Het uitstel van de menselijke maat

“Misschien moet een huis wel je buddy worden, een overjas met veel binnenzakken die we kamers noemen.” Dat zijn van die passages die soms door mijn hoofd spoken na een interview. Niet zo vaak en zeker niet als ik net een gesprek heb gehad met een projectleider van een bouwbedrijf. Dan hoort je hoofd te gonzen van beton, baksteen en aluminium of glas.

Gisteren was het anders. Gek genoeg verliep het gesprek helemaal niet zo gesmeerd. Pas toen het grotendeels was afgelopen, kwam het op gang. Of de projectleider zou willen wonen in het appartementencomplex dat hij zelf aan het bouwen was? “Ik ben niet zo’n appartementenmens”, bekende hij heel snel. Al gauw kwam hij tot de uitspraak dat hij meer iemand was voor een wat oudere woning, zoiets van halverwege de vorige eeuw en daar woonde hij dan ook. Hij genoot ook van het historisch centrum van de stad waar hij woonde en in het buitenland waren het vooral het Forum Romanum en de middeleeuwse centra van Italiaanse steden die hem trokken. “Ik ga nooit kijken naar de hedendaagse buitenwijken.”

Even zo goed beleeft hij wel plezier aan het bouwen van het grote appartementencomplex waarmee hij op het ogenblik bezig is. Niet alleen omdat hij er zijn brood mee verdient. Belangrijk voor hem is het denken over logistieke problemen, de coördinatie van werkzaamheden en het inzicht in de mogelijkheden daarvan. Straks als het complex klaar is, heeft hij er niet zoveel meer mee.

De projectleider is geschoold in getallen, cijfers en afmetingen die ver boven de menselijke maat uitgaan. Afmetingen die ook hij nauwelijks kan bevatten, lijkt me. Hij pijnigt zijn hersens af om die massale grootheden in te delen in overzichtelijke eenheden van bouwvolume en tijd. Alleen op die manier kan hij er greep op houden. Hij brengt de onmetelijke grootte van zijn project terug tot eenheden met een menselijke maat. Zijn ratio is op dat gebied geoefend en talentvol. Dat is leuk.

Temidde van de cijfers en afmetingen ontbreekt de emotie en die vindt hij terug in zij bewondering voor oude stadscentra. Hij kan weer iets mooi en gezellig vinden zonder dat getallen en maten hem in de weg zitten. De principes van de bouw zijn niet veranderd maar de liefde ervoor is wel teruggekeerd. Emotie en liefde zijn tweelingen.

Later op de dag ontmoet ik een politicus die zich beklaagt over de holle emotie die op veel weblogs en fora terug te vinden is. Het kan zijn. Misschien is ze hol maar even goed emotie. Het is aan de politici om aan die holle emotie weer inhoud te geven, een richting, een doel. Dat is lastig maar niet onmogelijk want ook de bouwkundige projectleider kent beide. De politicus van vandaag is net als de projectleider geschoold in analyse en die moet hij of zij daartoe inzetten.

Net als de hedendaagse bouw gaat ook de politiek van vandaag de menselijke maat te boven. Misschien moeten politici eerst maar eens leren weer te genieten van de producten van hun voorgangers zonder ernaar te kijken als verleden en afgedaan. Nee, symbolen en producten zijn geen “dingen die voorbijgaan” maar spiegels van gedrevenheid en ambitie, van behoeften en verlangens. Zie de schoonheid en bruikbaarheid ervan. Wie daarvoor liefde heeft opgevat, kan zich storten op de hedendaagse cijferbergen van globalisering, massahuisvesting, schaalvergroting en noem maar op.

Dat is uitstel van de menselijke maat maar geen afstel en menselijke maat is waar de kiezers naar snakken. Geen tijd? Ach kom, we hebben alle tijd. We hebben pas tijd gemist als de menselijke maat ons is ontschoten. Haast is de vijand van genieten en doodt gevoelens. Doe eens net of de burger een man of een vrouw is die je wilt verleiden en zet je charmes in of, politicus/a, ben je die ook al kwijt? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.it4humans.org

www.menselijkemaat.nl

www.godendemenselijkemaat.tasmedes.nl

www.keepthefaith.nl

 

Livestro, zijn rechtse tuig, de linkse tragiek

Gisteren ontdekte ik dat een zekere Ben Kok bij de opening van een nieuwe moskee een reclamevliegtuigje erboven heeft laten cirkelen. De tekst gaf te kennen dat de christelijke God de enige ware is. Ben Kok noemt de Islam een bedriegelijke godsdienst omdat de moslims keer op keer beweren dat Allah de enige god is. Ja, ik heb ook uit de geschiedenis, nog heel recentelijk begrepen, dat christenen zoiets over hun God nooit zouden zeggen. O sorry, ik vergis me, als een Christen zoiets zegt, heeft hij natuurlijk gewoon gelijk.

In mijn ogen is Ben Kok een godsdienstwaanzinnige die hoort bij het rechtse tuig als Livestro, Ayaan Hirsi Ali, meneer Boekestein, Geert Wilders, Rita Verdonk, Blood and Honour, het Vrije Volk, de Dietsche Kameraden, de Nederlandse (of moet het `Nederlandsche` zijn?) Volksunie en meer van dit verdriet. Zeker, ik gooi ze allemaal op één hoop hoewel ik het woord `hoop` nooit in verband heb willen brengen met `rechts`. Die ene hoop zal het rechtse regiment zeker aanspreken aangezien ze zelf voortdurend aan generalisaties doen.

Pas dus op! Wat mij betreft heeft `rechts` niet te maken met een godsdienstige overtuiging maar het kan er wel mee samengaan. Rechts houdt een onverbloemd superioriteitsgevoel in dat voortkomt uit frustraties die grotendeels door links zijn veroorzaakt. De voorkeursbehandeling die buitenlanders soms kregen en krijgen, de toegeeflijkheid tegen zielig ogende mensen, hebben bijgedragen aan de verwording van buurten en wijken. Gezellige volksbuurten veranderden in sfeerloze steenwoestijnen waar de oorspronkelijke bevolking zich niet thuisvoelde en -voelt. Die oorspronkelijk bevolking had namelijk geen flauw begrip van `hoe om te gaan` met de nieuwe buren. En dat was wederzijds. Links heeft daar behoorlijk wat steken laten vallen.

De oplossingen die het rechtse tuig aandraagt zijn allesbehalve oplossingen. Zij zijn gebaseerd op de gedachte dat de nieuwkomers zich `doodgewoon netzo moeten gaan gedragen als wij`.  Dat zal al evenmin iets opleveren als de `we-zijn-allemaal-mensen-en hippie` gedachte van links. Integendeel het provoceert en jaagt de andere partij terug in zijn of haar hok. Het vertrouwen neemt er niet door toe terwijl dat wel zou moeten.

Daar komt bij dat het rechtse tuig ons meesleurt in een wereldwijde provocatie vol van `grote offensieven` in Irak en Afghanistan en misdadige handelingen zoals het tot ridder slaan van Salman Rushdie. Wat heeft die laatste eigenlijk uberhaupt voor betekenis voor de mensheid? Nul! De man kan niet schrijven en doet niet anders dan provocaties uitdelen aan gemakkelijk kwetsbare groeperingen. Zielig is hij allerminst maar wel doortrapt.

De `grote offensieven` vormen vooral een flink stuk symboliek want zij zullen de `eindoverwinning` niet dichterbij brengen. Misschien schakelen de `vredestroepen` wel één of twee organisaties uit maar daarvan maken vier of vijf andere organisaties dan weer gebruik om zelf rotzooi te trappen. Dat is een soort caroussel waarvan westerse politici en militairen geen flauw benul hebben. Dat er strijders sneuvelen is in de ogen van deze groepen niet betreurenswaardig maar heroisch en noodzakelijk. Zij staan niet dagenlang stil bij een gesneuvelde kameraad maar worden door iedere dode opnieuw gevoed in hun geloof. Het geloof dat de `vredebrengers` vooral de duivel vertegenwoordigen.

Het is de tragiek van links  dat ze zelf het rechtse tuig stevig in de zeilen heeft geblazen door niet scherpzinniger te denken en te handelen. Nu moet links tegen de stroom oproeien en dat kan alleen affect hebben als er intelligent, uiterst zorgvuldig maar ook vastberaden wordt gehandeld. Geen vastbijterij in het fata morgana van de maakbare samenleving maar zeker ook geen overgave aan `laat-maar-waaien-en-als-het-ons-niet-bevalt-slaan-we-de-ander-op-zijn smoel` tactiek van rechts.

Koersen tussen Scylla en Charybdis. Als er één beeld uit de Griekse mythologie wijs- en waarheid bevat voor de alledaagse praktijk, dan is het dit wel. Dat is geen schipperen, ook al lijkt dat beeld over te komen. Het is sturen naar een evenwichtige samenleving waarin mensen weer zelf verantwoordelijk kunnen zijn voor hun daden in plaats van uitsluitend mee te deinen op de golven. Zelfs het rechtse tuig zal daar wel bij varen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

 

 

https://politiek.wordpress.com

 Service

 www.geenstijl.nl

www.forum.at5.nl/viewtopic.php?t=3463

www.hetvrijevolk.nl

www.dietschekameraden.nl

www.etiennevermeersch.be/media_reacties/bio-ethiek_uvvinfo

www.nvu.info

www.vb.be

De Nationale Eigen Verantwoordelijkheid Loterij

Goedkope espresso-apparaten hebben een groot nadeel. Vroeg of laat zal het stoompijpje bezwijken. Meestal vroeg en dat is vervelend want het stoompijpje is karakteristiek voor een espresso-apparaat. Het is onmisbaar om espresso om te toveren tot capuccino.

Nadat het stoompijpje van de zoveelste goedkope aanbieding het had laten afweten, besloten mijn vrouw en ik tot krachtige maatregelen. We zijn allebei gek op een goede kop capuccino en dus togen we naar de winkel om een nieuwe espressomachine te kopen. Al gauw vonden we er één die ze in de horeca vermoedelijk semi-professioneel noemen. Stevige stoompijp, maximaal wettelijke toegestane druk (1,5 bar), bonenmaler en een variatie aan koffiekopgrootten waar ik nog steeds beroerd van word. 

Die aankoop was al heel lang onze bedoeling maar eigenlijk hadden we elkaar zo’n ding cadeau willen doen bij onze gezamenlijke pensionering. Nu ik in de winkel stond en de teerling was geworpen, bekroop mij plotseling het gevoel dat ik de allerduurste moest hebben. Er overviel mij een soort onweerstaanbare hebberigheid. Daar heb ik zelden last van maar deze keer wel. De verkoper liet duidelijk merken dat hij het apparaat heel graag wilde verkopen. Waarschijnlijk gebeurt hem dat ééns in de maand. Even later stonden we buiten, een zware doos rijker en ruim zeshonderd euri lichter.

Een week later reden we de auto aan gort, iets dat mij nog minder overkomt dan een aanval van hebberigheid. Tja, dat was en forse schadepost voor het budget. Een nieuwe auto, ook daarop hadden we nog niet gerekend. Kan ik nu niet met geld omgaan? Ben ik niet in staat om mijn verantwoordelijkheden te dragen en werk ik mezelf in de schulden voor een kopje koffie?

Gisteravond tijdens de commissievergadering ging ik het bijna denken. Minstens twee fracties wezen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen die diep in de rode cijfers zitten en er niet meer zelf uit kunnen komen. Hoe zit dat nou toch? Had ik mezelf bestraffend toe moeten spreken toen ik dat espresso-apparaat kocht? Volgens mij valt dat nog wel mee want die zeshonderd euro’s zijn een druppel op een gloeinde plaat bij de aankoop van een nieuwe auto.

Maar hoe zit het als je nooit hebt geleerd om overzicht te hebben over prioriteiten, beschikbare budgetten en risico’s van lenen? Hoe zit het als je van huis hebt meegekregen dat je altijd moet toegeven aan je eigen hebberigheid? Of, nog erger, hoe zit het als je thuis nooit iets hebt gehad en plotseling lijk je genoeg geld te hebben om de wereld te kopen? Waar blijft dan je eigen verantwoordelijkheid?

Eigen verantwoordelijkheid voor je portemonnee dragen, kun je volgens mij alleen als je dat thuis hebt geleerd. Als je ouders je tijdig hebben leren omgaan met zakgeld dat doodgewoon op een dag op is. Er komt ook niets meer bij voordat het betaaldag is. Wie diep in de schulden zit, kan eruit geholpen worden. Dat vinden ook de voorstanders van de eigen verantwoordelijkheid En daarna? Daarna, zo menen zij, heb je geleerd hoe je met geld om moet gaan. Dat betwijfel ik. Wie krom heeft gelegen om z’n schulden af te betalen, kijkt verheugd op als de dag van de bevrijding is aangebroken. Wat een berg nieuw geld om uit te geven!

“Het gaat om het leermoment”, meende één van de raadsleden. Ik hecht daar niet zoveel waarde aan. Mensen leren niet. Ze zijn blij dat iemand helpt in moeilijke tijden maar daarna zullen ze veelal in oude fouten vervallen, tenminste als je geen nazorg biedt.

Opmerkelijk genoeg vond hetzelfde raadslid dat vreemdelingen de kans moeten krijgen op kosten van de overheid Nederlands te leren. Alleen wie die taal beheerst, kan in ons land volledig meedoen aan het maatschappelijk en economisch leven. Daar ben ik het wel mee eens maar ik blijf toch met een zware vraag zitten. Waarom mag je de ene techniek (Nederlands) leren op kosten van de overheid en moet je de andere essentiële vaardigheid (budgettteren) maar een beetje zelf uitzoeken?

De laatste jaren klinkt aan alle kanten de uitdrukking “eigen verantwoordelijkheid” maar ik heb het idee dat het maar zo’n beetje wordt gebruikt als het goed uitkomt. Het is ook een soort toverwoord geworden en daarmee is aan de eigen verantwoordelijkheid geen recht gedaan. Wie zelf zijn verantwoordelijkheden wil dragen, moet daarvoor diepgaand en langdurig zijn getraind. Eigen verantwoordelijkheden worden volgens mij ook stukje bij beetje overgedragen en niet van de ene dag op de andere. Laten we het vooral niet gebruiken als eufemisme voor: zoek het verder zelf maar uit.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.leren.nl

www.bpv.nl

www.zinfo.nl

www.sargasso.nl

Zero democratie

Al heel wat jaren kennen we de “nimby” mentaliteit. Als er een herberg voor dak- en thuislozen, een gevangenis of een school nodig is, zet die dan niet bij mij in de buurt neer. Angstdromen van rondslingerende zakjes cocaïne, spuiten en pillen worden ingezet om de bouw van de voorziening in de buurt te voorkomen.

Ja, als het moet dreigen we er zelfs mee dat de gevangenen zullen zorgen voor vernielingen in de buurt. En de buurt gelooft het. Ongeveer in dezelfde periode als de opkomst van nimby ontstond de “SHOP”, minder opgemerkt maar even zo goed een realiteit. De “SHOP” is de “Surely Human Obvious Performer”. Een andere benaming is de SHOW (Self Helping Overconscious Weirdo) of “ASK” (Alll Self Kicking”). Er zijn ook gezinnen die uit deze soorten bestaan en die worden dan weer NOW genoemd (No Outside Windows). Het containerbegrip voor al deze typen is IGNI (I Got No Ideals).

Het zal duidelijk zijn, de typeaanduidingen slaan allemaal op mensen die vooral bezig zijn zichzelf te helpen en veelal nauwelijks begrijpen dat er iemand naast hen woont. Burenruzies kunnen het gevolg zijn maar de invloed gaat veel verder.  In de politiek is dat wel heel erg merkbaar met een desastreuze uitwerking op de democratische fundamenten van de samenleving. Hard werken, geld verdienen en carrièremaken zijn dermate belangrijke richtingaanwijzers geworden dat veel mensen uitsluitend nog bezig zijn hun eigen problemen op te lossen. Ze willen niet worden lastig gevallen met de maatschappelijke nood van anderen. In dat verband is er ook het IGNITION type (I Got No Ideals Totally Ignorant Of Needs). Dat draait uit op ZERO (Zombie Earning Resources Overload).

Deze ZERO bepaalt voor een groot deel de samenleving. Hij of zij ziet de wereld als een loden last en stemmen of kiezen zijn geen voorrechten maar onaangename barrières op de weg om geld en goed te verwerven. De ZERO laat de samenleving dan ook graag over aan de politieke NERD (Non Earning Resources Dude). ZERO tolerance, zullen we maar zeggen. Hij of zij gilt alleen van de pijn als de NERD zou besluiten tot onverdoofd castreren. Dat wil zeggen, een verbod op voetballen of tv-kijken.

Zolang de ZERO geen last heeft van de NERD moet deze onaangetast blijven. Als er al heibel is, dan zijn het de mindere totempalen die omvallen. Dat is nu precies wat er bij VVD en PvdA gebeurt. Veel fouten, dingen die verkeerd gaan maar de leider is onaantastbaar. Niemand vraagt zich af of de leider wel een echte leider is en, wat belangrijker is, waarvan hij precies de leider is. Tot mijn schrik las ik over het liberalisme van Wouter Bos. Liberalisme? En ik maar denken dat de PvdA een socialistische partij was. Misschien zou het niet zo gek zijn om eens uit te zoeken wat voor partij de PvdA eigenlijk is. Wat de rode (!) draad in de partij eigenlijk inhoudt. Voor de VVD geldt niet veel anders. Mark Rutte zou een echte liberaal en internationalist zijn. Die combinatie is volgens de literatuur kletskoek. Liberalen zijn nationalistisch ingesteld, socialisten richten zich op de internationale gemeenschap. En zie, de Socialistische Partij herbergt een virulent nationalisme. 

Om de puzzelstukjes weer op rij te krijgen zijn leiders nodig. Dat wil zeggen mannen en vrouwen met een duidelijk ideaalbeeld voor ogen en een sterk analytisch en bindend vermogen. Zulke leiders ontwaar ik op het ogenblik nergens. Niet in de liberale PvdA en ook niet in de radicaliserende VVD. Voor de ZERO betekent dat totale ontreddering. Naast het ideaal is ook de leider hem of haar ontvallen.  Van ZERO wordt hij of zij NIHIL (Not Interested Human Individual Liability).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nieuwetijd.net

www.heinpragt.com

  

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl

Charles Taylor aan den Rijn

Het was president Taylor van Liberia die er de voorkeur aan gaf de burgeroorlog op andermans gebied voort te zetten. met alle ellende van dien. Sinds vandaag ontwaar ik het begin van een kleine burgeroorlog tussen twee andere partijen op mijn blog. Normaal gesproken zou ik de twee  vliegen in één klap slaan want ik houd niet van neukpartijen op mijn ontbijttafel. Maar…in dit geval ben ik geen onschuldige burger want, ik geef het ongaarne toe, ik ben de bedenker van het woord “nachtschade” in dit verband. Daarmee heb ik een relatie gelegd tussen het late uur en de tomaat als plant.

Ik heb nu eenmaal de ergerlijke gewoonte gebeurtenissen in ironisch terminologieën om te zetten en zo kwam ik op het begrip “nachtschade” voor een conflict tussen de SP en bijna de hele rest van de raad. Ik ga het verhaal hier niet opnieuw oprakelen maar ik wil wel mijn positie verduidelijken. Als journalist functioneer ik zoveel mogelijk als waakhond van de democratie en vertegenwoordig ik ook het gewone, platte volk dat van politiek niets snapt. Een feit is dat ik het beteur als er in de gemeenteraad acties plaatshebben die in mijn ogen het reilen en zeilen en de gebruiken in de raad op een nodeloze wijze verfomfaaien. Dat is ook niet goed voor het aanzien van de politiek als geheel. Ik heb, helaas, de actie van de SP op donderdagavond 31 mei als zodanig ervaren.

Dat is dan wel duidelijk maar het wil niet zeggen dat er voor het optreden van de SP geen valide argumenten in de democratische samenleving bestaan. Zie ook mijn column “Jerommeke, achterlijke autonomen etc”. Het probleem ligt te gecompliceerd en genuanceerd dan dat het zich zou lenen voor een eenvoudige burenruzie.

Dat de gemeenteraad de iure geen invloed heeft op zaken van nationale en internationale aard, is juist. Dat zij er de facto geen invloed op zou mogen uitoefenen, klopt niet. Voor dat laatste bestaan nu wel degelijk enkele goede argumenten.

In de eerste plaats vormt de communio, de gemeente, de kiem van de democratie. Daar ligt in wezen de grootste macht in een staat die de volkssoevereiniteit heeft omarmd. De lokale gemeenschap is de plaats waar mensen zich allereerst ontplooien en beschermd weten.

In de tweede plaats trekt het burgergevoel de laatste jaren steeds meer naar de lokale gemeenschap. Daar zoeken mensen hun zekerheden. De oorzaak daarvan zit hem in de vorming van een gezichtsloze Europese Unie, de globalisering en…het steeds brutaler optreden van grote economische eenheden zoals de internationals. De overnamestrijd rond ABN Amro is daarvan een goed voorbeeld. Mensen herkennen zich niet meer in deze grensoverschrijdende economische grootmachten die vaak meer in de melk te brokkelen hebben dan nationale overheden.

In de derde plaats is er de politieke globalisering die een verdere vervreemding met zich meebrengt. Dat blijkt alleen al uit de absurd omvangrijke veiligheidsmaatregelen die op het ogenblik zijn genomen voor de G8 in Heiligendamm.

Tenslotte is er de aloude oproep: denk internationaal (zo u wilt Europees) en handel lokaal. Dat uitgangspunt onderstreept het belang van de Europese en ruimere internationale bewustwording van raad en raadsleden. Bedenk daar ook bij dat politieke partijen in het verleden functioneerden als trait d’union tussen burger en politici op alle niveaus. Die functie oefenen zij nog maar heel beperkt uit, onder meer door het kleine aantal leden. Daar komt bij dat door bovengenoemde ontwikkelingen de politiek ook voor de leden eigenlijk te gecompliceerd en onoverzichtelijk geworden is.

De partij kan nauwelijks nog fungeren als een representatieve visvijver voor politieke ideeën of als antenne voor gedachten die onder het volk leven. Een belangrijk deel van die functie zou kunnen worden overgenomen door de lokale volksvertegenwoordigers.

Zit u allemaall? Om deze en andere redenen lijkt het mij heel zinvol en mogelijk zelfs vruchtbaar als alle partijen in de raad gezamenlijk een studie plegen naar:

 – de verantwoordelijkheden van de raad in nationale en internationale (Europese)  vraagstukken;

– de te volgen strategie en tactiek bij het uitoefenen van deze (mogelijke)  verantwoordelijkheden;

– de technische uitvoering ervan.

Te bedenken valt nog dat gemeenten als sinds de zestiger jaren van de vorige eeuw (en daarvoor)  eigen internationale contacten onderhouden.

Bescheiden als altijd, ben ik best bereid als onafhankelijk voorzitter stuur te geven aan deze studie. Nou ja stuur, laat ik zeggen:  coördinatie. Ik ben daar te meer toe bereid omdat ook ik vind dat het landsbestuur in het geval van Irak een hiaat heeft laten ontstaan. Er zijn tal van vragen en onduidelijkheden over onze betrokkenheid bij de heilloze strijd in dat land. Het Nederlandse volk verdient meer inzicht daarin en minstens één coalitiepartij deelt die mening.  

Het zou de gemeenteraden (als fundamenten van de democratie)  helemaal niet ontsieren als zij de initiatoren waren van een studie die meer inzicht biedt in onze deelname, vooral omdat zulks in andere landen ook al is gebeurd. Laat ik duidelijk zijn: als de democratische instellingen deze vragen niet oppakken, dan zal de pers dat doen, vroeger of later. U begrijpt dat ik, vanuit mijn achtergrond, ook tegen dat laatste geen bezwaar zou hebben.

Wilt u dan uw burgeroorlog, hoe vermakelijk voor mij als columnist ook, staken en met mij in overleg gaan over de mogelijkheden in de toekomst? Ik zal daartoe graag een discussiedocument samenstellen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.denhaag.nl