Oranjegekte (3)

Leuk buurtfeestje geweest bij ons in de buurt. De buurtbewoners hebben meteen de hele straat volgehangen met oranjegekleurd plastic. Overdag was er iets met kinderen en ’s avonds disco voor de ouders. Nou ja, dat viel wel tegen. Er was een tent neergezet voor het dansen maar later op de avond was daar niemand. Ik zag nog wel een paar kwijnende kaarsjes op tafels en ik hoorde wat stemmen, gemengd met glasgerinkel.

Natuurlijk ben ik niet geweest. Ik zou niet weten wat ik er moest. Voor het overgrote deel van het jaar erger ik me rot aan het gedrag van een aantal buurtbewoners en dat gaat door zo’n feestje echt niet verdwijnen. Natuurlijk, ik kan ze er heel eigentijds op aanspreken maar nut heeft dat niet. Nog kortgeleden wees een bevriende buurman een paar buurtbewoners op de ellende die hun loslopende honden veroorzaken. Niet alleen zijn ze lastig voor passanten maar ze kakken ook bij verschillende mensen in de tuin. “O, maar wij zijn nette mensen hoor”, was het antwoord. Discussie gesloten. Twee dagen later vond ik een drol die dikker en langer was dan het lijfje van mijn eigen hond in de poort achter mijn huis liggen.

Echt, ik heb niet zoveel problemen met hondenpoep. ik vind het wel vervelend als eenvreemde hond in mijn tuin zit te te kakken en het denigerende gedrag van de baasjes irriteert me nog meer. Het zijn dezelfde buurtgenoten die nu de hele buurt oranje hebben gekleurd en waarschijnlijk binnen enkele minuten beginnen met hun getoeter. Tenminste, als die Oranje ballen er bij de Blauwe jongens van Berlusconi één in krijgen.    

Buurtfeestjes schijnen goed te zijn voor de sociale samenhang maar ik zou niet weten waarom dat zo kan zijn. Een berg mensen die zich uit verveling verplicht met elkaar vermaakt, kan nauwelijks een bron zijn van nauwere contacten in de buurt. Ik heb er wel ruzies uit zien voortkomen. Dat is natuurlijk niet zo moeilijk als de meest populaire jongen van de buurt met de vrouwen van de wat minder in het oog springende buurmannen aan de haal gaat.

En dan, de volgende ochtend zag ik één van mijn buren die het gezicht heeft van een afgeleefde lorre-papegaai op de plek des onheils rondlopen, gekleed in een oranje t-shirt met het opschrift “Staff”. Het ontbrak er nog maar aan dat er geen “Famous Coach” op was afgedrukt, t-shirts waarmee mijn favoriete whiskymerk probeerde de bierdrinkers van hun gewoonte af te krijgen.

Nee, ik vind sociale samenhang best aardig maar daarvoor is toch echt iets meer nodig dan een gaar gestoomde kerstkalkoen met een t-shirt aan en een tent met overjarig pubers aan de lach. Sterker nog, ik vind ook dat meer sociale samenhang een goede zaak zou zijn. Hoe je dat zou moeten stimuleren? Daarover wil ik met iedereen van gedachten wisselen, hoewel met iedereen? Ach ja, waarom ook niet. Desnoods zelfs met een lid van de staff.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Nog geen doelpunt, trouwens! Het is nu acht miniuten aan de gang. Alles is nog stil.

 

Service

www.famousgrouse.co.uk

www.famousgrouse.nl

www.cgi.benl.ebay.be/WHISKY-PICHET-JUG-THE-FAMOUS-GROUSE-SCOTCH_W0QQitemZ130223663467QQihZ003QQcategoryZ3924Q

www.mhammie.blogspot.com/2006/09/great-video-on-famous-grouse.html

www.famousgrouse.hyves.nl

www.scot-spot.blogspot.com/2005/11/famous-grouse.html

/

Blij zijn met elkaar

Nog niet zolang geleden was ik op een bijeenkomst waar de wijkagent werd aangeduid als “bromsnor.” Voor wie die naam niet kent: Bromsnor was de dorpsveldwachter in een tv-serie uit de tijd dat er alleen nog maar publieke omroepen waren en niemand werd gestoord met gestoorde reclames. Zwart-wit tv en een kopje koffie op de bank. Dat “bromsnor” klonk tijdens die bijeenkomst een beetje folkloristisch en daardoor ook wat denigrerend. Zonder heimwee naar het verleden te krijgen, zou het toch goed zijn om de voordelen van Bromsnor nog eens onder de loep te nemen. Ik maak me sterk dat ook politici die voordelen wel kennen maar daarmee niet te koop willen lopen. Dat heet “oubollig” te zijn en dat is een ander woord voor “psychologisch verantwoord”. Tja, welke politicus of politica zou zich daaraan schuldig willen maken?

In plaats van “oubollig” valt ook wel eens het woord “niet meer van deze tijd” of “een gepasseerd station”, termen die bij voorkeur worden uitgesproken door mannen en vrouwen die schijnen, niet blijken, te weten hoe de toekomst er uit zal zien. En dat nog wel zonder kristallen bol. 

Toch blijkt met enige regelmaat dat zij helemaal niet zo’n heldere kijk hebben op de toekomst en daarom moeten allerlei plannen steeds weer worden bijgesteld. Politici dekkenzich tegen kritiek op dat punt in door de kreet “dat zien we dan wel weer” of “als, als, as is verbrande turf” en dat soort dooddoeners. Een belangrijke oorzaak van onverwachte ontwikkelingen in de loop van de tijd is al heel lang geleden ontdekt in de sociologie “the human factor”. Het gedrag van mensen is nu eenmaal minder voorspelbaar dan het weer. En dat kost al zoveel moeite. Gelukkig maar, zou ik denken want mensen zijn dus geen geprogrammeerde robots.

Tot ieders stomme verbazing is kortgeleden het begip “sociale cohesie” uitgevonden en ook “sociale controle”. Mensen die gek werden van de oplettendheid waarmee dorpelingen zich met elkaars zaken bemoeiden, gaan daar nu toch weer een beetje naar terugverlangen.

Sociale cohesie klinkt onbegrijpelijk genoeg om wetenschappelijk genoemd te worden en dus is het “van deze tijd”. Het betekent doodeenvoudig dat mensen hun buren weer kennen en ook nog weten wie er tien huizen verderop woont. Dat waren we in de wijken die dertig jaar geleden met een heldere blik op toekomst zijn gebouwd, namelijk vergeten. Het betekent zelfs dat mensen gezamenlijk werken aan een prettige leefomgeving en elkaar aanspreken op asociaal gedrag: hond los laten lopen, plassen in de tuin van de buurman, een helse herrie maken met beukmuziek omdat je het zelf zo leuk vindt en ga zo maar door. Weg van de samenleving waarin niemand meer iets met elkaar te maken leek te hebben. Sociale cohesie…

Nu gelooft de overheid niet echt zelf in dat begrip want ondertussen werkt ze aan een voortschrijdende schaalvergroting. Gemeenten worden groter, politieregio’s breiden zich uit, de brandweer is nauwelijks nog vrijwillig. Wie kent de burgemeester van zijn eigen stad nog? Ja, de pers van die stad, die heeft daar wel een flauw vermoeden van maar verder… Vraag elke willekeurige burger op straat wie de burgemeester is en het antwoord zal zijn “geen idee`  of “weet ik veel” of erger.

Terwijl de burgers dus steeds knusser met elkaar om moeten gaan en het liefst tot innig knellende omhelzingen moeten komen, verdwijnt de overheid uit het straatbeeld. Dat geldt ook voor Bromsnor. Weliswaar is het fenomeen wijkagent ingesteld maar dat is de grootste aanfluiting die ooit aan een inspecteursstrot is ontsnapt. Niemand, ik herhaal, niemand kent zijn  wijkagent, niemand heeft een flauw idee hoe hij de hermandad moet bereiken en zelden of nooit wordt de geheel eigentijds, en dus Amerikaans, uitstralende blauwbroek op het juiste moment op de juiste plek waargenomen. Ja zeker, nieuwe uniformen, daaraan besteedt de overheid veel geld. Belangrijk!

De behoefte aan Bromsnor is groot. Die koddebeier die iedereen in de buurt persoonlijk kende en iedereen kende hem. Niemand durfde een verkeerde vinger te verroeren uit angst dat de veldwachter boos zou worden. Er is nu eenmaal geen beter middel tegen kattekwaad, vandalisme en zelfs criminaliteit dan persoonlijke relaties.

Bromsnor moet terug in de buurt en wel dag en nacht. Hij moet er wonen, koken, slapen, kindertjes maken en alle ellende van de buurt kennen en meemaken. Hij moet “zijn” buurtbewoners dagelijks ontmoeten en hun narigheden aanhoren.

Dat geldt ook voor bestuurders. Ze moeten de kans hebben te struikelen over dezelfde losliggende stoeptegel als andere mensen die tegenwoordig met het haast denigrerende begrip “burger” worden aangeduid.

Samenhang is alleen maar mogelijk in kleine gemeenschappen. Buurten en dorpen behoren de kern van de samenleving te zijn. In wezen zijn buurten alleen maar dorpen die in een stad liggen.

Schaalvergroting is een ernstiger bedreiging voor onze samenleving dan de “terroristische activiteiten”. Schaalvergroting bedreigt de samenhang van de samenleving en laat haar uit elkaar vallen. Het is het rottingsproces dat in de tandheelkundige wereld caries wordt genoemd of tandwolf. Ik wil vooruit naar het kleine, overzichtelijke, de buurtraad rond de dorpspomp. Ondanks internet en mobiele telefonie kunnen we nog steeds niet zonder die kleine, vertrouwde gemeenschap waarin we blij zijn met elkaar.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.dorpsraadkoewacht.nl

www.dorpsraad-glanerbrug.nl

www.hetplatformberoepsonderwijs.nl

www.foodlog.nl

www.spiritvoorgent.blogspot.com

www.regelzucht.nl

Langs het tuinpad van mijn vader groeien brandnetels

Gezellig, een dorp. Ik heb altijd in een dorp willen wonen want ik heb niets met steden en al helemaal niets met buitenwijken. En dus woon ik in de buitenwijk van een stad.

Hoe gezellig een dorp kan zijn, bleek mij gisteravond nog maar weer eens. Het college van B&W bracht een werkbezoek aan een dorp dat in 1963 onderdeel is gaan vormen van mijn gemeente. Weg burgemeester, weg wethouders, weg loket. Een werkbezoek na vijf jaar. Als je bedenkt dat de bestuurstermijn vier jaar bedraagt, is dat wel wat aan de magere kant. Dan verwacht je toch minstens ééns in de twee jaar een bezoek van B&W.  En gezien de burgemeestersroof zou één keer per jaar op zijn plaats zijn.

Nou, de wond barstte open. De wegen waren volgens de aanwezige bewoners slecht verzorgd, het dorp stikt in de parkeerdrukte, er wordt naar hartenlust afval gestort, voor ouderen zijn er geen huizen en, het ergste van alles, langs één van de voetpaden groeien brandnetels. Ja, stel je voor dat je kleindochter zich eraan brandt. Geen stukje weegbree te vinden natuurlijk. Vooral niet omdat de hedendaagse mensen helemaal niet meer weet hoe weegbree er uitziet. De meesten beschouwen het als onkruid dat met wortel en tak tussen de tegels vandaan moet worden gebrand.

Al het leed overziende kwam ik al gauw tot de conclusie dat het het beste zou zijn om het hele dorp maar op te ruimen. Dat deed Ceaucescu in Roemenië ook met oude boerendorpen. Zoveel ellende, dat is toch gewoon niet leefbaar!

Maar tot mijn stomme verwondering wil niemand uit die wildernis van achterstand weg. Nee, het is er gezellig, de mensen kennen elkaar en hitsen elkaar op tegen het bestuur en noem maar op. Leuk!

Natuurlijk, ze hebben wel een beetje gelijk. Ik zou me ook achtergesteld voelen als de overheid mij mijn eigen burgemeester en wethouders en gemaanteraad afpakte. Schaalvergroting is het sleutelwoord van deze tijd terwijl aan de andere kant stedelijke wijken weer een eigen budget krijgen. Dat heet de kaars aan twee kanten branden en natuurlijk, het zou gewoon het beste zijn om het dorp weer een eigen bestuur, koddebeier en huisarts te geven.

Ik snap ook niet waarvoor al die schaalvergroting goed is. Het lijkt mij allemaal flauwekul en vooral noodzakelijk omdat mensen altijd proberen elkaar tegen te werken. Dat geldt voor politici, buurtbewoners, wethouders en burgemeesters. Samenwerking is erg moeilijk maar wel een mes dat aan twee kanten snijdt. De dorpelingen zijn weer blij met hun eigen burgemeester die ze elke dag op straat tegenkomen en de grote projecten kunnentoch worden aangepakt.  Er staat ook een prijs tegenover: genoegen nemen met een tandje minder. Iets meer brandnetels langs de paden dus. Dat is heus niet zo erg hoor.

O ja, één van de klachten was dat er een buurt wordt gebouwd waarin de huizen allemaal een andere kleur voordeur hebben. “Het lijkt Suriname wel”, tekende de spreker daarbij aan. Hij vond het maar niets, die bonte mengeling. Ik begrijp dat best. Als je het in een dorp allemaal zo erg met elkaar eens bent, dan moet je de verscheidenheid een beetje uitbannen. Gewoon, saai, allemaal dezelfde deur. De man riep ook nog: “We hebben een mooie kleur blauw”. Tja. die moesten we dus maar geen burgemeester van het dorp maken.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.edwincokky.web-log.nl

www.qoop.nl

www.blog.pulpdeluxe.be

www.turnhoutblogt.be

www.ilook.nl

www.justbee.wijnsma.net

Het uitstel van de menselijke maat

“Misschien moet een huis wel je buddy worden, een overjas met veel binnenzakken die we kamers noemen.” Dat zijn van die passages die soms door mijn hoofd spoken na een interview. Niet zo vaak en zeker niet als ik net een gesprek heb gehad met een projectleider van een bouwbedrijf. Dan hoort je hoofd te gonzen van beton, baksteen en aluminium of glas.

Gisteren was het anders. Gek genoeg verliep het gesprek helemaal niet zo gesmeerd. Pas toen het grotendeels was afgelopen, kwam het op gang. Of de projectleider zou willen wonen in het appartementencomplex dat hij zelf aan het bouwen was? “Ik ben niet zo’n appartementenmens”, bekende hij heel snel. Al gauw kwam hij tot de uitspraak dat hij meer iemand was voor een wat oudere woning, zoiets van halverwege de vorige eeuw en daar woonde hij dan ook. Hij genoot ook van het historisch centrum van de stad waar hij woonde en in het buitenland waren het vooral het Forum Romanum en de middeleeuwse centra van Italiaanse steden die hem trokken. “Ik ga nooit kijken naar de hedendaagse buitenwijken.”

Even zo goed beleeft hij wel plezier aan het bouwen van het grote appartementencomplex waarmee hij op het ogenblik bezig is. Niet alleen omdat hij er zijn brood mee verdient. Belangrijk voor hem is het denken over logistieke problemen, de coördinatie van werkzaamheden en het inzicht in de mogelijkheden daarvan. Straks als het complex klaar is, heeft hij er niet zoveel meer mee.

De projectleider is geschoold in getallen, cijfers en afmetingen die ver boven de menselijke maat uitgaan. Afmetingen die ook hij nauwelijks kan bevatten, lijkt me. Hij pijnigt zijn hersens af om die massale grootheden in te delen in overzichtelijke eenheden van bouwvolume en tijd. Alleen op die manier kan hij er greep op houden. Hij brengt de onmetelijke grootte van zijn project terug tot eenheden met een menselijke maat. Zijn ratio is op dat gebied geoefend en talentvol. Dat is leuk.

Temidde van de cijfers en afmetingen ontbreekt de emotie en die vindt hij terug in zij bewondering voor oude stadscentra. Hij kan weer iets mooi en gezellig vinden zonder dat getallen en maten hem in de weg zitten. De principes van de bouw zijn niet veranderd maar de liefde ervoor is wel teruggekeerd. Emotie en liefde zijn tweelingen.

Later op de dag ontmoet ik een politicus die zich beklaagt over de holle emotie die op veel weblogs en fora terug te vinden is. Het kan zijn. Misschien is ze hol maar even goed emotie. Het is aan de politici om aan die holle emotie weer inhoud te geven, een richting, een doel. Dat is lastig maar niet onmogelijk want ook de bouwkundige projectleider kent beide. De politicus van vandaag is net als de projectleider geschoold in analyse en die moet hij of zij daartoe inzetten.

Net als de hedendaagse bouw gaat ook de politiek van vandaag de menselijke maat te boven. Misschien moeten politici eerst maar eens leren weer te genieten van de producten van hun voorgangers zonder ernaar te kijken als verleden en afgedaan. Nee, symbolen en producten zijn geen “dingen die voorbijgaan” maar spiegels van gedrevenheid en ambitie, van behoeften en verlangens. Zie de schoonheid en bruikbaarheid ervan. Wie daarvoor liefde heeft opgevat, kan zich storten op de hedendaagse cijferbergen van globalisering, massahuisvesting, schaalvergroting en noem maar op.

Dat is uitstel van de menselijke maat maar geen afstel en menselijke maat is waar de kiezers naar snakken. Geen tijd? Ach kom, we hebben alle tijd. We hebben pas tijd gemist als de menselijke maat ons is ontschoten. Haast is de vijand van genieten en doodt gevoelens. Doe eens net of de burger een man of een vrouw is die je wilt verleiden en zet je charmes in of, politicus/a, ben je die ook al kwijt? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.it4humans.org

www.menselijkemaat.nl

www.godendemenselijkemaat.tasmedes.nl

www.keepthefaith.nl

 

Livestro, zijn rechtse tuig, de linkse tragiek

Gisteren ontdekte ik dat een zekere Ben Kok bij de opening van een nieuwe moskee een reclamevliegtuigje erboven heeft laten cirkelen. De tekst gaf te kennen dat de christelijke God de enige ware is. Ben Kok noemt de Islam een bedriegelijke godsdienst omdat de moslims keer op keer beweren dat Allah de enige god is. Ja, ik heb ook uit de geschiedenis, nog heel recentelijk begrepen, dat christenen zoiets over hun God nooit zouden zeggen. O sorry, ik vergis me, als een Christen zoiets zegt, heeft hij natuurlijk gewoon gelijk.

In mijn ogen is Ben Kok een godsdienstwaanzinnige die hoort bij het rechtse tuig als Livestro, Ayaan Hirsi Ali, meneer Boekestein, Geert Wilders, Rita Verdonk, Blood and Honour, het Vrije Volk, de Dietsche Kameraden, de Nederlandse (of moet het `Nederlandsche` zijn?) Volksunie en meer van dit verdriet. Zeker, ik gooi ze allemaal op één hoop hoewel ik het woord `hoop` nooit in verband heb willen brengen met `rechts`. Die ene hoop zal het rechtse regiment zeker aanspreken aangezien ze zelf voortdurend aan generalisaties doen.

Pas dus op! Wat mij betreft heeft `rechts` niet te maken met een godsdienstige overtuiging maar het kan er wel mee samengaan. Rechts houdt een onverbloemd superioriteitsgevoel in dat voortkomt uit frustraties die grotendeels door links zijn veroorzaakt. De voorkeursbehandeling die buitenlanders soms kregen en krijgen, de toegeeflijkheid tegen zielig ogende mensen, hebben bijgedragen aan de verwording van buurten en wijken. Gezellige volksbuurten veranderden in sfeerloze steenwoestijnen waar de oorspronkelijke bevolking zich niet thuisvoelde en -voelt. Die oorspronkelijk bevolking had namelijk geen flauw begrip van `hoe om te gaan` met de nieuwe buren. En dat was wederzijds. Links heeft daar behoorlijk wat steken laten vallen.

De oplossingen die het rechtse tuig aandraagt zijn allesbehalve oplossingen. Zij zijn gebaseerd op de gedachte dat de nieuwkomers zich `doodgewoon netzo moeten gaan gedragen als wij`.  Dat zal al evenmin iets opleveren als de `we-zijn-allemaal-mensen-en hippie` gedachte van links. Integendeel het provoceert en jaagt de andere partij terug in zijn of haar hok. Het vertrouwen neemt er niet door toe terwijl dat wel zou moeten.

Daar komt bij dat het rechtse tuig ons meesleurt in een wereldwijde provocatie vol van `grote offensieven` in Irak en Afghanistan en misdadige handelingen zoals het tot ridder slaan van Salman Rushdie. Wat heeft die laatste eigenlijk uberhaupt voor betekenis voor de mensheid? Nul! De man kan niet schrijven en doet niet anders dan provocaties uitdelen aan gemakkelijk kwetsbare groeperingen. Zielig is hij allerminst maar wel doortrapt.

De `grote offensieven` vormen vooral een flink stuk symboliek want zij zullen de `eindoverwinning` niet dichterbij brengen. Misschien schakelen de `vredestroepen` wel één of twee organisaties uit maar daarvan maken vier of vijf andere organisaties dan weer gebruik om zelf rotzooi te trappen. Dat is een soort caroussel waarvan westerse politici en militairen geen flauw benul hebben. Dat er strijders sneuvelen is in de ogen van deze groepen niet betreurenswaardig maar heroisch en noodzakelijk. Zij staan niet dagenlang stil bij een gesneuvelde kameraad maar worden door iedere dode opnieuw gevoed in hun geloof. Het geloof dat de `vredebrengers` vooral de duivel vertegenwoordigen.

Het is de tragiek van links  dat ze zelf het rechtse tuig stevig in de zeilen heeft geblazen door niet scherpzinniger te denken en te handelen. Nu moet links tegen de stroom oproeien en dat kan alleen affect hebben als er intelligent, uiterst zorgvuldig maar ook vastberaden wordt gehandeld. Geen vastbijterij in het fata morgana van de maakbare samenleving maar zeker ook geen overgave aan `laat-maar-waaien-en-als-het-ons-niet-bevalt-slaan-we-de-ander-op-zijn smoel` tactiek van rechts.

Koersen tussen Scylla en Charybdis. Als er één beeld uit de Griekse mythologie wijs- en waarheid bevat voor de alledaagse praktijk, dan is het dit wel. Dat is geen schipperen, ook al lijkt dat beeld over te komen. Het is sturen naar een evenwichtige samenleving waarin mensen weer zelf verantwoordelijk kunnen zijn voor hun daden in plaats van uitsluitend mee te deinen op de golven. Zelfs het rechtse tuig zal daar wel bij varen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

 

 

https://politiek.wordpress.com

 Service

 www.geenstijl.nl

www.forum.at5.nl/viewtopic.php?t=3463

www.hetvrijevolk.nl

www.dietschekameraden.nl

www.etiennevermeersch.be/media_reacties/bio-ethiek_uvvinfo

www.nvu.info

www.vb.be

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl

Ge8e vrienden

Sinds ik van mijn ouders de deur uit mocht om daarna ook echt achter de horizon te verdwijnen, ben ik aan het reizen geweest. In het begin ging het met de brommer net even “bie Enschede de grenze euver” om dan naar Bad Bentheim en omstreken te vertrekken. Soms deed ik dat ook op de fiets met of zonder lieflijk gezelschap, het was allemaal prachtig. Later werd het vliegtuigen- en autowerk. Mijn allereerste panoramische uitzicht vanuit het vliegtuig over het Parthenon staat in mijn geheugen gegrift.

In de loop van de jaren heb ik mij tot wereldburger ontwikkeld. Dat wil zeggen dat er weinig plaatsen op aarde zijn waar ik me niet thuis voel. Ik hoop nog een reis naar de zuidpool te maken maar om onverklaarbare redenen is dat godsgruwelijk duur. De wereld is mijn speelterrein geworden en even zo goed werd mijn eigen gemeente een belangrijk werkterrein. Hoe dan ook, ik was al geglobaliseerd voordat de vermaledijde G8 bestond.

Nu is die G8 een monstrum, een incestueus oncontroleerbaar gezelschap dat op een afgrijselijke wijze roert in het heksenpotje van de toekomst der mensheid. Griezelig en groezelig discussieert het groepje met allerlei psychosen uitgeruste middelmatige denkers zich over het lot van zes miljard soortgenoten. Meestal komen er ruzies en oorlogen uit voort. Heel fijn! Overigens, met Angela heb ik wel medelijden. Je zult maar zo’n zooitje over de vloer krijgen!

Kortgeleden sprak een wat minder observatief ingestelde blogger dan ik dat de jongeren die in Heiligendamm protesteren tegen de G8 vechten tegen windmolens. Hij noemde ze Don Quichots. Dat lijkt mij wat kort door de bocht. Zoals ik eerder anagaf zijn het vooral de sappelende en ploeterende kleine mannetjes en vrouwtjes die er de nadelen van ondervinden. Dat probeerde Don Quichot altijd te voorkomen. Bovendien doet mijn confrere blogger net alsof de globalisering iets is dat wij maar over ons heen moeten laten komen. Alsof wij het lijk zijn waarmee de necrofiel zijn uitspattingen beleeft.  Nee, zo zit het niet.

Ik verzet mij tegen die onvermijdelijkheid. Ze heeft ook een rol gespeeld bij de opkomst van de kompjoeter waarvan niemand eigenlijk iets beter is geworden. Al vele jaren geleden, toen mijn opponent nog een korte broek was, werd er geroepen dat de opkomst van de digitalitijd niet te stoppen was. Alsof het over een zelfstandig handelend en denkend wezen ging of liever nog: over een natuurverschijnsel. Nee, de gemoedstoestand die ons ertoe brengt om te zeggen “dat iets niet te stoppen is” zorgt ervoor dat iets niet te stoppen is. Dat is jammer want vaak zou het beter zijn om zulke ontwikeklingen bijtijds tot staan te brengen. het kan veel leed voorkomen, zoals kinderporno op het web en zie maar. Ik verzet me niet alleen tegen die hersenloze lijdzaamheid, ik gruw ervan.  

Het is namelijkw el degelijk de vraag hoe die globalisering er uit ziet en tot op heden ben ik daar weinig optimistisch over. Nu word ik sowieso al niet optimistisch als George Bush ergens zijn mond over open doet maar ook de hele boudoirerie rond de bijeenkomst in Heiligendamm geeft zeker te denken.

Net als bij de Europese Unie beginnen de dames en heren `wereldleiders` (die in mijn ogen allesbehalve wéreldleiders zij) aan de verkeerde kant van het touwtje. Het beginpunt ligt bij de economie en dat zou niet moeten. De wereld zegt de mensen niets. Er zijn zelfs mensen in de wereld die niet eens weten inw elk land ze wonen. Soms is dat bovendien terecht omdat ze vandaag in het ene en morgen in het andere land verblijven met geiten en herdersstaf.

Wie wil globaliseren, moet beginnen met een culturele kennismaking. Op die manier krijgt iedere betrokkene het gevoel dat hij iets voorstelt in een wereld waarin hij of zij samen met anderen moet werken en leven. Als het alleen maar om geld en welvaart gaat, blijft het hommeles. Niet voor niets is de EU in de ogen van velen een fiasco. De Europese Commissie noch de nationale overheden hebben ook maar íets gedaan om te laten zien hoe mooi die unie is. De euro? Laat me niet lachen! Dat omwisslen aan de grens ging me altijd heel goed af en prijsvergelijkingen kon ik vroeger ook al heel goed maken.

Nu hadden de wreldleiders aan de ontwikkeling van de EU een voorbeeld kunnen nemen. Ze hadden kunnen denken dat globalisering zonder cultureel fundament tot niets zou leiden maar die kans hebben ze voorlopig voorbij laten gaan. De oorzaak daarvan kan hun beperkte denkvermogen zijn. Nog annemelijker is dat zij de hete adem in de nek voelen van het internationale bedrijfsleven. Een wereldunie op economisch belang is vooral in het belang van zonsverduisterend grote economische organisaties.

Ja, arme maar ook ietwat simplistische opponent, daar sta je dan met je flinterdunne opmerking dat de demonstranten Don Quichots zijn. Zij mogen dan de verkeerde aanpak volgen, ze vormen wel de symptomen van een ziekte die onze samenleving van binnenuit bedreigt. Die ziekte heet “vervreeemding” en zoals gebruikelijk weigeren degenen die haar zouden kunnen genezen elke ingreep.

In kaders van gewapend beton ingemetseld gaan zij maar voort met ontwikkelingen die zij in hun beperkte voorstellingsvermogen hebben uitgestippeld. De kloof wordt wijder en waartoe dat zal leiden? Vraag het Robespierre of wat mij betreft Lenin. Er valt nog heel veel te doen aan die “onvermijdelijkheid” van globalisering. Ja zeker, wij zullen wereldburger zijn maar de vraag is via welke weg dat wordt bereikt. Tot op heden staat de temperatuurmeter op 10 graden onder nul dankzij prikkeldraad en helikopters waarmee de familie “Pluche” zich afschermt van degenen die zij vertegenwoordigt.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.spunk.nl

www.exto.nl

www.frontpage.fok.nl

Jerommeke, de achterlijke autonomen en de gluiperige globaliseerders

Sorry Marlous, ik heb van je gejat. Alleen maar een idee en geen fiets en bovendien zeg ik het nog eerlijk ook. Het kwam me zo goed uit. Jatten is een soort wereldwijd cultuurgoed geworden en het mag ook wel zolang je er maar een goede smoes voor hebt.

Kijk nu eens naar de “Autonomen”. Hun autonomie berust vooral op het zelfbedachte recht op vernietiging van andermans eigendommmen. Niet de grote internationals of de wereldleiders hebben van hen het meeste te lijden. Nee, het zijn de kleine, sappelende,  zwoegende winkeliers en ondernemers die letterlijk met de brokken zitten. Het is ook de “oppassende burger” (wat dat dan ook moge zijn) die er last van ondervindt. En verbaasd over zoveel tegenwerking van alle kanten, probeert hij of zij de eigen verantwoordelijkheid te nemen. Die wordt overigens wel door een gummiknuppel uit handen geslagen.

De “Autonomen” strijden tegen de globalisering, die dezer dagen weer eens vorm krijgt in de bijeenkomst van de allermachtigsten der aarde. Nou ja, machtig… het zijn ook maar zielige, zeurpieterige zeikerds, hoor. Compleet met jeuk aan de kont, urineleiderproblemen, maagzweer en aambeien (een aandoening die veroorzaakt wordt door het veelvukldig zitten op pluche). Heel die jeukerige  jetset wordt afgeschermd door politiemensen, blokkades, pantserwagens en al die andere symbolen van vrijheid, democratie, transparantie en participatie. Alleen het schuurpapier wordt doorgelaten, tegen de jeuk.

Wie het zich allemaal ziet afspelen, krabt  zichzelf onvermijdelijk achter het oor. Zou één van die zeurende zeikerds wel eens bij zichzelf te rade gaan en zich afvragen wie hij of zij eigenlijk vertegenwoordigt? Wie het goed meent met “het volk”, zou zich toch niet zo hoeven afschermen? Hij zou bejubeld en verafgood moeten worden. Het zou er uit moet zien als een paus die nieuwe heiligverklaringen uitspreekt.

“Wir sind das Volk” scandeerden de Oostduisters aan de vooravond van de val van de Muur. De communistische leiders waren vergeten wie het volk eigenlijk was en zagen zichzelf, dikgebuikt en wel, als de intellectuele voorhoede van de armzalige massa die ze zelf verder naar de verdommenis hadden geholpen. De G8 is niet meer dan het Politbureau van het “Vrije Westen”. Terwijl zij nog de laatste kaviaar met champagne opboeren, brult de massa buiten “Wir sind das Volk”. 

Ondertussen krijgen megalomane bedrijven volop de kans om elkaar op te slokken en daarbij met budgetten te smijten waarmee de honger in Afrika en de oorlog in Darfur in één klap tot een eind gebracht kunnen worden. Economische groei! Get lost! Er is trouwens nog nooit een bewijs gevonden voor de positieve uitwerking van bedrijfsconcentraties op de economie. Alleen de hijgerige peterpauldevriesachtige hebzuchtigen spinnen er garen bij.

Onder het mom van individualisering en particulier ondernemerschap krijgt een reeks van zelfbedachte mega-ondernemingen volop de kans om te spelen met nationaal gevoel, werkgelegenheid en sociale samenhang. Langzaamaan nemen mastodontische organisaties (bedrijven kun je het niet meer noemen) de plaats in van nationale staten. Democratische controle 0, belangstelling voor sociale cohesie en milieu 0, uitsluitend gericht op het vullen van de eigen, bodemloze maag. De inhoud daarvan wordt afgeschermd door kapitaalvretende afweersystemen, raketschilden genaamd, want de monsters zijn desnoods bereid elkaars maag leeg te vreten. Dat moet je zien te voorkomen.

Ik zou hier in kunnen gaan op de absurditeiten rond ABN Amro maar dat kost me gewoon teveel tijd en plaats. Wie het horen wil, komt maar met me praten. Wat zeker is, is dat we van de drogreden van economsiche groei  af moeten. Het zou waarschijnlijk goed zijn te werken aan economische krimp: minder overhead, minder hoge kostprijzen, minder hoge lonen, meer kleine zelfstandigen, minder druk op het milieu en vooral minder G8.

En natuurlijk, er zijn altijd profeten die het beter weten en zeggen dat het niet zo’n vaart zal lopen. “We zijn er immers zelf bij.” Ja en? Dat is nu juist precies het probleem. We zijn er bij en laten het maar voortgaan omdat we worden gechanteerd met werkgelegenheid en welvaart. En als dat niet meer helpt, dan begint één van de zeurderige zeikerds wel iets te roepen over terrorisme.

Terrosisme waarvan de inwoner van de gemiddelde stad of het gemiddelde dorp geen last heeft. Die heeft alleen maar ellende van opdringerige projectontwikkelaars, uitbreidende bedrijven die meeuweneieren platwalsen en uit hun krachten groeiende vliegvelden. De lokale gemeenschap heeft last van internationale ontwikkelingen en daar zijn lokale bestuurders zich nog veel te weinig van bewust.

Kortgeleden wenste de gemeenteraad van mijn gemeente een motie niet te bespreken die een internationale zaak aanging. Dat is al jaren zo en het indienen van de motie was dan ook ondoordacht, ja zerlfs een beetje Weltfremd. Toch zou het goed zijn als gemeenteraden zich beraadden op standpunten over internationale zaken en een manier om daarmee om te gaan. Duurzame afzijdigheid is nauwelijks vol te houden. Dat betekent politiek denken met verdieping.  Juist nu de politieke partijen aan invloed inboeten, is de inbreng van gecontroleerde, lokale vertegenwoordigers van belang.

Niet een wilde motie  en ook geen verwijten in de richting van andere partijen maar een zorgvuldige analyse van de mogelijkheden kan de weg daar naartoe zijn. Een noodzakelijke weg want, globalisering of niet, mensen in de hele wereld hebben wel meer met elkaar te maken gekregen dan in het verleden. Wie zijn autonomie wil behouden, moet daarvan doodrongen zijn. Met z’n allen kunnen lokale bestuurders op die manier de kracht ontwikkelen van Jerommeke en autonome relschoppers en G8e afgevaardigden met de koppen tegen elkaar beuken. Hier, op het dorpsplein ligt het fundament van de macht. Wir sind das Volk!

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.globalisering.nl

www.indymedia.nl

Gezellige buurt

Soms kan ik de bewondering lezen in de ogen van een passant die de weg vraagt. Bijna altijd weet ik hoe hij of zij moet lopen of rijden. Zelfs bestemmingen buiten de wijk en de stad weet ik meestal wel aan te wijzen. Misschien is dat wel het voordeel van mijn beroep, je leert je omgeving vrij aardig kennen. Al zijn er straatnamen die ook ik met moeite kan plaatsen.

Ik ben een goudvinkje want in onze tijd weten veel mensen niet eens meer de naam van hun buren, geen voor- en geen achternaam. Daar is tussen het drinkontbijt, de creche en de breaker geen tijd meer voor. Om wat meer samenhang in de buurt te krijgen heeft ons gemeentebestuur bedacht dat er activiteiten voor de sociale cohesie moeten komen, of nog mooier, civil society. Daarvoor heb je natuurlijk wel een Engels woord nodig anders kun je het op je computer niet spellen. Maar goed, er zitten ongetwijfeld goede bedoelingen achter. Bedoelingen die ik kan volgen en zelfs ondersteunen.

Actieve burgers in de wijk. mensen die zich inzetten voor desamenhang. Nou, dat hebben we geweten. Een stel overdaadkrachtige figuren gaat hier eens in het half jaar tekeer om de rotzooi op te ruimen. Ze krijgen daarvoor apparatuur van de gemeente te leen die zoveel herrie maakt dat je zou willen dat je op de bulderbaan woonde.

Maar de mesen doen er wel heel zinvolle dingen mee, hoor. Ze blazen vooral afgevallen blaadjes weg die hadden kunnen dienen als voeding voor bomen en struiken. Maar…het ziet er allemaal weer proper uit. Als beloning krijgen ze koffie, taart en een plantje van de dienst groen. En gelachen dat we hebben!

Nou zeker, de volgende dag laat de goegemeente met een uitgestreken gezicht de honden loslopen, poepen, peisen en rgaven in de pas schoongemaakte gemeentelijke perkjes en in het voorbijgaan ook in de tuin van omwonenden. De plaatselijke politieagent trekt zich in dat opzicht ook niets aan van de gemeentelijke verordeningen en de `hondenkaart`. Goed voorbeeld doet goed volgen!  Zoiets bevordert enorm de sociale cohesie. Dat wil zeggen, mensen raken met elkaar in gesprek. Hoe dan ook. En trouwens, het is een misvatting om te denken dat mensen bij de politie gaan om wet en orde te handhaven. Je wordt agent om je veilig aan regels en wetten te kunnen onttrekken. Wie er iets van zegt, krijgt een bon.

Sociale cohesie, daar hadden we het over, hè? Nou, de buurtbewoners leren elkaar goed kennen, zij het bij snelle, eenlettergrepige voor- en achternamen.. Ondertussen zie ik dat er maar weinig nieuwe vriendschappen ontstaan op basis van de activiteiten voor sociale cohesie. Nee, mensen piekeren er niet over om bij elkaar op bezoek te gaan. Veel tevee werk en we hebben het al zo druk, druk, druk…

Voor het geval dat je het nog niet begrepen had, beste lezer, ik woon in een gezellige buurt. Een buurt waar ik heel regelmatig hallucinaties krijg van een vrijstaande boerderij in een bos- en heuvelrijke omgeving. Hartstikke leuk om daar te verdwalen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com