FC Hamas, dor als zand of groen als gras?

Vrijdagavond, een jaarlijkse bijeenkomst bij de chef redactie van de lokale krant waarvoor ik werk. Alle redacteuren en correspondenten zijn aanwezig. lekker weertje, lekker biertje, lekker hapje en een gezellige tafeldame. Een bijeenkomst zoals je die in een min of meer geregelde samenleving verwacht.

Het gezelschap is behoorlijk gemengd en onder de correpsondenten bevindt zich ook een aantal oud-militairen. Plotseling krijgt één van hen, heel actief in het voetbal, overduidelijk de kans om zijn stem te laten horen. Zijn boodschap is al even duidelijk: of je het nou leuk vindt of niet, Hamas laat in de Gaza zien hoe je problemen in het Midden Oosten moet oplossen. Met veel geweld, moord en doodslag dus.

Nu is mij duidelijk dat militairen niet bang moeten zijn voor een beetje geweld in de omgeving. Het zou zoiets zijn als een brandweerman die bang is voor vuur of onweer. Toch daagt de spreker mij uit en ik vraag hem welk probleem er in de Gazastrook eigenlijk is opgelost. “Hamas is de baas”, zegt hij kort en krachtig zoals dat bij een beroepsmarcheerder hoort. Halt, stop, plaats rust.

Tja, ik denk dat daar het verschil zit tussen het voetbal- of soldatendenken en  het denken van de politicus. De baas! Wat heb je eraan om de baas te zijn? Als je de baas bent, moet je daar iets mee doen. Dan moet je doelstellingen en vooral verbeteringen bereiken. Gebeurt dat niet, dan is binnen de kortste keren weer iemand anders de baas. Bij de soldaat hangt alles af van de verovering van een heuveltop. Wat het doel daarvan is, zal hem worst zijn. Het feit dat hij de heuvel heeft veroverd, is voldoende.

In dat opzicht lijkt de voetballer op de soldaat. Hij moet zorgen dat de bal zo vaak mogelijk in het doel van de tegenstander terechtkomt. Als het aantal doelpunten hoger is dan dat van de tegenpartij, hebben hij en zijn kameraden gewonnen. Dan is hij, met zijn club, de baas. Daarna volgt er niets meer want eigenlijk heb je er niets aan om de baas te zijn op het voetbalveld. Het gras gaat niet harder groeien, de tribune wordt niet automatisch schoongespoeld, je bent niet ineens van je aambeien af en je relatie wordt er ook niet beter door. Behalve dan bij Noppen en Naaldhakken.

De baas zijn, heeft nut als je er iets mee kunt bereiken en wat dat betreft ziet het er slecht uit voor Hamas. Zeker, oorspronkelijk waren ze goed op dreef. Door scholen en ziekenhuizen te bouwen, wonnen ze de harten van de mensen. Door onverzettelijk partij te kiezen tegen Israël, kreeg hun naam in eigen land nog meer glans. Maar hun belofte maakten ze, gelukkig, nog nooit waar: Israël van de kaart vegen. Nu ze de baas zijn in Gaza zal daarin weinig veranderen. Ze kunnen misschien een raketje meer afschieten dan vroeger maar daar krijg je op den duur ook de balen van.

Hamas heeft het groene gras onder eigen voeten al lang kapot gespeeld. De inwoners van Gaza zijn de groepering niet dankbaar voor het geweld van de afgelopen dagen. Tal van aanhangers hebben doorgekregen dat ook Hamas hen niet uit de rotzooi zal halen. Tenslotte lopen de grenzen tussen Hamas en Fatah nog al eens dwarsdoor families heen.

Nee, Hamas heeft helemaal niet laten zien hoe je een probleem in het Midden-Oosten oplost. Het heeft laten zien hoe je jezelf buitenspel zet. Maar wacht even! Dat probleem is misschien wel opgelost. Als Hamas buitenspel staat, zijn er meer mogelijkheden voor de oplossing van het conflict Israël-Palestijnen. Zoiets heet “je doel voorbij schieten”  en elke voetballer of soldaat kemt daarvan de risico’s.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onmacht.nl

www.hamas.org

www.geenstijl.nl

www.frontpage.fok.nl

www.nieuwnieuws.nl

www.nederkrant.wordpress.com

www.voetballen.jouwpagina.nl

De AIVD of “Hoe de familie Duffeling de dag doorbracht”

“Where do I begin?” is de eerste regel uit het lied dat hoort bij de film “The Godfather”I. En ja, het is vaak de vraag en voor mij in dit geval zeker. Waar zal ik beginnen? Wat was het moment dat het allemaal fout ging?

Gisteravond in elk geval niet maar er gebeurde wel iets wonderbaarlijks. Er was op tv een ondernemer aan het woord die zijn Poolse werknemers de hemel in prees omdat zij “nog ouderwetse waarden en normen” hadden. Toen bekroop mij een vreselijke vreze, namelijk dat deze ondernemer er óók oude waarden en normen op na hield en wel die van een ondernemer. Dat wil zeggen dat hij zo gek is op die Polen omdat hij ze nog kan afbekken en in hun hok terug kan ranselen voordat ze een woord van weerspannigheid hebben laten klinken.  Wordt dat de nieuwe arbeidsethos van de Europese Unie?

Deze Polen hebben zich nog niet gewend aan de gebruiken van onze mondige burger, dat wil zeggen hun grote mond. Ja zeker, jammer genoeg bestaat die mondigheid in verreweg de meeste gevallen uit een grote mond en niet meer. Deze Polen hebben dat nog niet, ze zijn nog niet ingeburgerd en al helemaal nog niet geïntegreerd. Over integratie hebben we in Nederland onze mondige mond overvol en onze kroonprins stoort zich aan de toon van het debat. Ik ook maar ik stoor me niet alleen aan de toon. Die scherpe toon is de kunstmest voor inhoudelijke verscherping en daar stoor ik me ook aan.

Een toon van hardheid en onbegrip weerklinkt in Nederland en andere landen van de EU voortdurend als het gaat om de omgang met nieuwe immigranten. En ja, zij zullen moeten inburgeren en de Nederlandse taal machtig moeten worden. En ja, zij zullen moeten gaan werken voor hun brood. Dat laatste is overigens wel een wat bizarre eis in een land waar in sommige wijken werkloosheid de normale situatie is, al een paar generaties lang. Wie werkt in die omgeving, vormt een wat “wereldvreemde” eend in de bijt en zo wordt er ook over gepraat.

Maar goed, ik kan me voorstellen dat een zekere meerderheid van de Nederlanders weerzin heeft tegen mensen die in een soort vegetatieve toestand de voeding uit onze samenleving wegzuigen en vervolgens menen te mogen stellen dat het voedsel niet deugt. Zij doen denken aan mos dat zich op een boomschors hecht en klaagt over de slechte kwaliteit van voedsel en vocht. Het mos had er goed aan gedaan een andere boom uit te zoeken.

Met de ontevredenen in onze samenleving, autochtoon en allochtoon, houdt de AIVD zich bezig. En daar valt op een slechte dag het rapport van deze ondoorzichtige club op mijn deurmat. “De dreiging van Islamterrorisme is afgenomen door gebrek aan leidinggevend vermogen”zo stelt het rapport ongeveer. Bovendien zou de radicalisering lijden onder versnippering. Volgens mij hangen die twee constateringen nauw met elkaar samen.  Net als de nationale coördinator terrorismebestrijding suggereert het rapport dat het allemaal best meevalt. Nog erger wordt het als het spreekt over extreem rechtse groeperingen zoals Blood and Honour. Volgens de stiekeme neuzen van Nederland is dat maar een klein ongevaaarlijk groepje. De gecertificeerde gluurders zien de grootste dreiging altijd nog van moslimkant komen.

Nooit gehoord van Adolf Hitler die zich als nummer 8 van zijn partij aanmeldde? Kleine groepjes kunnen groot worden. Er is niet alleen Blood and Honour maar er is ook de Nederlandse Volks Unie, een website als Het Vrije Volk, de Dietse Kameraden en nog een reeks van andere splintergroepjes die stuk voor stuk met bijeenkomsten en internetpublicaties het denken van zoekende jongeren verzieken.

Hun toon, uwe Hoogheid, bevalt mij niet. Radicalisering in alle geledingen zou het onderwerp van waakzaamheid moeten zijn van onze staatsavonturiers, verbonden in de AIVD. Ik wens van hen geen sullige rapportjes te krijgen met de boodschap “we kunnen best weer rustig gaan slapen, er is niets aan de hand.” Ik ben geen warm voorstander van 200.000 mafkezen die waken tegen een terrioristische aanslag. Ik vind dat een paar honderd van de AIVD meer dan voldoende is. Zij moeten hun werk in stilte doen en serieus. Het laatste wat zij mogen doen, is ons zand in de ogen te strooien. Als ze dat doen is de vraag niet meer “where do I begin”?  maar “where will this all end?”

Tot sterkte,

Kaj Elhorst 

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.demafkezen.nl

Gastvrij, vrije gast

Vanmorgen zag ik weer zo’n stel kriebels die we kinderen plegen te noemen. Bij de tandarts, klauterend over leuningen en zittingen, tafelbladen en kapstok. “Ik moet er niet meer aan denken”, zei ik even later bij de man die mij zou kronen en die een kleine tien jaar jonger is dan ik.

“Ik begin er weer aan te denken”, vertrouwde hij me toe en dat kan want we kennen elkaar al 28 jaar en hebben zo nu en dan wat lief en leed gedeeld. “Van mijn eigen kinderen, dan”, verduidelijkte hij. Mijn tandarts wordt opa. Ik nog niet. Gisteravond hebben we net de 28e verjaardag gevierd van mijn dochter die daarmee net onder mijn zorgplicht vandaan is. Bij haar zie ik nog niets van een aandrang tot nageslacht. Ze twijfelt nog over een verhouding met een charmante Spanjaard. Een echt mooie jongen uit Barcelona die bij ons tot op heden één keer te gast was.

Daar ging het gesprek ook over, aan het eind van de avond en vroeg in de ochtend. Niet over Spanjaarden of relaties maar wel over vreemdelingen, het verkeren in andermans land. Daarbij haalde ik nog maar eens het voorbeeld naar voren van een grote Nederlandse kolonie in Bad Bentheim die daar wel een huis heeft gekocht maar voor de rest niets van Duitsland wil weten. De Bentheimers zijn daarover niet erg te spreken en ik ook niet.

Zelf denk ik er wel eens over om in de toekomst in een ander land te gaan wonen en er zijn enkele eisen die ik mezelf heb gesteld. In de eerste plaats wil ik de taal van dat land goed kunnen spreken. Ik verrek het ten enen male om die mensen in het Engels aan te spreken alsof ze vreemden zijn in hun eigen land. Verder wil ik me gaan gedragen op een manier die binnen de cultuur ter plekke past. Dat hoort bij het feit dat ik er gast ben. Hoewel, dat kan binnen de EU, ik misschien wel raadslid in mijn toekomstige gemeente wil worden. Dan word ik weer ineens heel vooraanstaand in de gemeenschap. Maar juist dat is een extra reden om me aan te passen. Dat allemaal zonder mijn eigen persoonlijkheid over de schutting te gooien.

Het viel mij op dat lang niet iedereen in het gezelschap die aanpassing vanzelfsprekend vond. Sommigen meenden zelfs dat het niet mogelijk was. Bij mij leidde dat weer tot verbazing omdat een aantal van die mensen wil dat Marokkanen, Turken en andere vreemdelingen in Nederland goed inburgeren. Het blijkt dan mogelijk te zijn om argumenten en redenaties zo te verdraaien dat je onderscheid kunt maken. Dat onderscheid komt er dan op neer dat een Nederlander in Duitsland de Duitse taal best kan missen terwijl een Marokkaan in Nederland vloeiend Nederlands moet kunnen spreken.

Ik begreep er gisteravond niets van en ik heb er nooit iets van begrepen. En ik moet zeggen dat de meesten zich tot mijn eigen verbazing nog lieten overtuigen ook door mijn argumenten. Aan het eind van de avond, of liever vroeg in de ochtend, gaven ze toe dat Nederlanders in Duitsland ook “te gast” zijn en zich als zodanig hebben te gedragen.

Mijn gasten komen zeker weer bij de volgende verjaardag. Eén ding weet ik nu zeker: zij zullen mijn gastvrijheid nog meer op prijs stellen dan in het verleden. Ik hoop tegelijkertijd dat ze zich vrij zullen gedragen, als gast.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.muiswerk.nl

www.forum.travian.nl

www.gamez.nl

www.kennisring.nl

Kiereweed en neuken mag niet meer

Ja goeiemorgen, die draaierigheid is nu wel weg al duizelt het me nu op een andere manier. Vanavond speelt Nederland tegen Slovenië en eerlijk geezgd kan het me geen kwadraat schelen als dat land maar blijft liggen waar het ligt. Anders heb ik van de zomer een probleem en ik heb al problemen genoeg. Giosteravond ook nog een hele heisa over Endstra op tv maar volgens mij was er allang een end aan de stra. Daar heb ik dus ook niet naar gekeken.

Wat me wel opviel was dat een meerderheid in de Tweede Kamer de paddo’s wil verbieden. Eén keer springt en jeugdige Francaise verkeerd na vermeend gebruik van de foute champignons en hup…verbieden! Alsof we nog geen ervaring hebben met een verbod op drugs. We merken dagelijks dat het een effectieve manier is om het gebruik ervan de kop in te drukken, niet waar? Drugs verbieden omdat je er verslaafd aan kunt raken en dood aan kunt gaan.

Dat lijkt me genoeg reden om het neuken ook maar in het wetboek van strafrecht op te nemen want je kunt er verslaafd aan raken en (via aids) aan dood gaan. Soms werkt hetnog hallucinerend ook, tenminste te horen aan de geluiden. Tegelijkertijd hebben we er geen moeite mee als ouders hun kinderen opvoeden tot alcoholist met behulp van de overal verkrijgbare breezers.

Drugs verbieden is niet in het belang van de gebruikers maar van de producenten. Ik stel iedereen die voor zo’n verbod stemt persoonlijk verantwoordelijk voor de bloei (wat een mooi woord in dit verband) van de drugshandel over de hele wereld. Alleen aandeelhouders in paddovelden kunnen logischerwijze voorstander zijn van zo’n verbod. Het zal de vraag niet doen afnemen terwijl de prijzen ongebreideld oplopen. Een paradijs voor de georganiseerde misdaad dus.

Een verbod op paddo’s kan dan ook alleen gezien worden als criminaliteit op overheidsniveau. De verdenking van betrokkenheid bij de illegale handel rust op elke “ja”stemmer. Misschien is dat eens een onderwerp dat onze nationale herrieschopper in het parlement kan aankaarten. Alhoewel, ik vrees dat hij, gewoontegetrouw, de kant van het geboefte heeft gekozen. Voorstemmers, ik doe het niet graag, maar ik kan u niet anders dan “kiereweed”noemen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.crimezone.nl

De zin van de onzinnigheid

Ja, de zin van de onzinnigheid en dat al in de eerste zin. Hoe verzint iemand zoiets? En toch…de lezers van mijn drie vorige columns hebben zich kunnen verkneukelen  in de onzinnigheid. Dat lijkt zo op het eerste gezicht de betekenis van onzinnigheid: lachen.

Nou, dat is nog maar de vraag. Vanmorgen las ik met grote blijdschap in de meest volkse krant van Nederland dat René Cuperus het met mij eens is. Dat is belangrijk want wie ben ik nou helemaal? René Cuperus is medewerker van het wetenschappelijk instituut van de PvdA, de Wiardi Beckmanstichting. Cuperus is dus iemand en hij zegt dat er een te grote kloof is tussen het kader van de partij en de “gewone” achterban.

Je zou ook kunnen zeggen: de doctorandussen en de Jannen met de Pet. Je kunt je afvragen waarom hij dat nu pas zegt maar misschien is het een jong vogelken. Zonder mezelf op de roodborst te willen kloppen, kan ik zeggen dat ik die kloof twaalf jaar geleden al zag. Niet alleen bij de PvdA maar ook bij andere partijen.

Het konijn uit de hoed was “Jip en Janneketaal”. Ineens moesten politici zich gaan uitdrukken in een soort Nederlands die ook begrijpelijk is voor negenjarigen (volgens psychologen een bijzonder lastige leeftijd). Ik heb daar nooit iets van geloofd want de inhoud van de boodschap verandert daardoor niet en dat is nu juist wel de bedoeling. Bovendien leidt ze tot belachelijke uitglijders zoals die van Rita Verdonk “Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben recht door zee.” Over onzinnigheid gesproken!

Wie in Jip en Janneketaal uitlegt dat de omgewoelde binnenstad goed is voor ontwikkelingen in de toekomst en natuurlijk de economie en dus de werkgelegenheid, maakt nog steeds niet duidelijk waarom al dat “gewone volk” jarenlang in de rotzooi moet leven. Zonder werk, trouwens. Tegen de tijd dat “de toekomst” is begonnen, gaan ze in de AOW!

De inwoners hebben niet anders dan hun buurt en wijk. Daar is het nu al sinds jaren een zooitje vanwege die belangrijke toekomst met z’n werkgelegenheid en vooraan lopen in economisch opzicht. Moet hun levensgeluk worden opgeofferd aan een stralende toekomst van kenmniseconomie en beursgang waarin medewerkers worden ontslagen terwijl de bedrijven vette winsten maken? Is dat geloofwaardig? De PvdA weet niet hoe ze met dat probleem om moet gaan en de buurt radicaliseert.

 Dat is gek want de afgevaardigden van deze partij hebben de taak ook het “gewone” volk te vertegenwoordigen. Zij lezen nu wel vaak Jip en Janneke en proberen zich die taal aan te leren maar ze praten nog steeds over zaken die het “gewone” volk niet interesseert. Daar leeft vooral één grote vraag: “Waar is mijn sociale nest?” Het “gewone volk” heeft het gevoel te worden opgeofferd aan een toekomst die mijlenver over de horizon ligt. Dan kun je tienduizend keer zeggen dat het niet zo is, het geloof leeft voort en de kloof gaapt verder.

Boven die kloof heeft Geert Wilders een hangbrug gespannen, gammel maar begaanbaar. Jan Marijnissen heeft een iets soliedere houten brug getimmerd. En zie: het volk kwam in groten getale, hoorde deze profeten aan en zij knikten dat het waar was en zij zagen hun wensen op ongelofelijke wijze vermenigvuldigd en vervuld. Althans, zo lijkt het.

Voor Cuperus, Van Hulten, Bos en Tichelaar en al hun volgelingen (en voor veel andere politiek partijen, de VVD voorop)  kan dat in de praktijk niet moeilijker zijn. Meer gerichtheid op het heden en minder op de toekomst. Vanwaar toch die eeuwigdurende leus ‘we moeten klaar zijn voor de toekomst”? Me dunkt, er zijn redenen genoeg om klaar te zijn voor het heden maar daaraan ontbreekt het in ruime mate.

 Minder collectieve luchtkastelen in de vorm van Betuwelijnen en HSL’s  en meer stoeptegels en hondenpoep, dubbele nationaliteiten, leegstaande woonwijken, verstoorde buurten,  hoofddoeken en…

Daar zit de zin van de onzinnigheid. De onzinnigheid die op diverse weblogs over het volk wordt uitgestrooid is een rijke bron van informatie voor iedereen die dit land wil besturen. Daar komen de ergernissen en onderwerpen aan de orde die ons volkje bezighouden. In rechtsradicale, racistische en ook gewoon “volkse” publicaties. Daar gaat het over de vraag of de opzet van gemengde woonwijken bijvoorbeeld wel gaat leiden tot het gewenste resultaat. Daar blijkt dat zo’n mix soms eerder tot conflicten leidt dan tot integratie. Daar komen de problemen van Jan met de Pet over zijn werk, gezinsverbanden, woonbuurt en voeding aan bod.

Het heeft geen pas om die signalen, hoe radicaal ook, terzijde te schuiven. Zij zijn een teken aan de wand dat wordt afgegeven door een volk dat zich onbegrepen en vergeten voelt. Politici moeten er rekening mee houden en oplossingen zoeken zonder radicaal te zijn. René Cuperus en de anderen zouden er dan ook eens vaker daar moeten kijken.

Weg met de academische modellen en terug naar de solidariteit met hen die in het gedrang komen in de alledagelijksheid van hun bestaan. De onzinnigheid kan daarbij als gids dienen zonder haar over te nemen. Solidariteit met mensen in achterstandswijken heeft gevoel nodig, idealen die herkenbaar zijn. Wie verstandige dingen zegt, mag het gevoel niet vergeten.

En tot slot. Ik las kortgeleden dat de PvdA mikt op meer deskundigheid en verjonging. Het laatste beschouw ik als een redelijk loos begrip, zoals ik al eerder aangaf. Het eerste is vaag. Welke deskundigheid? Deskundighieid van de tekentafel of van de zieleroerselen van Jan met de Pet? Als het aan mij ligt, is die laatste deskundigheid voorlopig het eerste aan de beurt.  

Dat kan vorm krijgen door de fractie een betere afspiegeling van de samenleving te laten zijn. Weliswaar is ze in toenemende mate meer cultureel samengesteld en zitten er vrouwen in maar hoe zit het met het percentage Jan met de Petten? Juist in een grote fractie kan hun invloed de juiste sterkte krijgen. Oftewel: de teksten zijn begrepen, het commentaar is relevant. 

En als uitsmijter: dit is geen pleidooi voor pragmatisme of rechtsradicalisme. Beide beschouw ik grotendeels als onzinnigheid. Het is een pleidooi voor solidariteit van politici met mensen die daar de meeste behoefte aan hebben.

En als allerlaatste uitsmijter: doen ze dan helemaal iets goed bij de PvdA? O zeker wel, het idee van wijkgericht werken is uitstekend, Het sluit naadloos aan op het bovenstaande maar … de uitwerking moet gericht zijn op het nu, niet op de lange termijn.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nu.nl

www.fos.socsol.be

De camouflage van de onzinnigheid

Deze week nog sprak ik met een politicus over “keuzen maken”. Hij stelde dat het maken van keuzen essentieel was voor de politiek. Daar ben ik het mee eens. Het is alleen wel de vraag wanneer je die keuzen gaat maken.

Wat mij betreft ligt de eerste keuze in de politiek bij een ideaalbeeld van de samenleving en ik nestel mij in de stroming die zich daar het meest bij aansluit. Dat is overigens niet het enige criterium. Ik moet me ook echt thuisvoelen bij mijn “clubgenoten”. Iemand kan  idealen met mij delen zonder ooit mijn vriend te zullen zijn maar enige vorm van gelijk gedachtengoed en gedrag moet er toch wel zijn. Het moeten ook echte idealen zijn en niet alleen maar pragmatische selecties.  In tegenstelling tot de laatste, geeft een ideaal zin aan wat ik denk en doe.

Onzinnigheid kent vele idealen zoals “help de immigranten het land uit”. Het is een ideaal al kan ik het niet omschrijven als een loffelijk streven. Een ideaal kan ook zijn “help de dictatuur de wereld uit”. Dat komt al dichter bij me maar daarna gaat de vraag knagen of het bieden van collectieve zekerheden, normen en waarden hetzelfde is al dictatuur. Loopt er een rechte lijn van vrijheid via betutteling naar dictatuur? Hoever kan de overheid tegemoet komen aan een collectieve behoefte aan veiligheid zonder dictatoriaal te worden?

Daar ligt het camouflagenet van de onzinnigheid zo’n beetje. De onzinnigheid lijkt een alternatief te bieden. De onzinnigheid maakt Joden tot zondebok in een Naziregime en maakt immigranten tot een vijfde kolonne van de verschikkelijke “Kalief”. De vraag is hoe ik die onzinnigheid moet herkennen met mijn kennis van de Tweede Wereldoorlog en de Shoa in het achterhoofd. Hoe zou ik moeten weten of de anti-immigranten ongelijk hebben. Zijn zij de Nazi’s van deze tijd of is het net andersom? Hoe kan ik in het Verzetsmuseum ontdekken of Geert Wilders, bij wijze van spreken, de nieuwe NSB-er is? Hoe weet ik zeker dat Wouter Bos of André Rouvoet het bij het goede eind hebben? Klinkt Henk Kamp redelijk of juist wankelmoedig? Ook in de periode 1933-1945 waren er velen die moeite hadden met kiezen tussen Hitlergroet en V-teken.

Die keuze en die herkenning is niet zo eenvoudig want het is een feit dat duizenden jongens en meisjes uit de moslimwereld bereid zijn zich op te blazen voor hun ideaal, voor de keuze die zij hebben gemaakt. Dat ziet er angstaanjagend uit, niet minder verschrikkelijk dan de laarzen van de SS en de parades op het Rode Plein of het Plein van de Hemelse Vrede (!). En die vliegtuigen zijn toch daadwerkelijk in de Twintowers binnengevlogen en Theo van Gogh is toch door een fundamentalist vermoord en de treinen in Madrid zijn toch door terroristen opgeblazen?  En elke keer klinkt het antwoord bevestigend. De onzinnigheid heeft recht van spreken, zo schijnt het.

Nogmaals, is dus de vraag hoe de onzinnigheid ontmaskerd kan worden. Vandaag las ik nog op een racistisch blog een tekst van iemand die het maar moedig vond om zo open en “erudiet” over de Islam te discussiëren. In werkelijkheid is er ter plekke geen sprake van een discussie en alleen maar de wens om de bezoekers te sturen in een anti-Islamrichting. De onzinnigheid camoufleert zich voor de schrijfster onder schijnbaar erudiete schrijfsels. De ware aard van het blog komt naar boven als de tegenstand te groot wordt. Dan volgen jij-bakken en scheldpartijen.

De onzinnigheid kan volgens mij haar angstgevoelens niet verbergen. Angst voor niet nader omschreven ontwikkelingen zoals een vaag begrip met de naam “tsunami van moslims”. Alleen al het gebruik van het trendy woord “tsunami” werkt verwarrend en beangstigend. Een tsunami is een onbeheersbare, nietsontziende kracht die niet uitsluitend haar tegenstanders maar in werkelijkheid elk schepsel en voorwerp vernietigd. “Rücksichtlos”, het woord dat de Nazi’s zo graag gebruikten, is daar een nog te vriendelijke omschrijving voor.

Onzinnigheid heeft geen monopolie op angstgevoelens. Ook anderen kunnen bang zijn voor aanslagen en oorlog. Maar daar waar de onzinnigheid steeds een vormeloze zondebok zoals “de Joden” of “de moslims”of “de Islam” aanwijst, daar geldt aan de andere kant uitsluitend angst voor het daadwerkelijke gevaar, zoals terroristen. Onzinigheid ontkent ook het bestaan van de individu en ziet, in onze tijd, wel de Islam maar niet de moslim. Dat heeft de ozinnigheid nodig want een groot collectief aan vijanden boezemt meer angst in dan individuen, schijnbaar zonder verbondenheid.

Onzinnigheid heeft te allen tijde een zondebok nodig, een gemeenschappelijke vijand, iets om op neer te kijken,  tegenaan te trappen en om onderuit te halen. Onzinnigheid richt zich op vernietiging. Die eigenschap kan ze niet camoufleren, niet onder “erudiete” teksten en niet onder de halve waarheden die ze verkondigt.

Politiek is het maken van keuzen en ik denk dan ook dat het goed zou zijn als de niet-onzinnigen hun idealen scherper zouden omlijnen, meer contrasterend zouden omlijnen. Meer polarisatie? Ja, maar polarisatie hoeft geen voorwaarde voor moord en doodslag te zijn. Niet met spontane emotionaliteit en al helemaal niet met zondebokken, ook niet als die Geert Wilders heten. Wel met weloverwogen, concreet vormgegegeven modellen, niet uit een academische mal maar uit de mal van het dagelijks leven. Dat kan, pro actief en anticiperend.

Mijn excuses voor de zware maaltijd van vandaag. Dat ze u wel moge bekomen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.levenskracht.info

De verleiding van de onzinnigheid

Humor is verleidelijk maar onzinnigheid ook. Humor verleidt doordat ze de schermen afbreekt die mensen tussen elkaar overeind houdt. Humor nuanceert rotsvaste waarneden en stelt wetenschappelijke zekerheden ter discussie. Onzinnigheid doet dat ook. 

Ik kan me de verleiding van de Nazi’s nog goed voor ogen halen. De mooie uniformen, jongetjes die in de bergen niet anders deden dan soldaatje spelen en bij het kampvuur zingen. Kameraadschap, avontuur, ontberingen in veiligheid. Wat is er mooier?  De verleiding van de onzinnigheid ziet er minstens even aantrekkelijk uit. Onzinnigheid is altijd rebels en dat spreekt jongeren aan. Bovendien hoef je niet al teveel kennis te hebben of intellectuele vaardigheden om aan de onzinnigheid bij te kunnen dragen. Het is slechts een kwestie van meedoen aan het onzinnige gesmoezel.

Een voorbeeld. Mij is een man bekend die op zijn weblog Islamhaat predikt. Hij gaat uit van de stelling `de Islam is gevaarlijk en moslims zijn dom en onwetend`. Vervolgens zoekt hij alle documenten bij elkaar die zijn stelling kunnen onderbouwen. Erg kritisch over de herkomst of de auteurs van de documenten is hij niet en hij zet ze ook niet in de context van tijd en plaats. Toch zijn daarbij de nodige vraagtekens te plaatsen want wat is de geloofwaardigheid  van sites als “De Dutch Disease Report” of www.hetvrijevolk.nl ? Discutabel, lijkt me.

 Alle documenten die ondertussen zijn stelling zouden kunnen weerleggen, laat hij buiten beschouwing. De conclusie is, zie ik heb gelijk! Op dezelfde manier gaan `wetenschappers` te werk die aantonen dat de aarde plat is. Ja zeker, ze zijn er nog. Er zijn meer rebelse opvattingen zoals het gerucht dat de Amerikanen nooit op de maan zijn geland en dat president Kennedy niet is vermoord door Lee Harvey Oswald. En altijd weer wordt een zorgvuldige selectie van bewijzen gepresenteerd, vergelijkbaar met de tunnelvisie die justitie van tijd tot tijd laat zien.  

In zijn onzinnige opvattingen wordt voornoemde blogger gestaafd door het merendeel van de bezoekers van zijn weblog. De onzinnigheid verleidt velen want er komen maar liefst zo’n 600-700 hits per dag binnen en soms veel meer. Dat komt overeen met veertig keer het aantal mensen dat aan de “discussies” meedoet. Oud en jong die om uiteenlopende redenen een appeltje met de maatschappij te schillen hebben en daarom bereid zijn elke rebelse opvatting te omarmen. Appeltjes en verleiding, er zijn boeken vol over geschreven. De één komt met nog `sterkere` verhalen over Islam en moslims dan de ander. En zie, ook hier bloeit iets moois op tussen mensen die elkaar vinden in de onzinnigheid.

Het heeft er dus de schijn van dat het alleen maar voordelen heeft om een onzinnige stelling aan te hangen. Eenstemmigheid, afzetten tegen het establishment en de heersende opvattingen, het voeden van eigen superioriteitsgevoelens ten opzichte van het “domme volk” dat de gewone krant gelooft enzovoorts. Geloof in onzinnigheid is de hemel op aarde, vooral als het als enige en universele waarheid wordt gepresenteerd.

Verleiding is heerlijk, nee kan heerlijk zijn. De verleiding door een vrouw is een aangename ervaring mits…ze op ware gevoelens van sympathie is gebaseerd en dus niet onzinnig is. Wie zich laat verleiden om gebruikt te worden, komt vaak pas na lange tijd tot spijt en inkeer. Misschien zou je kunnen zeggen dat “onzinnigheid” een vrouw is die uitsluitend eigen bevrediging nastreeft? Al kent ze dan een moment van verleidelijkheid? Hoogst onbevredigend en uiteindelijk ook humorloos.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.vrouwenversieren.com

www.mennonicolai.nl

www.frontpage.fok.nl

De kracht van de onzinnigheid

Gaan we onze humor verliezen? Het lijkt er wel op. Wie wil lachen, moet zich voorbereiden op chagrijn zou ik dezer dagen zeggen als variant op een bekend Romeins spreekwoord. De discussie in de Tweede Kamer van gisteren valt niet op door argumenten maar door de toon. Wilders heeft zich voorgoed geïsoleerd van de rest al kan de VVD niet nalaten zo nu en dan een handje toe te steken. Dat laatste zal haar overigens niet helpen.

Gisteravond was ik bij een vergadering van de raadscommissie en daarbij ging het om veiligheid. Ook het rechts-extremisme kwam aan bod. De burgemeester antwoordde op vragen dat hem geen verontrustende ontwikkelingen bekend waren in onze gemeente. Hoewel ik hem geloof, laat het me niet rustiger slapen. Zelf heb ik andere ervaringen.

Ik bedoel met rechts-extremisme. Het klimaat is er rijp voor want er is een maatschappelijke kloof ontstaan door het grote aantal immigranten en de weigering hen te accepteren in Nederland. Dat is aanleiding, geen oorzaak, van spanningen in wijken en in het hele land. Op internet verschijnt ondertussen de ene na de andere website waarin onzinnigheid en geschiedvervalsing elkaar afwisselen om bijvoorbeeld aan te tonen dat moslims minderwaardige criminelen zijn. Ieder “bewijs” wordt verzameld om het eenmaal ingenomen standpunt kracht bij te zetten. Letterlijk stellen sommigen dat de Islam een besmettelijke hersenziekte is. Dat ziet men op deze websites als humor.

Dat lijkt mij respectloos genoeg. Ook gevaarlijk, omdat totaal onwetende websurfers zich op anecdotische wijze aansluiten bij de stellingname. Zij zijn bereid totale onzinnigheid te geloven als het maar in het straatje past.

Zo zouden Nazi’s een soort socialisten zijn en hebben moslims nog nooit iets bijgedragen aan de wetenschap. Die stelling is niet vol te houden omdat nog tweehonderd jaar na het optreden van Mohammed het Midden-Oosten in veel opzichten voor lag op West-Europa. Dat de Islam eem remmende werking heeft gehad op wetenschappelijk onderzoek, is mogelijk maar niet rampzalig. 

Een andere groepering roept op tot steun aan Hezbollah in Libanon “omdat die beweging ook tegen Joden vecht”.  Vanzelfsprekend is het niet de bedoeling van die groepering dat hun Libanese “bondgenoten” massaal naar Nederland komen. Cirkelredenering volgt op cirkelredenering maar juist wie niet zoveel intellectuele bagage heeft, is daarvoor gevoelig. Daarin schuilt een groot risico.

Dat risico wordt nog sterker doordat het rechts-extremisme inmiddels in de Tweede Kamer een icoon van formaat heeft gevonden in de vorm van Geert Wilders. De agressieve boventoon wordt gevoed door acceptatie van respectloosheid. Die vindt haar wortels dieper in de samenleving dan we zo op het eertse gezicht zouden vermoeden. Ze begint bij het voetbalvandaslisme dat door sommigen is geaccepteerd als onderdeel van de voetbal”cultuur”. Een feit is dat dit vandalisme een uiting is van gebrek aan respect. De koppeling met TV-programma’s van Tien is gauw gelegd. Big Brother, de Gouden Kooi, de ontleding van lijken op TV en de voorgenomen uitzending van een masturbatiemarathon maken gebrek aaan respect tot vermaak. Zo wordt het aanvaardbaar om respect voor de ander af te zweren. In die zin is TV Tien zelfs een wegbereider van het rechts-extremisme.

Als respectvol mens en min of meer redelijk denkend wezen heb ik vertrouwen in de burgemeester. Ik geloof dat bij hem geen zorgwekkende rapportages binnenkomen over het rechts-extremisme in mijn gemeente. Tegelijkertijd betwijfel ik of deze voortwoekerende ziekte wel voldoende onder controle is. Ondertussen weet het Verzetsmuseum niets beters te doen dan een expositie over de Shoa. Alsof dat helpt!

De kinderen die ernaar kijken, krijgen niet het vermogen om de “goodies” te onderscheiden van de “baddies”. Hooguit ontwikkelen zij een misplaatst anti-Duitsisme. En ondertussen geven tal van websites onze jeugd een vertekend beeld van wat goed is en wat slecht. Naar aanleiding daarvan doen jongeren een, nogal eens verkeerde, keuze. Het is de kracht van de onzinnigheid.

Http://politiek.wordpress.com

Service

3voor12.vpro.nl

forum.onzin.com

afanederland.antifa.net

Kip, koe en achterstandswijk

Vandaag kreeg ik een fraai verhaal voor ogen. Een Indiase boer (Hindoe) merkte dat hij elke dag een aantal kippen miste. Dat ging dagenlang achtereen door en de boer vreesde al dat hij zijn hele bepluimde veestapel zou moeten missen. Op een nacht besloot hij eens te gaan kijken wat de oorzaak van zijn ellende was. En zie: middenin de nacht kwam een koe die een paar kippen oppeuzelde. De boer stond voor een dilemma want zoals bekend zijn koeien in India heilig. Voorlopig heeft hij het verhaal de wereld in geholpen dat de koe in haar vorige leven een tijger was. Dat sluit aan bij het geloof in reïncarnatie van de Hindoes.

Dat sluit allemaal naadloos aan op de verkieizingsuitslag van gisteren. De PvdA leed zwaar verlies. Dat was overigens ongeveer hetzelfde verlies als bij de Tweede Kamerverkiezingen. Het kwam er niet nog eens bovenop. Een groot deel van de voormalig PvdA-kiezers lijkt over te lopen naar de SP. Wat moet de partij daar nu mee?

Net als de Indiase koe blijkt de identiteit van de PvdA voor veel kiezers onherkenbaar te zijn. Let wel, de partij is de Partij van de Arbeid en niet van de Arbeiders. Ze is ontstaan uit een samengaan van de SDAP (Sociaal Democratische Arbeiders Partij) en de VD (Vrijzinnig Democraten). Deze laatste was voor de Tweede Wereldoorlog een soort sociaal-liberale groepering. Na de oorlog meenden beide partijen dat de scherpe klassenscheiding maar eens moest worden opgeheven. Het gekissebis had immers alleen maar geleid tot de opkomst van onvredepartijen zoals de NSB en Zwart Front.

Een gevolg van die afspraak was onder meer dat Willem Drees sr. een AOW maakte die voor alle Nederlanders toegankelijk was en dus niet alleen voor de arbeiders. Dat was een eerste stap “weg” van de oorspronkelijke SDAP achterban.

En nu wordt er al wel eens gesproken van de Partij van de Adel of de Partij van de Academici. Sommigen menen dat de kloof tussen academici en adel en aan de andere kant de arbeiders kan worden overbrugd door het sociale gevoel te laten spreken. Ik ben ervan overtuigd dat zoiets onvoldoende is want juist de “arbeiders” moeten dat gevoel ook vertrouwen. Zoals ik kortgeleden aan een raadslid uitlegde, heb je eerst vertrouwen nodig en kun je pas daarna draagvlak krijgen voor je plannen. Hoe mooi die ook zijn.

Wie met een aardappel in de keel, een dikke dienstauto onder de kont en een driedelig maatpak de “arbeiders” komt vertellen dat hij goed voor ze zal zorgen, wint hun vertrouwen niet. Vooral niet als die boodschap wordt verpakt in macro-sociaal-economische context (ja, ik kan het ook!). Daarbij komt dat de PvdA al jarenlang ontkent dat er nog arbeiders zijn. Wie bepaalde wijken van Rotterdam. Den Haag, Amsterdam en andere grote steden doorkruist, weet dat ze er beslist nog wel zijn. Zij hebben niet alleen een smalle portemonnee maar zitten ook maatschappelijk in het verdomhoekje.

En nu komt het gladde ijs. Deze arbeiders zien hun woonwijken plotseling voor een groot deel bevolkt door mensen waarvan zij de taal niet snappen, de kleding bespottelijk vinden, de gewoonten verafschuwen en het dagelijks gedrag storend. Inderdaad. immigranten komen voor het grootste deel in deze arbeiderswijken terecht. De oorspronkelijke bevolking voelt zich in de veilig gewaande “eigen omgeving” niet meer thuis. Je zou het de “volksburchten” kunnen noemen noemen. De Schilderwswijk in Den Haag was daarvan een voorbeeld. De eigen leiders, de PvdA-kopstukken, krijgen daarvan de schuld. Gedeeltelijk terecht omdat juist deze partij heeft aangedrongen op gemengde bewoning van wijken, een aanpak waarvan het heilzame karakter nog verre van zeker is.

Het is de arbeiders nu eenmaal niet gegeven om een breder maatschappelijk inzicht te hebben. Ze kunnen zich die inzichten wel verwerven maar tegen de tijd die stap gelukt is, zijn ze geen arbeider meer. Dat klinkt denigrerend maar het berust op feitelijkheden. Die feitelijkheden worden nog vergroot doordat de oude arbeidersberoepen, het handwerk, al zeker 25 jaar met het nodige dédain wordt bekeken. Dat geldt ook voor de PvdA met haar onderwijshervormingen die iedereen naar intellectueel hoogstaande beroepen moesten voeren.

De druiven zijn zuur. De PvdA moet nu kiezen, voor de arbeider of voor de arbeid of, zo mogelijk, voor allebei. Het is de SP wel gelukt om die keuze te maken en daardoor vormen het kiezersvolk en het ledenbestand ook een mix van arbeiders en hoog opgeleide intellectuelen die hand in hand ten strijde trekken. Voorwaarts kameraden! Kiest de PvdA niet, dan zit er nog maar één oplossing op: een fusie met D66 en de linkervleugel en het midden van de VVD. In wezen is dat een herhaling van zetten met een kleine beweging naar rechts.

Natuurlijk ben ik maar een marginaal denker en schrijver maar ik ben bereid mijn denkkracht in te zetten voor een opmars op de weg terug van de PvdA. Take it or leave it. Ik denk dat de PvdA in haar vorige leven rood was en conservatieven vrat. Nu lijkt ze die te koesteren. Wat wordt de volgende trede in de reïncarnatieve reeks?

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.phoenixcontact.nl

wwws.ncpn.nl

www.js.nl

Visie

Je mag hem dan vooral als een eigengereid dikkerdje zien, Napoleon Bonaparte was een man met visie die altijd zijn hand in eigen boezem stak. Een visionair van de bovenste plank die in het Engels ook wel “Man of Destiny” wordt genoemd, de man met een opdracht. Een leider, een herder, een aanvoerder en een wegbereider.

Toegegeven, Napoleon liet de Franse Revolutie mislukken maar hij gaf het volk een nationaal gevoel daarvoor in de plaats. Iets om trots op te zijn. Ook dat hoorde bij de visie.

In onze tijd komt de visie meestal van grote afstand naar ons toezweven en dan spreken we van televisie. Dat kan gaan over zaken van belang maar ook over onderwerpen waarvoor nauwelijks een visie nodig is. Bijna parallel daaraan zien we nog een ander verschijnsel. Op de bureaus van ambtenaren en bestuurders verschijnen dikke stapels documenten met het opschrift “visie”. In onze eigen verwarde tijd is het nodig op papier te zetten wat de visie ook weer was want anders vergeten we het. Daar had Napoleon geen last van. Hij had het allemaal in zij hoofd.

Deze papieren visies zijn veelal vooral “verslagen” van besprekingen tussen mensen die niet zoveel visie hebben. Daarom hebben zij ook behoefte aan besprekingen. Zij voelen de behoefte om te lenen van andermans inzichten. Een plukje hier en een plukje daar, gooi het in een keteltje en je hebt een visie. Het gaat er vooral om dat de inhoud van zo’n document gedeeld wordt door zoveel mogelijk mensen. Daar had Napoleon helemaal geen behoefte aan. Zijn visie stond als een huis en ze kon zelfs niet door een Israëlische bulldozer worden gesloopt.

De laatste wethouder met een echte visie die mijn gemeente had, is inmiddels overleden. De man had een visie die ik aanvankelijk niet deelde. Achteraf is gebleken dat het delen van die visie ook helemaal niet nodig was. De uitkomst ervan is prachtig en dat geef ik graag toe. Die wethouder was ook wel eens een rotzak maar wat doet dat ertoe als het eindproduct goed is? 

Zolangzamerhand vraag ik me dan ook af of zo’n gedeelde visie wel wenselijk is en of ze wel ergens toe leidt. Het lijkt er meer op dat het de Achillespees van de democratie is. Een gedeelde visie vormt een barrière voor elke gedachte die echt groots is en breed. Wie al te groot en te breed denkt, wordt in de gespreksgroep neergeknuppeld en teruggebracht tot een marginaal bijzettafeltje.

Zo’n bijzettafeltje zijn de andere leden van de praatgroep ook maar aangezien zij toch al geen visie hadden, is het voor hen niet erg. Ik weet het niet, mij bekruipt het angstige gevoel dat er in deze wereld geen plaats meer is voor mensen met een grote geest, mt visie. We ontwennen ook de grote geesten en dat geeft plaats aan microgeestjes zoals Wilders. Alles wordt kleingeestig en op die manier vervallen we automatisch van breedbeeld op kleinbeeld tv.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.r20.nl

www.visionair.com