Hoe zit het eigenlijk met mijn imago? We hebben het zo vaak over aanzien en reputatie en de daarbij behorende schade van anderen gehad maar zelden of nooit over mij. Tja, hoe zal ik het zeggen…ik ben reversible. Dat wil zeggen dat ik aan de buitenkant vooral mijn binnenkant laat zien. Hoewel ik lang niet altijd mijn ware gevoelens laat zien. Een beetje te bang dat anderen ze belachelijk vinden. Teveel gepest op school en dat draag je je hele leven met je mee.
Nou was er ook genoeg reden om mij te pesten hoor. Op de lagere school, dat heette toen nog zo al was het gebouw nauwelijks lager dan dat van het gymnaium dat er naast stond, gedroeg ik me al net als nu als een verschrikkelijk betwetertje. Dat ergerde andere kinderen en die ergerden mij dan weer en zo ging dat maar door. Later leerde ik mijn gevoelens te verbergen achter mijn monstrueue gevoel voor humor en dat levert dan weer problemen op bij het aangaan van relaties. Ja, je betaalt altijd een prijs.
Naarmate je meer reversible wordt, dus als het er niet meer toe doet of je je binnen- of buitenkant laat zien, wordt alles ook ingewikkelder. Je moet namelijk zelf wel in de gaten houden wat binnen- en wat buitenkant is. Als je dat niet doet, ga je in twee gescheiden werelden leven, word je langzamerhand schyzofreen en misschien ga je midden op straat wel ineens keihard heel vieze woorden schreeuwen. Omdat je het ook allemaal niet meer weet. Je raakt de weg kwijt in je eigen warboel.
Zo zit dat nou ook met onze samenleving, denk ik. Vanmorgen las ik in de krant twee artikelen die elkaar “in de weg stonden”. Dat was mooi want de kopjes van de komkommers beginnen al weer boven de grond uit te komen dus als columnist moet je hard op zoek naar voer. Behalve die twee artikelen zal ik er maar meteen een paar andere bij betrekken want alles heeft met alles te maken. Ik ben holist (soms met en soms zonder alco).
Het inkomen van de leraren blijft fors achter. Nou, daar word je al niet vrolijk van. Dan is er het “bekken-dicht” programma van Mark Rutte, ook al niet goed voor het humeur en dan begint het op pagina 2 en 3. Eén artikel besteedt aandacht aan de oorverdovende stilte rond gerechtelijke dwalingen. Nog meer bekken dicht dus, Op de pagina daarnaast volgt het bericht dat een “club met Krajicek” het herstel van vertrouwen in de rechtsstaat moet herstellen. Nou, sinds vanmorgen weet ik waarom ik de krant altijd zo graag op de WC lees.
Dat heeft niet alleen te maken met het feit dat je broek vaak afzakt van het nieuws. Als ik de pagina’s scan, krijg ik een vreemd beeld van onze samenleving. Terwijl Justitie het zwijgen er toe doet over haar eigen warboel, moet een “club met Krajicek” het vertrouwen in de rechtsstaat herstellen. Een tennisclub? Nee, na aandachtig doorlezen blijkt het meer een golfclub te zijn. Professoren en hoge omes uit de ambtenarij en onze nationale Tennisbal. Zij gaan onze kennis van de rechtsstaat vergroten. Ja, kennis vergroten om het vertrouwen te versterken. Dus: ik ga vandaag aan mijn vrouw vertellen dat ik vreemdga, dat versterkt het vertrouwen. Binnen eenn half jaar moet de “club met Krajicek” al met aanbevelingen komen. Mag ik een voorzet doen?
Breng een boekje met DVD uit met Mr Bean in de hoofdrol die de rechtstaat verkent. Kost een stuiver maar dan heb je ook wat en een redelijke kans op succes. De kennis- verspreiding zal razendsnel gaan. Hoe het met de kennisvergroting en het vertrouwen gaast, ja dat zullen we zien. Dat zeggen politici altijd als ze geen antwoord weten: “Dat zullen we zien”. Wat dat betreft moet mijn voorstel hoge ogen gooien.
De bedoeling van de Commissie is duidelijk. Poetsen tegen de klippen op. Terwijl het OM zich in stilzwijgen hult, poetst de “club met Krajicek” zich helemaal het vuur uit de sloffen om ons vertrouwen op te krikken. Voor de Tennisbal is dat wel leuk want hij klrijgt er vast vet voor betaald, heel wat beter dan die leerkrachten.
Was het nou zo’n gek idee geweest om die leerkrachten wat meer te betalen en hen de beginselen van de rechtststaat bij te brengen? Zij zij toch heel goed in staat om die kennis over te dragen, even afgezien van de belemmeringen die het competentiegerichte leren daarbij veroorzaakt.
Mijn vertrouwen in de rechtsstaat is al tien graden gedaald vanaf het moment dat ik weet dat een “club met Krajicek” dat vertrouwen gaat herstellen. De toevoeging van de directeur van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (opheffen die hap), Ton Verlind en wat andere hotemetoten geeft mij het merkwaardige gevoel dat mijn vertrouwen niet zal toenemen. De stilte zal er des te oorverdovender om zijn.
Tot sterkte
Kaj Elhorst
Service
Politiek 