Geert Wilders is een rechtse rat

Nooit zal iemand mij bij Geert Wilders in de auto aantreffen. Dat heeft niets te maken met die airbag die hij op zijn hoofd heeft maar wel met zijn verkeersgedrag. Hij haalt voortdurend rechts in, desnoods over de vluchtstrook, en zegt dan dat zijn medeweggebruikers ook alsmaar links blijven rijden. Ja, onverantwoordelijk verkeersgedrag speelt zich vooral rechts af, zoals Heynsbroek ook al toonde.

Ik moest eraan denken toen ik Wilders vanmorgen nog maar weer eens hoorde zeggen dat de Publieke omroepen een links boevennest zijn. Daarmee dumpte hij Andries Knevel en Mathijs van den Brink in één klap in de linkse hoek bij de VPRO. Voor mijn gevoel kan Wilders niet zo goed het onderscheid maken tussen links en rechts en misschien moeten we het hem leren met hooi en strooi. Links hooit het land en oogst en rechts strooit met beschuldigingen.

Nou, dat lijkt me wel weer ongenuanceerd genoeg. Het lukraak schelden met termen als “links”en “rechts”,  SS-er, Nazi en fascist heeft geleid tot een flinke slijtage van al die begrippen en er is nog nauwelijks iemand die een fatsoenlijke definitie ervan durft of kan geven. Daarom durf ik rustig te zeggen dat Wilders een rechtse rat is want “rechts” betekent niets meer en een rat is een uitermate nuttig dier dat ons van veel rotzooi verlost*.

Toch heb ik die kop niet voor niets gekozen. Het klinkt heel anders dan “Geert Wilders kiest rechtse terminologie” of “De PPV houdt duidelijke rechtse elementen in zich”. Beide formuleringen zijn nauwkeuriger dan de kop hierboven maar ze trekken geen aandacht  en daar gaat het om. Uit onderzoek is gebleken dat het gebruik van de naam Geert Wilders “hits” oplevert en in combinatie met een agressieve one-liner gaat dat nog beter. Dus vooruit met de geit…

Dat onderzoek was van mijzelf en proefondervindelijk door het afwisselende gebruik van felle, ongenuanceerde koppen en meer verantwoorde teksten. De laatste kregen aanmerkelijk minder bezoekers. Ook “neuken” ligt erg goed bij het publiek evenals “moslimterrorisme”, terrorisme”, “dramatisch ongeluk”, “aanslagen”, “Bush ïs gek”,  “politici liegen”(wordt al minder) of “Aids mag van de paus”. Allemaal koppen die leden tot snel succes, d.w.z. `hits`. Als blogger gaat het daar immers om. 

 

Waar het op neer komt is dat koppen die de negatieve emotie raken, de meeste kans op succes bieden. In dat opzicht hebben mensen zich niet ontwikkeld sinds de eerste man de eerste vrouw aan haar haren naar zijn grot sleepte ( een fabeltje want de eerste vrouw was Ciska Dresselhuys en die wil niemand in zijn grot hebben (50 points!)).  

Wie de emotie van mensen raakt, heeft het meeste succes. Eigenlijk moet ik zeggen “het snelste succes”. Ook de ogenschijnlijk positieve emotie van de lach wordt daarbij misbruikt door grapjes vooral te laten bestaan uit leedvermaak. De reclame op tv en radio staat er bol van. Vreemd genoeg maakt de politicus daarvan zelden gebruik. Integendeel, in het politieke debat mag emotie niet meetellen. Daardoor ontstaan vaak bloedeloze debatten waarbij de tegenstanders elkaar soms met allerlei wetenschappelijke rapporten om de oren slaan. Heel vaak zonder ze ooit gelezen te hebben. Alleen de resultaten die erin zijn vermeld, tellen.

Nu interviewde ik gisteren een vrouwelijke wetenschapper die zich daarover verbaasde. Zij toonde zich verwonderd over het gemak waarmee bestuurders en politici heenwalsen over vraagtekens en twijfels die in veel rapporten, ook in de hare, liggen opgesloten. “Ik denk vaak dat ik die verantwoordelijkheid niet op me zou willen nemen”, zei zij. Ze heeft gelijk want beslissingen, zogenaamd, op basis van wetenschappelijke onderzoek leiden meestal tot desastreuze resultaten. Maar ja, zoiets heet een `leermoment`en dan is iedereen weer tevreden.

Hoe komt dat toch? Waarom laten politici zich zo gemakkelijk afserveren? Gisteravond was ik er nog getuige van hoe een wethouder in zijn eentje zonder enige zichtbare moeite een hele raadscommissie om zijn vinger wond. Er zal nog wel wat gedebatteerd worden in de komende raadsvergadering maar de eerste winst is binnen. Naar mijn mening komt het door het marketingsyndroom. Door de allesoverheersende verkopersmentaliteit zijn we eraan gewend geraakt dat een succesje met een soepel praatje en wat wetenschappelijk ogende leuterpraat binnen te halen valt. Lukt dat niet, dan laten we ons overbluffen door het soepele praatje en wetenschappelijk ogende leuterpraat van de ander. Dat is raar want de democratie geeft ons het recht om het met elkaar oneens te zijn, altijd, heftig, voortdurend en gefundeerd.

De bereidheid tot voorbereiding en onderzoek is onvoldoende aanwezig, ook bij onze politici. De bereidheid om de confrontatie werkelijk aan te gaan en een debat met degens in de hand te voeren, is al lang weggesmolten door gepolder, overtrokken gevoelens van menselijke gelijkheid en gebrek aan eigen structuur. Die structuur zou een samenhangend geheel van politieke emotie en rationele inzichten en informatie moeten bevatten. Aan beide ontbreekt het. De emotie is uitgebannen en informatie inwinnen kost de hedendaagse politicus teveel tijd en inspanning. Alles moet snel en gemakkelijk.

Als ik Geert Wilders een rechtse rat vind, is het zaak dat ik rattenvanger of rattenval word. Dan moet ik hem op rationele wijze in de val lokken en mag ik mijn emotionele trots tonen als het beest gevangen zit. Dat mag allemaal als het leidt tot de verwezenlijking van mij politieke doelstellingen, gedragen door mijn achterban. Dat is iets heel anders dan voortdurend naar de ander te wijzen en, godbetert, te stellen dat via zijn aanpak onze doelstellingen nooit gehaald worden. Nee, natuurlijk niet dumbo! 

Varen op eigen kracht, laat zien wie je bent en geef eens minder een interpretatie van de doelstellingen van de ander. Die doen er niet toe, ze zijn dom, per definitie asociaal en volledig ontoepasbaar. Als politicus zou je gek moeten zijn als je daaraan al teveel woorden vuil maakt. En zo doet onze rechtse rat dat ook. Hij heeft doorzien hoe het politieke spel gespeeld moet worden. De standpunten van zijn tegenstanders zijn slechts decor, zijn eigen ideeen acteren.

Geert Wilders is een rechtse rat, nu is het wachten op de linkse rattenvager.

 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

*Mijjn vrouw wijst mij er zojuist terecht op dat een rat ook de vlooien bij zich draagt die de pest verspreiden. Tja…

https://politiek.wordpress.com

En lees tijdens het reces eens een goed boek dames en heren politici! Heus het helpt! U kunt ook kijken op www.mythologie.wordpress.com. Vanaf volgende week komt hier een oude, wijze politicus aan het woord.

 

Service 

mattiastimmen.web-log.nl

latin.blog.nl/tropical_salsa_etc/2006/11/29/de

www.eventbuzz.nl

www.yayabla.nl

www.denieuwereporter.nl

www.dietsekameraden.nl

www.nederkrant.wordpress.com

www.phlegmnet.nl

www.frietmetstoofvlees.blogspot.com

antifa.web-log.nlantifa.web-log.nl

Crème de la crème brûlée

Gisteren heb ik een vriendin gecremeerd. Ja niet thuis maar in de dooiemensenbakkerij op de begraafplaats. Het was een bijeenkomst vol vriendschap en vooral veel warmte en na afloop mocht iedereen een boodschap op de kist schrijven. Ik heb er “tot ziens” op geschreven want ik ben niet onsterfelijk behalve op mijn belachelijke momenten. Eigenlijk is er vóór de dood alleen maar hoop, daarna begint het leven.

Vreselijk vind ik zulke gebeurtenissenen. Ik weet ook nooit wat ik tegen de nabestaanden zeggen moet. Ik zie anderen die hen aan het lachen maken maar ik zelf kom niet verder dan een uitgestreken doodgraversgezicht en volgens mij wordt dat helemaal niet op prijs gesteld. `Ook dat nog, daar heb je die goede vriend met die kop alsof hij net uit de dood verrezen is”. Ik weet wel grappige opmerkingen te bedenken maar die lijken me meestal niet gepast. En dus loop ik maar als een soort Magere Hein op eigen feestje voorbij. Spitsroeden lopen vind ik dat. De familie had zich maar liefst in een rij van meer dan twintig personen opgesteld. Mijn handje werd steeds slapper en mijn gebazel ook.

En dan is er koffie. Nou ja, in dit geval was er ook bier en wijn, geen hotelcake. Feestelijk eigenlijk. Dat sloot wel aardig aan bij de gedachten van onze vriendin want zij was een vrijdenkster. De crème de la crème van het intellectuele denken en het levende bewijs dat vrouwen wel gevoel voor humor hebben. Iemand met wie ik op hetzelfde niveau kon praten en dat kom ik niet vaak tegen. Hoewel ik haar in de afgelopen tijd niet meer zoveel heb gezien, zal ik haar dus heel erg missen. De meeste mensen zitten nu eenmaal opgesloten in kadertjes van wat hoort en wat niet hoort en vooral van wat “de waarheid” is. Als journalist hoor je wat stompzinnigheid op dat gebied.

Terwijl ik daar zo rondliep, zag ik al gauw dat ik behalve de nabestaanden niemand kende en dus begon ik een gesprek met mijzelf. Ik werd het na enige discussie eens met mijzelf dat cremeren eigenlijk wel een mooie manier was om aan het ondermaanse te ontstijgen. Ik denk dat het van Ben Kok niet mag maar er is veel dat er voor spreekt. Snel, efficiënt en heel sociaal. In tegenstelling tot een begravene lig je ook niet in de weg als er ergens een nieuwbouwwijk of sportvelden moeten komen. Je houdt de aardse en geestelijke wereld dus heel zindelijk gescheiden. De familie houdt er nog een mooie vaas aan over ook die meestal heel prachtig op de schouw van de openhaard kleurt. Onder in de vaas zou ik een briefje laten leggen `hier ligt opa niet`.  Of liever `hier lag opa niet` want als je het briefje wilt lezen, moet je eerst de as eruit gooien. Dan kom je er in elk geval achter dat dat niet erg is want het was opa toch niet. 

Mijn voorkeur gaat er nog meer naar uit om op een schip een eind de zee te worden opgestuurd waarna het hele gevaarte vlam vat. Zo deden de vikinghoofdmannen dat. Een echte uitvaart. Prachtig. Het lijkt me wel ingewikkeld voor de familie want je zult er vast allerlei vergunningen voor nodig hebben. Terwijl je zelf regelrecht de hemel in krinkelt, sterft de familie van het papierwerk. Dat kun je ze niet aandoen.

Terwijl onze vrijdenkende vriendin eindelijk haar vrijheid heeft teruggevonden, zit ik nog heel armetierig lollig te doen achter een toetsenbord om me vrij te maken van mijn gevoelens. Ze waren er wel, en die bijeenkomst van gisteren heeft me heel wat energie gekost. Ik voel me opgebrand. Ik neem een borrel `A toi, ma crème de la crème brûlée. Et au revoir!

Vanmorgen las ik in de krant dat de overheid goochelt met de normen voor fijnstof. Wat mij betreft is dat niet nodig hoor, Jan Peter. Alles ligt opgeslagen in roetfilters, urn en herinneringen…

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service 

www.flabber.nl

www.spierings.com

www.uitvaart.nl

www.corriedekeijzer.web-log.nl

uitvaart.blogo.nl

www.thedreamer.nl

Tijden veranderen

“For the times, they are a changing”, dichtte en zong Bob Dylan eind zestiger jaren van de vorige eeuw. Het verderfelijke tijdperk van vrije seks, lang haar en goede moed. Weg met de zinloze oorlog in Vietnam en zijn napalmbommen op kinderen en weg vooral met de zinloze hebberigheid en inhaligheid. Weg van de tijden waarin alles om geld draaide.

De laatste jaren hebben we meer met Frans Bauer die vraagt of we even tijd voor hem hebben want iedereen heeft het druk, druk, druk …om zijn of haar carrière na te jagen. Vanwege het geld natuurlijk. Ondertussen zitten we tot aan onze nek in twee zinloze oorlogen, Irak en Afghanistan. Tesamen vormen ze een onbegrepen moeras waarin we steeds verder wegzakken. En dan te denken dat ik eind zestiger jaren nog heel vriendelijk met Afghaanse wietboertjes in de buurt van Tarin Kowt om kon gaan.

Vaak heb ik het gevoel dat de tijden wel veranderen maar wij niet. De tijd heeft ons al lang ingehaald en dendert voort terwijl wij als mens in onze ontwikkeling stil zijn blijven staan. Het geloof in geweld is gebleven, de gedachte dat je de hele wereld naar je hand kunt zetten, beheerst ons nog steeds. Dat is ook logisch voor een volk dat eeuwenlang gewend is geweest dat “de wilden” precies deden wat we zeiden.

Ja zeker, “de wilden” dat is in negentiende eeuwse literatuur een uitdrukking die van toepassing is op alle inwoners van Afrika ten zijden van Egypte en Marokko, op Noord- en Zuidamerika voor zover het gaat om mensen van niet-Europese afkomst, op de inwoners van de onbeduidende eilandjes van de Stille Oceaan, Nieuw-Guinea, Australië en Nieuw-Zeeland, India en op een deel van de bewoners van Centraal Azië. Daarmee houdt het dan wel op want de uitdrukking “de wilden” is nooit toegepast op Indonesiërs, Chinezen, Japanners. Nee, daar kregen we een brok in de keel want die mensen bleken een cultuur te hebben opgebouwd. Dat was schrikken!

Het sloeg ook niet op de Arabieren die zo goed waren geweest ons technisch en cultureel erfgoed voor ons te bewaren en te verrijken totdat we het spul weer kwamen ophalen. Tegenwoordig gebruiken sommigen het woord “wilden” wel het liefst voor Arabieren of volkeren die ze daarvan niet kunnen onderscheiden zoals de Afghanen. En dat allemaal vanwege de Islam.

Natuurlijk, de tijden veranderen. Er zijn computers gekomen, massavernieitigingswapens, een terreinwagen voor iedereen en een heel nieuwe indeling van beschaafde volkeren en wilden. Een nieuwe indeling maar nog steeds een indeling. Dat was nu precies hetgene waartegen de liedjes van Bob Dylan waren gericht: het onderscheid en vooral het denken in termen van “wij” en “zij”. Daarom putten we daar geloof, hoop en liefde uit die inmiddels alle drie zijn begraven onder het stof dat de veranderde tijd heeft doen opwaaien met aanslagen en oorlog.

Vanmorgen was de meest volkse krant van Nederland uitgerust met een katern over de stand van zaken rond de emancipatie, het verdwijnen van onderscheid. De bijgeplaatste foto’s wekten bij mij een gevoel van misselijkheid op. Ze drukten niet de verdwijning van onderscheid maar van verschillen uit. Daarin ligt het gezichtsbedrog, lijkt mij. We heffen de verschillen op en zeggen dat het onderscheid is verdwenen. Precies het omgekeerde zou moeten gebeuren, naar mijn idee. Ik zou willen dat het onderscheid verdween terwijl we meer pracht en glans zouden moeten geven aan de verschillen.

Nadat ik me een tijdlang aan het katern had zitten vergapen, ging ik uit met de hond en daarbij passeerde ik drie mannen die druk aan het riool werkten. Eén van hen sprak de anderen toe: “De tijden veranderen”. Geen idee waarom hij dat zei maar het klonk zo’n beetje filosofisch. Toch kwam het anders over dan die zinnen van Bob Dylan. Het geloof kon de man bij het riool me niet geven. Vooral niet toen ik zag hoe hij onaangedaan een benzinemotor startte en deze zichtbaar nodeloos een half uur door liet draaien. We veranderen nooit en de tijd gaat verder.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.bloggen.be

www.sampol.be

www.muiswerk.nl

www.gummbah.nl

Een blauwtje lopen bij de VN

Gisteravond zag ik een klein plukje van één van die zogenaamde actualiteitenrubrieken zoals “Vier in het Land” of iets dergelijks. Twee sufpubers staan van achter een lessenaartje wat teksten uit hun hoofd op te dreunen met al dan niet schokkende beelden ondersteund. Deze keer ging het over hertjes die de gemeente Rotterdam niet kwijt kan. De buurt is bang dat de dieren naar de slager moeten vanwege de bouw van een nieuwe wijk. Voorafgaand daaraan ging het verhaal over een pedofiel die ergens in een wijk woonde en waarvan de woonplaats bekend was gemaakt door de gemeente.

Nou wil ik dat niet asociaal noemen maar wel onverantwoordelijk. Toegegeven, die pedofiel had nog al wat op zijn geweten maar nu hij weer vrij is, zal hij ook ergens moeten wonen. Dramatische verhalen over een pedofiel die eerder in die wijk woonde, doen daar niets aan af. En die herten? Als de gemeente ze naar de slager brengt, maak ik goulash van het college.

Het zijn relatief kleine, plaatselijke problemen. Heel wat anders dan Nederlandse soldaten die doodvallen als vliegen in het onherbergzame land van Afghanistan. Daar zijn ze neergezet door politici met zonnenbril en witte stok met rode banden. Mannetjes en vrouwtjes die wel eens de grens over zijn geweest maar nooit hebben begrepen dat mensen in een ander land er een andere manier van leven op na (willen) houden. De gedachte aan een vredesmissie gaat uit van het idee dat vreemdelingen, wij dus, het grote geluk over het land zullen brengen, In werkelijkheid veroorzaakt het een fusie tussen radicale moslims en nationalisten of liever `lokalisten`. Veel Afghanen beseffen niet eens dat ze in Afghanistan wonen maar ze kennen wel hun dorp en streek. 

Het voortdurende gebruik van de term  ” vredesoperatie” is mij een geslepen doorn in het oog. Vredesoperaties bestaan niet. Militairen voeren oorlog, dat geldt ook voor onze `blauwhelmen`. Wie oorlog voert, kan geen vrede stichten. Soms, heel soms kunnen legers omstandigheden creëren waaronder andere mensen vrede kunnen stichten en een deel van de problemen oplossen. Maar neem nu de Tweede Wereldoorlog. Die maakte een eind aan de gruwelijke moordpartijen op Joden. En waar heeft dat toe geleid? Een Joodse staat die Palestijnen onderdrukt. Het probleem is niet opgelost maar verplaatst.

De Koreaanse oorlog werd tenminste nog `oorlog” genoemd. Daarna kwam Vietnam, dat heette ook nog oorlog. Het was weliswaar geen VN-actie maar wel internationaal militair ingrijpen. Die actie leidde tot een verloren oorlog. In Cambodja kwamen de VN wel opdagen maar het is er nog steeds een zooitje. In Kongo zetten de VN “blauwhelmen” in en de moordpartijen zijn er aan de orde van de dag. In Rwanda moordden de mensen elkaar uit ondanks een “vredesmacht”, in Ethiopië en Eritrea staan legers klaar om elkaar op ieder gewenst moment in de haren te vliegen, in Somalië is nauwelijks duidelijk wat er aan de hand is, Israël hoefde maar te kikken en de VN-troepen vertrokken, in Oost-Timor breken moordpartijen uit zodra er een conflictje speelt op Cyprus houden VN-troepen de strijdende partijen uit elkaar die vooral door autoritaire regiems in Turkijke en Griekenland tegen elkaar waren opgehitst. Vrede is er niet.

En dan is er voormalig Joegoslavië. Bosnië vooral,  dat op een krankzinnige manier is opgesplitst in twee republiekjes die geen enkele overlevingskans hebben. Misschien, heel misschien lossen de inwoners daar zelf hun problemen op maar dat kost heel veel tijd. hetzelfde geldt voor Kosovo. Was er nog meer?

Kijk eens naar West-Europa, de moeder van het rationele denken en de vrede. De Baskische afscheidingsbeweging gaat weer bommen gooien en Walen en Vlamingen zouden elkaar het liefste door de fruitpers duwen. In Noord-Ierland regeren katholieken en protestanten nu samen. Maar hoe komt dat? VN-vredesmissie, Britse politiemacht? Welnee. De Noord-Ieren hebben zelf ingezien dat het zo verder niet ging. Zij hebben vooral zichzelf geholpen. Al jarenlang was de grote massa van Noord-Ieren het zat en langzaamaan hebben de “gewone” burgers hun zin kunnen doordrijven. En nu maar afwachten.

De “vredesmissie” in Afghanistan is in werkelijkheid een kapitaalverslindende oorlogsoperatie. Volgens minsister Verhagen zijn onze troepen in dat land hard nodig ter wille van onze veiligheid. Het erge is dat hij weet dat hij uit zijn nek kletst maar even zo goed dit soort lulkoek aan de goegemeente verkoopt. Het terrorisme laat zich niet genhouden door ons gestuntel in Afghanistan. Als terrorristen al oefenkampen nodig hebben, dan vestigen ze die met evenveel liefde elders: in Somalië, in Gaza, in Soedan, in onbegaanbare streken in Afghanistan en Pakistan en in ieder land dat ons wil pesten.

Ondertussen zijn we verontwaardigd over de geheime CIA-gevangenissen terwijl die onderdeel uitmaken van de enige doeltreffende aanpak van terreur, tegenterreur. Hoe te voorkomen is dat mensen daar onterecht verzeild raken, is een probleem op zich. Ontvoering van terroristen en hun `verdwijning` kan onrust in terroristische groeperingen veroorzaken en dat is dus een goed bestrijdingsmiddel. Voor de rest is een effectieve aanpak van terreur in eigen land of in de EU aan te bevelen. Oorlog voeren in Afghanistan en Irak is niet meer dan symboolpolitiek die de situatie in werkelijkheid verergert. “Onze jongens en meisjes” lopen er niet de wacht maar wel een blauwtje.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.landmacht.nl

www.oneworld.nl

www.scholieren.nrc.nl

www.verteranen-platform.nl

www.veteranen-online.nl

De hemel kleurt rood, weer iemand dood

Toen ik nog wel eens in Afghanistan kwam, dat is lang geleden, viel mij meteen op dat het land niet leek op Walcheren, de Noord-Oostpolder of het Drielandenpunt. De mensen glimlachten buitengewoon vriendelijk naar me als ik een portie wiet kwam halen en die mocht ik dan bijna zelf uit een veld met klaprozen zoeken. Ja, alles stond door elkaar.  Na vier keer drie dagen onderdak bij een Afghaanse familie in de bergen, krijg je een aardig idee van het denken en doen. En inderdaad, dat was in Kandahar. 

Mij viel ook op dat er wel burgemeesters waren maar ook nog veel machtiger mannen, krijgsheren. Heren die nog nooit van humor hadden gehoord. Onderzoek zou onmiddellijk uitwijzen dat vrouwen er meer gevoel voor hebben. Ergens ver weg, in Kaboel, woonde de koning. Eigenlijk hielden de krijgsheren van het land hem in gijzeling. Zolang de koning regeerde, regeerde de vrede. Vrede waarbij er overigens van tijd tot tijd wel degelijk iemand met doorgesneden keel langs de kant van de weg werd gevonden omdat hij zijn mondje voorbij had gepraat over zijn krijgsheer. Maar goed. Er was vrede en heel veel wiet en opium. Als je bij Kaboel, toen een heerlijke en redelijk mondaine stad, uit het vliegtuig stapte, drong het aroma ervan al je neusgaten binnen. Heerlijk!!!

Jammer is het wel dat Jan Peter en zijn kornuiten nooit eens een joint zijn wezen opsteken. Dan hadden ze ook wat meer begrip gekregen van het land. Dan hadden ze misschien niet in hun zelfgenoegzaamheid gedacht dat Afghanen niets liever willen dan democratie naar Zeeuws model. In plaats daarvan werkte hij liever aan de meditterane stranden aan een verdere ontwikkekling van zijn westerse superioriteitsgevoel.

Natuurlijk, ook de Afghaanse boeren willen rust. Zij zien niet graag hoe hun zorgvuldig geplante stekjes door tanks worden platgewalst. Ook zij willen geen strijders op paarden  die hun klaprozen vertrappen. Nee, rust en een zekere welvaart voor zichzelf en hun gezin. De vraag is, wie die rust moet brengen. Het centrale gezag, buitenlanders? Afghaanse boeren in het zuiden hebben geen enkel gevoel voor hun collega’s in het noorden. Het zal ze een rondzorg zijn wat daar op vijfhonderd of duizen kilometer afstand gebeurt. Hun enige wens is dat ze hun product voor een goede prijs kunnen afzetten en daarbij willen ze niet worden gehinderd door wie dan ook.

Hun krijgsheer beschermt de velden, strijkt een groot deel van de winst op en voert, als het moet, oorlog. Oorlog met andere krijgsheren en vooral ook met vreemdelingen die hun neus steken in zaken die hen niet aangaan. De Russen weten er alles van. Betweters uit het westen bijvoorbeeld die komen “helpen”, zijn haast bij niemand welkom. Er zijn maar heel weinig Afghanen die op die hulp zitten te wachten. Er zijn nog minder Afghanen die iets voelen voor hun “helpers”  die vooral Afghanen doodschieten. Bij de beschietingen in de beluchavallei vallen talloze burgerslachtoffers. Staat er op die kogels en granaten ook “From Holland” zoals bij andere ontwikkelingshulp? Hoe zouden wij het eigenlijk vinden als een half miljoen Chinezen in osn land op die manier huishielden onder het mom “hulp” te bieden?

Weer een militair “overleden”. Ik heb iets tegen die term. In soldatenland heet dat gewoon “gesneuveld”. “Overleden”  klinkt alsof niemand er iets aan kon doen en daarover maak ik me razend. Die superieure blik in de ogen van mannen als Berlijn, Kamp, Balkenende en nu ook Middelkoop. Alsof Nederlandse militairen daar als een soort Moeder Theresa de bevolking aan het helpen zijn. Die schijnheiligheid en krokodillentranen. Het laat mij de vuisten ballen want die soldaten zijn erin geluisd. Hen is wijsgemaakt dat ze als bataljon van het Leger des heils ontwikkelingshulp zouden brengen. Hulp die iedereen daar best wil hebben.Niemand zal ons vanwege die hulp het recht geven hun leven en gewoonten te evranderen. En daarom zullen er meer mannen en ook vrouwen sneuvelen. Om onze naïeveteit en de schandalige en absurde loyaliteit van ongewassen varkentjes die ons land denken te kunnen besturen. Loyaliteit aan Amerikanen die denken dat elk volk wil leven zoals zij: in de poel van racisme, onverbloemd nazisme en onderlinge onverschilligheid.

Kijk, dat was mijn kwaadheid want zoals er goede Duisters waren in het verleden, zo zijn er goede Amerikanen in het heden. Zo zij er ook Amerikaanse moeders die hun zonen nooit terug zullen zien, misleid door schandelijk vooringenomen leiders. Daaraan mag Nederland niet loyaal zijn. Niet loyaal vanuit het diepgewortelde onbegrip over het land Afghanistan. Vandaag hoorde ik een officier zeggen: De Taliban vallen de Baluchavallei aan omdat ze een succes nodig hebben.” Ik dacht dat ik uit mijn vel knapte. Hoe stom kan zo’n man zijn? De Taliban hebben al jaren succes door steeds weeer verliezen toe te brengen aan een “superieure” westerse krijgsmacht in geïsoleerde posities. Zij, de Taliban, tellen hun doden niet maar zegenen ze. Elke veldslag is succes voor de Taliban, of ze nu met grote verliezen eindigt of niet. De Afghanen begrijpen de boodschap: de Taliban zijn er nog!

Soldaten sneuvelen, dat is een beroepsrisico en hun dood is nooit tevergeefs. Dat is ze zeker niet als Nederlanders door hun dood gaan begrijpen dat zij de Afghanen niet kunnen helpen. Afghanen moeten zichzelf helpen totdat zij echt geholpen willen worden. En dan zijn voor die hulp geen soldaten meer nodig. Politici worden afgezet en als het aan mij ligt, gaat de hele hypocriete bende die verantwoordelijk is voor onze”vredesmissies” vandaag nog op eeuwig reces. Het is niet om de doden dat ik huil maar om de levenden.

En zie, de hemel kleurde weer rood en weer ging iemand dood want zij wisten niet wat zij deden…. Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.infoplease.com

www.nieuwsnieuws.nl

www.blogcatalog.com

www.ariana.nl

www.landenweb.net

www.lcweb2.loc.gov/frd/cs/aftoc.html

FC Hamas, dor als zand of groen als gras?

Vrijdagavond, een jaarlijkse bijeenkomst bij de chef redactie van de lokale krant waarvoor ik werk. Alle redacteuren en correspondenten zijn aanwezig. lekker weertje, lekker biertje, lekker hapje en een gezellige tafeldame. Een bijeenkomst zoals je die in een min of meer geregelde samenleving verwacht.

Het gezelschap is behoorlijk gemengd en onder de correpsondenten bevindt zich ook een aantal oud-militairen. Plotseling krijgt één van hen, heel actief in het voetbal, overduidelijk de kans om zijn stem te laten horen. Zijn boodschap is al even duidelijk: of je het nou leuk vindt of niet, Hamas laat in de Gaza zien hoe je problemen in het Midden Oosten moet oplossen. Met veel geweld, moord en doodslag dus.

Nu is mij duidelijk dat militairen niet bang moeten zijn voor een beetje geweld in de omgeving. Het zou zoiets zijn als een brandweerman die bang is voor vuur of onweer. Toch daagt de spreker mij uit en ik vraag hem welk probleem er in de Gazastrook eigenlijk is opgelost. “Hamas is de baas”, zegt hij kort en krachtig zoals dat bij een beroepsmarcheerder hoort. Halt, stop, plaats rust.

Tja, ik denk dat daar het verschil zit tussen het voetbal- of soldatendenken en  het denken van de politicus. De baas! Wat heb je eraan om de baas te zijn? Als je de baas bent, moet je daar iets mee doen. Dan moet je doelstellingen en vooral verbeteringen bereiken. Gebeurt dat niet, dan is binnen de kortste keren weer iemand anders de baas. Bij de soldaat hangt alles af van de verovering van een heuveltop. Wat het doel daarvan is, zal hem worst zijn. Het feit dat hij de heuvel heeft veroverd, is voldoende.

In dat opzicht lijkt de voetballer op de soldaat. Hij moet zorgen dat de bal zo vaak mogelijk in het doel van de tegenstander terechtkomt. Als het aantal doelpunten hoger is dan dat van de tegenpartij, hebben hij en zijn kameraden gewonnen. Dan is hij, met zijn club, de baas. Daarna volgt er niets meer want eigenlijk heb je er niets aan om de baas te zijn op het voetbalveld. Het gras gaat niet harder groeien, de tribune wordt niet automatisch schoongespoeld, je bent niet ineens van je aambeien af en je relatie wordt er ook niet beter door. Behalve dan bij Noppen en Naaldhakken.

De baas zijn, heeft nut als je er iets mee kunt bereiken en wat dat betreft ziet het er slecht uit voor Hamas. Zeker, oorspronkelijk waren ze goed op dreef. Door scholen en ziekenhuizen te bouwen, wonnen ze de harten van de mensen. Door onverzettelijk partij te kiezen tegen Israël, kreeg hun naam in eigen land nog meer glans. Maar hun belofte maakten ze, gelukkig, nog nooit waar: Israël van de kaart vegen. Nu ze de baas zijn in Gaza zal daarin weinig veranderen. Ze kunnen misschien een raketje meer afschieten dan vroeger maar daar krijg je op den duur ook de balen van.

Hamas heeft het groene gras onder eigen voeten al lang kapot gespeeld. De inwoners van Gaza zijn de groepering niet dankbaar voor het geweld van de afgelopen dagen. Tal van aanhangers hebben doorgekregen dat ook Hamas hen niet uit de rotzooi zal halen. Tenslotte lopen de grenzen tussen Hamas en Fatah nog al eens dwarsdoor families heen.

Nee, Hamas heeft helemaal niet laten zien hoe je een probleem in het Midden-Oosten oplost. Het heeft laten zien hoe je jezelf buitenspel zet. Maar wacht even! Dat probleem is misschien wel opgelost. Als Hamas buitenspel staat, zijn er meer mogelijkheden voor de oplossing van het conflict Israël-Palestijnen. Zoiets heet “je doel voorbij schieten”  en elke voetballer of soldaat kemt daarvan de risico’s.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onmacht.nl

www.hamas.org

www.geenstijl.nl

www.frontpage.fok.nl

www.nieuwnieuws.nl

www.nederkrant.wordpress.com

www.voetballen.jouwpagina.nl

Balansdagen komen aan en vallen af

Het valt bepaald niet mee om jongeren te interesseren voor vrijwilligerswerk. Wie net in de twintig of dertig is, heeft echt geen behoefte aan een hoop drukte, verantwoordelijkheid en tijdsbeslag zonder dat er iets tegenover staat. Volgens de simplisten onder ons is dat het gevolg van een slecht imago. Vrijwilligerswerk zou oubollig zijn en typisch horen bij mensen die de maatschappij al heeft uitgekotst: 55 plus dus.

Het kan zijn. Hoe dan ook, in het weekend sprak ik een vrouw van net even in de zestig  die haar sporen heeft verdiend in het onderwijs. Vijfendertig jaar lang heeft zij kinderen geïntroduceerd in leven en maatschappij en de meesten daarvan zijn redelijk terechtgekomen. Voor zover dat is na te gaan natuurlijk. Ineens, bijna van de ene dag op de andere, is zij het onderwijs spuugzat. Dat heeft te maken met de sfeer op school en ook met de drukkende overheidsbemoeienis. De grote vraag is natuurlijk wat zo iemand moet doen. In eerste instantie komt de VUT of haar varianten in zicht. Nu heeft de betrokken leerkracht echter ook iets anders bedacht.

Zij meldt zich aan als vrijwilligster bij de hospicegroep in mijn gemeente. Stervensbegeleiding is voor haar geen onbekend terrein. Zij heeft al een aantal vriendinnen en bekenden in hun laatste maanden meegemaakt. De ervaring is aanwezig dus het moet kunnen. Vanmorgen kwam er bovendien nog een andere gedachte in me op. De leerkracht heeft 35 jaar van haar leven jonge kinderen in het leven binnengeleid. Zij is voor honderden kinderen een gids geweest. En nu wil ze oude mensen het leven ook weer uitleiden, uitgidsen. Je haalt ze binnen, laat ze zichzelf ontwikkelen en neemt ze aan het eind weer bij de hand. Is er iets mooiers denkbaar? Mij lijkt dat zo’n carrière er één is van evenwicht. De balansdagen komen dus met de jaren.

Hoewel, ik ken een jonge actrice die in Spanje een centrum wil opnen waar kansarme jongeren door toneelspelen hun zelfvertrouwen en zelfrespect terug kunnen vinden. Daarmee wil ze wat geld verdienen  maar haar grootste beloning ziet ze toch in het resultaat:  een goed draaiend centrum en jongeren die een levensdoel vinden. Betaald vrijwilligerswerk zou ik bijna zeggen.

Zo jong en dan toch al zoveel behoefte aan evenwicht. Dat is niet iedereen gegeven. Vandaag hoorde ik een verhaal over een Amerikaanse rechter die een claim heeft ingediend bij zijn stomerij in Washington. Hij wil 54 miljoen dollar schadevergoeding voor het verlies van een pantalon. De stomerij is haar belofte “vandaag gebracht, morgen terug” niet nagekomen. Ze is zwaar over de termijn heen en de rechter heeft al die dagen meegeteld. Ik zie vrouwe justitia met blinddoek  en weegschaal voor me. Volgens mij heeft deze rechter de weegschaal weggeflikkerd maar de blinddoek behouden. Ik zou niet graag in handen komen van een rechter die het zicht op de verhoudingen zo ernstig kwijt is. Bij hem zijn de balansdagen nog ver zoek.

Er is een natuurkundig/filosofische theorie die zich lijkt te bewijzen, hoewel…. De theorie luidt als volgt:”als ergens in het universum het licht wordt ontstoken, dan gaat ergens anders het licht uit. Als iemand een fiets jat van een ander, krijgt ergens anders een levend wezen de gelukkigste dag van zijn leven.` Yin en Yang in het grote Al. 

Het universum is in balans. Als ergens een meer dan volwassen rechter een weegschaal weggooit, neemt elders iemand een risico voor zichzelf. Als ergens jongeren hun handen in de broekzak houden, wordt elders in de wereld hulp geboden. Dat geeft te denken. En als de partij van Sarkozy in Frankrijk de absolute meerderheid krijgt, dan verstart dat land door conservatisme. Wat komt er dan in beweging? Als Geert Wilders verstandig wordt, gaat Jan Marijnissen dan ineens psychotisch gedrag vertonen? Als onze jongeren massaal vrijwilligerswerk gaan doen, waar gaat er dan iets mis en wat is dat precies? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.evenwichtmaaktsterk.be

www.natuurlijk.evenwicht.nl

www.bartjeredtdewereld.blogse.nl

Zwei Minuten

 

Vanmorgen was het er. Het bericht dat Nederlanders positiever zijn gaan denken over Duitsers. Het omgekeerde kon je al veel langer horen. Ik denk dat het komt doordat de Duitse voetballers het de laatste jaren ook niet zo goed doen. Gisteren nog is Werner Bremen uitgeschakeld voor de een of andere titel van groot landsbelang voor de Bondsrepubliek en de president kon zijn tranen haast niet binnenhouden. Angela wel maar die heeft ook al teveel gehuild om nog een drup over te hebben. Met dank aan hamer en sikkel.

Ik zet altijd de nodige vraagtekens bij dit soort berichten  die gebaseerd zijn op “wetenschappelijk” onderzoek. Het is zo gemakkelijk om nietszeggende en maatschappelijk correcte antwoorden te geven dat de uitkomst ervan wat mij betreft regelrecht de groene container in kan. Ik denk tenminste dat het niet in de bruine thuishoort.

Veel interessanter vind ik het om te zien hoe mensen uit mijn directe omgeving reageren op Duitsers, op Duits en op het feit dat wij Duitse vrienden hebben. Die reactie is in de loop van tientallen jaren inderdaad wel veranderd in positieve zin. Zo heb ik mijn eigen “wetenschappelijk” onderzoek voor wat betreft onze gevoelens voor de oosterburen.

Heel opvallend was voor mij dat in mijn jeugd in Winschoten al Duitsers openlijk over straat liepen en met hun, toen nog, Volkswagen de grens over kwamen. Maar ja, Oost-Groningen was ook altijd al haast Duitsland. De havens van Delfzijl en Emden liggen bijna recht tegenover elkaar en genieten hetzelfde scheepsafval. Niet voor niets werd er dit jaar in de Duitse zusterplaats van Winschoten ook Koninginnedag gevierd. Je zou haast denken dat die Winschoters landverraders waren.

Ik denk dan ook dat indertijd juist voor hen de schok van de Duitse inval en het daar achteraan komende Nazimonster nog frustrerender geweest moet zijn dan voor Nederlanders die minder dicht bij de grens woonden. De vrienden van vroeger werden ineens aartsvijanden.

Ineens? Nou ja, dat is nog maar de vraag aangezien ons hele leven doorspekt is van denken in vrienden en vijanden. Sommigen onder ons hebben zelfs een vijandbeeld nodig om te kunnen bepalen wie zij zelf zijn. De auteurs op Nederkrant zijn daar voorbeelden van. Hetzelfde geldt voor alle anderen die alsmaar angst en haat zaaien, van uit welke positie dan ook.

In het tv-spotje over 4 en 5 mei klinkt aan het eind een stem die zingt “Vrede is het mooiste”. Ik geloof er geen barst van want anders zouden we er wel meer voor doen. Nog steeds begrijpen wij niet dat je niet voor de vrede kunt vechten, behalve tegen jezelf. Het zijn je eigen angsten en woede die je projecteert op “degene die je het eerst tegenkomt”.

In dat opzicht neemt. bijvoorbeeld, Iran de plaats in van degene die op straat op het verkeerde moment een bende vandalen ontmoet. In zo’n geval kun je natuurlijk wel je lijfsbehoud bevechten maar daar bewijs je de vrede geen dienst mee. Zodra je vecht is het met de vrede afgelopen. Vrede vraagt dus wel offers. Vrede moet je bewandelen en kun je niet bevechten.

Het zijn Gandhi’s woorden en niet de mijne: “Er is geen weg naar de vrede, vrede is de weg.” Moeilijk om naar te leven? Ja, maar ik geloof er wel in en in wezen sluit de uitspraak naadloos aan bij de befaamde woorden uit de Bijbel over twee wangen. Dezelfde gedachte, dezelfde ziel maar uit twee werelden. Daarin ligt het geheim van de vrede besloten.

Twee werelden die elkaar ontmoeten op een onvermijdelijke kruising. Op die kruising staan Duitsers met een krans in de hand te wachten tot zij worden toegelaten tot onze dodenherdenking. Persoonlijk heb ik ze al toegelaten want het verlies aan menselijke waardigheid en vertrouwen in wat de mens wil zijn, geldt voor alle betrokkenen Het verdriet van de Duitsers is mogelijk nog groter dan dat van ons. Ik zou hopen dat juist de ouderen die de oorlog hebben meegemaakt of geliefden hebben verloren, tot dat inzicht kwamen. Dan kunnen zij aan de weg beginnen die “Vrede” heet.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Relativiteitstheorie

Nog niet zolang geleden heb ik me voorgesteld hoe het zou zijn om multimiljonair te zijn. Om te beginnen leek het me heel gemakkelijk en rustgevend. Ik heb ook precies bepaald wat ik met al dat geld zou doen en als ik die prijs win, dan weet ik dus wat me te doen staat.

Kun je met een vrouw vrijen die zich niet wil laten verleiden (ik bedoel “vrijen en niet “verkrachten”)? Kun je vliegen? Vast wel, maar voordat het zover is, moet je je voorstellingsvermogen aan het werk zetten en dan…

Ooit zei een bergbeklimmer: “De hoogste bergtop bestaat alleen maar tijdens de klim. Als je eenmaal boven bent, is het gewoon de grond onder je voeten.” En daar begint de relativiteit. Als die bergbeklimmer zich van tevoren goed had ingeleefd in zijn positie boven op de berg, had hij al die moeite niet hoeven doen. Dan was de sensatie al aan hem voorbijgetrokken. Meer dan eens grijpen we naar datgene wat buiten ons bereik ligt en als we het hebben, valt het toch weer tegen.

Dat ligt wat anders voor degenen die op een dieptepunt zijn beland. Doodziek, psychisch in de kreukels en noem maar op. Als de weg omhoog is begonnen, tekent zich een heel nieuwe ervaring af. Meer dan eens blijkt dat mensen die doodziek zijn geweest, minder belangstelling hebben voor miljoenen, de onbereikbare vrouw, de kans om te vliegen of de bergtop. Zij zien in hun alledaagse leven de hoogste top en genieten van het uitzicht, en de rijkdom. 

Psychisch of fysiek relativeren zij ook de tragedies die zich in de wereld afspelen. Kortgeleden las ik van een man die op sterven na dood is geweest. Zijn lichaam kan zich afsluiten voor fysieke pijn, althans op het moment zelf. Bij mij ligt het weer anders.

Bij mij ligt de bron in het overlijden van mijn moeder toen ik 14 was. Omdat mijn vader zich geen raad wist en ik ook niet, hadden we niets aan elkaar. Zo waren we allebei eenzaam en hebben we in eenzaamheid ons verdriet verwerkt. Een dieptepunt, een tragische episode, dramatisch bij tijd en wijle maar ook eindig.

En nu denk ik dat mijn gevoel mij niet snel meer terug zal gooien in de diepste van de diepe putten. Ik heb me weinig aangetrokken van de aanslag op de Twint Towers in New York. Mensen gilden ineens dat de wereld was veranderd terwijl zij, in mijn ogen, zelf de wereld aan het veranderen waren. Niet die aanslag heeft de wereld veranderd maar de hysterische reacties daarop.

Toen Theo van Gogh werd vermoord dacht ik: “Dat heb je.” (Ik weet nog precies waar ik was, op de N 207 om iemand naar Schiphol te brengen)  Tot mijn verbijstering ontdek ik mensen die die moord nog niet hebben verwerkt. En zo vult het leven van anderen zich met treurmarsen, stille tochten, herdenkingen, desnoods aan een mijnramp van tientallen jaren geleden en ik zit het allemaal verwonderd aan te kijken.Wat bezielt die mensen dat ze alsmaar weer in herdenking en treurnis willen duiken?

En daarom denk ik dat het overlijden van mijn moeder zo´n diep dieptepunt is geweest dat niets nog echte indruk op me kan maken. Ik relativeer tragedies want ik ben op de hoogste top van het verdriet geweest. Ik heb gezien dat het de grond is waarop ik sta.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.panoramas.dk

Tragisch

Wie in god gelooft (als aanduiding van het bovennatuurlijke en niet van de Christelijke God) weet zeker dat god bestaat. Zijn  of haar geloof is naar eigen maatstaven daarvan het beste bewijs.

Wie niet in god gelooft, leeft in een onzekere wereld. Hij of zij kan niet bewijzen dat god bestaat maar ook niet dat die macht niet bestaat. Zeker niet naar eigen maatstaven. Eigenlijk gelooft hij of zij dus dat iets niet bestaat maar dat zegt niets.  Dat is wat ik te zeggen heb.

 

Kaj Elhorst (april 2007)

(En ik geloof dat de enige die nog vrede en liefde predikt de Dalai Lama is. Voor de rest hoor ik alleen maar wapengekletter en frustraties)