Je wordt wakker en je denkt:
– wordt er bij TON nu geld Verdonkeremaand of verdwijnt het in het Sinkputje? Het blijft vast niet bij één ton of..eh…TON. Kan ik nu straks trots zijn op Nederland 1, 2 of 3?
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
“TON, een trots in de branding”
Service
www.venv-blog.nl/trots-op-nederland
www.krispijnbeek.nl/2008/01/13/trots-op-nederland-revisited
www.rita-verdonk.hyves.nl/blog
Wat een feest! Gisteren ben ik naar het nationale jaarcongres “Domotica” geweest in Eindhoven, ja in het Evoluon, die stokoude bunker van moderne technologie. Alleen al de reis er naartoe was een belevenis want over een stuk snelweg van 100 kilometer heb ik tweeënhalf uur gedaan. Met moderne technologie heeft dat weinig te maken, wel met politieke onwil om iets aan het openbaar vervoer te doen.
Eenmaal aangekomen overviel mij opnieuw een gevoel van onwerkelijkheid. Hier, temidden van de aller geavanceerdste huiselectronica, het Walhalla van de technologie moest je het toilet nog gewoon met een druk op de knop doorspoelen en je handen afdrogen aan een lap stof.
Druk was het wel. Vele duizenden mensen uit binnen- en buitenland kwamen kijken naar de nieuwste snufjes en luisteren naar sprekers die hun domoticaproducten aanprezen. “Nooit meer omkijken naar gaskraan of lichtschakelaar, wie met vakantie gaat, schakelt alles met één druk op de knop uit” was zo ongeveer het motto. Het leek wel doorspoelen.
Ik ben daarvoor nu juist zo huiverig. Als je eraan gewend raakt dat alles zo gemakkelijk gaat en je nooit meer ergens aan hoeft te denken, dan vergeet je volgens mij op den duur ook die ene druk op de knop. Dat vergeten zal volgens mij nog gemakkelijker gaan dan het overslaan van de controletocht door huis langs alle ramen, deuren en lichtknopjes. Maar goed, het zal zover komen dat je, staande op de top van de Mount Everest, je bedenkt dat je die druk op de knop hebt vergeten en dan maak je dat dankzij een afstandsbediening weer goed. Als je die tenminste bij je hebt.
Echte domotica is er pas toegepast binnen de VVD. Erelid Hans Wiegel verstuurt een brief aan het hoofdbestuur waarin hij het aftreden eist van de bestuurderen. Nog voordat die brief op de deurmat van het VVD-hoofdkwartier is gevallen, kondigt de voorzitter zijn aftreden aan. Het hele hoofdbestuur gaat er achteraan. Dat is geen domotica maar telepathie. Had Wiegel niet een paar maanden geleden een brief kunnen schrijven waarin hij het aanblijven van Rita Verdonk eiste?
Het is toch echt middeleeuws om te merken hoe een erelid (wat is dat eigenlijk?) de moed heeft het aftreden van een bestuur te eisen in een Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Hans Wiegel, met wie ik het in onze gezamenlijke JOVD tijd goed kon vinden, denkt met één druk op de knop de hele democratie buiten spel te kunnen zetten. Dat alles vanuit zijn boerderij in Overijssel. Ereleden hebben bij de VVD het recht de gang van zaken naar hun hand te zetten: “Voor Verdonk en Dictatuur”.
Tot mijn grote schrik ontdekte ik ook dat de landelijk voorzitter van de VVD (Veel Vrijwilligerswerk Doen?) een vrijwilligersbaantje is. Om een boterham te kunnen eten, moest de man burgemeester van Amstelveen zijn. Ik zou dat als VVD-lid toch niet willen. De voorzitter van mijn partij moet dag en nacht, zeven dagen per week beschikbaar zijn voor de partij. Geen gezeik over raadsvergaderingen en onbenulligheden als openstelling van publieke balies, openbare orde of, nog gekker, het Genootschap van Burgemeesters. Die man heeft ooit de aanwijzing van een lijsttrekker verward met het probleem van de gekozen burgemeester. Nou, waar dat op uitdraait hebben we in Utrecht gezien. Ik snap ook niet dat de gemeenteraad van Amstelveen zo’n vermenging van functies heeft kunnen goedkeuren.
Het voorzitterschap van de partij van de goedgevulde portemonnee moet je zien als bijbaantje dat waardeloos is, gratis, een “doe er maar een beetje bij” gevalletje. Slordig hoor! Van een liberale partij had ik een voorzitterschap verwacht met wat meer vrijheid. Een voorzitter die met één druk op de knop iedereen in het gelid heeft staan dankzij het uitgekiende, geïntegreerde en geavanceerde netwerk dat hij bestuurt.
Ik vind het trouwens wel iets voor een erelid: het schrijven van een brief. Ereleden nemen geen plaats achter een toetsenbord om een vluchtig e-mailtje te sturen. Dat is stijlloos en Hans heeft altijd veel gevoel gehad voor stijl. Je ziet het helemaal voor je. Het erelid neemt na een avond doorzakken met cognac en goede vrienden en met een kop als een krant plaats achter zijn secretaire, doopt zijn ganzenveer in den inktpot en krult enige letteren op het handgeschepte papier. Hans stuurde dus oud papier om nog maar eens een keer door te zeiken over een zaak die al lang afgedaan is, het hoofdpijndossier Rita. Met speciale, gulden inkt tekent hij `Hans Wiegel, Eerelid`. Met liefdewerk had dat niets te maken, wel met oud papier.
Als ik voorzitter was geweest, had ik nog één keer gekeken naar de stapels brieven van het erelid. Daarna had ook ik afscheid genomen. Met één druk op de knop. Nou ja, wel even nagaan of alle ongewenste elementen uit het pand zijn verwijderd natuurlijk. Zoiets doe je uit liefde.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
(Ere niet-lid)
Service
Jarenlang heb ik als voorzitter leiding gegeven aan een lokale politieke partij en dat waren tropenjaren. Het was niet eenvoudig en de partij is inmiddels ter ziele. Ik weet hoe het komt: gemakzucht van de burger.
Zo’n veertig jaar geleden besloten we dat het afgelopen moest zijn met de verzuiling. Niet de ideologie maar de individuele wijsheden moesten maatgevend zijn. Motto’s als “iedereen is uniek” werden gemeengoed en hadden direct gevolgen. Al die unieke mensen moesten met elkaar in grote groepen komen tot consensus, overeenstemming over van alles en nog wat. Bij voorkeur had niemand ergens verstand van want met deskundigheid kon je de argumenten van de anderen van tafel vegen en dat heette in die tijd “autoritair”. Zelden zijn er in de geschiedenis zoveel autoriteitjes geboren als toen. Een lange rij van kleine dictatortjes zoals Hans Wiegel, Marcel van Dam en André van der Louw(compleet met Stalinsnor om te provoceren), Hans van Mierlo en de hele Provotop maakten hun opwachting.
En maar kletsen en tong verslijten en bombastische taal uitslaan over mondigheid en maakbaarheid van de samenleving en nog meer van die flauwekul. Het waren mooie tijden maar het was goed geweest als er ooit een eind aan was gekomen. Helaas gebeurde dat niet. Erger nog, onder Wim Kok barstten de sluizen van het kolderdepolder helemaal open.
God ging overboord, ideologieën gingen overboord omdat ze alleen maar leidden tot moord en onderdrukking (daarbij was het oog eenzijdig gericht op Nazi’s en pseudocommunisten in de USSR of China). In plaats daarvan werd het individualistische gedachtengoed de hoogste waarheid. De grote EGO was geboren. Pim lag al in het Rieten Mandje op de Nijl.
En nu zitten we met de gebakken peren want ego’s zullen nooit de plaats in kunnen nemen van ideologieën of God omdat de ene ego nu eenmaal niet bereid is de ego van de ander vrijwillig boven zich te plaatsen. Met God kan dat wel omdat hij van een onmenselijke grootheid is. Daaraan kan niemand tippen, onaantastbaar en dus ook feilloos ondanks alle zinloze vragen die beginnen met het woord “waarom?”
Volledig ten onrechte worden nu Verdonk en Rutte of Bolkestein en Zalm aangezien voor geetselijke grootmachten die zij niet (kunnen) zijn. Misschien zijn ze wel uniek maar niet uniek genoeg.
Laat niemand zich blij maken met de gedachte dat de VVD in de nesten zit. Dezelfde ontwikkelingen zullen zich voordoen bij andere partijen, de PvdA voorop. De eerste tekenen daarvan zijn al te zien naar aanleiding van de verkiezing van de voorzitter en de schrikbarend slechte verkiezingsresultaten.
Juist de VVD en de PvdA hebben hiervan last omdat zij geen macht plaatsen boven de zelf gekozen leiders. Om die reden heeft het CDA er minder mee te maken en zal de ChristenUnie er (voorlopig) niet aan gaan lijden. Dat laatste geldt ook voor de SP totdat…zij haar beginselen laat verwateren.
Ja zeker, de beginselen, daar gaat het om. Zij vormen ook het begin van het medicijn. Zowel bij de VVD als bij de PvdA zullen intensieve discussies gevoerd moeten worden over abstracte begrippen zoals de eigen “maatschappijvisie”. Literatuur, oude beginselen en leidende ideeën uit het verleden kunnen daarbij als uitgangspunt dienen. Nee, ze zij lang niet altijd geschikt om opnieuw in ere te worden hersteld. Ze kunnen wel het startpunt vormen voor nieuwe maatschappelijke doeleinden die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten.
Maar…de intellectuele discussie kan daarbij niet gemist worden: gestructureerd, goed georganiseerd en zelfs gedirigeerd.
Op die manier ontstaan nieuwe beginselen die groter en hoger zijn dan individuele ego’s. Zeker, een deel van de leden zal uit de partij stappen, andere komen er in. Dat is niet erg. Er ontstaan wel nieuwe, goed ingekaderde stromingen die de achterban duidelijkheid geven en een ideaal om naar te streven. Dan kan iedereen binnen de partij één lijn trekken.
Natuurlijk, de partijen kunnen ook voortgaan op de weg van dweilen en zwemmen tussen de oevers. Dat zal uiteindelijk leiden tot de ondergang van de partijen en tenslotte tot de afbraak van de democratie. Deze maakt dan plaats voor een dictatuur die haar eisen formuleert op basis van de behoefte aan veiligheid en zekerheden. Wel vervelend voor iedereen die echte mondigheid bezit. Het wordt tijd dat we niet alleen jongeren grenzen opleggen maar ook onszelf. Gemakkelijk? Nee, gemakkelijk wordt dat niet.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.idealen.headline-interactive.nl
www.jurgenverstrepen.typepad.com
Aan de achtermuur van Kommers studeerkamer hangt een levengroot portret van een suffragette, een Dolle Mina in de tijd dat de upperclass nog Frans sprak. Dat waren nog eens tijden. Ja zeker, zij was de eerste vrouwelijke arts in Nederland maar haar naam staat niet onder het portret, het schilderij, moet ik eigenlijk zeggen. Kommers vader, Pear, heeft het laten maken want hij was bijna heimelijk verliefd op haar. Bijna want met de bekende onhandigheid van de familie Sybenga was zijn verliefdheid al op mijlen afstand te zien, te ruiken en te voelen. Het is nooit wat geworden maar dat terzijde.
Het kan zijn dat Kommer aan dat blauwtje van zijn vader zijn weerzin tegen vrouwelijke politici heeft overgehouden, heeft ontwikkeld. Misschien en dan zou hem zijn halstarrige vrouwonvriendelijkheid nog te vergeven zijn want een zoon die de trauma’s van zijn vader op zijn schouders neemt, is natuurlijk te prijzen. Hoe dan ook, Kommer spreekt dan wel nooit over vrouwelijke politici, eigenlijk politicae, maar hij weet heus wel dat ze er zijn. En dat valt lang niet altijd in het voordeel van die vrouwen uit. Zo betitelt hij Rita Verdonk als “Schwarzenegger in rok” en mevrouw Huizer, staatssecretaris van CU-huize, noemt hij “Pluisje”.
Ietwat wrokkig zit hij in zijn relaxfauteuil voor zich uit te staren omdat ik over Aletta Jacobs ben begonnen. Hij knauwt nu echt op de steel van zijn Friesche pijp en ik kan haast niet bevroeden wat er in zijn hoofd omgaat. Hij lijkt haast versteend en zelfs zijn glaasje Beerenburg raakt hij niet aan. “Weet je”, begint hij eindelijk met knarsende en krakende stem.”Ik begrijp er eigenlijk iets van. Vrouwen zeggen altijd dat zij niet van spelletjes houden maar politiek is één groot spel. Misschien zit hem daar ook wel het probleem. Vrouwen voelen het spel niet aan. Ze maken er een huisgezin van waarin moeder de baas speelt. Als een matrone willen ze op hun stoel zitten terwijl het hele gezin er in volle aanbidding omheen groept. En als dat niet lukt, dan gaan ze hun vrouwelijke truukjes toepassen. Kijk nu eens naar die Gerdi Verbeet.”
Kommer krijgt een verbten trek op zijn gezicht. Neem me nou niet kwalijk maar dat is toch geen kamervoorzitster. Zo’n theetante die echt in staat is serieus te discussiëren over de plaatsing van koffiezetapparatuur in de fractiekamers en het heeft over “een leuk loopje naar de koffiezetter”. Wat is dat voor niveau? Hebben we het niet eens gehad over begrip en stijl? Nou die ontbreken bij haar volkomen! Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn als zij niet zo nu en dan tekeer ging tegen die gek van Wilders. Ze laat zich door die idioot echt opnaaien. Wat een sufmuts! Zo’n vent moet je gewoon afbranden, bij elke opmerking die hij maakt.
Zó erg dat hij zijn billen voelt branden als hijn er alleen al over denkt om naar het spreekgestoelte te lopen. Maar nee, ons nufje is gepikeerd over de onzinnige rimram die die politieke struikrover uit zijn neus peutert en tot balletjes vormt. Ja echt, ze schrikt ervan en roept “maar meneer toch!” Verontwaardigd tuurt hij naar zijn glas Beerenburg. “Nee, ik heb je over al die politicae niet zoveel te zeggen. Het is niks en het zal nooit wat worden. Vrouwen, o vrouwen, ja je kunt ze liefhebben en met respect behandelen maar toelaten in de politiek arena? Als typiste en om de koffie rond te brengen maar voor de rest zie ik er niets in. Het spijt me jongeman. Een vrouwelijke arts is al erg genoeg!”
Hij knipt met zijn vingers en Antje komt niet lang daarna de kamer binnenschuifelen. “Wil je meneer even naar de deur begeleiden “?”vraagt hij. “Ja meneer”, het meisje houdt de deur voor me open. Over één onderwerp worden we het nooit eens.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 