Het valt bepaald niet mee om jongeren te interesseren voor vrijwilligerswerk. Wie net in de twintig of dertig is, heeft echt geen behoefte aan een hoop drukte, verantwoordelijkheid en tijdsbeslag zonder dat er iets tegenover staat. Volgens de simplisten onder ons is dat het gevolg van een slecht imago. Vrijwilligerswerk zou oubollig zijn en typisch horen bij mensen die de maatschappij al heeft uitgekotst: 55 plus dus.
Het kan zijn. Hoe dan ook, in het weekend sprak ik een vrouw van net even in de zestig die haar sporen heeft verdiend in het onderwijs. Vijfendertig jaar lang heeft zij kinderen geïntroduceerd in leven en maatschappij en de meesten daarvan zijn redelijk terechtgekomen. Voor zover dat is na te gaan natuurlijk. Ineens, bijna van de ene dag op de andere, is zij het onderwijs spuugzat. Dat heeft te maken met de sfeer op school en ook met de drukkende overheidsbemoeienis. De grote vraag is natuurlijk wat zo iemand moet doen. In eerste instantie komt de VUT of haar varianten in zicht. Nu heeft de betrokken leerkracht echter ook iets anders bedacht.
Zij meldt zich aan als vrijwilligster bij de hospicegroep in mijn gemeente. Stervensbegeleiding is voor haar geen onbekend terrein. Zij heeft al een aantal vriendinnen en bekenden in hun laatste maanden meegemaakt. De ervaring is aanwezig dus het moet kunnen. Vanmorgen kwam er bovendien nog een andere gedachte in me op. De leerkracht heeft 35 jaar van haar leven jonge kinderen in het leven binnengeleid. Zij is voor honderden kinderen een gids geweest. En nu wil ze oude mensen het leven ook weer uitleiden, uitgidsen. Je haalt ze binnen, laat ze zichzelf ontwikkelen en neemt ze aan het eind weer bij de hand. Is er iets mooiers denkbaar? Mij lijkt dat zo’n carrière er één is van evenwicht. De balansdagen komen dus met de jaren.
Hoewel, ik ken een jonge actrice die in Spanje een centrum wil opnen waar kansarme jongeren door toneelspelen hun zelfvertrouwen en zelfrespect terug kunnen vinden. Daarmee wil ze wat geld verdienen maar haar grootste beloning ziet ze toch in het resultaat: een goed draaiend centrum en jongeren die een levensdoel vinden. Betaald vrijwilligerswerk zou ik bijna zeggen.
Zo jong en dan toch al zoveel behoefte aan evenwicht. Dat is niet iedereen gegeven. Vandaag hoorde ik een verhaal over een Amerikaanse rechter die een claim heeft ingediend bij zijn stomerij in Washington. Hij wil 54 miljoen dollar schadevergoeding voor het verlies van een pantalon. De stomerij is haar belofte “vandaag gebracht, morgen terug” niet nagekomen. Ze is zwaar over de termijn heen en de rechter heeft al die dagen meegeteld. Ik zie vrouwe justitia met blinddoek en weegschaal voor me. Volgens mij heeft deze rechter de weegschaal weggeflikkerd maar de blinddoek behouden. Ik zou niet graag in handen komen van een rechter die het zicht op de verhoudingen zo ernstig kwijt is. Bij hem zijn de balansdagen nog ver zoek.
Er is een natuurkundig/filosofische theorie die zich lijkt te bewijzen, hoewel…. De theorie luidt als volgt:”als ergens in het universum het licht wordt ontstoken, dan gaat ergens anders het licht uit. Als iemand een fiets jat van een ander, krijgt ergens anders een levend wezen de gelukkigste dag van zijn leven.` Yin en Yang in het grote Al.
Het universum is in balans. Als ergens een meer dan volwassen rechter een weegschaal weggooit, neemt elders iemand een risico voor zichzelf. Als ergens jongeren hun handen in de broekzak houden, wordt elders in de wereld hulp geboden. Dat geeft te denken. En als de partij van Sarkozy in Frankrijk de absolute meerderheid krijgt, dan verstart dat land door conservatisme. Wat komt er dan in beweging? Als Geert Wilders verstandig wordt, gaat Jan Marijnissen dan ineens psychotisch gedrag vertonen? Als onze jongeren massaal vrijwilligerswerk gaan doen, waar gaat er dan iets mis en wat is dat precies?
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 