Onder de naam Nederkrant verschijnen er allerlei verschrikkelijke berichten over de Islam op wordpress.com. Het is één en al verschrikking als je de verhalen van de auteur moet geloven.
Nu snap ik dat geschrijf wel. Journalistiek heeft de naam onafhankelijk te zijn. Onderzoeksjournalistiek moet bovendien misstanden onthullen. Toch bekruipt mij het onaangename gevoel dat er bij de auteur van de stukken geen sprake is van één van beide. De stukken lezend kom ik steeds weer tot de conclusie dat hij of zij uitsluitend de bedoeling heeft een sfeer van argwaan te creëren rond het onderwerp. Daarbij komt dat de man of vrouw niet kan spellen en schrijven. Zowel in het Nederlands als in het Engels maakt hij spelfouten. Dat ondergraaft zijn of haar geloofwaardigheid. Wie de moeite niet neemt fatsoenlijke taal te schrijven, kan nauwelijks serieus genomen worden.
Dat is allemaal bijzonder betreurenswaardig want er zijn rond het thema “Islam en het Westen” zoveel bijzondere en goede dingen te doen. De auteur ziet daarvan af en rijgt uitsluitend verdachtmakingen aan elkaar. Hij spreekt bijna Juan van Oostenrijk na: “In hoc signo”, alleen…volgens mij onderschrijft de auteur ook dat teken (het christelijke kruis) niet.
Eén ding is zeker..met zijn geschrijf overwint hij niet en overtuigt hij al helemaal niet.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
De zweep erover
In het Britse parlement kent iedere fractie een tweedeling. Er zijn front- en backbenchers. De frontbenchers ondersteunen de officiële partijlijn. Bij de regeringspartij is dat dus de koers van het kabinet. De backbenchers zijn de bewakers van de ideologie. Zij staan kritisch tegenover de officiële koers van de fractie. De leiding van de backbenchers is in handen van de Chief Whip, de hoofdzweep. Hij voert de backbenchers aan in hun kritiek en maakt daarmee zelfs kans op het premierschap.
De Chief Whip is in Groot-Brittannië echt een begrip. In het verleden was er zelfs een sigarettenmerk dat die naam droeg. In Nederland en ook in Duitsland kennen we dat niet. Daar heerst de fractiediscipline, in wezen een absoluut ondemocratisch verschijnsel aangezien volksvertegenworodigers op persoonlijke titel worden gekozen. Zij zweren of beloven zelfs hun functie uit te oefenen “zonder last of ruggespraak”. De fractiediscipline is in wezen daarmee strijdig.
De vraag is wie de functie van de zweep moet uitoefenen als er zo weinig kritische geluiden uit de fractie naar buiten komen. De aangewezen instantie daarvoor is de pers maar die laat het de laatste jaren veelal lelijk afweten. Veel journalisten schrijven uitsluitend brave stukjes over voornemens, plannen, nota”s en notities en ze durven niet eens achter de coulissen te loeren. Daarmee verlagen ze zichzelf tot verlengstuk van voorlichters en zegslieden.
Ja, dan krijg volksvertegenwoordigers die klagen dat ze het zo druk hebben, zich voortdurend het vuur uit de sloffen lopen en ga zo maar door. Volksvertegenwoordigers ook die zelden of nooit onder het volk komen omdat ze druk doende zijn half begrepen documenten door te ploeteren.
Ik zou zeggen, journalisten, de zweep erover. Gun de mensen op het pluche geen rust en volg ze hinderlijk kritisch. Ga niet, bij wijze van alternatief, onderbuikgevoelens “uit den volke optekenen” als sensationele berichtgeving. Dat leidt tot niets. Nee, bij de politici en bestuurders moet je zijn. En politici…als het ergens jeukt, krabbel dan nog maar eens achter het oor bij de gedachte aan de fractiediscipline.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Http://politiek.wordpress.com
Service
www.parlement.com
www.debatforums.net