Het is ijskoud buiten maar vandaag tref ik Kommer aan in zijn voortuin, niet ver van de dichtgevroren zwanenvijver. De vervaarlijke vogels zitten dicht bij elkaar en ineengedoken aan de rand van het ijs en zien toe hoe hun huisbaas een wak in het ijs maakt. ” Ze moeten een plek hebben om te zwemmen en te drinken”, zegt de landheer. ” Ga maar vast naar binnen, ik kom zo.” Binnen is het heel wat behagelijker en mijn voetstappen gaan vrijwel regelrecht naar de kast waar de Berenburg staat. Ik mag best zelf een glaasje inschenken maar iets weerhoudt me. Eigenlijk vind ik het niet erg solidair om Kommer in de kou te laten hakken terwijl ik hier lekker een borrel zit te drinken. Nee, dat doen we niet.Mijn gastheer laat niet lang op zich wachten en neemt een windhoos aan koude lucht mee naar binnen. ” Glaasje?” vraagt hij onmiddellijk en deze keer laat ik me niet weerhouden. ” Terwijl hij de glazen en de fles pakt, begint hij ook al meteen een verhaal. ” Nu ik zo vaak een beroemde schrijver/journalist op bezoek heb gehad”, zegt hij met een licht ironische glimlach, “ nu dacht ik dat ik zelf ook wel eens iets kon schrijven en dat heb ik gisteravond gedaan. Mag ik het je voorlezen?” Ik kijk mijn oude vriend verbaasd aan en voel geen enkele neiging in mij opkomen hem zijn mooiste literaire moment te ontnemen. “ Ik ben geheel oor”, zeg ik en daarmee zak ik deze keer eens onderuit op mijn stoel. “ Ik heb het op papier”, vervolgt Kommer, “ je hoeft dus inderdaad niets op te schrijven.” Mijn luisterende houding is hem niet ontgaan. “ Het stuk heet “ de Mens”.” Alleen de titel al doet mij het ergste vrezen maar daarvan laat ik niets merken.
“ Als een sneeuwklokje zo zou de mens moeten zijn,
Sterk en lieflijk en o zo fijn
Vastberaden en minzaam, ongevoelig voor pijn
Onbekommerd en zonder chagrijn.
Een sterke geest en een helder verstand
En met elke buurman een innige band
Dan is hij gewapend tegen macht en geweld
En streeft hij niet slechts naar bezit en wat geld
Zoals de sneeuwklok zich nooit nog heeft laten verjagen
Door sneeuw en ijs of andere plagen
Zo kan de mens gewapend zijn tegen dood en overmacht
Zijn geest geeft hem voedsel, zijn lichaam de kracht
De overheid heeft in dit alles een klaar heldere taak
Zij bezorgt ons dit alles steeds weer en heel vaak.”
Kommer kijkt naar een punt ver weg op de muur achter mijn stoel en laat de woorden bij zichzelf bezinken. Ik ben verbijsterd. In de eerste plaats wist ik niet dat de oude, wijze politicus ooit iets zou willen schrijven. In de tweede plaats was ik er bang voor dat hij het zou doen en in de derde plaats viel het achteraf nog mee. Er zijn erger werken aan de Nederlandse literatuur toegekend.
“ Wat vind je ervan?” vraagt Kommer eindelijk. “ Misschien is het wel iets voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal”, zeg ik een beetje uit het veld geslagen. “ Inhoudelijk ben ik het met je eens maar de vorm…misschien hoor ik je toch liever praten.” “Ik was er al bang voor”, op het gezicht van Kommer worstelen teleurstelling en vertrouwen met elkaar. “ Ik bedoel ermee dat mensen zich bang laten maken door de ” Islamisering” en dat het niet nodig is als ze genoeg kracht in zichzelf hebben. De overheid moet ze daarbij helpen. ” Ik begrijp het”, verzeker ik hem. ” Kunnen we er misschien samen een boek over schrijven, tegenwind geven tegen die kinderlijke angst voor de Islam?’
Ik kom weer overeind in mijn relaxfauteuil en neem een slok Berenburg. Een boek schrijven, samen met Kommer? Dat lijkt me nog niet zo’n slecht idee. Kommer’s naam zal heel wat uitgeversdeuren doen opengaan. “ Top”, zeg ik. Ik sta op en voel me gelouterd. Zelden heb ik me zo op mijn plaats gevoeld.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
https://politiek.wordpress.com
Service
www.xs4all.nl/~johzandb/wildebloemen67.htm
Politiek 