Wat een feest! Gisteren ben ik naar het nationale jaarcongres “Domotica” geweest in Eindhoven, ja in het Evoluon, die stokoude bunker van moderne technologie. Alleen al de reis er naartoe was een belevenis want over een stuk snelweg van 100 kilometer heb ik tweeënhalf uur gedaan. Met moderne technologie heeft dat weinig te maken, wel met politieke onwil om iets aan het openbaar vervoer te doen.
Eenmaal aangekomen overviel mij opnieuw een gevoel van onwerkelijkheid. Hier, temidden van de aller geavanceerdste huiselectronica, het Walhalla van de technologie moest je het toilet nog gewoon met een druk op de knop doorspoelen en je handen afdrogen aan een lap stof.
Druk was het wel. Vele duizenden mensen uit binnen- en buitenland kwamen kijken naar de nieuwste snufjes en luisteren naar sprekers die hun domoticaproducten aanprezen. “Nooit meer omkijken naar gaskraan of lichtschakelaar, wie met vakantie gaat, schakelt alles met één druk op de knop uit” was zo ongeveer het motto. Het leek wel doorspoelen.
Ik ben daarvoor nu juist zo huiverig. Als je eraan gewend raakt dat alles zo gemakkelijk gaat en je nooit meer ergens aan hoeft te denken, dan vergeet je volgens mij op den duur ook die ene druk op de knop. Dat vergeten zal volgens mij nog gemakkelijker gaan dan het overslaan van de controletocht door huis langs alle ramen, deuren en lichtknopjes. Maar goed, het zal zover komen dat je, staande op de top van de Mount Everest, je bedenkt dat je die druk op de knop hebt vergeten en dan maak je dat dankzij een afstandsbediening weer goed. Als je die tenminste bij je hebt.
Echte domotica is er pas toegepast binnen de VVD. Erelid Hans Wiegel verstuurt een brief aan het hoofdbestuur waarin hij het aftreden eist van de bestuurderen. Nog voordat die brief op de deurmat van het VVD-hoofdkwartier is gevallen, kondigt de voorzitter zijn aftreden aan. Het hele hoofdbestuur gaat er achteraan. Dat is geen domotica maar telepathie. Had Wiegel niet een paar maanden geleden een brief kunnen schrijven waarin hij het aanblijven van Rita Verdonk eiste?
Het is toch echt middeleeuws om te merken hoe een erelid (wat is dat eigenlijk?) de moed heeft het aftreden van een bestuur te eisen in een Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. Hans Wiegel, met wie ik het in onze gezamenlijke JOVD tijd goed kon vinden, denkt met één druk op de knop de hele democratie buiten spel te kunnen zetten. Dat alles vanuit zijn boerderij in Overijssel. Ereleden hebben bij de VVD het recht de gang van zaken naar hun hand te zetten: “Voor Verdonk en Dictatuur”.
Tot mijn grote schrik ontdekte ik ook dat de landelijk voorzitter van de VVD (Veel Vrijwilligerswerk Doen?) een vrijwilligersbaantje is. Om een boterham te kunnen eten, moest de man burgemeester van Amstelveen zijn. Ik zou dat als VVD-lid toch niet willen. De voorzitter van mijn partij moet dag en nacht, zeven dagen per week beschikbaar zijn voor de partij. Geen gezeik over raadsvergaderingen en onbenulligheden als openstelling van publieke balies, openbare orde of, nog gekker, het Genootschap van Burgemeesters. Die man heeft ooit de aanwijzing van een lijsttrekker verward met het probleem van de gekozen burgemeester. Nou, waar dat op uitdraait hebben we in Utrecht gezien. Ik snap ook niet dat de gemeenteraad van Amstelveen zo’n vermenging van functies heeft kunnen goedkeuren.
Het voorzitterschap van de partij van de goedgevulde portemonnee moet je zien als bijbaantje dat waardeloos is, gratis, een “doe er maar een beetje bij” gevalletje. Slordig hoor! Van een liberale partij had ik een voorzitterschap verwacht met wat meer vrijheid. Een voorzitter die met één druk op de knop iedereen in het gelid heeft staan dankzij het uitgekiende, geïntegreerde en geavanceerde netwerk dat hij bestuurt.
Ik vind het trouwens wel iets voor een erelid: het schrijven van een brief. Ereleden nemen geen plaats achter een toetsenbord om een vluchtig e-mailtje te sturen. Dat is stijlloos en Hans heeft altijd veel gevoel gehad voor stijl. Je ziet het helemaal voor je. Het erelid neemt na een avond doorzakken met cognac en goede vrienden en met een kop als een krant plaats achter zijn secretaire, doopt zijn ganzenveer in den inktpot en krult enige letteren op het handgeschepte papier. Hans stuurde dus oud papier om nog maar eens een keer door te zeiken over een zaak die al lang afgedaan is, het hoofdpijndossier Rita. Met speciale, gulden inkt tekent hij `Hans Wiegel, Eerelid`. Met liefdewerk had dat niets te maken, wel met oud papier.
Als ik voorzitter was geweest, had ik nog één keer gekeken naar de stapels brieven van het erelid. Daarna had ook ik afscheid genomen. Met één druk op de knop. Nou ja, wel even nagaan of alle ongewenste elementen uit het pand zijn verwijderd natuurlijk. Zoiets doe je uit liefde.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
(Ere niet-lid)
Service
Politiek 