Een blauwtje lopen bij de VN

Gisteravond zag ik een klein plukje van één van die zogenaamde actualiteitenrubrieken zoals “Vier in het Land” of iets dergelijks. Twee sufpubers staan van achter een lessenaartje wat teksten uit hun hoofd op te dreunen met al dan niet schokkende beelden ondersteund. Deze keer ging het over hertjes die de gemeente Rotterdam niet kwijt kan. De buurt is bang dat de dieren naar de slager moeten vanwege de bouw van een nieuwe wijk. Voorafgaand daaraan ging het verhaal over een pedofiel die ergens in een wijk woonde en waarvan de woonplaats bekend was gemaakt door de gemeente.

Nou wil ik dat niet asociaal noemen maar wel onverantwoordelijk. Toegegeven, die pedofiel had nog al wat op zijn geweten maar nu hij weer vrij is, zal hij ook ergens moeten wonen. Dramatische verhalen over een pedofiel die eerder in die wijk woonde, doen daar niets aan af. En die herten? Als de gemeente ze naar de slager brengt, maak ik goulash van het college.

Het zijn relatief kleine, plaatselijke problemen. Heel wat anders dan Nederlandse soldaten die doodvallen als vliegen in het onherbergzame land van Afghanistan. Daar zijn ze neergezet door politici met zonnenbril en witte stok met rode banden. Mannetjes en vrouwtjes die wel eens de grens over zijn geweest maar nooit hebben begrepen dat mensen in een ander land er een andere manier van leven op na (willen) houden. De gedachte aan een vredesmissie gaat uit van het idee dat vreemdelingen, wij dus, het grote geluk over het land zullen brengen, In werkelijkheid veroorzaakt het een fusie tussen radicale moslims en nationalisten of liever `lokalisten`. Veel Afghanen beseffen niet eens dat ze in Afghanistan wonen maar ze kennen wel hun dorp en streek. 

Het voortdurende gebruik van de term  ” vredesoperatie” is mij een geslepen doorn in het oog. Vredesoperaties bestaan niet. Militairen voeren oorlog, dat geldt ook voor onze `blauwhelmen`. Wie oorlog voert, kan geen vrede stichten. Soms, heel soms kunnen legers omstandigheden creëren waaronder andere mensen vrede kunnen stichten en een deel van de problemen oplossen. Maar neem nu de Tweede Wereldoorlog. Die maakte een eind aan de gruwelijke moordpartijen op Joden. En waar heeft dat toe geleid? Een Joodse staat die Palestijnen onderdrukt. Het probleem is niet opgelost maar verplaatst.

De Koreaanse oorlog werd tenminste nog `oorlog” genoemd. Daarna kwam Vietnam, dat heette ook nog oorlog. Het was weliswaar geen VN-actie maar wel internationaal militair ingrijpen. Die actie leidde tot een verloren oorlog. In Cambodja kwamen de VN wel opdagen maar het is er nog steeds een zooitje. In Kongo zetten de VN “blauwhelmen” in en de moordpartijen zijn er aan de orde van de dag. In Rwanda moordden de mensen elkaar uit ondanks een “vredesmacht”, in Ethiopië en Eritrea staan legers klaar om elkaar op ieder gewenst moment in de haren te vliegen, in Somalië is nauwelijks duidelijk wat er aan de hand is, Israël hoefde maar te kikken en de VN-troepen vertrokken, in Oost-Timor breken moordpartijen uit zodra er een conflictje speelt op Cyprus houden VN-troepen de strijdende partijen uit elkaar die vooral door autoritaire regiems in Turkijke en Griekenland tegen elkaar waren opgehitst. Vrede is er niet.

En dan is er voormalig Joegoslavië. Bosnië vooral,  dat op een krankzinnige manier is opgesplitst in twee republiekjes die geen enkele overlevingskans hebben. Misschien, heel misschien lossen de inwoners daar zelf hun problemen op maar dat kost heel veel tijd. hetzelfde geldt voor Kosovo. Was er nog meer?

Kijk eens naar West-Europa, de moeder van het rationele denken en de vrede. De Baskische afscheidingsbeweging gaat weer bommen gooien en Walen en Vlamingen zouden elkaar het liefste door de fruitpers duwen. In Noord-Ierland regeren katholieken en protestanten nu samen. Maar hoe komt dat? VN-vredesmissie, Britse politiemacht? Welnee. De Noord-Ieren hebben zelf ingezien dat het zo verder niet ging. Zij hebben vooral zichzelf geholpen. Al jarenlang was de grote massa van Noord-Ieren het zat en langzaamaan hebben de “gewone” burgers hun zin kunnen doordrijven. En nu maar afwachten.

De “vredesmissie” in Afghanistan is in werkelijkheid een kapitaalverslindende oorlogsoperatie. Volgens minsister Verhagen zijn onze troepen in dat land hard nodig ter wille van onze veiligheid. Het erge is dat hij weet dat hij uit zijn nek kletst maar even zo goed dit soort lulkoek aan de goegemeente verkoopt. Het terrorisme laat zich niet genhouden door ons gestuntel in Afghanistan. Als terrorristen al oefenkampen nodig hebben, dan vestigen ze die met evenveel liefde elders: in Somalië, in Gaza, in Soedan, in onbegaanbare streken in Afghanistan en Pakistan en in ieder land dat ons wil pesten.

Ondertussen zijn we verontwaardigd over de geheime CIA-gevangenissen terwijl die onderdeel uitmaken van de enige doeltreffende aanpak van terreur, tegenterreur. Hoe te voorkomen is dat mensen daar onterecht verzeild raken, is een probleem op zich. Ontvoering van terroristen en hun `verdwijning` kan onrust in terroristische groeperingen veroorzaken en dat is dus een goed bestrijdingsmiddel. Voor de rest is een effectieve aanpak van terreur in eigen land of in de EU aan te bevelen. Oorlog voeren in Afghanistan en Irak is niet meer dan symboolpolitiek die de situatie in werkelijkheid verergert. “Onze jongens en meisjes” lopen er niet de wacht maar wel een blauwtje.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.landmacht.nl

www.oneworld.nl

www.scholieren.nrc.nl

www.verteranen-platform.nl

www.veteranen-online.nl

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl

De drang tot zelfvernietiging en nachtschade

Toen de Amerikanen George Bush jr kozen tot president, sprak daar hun drang tot zelfvernietiging uit. Zij hadden kunnen weten dat het nooit goed kon gaan, De Texaanse Zilverrug heeft nog nooit iets tot een goed einde gebracht. Hij beschikt over het niet zeldzame vermogen om tot het einde vast te houden aan de verkeerde beslissing. In het verleden werd hij steeds weer gered door het familiekapitaal, vrienden en omkoping.

We kunnen de Amerikanen kwalijk nemen dat ze de hele wereld hebben opgezadeld met een geboren loser. Dat ze daarbij handelden vanuit hun drang tot zelfvernieitiging, is ze niet te verwijten. We lijden er voor een groot deel allemaal aan. Dat blijkt als vrouwen zich willoos laten meeslepen naar één van de veemarkten die bekend staan onder de naam “missverkiezing”, het bleek toen Joost Zwagerman voor het eerst een boek begon te schrijven en het kwam naarvoren toen Richard Krajicek een grapje probeerde te maken over geloof en ChristenUnie.

Onze nationale Tennisbal zat samen met Zwagerman bij Knevel en Van den Brink. Zwagerman schaamt zich voor zijn linkse verleden maar hij gelooft nog wel in de linkse ideologie.  Nou ja, alleen dat al! “Als je gelooft, moet je ChristenUnie stemmen`, grapte het puntenkanon van het gravel. Ja, daar ging hij dus. Je kunt best geloven zonder op de ChristenUnie te stemmen. ChristenUnie staat voor een bepaalde manier van geloven in de christelijke God en een heel stelsel van waarden en normen dat daarmee samenhangt.  En ik heb persoonlijk niet eens een hekel aan die partij. Het grapje van Mr. Racket viel dan ook als een bal in het net. Of om in de sfeer te blijven: het handelen van de ezel Onan was daarbij vergeleken nog nuttig.

Iemand die ik niet erg hoog heb zitten, heeft mij ook wel eens beschuldigd van zelfhaat en drang tot zelfvernieitiging. Dat zou best kunnen want mensen die daaraan lijden, zijn op het eerste en tweede gezicht vaak erg aardig. Dat geldt ook voor de fractievoorzitter van de SP in onze gemeenteraad en ook hij toonde zich creatief in zijn speurtocht naar zelfvernietiging.

Het moet geezgd worden, onder zijn leiding heeft zijn partij resultaten geboekt door goed samen te werken met PvdA, ChristenUnie en, ja zeker, de VVD. Je zou zo denken dat hij daarover tevreden kon zijn. Nu kunnen er natuurlijk zaken zijn gepasseerd die zich aan mijn blikveld onttrekken. Misschien zijn daaruit ook wel irritaties ontstaan. Dat kan want ik weet lang niet alles.

Even zo goed ging het gisteravond van `dik hout zaagt men planken`. Om te beginnen diende het genoemde raadslid een motie in over Irak. Daarin werd gevraagd om een brief te schrijven aan de Eerste Kamer. Daarmee zou de raad de senatoren verzoeken een onderzoek te starten naar de achtergronden van deelname aan de oorlog in Irak. Nu is er alle reden voor zo´n onderzoek maar toen de motie op mijn tafel landde, schreef ik er direct boven `dit gaat niet door`. 

De gemeenteraad heeft er al jarenlang in meerderheid bezwaar tegen zich te bemoeien met zaken die bij de landelijke overheid thuishoren. Daarvoor zijn tal van argumenten waarvan er in elk geval één uiterst discutabel is. Het kwam ook gisteravond weer ter tafel. De raad zou het ook niet prettig vinden als de landelijke overheid zich met haar taken ging bemoeien. Hoe nu? Volgens mij doet de landelijke overheid niet anders. Niet valide dus. 

Toch moet je wel haast op de maan hebben gezeten om niet aan te voelen dat de motie zou worden afgewezen. Dat gebeurde ook en toen kwam het. De SP-voorman diende een tweede motie in van een heel andere strekking. In het vervolg zou de gemeenteraad zich nooit meer uitspreken over zaken die ook maar enigszins over de grenzen van de gemeente heen gingen. De burgemeester zou ook niet meer deelnemen aan vergaderingen van het Genootschap van Burgemeesters. Het zou onder meer inhouden dat de gemeente zich terug moest trekken uit regionale samenwerkingsverbanden en geen bemoeienis meer zou hebben met verkeersvoorzieningen in de regio. Ik zat er met kromme tenen bij.

Het werd laat, in elk geval veel later dan ik had verwacht. Dat was jammer want de raad beschouwde de laatste motie als een karikatuur van haar werk en dus als een nodeloze actie. Eén van de raadsleden zei na afloop dat ze de zaak Irak niet op zo´n beschamende wijze behandeld wenste te zien. Daarvoor ligt het haar allemaal te zwaar op de maag. Ze had het gevoel voor aap te hebben gezeten. Mogelijk dacht het publiek op de tribune er ook zo over.

Ik heb voorgesteld aan een andere fractievoorzitter om de volgende vergadering een voorstel te doen ter verkorting van raadsvergaderingen. De reden? Angst voor `nachtschade`. Als symbool ervan zou hij een tomaat op tafel moeten leggen. Wie de zin daarvan ontgaat, moet maar eens `nachtschade` intikken bij Wikipedia. Ik ben trouwens benieuwd wat deze column mij oplevert aan zelfvernieitiging.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.keac.nl

www.crimezone.nl