Risicomeiden

Kortgeleden interviewde ik een geslaagde, vrouwelijke ondernemer van een IT-bedrijf. Tijdens het gesprek vroeg ik haar of ze als vrouw bij een klant niet gemakkelijker binnenkwam dan een manlijke concurrent. Het antwoord was veelzeggend: “binnenkomen doe ik misschien wel sneller maar in het vervolggepsrek moet ik veel beter mijn best doen dan een manlijke collega.”

Ik moest aan dat gesprek denken toen ik donderdag in de auto op BNR de zoveelste  oeverloze discussie hoorde over vrouwen aan de top. Die discussies bewegen zich meestal in eindeloze, vicieuze cirkels en het gekke is dat men steeds weer bij dezelfde vertrekpunten begint. Het meest populair in dat opzicht is: “vrouwen zijn niet ambitieus genoeg” en “Nederland loop achter als het gaat om het aantal vrouwen aan de top.” Het eerste argument beschouw ik als een leugen en het tweede is absoluut irrelevant.

Ik ken minstens één vrouw die ik inmiddels als een  goede vriendin beschouw en die zichzelf tot de succesvolle ondernemers mag rekenen. In dat opzicht heeft ze het vermoedelijk verder geschopt dan ik. Nu is dat laatste geen graadmeter maar het is toch aardig om even te vermelden. Zij onderschrijft tegelijkertijd grotendeels mijn mening als het gaat om werkende vrouwen en vrouwen aan de top. Wie ambitieus genoeg is, moet de top kunnen bereiken zonder veel meer moeite te doen dan een man. Niemand hoeft echter naarboven geschopt te worden terwille van het maatschappelijk evenwicht. De hierboven genoemde vriendin voelt zich ook beledigd door gedachten over quota. Vrouwen die over kwaliteiten beschikken, kunnen het best redden zonder overheidssteun. Ik kan die gedachtengang heel goed volgen.

Er zijn wel eens mensen geweest die dachten dat ik een absolute tegenstander was van vrouwen aan de top. Sommige van mijn publicaties lijken ook in die richting te wijzen, vooral als ik spreek over het “glazige plafond” (typ in onder “search”) . Het tegendeel is waar. Ik zie heel veel heil in vrouwen aan de top mits zij zichzelf blijven en hun vrouwelijkheid behouden. Wie probeert een man te imiteren, staat wat mij betreft naast de pot te plassen. (Ja, inderdaad, in dat geval is het “staat”). Broekpakken en stropdassen zijn in mijn ogen voor een vrouw geen teken van emancipatie maar juist van verdere onderwerping aan de man.

Tijdens de discussie hoorde ik het méér dan ergerlijke verhaal van raden van bestuur en commisssarissen die geen vrouw in de bedrijfstop willen toelaten omdat zij risico’s willen mijden. Vrouwen zouden een ander carrièrepatroon vertonen dan mannen. Ja, natuurlijk stelletje idioten! Daar gaat het nu juist om. Het moet ook anders zijn. Bedrijven zouden zich in de handen moeten knijpen en God op hu blote knieën moeten danken als ze een vrouwelijke manager krijgen die haar vrouwelijkheid tot onderdeel van het management maakt. Waarom? Omdat vrouwen, al dan niet genetisch bepaald, andere zienswijzen en kwaliteiten met zich meebrengen dan mannen. Kwaliteiten die het management in een heel goede richting kunnen sturen. Wie die andere, nieuwe inbreng niet aandurft, moet zichzelf geen ondernemer en ook niet eens manager noemen maar professionele looser.

Van de redacties waarvoor ik werk, wordt de meerderheid aangestuurd door een vrouw en ik voel me daar heel prettig bij. Ben ik niet ambitieus genoeg? Gezien mijn ervaring en leeftijd had ik al lang een reeks aan hoofdredacteurschappen op mijn naam kunnen schrijven. Het zou mij qua verantwoordelijkheden en inkomensniveau dichter in de buurt hebben gebracht van mijn eerder genoemde vriendin maar ik houd teveel van het journalistieke handwerk. Dat is óók ambitie. Groeien in het handwerk. Misschien  dat veel vrouwen het moeilijk vinden om dat los te laten. Het zou kunnen zijn en in dat geval zou ik ze graag gelukkig laten zijn in het werk dat ze doen. Het zou mooi zijn als we ons voor het Nieuwe Jaar eens  voornamen wat minder te letten op cijfers in binnen- en buitenland en méér op de geluksscore. Als ik me niet vergis, biedt de financiële crisis in dat opzicht ruime mogelijkheden.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.blogjump.eu/index.php?2008/12/16/1061-hoogtevrees

www.vrouwenmetambitie.nl

www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/valkuilen

www.adriaanmeij.com/2007/06/15/als-meppeler-meiden-meer-kinderen-baren

www.wietdebruijn.nl

www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/succes

www.depers.nl/economie/118279/Verplicht-meer-vrouwen-aan-top.html

www.intermediair.nl/artikel.jsp?id=68871

www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Vrouwen/aandetop.html

www.volkskrant.nl/economie/article377306.ece/Aantal_vrouwen_in_top_is_onbekend

Nuffig je neus ophalen voor Beerenburg

Aan de achtermuur van Kommers studeerkamer hangt een levengroot portret van een suffragette, een Dolle Mina in de tijd dat de upperclass nog Frans sprak. Dat waren nog eens tijden. Ja zeker, zij was de eerste vrouwelijke arts in Nederland maar haar naam staat niet onder het portret, het schilderij, moet ik eigenlijk zeggen. Kommers vader, Pear, heeft het laten maken want hij was bijna heimelijk verliefd op haar. Bijna want met de bekende onhandigheid van de familie Sybenga was zijn verliefdheid al op mijlen afstand te zien, te ruiken en te voelen. Het is nooit wat geworden maar dat terzijde.

Het kan zijn dat Kommer aan dat blauwtje van zijn vader zijn weerzin tegen vrouwelijke politici heeft overgehouden, heeft ontwikkeld. Misschien en dan zou hem  zijn halstarrige vrouwonvriendelijkheid nog te vergeven zijn want een zoon die de trauma’s van zijn vader op zijn schouders neemt, is natuurlijk te prijzen. Hoe dan ook, Kommer spreekt dan wel nooit over vrouwelijke politici, eigenlijk politicae, maar hij weet heus wel dat ze er zijn. En dat valt lang niet altijd in het voordeel van die vrouwen uit. Zo betitelt hij Rita Verdonk als “Schwarzenegger in rok” en mevrouw Huizer, staatssecretaris van CU-huize, noemt hij “Pluisje”.

Ietwat wrokkig zit hij in zijn relaxfauteuil voor zich uit te staren omdat ik over Aletta Jacobs ben begonnen. Hij knauwt nu echt op de steel van zijn Friesche pijp en ik kan haast niet bevroeden wat er in zijn hoofd omgaat. Hij lijkt haast versteend en zelfs zijn  glaasje Beerenburg raakt hij niet aan. “Weet je”, begint hij eindelijk met knarsende en krakende stem.”Ik begrijp er eigenlijk iets van. Vrouwen zeggen altijd dat zij niet van spelletjes houden maar politiek is één groot spel. Misschien zit hem daar ook wel het probleem. Vrouwen voelen het spel niet aan. Ze maken er een huisgezin van waarin moeder de baas speelt. Als een matrone willen ze op hun stoel zitten terwijl het hele gezin er in volle aanbidding omheen groept. En als dat niet lukt, dan gaan ze hun vrouwelijke truukjes toepassen. Kijk nu eens naar die Gerdi Verbeet.”

Kommer krijgt een verbten trek op zijn gezicht. Neem me nou niet kwalijk maar dat is toch geen kamervoorzitster. Zo’n theetante die echt in staat is serieus te discussiëren over de plaatsing van koffiezetapparatuur in de fractiekamers en het heeft over “een leuk loopje naar de koffiezetter”. Wat is dat voor niveau? Hebben we het niet eens gehad over begrip en stijl? Nou die ontbreken bij haar volkomen! Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn als zij niet zo nu en dan tekeer ging tegen die gek van Wilders. Ze laat zich door die idioot echt opnaaien. Wat een sufmuts! Zo’n vent moet je gewoon afbranden, bij elke opmerking die hij maakt.

Zó erg dat hij zijn billen voelt branden als hijn er alleen al over denkt om naar het spreekgestoelte te lopen. Maar nee, ons nufje is gepikeerd over de onzinnige rimram die die politieke struikrover uit zijn neus peutert en tot balletjes vormt. Ja echt, ze schrikt ervan en roept “maar meneer toch!” Verontwaardigd tuurt hij naar zijn glas Beerenburg. “Nee, ik heb  je over al die politicae niet zoveel te zeggen. Het is niks en het zal nooit wat worden. Vrouwen, o vrouwen, ja je kunt ze liefhebben en met respect behandelen maar toelaten in de politiek arena? Als typiste en om de koffie rond te brengen maar voor de rest zie ik er niets in. Het spijt me jongeman. Een vrouwelijke arts is al erg genoeg!”

Hij knipt met zijn vingers en Antje komt niet lang daarna de kamer binnenschuifelen. “Wil je meneer even naar de deur begeleiden “?”vraagt hij. “Ja meneer”, het meisje houdt de deur voor me open. Over één onderwerp worden we het nooit eens.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.alettajacobs.org

www.emancipatie.nl

www.dwars.org

www.scholieren.nrc.nl