Aan de achtermuur van Kommers studeerkamer hangt een levengroot portret van een suffragette, een Dolle Mina in de tijd dat de upperclass nog Frans sprak. Dat waren nog eens tijden. Ja zeker, zij was de eerste vrouwelijke arts in Nederland maar haar naam staat niet onder het portret, het schilderij, moet ik eigenlijk zeggen. Kommers vader, Pear, heeft het laten maken want hij was bijna heimelijk verliefd op haar. Bijna want met de bekende onhandigheid van de familie Sybenga was zijn verliefdheid al op mijlen afstand te zien, te ruiken en te voelen. Het is nooit wat geworden maar dat terzijde.
Het kan zijn dat Kommer aan dat blauwtje van zijn vader zijn weerzin tegen vrouwelijke politici heeft overgehouden, heeft ontwikkeld. Misschien en dan zou hem zijn halstarrige vrouwonvriendelijkheid nog te vergeven zijn want een zoon die de trauma’s van zijn vader op zijn schouders neemt, is natuurlijk te prijzen. Hoe dan ook, Kommer spreekt dan wel nooit over vrouwelijke politici, eigenlijk politicae, maar hij weet heus wel dat ze er zijn. En dat valt lang niet altijd in het voordeel van die vrouwen uit. Zo betitelt hij Rita Verdonk als “Schwarzenegger in rok” en mevrouw Huizer, staatssecretaris van CU-huize, noemt hij “Pluisje”.
Ietwat wrokkig zit hij in zijn relaxfauteuil voor zich uit te staren omdat ik over Aletta Jacobs ben begonnen. Hij knauwt nu echt op de steel van zijn Friesche pijp en ik kan haast niet bevroeden wat er in zijn hoofd omgaat. Hij lijkt haast versteend en zelfs zijn glaasje Beerenburg raakt hij niet aan. “Weet je”, begint hij eindelijk met knarsende en krakende stem.”Ik begrijp er eigenlijk iets van. Vrouwen zeggen altijd dat zij niet van spelletjes houden maar politiek is één groot spel. Misschien zit hem daar ook wel het probleem. Vrouwen voelen het spel niet aan. Ze maken er een huisgezin van waarin moeder de baas speelt. Als een matrone willen ze op hun stoel zitten terwijl het hele gezin er in volle aanbidding omheen groept. En als dat niet lukt, dan gaan ze hun vrouwelijke truukjes toepassen. Kijk nu eens naar die Gerdi Verbeet.”
Kommer krijgt een verbten trek op zijn gezicht. Neem me nou niet kwalijk maar dat is toch geen kamervoorzitster. Zo’n theetante die echt in staat is serieus te discussiëren over de plaatsing van koffiezetapparatuur in de fractiekamers en het heeft over “een leuk loopje naar de koffiezetter”. Wat is dat voor niveau? Hebben we het niet eens gehad over begrip en stijl? Nou die ontbreken bij haar volkomen! Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn als zij niet zo nu en dan tekeer ging tegen die gek van Wilders. Ze laat zich door die idioot echt opnaaien. Wat een sufmuts! Zo’n vent moet je gewoon afbranden, bij elke opmerking die hij maakt.
Zó erg dat hij zijn billen voelt branden als hijn er alleen al over denkt om naar het spreekgestoelte te lopen. Maar nee, ons nufje is gepikeerd over de onzinnige rimram die die politieke struikrover uit zijn neus peutert en tot balletjes vormt. Ja echt, ze schrikt ervan en roept “maar meneer toch!” Verontwaardigd tuurt hij naar zijn glas Beerenburg. “Nee, ik heb je over al die politicae niet zoveel te zeggen. Het is niks en het zal nooit wat worden. Vrouwen, o vrouwen, ja je kunt ze liefhebben en met respect behandelen maar toelaten in de politiek arena? Als typiste en om de koffie rond te brengen maar voor de rest zie ik er niets in. Het spijt me jongeman. Een vrouwelijke arts is al erg genoeg!”
Hij knipt met zijn vingers en Antje komt niet lang daarna de kamer binnenschuifelen. “Wil je meneer even naar de deur begeleiden “?”vraagt hij. “Ja meneer”, het meisje houdt de deur voor me open. Over één onderwerp worden we het nooit eens.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 