Het geloof kan ik u niet schenken

Ik ben gek op katten, honden, paarden, futen, adelaars, beren, mollen, schapen, geiten, varkens, forellen, walvissen, dolfijnen, zilvervisjes en nog veel meer dieren zoals ook op kastanjes, beuken, berken, dennen, sparren, wilgen, elzen, hortensia’s, rozen, tulpen, afrikaantjes en ga zo nog maar even door. Alleen met mensen heb ik wel eens een probleem. Sterker nog, ik heb uitsluitend met mensen problemen.

Het komt denk ik doordat ik aan al die dieren en planten regelrecht kan zien wat en wie ze zijn. Ze verhullen niets, de buitenkant is hun ware gedaante en hun instinct is mij meer dan duidelijk. Dat geldt overigens niet voor al mijn soortgenoten want sommigen vergissen zich wel eens in het gevoelsleven van een gorilla. Het gezegde “Gedanken sind Frei” geldt, voor zover ik kan nagaan, niet voor dieren en planten omdat zij hun gedachten dagelijks aan mij tonen en dat maakt die gedachten kwetsbaar en gevoelig voor kritiek. Al moet je daar bij sommige dieren mee oppassen. Zeker is dat in menselijke hoofden zich een scala aan veelkleurigheid bevindt dat misschien de verschillen in de dieren-en plantenwereld nog overtreft. Misschien.

Aan mensen zie je niets. Natuurlijk ze kammen hun haar wel of niet, laten hun baard en snor wel of niet staan, maken zich wel of niet op en kleden zich op een manier die wel of niet bij hen past. Maar het is altijd “wel of niet” en wat mijn medemens met zijn of haar  uitdossing bedoelt, wordt lang niet altijd duidelijk. Hetzelfde geldt ook voor wat mijn soortgenoten zeggen en doen. Het kan allemaal altijd een andere lading of achtergrond hebben dan ik ooit had gedacht. Sommige mensen worden van al die misleiding en zinsbegoocheling rijk: reclamemakers en oplichters bijvoorbeeld. Dat is ook bijna hetzelfde.

Marketingboys die echt geen enkel gevoel voor mij hebben doen zich voor als mijn grote redder in de nood als het erom gaat mij iets aan te smeren waarvan ik zelf de noodzaak niet inzie. Als er één vaardigheid is waarin de mens goed is, dan is het valsheid in woord, daad, geschrifte en glimlach.

Nu heb ik samen met enkele anderen naar aanleiding van mijn column over `Livestro, zijn rechtse tuig etc… een langdurige discussie gevoerd met Ben Kok die zichzelf Joods-Christelijk pastor noemt. Wie meer wil weten over mijn zienswijze op zijn inzichten, moet die column en de commentaren maar eens nalezen. Ik wil uit het hele verhaal één onderdeel uitlichten.

Misschien dacht ik het altijd wel maar soms moet je een goede formulering vinden om te begrijpen wat je denkt. Het maakt niets uit wat een ander gelooft. Alleen de consequenties die hij of zij daaraan verbindt zijn voor mij belangrijk. Hoe gaat hij of zij zich gedragen naar aanleiding van het eigen geloof? Ik kan daar namelijk last van hebben. Wie zich vanwege zijn of haar geloof voortdurend bemoeit met mijn denken en handelen, wordt een steen des aanstoots op mijn weg. Hij of zij legt mij steeds weer meer dan een strobreed in de weg.

Daarom is de atheist die hoofddoekjes of  hangers met kruisbeelden verbiedt, mij een doorn in het oog. Daarom is de Joods-Christelijke pastor die vliegtuigjes laat vliegen met christelijke bekeringsteksten boven een moskee mij een doorn in het oog. En ik voel wel de doorn in mijn oog maar niet de balk in het oog van de pastor.

Als mens moet ik in deze, materiele wereld leven en mijn geloof, ja ook het mijne, is mij een troost. Het is MIJ een troost en daarmee wil ik een ander niet lastigvallen totdat erom gevraagd wordt. Dan wil ik daarover best iets vertellen. De pastor beroept zich op liefdevolheid. Ik stel daar tegenover dat juist mijn terughoudendheid een daad van liefdevolheid is. Ik vertrouw erop dat anderen heel goed in staat zijn zelf hun weg te vinden, totdat het tegendeel bewezen is. Bijvoorbeeld, totdat  je als arts zo diep bent gezonken dat je aanslagen gaat plegen.

Het geloof kan ik niemand schenken en al helemaal niet opleggen. Ik kan het presenteren als erom wordt gevraagd maar de mensen om mij heen moeten toch echt zelf weten of ze het koekje aannemen of niet, dat lijkt mij. En ondertussen sind Gedanken, en dus ook het geloof, frei.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.regenboogsite.tk

www.walburgcollege.nl

www.sochicken.nl

www.turnhoutblogt.be 

www.cynthialog.com

www.lucaswashier.nl

Tijden veranderen

“For the times, they are a changing”, dichtte en zong Bob Dylan eind zestiger jaren van de vorige eeuw. Het verderfelijke tijdperk van vrije seks, lang haar en goede moed. Weg met de zinloze oorlog in Vietnam en zijn napalmbommen op kinderen en weg vooral met de zinloze hebberigheid en inhaligheid. Weg van de tijden waarin alles om geld draaide.

De laatste jaren hebben we meer met Frans Bauer die vraagt of we even tijd voor hem hebben want iedereen heeft het druk, druk, druk …om zijn of haar carrière na te jagen. Vanwege het geld natuurlijk. Ondertussen zitten we tot aan onze nek in twee zinloze oorlogen, Irak en Afghanistan. Tesamen vormen ze een onbegrepen moeras waarin we steeds verder wegzakken. En dan te denken dat ik eind zestiger jaren nog heel vriendelijk met Afghaanse wietboertjes in de buurt van Tarin Kowt om kon gaan.

Vaak heb ik het gevoel dat de tijden wel veranderen maar wij niet. De tijd heeft ons al lang ingehaald en dendert voort terwijl wij als mens in onze ontwikkeling stil zijn blijven staan. Het geloof in geweld is gebleven, de gedachte dat je de hele wereld naar je hand kunt zetten, beheerst ons nog steeds. Dat is ook logisch voor een volk dat eeuwenlang gewend is geweest dat “de wilden” precies deden wat we zeiden.

Ja zeker, “de wilden” dat is in negentiende eeuwse literatuur een uitdrukking die van toepassing is op alle inwoners van Afrika ten zijden van Egypte en Marokko, op Noord- en Zuidamerika voor zover het gaat om mensen van niet-Europese afkomst, op de inwoners van de onbeduidende eilandjes van de Stille Oceaan, Nieuw-Guinea, Australië en Nieuw-Zeeland, India en op een deel van de bewoners van Centraal Azië. Daarmee houdt het dan wel op want de uitdrukking “de wilden” is nooit toegepast op Indonesiërs, Chinezen, Japanners. Nee, daar kregen we een brok in de keel want die mensen bleken een cultuur te hebben opgebouwd. Dat was schrikken!

Het sloeg ook niet op de Arabieren die zo goed waren geweest ons technisch en cultureel erfgoed voor ons te bewaren en te verrijken totdat we het spul weer kwamen ophalen. Tegenwoordig gebruiken sommigen het woord “wilden” wel het liefst voor Arabieren of volkeren die ze daarvan niet kunnen onderscheiden zoals de Afghanen. En dat allemaal vanwege de Islam.

Natuurlijk, de tijden veranderen. Er zijn computers gekomen, massavernieitigingswapens, een terreinwagen voor iedereen en een heel nieuwe indeling van beschaafde volkeren en wilden. Een nieuwe indeling maar nog steeds een indeling. Dat was nu precies hetgene waartegen de liedjes van Bob Dylan waren gericht: het onderscheid en vooral het denken in termen van “wij” en “zij”. Daarom putten we daar geloof, hoop en liefde uit die inmiddels alle drie zijn begraven onder het stof dat de veranderde tijd heeft doen opwaaien met aanslagen en oorlog.

Vanmorgen was de meest volkse krant van Nederland uitgerust met een katern over de stand van zaken rond de emancipatie, het verdwijnen van onderscheid. De bijgeplaatste foto’s wekten bij mij een gevoel van misselijkheid op. Ze drukten niet de verdwijning van onderscheid maar van verschillen uit. Daarin ligt het gezichtsbedrog, lijkt mij. We heffen de verschillen op en zeggen dat het onderscheid is verdwenen. Precies het omgekeerde zou moeten gebeuren, naar mijn idee. Ik zou willen dat het onderscheid verdween terwijl we meer pracht en glans zouden moeten geven aan de verschillen.

Nadat ik me een tijdlang aan het katern had zitten vergapen, ging ik uit met de hond en daarbij passeerde ik drie mannen die druk aan het riool werkten. Eén van hen sprak de anderen toe: “De tijden veranderen”. Geen idee waarom hij dat zei maar het klonk zo’n beetje filosofisch. Toch kwam het anders over dan die zinnen van Bob Dylan. Het geloof kon de man bij het riool me niet geven. Vooral niet toen ik zag hoe hij onaangedaan een benzinemotor startte en deze zichtbaar nodeloos een half uur door liet draaien. We veranderen nooit en de tijd gaat verder.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.bloggen.be

www.sampol.be

www.muiswerk.nl

www.gummbah.nl

FC Hamas, dor als zand of groen als gras?

Vrijdagavond, een jaarlijkse bijeenkomst bij de chef redactie van de lokale krant waarvoor ik werk. Alle redacteuren en correspondenten zijn aanwezig. lekker weertje, lekker biertje, lekker hapje en een gezellige tafeldame. Een bijeenkomst zoals je die in een min of meer geregelde samenleving verwacht.

Het gezelschap is behoorlijk gemengd en onder de correpsondenten bevindt zich ook een aantal oud-militairen. Plotseling krijgt één van hen, heel actief in het voetbal, overduidelijk de kans om zijn stem te laten horen. Zijn boodschap is al even duidelijk: of je het nou leuk vindt of niet, Hamas laat in de Gaza zien hoe je problemen in het Midden Oosten moet oplossen. Met veel geweld, moord en doodslag dus.

Nu is mij duidelijk dat militairen niet bang moeten zijn voor een beetje geweld in de omgeving. Het zou zoiets zijn als een brandweerman die bang is voor vuur of onweer. Toch daagt de spreker mij uit en ik vraag hem welk probleem er in de Gazastrook eigenlijk is opgelost. “Hamas is de baas”, zegt hij kort en krachtig zoals dat bij een beroepsmarcheerder hoort. Halt, stop, plaats rust.

Tja, ik denk dat daar het verschil zit tussen het voetbal- of soldatendenken en  het denken van de politicus. De baas! Wat heb je eraan om de baas te zijn? Als je de baas bent, moet je daar iets mee doen. Dan moet je doelstellingen en vooral verbeteringen bereiken. Gebeurt dat niet, dan is binnen de kortste keren weer iemand anders de baas. Bij de soldaat hangt alles af van de verovering van een heuveltop. Wat het doel daarvan is, zal hem worst zijn. Het feit dat hij de heuvel heeft veroverd, is voldoende.

In dat opzicht lijkt de voetballer op de soldaat. Hij moet zorgen dat de bal zo vaak mogelijk in het doel van de tegenstander terechtkomt. Als het aantal doelpunten hoger is dan dat van de tegenpartij, hebben hij en zijn kameraden gewonnen. Dan is hij, met zijn club, de baas. Daarna volgt er niets meer want eigenlijk heb je er niets aan om de baas te zijn op het voetbalveld. Het gras gaat niet harder groeien, de tribune wordt niet automatisch schoongespoeld, je bent niet ineens van je aambeien af en je relatie wordt er ook niet beter door. Behalve dan bij Noppen en Naaldhakken.

De baas zijn, heeft nut als je er iets mee kunt bereiken en wat dat betreft ziet het er slecht uit voor Hamas. Zeker, oorspronkelijk waren ze goed op dreef. Door scholen en ziekenhuizen te bouwen, wonnen ze de harten van de mensen. Door onverzettelijk partij te kiezen tegen Israël, kreeg hun naam in eigen land nog meer glans. Maar hun belofte maakten ze, gelukkig, nog nooit waar: Israël van de kaart vegen. Nu ze de baas zijn in Gaza zal daarin weinig veranderen. Ze kunnen misschien een raketje meer afschieten dan vroeger maar daar krijg je op den duur ook de balen van.

Hamas heeft het groene gras onder eigen voeten al lang kapot gespeeld. De inwoners van Gaza zijn de groepering niet dankbaar voor het geweld van de afgelopen dagen. Tal van aanhangers hebben doorgekregen dat ook Hamas hen niet uit de rotzooi zal halen. Tenslotte lopen de grenzen tussen Hamas en Fatah nog al eens dwarsdoor families heen.

Nee, Hamas heeft helemaal niet laten zien hoe je een probleem in het Midden-Oosten oplost. Het heeft laten zien hoe je jezelf buitenspel zet. Maar wacht even! Dat probleem is misschien wel opgelost. Als Hamas buitenspel staat, zijn er meer mogelijkheden voor de oplossing van het conflict Israël-Palestijnen. Zoiets heet “je doel voorbij schieten”  en elke voetballer of soldaat kemt daarvan de risico’s.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onmacht.nl

www.hamas.org

www.geenstijl.nl

www.frontpage.fok.nl

www.nieuwnieuws.nl

www.nederkrant.wordpress.com

www.voetballen.jouwpagina.nl

De Nationale Eigen Verantwoordelijkheid Loterij

Goedkope espresso-apparaten hebben een groot nadeel. Vroeg of laat zal het stoompijpje bezwijken. Meestal vroeg en dat is vervelend want het stoompijpje is karakteristiek voor een espresso-apparaat. Het is onmisbaar om espresso om te toveren tot capuccino.

Nadat het stoompijpje van de zoveelste goedkope aanbieding het had laten afweten, besloten mijn vrouw en ik tot krachtige maatregelen. We zijn allebei gek op een goede kop capuccino en dus togen we naar de winkel om een nieuwe espressomachine te kopen. Al gauw vonden we er één die ze in de horeca vermoedelijk semi-professioneel noemen. Stevige stoompijp, maximaal wettelijke toegestane druk (1,5 bar), bonenmaler en een variatie aan koffiekopgrootten waar ik nog steeds beroerd van word. 

Die aankoop was al heel lang onze bedoeling maar eigenlijk hadden we elkaar zo’n ding cadeau willen doen bij onze gezamenlijke pensionering. Nu ik in de winkel stond en de teerling was geworpen, bekroop mij plotseling het gevoel dat ik de allerduurste moest hebben. Er overviel mij een soort onweerstaanbare hebberigheid. Daar heb ik zelden last van maar deze keer wel. De verkoper liet duidelijk merken dat hij het apparaat heel graag wilde verkopen. Waarschijnlijk gebeurt hem dat ééns in de maand. Even later stonden we buiten, een zware doos rijker en ruim zeshonderd euri lichter.

Een week later reden we de auto aan gort, iets dat mij nog minder overkomt dan een aanval van hebberigheid. Tja, dat was en forse schadepost voor het budget. Een nieuwe auto, ook daarop hadden we nog niet gerekend. Kan ik nu niet met geld omgaan? Ben ik niet in staat om mijn verantwoordelijkheden te dragen en werk ik mezelf in de schulden voor een kopje koffie?

Gisteravond tijdens de commissievergadering ging ik het bijna denken. Minstens twee fracties wezen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen die diep in de rode cijfers zitten en er niet meer zelf uit kunnen komen. Hoe zit dat nou toch? Had ik mezelf bestraffend toe moeten spreken toen ik dat espresso-apparaat kocht? Volgens mij valt dat nog wel mee want die zeshonderd euro’s zijn een druppel op een gloeinde plaat bij de aankoop van een nieuwe auto.

Maar hoe zit het als je nooit hebt geleerd om overzicht te hebben over prioriteiten, beschikbare budgetten en risico’s van lenen? Hoe zit het als je van huis hebt meegekregen dat je altijd moet toegeven aan je eigen hebberigheid? Of, nog erger, hoe zit het als je thuis nooit iets hebt gehad en plotseling lijk je genoeg geld te hebben om de wereld te kopen? Waar blijft dan je eigen verantwoordelijkheid?

Eigen verantwoordelijkheid voor je portemonnee dragen, kun je volgens mij alleen als je dat thuis hebt geleerd. Als je ouders je tijdig hebben leren omgaan met zakgeld dat doodgewoon op een dag op is. Er komt ook niets meer bij voordat het betaaldag is. Wie diep in de schulden zit, kan eruit geholpen worden. Dat vinden ook de voorstanders van de eigen verantwoordelijkheid En daarna? Daarna, zo menen zij, heb je geleerd hoe je met geld om moet gaan. Dat betwijfel ik. Wie krom heeft gelegen om z’n schulden af te betalen, kijkt verheugd op als de dag van de bevrijding is aangebroken. Wat een berg nieuw geld om uit te geven!

“Het gaat om het leermoment”, meende één van de raadsleden. Ik hecht daar niet zoveel waarde aan. Mensen leren niet. Ze zijn blij dat iemand helpt in moeilijke tijden maar daarna zullen ze veelal in oude fouten vervallen, tenminste als je geen nazorg biedt.

Opmerkelijk genoeg vond hetzelfde raadslid dat vreemdelingen de kans moeten krijgen op kosten van de overheid Nederlands te leren. Alleen wie die taal beheerst, kan in ons land volledig meedoen aan het maatschappelijk en economisch leven. Daar ben ik het wel mee eens maar ik blijf toch met een zware vraag zitten. Waarom mag je de ene techniek (Nederlands) leren op kosten van de overheid en moet je de andere essentiële vaardigheid (budgettteren) maar een beetje zelf uitzoeken?

De laatste jaren klinkt aan alle kanten de uitdrukking “eigen verantwoordelijkheid” maar ik heb het idee dat het maar zo’n beetje wordt gebruikt als het goed uitkomt. Het is ook een soort toverwoord geworden en daarmee is aan de eigen verantwoordelijkheid geen recht gedaan. Wie zelf zijn verantwoordelijkheden wil dragen, moet daarvoor diepgaand en langdurig zijn getraind. Eigen verantwoordelijkheden worden volgens mij ook stukje bij beetje overgedragen en niet van de ene dag op de andere. Laten we het vooral niet gebruiken als eufemisme voor: zoek het verder zelf maar uit.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.leren.nl

www.bpv.nl

www.zinfo.nl

www.sargasso.nl

Zero democratie

Al heel wat jaren kennen we de “nimby” mentaliteit. Als er een herberg voor dak- en thuislozen, een gevangenis of een school nodig is, zet die dan niet bij mij in de buurt neer. Angstdromen van rondslingerende zakjes cocaïne, spuiten en pillen worden ingezet om de bouw van de voorziening in de buurt te voorkomen.

Ja, als het moet dreigen we er zelfs mee dat de gevangenen zullen zorgen voor vernielingen in de buurt. En de buurt gelooft het. Ongeveer in dezelfde periode als de opkomst van nimby ontstond de “SHOP”, minder opgemerkt maar even zo goed een realiteit. De “SHOP” is de “Surely Human Obvious Performer”. Een andere benaming is de SHOW (Self Helping Overconscious Weirdo) of “ASK” (Alll Self Kicking”). Er zijn ook gezinnen die uit deze soorten bestaan en die worden dan weer NOW genoemd (No Outside Windows). Het containerbegrip voor al deze typen is IGNI (I Got No Ideals).

Het zal duidelijk zijn, de typeaanduidingen slaan allemaal op mensen die vooral bezig zijn zichzelf te helpen en veelal nauwelijks begrijpen dat er iemand naast hen woont. Burenruzies kunnen het gevolg zijn maar de invloed gaat veel verder.  In de politiek is dat wel heel erg merkbaar met een desastreuze uitwerking op de democratische fundamenten van de samenleving. Hard werken, geld verdienen en carrièremaken zijn dermate belangrijke richtingaanwijzers geworden dat veel mensen uitsluitend nog bezig zijn hun eigen problemen op te lossen. Ze willen niet worden lastig gevallen met de maatschappelijke nood van anderen. In dat verband is er ook het IGNITION type (I Got No Ideals Totally Ignorant Of Needs). Dat draait uit op ZERO (Zombie Earning Resources Overload).

Deze ZERO bepaalt voor een groot deel de samenleving. Hij of zij ziet de wereld als een loden last en stemmen of kiezen zijn geen voorrechten maar onaangename barrières op de weg om geld en goed te verwerven. De ZERO laat de samenleving dan ook graag over aan de politieke NERD (Non Earning Resources Dude). ZERO tolerance, zullen we maar zeggen. Hij of zij gilt alleen van de pijn als de NERD zou besluiten tot onverdoofd castreren. Dat wil zeggen, een verbod op voetballen of tv-kijken.

Zolang de ZERO geen last heeft van de NERD moet deze onaangetast blijven. Als er al heibel is, dan zijn het de mindere totempalen die omvallen. Dat is nu precies wat er bij VVD en PvdA gebeurt. Veel fouten, dingen die verkeerd gaan maar de leider is onaantastbaar. Niemand vraagt zich af of de leider wel een echte leider is en, wat belangrijker is, waarvan hij precies de leider is. Tot mijn schrik las ik over het liberalisme van Wouter Bos. Liberalisme? En ik maar denken dat de PvdA een socialistische partij was. Misschien zou het niet zo gek zijn om eens uit te zoeken wat voor partij de PvdA eigenlijk is. Wat de rode (!) draad in de partij eigenlijk inhoudt. Voor de VVD geldt niet veel anders. Mark Rutte zou een echte liberaal en internationalist zijn. Die combinatie is volgens de literatuur kletskoek. Liberalen zijn nationalistisch ingesteld, socialisten richten zich op de internationale gemeenschap. En zie, de Socialistische Partij herbergt een virulent nationalisme. 

Om de puzzelstukjes weer op rij te krijgen zijn leiders nodig. Dat wil zeggen mannen en vrouwen met een duidelijk ideaalbeeld voor ogen en een sterk analytisch en bindend vermogen. Zulke leiders ontwaar ik op het ogenblik nergens. Niet in de liberale PvdA en ook niet in de radicaliserende VVD. Voor de ZERO betekent dat totale ontreddering. Naast het ideaal is ook de leider hem of haar ontvallen.  Van ZERO wordt hij of zij NIHIL (Not Interested Human Individual Liability).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nieuwetijd.net

www.heinpragt.com

  

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl

Ge8e vrienden

Sinds ik van mijn ouders de deur uit mocht om daarna ook echt achter de horizon te verdwijnen, ben ik aan het reizen geweest. In het begin ging het met de brommer net even “bie Enschede de grenze euver” om dan naar Bad Bentheim en omstreken te vertrekken. Soms deed ik dat ook op de fiets met of zonder lieflijk gezelschap, het was allemaal prachtig. Later werd het vliegtuigen- en autowerk. Mijn allereerste panoramische uitzicht vanuit het vliegtuig over het Parthenon staat in mijn geheugen gegrift.

In de loop van de jaren heb ik mij tot wereldburger ontwikkeld. Dat wil zeggen dat er weinig plaatsen op aarde zijn waar ik me niet thuis voel. Ik hoop nog een reis naar de zuidpool te maken maar om onverklaarbare redenen is dat godsgruwelijk duur. De wereld is mijn speelterrein geworden en even zo goed werd mijn eigen gemeente een belangrijk werkterrein. Hoe dan ook, ik was al geglobaliseerd voordat de vermaledijde G8 bestond.

Nu is die G8 een monstrum, een incestueus oncontroleerbaar gezelschap dat op een afgrijselijke wijze roert in het heksenpotje van de toekomst der mensheid. Griezelig en groezelig discussieert het groepje met allerlei psychosen uitgeruste middelmatige denkers zich over het lot van zes miljard soortgenoten. Meestal komen er ruzies en oorlogen uit voort. Heel fijn! Overigens, met Angela heb ik wel medelijden. Je zult maar zo’n zooitje over de vloer krijgen!

Kortgeleden sprak een wat minder observatief ingestelde blogger dan ik dat de jongeren die in Heiligendamm protesteren tegen de G8 vechten tegen windmolens. Hij noemde ze Don Quichots. Dat lijkt mij wat kort door de bocht. Zoals ik eerder anagaf zijn het vooral de sappelende en ploeterende kleine mannetjes en vrouwtjes die er de nadelen van ondervinden. Dat probeerde Don Quichot altijd te voorkomen. Bovendien doet mijn confrere blogger net alsof de globalisering iets is dat wij maar over ons heen moeten laten komen. Alsof wij het lijk zijn waarmee de necrofiel zijn uitspattingen beleeft.  Nee, zo zit het niet.

Ik verzet mij tegen die onvermijdelijkheid. Ze heeft ook een rol gespeeld bij de opkomst van de kompjoeter waarvan niemand eigenlijk iets beter is geworden. Al vele jaren geleden, toen mijn opponent nog een korte broek was, werd er geroepen dat de opkomst van de digitalitijd niet te stoppen was. Alsof het over een zelfstandig handelend en denkend wezen ging of liever nog: over een natuurverschijnsel. Nee, de gemoedstoestand die ons ertoe brengt om te zeggen “dat iets niet te stoppen is” zorgt ervoor dat iets niet te stoppen is. Dat is jammer want vaak zou het beter zijn om zulke ontwikeklingen bijtijds tot staan te brengen. het kan veel leed voorkomen, zoals kinderporno op het web en zie maar. Ik verzet me niet alleen tegen die hersenloze lijdzaamheid, ik gruw ervan.  

Het is namelijkw el degelijk de vraag hoe die globalisering er uit ziet en tot op heden ben ik daar weinig optimistisch over. Nu word ik sowieso al niet optimistisch als George Bush ergens zijn mond over open doet maar ook de hele boudoirerie rond de bijeenkomst in Heiligendamm geeft zeker te denken.

Net als bij de Europese Unie beginnen de dames en heren `wereldleiders` (die in mijn ogen allesbehalve wéreldleiders zij) aan de verkeerde kant van het touwtje. Het beginpunt ligt bij de economie en dat zou niet moeten. De wereld zegt de mensen niets. Er zijn zelfs mensen in de wereld die niet eens weten inw elk land ze wonen. Soms is dat bovendien terecht omdat ze vandaag in het ene en morgen in het andere land verblijven met geiten en herdersstaf.

Wie wil globaliseren, moet beginnen met een culturele kennismaking. Op die manier krijgt iedere betrokkene het gevoel dat hij iets voorstelt in een wereld waarin hij of zij samen met anderen moet werken en leven. Als het alleen maar om geld en welvaart gaat, blijft het hommeles. Niet voor niets is de EU in de ogen van velen een fiasco. De Europese Commissie noch de nationale overheden hebben ook maar íets gedaan om te laten zien hoe mooi die unie is. De euro? Laat me niet lachen! Dat omwisslen aan de grens ging me altijd heel goed af en prijsvergelijkingen kon ik vroeger ook al heel goed maken.

Nu hadden de wreldleiders aan de ontwikkeling van de EU een voorbeeld kunnen nemen. Ze hadden kunnen denken dat globalisering zonder cultureel fundament tot niets zou leiden maar die kans hebben ze voorlopig voorbij laten gaan. De oorzaak daarvan kan hun beperkte denkvermogen zijn. Nog annemelijker is dat zij de hete adem in de nek voelen van het internationale bedrijfsleven. Een wereldunie op economisch belang is vooral in het belang van zonsverduisterend grote economische organisaties.

Ja, arme maar ook ietwat simplistische opponent, daar sta je dan met je flinterdunne opmerking dat de demonstranten Don Quichots zijn. Zij mogen dan de verkeerde aanpak volgen, ze vormen wel de symptomen van een ziekte die onze samenleving van binnenuit bedreigt. Die ziekte heet “vervreeemding” en zoals gebruikelijk weigeren degenen die haar zouden kunnen genezen elke ingreep.

In kaders van gewapend beton ingemetseld gaan zij maar voort met ontwikkelingen die zij in hun beperkte voorstellingsvermogen hebben uitgestippeld. De kloof wordt wijder en waartoe dat zal leiden? Vraag het Robespierre of wat mij betreft Lenin. Er valt nog heel veel te doen aan die “onvermijdelijkheid” van globalisering. Ja zeker, wij zullen wereldburger zijn maar de vraag is via welke weg dat wordt bereikt. Tot op heden staat de temperatuurmeter op 10 graden onder nul dankzij prikkeldraad en helikopters waarmee de familie “Pluche” zich afschermt van degenen die zij vertegenwoordigt.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.spunk.nl

www.exto.nl

www.frontpage.fok.nl

De drang tot zelfvernietiging en nachtschade

Toen de Amerikanen George Bush jr kozen tot president, sprak daar hun drang tot zelfvernietiging uit. Zij hadden kunnen weten dat het nooit goed kon gaan, De Texaanse Zilverrug heeft nog nooit iets tot een goed einde gebracht. Hij beschikt over het niet zeldzame vermogen om tot het einde vast te houden aan de verkeerde beslissing. In het verleden werd hij steeds weer gered door het familiekapitaal, vrienden en omkoping.

We kunnen de Amerikanen kwalijk nemen dat ze de hele wereld hebben opgezadeld met een geboren loser. Dat ze daarbij handelden vanuit hun drang tot zelfvernieitiging, is ze niet te verwijten. We lijden er voor een groot deel allemaal aan. Dat blijkt als vrouwen zich willoos laten meeslepen naar één van de veemarkten die bekend staan onder de naam “missverkiezing”, het bleek toen Joost Zwagerman voor het eerst een boek begon te schrijven en het kwam naarvoren toen Richard Krajicek een grapje probeerde te maken over geloof en ChristenUnie.

Onze nationale Tennisbal zat samen met Zwagerman bij Knevel en Van den Brink. Zwagerman schaamt zich voor zijn linkse verleden maar hij gelooft nog wel in de linkse ideologie.  Nou ja, alleen dat al! “Als je gelooft, moet je ChristenUnie stemmen`, grapte het puntenkanon van het gravel. Ja, daar ging hij dus. Je kunt best geloven zonder op de ChristenUnie te stemmen. ChristenUnie staat voor een bepaalde manier van geloven in de christelijke God en een heel stelsel van waarden en normen dat daarmee samenhangt.  En ik heb persoonlijk niet eens een hekel aan die partij. Het grapje van Mr. Racket viel dan ook als een bal in het net. Of om in de sfeer te blijven: het handelen van de ezel Onan was daarbij vergeleken nog nuttig.

Iemand die ik niet erg hoog heb zitten, heeft mij ook wel eens beschuldigd van zelfhaat en drang tot zelfvernieitiging. Dat zou best kunnen want mensen die daaraan lijden, zijn op het eerste en tweede gezicht vaak erg aardig. Dat geldt ook voor de fractievoorzitter van de SP in onze gemeenteraad en ook hij toonde zich creatief in zijn speurtocht naar zelfvernietiging.

Het moet geezgd worden, onder zijn leiding heeft zijn partij resultaten geboekt door goed samen te werken met PvdA, ChristenUnie en, ja zeker, de VVD. Je zou zo denken dat hij daarover tevreden kon zijn. Nu kunnen er natuurlijk zaken zijn gepasseerd die zich aan mijn blikveld onttrekken. Misschien zijn daaruit ook wel irritaties ontstaan. Dat kan want ik weet lang niet alles.

Even zo goed ging het gisteravond van `dik hout zaagt men planken`. Om te beginnen diende het genoemde raadslid een motie in over Irak. Daarin werd gevraagd om een brief te schrijven aan de Eerste Kamer. Daarmee zou de raad de senatoren verzoeken een onderzoek te starten naar de achtergronden van deelname aan de oorlog in Irak. Nu is er alle reden voor zo´n onderzoek maar toen de motie op mijn tafel landde, schreef ik er direct boven `dit gaat niet door`. 

De gemeenteraad heeft er al jarenlang in meerderheid bezwaar tegen zich te bemoeien met zaken die bij de landelijke overheid thuishoren. Daarvoor zijn tal van argumenten waarvan er in elk geval één uiterst discutabel is. Het kwam ook gisteravond weer ter tafel. De raad zou het ook niet prettig vinden als de landelijke overheid zich met haar taken ging bemoeien. Hoe nu? Volgens mij doet de landelijke overheid niet anders. Niet valide dus. 

Toch moet je wel haast op de maan hebben gezeten om niet aan te voelen dat de motie zou worden afgewezen. Dat gebeurde ook en toen kwam het. De SP-voorman diende een tweede motie in van een heel andere strekking. In het vervolg zou de gemeenteraad zich nooit meer uitspreken over zaken die ook maar enigszins over de grenzen van de gemeente heen gingen. De burgemeester zou ook niet meer deelnemen aan vergaderingen van het Genootschap van Burgemeesters. Het zou onder meer inhouden dat de gemeente zich terug moest trekken uit regionale samenwerkingsverbanden en geen bemoeienis meer zou hebben met verkeersvoorzieningen in de regio. Ik zat er met kromme tenen bij.

Het werd laat, in elk geval veel later dan ik had verwacht. Dat was jammer want de raad beschouwde de laatste motie als een karikatuur van haar werk en dus als een nodeloze actie. Eén van de raadsleden zei na afloop dat ze de zaak Irak niet op zo´n beschamende wijze behandeld wenste te zien. Daarvoor ligt het haar allemaal te zwaar op de maag. Ze had het gevoel voor aap te hebben gezeten. Mogelijk dacht het publiek op de tribune er ook zo over.

Ik heb voorgesteld aan een andere fractievoorzitter om de volgende vergadering een voorstel te doen ter verkorting van raadsvergaderingen. De reden? Angst voor `nachtschade`. Als symbool ervan zou hij een tomaat op tafel moeten leggen. Wie de zin daarvan ontgaat, moet maar eens `nachtschade` intikken bij Wikipedia. Ik ben trouwens benieuwd wat deze column mij oplevert aan zelfvernieitiging.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.keac.nl

www.crimezone.nl