Een blauwtje lopen bij de VN

Gisteravond zag ik een klein plukje van één van die zogenaamde actualiteitenrubrieken zoals “Vier in het Land” of iets dergelijks. Twee sufpubers staan van achter een lessenaartje wat teksten uit hun hoofd op te dreunen met al dan niet schokkende beelden ondersteund. Deze keer ging het over hertjes die de gemeente Rotterdam niet kwijt kan. De buurt is bang dat de dieren naar de slager moeten vanwege de bouw van een nieuwe wijk. Voorafgaand daaraan ging het verhaal over een pedofiel die ergens in een wijk woonde en waarvan de woonplaats bekend was gemaakt door de gemeente.

Nou wil ik dat niet asociaal noemen maar wel onverantwoordelijk. Toegegeven, die pedofiel had nog al wat op zijn geweten maar nu hij weer vrij is, zal hij ook ergens moeten wonen. Dramatische verhalen over een pedofiel die eerder in die wijk woonde, doen daar niets aan af. En die herten? Als de gemeente ze naar de slager brengt, maak ik goulash van het college.

Het zijn relatief kleine, plaatselijke problemen. Heel wat anders dan Nederlandse soldaten die doodvallen als vliegen in het onherbergzame land van Afghanistan. Daar zijn ze neergezet door politici met zonnenbril en witte stok met rode banden. Mannetjes en vrouwtjes die wel eens de grens over zijn geweest maar nooit hebben begrepen dat mensen in een ander land er een andere manier van leven op na (willen) houden. De gedachte aan een vredesmissie gaat uit van het idee dat vreemdelingen, wij dus, het grote geluk over het land zullen brengen, In werkelijkheid veroorzaakt het een fusie tussen radicale moslims en nationalisten of liever `lokalisten`. Veel Afghanen beseffen niet eens dat ze in Afghanistan wonen maar ze kennen wel hun dorp en streek. 

Het voortdurende gebruik van de term  ” vredesoperatie” is mij een geslepen doorn in het oog. Vredesoperaties bestaan niet. Militairen voeren oorlog, dat geldt ook voor onze `blauwhelmen`. Wie oorlog voert, kan geen vrede stichten. Soms, heel soms kunnen legers omstandigheden creëren waaronder andere mensen vrede kunnen stichten en een deel van de problemen oplossen. Maar neem nu de Tweede Wereldoorlog. Die maakte een eind aan de gruwelijke moordpartijen op Joden. En waar heeft dat toe geleid? Een Joodse staat die Palestijnen onderdrukt. Het probleem is niet opgelost maar verplaatst.

De Koreaanse oorlog werd tenminste nog `oorlog” genoemd. Daarna kwam Vietnam, dat heette ook nog oorlog. Het was weliswaar geen VN-actie maar wel internationaal militair ingrijpen. Die actie leidde tot een verloren oorlog. In Cambodja kwamen de VN wel opdagen maar het is er nog steeds een zooitje. In Kongo zetten de VN “blauwhelmen” in en de moordpartijen zijn er aan de orde van de dag. In Rwanda moordden de mensen elkaar uit ondanks een “vredesmacht”, in Ethiopië en Eritrea staan legers klaar om elkaar op ieder gewenst moment in de haren te vliegen, in Somalië is nauwelijks duidelijk wat er aan de hand is, Israël hoefde maar te kikken en de VN-troepen vertrokken, in Oost-Timor breken moordpartijen uit zodra er een conflictje speelt op Cyprus houden VN-troepen de strijdende partijen uit elkaar die vooral door autoritaire regiems in Turkijke en Griekenland tegen elkaar waren opgehitst. Vrede is er niet.

En dan is er voormalig Joegoslavië. Bosnië vooral,  dat op een krankzinnige manier is opgesplitst in twee republiekjes die geen enkele overlevingskans hebben. Misschien, heel misschien lossen de inwoners daar zelf hun problemen op maar dat kost heel veel tijd. hetzelfde geldt voor Kosovo. Was er nog meer?

Kijk eens naar West-Europa, de moeder van het rationele denken en de vrede. De Baskische afscheidingsbeweging gaat weer bommen gooien en Walen en Vlamingen zouden elkaar het liefste door de fruitpers duwen. In Noord-Ierland regeren katholieken en protestanten nu samen. Maar hoe komt dat? VN-vredesmissie, Britse politiemacht? Welnee. De Noord-Ieren hebben zelf ingezien dat het zo verder niet ging. Zij hebben vooral zichzelf geholpen. Al jarenlang was de grote massa van Noord-Ieren het zat en langzaamaan hebben de “gewone” burgers hun zin kunnen doordrijven. En nu maar afwachten.

De “vredesmissie” in Afghanistan is in werkelijkheid een kapitaalverslindende oorlogsoperatie. Volgens minsister Verhagen zijn onze troepen in dat land hard nodig ter wille van onze veiligheid. Het erge is dat hij weet dat hij uit zijn nek kletst maar even zo goed dit soort lulkoek aan de goegemeente verkoopt. Het terrorisme laat zich niet genhouden door ons gestuntel in Afghanistan. Als terrorristen al oefenkampen nodig hebben, dan vestigen ze die met evenveel liefde elders: in Somalië, in Gaza, in Soedan, in onbegaanbare streken in Afghanistan en Pakistan en in ieder land dat ons wil pesten.

Ondertussen zijn we verontwaardigd over de geheime CIA-gevangenissen terwijl die onderdeel uitmaken van de enige doeltreffende aanpak van terreur, tegenterreur. Hoe te voorkomen is dat mensen daar onterecht verzeild raken, is een probleem op zich. Ontvoering van terroristen en hun `verdwijning` kan onrust in terroristische groeperingen veroorzaken en dat is dus een goed bestrijdingsmiddel. Voor de rest is een effectieve aanpak van terreur in eigen land of in de EU aan te bevelen. Oorlog voeren in Afghanistan en Irak is niet meer dan symboolpolitiek die de situatie in werkelijkheid verergert. “Onze jongens en meisjes” lopen er niet de wacht maar wel een blauwtje.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.landmacht.nl

www.oneworld.nl

www.scholieren.nrc.nl

www.verteranen-platform.nl

www.veteranen-online.nl

Orgaandonatie of schuldhulpverlening

 

 

Eigenlijk mag je bijna niets meer. Nu de smakeloze verhalen over een donorshow bij BNN zijn verdronken in een lachbui om de “grap” die de omroep heeft uitgehaald, kan iedereen weer opgelucht ademhalen. Tenzij je longen niet zo best meer zijn, natuurlijk, maar een geamuseerde rochel mag ook.

Nog maar een dag geleden heeft Jan Terlouw een warm pleidooi gehouden tegen massagedrag en kuddevorming en iedereen riep “goed zo Jan, we staan achter je (denk daar maar eens over na) ” en hups…daar gaan we al weer want orgaandonatie móet. Wat je niet meer mag, is je wenkbrauwen fronsen bij al het hijgerige, drammerige gedoe.

Is er wel eens iemand wezen vragen of ik wel de organen van een ander wil? En van wie dan of van wat voor soort mens? Een aardige, vrolijke, jonge, ingeburgerde jonge vrouw? Een moslimterrorist? Een oude, sjagrijn die altijd teveel heeft gezopen maar wel over veel charmes beschikte? Ik weet het zeker, een kaartje daarover is nooit bij mij in de bus gevallen.

Daar bedenk ik me nog wat, zeg. Is het wel zo’n feest met het hart van een ander? Heeft iedereen goed opgelet toen die mevrouw bij Knevel en Van den Brink vertelde dat ze dagelijks 35 medicijnen slikte? O, wat ben ik blij met mijn leven!  En dat ze over één of twee jaar weer een nieuwe leasenier nodig heeft? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik ken iemand die een container dagelijkse medicijnen achter zich aansleept. Ik word al moe bij de gedachte aan het gezeur. “Kaj, het is tijd voor je blauw-groene pilletje.”Twintig minuten later: “Neem je je zwarte poedertje wel?”Weer een half uur verder: “Ik zal je even helpen met je rood-gouden capsules.” Kots!

Ik heb er eigenlijk schoon genoeg van en wil geen organen van een ander en geen opgerekt leven. Als het op is, is het op. Daar zit iets moois in. Ik heb het dan toch maar al die tijd helemaal op m’n eigen spulletjes gered, spulletjes die aan mij waren gegeven om het leven mee door te komen. In alle vrijheid genoten en in alle vrijheid me geërgerd. In Duitsland zeggen ze dan: “Ich habe mir von Niemandem was zu Schulden lassen kommen.” Zo is het: stuk is stuk.

En dan nog eens wat, stel je voor dat ze in zo’n ziekenhuis bezig zijn met die inbouwapparatuur en dat er dan zo’n kluns van een chirurg is die nog niet eens een APK-diploma op zak heeft. En dat dan alles gaat bloeden en afsterven en rotten en dat jouw wekelijks gepoetste nier of lever temidden van die stinkende smurrie ligt… Nog een capuccino?  

Het is toch om de ogen uit je hoof te krabben? Hoewel, daarmee moet je erg opppassen als je niks van een ander wilt. Laat ik heel eerlijk zijn: er is ook niemand die iets van mij krijgt. Puur egoïsme natuurlijk. Ik wil alles zelf houden! Hoewel, in werkelijkheid begrijp ik er niets van. De gedachte dat je je eigen lijf zou maken tot container van onderdelen voor een ander, staat me tegen. Ik begrijp ook niet waar het goed voor is. Er is voor niemand een goede reden om zijn of haar bestaan op aarde langer te rekken dan strikt noodzakelijk is. Leuk is het ook niet en het wordt ook niet leuk. Vijfendertig geneesmiddelen per dag en nooit meer een borrel!

Het wordt in de tokomst allemaal nog veel mooier. Stel je voor dat je als even in de veertig zijnde schoonheid naar het ziekenhuis gaat voor een rontgenfoto (of wat ze tegen die tijd hebben). De dienstdoend laborante ontdekt dat je beide nieren nog hebt. `Dat gaat zo niet hoor, mevrouwtje! We hebben hier mensen genoeg in het ziekenhuis die zo´n ding kunnen gebruiken.`Je moet je dan gewoon een weg naar buiten vechten. Of Marie is aan haar tiende nier en tweedfe hart toe maar ja `De achter-achterkleinkinderen vinden het zo fijn dat ze haar nog hebben. Ze hebben trouwens ook een overgrootmoeder en een grootmoeder. Eerlijk gezegd vragen mijn man en ik ons wel eens af of betoveroudje niet eens op kan stappen. Ze terroriseert nu al 150 jaar de hele familie.´Het leuke van doodgaan is dat je weg bent. Dan kunnen nieuwe generaties aps naar hartelust een eigen, nieuwe wereld maken. Daar hebben ze die diepbegrijsde types niet bij nodig.

 Er is ook geen andere goede reden te bedenken om een ander nog een stukje leven te geven. Het gedrag van mensen in de samenleving in dat opzicht vind ik van een weerzinwekkende “eigen schuld, dikke bult” mentaliteit getuigen. “Als je niks afgeeft, krijg je ook niks.”Dat klinkt zo logisch als pispot maar is het ook zo? Zijn er dan nooit persoonlijke omstandigheden, argumenten?

In de commercie moet alles “op maat gesneden” en “persoonlijk” zijn. Als er geen cent mee te verdienen valt, dan zijn we bikkelhard. “Jij geeft niks, dan ga je maar dood.” Ik moet er niet aan denken dat mijn warm kloppend hart of mijn kalkvrij spoelende nier bij iemand die zó denkt, wordt geïmplanteerd. En de gedachte dat één van mijn gekoesterde organen in het lijf van een rokende, zuipende, neukende, verkrachtende, luchtvervuilende asociaal terechtkomt, brrrr. Hoe zou het zijn als iemand met jouw lever in Indonesië ter dood wordt veroordeeld vanwege de productie van drugs? Nou, daar kun je wel een ironieteken achter zetten. 

Natuurlijk zijn er mensen die ik graag een orgaan van mij zou gunnen, zeker als ik zoiets zou kunnen missen omdat ik dood ben of gewoon wat over heb. Ik zou ook willen weten of het echt aan hun geluk bijdraagt als ik iets afsta. Ik zou die mensen graag zelf willen uitkiezen maar dat zal wel weer elitair zijn. Netzo elitair als het eikenloof dat ik graag op mijn graf zie als zekerheid, als zegel: die is dood, klaar en uit. Hij heeft niets geleend en niets meegenomen. Schuldhulpverlening heet dat.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

Service

www.meervrijheid.nl

www.emotievrij.nl

De drang tot zelfvernietiging en nachtschade

Toen de Amerikanen George Bush jr kozen tot president, sprak daar hun drang tot zelfvernietiging uit. Zij hadden kunnen weten dat het nooit goed kon gaan, De Texaanse Zilverrug heeft nog nooit iets tot een goed einde gebracht. Hij beschikt over het niet zeldzame vermogen om tot het einde vast te houden aan de verkeerde beslissing. In het verleden werd hij steeds weer gered door het familiekapitaal, vrienden en omkoping.

We kunnen de Amerikanen kwalijk nemen dat ze de hele wereld hebben opgezadeld met een geboren loser. Dat ze daarbij handelden vanuit hun drang tot zelfvernieitiging, is ze niet te verwijten. We lijden er voor een groot deel allemaal aan. Dat blijkt als vrouwen zich willoos laten meeslepen naar één van de veemarkten die bekend staan onder de naam “missverkiezing”, het bleek toen Joost Zwagerman voor het eerst een boek begon te schrijven en het kwam naarvoren toen Richard Krajicek een grapje probeerde te maken over geloof en ChristenUnie.

Onze nationale Tennisbal zat samen met Zwagerman bij Knevel en Van den Brink. Zwagerman schaamt zich voor zijn linkse verleden maar hij gelooft nog wel in de linkse ideologie.  Nou ja, alleen dat al! “Als je gelooft, moet je ChristenUnie stemmen`, grapte het puntenkanon van het gravel. Ja, daar ging hij dus. Je kunt best geloven zonder op de ChristenUnie te stemmen. ChristenUnie staat voor een bepaalde manier van geloven in de christelijke God en een heel stelsel van waarden en normen dat daarmee samenhangt.  En ik heb persoonlijk niet eens een hekel aan die partij. Het grapje van Mr. Racket viel dan ook als een bal in het net. Of om in de sfeer te blijven: het handelen van de ezel Onan was daarbij vergeleken nog nuttig.

Iemand die ik niet erg hoog heb zitten, heeft mij ook wel eens beschuldigd van zelfhaat en drang tot zelfvernieitiging. Dat zou best kunnen want mensen die daaraan lijden, zijn op het eerste en tweede gezicht vaak erg aardig. Dat geldt ook voor de fractievoorzitter van de SP in onze gemeenteraad en ook hij toonde zich creatief in zijn speurtocht naar zelfvernietiging.

Het moet geezgd worden, onder zijn leiding heeft zijn partij resultaten geboekt door goed samen te werken met PvdA, ChristenUnie en, ja zeker, de VVD. Je zou zo denken dat hij daarover tevreden kon zijn. Nu kunnen er natuurlijk zaken zijn gepasseerd die zich aan mijn blikveld onttrekken. Misschien zijn daaruit ook wel irritaties ontstaan. Dat kan want ik weet lang niet alles.

Even zo goed ging het gisteravond van `dik hout zaagt men planken`. Om te beginnen diende het genoemde raadslid een motie in over Irak. Daarin werd gevraagd om een brief te schrijven aan de Eerste Kamer. Daarmee zou de raad de senatoren verzoeken een onderzoek te starten naar de achtergronden van deelname aan de oorlog in Irak. Nu is er alle reden voor zo´n onderzoek maar toen de motie op mijn tafel landde, schreef ik er direct boven `dit gaat niet door`. 

De gemeenteraad heeft er al jarenlang in meerderheid bezwaar tegen zich te bemoeien met zaken die bij de landelijke overheid thuishoren. Daarvoor zijn tal van argumenten waarvan er in elk geval één uiterst discutabel is. Het kwam ook gisteravond weer ter tafel. De raad zou het ook niet prettig vinden als de landelijke overheid zich met haar taken ging bemoeien. Hoe nu? Volgens mij doet de landelijke overheid niet anders. Niet valide dus. 

Toch moet je wel haast op de maan hebben gezeten om niet aan te voelen dat de motie zou worden afgewezen. Dat gebeurde ook en toen kwam het. De SP-voorman diende een tweede motie in van een heel andere strekking. In het vervolg zou de gemeenteraad zich nooit meer uitspreken over zaken die ook maar enigszins over de grenzen van de gemeente heen gingen. De burgemeester zou ook niet meer deelnemen aan vergaderingen van het Genootschap van Burgemeesters. Het zou onder meer inhouden dat de gemeente zich terug moest trekken uit regionale samenwerkingsverbanden en geen bemoeienis meer zou hebben met verkeersvoorzieningen in de regio. Ik zat er met kromme tenen bij.

Het werd laat, in elk geval veel later dan ik had verwacht. Dat was jammer want de raad beschouwde de laatste motie als een karikatuur van haar werk en dus als een nodeloze actie. Eén van de raadsleden zei na afloop dat ze de zaak Irak niet op zo´n beschamende wijze behandeld wenste te zien. Daarvoor ligt het haar allemaal te zwaar op de maag. Ze had het gevoel voor aap te hebben gezeten. Mogelijk dacht het publiek op de tribune er ook zo over.

Ik heb voorgesteld aan een andere fractievoorzitter om de volgende vergadering een voorstel te doen ter verkorting van raadsvergaderingen. De reden? Angst voor `nachtschade`. Als symbool ervan zou hij een tomaat op tafel moeten leggen. Wie de zin daarvan ontgaat, moet maar eens `nachtschade` intikken bij Wikipedia. Ik ben trouwens benieuwd wat deze column mij oplevert aan zelfvernieitiging.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.keac.nl

www.crimezone.nl