Zolang de koning regeerde, regeerde de vrede. Vrede waarbij er overigens van tijd tot tijd wel degelijk iemand met doorgesneden keel langs de kant van de weg werd gevonden omdat hij zijn mondje voorbij had gepraat over zijn krijgsheer. Maar goed. Er was vrede en heel veel wiet en opium. Als je bij Kaboel, toen een heerlijke en redelijk mondaine stad, uit het vliegtuig stapte, drong het aroma ervan al je neusgaten binnen. Heerlijk!!!
Jammer is het wel dat Jan Peter en zijn kornuiten nooit eens een joint zijn wezen opsteken. Dan hadden ze ook wat meer begrip gekregen van het land. Dan hadden ze misschien niet in hun zelfgenoegzaamheid gedacht dat Afghanen niets liever willen dan democratie naar Zeeuws model. In plaats daarvan werkte hij liever aan de meditterane stranden aan een verdere ontwikkekling van zijn westerse superioriteitsgevoel.
Natuurlijk, ook de Afghaanse boeren willen rust. Zij zien niet graag hoe hun zorgvuldig geplante stekjes door tanks worden platgewalst. Ook zij willen geen strijders op paarden die hun klaprozen vertrappen. Nee, rust en een zekere welvaart voor zichzelf en hun gezin. De vraag is, wie die rust moet brengen. Het centrale gezag, buitenlanders? Afghaanse boeren in het zuiden hebben geen enkel gevoel voor hun collega’s in het noorden. Het zal ze een rondzorg zijn wat daar op vijfhonderd of duizen kilometer afstand gebeurt. Hun enige wens is dat ze hun product voor een goede prijs kunnen afzetten en daarbij willen ze niet worden gehinderd door wie dan ook.
Hun krijgsheer beschermt de velden, strijkt een groot deel van de winst op en voert, als het moet, oorlog. Oorlog met andere krijgsheren en vooral ook met vreemdelingen die hun neus steken in zaken die hen niet aangaan. De Russen weten er alles van. Betweters uit het westen bijvoorbeeld die komen “helpen”, zijn haast bij niemand welkom. Er zijn maar heel weinig Afghanen die op die hulp zitten te wachten. Er zijn nog minder Afghanen die iets voelen voor hun “helpers” die vooral Afghanen doodschieten. Bij de beschietingen in de beluchavallei vallen talloze burgerslachtoffers. Staat er op die kogels en granaten ook “From Holland” zoals bij andere ontwikkelingshulp? Hoe zouden wij het eigenlijk vinden als een half miljoen Chinezen in osn land op die manier huishielden onder het mom “hulp” te bieden?
Weer een militair “overleden”. Ik heb iets tegen die term. In soldatenland heet dat gewoon “gesneuveld”. “Overleden” klinkt alsof niemand er iets aan kon doen en daarover maak ik me razend. Die superieure blik in de ogen van mannen als Berlijn, Kamp, Balkenende en nu ook Middelkoop. Alsof Nederlandse militairen daar als een soort Moeder Theresa de bevolking aan het helpen zijn. Die schijnheiligheid en krokodillentranen. Het laat mij de vuisten ballen want die soldaten zijn erin geluisd. Hen is wijsgemaakt dat ze als bataljon van het Leger des heils ontwikkelingshulp zouden brengen. Hulp die iedereen daar best wil hebben.Niemand zal ons vanwege die hulp het recht geven hun leven en gewoonten te evranderen. En daarom zullen er meer mannen en ook vrouwen sneuvelen. Om onze naïeveteit en de schandalige en absurde loyaliteit van ongewassen varkentjes die ons land denken te kunnen besturen. Loyaliteit aan Amerikanen die denken dat elk volk wil leven zoals zij: in de poel van racisme, onverbloemd nazisme en onderlinge onverschilligheid.
Kijk, dat was mijn kwaadheid want zoals er goede Duisters waren in het verleden, zo zijn er goede Amerikanen in het heden. Zo zij er ook Amerikaanse moeders die hun zonen nooit terug zullen zien, misleid door schandelijk vooringenomen leiders. Daaraan mag Nederland niet loyaal zijn. Niet loyaal vanuit het diepgewortelde onbegrip over het land Afghanistan. Vandaag hoorde ik een officier zeggen: De Taliban vallen de Baluchavallei aan omdat ze een succes nodig hebben.” Ik dacht dat ik uit mijn vel knapte. Hoe stom kan zo’n man zijn? De Taliban hebben al jaren succes door steeds weeer verliezen toe te brengen aan een “superieure” westerse krijgsmacht in geïsoleerde posities. Zij, de Taliban, tellen hun doden niet maar zegenen ze. Elke veldslag is succes voor de Taliban, of ze nu met grote verliezen eindigt of niet. De Afghanen begrijpen de boodschap: de Taliban zijn er nog!
Soldaten sneuvelen, dat is een beroepsrisico en hun dood is nooit tevergeefs. Dat is ze zeker niet als Nederlanders door hun dood gaan begrijpen dat zij de Afghanen niet kunnen helpen. Afghanen moeten zichzelf helpen totdat zij echt geholpen willen worden. En dan zijn voor die hulp geen soldaten meer nodig. Politici worden afgezet en als het aan mij ligt, gaat de hele hypocriete bende die verantwoordelijk is voor onze”vredesmissies” vandaag nog op eeuwig reces. Het is niet om de doden dat ik huil maar om de levenden.
En zie, de hemel kleurde weer rood en weer ging iemand dood want zij wisten niet wat zij deden…. Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.lcweb2.loc.gov/frd/cs/aftoc.html
Politiek 