“Indonesia raja, merdeka, merdeka”, klinkt uit duizenden kinderkeeltjes in Djakarta. Met hun “Groot Indonesië, vrij, vrij…”denken zij te zingen over een onafhankelijke, nationale staat, een republiek die er wezen mag.
Zij beseffen niet dat alleen al de naam “Indonesia” niet uit de eigen taal is voortgekomen maar uit het Grieks en dat het “Indische archipel” betekent. In het Nederlands ook wel”Gordel van smaragd” genoemd vanwege de groene uitstraling. Nu suggereert een gordel een zekere samenhang en die is in de republiek Indonesië ver te zoeken. Bovendien is er weinig groen meer. Het eiland Java is één van de meest ontboste gebieden ter wereld.
In december 1946 vertrok de 7 decemberdivisie naar “ons” Indië om er orde op zaken te stellen. Eeuwen tevoren was het gebied door Hollandse kooplui “opengebroken” en voor goed aan de rest van de wereld gekluisterd. In weerwil van Balkenendes geroemde “VOC Mentaliteit” gebeurde dat hoofdzakelijk door desperado’s die in Nederland in de cel of aan de galg thuishoorden, hebzuchtige kooplui en slechts een enkele, oprecht geïnteresseerde geograaf. Het had ook plaats onder erbarmelijke omstandigheden: ziekte, honger en dood waren onvermijdelijke medepassagiers. De heroïek was ver te zoeken. Enige verbetering in de handel tussen oost en west kwam er ook niet van. Tot dan toe had die handel prima gelopen via landwegen door Azië. Gevaarlijk en traag, zeker, maar de tochten over zee waren dat niet minder.
Nu Nederland Indië had opengebroken, wilde het er ook voor langere tijd blijven. In werkelijkheid bestond Indië niet. Het gebied was verdeeld over een groot aantal sultanaten en andersoortige koninkrijken waaronder zeer aanzienlijke zoals Atjeh en Djokja.
Was de kolonisatie van Indië een foutieve beslissing, de zending van troepen in 1946 was dat nog meer en leidde tot een nederlaag. Een nederlaag die nog eens werd versterkt door de uiteindelijke overdracht van Nieuw Guinea aan de nieuwe republiek. Het zou hetzelfde zijn als de toevoeging van Zeeland aan Marokko.
Een nederlaag. Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben westerse legers uitsluitend nederlagen geleden. Uit alle koloniale gebieden moesten zij zich terugtrekken en de Koreaanse en Vietnamese oorlogen leidden opnieuw tot geweldige nederlagen. In weerwil van alle technologie en materiële overmacht. Dat het vrije westen niet al lang is onderworpen door andere machten en rijken, mag een wonder heten.
Stug en star volhoudend en hopend op de eindoverwinnign zijn de westerse landen nu bezig hun eerstvolgende nederlagen voor te bereiden: in Irak en Afghanistan. Wat de gevolgen van die nederlagen zullen zijn, is moeilijk te voorspellen. Als het meevalt, zal het hooguit het einde van de NATO inluiden. Over een tegenvaller durf ik niet te speculeren.
Nederland gaat zich voor de duur van twee jaar verder ingraven in Afghanistan, een land dat hoger ligt dan Nederland maar bestaat uit een moeras waarbij Zuid-Holland als droog gebied afsteekt. Ook Nederland ontkomt niet aan een nieuwe nederlaag. En dan?
Het westen lijdt nederlaag op nederlaag omdat het moreel ontbreekt. Het moreel die jongens en mannen en vrouwen in de landen waar gevochten wordt, zo sterk maakt. Tegen een ijzeren wil kun je met stalen kanonnen niets bereiken. Dubieuze beslissingen leidden de Nederlanders in de zestiende eeuw over de hele wereld. In de twintigste eeuw voerden ze tot de vorming van een land dat geen bestaansrecht heeft, Indonesië is geen land maar een samenraapsel van naties.
In de eenentwintigste eeuw zullen dubieuze beslissingen Nederlanders op hun nest terugwerpen. Het valt wel op dat de Christenen, die geleerd hebben hun vijand een tweede wang toe te keren, vooraan staan te trappelen om te vechten en te moorden. Ik kan er niets aan doen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 