Chinezen van Europa”, zo werden de Nederlanders al in de negentiende eeuw genoemd en misschien al wel eerder. Zeker, we vertonen inderdaad overeenkomsten met de Chinezen. Het land is veel te vol, we zijn altijd bezig de koopman uit te hangen, we brabbelen wat af in slordige boerendialectjes en we krijgen scheve ogen van de jaloezie. Wat wil je nog meer?
Er zijn natuurlijk ook verschillen. De Chinezen zijn ook merendeels niet op de hoogte van hun eigen cultuur maar ze zijn er wel trots op. Daarom ruilen ze niet zo gemakkelijk hun eigen gewoonten en gebruiken in voor die van anderen. Hoewel, van de Nederlanders hebben ze geleerd dat geld de pijn vaak wel verzacht. Daarom is China nu “booming”, wat voor de wereld nog veel onheil met zich mee zal brengen. Daar ligt dan weer een overeenkomst want onze Gouden Eeuw hield voor de gebieden “rond” China heel wat ellende in. We staken onze neus in zaken die ons absoluut niet aangingen, alleen omdat we onze broekzakken met Aziatische winsten wilden vullen. In Kanton, bijvoorbeeld. Nou ja, we hebben onze eerste spoorlijnen te danken aan de uitbuiting van de Javaan. Zo komt alles dus toch nog goed want er zijn heel wat Javanen die gebruikmaken van onze spoorlijnen.
Voor het overige zijn Chinezen best trots op hun eigen cultuur zoals de Muur en Confucius (door New Yorkse straatbenden ook wel gespeld als “Confucki us”.
Nergens ter wereld is een volk dat zo graag de cultuur van anderen overneemt, al was het alleen maar om te proberen. De ellende is alleen dat we nooit proberen maar elk probeersel ook in ere houden. En inderdaad. Hoog in de Alpen heeft een nijver bergvolkje het referendum uitgevonden. Al eeuwen geleden kwamen de dorpelingen rond het kampvuur samen om zich te bemoeien met alles wat zich in het dorp voordeed. Later werd dat het kanton, hé Chinezen van de Alpen, en nog later het hele Bondsland. Dat gaat daar hartstikke goed bij die Zwitsers. Duitsers, Fransen, Italianen en Reto-Romanen brabbelen allemaal in hun eigen dialectje wat ze willen.
En inderdaad, wij hebben het referendum ontdekt en het gemak waarmee de Zwitsers ermee omgaan. “Nou, dat doen wij ook wel even”, dachten Hans van Mierlo en zijn broeders en sindsdien ben je een reactionaire aristocraat als je geen cent geeft om het meepraterendum.
Als iedereen zijn mening maar kan geven, gefundeerd of niet, dan zit je als politicus goed. Het is een soort Zwitserlevengevoel voor elke parlementariër die zolangzamerhand ook in godsnaam niet meer weet waar hij de inspiratie vandaan moet halen. Leentje buur lijkt dan het gemakkelijkste. Beter goed geleend dan slecht bedacht en vooral ook “we hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden”. Net alsof de Nederlanders het wiel hebben uitgevonden. Nou ja, misschien is dat wel zo maar dat is niet traceerbaar. Het buskruit is in elk geval niet op ons conto te schrijven want dat wordt aan de echte Chinezen togedicht.
Het is trouwens een goed idee om het wiel opnieuw uit te vinden. Helemaal opnieuw en creatief te beginnen. Dan begrijp je ook waarom het referendum in Zwitserland wel werkt en in Nederland niet. Maar ja, daarvoor heb je wel veel karakter nodig. Gelukkig hebben ze in China karakters in overvloed. Die gebruiken ze al eeuwen. Overnemen…?
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 