Klik door naar www.nieuwepolitiek.wordpress.com
Lees daar: “Holocaust en pannenkoek” en vele andere.
Of ga naar www.4politicians.wordpress.com en lees daar:
“Genesis”
“Anttiracisme top!!!”
“Ascoiaal geleuter”
“Volksgenossen, Männer des Reichstages” (“Geburtstag des Führers”)
en ga ook naar
www.nieuwepolitiek.wordpress.com
www.badplaatsalphen.wordpress.com
www.rossia.wordpress.com (Rusland)
Kortgeleden interviewde ik een geslaagde, vrouwelijke ondernemer van een IT-bedrijf. Tijdens het gesprek vroeg ik haar of ze als vrouw bij een klant niet gemakkelijker binnenkwam dan een manlijke concurrent. Het antwoord was veelzeggend: “binnenkomen doe ik misschien wel sneller maar in het vervolggepsrek moet ik veel beter mijn best doen dan een manlijke collega.”
Ik moest aan dat gesprek denken toen ik donderdag in de auto op BNR de zoveelste oeverloze discussie hoorde over vrouwen aan de top. Die discussies bewegen zich meestal in eindeloze, vicieuze cirkels en het gekke is dat men steeds weer bij dezelfde vertrekpunten begint. Het meest populair in dat opzicht is: “vrouwen zijn niet ambitieus genoeg” en “Nederland loop achter als het gaat om het aantal vrouwen aan de top.” Het eerste argument beschouw ik als een leugen en het tweede is absoluut irrelevant.
Ik ken minstens één vrouw die ik inmiddels als een goede vriendin beschouw en die zichzelf tot de succesvolle ondernemers mag rekenen. In dat opzicht heeft ze het vermoedelijk verder geschopt dan ik. Nu is dat laatste geen graadmeter maar het is toch aardig om even te vermelden. Zij onderschrijft tegelijkertijd grotendeels mijn mening als het gaat om werkende vrouwen en vrouwen aan de top. Wie ambitieus genoeg is, moet de top kunnen bereiken zonder veel meer moeite te doen dan een man. Niemand hoeft echter naarboven geschopt te worden terwille van het maatschappelijk evenwicht. De hierboven genoemde vriendin voelt zich ook beledigd door gedachten over quota. Vrouwen die over kwaliteiten beschikken, kunnen het best redden zonder overheidssteun. Ik kan die gedachtengang heel goed volgen.
Er zijn wel eens mensen geweest die dachten dat ik een absolute tegenstander was van vrouwen aan de top. Sommige van mijn publicaties lijken ook in die richting te wijzen, vooral als ik spreek over het “glazige plafond” (typ in onder “search”) . Het tegendeel is waar. Ik zie heel veel heil in vrouwen aan de top mits zij zichzelf blijven en hun vrouwelijkheid behouden. Wie probeert een man te imiteren, staat wat mij betreft naast de pot te plassen. (Ja, inderdaad, in dat geval is het “staat”). Broekpakken en stropdassen zijn in mijn ogen voor een vrouw geen teken van emancipatie maar juist van verdere onderwerping aan de man.
Tijdens de discussie hoorde ik het méér dan ergerlijke verhaal van raden van bestuur en commisssarissen die geen vrouw in de bedrijfstop willen toelaten omdat zij risico’s willen mijden. Vrouwen zouden een ander carrièrepatroon vertonen dan mannen. Ja, natuurlijk stelletje idioten! Daar gaat het nu juist om. Het moet ook anders zijn. Bedrijven zouden zich in de handen moeten knijpen en God op hu blote knieën moeten danken als ze een vrouwelijke manager krijgen die haar vrouwelijkheid tot onderdeel van het management maakt. Waarom? Omdat vrouwen, al dan niet genetisch bepaald, andere zienswijzen en kwaliteiten met zich meebrengen dan mannen. Kwaliteiten die het management in een heel goede richting kunnen sturen. Wie die andere, nieuwe inbreng niet aandurft, moet zichzelf geen ondernemer en ook niet eens manager noemen maar professionele looser.
Van de redacties waarvoor ik werk, wordt de meerderheid aangestuurd door een vrouw en ik voel me daar heel prettig bij. Ben ik niet ambitieus genoeg? Gezien mijn ervaring en leeftijd had ik al lang een reeks aan hoofdredacteurschappen op mijn naam kunnen schrijven. Het zou mij qua verantwoordelijkheden en inkomensniveau dichter in de buurt hebben gebracht van mijn eerder genoemde vriendin maar ik houd teveel van het journalistieke handwerk. Dat is óók ambitie. Groeien in het handwerk. Misschien dat veel vrouwen het moeilijk vinden om dat los te laten. Het zou kunnen zijn en in dat geval zou ik ze graag gelukkig laten zijn in het werk dat ze doen. Het zou mooi zijn als we ons voor het Nieuwe Jaar eens voornamen wat minder te letten op cijfers in binnen- en buitenland en méér op de geluksscore. Als ik me niet vergis, biedt de financiële crisis in dat opzicht ruime mogelijkheden.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.blogjump.eu/index.php?2008/12/16/1061-hoogtevrees
www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/valkuilen
www.adriaanmeij.com/2007/06/15/als-meppeler-meiden-meer-kinderen-baren
www.carrieretijger.nl/carriere/vrouwen/succes
www.depers.nl/economie/118279/Verplicht-meer-vrouwen-aan-top.html
www.intermediair.nl/artikel.jsp?id=68871
www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Vrouwen/aandetop.html
www.volkskrant.nl/economie/article377306.ece/Aantal_vrouwen_in_top_is_onbekend
Vanmiddag was ik op een symposium over ontwerp van bedrijfsruimten en werkplekken. Het gaat er niet alleen meer om dat een bedrijf zijn identiteit laat afstralen van gebouw en inrichting. De medewerkers moeten zich er ook thuis voelen. Ja, het symposium heette dan ook “Thuis op je werkplek”. Het werd gehouden op een alleraardigste locatie voor dat doel: De Van Nelle Ontwerpfabriek in Rotterdam. Wat een schitterend complex!
Nu was de plek van bijeenkomst extra aardig omdat we ons bevonden in “branderij 2”, een enorme ruimte waarvan maar een klein deel was afgeschermd als vergaderruimte. Voelde ik me daar thuis? Ja zeker, het was er haast intiem en ik kon het niet nalaten die gevoelens te delen met de dertigjarige blondine naast mij die daarna niet meer van mijn zijde is geweken. Wat je al niet bereikt door je hart uit te spreken.
Nu waren er verscheidene sprekers waarvan het merendeel vrij zinnige dingen had mede te delen en een enkeling in mijn ogen ook de meest bizarre kletskoek stond te vertellen. Eén van de twee leukste was de laatste spreker. Om mijn gevoelens daarbij te begrijpen, moet ik even vertellen dat mijn oom, Ernst Jacobi, ooit directeur van Artis was. De man is al lang geleden overleden maar hij was een uiterst aimabel en van tijd tot tijd ook humoristisch mens. Bovenal was hij bioloog, gespecialiseerd in het leven van de bijen.
De laatste spreker van vanmiddag was vele jaren later óók directeur van Artis geweest en ik kon het merken. Hij was aimabel en behoorlijk humoristisch maar bovenal ook bioloog. Zonder enige gêne trok hij een vergelijking tussen de menselijke samenleving en de dieren. Hij maakte ook duidelijk waarom mensen al sinds de ijstijd geen sociale cohesie kunnen bewaren in groepen die groter zijn dan 150. Hij verklaarde glashelder waarom mensen hooguit met vier a vijf personen echt kunnen samenwerken. Grotere groepen vallen uit elkaar.
De man wist niet van ophouden en begon een verhaal over relaties op de werkvloer, het ging nog steeds om de inrichting van de werkplek, en maakte duidelijk waarom mannen de sukkels zijn. Zij zijn erfelijk belast met een overdosis aan seksuele cellen, zaad genaamd. De man kijkt om zich heen en de vrouw zoekt uit want ze is zuinig op haar éne maandelijkse eitje.
Zo’n verhaal zou mijn oom ook hebben gehouden en dus had de man wat mij betreft het pleit allang gewonnen maar met zijn bijna-slotopmerking won hij mij voor zich. Hij wist haarfijn uit te leggen dat politici en bestuurders de samenleving zien als hun eco-systeem, vergelijkbaar met de manier waarop de oude leeuw de savanne voor zich ziet. Thuis op je werkplek!
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.natuurinformatie.nl/nnm.dossiers/natuurdatabase.nl/i002142.html \
www.bureauboelens.nl/2005/12/31/scoren-sis
www.managementboek.nl/boek/9789047001522/de_one_minute_manager_en_de_apenrots_kenneth_blanchard
www.logfeeds.nl/item/17526/1d28b_Het+hanengevecht+op+de+Apenrots.html
www.seks.blog.nl/algemeen/2008/02/19/baren-maar
Politiek 