Een blauwtje lopen bij de VN

Gisteravond zag ik een klein plukje van één van die zogenaamde actualiteitenrubrieken zoals “Vier in het Land” of iets dergelijks. Twee sufpubers staan van achter een lessenaartje wat teksten uit hun hoofd op te dreunen met al dan niet schokkende beelden ondersteund. Deze keer ging het over hertjes die de gemeente Rotterdam niet kwijt kan. De buurt is bang dat de dieren naar de slager moeten vanwege de bouw van een nieuwe wijk. Voorafgaand daaraan ging het verhaal over een pedofiel die ergens in een wijk woonde en waarvan de woonplaats bekend was gemaakt door de gemeente.

Nou wil ik dat niet asociaal noemen maar wel onverantwoordelijk. Toegegeven, die pedofiel had nog al wat op zijn geweten maar nu hij weer vrij is, zal hij ook ergens moeten wonen. Dramatische verhalen over een pedofiel die eerder in die wijk woonde, doen daar niets aan af. En die herten? Als de gemeente ze naar de slager brengt, maak ik goulash van het college.

Het zijn relatief kleine, plaatselijke problemen. Heel wat anders dan Nederlandse soldaten die doodvallen als vliegen in het onherbergzame land van Afghanistan. Daar zijn ze neergezet door politici met zonnenbril en witte stok met rode banden. Mannetjes en vrouwtjes die wel eens de grens over zijn geweest maar nooit hebben begrepen dat mensen in een ander land er een andere manier van leven op na (willen) houden. De gedachte aan een vredesmissie gaat uit van het idee dat vreemdelingen, wij dus, het grote geluk over het land zullen brengen, In werkelijkheid veroorzaakt het een fusie tussen radicale moslims en nationalisten of liever `lokalisten`. Veel Afghanen beseffen niet eens dat ze in Afghanistan wonen maar ze kennen wel hun dorp en streek. 

Het voortdurende gebruik van de term  ” vredesoperatie” is mij een geslepen doorn in het oog. Vredesoperaties bestaan niet. Militairen voeren oorlog, dat geldt ook voor onze `blauwhelmen`. Wie oorlog voert, kan geen vrede stichten. Soms, heel soms kunnen legers omstandigheden creëren waaronder andere mensen vrede kunnen stichten en een deel van de problemen oplossen. Maar neem nu de Tweede Wereldoorlog. Die maakte een eind aan de gruwelijke moordpartijen op Joden. En waar heeft dat toe geleid? Een Joodse staat die Palestijnen onderdrukt. Het probleem is niet opgelost maar verplaatst.

De Koreaanse oorlog werd tenminste nog `oorlog” genoemd. Daarna kwam Vietnam, dat heette ook nog oorlog. Het was weliswaar geen VN-actie maar wel internationaal militair ingrijpen. Die actie leidde tot een verloren oorlog. In Cambodja kwamen de VN wel opdagen maar het is er nog steeds een zooitje. In Kongo zetten de VN “blauwhelmen” in en de moordpartijen zijn er aan de orde van de dag. In Rwanda moordden de mensen elkaar uit ondanks een “vredesmacht”, in Ethiopië en Eritrea staan legers klaar om elkaar op ieder gewenst moment in de haren te vliegen, in Somalië is nauwelijks duidelijk wat er aan de hand is, Israël hoefde maar te kikken en de VN-troepen vertrokken, in Oost-Timor breken moordpartijen uit zodra er een conflictje speelt op Cyprus houden VN-troepen de strijdende partijen uit elkaar die vooral door autoritaire regiems in Turkijke en Griekenland tegen elkaar waren opgehitst. Vrede is er niet.

En dan is er voormalig Joegoslavië. Bosnië vooral,  dat op een krankzinnige manier is opgesplitst in twee republiekjes die geen enkele overlevingskans hebben. Misschien, heel misschien lossen de inwoners daar zelf hun problemen op maar dat kost heel veel tijd. hetzelfde geldt voor Kosovo. Was er nog meer?

Kijk eens naar West-Europa, de moeder van het rationele denken en de vrede. De Baskische afscheidingsbeweging gaat weer bommen gooien en Walen en Vlamingen zouden elkaar het liefste door de fruitpers duwen. In Noord-Ierland regeren katholieken en protestanten nu samen. Maar hoe komt dat? VN-vredesmissie, Britse politiemacht? Welnee. De Noord-Ieren hebben zelf ingezien dat het zo verder niet ging. Zij hebben vooral zichzelf geholpen. Al jarenlang was de grote massa van Noord-Ieren het zat en langzaamaan hebben de “gewone” burgers hun zin kunnen doordrijven. En nu maar afwachten.

De “vredesmissie” in Afghanistan is in werkelijkheid een kapitaalverslindende oorlogsoperatie. Volgens minsister Verhagen zijn onze troepen in dat land hard nodig ter wille van onze veiligheid. Het erge is dat hij weet dat hij uit zijn nek kletst maar even zo goed dit soort lulkoek aan de goegemeente verkoopt. Het terrorisme laat zich niet genhouden door ons gestuntel in Afghanistan. Als terrorristen al oefenkampen nodig hebben, dan vestigen ze die met evenveel liefde elders: in Somalië, in Gaza, in Soedan, in onbegaanbare streken in Afghanistan en Pakistan en in ieder land dat ons wil pesten.

Ondertussen zijn we verontwaardigd over de geheime CIA-gevangenissen terwijl die onderdeel uitmaken van de enige doeltreffende aanpak van terreur, tegenterreur. Hoe te voorkomen is dat mensen daar onterecht verzeild raken, is een probleem op zich. Ontvoering van terroristen en hun `verdwijning` kan onrust in terroristische groeperingen veroorzaken en dat is dus een goed bestrijdingsmiddel. Voor de rest is een effectieve aanpak van terreur in eigen land of in de EU aan te bevelen. Oorlog voeren in Afghanistan en Irak is niet meer dan symboolpolitiek die de situatie in werkelijkheid verergert. “Onze jongens en meisjes” lopen er niet de wacht maar wel een blauwtje.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.landmacht.nl

www.oneworld.nl

www.scholieren.nrc.nl

www.verteranen-platform.nl

www.veteranen-online.nl

FC Hamas, dor als zand of groen als gras?

Vrijdagavond, een jaarlijkse bijeenkomst bij de chef redactie van de lokale krant waarvoor ik werk. Alle redacteuren en correspondenten zijn aanwezig. lekker weertje, lekker biertje, lekker hapje en een gezellige tafeldame. Een bijeenkomst zoals je die in een min of meer geregelde samenleving verwacht.

Het gezelschap is behoorlijk gemengd en onder de correpsondenten bevindt zich ook een aantal oud-militairen. Plotseling krijgt één van hen, heel actief in het voetbal, overduidelijk de kans om zijn stem te laten horen. Zijn boodschap is al even duidelijk: of je het nou leuk vindt of niet, Hamas laat in de Gaza zien hoe je problemen in het Midden Oosten moet oplossen. Met veel geweld, moord en doodslag dus.

Nu is mij duidelijk dat militairen niet bang moeten zijn voor een beetje geweld in de omgeving. Het zou zoiets zijn als een brandweerman die bang is voor vuur of onweer. Toch daagt de spreker mij uit en ik vraag hem welk probleem er in de Gazastrook eigenlijk is opgelost. “Hamas is de baas”, zegt hij kort en krachtig zoals dat bij een beroepsmarcheerder hoort. Halt, stop, plaats rust.

Tja, ik denk dat daar het verschil zit tussen het voetbal- of soldatendenken en  het denken van de politicus. De baas! Wat heb je eraan om de baas te zijn? Als je de baas bent, moet je daar iets mee doen. Dan moet je doelstellingen en vooral verbeteringen bereiken. Gebeurt dat niet, dan is binnen de kortste keren weer iemand anders de baas. Bij de soldaat hangt alles af van de verovering van een heuveltop. Wat het doel daarvan is, zal hem worst zijn. Het feit dat hij de heuvel heeft veroverd, is voldoende.

In dat opzicht lijkt de voetballer op de soldaat. Hij moet zorgen dat de bal zo vaak mogelijk in het doel van de tegenstander terechtkomt. Als het aantal doelpunten hoger is dan dat van de tegenpartij, hebben hij en zijn kameraden gewonnen. Dan is hij, met zijn club, de baas. Daarna volgt er niets meer want eigenlijk heb je er niets aan om de baas te zijn op het voetbalveld. Het gras gaat niet harder groeien, de tribune wordt niet automatisch schoongespoeld, je bent niet ineens van je aambeien af en je relatie wordt er ook niet beter door. Behalve dan bij Noppen en Naaldhakken.

De baas zijn, heeft nut als je er iets mee kunt bereiken en wat dat betreft ziet het er slecht uit voor Hamas. Zeker, oorspronkelijk waren ze goed op dreef. Door scholen en ziekenhuizen te bouwen, wonnen ze de harten van de mensen. Door onverzettelijk partij te kiezen tegen Israël, kreeg hun naam in eigen land nog meer glans. Maar hun belofte maakten ze, gelukkig, nog nooit waar: Israël van de kaart vegen. Nu ze de baas zijn in Gaza zal daarin weinig veranderen. Ze kunnen misschien een raketje meer afschieten dan vroeger maar daar krijg je op den duur ook de balen van.

Hamas heeft het groene gras onder eigen voeten al lang kapot gespeeld. De inwoners van Gaza zijn de groepering niet dankbaar voor het geweld van de afgelopen dagen. Tal van aanhangers hebben doorgekregen dat ook Hamas hen niet uit de rotzooi zal halen. Tenslotte lopen de grenzen tussen Hamas en Fatah nog al eens dwarsdoor families heen.

Nee, Hamas heeft helemaal niet laten zien hoe je een probleem in het Midden-Oosten oplost. Het heeft laten zien hoe je jezelf buitenspel zet. Maar wacht even! Dat probleem is misschien wel opgelost. Als Hamas buitenspel staat, zijn er meer mogelijkheden voor de oplossing van het conflict Israël-Palestijnen. Zoiets heet “je doel voorbij schieten”  en elke voetballer of soldaat kemt daarvan de risico’s.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onmacht.nl

www.hamas.org

www.geenstijl.nl

www.frontpage.fok.nl

www.nieuwnieuws.nl

www.nederkrant.wordpress.com

www.voetballen.jouwpagina.nl

Zero democratie

Al heel wat jaren kennen we de “nimby” mentaliteit. Als er een herberg voor dak- en thuislozen, een gevangenis of een school nodig is, zet die dan niet bij mij in de buurt neer. Angstdromen van rondslingerende zakjes cocaïne, spuiten en pillen worden ingezet om de bouw van de voorziening in de buurt te voorkomen.

Ja, als het moet dreigen we er zelfs mee dat de gevangenen zullen zorgen voor vernielingen in de buurt. En de buurt gelooft het. Ongeveer in dezelfde periode als de opkomst van nimby ontstond de “SHOP”, minder opgemerkt maar even zo goed een realiteit. De “SHOP” is de “Surely Human Obvious Performer”. Een andere benaming is de SHOW (Self Helping Overconscious Weirdo) of “ASK” (Alll Self Kicking”). Er zijn ook gezinnen die uit deze soorten bestaan en die worden dan weer NOW genoemd (No Outside Windows). Het containerbegrip voor al deze typen is IGNI (I Got No Ideals).

Het zal duidelijk zijn, de typeaanduidingen slaan allemaal op mensen die vooral bezig zijn zichzelf te helpen en veelal nauwelijks begrijpen dat er iemand naast hen woont. Burenruzies kunnen het gevolg zijn maar de invloed gaat veel verder.  In de politiek is dat wel heel erg merkbaar met een desastreuze uitwerking op de democratische fundamenten van de samenleving. Hard werken, geld verdienen en carrièremaken zijn dermate belangrijke richtingaanwijzers geworden dat veel mensen uitsluitend nog bezig zijn hun eigen problemen op te lossen. Ze willen niet worden lastig gevallen met de maatschappelijke nood van anderen. In dat verband is er ook het IGNITION type (I Got No Ideals Totally Ignorant Of Needs). Dat draait uit op ZERO (Zombie Earning Resources Overload).

Deze ZERO bepaalt voor een groot deel de samenleving. Hij of zij ziet de wereld als een loden last en stemmen of kiezen zijn geen voorrechten maar onaangename barrières op de weg om geld en goed te verwerven. De ZERO laat de samenleving dan ook graag over aan de politieke NERD (Non Earning Resources Dude). ZERO tolerance, zullen we maar zeggen. Hij of zij gilt alleen van de pijn als de NERD zou besluiten tot onverdoofd castreren. Dat wil zeggen, een verbod op voetballen of tv-kijken.

Zolang de ZERO geen last heeft van de NERD moet deze onaangetast blijven. Als er al heibel is, dan zijn het de mindere totempalen die omvallen. Dat is nu precies wat er bij VVD en PvdA gebeurt. Veel fouten, dingen die verkeerd gaan maar de leider is onaantastbaar. Niemand vraagt zich af of de leider wel een echte leider is en, wat belangrijker is, waarvan hij precies de leider is. Tot mijn schrik las ik over het liberalisme van Wouter Bos. Liberalisme? En ik maar denken dat de PvdA een socialistische partij was. Misschien zou het niet zo gek zijn om eens uit te zoeken wat voor partij de PvdA eigenlijk is. Wat de rode (!) draad in de partij eigenlijk inhoudt. Voor de VVD geldt niet veel anders. Mark Rutte zou een echte liberaal en internationalist zijn. Die combinatie is volgens de literatuur kletskoek. Liberalen zijn nationalistisch ingesteld, socialisten richten zich op de internationale gemeenschap. En zie, de Socialistische Partij herbergt een virulent nationalisme. 

Om de puzzelstukjes weer op rij te krijgen zijn leiders nodig. Dat wil zeggen mannen en vrouwen met een duidelijk ideaalbeeld voor ogen en een sterk analytisch en bindend vermogen. Zulke leiders ontwaar ik op het ogenblik nergens. Niet in de liberale PvdA en ook niet in de radicaliserende VVD. Voor de ZERO betekent dat totale ontreddering. Naast het ideaal is ook de leider hem of haar ontvallen.  Van ZERO wordt hij of zij NIHIL (Not Interested Human Individual Liability).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nieuwetijd.net

www.heinpragt.com

  

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl

Jerommeke, de achterlijke autonomen en de gluiperige globaliseerders

Sorry Marlous, ik heb van je gejat. Alleen maar een idee en geen fiets en bovendien zeg ik het nog eerlijk ook. Het kwam me zo goed uit. Jatten is een soort wereldwijd cultuurgoed geworden en het mag ook wel zolang je er maar een goede smoes voor hebt.

Kijk nu eens naar de “Autonomen”. Hun autonomie berust vooral op het zelfbedachte recht op vernietiging van andermans eigendommmen. Niet de grote internationals of de wereldleiders hebben van hen het meeste te lijden. Nee, het zijn de kleine, sappelende,  zwoegende winkeliers en ondernemers die letterlijk met de brokken zitten. Het is ook de “oppassende burger” (wat dat dan ook moge zijn) die er last van ondervindt. En verbaasd over zoveel tegenwerking van alle kanten, probeert hij of zij de eigen verantwoordelijkheid te nemen. Die wordt overigens wel door een gummiknuppel uit handen geslagen.

De “Autonomen” strijden tegen de globalisering, die dezer dagen weer eens vorm krijgt in de bijeenkomst van de allermachtigsten der aarde. Nou ja, machtig… het zijn ook maar zielige, zeurpieterige zeikerds, hoor. Compleet met jeuk aan de kont, urineleiderproblemen, maagzweer en aambeien (een aandoening die veroorzaakt wordt door het veelvukldig zitten op pluche). Heel die jeukerige  jetset wordt afgeschermd door politiemensen, blokkades, pantserwagens en al die andere symbolen van vrijheid, democratie, transparantie en participatie. Alleen het schuurpapier wordt doorgelaten, tegen de jeuk.

Wie het zich allemaal ziet afspelen, krabt  zichzelf onvermijdelijk achter het oor. Zou één van die zeurende zeikerds wel eens bij zichzelf te rade gaan en zich afvragen wie hij of zij eigenlijk vertegenwoordigt? Wie het goed meent met “het volk”, zou zich toch niet zo hoeven afschermen? Hij zou bejubeld en verafgood moeten worden. Het zou er uit moet zien als een paus die nieuwe heiligverklaringen uitspreekt.

“Wir sind das Volk” scandeerden de Oostduisters aan de vooravond van de val van de Muur. De communistische leiders waren vergeten wie het volk eigenlijk was en zagen zichzelf, dikgebuikt en wel, als de intellectuele voorhoede van de armzalige massa die ze zelf verder naar de verdommenis hadden geholpen. De G8 is niet meer dan het Politbureau van het “Vrije Westen”. Terwijl zij nog de laatste kaviaar met champagne opboeren, brult de massa buiten “Wir sind das Volk”. 

Ondertussen krijgen megalomane bedrijven volop de kans om elkaar op te slokken en daarbij met budgetten te smijten waarmee de honger in Afrika en de oorlog in Darfur in één klap tot een eind gebracht kunnen worden. Economische groei! Get lost! Er is trouwens nog nooit een bewijs gevonden voor de positieve uitwerking van bedrijfsconcentraties op de economie. Alleen de hijgerige peterpauldevriesachtige hebzuchtigen spinnen er garen bij.

Onder het mom van individualisering en particulier ondernemerschap krijgt een reeks van zelfbedachte mega-ondernemingen volop de kans om te spelen met nationaal gevoel, werkgelegenheid en sociale samenhang. Langzaamaan nemen mastodontische organisaties (bedrijven kun je het niet meer noemen) de plaats in van nationale staten. Democratische controle 0, belangstelling voor sociale cohesie en milieu 0, uitsluitend gericht op het vullen van de eigen, bodemloze maag. De inhoud daarvan wordt afgeschermd door kapitaalvretende afweersystemen, raketschilden genaamd, want de monsters zijn desnoods bereid elkaars maag leeg te vreten. Dat moet je zien te voorkomen.

Ik zou hier in kunnen gaan op de absurditeiten rond ABN Amro maar dat kost me gewoon teveel tijd en plaats. Wie het horen wil, komt maar met me praten. Wat zeker is, is dat we van de drogreden van economsiche groei  af moeten. Het zou waarschijnlijk goed zijn te werken aan economische krimp: minder overhead, minder hoge kostprijzen, minder hoge lonen, meer kleine zelfstandigen, minder druk op het milieu en vooral minder G8.

En natuurlijk, er zijn altijd profeten die het beter weten en zeggen dat het niet zo’n vaart zal lopen. “We zijn er immers zelf bij.” Ja en? Dat is nu juist precies het probleem. We zijn er bij en laten het maar voortgaan omdat we worden gechanteerd met werkgelegenheid en welvaart. En als dat niet meer helpt, dan begint één van de zeurderige zeikerds wel iets te roepen over terrorisme.

Terrosisme waarvan de inwoner van de gemiddelde stad of het gemiddelde dorp geen last heeft. Die heeft alleen maar ellende van opdringerige projectontwikkelaars, uitbreidende bedrijven die meeuweneieren platwalsen en uit hun krachten groeiende vliegvelden. De lokale gemeenschap heeft last van internationale ontwikkelingen en daar zijn lokale bestuurders zich nog veel te weinig van bewust.

Kortgeleden wenste de gemeenteraad van mijn gemeente een motie niet te bespreken die een internationale zaak aanging. Dat is al jaren zo en het indienen van de motie was dan ook ondoordacht, ja zerlfs een beetje Weltfremd. Toch zou het goed zijn als gemeenteraden zich beraadden op standpunten over internationale zaken en een manier om daarmee om te gaan. Duurzame afzijdigheid is nauwelijks vol te houden. Dat betekent politiek denken met verdieping.  Juist nu de politieke partijen aan invloed inboeten, is de inbreng van gecontroleerde, lokale vertegenwoordigers van belang.

Niet een wilde motie  en ook geen verwijten in de richting van andere partijen maar een zorgvuldige analyse van de mogelijkheden kan de weg daar naartoe zijn. Een noodzakelijke weg want, globalisering of niet, mensen in de hele wereld hebben wel meer met elkaar te maken gekregen dan in het verleden. Wie zijn autonomie wil behouden, moet daarvan doodrongen zijn. Met z’n allen kunnen lokale bestuurders op die manier de kracht ontwikkelen van Jerommeke en autonome relschoppers en G8e afgevaardigden met de koppen tegen elkaar beuken. Hier, op het dorpsplein ligt het fundament van de macht. Wir sind das Volk!

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.globalisering.nl

www.indymedia.nl

Mijn vrijheid om een trut te zijn

Vanmorgen bij het ontbijt zette mijn vrouw een nieuw soort dieetmargarine op tafel. Voor mij is dat niet direct noodzakelijk want van de week zei de dokter mij dat ik de bloeddruk heb van een jonge bok.  Mijn vrouw houdt niet van gewone margarine. De nieuwe soort margarine smaakt meer naar roomboter en dat vindt ze wel lekker. Tja…haar vrijheid.

Even later probeerde ik de nieuwe margarine ook en ik moet toegeven, ze was lekkerder. Dat gaf ik ook toe en toen nam mijn vrouw meteen de kans te baat: “Zal ik die dan ook maar voor jou kopen?” Ik had nog geen beslissing genomen en dat vertelde ik haar waarop ze besloot: “Dus je kiest voor de oude?” Nee, dat was niet het geval. Het feit dat ik niet kies voor het nieuwe, wil niet zeggen dat ik een keuze doe voor het oude.

Vrijheid zit ingewikkeld in elkaar maar je kunt best kiezen voor oud en nieuw tegelijk. Vandaag St Nicolaas (nou ja…vandaag)  en morgen het suikerfeest (nou ja…morgen). Aan het einde van de meimaand is het mooi om eens te evalueren. Niet voor niets begint de maand met drie dagen die veel met vrijheid te maken hebben: de dag van de Arbeid, de dodenherdenking en bevrijdingsdag. Dat hebben ze toch maar niet in het buitenland. Zo, die zit!

Middenin de lente, het begin van het nieuwe leven, drie dagen voor de vrijheid. Is dat geen mooi symbool? Op 4 mei gaat het om de mensen die zó kwaad werden van de onvrijheid dat ze hun leven offerden voor de vrijheid van anderen. Op 5 mei vieren we dat we die vrijheid mogen genieten en op 1 mei  geven we te kennen dat alle mensen in de hele wereld vrijheid verdienen.

Prachtige symboliek en nu de praktijk. Wat doen we met die vrijheid?  Wie niet het rechtvaardigheidsgevoel, de moed of de doodsverachting heeft meegekregen van de verzetsstrijder, die zal zich aanpassen. Misschien heeft hij of zij wel het idee dat de ellende op die manier het snelste voorbijgaat.

Is zo iemand dan `fout`?  Wie niet kiest voor de vrijheidsstrijd, kiest voor onderdrukking? Ben je fout als je bunkers bouwt voor de onderdrukker en het geld gebruikt voor de evacuatie van vrienden en familie? Ben je fout als je drie Joden verraadt en er daarmee twintig redt? Ben je fout als je dienst neemt bij de Waffen SS om weerstand te kunnen bieden aan het oprukkende monster van het Stalinistisch Communisme? 

Niks dan vragen! Uiteindelijk, vermoed ik,  gaat het erom dat je de kans krijgt en neemt om jezelf te zijn. Wie zichzelf kan zijn, heeft ook ruimte om open te staan voor het nieuwe, het suikerfeest bijvoorbeeld. Maar wat doet Geert Wilders dan met zij Partij voor de Vrijheid? Hij gooit deuren dicht en viert uitsluitend St. Nicolaas. Vooral geen nieuwigheid. In gesprek met Wilders’ volgelingen hoor ik vaak dat de multiculturele samenleving als los zand aan elkaar hangt omdat groepen mensen niets met elkaar te maken willen hebben. Dat is de ultieme truttigheid.

Daar staat tegenover dat elke trut de vrijheid heeft om trut te zijn. Natuurlijk. Aan die tolerantie van mij komt pas een eind als de Partij voor de Truttigheid probeert mijn leven te bestieren. Mij de kans te ontzeggen om vandaag St. Nicolaas en morgen het suikerfeest te vieren. En waarom doen ze dat eigenlijk? Mogen ze geen Sinterklaas en Kerstmis of carnaval vieren? Mag Geert Wilders, als hij dat wil, niet aan gay-parade meedoen? Mag hij geen achttiende eeuws kapsel dragen? Mag hij zich niet vol laten lopen met drank en mag hij niet gaan kijken naar die wanstaltige evenementen die voetbalwedstrijd worden genoemd? O ja, zeker, hij mag dat allemaal en zijn truttige volgelingen mogen dat ook. Ze mogen alleen maar niet komen aan de vrijheid van anderen.

Ze moeten me alleen maar niet te diep in de ogen kijken. Wie dat doet, treedt binnen in het allerbinnenste van de ander. Of het nu een zilverrug is of een mens. In de ogen kijken is zo belangrijk omdat het oog naast het gevoelsorgaan het enige zintuig is dat beide partijen tegelijkertijd en aan elkaar ervaren. Je kunt nog zo je best doen maar het lukt bijvoorbeeld nooit om een ander in de oren te horen of in de neus ruiken (wat ook wel weer erg smerig klinkt). 

Diep in de ogen kijken en daarmee mijn gedrag bepalen. Daar houd ik niet van. Ik beleef vrijheid als: ’s Morgens om kwart voor zeven opstaan. Om zeven uur met de hond wandelen, om half acht aan het ontbijt en om kwart over acht aan het werk. Op zondagochtend vóór het beieren van de kerkkokken terug zijn met de hond en capuccino maken. Margarine eten waarvoor ik misschien niet eens echt hebt gekozen en, op verkiezingsdag, stemmen op een partij waarmee ik het lang niet altijd eens ben. Elke dag ervaren dat je jezelf weer beperkingen kunt opleggen. Misschien klinkt dat truttig maar het is dan wel mijn truttigheid.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onderzoekjegrens.nl

www.durfoverjegrens.nl

Joost Eerdmans als trol

Eén van de allerergste voorstanders van het recht op vrije meningsuiting is een blogger uit Alphen aan den Rijn onder de naam `Alphenaartje`. Althans, de taal die hij uitslaat, is alleen maar verklaarbaar als je een belediging te allen tijde aanvaardbaar vindt. Zelf kan hij niet zo goed tegen weerstand want hij heeft mij al geruime tijd van zijn blog verbannen. Bij elke reactie krijg ik de irritante mededeling `Je mag geen reactie achterlaten`.

Irritant maar ook om te lachen, te glimlachen wel te verstaan. Alphenaartje heeft mij tot trol verklaard en dat betekent dat hij niet tegen mijn plaagstootjes kon. Geen beledigingen maar plaagstootjes. Je ziet dat wel meer bij grote voorstanders van het recht op vrije meningsuiting. Naast Alphenaartje behoort ook kamerlid Joost Eerdmans ertoe.

Hij vindt dat er in Nederland een recht op beledigen moet komen. Iedereen moet naar hartelust mogen Godlasteren, Majsteitschennis plegen gelovigen kleineren. Joost denkt dat je alleen gelovige mensen op hun ziel kunt trappen. In een tijd waarin hij en zijn aanhangers alles doen om huiselijk geestelijk en lichamelijk geweld te bestrijden, schijnt hij op straat alles toe te willen staan Dus dat wordt in de voetbalstadions weer naar hartelust kankerhoer en tyfusjood roepen. Met dank aan onze volksvertegenwoordiger.

Hij heeft natuurlijk groot gelijk want voetbalsupporters en de rest van Nederland zijn volwassen genoeg om een feestje te vieren als hun voetbalclub een bekertje wint. Dan gooien ze de ruiten in en trappen ze de boel kort en klein bij de eerste de beste winkelier in de buurt. Net goed, denkt Joost.

O nee, toch niet! Hij vindt al jaren dat vandalen zwaar gestraft moeten worden maar begrijpt niet dat brute gedachten en grof taalgebruik uiteindelijk ontaarden in onbeschaafd en beestaardig gedrag. Daar ben je volksvertegenwoordiger voor met een forse portie verantwoordelijkheid voor de samenleving.

Natuurlijk kan deze drager van Pim’s gedachtengoed niet nalaten zijn eigen profeet nog even in herinnering te brengen en die vreselijke moord op Theo van Gogh. Jahaa, ze worden door Joost bijna op één lijn gesteld. Voor zover Pim bespottelijke opvattingen had over een dominante cultuur, klopt dat ook wel. Voor de rest was het geblèr van Theo en in zijn kielzog de krijgsvrouwe van Somalië niet om aan te horen.

Nee, ik ga niet zeggen dat ze hun lot over zichzelf hebben afgeroepen. Van een volksvertegenwoordiger verwacht ik echter wel een oproep tot verantwoordelijkheid, geen stimulans om elkaar op straat allemaal maar voor rotte vis uit te gaan schelden.

Ik zeg het nog één keer, hoewel niet de laatste keer vrees ik: Het recht op vrije meningsuiting is in het leven geroepen om burgers de kans te geven te zeggen wat zij willen zonder dat de staat ze daarvoor in het cachot gooit. Voor burgers onderling is er van zo’n recht helemaal geen sprake, ook niet volgens de grondwet. Voor de verhoudingen tussen burgers geldt respect als uitgangspunt en dat betekent dat je leert je te beheersen.

Zelfbeheersing lijkt mij niet alleen prettig voor een ander, je wordt er zelf ook een beter mens van. Ik denk dat je hele gedachtenpatroon er mooier en eerbiedwaardiger uit gaat zien als je niet om de haverklap naar schelden en vloeken afglijdt. Misschien is dat zelfs “beschaving” te noemen en dat is iets dat je toch wel van een volksvertegenwoordiger mag verwachten. Ja, Alphenaartje, als ik een trol ben dan weet ik mij in het goede gezelschap van Joost Eerdmans. Maar ja, de LPF kon er dan ook wat van…

Tot sterkte

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.users.pandora.be

De oplossing is ondiep

Vanmorgen was een psycholoog op bezoek bij het nationale tuttebelletje van GMNL en hij kwam met een opmerkelijke mededeling: kinderen hebben meer last van een scheiding dan we dachten. Nou, dat dacht ik al.

De psycholoog meende dat ouders in gedeeld ouderschap zich meer zouden moeten kunnen inleven in de problemen van hun kind. Minder ruzie maken ook. Ja, dat haal je de koekoek. In verreweg de meeste gevallen waren de ouders niet eens in staat zich in te leven in de situatie van hun partner en leidde dat tot ruzie maken. Als ze wat meer empathie hadden gehad, was er geen scheiding gekomen. Pas op: de meeste gevallen maar ook weer lang niet allemaal.

Gebrek aan empathie en ruzie liggen naast elkaar en ze blazen zelfs het bestuur van de PvdA op. Die partij gaat op het ogenblik door een diepe crisis, iets dat partijen allemaal op hun beurt meemaken. Een diepe crisis maar de oplossing ligt minder diep, misschien wel ondiep al moet je daar wel diep over nadenken.

Ik heb niets tegen Wouter Bos maar als hij zegt “Mensen mogen veel verdienen, vooral als we er allemaal beter van worden”, dan wordt het mij ook een beetje te gortig. Kan hij mij alsjeblieft duidelijk maken wat ik beter ben geworden van de bonussen van Anders Moberg en Rijkman Groenink?

Kan hij dat alsjeblieft ook even gaan uitleggen in de wijk Ondiep in Utrecht? Echt uitleggen, bedoel ik. Zodat die mensen daar ook denken: “Verrek zeg, die zakkenvullerij van die topmanagers heeft ons wel heel veel voordelen  opgeleverd.” Jahaa, want in die termen denkt dit verongelijkte deel van de PvdA-achterban. En terecht natuurlijk. Vage praatjes voor de vaak, daar heeft niemand wat aan. Idealen zijn een mooi bindmiddel maar ze kunnen niet zonder gezamenlijke belangen.

“Als we er allemaal beter van worden”, dat is een kreet die wijst in de richting van de brede volksstroming die de PvdA had kunnen worden. Maar wel héél vaag. Dat woordje “allemaal” daar zit het hem in. Dat suggereert dat straten vol werklozen en uitkeringstrekkers op hun knieën naar het huis van Groenink moeten trekken en een kaarsje branden. Wij zijn zo dankbaar! “De man heet natuurlijk niet voor niets Rijkman. “Hij wel”, zo zullen ze daarbij in stilte denken.

Wouter staat voor het probleem de twee belangrijkste elementen in de PvdA bij elkaar te houden. Dat kan misschien wel maar dan zal er toch íets moeten zijn dat die twee lagen bindt. Niet het oppervlakkige gepraat over “wat die ondernemers doen is goed voor de werkgelegenheid”. Nee, concreet, een doel om naar te streven. Een gezamenlijk doel om naar te streven. Als zo’n gemeenschappelijk ideaal van “Jan met de Petten en Truzen zonder Hoed en aan de andere kant de “doctorandussen” zich niet vermengt met een gemeenschappelijk belang, dan komt er straks een grote olifant die het sociaaldemocratische kaarsje uitblaast.

Dat zou niet goed zijn voor Nederland maar wel een logische ontwikkeling. Het vergaat de PvdA dan als de ABN Amro die bijna letterlijk tussen Scylla en Charibdis koerst. In  het beste geval, valt de partij dan in twee delen uiteen die ieder, al dan niet, weer op zoek gaan naar fusiepartners. De strijd om het sociaaldemocratische gedachtengoed barst daarna in volle hevigheid los en die wordt gewonnen door…de SP.

Empathie, invoelingsvermogen in de ander, dat hebben beide elementen binnen de partij nodig. Nu is empathie zo ongeveer het moeilijkste wat er in de wereld bestaat. Verplaats je in andermans positie. De burgemeester van mijn gemeente heeft in zijn  Burgerjaarverslag zijn ambtenaren daartoe opgeroepen. Of hij daarmee een roepende in de woestijn zal zijn? Voor zover ik hem ken niet maar of zelfs zijn daadkracht voldoende zal zijn om de boodschap in de hersenpan van zijn medewerkers te laten landen? Het blijft de vraag.

Empathie is nodig in alle geledingen van de PvdA, een breedgedragen invoelingsvermogen. Ga er maar aan staan. Eén ding is zeker: als het nu niet lukt, dan zal het nooit meer lukken. !

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mensinwereld.nl

www.carrieretijger.nl

Van hardhout tot teer

Houtkap in de hele wereld verontrust mij al heel lang. Gebieden als Borneo, Noord-Oost India, uitgestrekte delen van Zuid-Amerika en Afrika en niet te vergeten Irian verliezen in hoog tempo hun natuurlijke begroeiing. Ooit zei Gandhi dat de wereld voldoende hulpbronnen had om de noden van de mens te dekken maar niet voor zijn hebzucht. Daar trekken we ons met z’n allen natuurlijk helemaal niets van aan want wat is het woord van zo’n half seniele, jurkdragende oude man nu waard? (ironieteken) Overigens heeft diezelfde man wel de bijl aan de wortel van het Britse imperium gelegd, misschien was het toch niet zó ’n sukkel?

Ongetwijfeld had dezelfde Gandhi zich ook tegen die ongebreidelde houtkap gekeerd. Misschien wel omdat hij verwantschap voelde met de levenskracht en vanzelfsprekendheid waarmee bomen groeien. Anders dan mensen probéren zij niet te groeien, ze groeien of gaan dood. Punt. Bomen kennen geen frustraties maar sterven wel als het oorspronkelijke zaadje op verkeerde bodem valt.

Mensen hebben een langere weg te gaan en dat bleek mij gisteravond tijdens de vergadering van de raadscommissie weer. Eén van de raadscommissieleden heeft zich de afgelopen jaren een onverwoestbare boom getoond in het politieke bestel van mijn gemeente. Echt tot grote bloei kwam zij echter nooit en dat kwam misschien wel doordat ze steeds weer kans zag de verkeerde bodem te kiezen. Wie brandt van politieke ambitie moet een goede haardplek uitzoeken.

Wie brandt van politieke ambitie moet een plek kiezen waar hij of zij kan vlammen, als een Paasvuur met veel publiek. Daarom is het verstandig eerst te kijken waar het meeste publiek te vinden is en pas daarna tot ontsteking te komen. De hardhouten boom over wie ik spreek heeft verkeerd voorgesorteerd. Aanvankelijk koos ze voor een partij die weliswaar sympathieke denkbeelden hanteert maar veel te intellectualistisch is om ooit de grote massa aan te spreken.

Toen de superintellectuelen van haar vroegen zichzelf om te kappen om plaats te maken voor nieuwe aanplant, begon de neergang. Ze koos voor een eigen stekkie, een soort onbewoond eiland. Als enige boom midden op het eiland kan zij alleen maar dienen als vlaggenmast voor schipbreukelingen.

Dat wil niet zeggen dat het vuur van de ambitie uit haar is verdwenen. Nee, het brandt nog en verteert haar van binnen. Dat is de indruk die ik krijg. Daarom ging ze gisteravond uitgebreid een discussie herhalen die al twee keer eerder was gevoerd. Op die manier duurde de vergadering voort tot bijna in de kleine uurtjes en moest een agendapunt worden afgevoerd. Maar hoe dan ook, ze had opnieuw gevlamd.

Daarbij merkte ze niet hoe de laatste restjes hardhout het einde naderden. Het wordt langzamerhand tot een massa van taaie teer. Dat vlamt wel een beetje maar het brandt niet meer. Politiek kan een mens opbranden en ambitie kan de ziel verteren. De vraag is of er bijtijds een spuitwagen arriveert om te redden wat er te redden valt. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Integendeel, er lijken vooral ogenschijnlijke brandweermannen klaar te staan die op het meest ongewenste moment de deuren en ramen openen.

Was al die vertraging alleen het gevolg van brandende ambitie? Eigenlijk wel, ook bij anderen. Toch vrees ik dat het hardhout de belangrijkste brandstof was en dat stemt mij eigenlijk heel droevig. Daarvoor ben ik teveel gesteld op het materiaal.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

De zin van de onzinnigheid

Ja, de zin van de onzinnigheid en dat al in de eerste zin. Hoe verzint iemand zoiets? En toch…de lezers van mijn drie vorige columns hebben zich kunnen verkneukelen  in de onzinnigheid. Dat lijkt zo op het eerste gezicht de betekenis van onzinnigheid: lachen.

Nou, dat is nog maar de vraag. Vanmorgen las ik met grote blijdschap in de meest volkse krant van Nederland dat René Cuperus het met mij eens is. Dat is belangrijk want wie ben ik nou helemaal? René Cuperus is medewerker van het wetenschappelijk instituut van de PvdA, de Wiardi Beckmanstichting. Cuperus is dus iemand en hij zegt dat er een te grote kloof is tussen het kader van de partij en de “gewone” achterban.

Je zou ook kunnen zeggen: de doctorandussen en de Jannen met de Pet. Je kunt je afvragen waarom hij dat nu pas zegt maar misschien is het een jong vogelken. Zonder mezelf op de roodborst te willen kloppen, kan ik zeggen dat ik die kloof twaalf jaar geleden al zag. Niet alleen bij de PvdA maar ook bij andere partijen.

Het konijn uit de hoed was “Jip en Janneketaal”. Ineens moesten politici zich gaan uitdrukken in een soort Nederlands die ook begrijpelijk is voor negenjarigen (volgens psychologen een bijzonder lastige leeftijd). Ik heb daar nooit iets van geloofd want de inhoud van de boodschap verandert daardoor niet en dat is nu juist wel de bedoeling. Bovendien leidt ze tot belachelijke uitglijders zoals die van Rita Verdonk “Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben recht door zee.” Over onzinnigheid gesproken!

Wie in Jip en Janneketaal uitlegt dat de omgewoelde binnenstad goed is voor ontwikkelingen in de toekomst en natuurlijk de economie en dus de werkgelegenheid, maakt nog steeds niet duidelijk waarom al dat “gewone volk” jarenlang in de rotzooi moet leven. Zonder werk, trouwens. Tegen de tijd dat “de toekomst” is begonnen, gaan ze in de AOW!

De inwoners hebben niet anders dan hun buurt en wijk. Daar is het nu al sinds jaren een zooitje vanwege die belangrijke toekomst met z’n werkgelegenheid en vooraan lopen in economisch opzicht. Moet hun levensgeluk worden opgeofferd aan een stralende toekomst van kenmniseconomie en beursgang waarin medewerkers worden ontslagen terwijl de bedrijven vette winsten maken? Is dat geloofwaardig? De PvdA weet niet hoe ze met dat probleem om moet gaan en de buurt radicaliseert.

 Dat is gek want de afgevaardigden van deze partij hebben de taak ook het “gewone” volk te vertegenwoordigen. Zij lezen nu wel vaak Jip en Janneke en proberen zich die taal aan te leren maar ze praten nog steeds over zaken die het “gewone” volk niet interesseert. Daar leeft vooral één grote vraag: “Waar is mijn sociale nest?” Het “gewone volk” heeft het gevoel te worden opgeofferd aan een toekomst die mijlenver over de horizon ligt. Dan kun je tienduizend keer zeggen dat het niet zo is, het geloof leeft voort en de kloof gaapt verder.

Boven die kloof heeft Geert Wilders een hangbrug gespannen, gammel maar begaanbaar. Jan Marijnissen heeft een iets soliedere houten brug getimmerd. En zie: het volk kwam in groten getale, hoorde deze profeten aan en zij knikten dat het waar was en zij zagen hun wensen op ongelofelijke wijze vermenigvuldigd en vervuld. Althans, zo lijkt het.

Voor Cuperus, Van Hulten, Bos en Tichelaar en al hun volgelingen (en voor veel andere politiek partijen, de VVD voorop)  kan dat in de praktijk niet moeilijker zijn. Meer gerichtheid op het heden en minder op de toekomst. Vanwaar toch die eeuwigdurende leus ‘we moeten klaar zijn voor de toekomst”? Me dunkt, er zijn redenen genoeg om klaar te zijn voor het heden maar daaraan ontbreekt het in ruime mate.

 Minder collectieve luchtkastelen in de vorm van Betuwelijnen en HSL’s  en meer stoeptegels en hondenpoep, dubbele nationaliteiten, leegstaande woonwijken, verstoorde buurten,  hoofddoeken en…

Daar zit de zin van de onzinnigheid. De onzinnigheid die op diverse weblogs over het volk wordt uitgestrooid is een rijke bron van informatie voor iedereen die dit land wil besturen. Daar komen de ergernissen en onderwerpen aan de orde die ons volkje bezighouden. In rechtsradicale, racistische en ook gewoon “volkse” publicaties. Daar gaat het over de vraag of de opzet van gemengde woonwijken bijvoorbeeld wel gaat leiden tot het gewenste resultaat. Daar blijkt dat zo’n mix soms eerder tot conflicten leidt dan tot integratie. Daar komen de problemen van Jan met de Pet over zijn werk, gezinsverbanden, woonbuurt en voeding aan bod.

Het heeft geen pas om die signalen, hoe radicaal ook, terzijde te schuiven. Zij zijn een teken aan de wand dat wordt afgegeven door een volk dat zich onbegrepen en vergeten voelt. Politici moeten er rekening mee houden en oplossingen zoeken zonder radicaal te zijn. René Cuperus en de anderen zouden er dan ook eens vaker daar moeten kijken.

Weg met de academische modellen en terug naar de solidariteit met hen die in het gedrang komen in de alledagelijksheid van hun bestaan. De onzinnigheid kan daarbij als gids dienen zonder haar over te nemen. Solidariteit met mensen in achterstandswijken heeft gevoel nodig, idealen die herkenbaar zijn. Wie verstandige dingen zegt, mag het gevoel niet vergeten.

En tot slot. Ik las kortgeleden dat de PvdA mikt op meer deskundigheid en verjonging. Het laatste beschouw ik als een redelijk loos begrip, zoals ik al eerder aangaf. Het eerste is vaag. Welke deskundigheid? Deskundighieid van de tekentafel of van de zieleroerselen van Jan met de Pet? Als het aan mij ligt, is die laatste deskundigheid voorlopig het eerste aan de beurt.  

Dat kan vorm krijgen door de fractie een betere afspiegeling van de samenleving te laten zijn. Weliswaar is ze in toenemende mate meer cultureel samengesteld en zitten er vrouwen in maar hoe zit het met het percentage Jan met de Petten? Juist in een grote fractie kan hun invloed de juiste sterkte krijgen. Oftewel: de teksten zijn begrepen, het commentaar is relevant. 

En als uitsmijter: dit is geen pleidooi voor pragmatisme of rechtsradicalisme. Beide beschouw ik grotendeels als onzinnigheid. Het is een pleidooi voor solidariteit van politici met mensen die daar de meeste behoefte aan hebben.

En als allerlaatste uitsmijter: doen ze dan helemaal iets goed bij de PvdA? O zeker wel, het idee van wijkgericht werken is uitstekend, Het sluit naadloos aan op het bovenstaande maar … de uitwerking moet gericht zijn op het nu, niet op de lange termijn.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nu.nl

www.fos.socsol.be