Als jeugdige inwoner van het Groningse stadje Winschoten nam ik jaarlijks deel aan het Sintemaartenfeest op 11 november. Heel wat keren ben ik met lampion langs de deuren van bekenden en wildvreemden getogen om het nodige snoepgoed op te halen. Soms kreeg ik ook geld of fruit. Spannend want het gebeurde altijd in de, vroege, donkere uurtjes.
In mijn huidige woonplaats proberen sommige buurtverenigingen het Sintemaartenfeest ook leven in te blazen, met méér of minder succes.
Dit jaar gingen uitgerekend op 11 november enkele raadsleden op studiebezoek bij outletcenter Rosada in Roosendaal omdat wij zelf ook zo’n ding dreigen te krijgen. Zo’n outletcenter heeft wel heel veel met textiel te maken maar niets met Sintemaarten die de helft van zijn mantel weggaf aan een arme zwerver.
Nu is Sintemaarten het meest bescheiden feest in de donkere weken voor Kerstmis. Het is het feest van het weggeven terwijl St. Nicolaas verder gaat en ook vooral aandacht besteedt aan karakter en persoonlijkheid van de ontvangende partij. Daar zit dus duidelijk een opbouw in.
Terwijl Sintemaarten iedereen zo ongeveer hetzelfde geeft, laat St. Nicolaas aan eenieder zien wat hij of zij nodig heeft om een beter mens te worden en opent Kerstmis de uiteindelijke poort naar een bestaan op een hoger niveau. Een beetje Boeddhistisch is het Christendom bij tijd en wijle wel.
Zo’n outletcenter lijkt het meest op Sintemaarten. Niet vanwege de textiel maar doordat het feest iedereen hetzelfde geeft. Het outletcenter geeft iedereen een voordeeltje, dat is dus hetzelfde. Nou ja, een outletcenter geeft eigenlijk niets natuurlijk. Op de keper beschouwt, neemt het alleen maar. Het is een beetje het kind met de lampion dat het snoep zelf wel uit de schalen van de opgezochte huisbewoners graait.
Heilig zijn ze bij Rosada bovendien vast niet, een naam die mij alsmaar doet denken aan het Casa Rosada dat in Buenes Aires staat en waarvandaan Juan en Evita Peron als fascistsiche heersers hun volk toezwaaiden in een woud be-achtig socialistische sfeer (wat dan weer koren op de molen is van degenen die beweren dat fascisten een soort socialisten zijn, maar goed dat misverstand heb ik al uitvoerig de grond in gepraat). Voor iedereen een voordeeltje, maar het Argentijnse volk heeft er uiteindelijk weinig lol aan beleefd. Na een kort opgevlamde hoop, smeten ze Juans tweede vrouw, Isabel, met veel plezier over de schutting. Videla! Pardon: voilà! Como esta? Muey bien! Het Casa Rosada als outletcenter voor politici.
Een outletcenter bij mijn stad zie ik niet zitten omdat ik vrees voor de overlevingskansen van de gewone modewinkeliers. En zie: het outletcenter heeft ook daarop een antwoord. Het zorgt namelijk voor extra opdrachten voor die middenstand. Zou het waar zijn? Snijd een outletcenter als echte Sintemaarten zijn mantel doormidden om de helft weg te geven? Ik geloof er niets van. Erger is dat de winkeliers op die manier gedeeltelijk afhankelijk worden van het outletcenter: minder particuliere klanten maar wel het outletcenter als opdrachtgever. Dat lijkt mij een economisch ongewenste situatie.
Nee, wat mij betreft is het “nee” en blijft het “nee”. Een outletcenter voegt geen waarde toe aan mijn gemeente. Dat is wel het geval met een gemeentebreed ingevoerd Sintemaartenfeest, een feest dat vreugde beleeft aan het schenken.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 