Risicomeiden

Kortgeleden interviewde ik een geslaagde, vrouwelijke ondernemer van een IT-bedrijf. Tijdens het gesprek vroeg ik haar of ze als vrouw bij een klant niet gemakkelijker binnenkwam dan een manlijke concurrent. Het antwoord was veelzeggend: “binnenkomen doe ik misschien wel sneller maar in het vervolggepsrek moet ik veel beter mijn best doen dan een manlijke collega.”

Ik moest aan dat gesprek denken toen ik donderdag in de auto op BNR de zoveelste  oeverloze discussie hoorde over vrouwen aan de top. Die discussies bewegen zich meestal in eindeloze, vicieuze cirkels en het gekke is dat men steeds weer bij dezelfde vertrekpunten begint. Het meest populair in dat opzicht is: “vrouwen zijn niet ambitieus genoeg” en “Nederland loop achter als het gaat om het aantal vrouwen aan de top.” Het eerste argument beschouw ik als een leugen en het tweede is absoluut irrelevant.

Ik ken minstens één vrouw die ik inmiddels als een  goede vriendin beschouw en die zichzelf tot de succesvolle ondernemers mag rekenen. In dat opzicht heeft ze het vermoedelijk verder geschopt dan ik. Nu is dat laatste geen graadmeter maar het is toch aardig om even te vermelden. Zij onderschrijft tegelijkertijd grotendeels mijn mening als het gaat om werkende vrouwen en vrouwen aan de top. Wie ambitieus genoeg is, moet de top kunnen bereiken zonder veel meer moeite te doen dan een man. Niemand hoeft echter naarboven geschopt te worden terwille van het maatschappelijk evenwicht. De hierboven genoemde vriendin voelt zich ook beledigd door gedachten over quota. Vrouwen die over kwaliteiten beschikken, kunnen het best redden zonder overheidssteun. Ik kan die gedachtengang heel goed volgen.

Er zijn wel eens mensen geweest die dachten dat ik een absolute tegenstander was van vrouwen aan de top. Sommige van mijn publicaties lijken ook in die richting te wijzen, vooral als ik spreek over het “glazige plafond” (typ in onder “search”) . Het tegendeel is waar. Ik zie heel veel heil in vrouwen aan de top mits zij zichzelf blijven en hun vrouwelijkheid behouden. Wie probeert een man te imiteren, staat wat mij betreft naast de pot te plassen. (Ja, inderdaad, in dat geval is het “staat”). Broekpakken en stropdassen zijn in mijn ogen voor een vrouw geen teken van emancipatie maar juist van verdere onderwerping aan de man.

Tijdens de discussie hoorde ik het méér dan ergerlijke verhaal van raden van bestuur en commisssarissen die geen vrouw in de bedrijfstop willen toelaten omdat zij risico’s willen mijden. Vrouwen zouden een ander carrièrepatroon vertonen dan mannen. Ja, natuurlijk stelletje idioten! Daar gaat het nu juist om. Het moet ook anders zijn. Bedrijven zouden zich in de handen moeten knijpen en God op hu blote knieën moeten danken als ze een vrouwelijke manager krijgen die haar vrouwelijkheid tot onderdeel van het management maakt. Waarom? Omdat vrouwen, al dan niet genetisch bepaald, andere zienswijzen en kwaliteiten met zich meebrengen dan mannen. Kwaliteiten die het management in een heel goede richting kunnen sturen. Wie die andere, nieuwe inbreng niet aandurft, moet zichzelf geen ondernemer en ook niet eens manager noemen maar professionele looser.

Van de redacties waarvoor ik werk, wordt de meerderheid aangestuurd door een vrouw en ik voel me daar heel prettig bij. Ben ik niet ambitieus genoeg? Gezien mijn ervaring en leeftijd had ik al lang een reeks aan hoofdredacteurschappen op mijn naam kunnen schrijven. Het zou mij qua verantwoordelijkheden en inkomensniveau dichter in de buurt hebben gebracht van mijn eerder genoemde vriendin maar ik houd teveel van het journalistieke handwerk. Dat is óók ambitie. Groeien in het handwerk. Misschien  dat veel vrouwen het moeilijk vinden om dat los te laten. Het zou kunnen zijn en in dat geval zou ik ze graag gelukkig laten zijn in het werk dat ze doen. Het zou mooi zijn als we ons voor het Nieuwe Jaar eens  voornamen wat minder te letten op cijfers in binnen- en buitenland en méér op de geluksscore. Als ik me niet vergis, biedt de financiële crisis in dat opzicht ruime mogelijkheden.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.blogjump.eu/index.php?2008/12/16/1061-hoogtevrees

www.vrouwenmetambitie.nl

www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/valkuilen

www.adriaanmeij.com/2007/06/15/als-meppeler-meiden-meer-kinderen-baren

www.wietdebruijn.nl

www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/succes

www.depers.nl/economie/118279/Verplicht-meer-vrouwen-aan-top.html

www.intermediair.nl/artikel.jsp?id=68871

www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Vrouwen/aandetop.html

www.volkskrant.nl/economie/article377306.ece/Aantal_vrouwen_in_top_is_onbekend

De verleiding voorbij

Jahaa, ik had het al beloofd. Deze keer gingen de mannen voor maar nu komen toch echt de vrouwen aan de beurt (een andere formulering durf ik niet te gebruiken).

Alle emancipatoire (spr uit: “emansipatore” en niet “emansipatware”) ontwikkelingen ten spijt, zijn onze vrouwelijke globetrotters toch nog vooral gericht op de goedkeuring en instemming van hun eerder beschreven manlijke reisgenoten, bummifrühstück of niet. Daar waar de mannen zich echt helemaal vol laten tatoeëren alsof zij een onderdeel vormen van een Grieks-Orthodoxe kerk, daar vragen de vrouwen vaak om een tattoo op een plek waar alleen de allerbrutaalsten durven te kijken. Om de mannen te behagen maar ook om hun onafhankelijkheid te laten blijken. Want: tattoo, dat is toch alleen voor mannen? Niet voor vrouwen? Dat tijdperk is dus in bescheiden mate voorbij zoals je vooral tijdens de goedweerdagen kunt vaststellen. In mijn vakantie waren er vele dus ik heb me er echt te goed aan kunnen doen.

Vrouwen scheren hun hoofd meestal niet kaal. Nee, zij camoufleren tijdens de dagen van het massatoerisme hun natuurlijke haardos vooral met de kleuren van de regenboog: paars, groen, zwart en veel koperrood. Dat laatste is in de mode. Het viel me op tijdens een bezoek aan een kopermijn in de Hunsrück. Ook als ze nog niet eens in de buurt van een koperader waren geweest, droegen ze de kleur al triomfantelijk met zich mee.

Het meest opvallende aan de dames is hun poging om overtollige lichaamsvetten zoveel mogelijk onder hoge druk samen te persen. Daarvoor is in beginsel kleding vereist die nog maar net aan de maat voldoet. De ellende van vetrollen is dat zij zich gedragen als een waterbed. Als je op de ene plek druk uitoefent, bolt het ergens anders weer op. Daardoor wordt duidelijker dan ooit hoeveel obesitaspatiëntjes er in alle leeftijden rondstampen. Voor de man is de veel te strak zitten erotisch aandoende kleding kennelijk van meer belang dan de walvisachtige verschijnselen die juist daardoor een accent krijgen.

Dat accent krijgt een extra gouden randje als het veel te strak zittende textiel bestaat uit een soort minirok. Ongeacht de diameter van het looporgaan is de korte rok nog steeds het ultieme middel om er “goed uit te zien”. Begrijp me goed, sommige vrouwen ontkennen categorisch dat ze zich aantrekkelijk kleden voor de man. Ze willen er “gewoon leuk uitzien” en daarbij behoort het ongegeneerde etaleren van de aangeboren of aangevroten zandstampers. Charmant! Het gaat er niet om dat je er leuk uitziet, lijkt het. Het gaat erom dat je net zo’n kort rokje draagt als de slanke den die enkele tafeltjes verder op zit.

Daarbij etaleren de reizende dames zich uitermate charmant door grote stukken taart weg te schrokken, al was het alleen maar om de diameters op peil te houden. Met een beetje geluk hebben zij dan nog tegelijkertijd een voortbrengsel op schoot dat de aanhef vertoont to moeders omvang en natuurlijk zanikt en zeurt.

In dat opzicht hebben we nog een leuke anecdote. Tijdens één van mijn omzwervingen in het uiterst charmante stadje Saarburg ontdekte ik het prototype van een moeder op reis. Zij droeg een kreng dat daar veel te oud voor was op haar arm en die hulpvaardigheid werd beloond met veel geschreeuw, gekrijs en geschop. Op een goed moment zei moeder: “Als je me schopt, vind ik dat niet zo leuk.` Ik begon al te hopen dat ze het voortbrengsel van de twintig meter hoge waterval naar beneden zou doen zweven maar niets van dat al. Het geval moest zegge en schrijven tien stappen op eigen voeten doen. Dat gaf moeder lucht om een peuk op te steken. Daarna pakte ze het jammerende welpje op met de opmerking:”Als je zo schreeuwt, gaan we helemaal niets kopen“. Het onwezen was dus gewoon hebberig. Vijf tellen later stapten moeder en kind een winkel binnen om iets te kopen dat de hebzucht van de blaag bijzonder had opgewekt.

En vader? Vader, ja vader, die keek een beetje onbeholpen om zich heen met pedofilistische oogjes en zag al het lokale tienerspul voorbijtrekken in korte, nog strak zittende rokjes. Van de opvoedkundige problemen waarmee moeder kampte, had hij geen idee. Dat wil zeggen, zijn psychiater had hem vermoedelijk verteld dat hij moest leren zich af te sluiten voor onwelgevallige prikkels. Daarin slaagde hij wonderwel.

Goed, we gaan verder. De benen. Ja, even afgezien van de diameter, gaan deze toch meestal in netkousen of naakt door het leven. Soms zijn ze, ongeacht de hitte, omhuld door hoge laarzen wat vooral onder een korte rok een behoorlijk hoerderige uitstraling heeft.

En dan zijn er de voeten. Het is een gevarieerd panorama. Onder een sexy uitdossing kun je zo maar een paar oude sportschoenen aantreffen maar van tijd tot tijd proberen de dames de bergen te beklimmen op naaldhakken. Dat geeft dan weer een goed beeld van de mate van praktisch inzicht.

Het moet gezegd worden: over het geheel genomen hebben de dames iets meer gevoel voor kleur, vormgeving en stijl dan de heren al reken ik dan de objectieve beoordeling van eigen lichaamsmaten even niet mee.

In z’n totaliteit spreiden mannen en vrouwen een tot de verbeelding sprekend overzicht van lichamelijke en geestelijke kwaliteiten ten toon tijdens de vakantiedagen. Vooral over de verborgen kwaliteiten en de manier waarop zij tot uiting komen, wil ik het volgende keer hebben.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com