Rentmeester en rentenier

“When we fell into this planet” is een regel uit het liedje “Circle of Life” dat hoort bij de film “Lion King”.  De muziek is van Elton John.  Er wordt kennelijk vanuit gegaan dat de zaden waaruit de mensehid zich heeft gevormd vanuit de ruimte op de planeet aarde zijn beland. De vraag of dat binnen 24 uur kon gebeuren is slechts een vraag voor christelijk mythologische scherpslijpers. En voor Joodse want ja, we lezen gedeeltelijk uit hetzelfde boek voor.

Uit de hemel gevallen als Mr. Bean of niet, mensen waren er razendsnel bij om hun eigen positie op aarde te bepalen. Een soort psychische en religieuze GPS maakte ons tot “Helenen””, de kinderen van de zon, “Uitverkoren volk” of “rentmeesters op aarde”. Dat laatste klinkt nederig maar het is het niet want de rentmeester is wel degelijk de baas, kan de hekken sluiten en wikt en beschikt over alles wat zich om hem heen bevindt. 

Liever dan rentmeester zijn wij dan ook rentenier. Dat wil zeggen dat alle rijkdommen van de aarde ons op ongebreidelde wijze toebehoren en dat wij uitsluitend bepalen in welk tempo wij de onafzienbare berg voer zullen consumeren. Welnu, er is aan die gedachte een nieuwe toegevoegd die de wenkbrauwen ernstig doet fronsen. Het milieu zou gebaat zijn bij een gezonde economie. Als je zoiets uit de mond van Mark hoort komen, zakt je broek toch van pure slijtage naar beneden. De economie als motor voor het milieu. Zou hij die uitspraak echt hebben gerepeteerd voor de spiegelvoor de spiegel zonder in een lachbui te schieten? Of zou hij zich tevreden in de handen hebben egwreven omdat hij een nieuwe constructie had bedacht voor een hernieuwing van de ongebreidelde hebzucht, met de eertsvolgende kredietcrisis in het vooruitzicht? 

Laten we wel wezen. Het milieu kan heel goed zonder onze economie. Het milieu heeft in de loop van de eeuwen laten zien dat ze geen enkele boodschap heeft aan onze economie.  Breng een bezoek aan een plaats waar onze economie nog nooit is doorgedrongen en je vindt er een weelderig milieu, op welke manier dan ook. 

Het vervelende voor Mark is dat onze economie doodeenvoudig deel uitmaakt van het milieu, net zoals de mens deel uitmaakt van de natuur ( ook al zo’n absurd onderscheid).  Overal waar de economie ( het door de mens aangeharkte onderdeel van het milieu) zich voordoet, verliest de rest van het milieu terrein. Daar zit hem de kneep. Voor een versterking van het niet-door-mensen-aangetaste milieu (bij gebrek aan een beter woord ook wel “natuur” genoemd) is een onvoorwaardelijke keuze voor dat deel van het milieu vereist. Dat houdt in dat het “natuurlijk milieu” geen cent hoeft te kosten. Het vraagt van osn alleen maar een begrenzing van de economie, een wat minder overdadig rentenieren.

Laat ik het anders zeggen: je kunt kiezen voor de plaatsing van windmolens als energieleverancier. Je kunt óók besluiten genoegen te nemen met minder energie. Daardoor ben je in de gelegenheid om de windmolens achterwege te laten. Begrijp me goed, in de afweging tussen windenergie en gebruik van minerale brandstoffen, ben ik voor het eerste. Tegelijkertijd pleit ik doodeenvoudig voor minder energieverbruik. Ik wil dan nog steeds windmolens maar veel minder minerale brandstoffen.

Economie is een roofdier. Geef het een stimulans en het groeit zonder grenzen. De gedachte dat de opbrengst ervan gebruikt kan worden terwille van het niet-economische gedeelte van het milieu, is absurd. Met elke stap voorwaarts van de economie, verliest al het overige milieu terrein. Wie op die weg voortgaat, zal na kortere of langere tijd geen milieu meer aantreffen dat beschermenswaardig is.  En dan zijn we in de kapitalistische heilstaat en bestaat ons milieu uit bergen…geld. Een nieuw milieu!

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.ivm.falw.vu.nl/ivm_newsletter

www.rivm.nl/persberichten/2004/investeringen_economie_milieu_nodig.jsp

www.verkeerenwaterstaat.nl/onderwerpen/goederenvervoer/zeescheepvaart

www.bondbeterleefmilieu.be/page.php/milieublog/2008/04

www.krispijnbeek.nl/?p=5

www.groenhuis.org/?p=799

www.tmf.nl/microsites/kijkditnou/blog/id/159162

Balansdagen komen aan en vallen af

Het valt bepaald niet mee om jongeren te interesseren voor vrijwilligerswerk. Wie net in de twintig of dertig is, heeft echt geen behoefte aan een hoop drukte, verantwoordelijkheid en tijdsbeslag zonder dat er iets tegenover staat. Volgens de simplisten onder ons is dat het gevolg van een slecht imago. Vrijwilligerswerk zou oubollig zijn en typisch horen bij mensen die de maatschappij al heeft uitgekotst: 55 plus dus.

Het kan zijn. Hoe dan ook, in het weekend sprak ik een vrouw van net even in de zestig  die haar sporen heeft verdiend in het onderwijs. Vijfendertig jaar lang heeft zij kinderen geïntroduceerd in leven en maatschappij en de meesten daarvan zijn redelijk terechtgekomen. Voor zover dat is na te gaan natuurlijk. Ineens, bijna van de ene dag op de andere, is zij het onderwijs spuugzat. Dat heeft te maken met de sfeer op school en ook met de drukkende overheidsbemoeienis. De grote vraag is natuurlijk wat zo iemand moet doen. In eerste instantie komt de VUT of haar varianten in zicht. Nu heeft de betrokken leerkracht echter ook iets anders bedacht.

Zij meldt zich aan als vrijwilligster bij de hospicegroep in mijn gemeente. Stervensbegeleiding is voor haar geen onbekend terrein. Zij heeft al een aantal vriendinnen en bekenden in hun laatste maanden meegemaakt. De ervaring is aanwezig dus het moet kunnen. Vanmorgen kwam er bovendien nog een andere gedachte in me op. De leerkracht heeft 35 jaar van haar leven jonge kinderen in het leven binnengeleid. Zij is voor honderden kinderen een gids geweest. En nu wil ze oude mensen het leven ook weer uitleiden, uitgidsen. Je haalt ze binnen, laat ze zichzelf ontwikkelen en neemt ze aan het eind weer bij de hand. Is er iets mooiers denkbaar? Mij lijkt dat zo’n carrière er één is van evenwicht. De balansdagen komen dus met de jaren.

Hoewel, ik ken een jonge actrice die in Spanje een centrum wil opnen waar kansarme jongeren door toneelspelen hun zelfvertrouwen en zelfrespect terug kunnen vinden. Daarmee wil ze wat geld verdienen  maar haar grootste beloning ziet ze toch in het resultaat:  een goed draaiend centrum en jongeren die een levensdoel vinden. Betaald vrijwilligerswerk zou ik bijna zeggen.

Zo jong en dan toch al zoveel behoefte aan evenwicht. Dat is niet iedereen gegeven. Vandaag hoorde ik een verhaal over een Amerikaanse rechter die een claim heeft ingediend bij zijn stomerij in Washington. Hij wil 54 miljoen dollar schadevergoeding voor het verlies van een pantalon. De stomerij is haar belofte “vandaag gebracht, morgen terug” niet nagekomen. Ze is zwaar over de termijn heen en de rechter heeft al die dagen meegeteld. Ik zie vrouwe justitia met blinddoek  en weegschaal voor me. Volgens mij heeft deze rechter de weegschaal weggeflikkerd maar de blinddoek behouden. Ik zou niet graag in handen komen van een rechter die het zicht op de verhoudingen zo ernstig kwijt is. Bij hem zijn de balansdagen nog ver zoek.

Er is een natuurkundig/filosofische theorie die zich lijkt te bewijzen, hoewel…. De theorie luidt als volgt:”als ergens in het universum het licht wordt ontstoken, dan gaat ergens anders het licht uit. Als iemand een fiets jat van een ander, krijgt ergens anders een levend wezen de gelukkigste dag van zijn leven.` Yin en Yang in het grote Al. 

Het universum is in balans. Als ergens een meer dan volwassen rechter een weegschaal weggooit, neemt elders iemand een risico voor zichzelf. Als ergens jongeren hun handen in de broekzak houden, wordt elders in de wereld hulp geboden. Dat geeft te denken. En als de partij van Sarkozy in Frankrijk de absolute meerderheid krijgt, dan verstart dat land door conservatisme. Wat komt er dan in beweging? Als Geert Wilders verstandig wordt, gaat Jan Marijnissen dan ineens psychotisch gedrag vertonen? Als onze jongeren massaal vrijwilligerswerk gaan doen, waar gaat er dan iets mis en wat is dat precies? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.evenwichtmaaktsterk.be

www.natuurlijk.evenwicht.nl

www.bartjeredtdewereld.blogse.nl

Actie “Pluk ze” heeft succes

Vandaag heb ik de opgaven voor mijn belastingaangifte over 2006 afgerond. Lekker vlot hè? Eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen, zolang de zaak maar rond is binnen de uitgestelde termijn die de consulent heeft anagevraagd. Aan de andere kant deed ik dat vroeger wel wat sneller, in twee zondagmiddagen was ik door de hele ellende heen.

Zolangzamerhand begin ik me wel af te vragen waar al dat belastingbetalen eigenlijk goed voor is. Bij elke boer of scheet die ik aan de overheidsbalie laat, moet ik kostendekkende tarieven betalen. Wat is dat nu voor flauwekul? Ik heb toch al belasting betaald? Ja, als het gaat om diensten die de overheid voor anderen verricht, dan kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar voor de rest…die kostendekkende tarieven moeten eruit of…een deel van de belastingen. In wezen zijn kostendekkende tarieven niets anders dan een verkapte belastingverhoging.

Daarbij komt dat mijn  hele wezen zich steeds meer gaat verzetten tegen de besteding van al dat geld. Er zitten een paar honderd man in Afghanistan en tot voor kort ook in Irak te niksen en in elk geval doen ze er niets dat nut heeft. Het Talibantuig loopt zolangzamerhand zelfs rond met materiaal dat van mijn geld is betaald. En dat allemaal in naam van de zogenaamde vredesoperatie. Ik kan  hier opnieuw een hele lijst van dat soort onzinnige acties opnoemen die tot niets hebben geleid, maar dat heb ik al zo vaak gedaan. Wat te denken bijvoorbeeld van Unifil dat totaal effectloos heeft gepatrouilleerd op de grens van Israël en Libanon. Ze schieten mekaar nog meer verrot dan vroeger.

Dat is één. Verder wil ik af van die idiote investeringen in de topsport. Breedtesport is wat mij betreft prima maar het ongelimiteerde subsidiëren van andermans hobbyisme, daar gruw ik van. Er is niemand die mijn boeken subsidieert en die getuigen van minstens zoveel  inspanning als al dat gezweet en gestink in doucheruimten.

In de derde plaats wil ik absoluut dat er nu eens wordt geïnvesteerd in openbaar vervoer en dat de overheid ophoudt met die meer dan psychotische asfaltverslaving. Het gedonder over de Antillen moet ook maar eens afgelopen zijn. Dat worden gewoon zes gemeenten van Nederland, punt uit. Niks referenda, inspraak en overleg. En gaan ze schieten, nou dan mag Hugo Chavez de zooi hebben.

Ten vijfde, moet de zorg weer gewoon een overheidstaak worden. Die verzekeraars horen teruggeschopt te worden in hun hol want ze maken er alleen maar een melkkoe van. Weg met die artsen met de euro’s tussen de billen. Eens even kijken … o ja de bemoeizucht van de overheid met het onderwijs mag vanaf vandaag stoppen. Salarissen betalen en gebouwen beschikbaar stellen, een eindtermenoverzicht mag ook nog en voor de rest: de school mag school zijn.

Nou, we schieten al aardig op. Daarnaast ben ik van mening dat de gemeente de belasting hoort te innen binnen centraal vastgestelde marges. Gemeenten staan vervolgens een deel van de inkomsten af aan de overige bestuurslagen. Zo worden de verhoudingen weer duidelijk.

Waarom ik me daar nu ineens zo druk over maak? Vanwege die aangifte? Ook, maar vandaag hoorde ik dat de moeder van een oude vriendin van ons op een verschrikkelijke manier kinds aan het worden is. Ze is lastig, uitgesproken vervelend en houdt mensen tijdenlang bezig met klachten die op niets berusten. Haar huisarts zou haar en zijn eigen vrouw willen vergitigen en dat soort waanverhalen. 

Kijk, in plaats van een beetje gereedschap uit te reiken aan de terroristen van de Taliban, zouden onze jongens en meisjes beter iets kunnen doen tegen oude mannen en vrouwen die “wat afwzeig en opstandig” beginnen te worden”. Daar voorkom je pas terreur mee! En voor alle duidelijkheid: ik ga over een paar jaar naar het buitenland dus van mij zal niemand last hebben, tegen die tijd tenminste.

Om dat te verwezenlijken heb ik een plan. Binnenkort ga ik bij het openbaar Ministerie sterk de indruk wekken dat ik een moord heb begaan. Ik word tot twaalf jaar gevangenisstraf veroordeeld want die uitgesproken sukkels van het OM trappen overal in als ze maar van een zaak af zijn. Vervolgens zorg ik ervoor dat blijkt, dat ik het nooit gedaan kan hebben. Na vijf jaar word ik vrijgesproken en dien ik een claim in voor geestelijke schade, gebrek aan inkomsten en vernieitiging van mijn reputatie. Nou, als ik dat heb gedaan, kan ik pas echt comfortabel met pensioen. Ja zeker, zo prop ik een berg belastinggeld in mijn binnenzak. Wie zal het me kwalijk nemen? Eindelijk gerechtigheid. Het staat bij mij bekend als de actie “Pluk ze”.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.nederlandkritisch.nl

www.libertarian.nl

Gezellige buurt

Soms kan ik de bewondering lezen in de ogen van een passant die de weg vraagt. Bijna altijd weet ik hoe hij of zij moet lopen of rijden. Zelfs bestemmingen buiten de wijk en de stad weet ik meestal wel aan te wijzen. Misschien is dat wel het voordeel van mijn beroep, je leert je omgeving vrij aardig kennen. Al zijn er straatnamen die ook ik met moeite kan plaatsen.

Ik ben een goudvinkje want in onze tijd weten veel mensen niet eens meer de naam van hun buren, geen voor- en geen achternaam. Daar is tussen het drinkontbijt, de creche en de breaker geen tijd meer voor. Om wat meer samenhang in de buurt te krijgen heeft ons gemeentebestuur bedacht dat er activiteiten voor de sociale cohesie moeten komen, of nog mooier, civil society. Daarvoor heb je natuurlijk wel een Engels woord nodig anders kun je het op je computer niet spellen. Maar goed, er zitten ongetwijfeld goede bedoelingen achter. Bedoelingen die ik kan volgen en zelfs ondersteunen.

Actieve burgers in de wijk. mensen die zich inzetten voor desamenhang. Nou, dat hebben we geweten. Een stel overdaadkrachtige figuren gaat hier eens in het half jaar tekeer om de rotzooi op te ruimen. Ze krijgen daarvoor apparatuur van de gemeente te leen die zoveel herrie maakt dat je zou willen dat je op de bulderbaan woonde.

Maar de mesen doen er wel heel zinvolle dingen mee, hoor. Ze blazen vooral afgevallen blaadjes weg die hadden kunnen dienen als voeding voor bomen en struiken. Maar…het ziet er allemaal weer proper uit. Als beloning krijgen ze koffie, taart en een plantje van de dienst groen. En gelachen dat we hebben!

Nou zeker, de volgende dag laat de goegemeente met een uitgestreken gezicht de honden loslopen, poepen, peisen en rgaven in de pas schoongemaakte gemeentelijke perkjes en in het voorbijgaan ook in de tuin van omwonenden. De plaatselijke politieagent trekt zich in dat opzicht ook niets aan van de gemeentelijke verordeningen en de `hondenkaart`. Goed voorbeeld doet goed volgen!  Zoiets bevordert enorm de sociale cohesie. Dat wil zeggen, mensen raken met elkaar in gesprek. Hoe dan ook. En trouwens, het is een misvatting om te denken dat mensen bij de politie gaan om wet en orde te handhaven. Je wordt agent om je veilig aan regels en wetten te kunnen onttrekken. Wie er iets van zegt, krijgt een bon.

Sociale cohesie, daar hadden we het over, hè? Nou, de buurtbewoners leren elkaar goed kennen, zij het bij snelle, eenlettergrepige voor- en achternamen.. Ondertussen zie ik dat er maar weinig nieuwe vriendschappen ontstaan op basis van de activiteiten voor sociale cohesie. Nee, mensen piekeren er niet over om bij elkaar op bezoek te gaan. Veel tevee werk en we hebben het al zo druk, druk, druk…

Voor het geval dat je het nog niet begrepen had, beste lezer, ik woon in een gezellige buurt. Een buurt waar ik heel regelmatig hallucinaties krijg van een vrijstaande boerderij in een bos- en heuvelrijke omgeving. Hartstikke leuk om daar te verdwalen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Blijdorp

Gisteravond werd het me ineens duidelijk, het duivels dilemma. Met een hele raadscommissie zaten we in het Oude Regthuys van het kleinste dorp binnen de gemeente. Hier waar ooit de schout rechtsprak, ging het nu om het bestemmingsplan van het dorp.

De entourage was veelzeggend. We zaten in een zaal die nog niet zolang geleden voor de helft uit een stal bestond. De ontwikkelingen gaan snel in het dorp en het begint steeds meer op een stad te lijken. Welgeteld twee van de 12 (inclusief de voorzitter) aanwezige commissieleden waren uit het dorp zelf. Van de ambtenaren kwam er niet één uit het dorp. Samen beslissen over de toekomst van het dorp.

Allemaal beste mensen natuurlijk, daar niet van maar de dorpelingen op de tribune moeten toch het gevoel hebben gehad dat de stad ze voorbijstreefde. Ja zeker, iets van dat gevoel kwam naar boven toen een inspreker zei dat het dorp al jarenlang als stadswijk wordt beschouwd maar het niet was. In een paar zinnen schilderde hij het bijzondere karakter van het dorp en zijn samenleving. En hij kreeg nog meer gelijk toen de commissieleden spraken over een “slaapstad” in plaats van een “slaapdorp”. De binding ontbreekt.

Kortgeleden interviewde ik iemand in een ander dorp en ook hij kon niet ophouden te betogen hoe anders de sfeer in zijn dorp was dan in zijn stad. Dorpelingen zijn niet met de wereld bezig maar met zichzelf. Met hun straat, de enige vaak, met de buren en met het café. Alleen al het idee “bestemmingsplan” staat mijlenver van hen af. Als je ergens iets wilt doen, dan doe je het met goedvinden van het dorp. Als je nodig moet, pis je tegen een boom maar wel met instemming van de dorpelingen. Dat is iets anders dan het installeren van een openbaar urnoir op een van te voren uitgekiende plek.

Dat laatste stinkt in een dorp meer dan het eerste en zo wordt het dilemma steeds duidelijker. Eigenlijk heeft zo’n dorp gewoon een eigen gemeentebestuur nodig. Mannen en vrouwen die door de dorpelingen zelf zijn uitgekozen en die tijdens het werk op het land of achter de toonbank in de winkel horen wat er in het dorp speelt. Wat mij betreft ook bij de kapper en in de wachtkamer van de dokter.

 Pas dan zouden de dorpelingen het idee krijgen dat er niet meer over  ze beslist wordt maar met hen. Tegelijkertijd maakt de Commissaris van de Koningin het dilemma zo schrijnend duidelijk. De tijd van kleine, zelfstandige gemeenten is voorbij. Zij zijn niet meer in staat om de nodige bedrijventerreinen en huisvesting te verzorgen. Dat moet in groter verband, net als brandweer, politie en gezondheidszorg. Dat is voor de dorpelingen van belang maar ook voor mensen in de stad en in andere dorpen in de omgeving.

Zorg en dienstverlening verdringen de autonomie steeds meer en dat wekt onvrede op. In de stad menen ze dat zoiets in het dorp vanzelf went. Dat is nog maar helemaal de vraag want als een stedeling naar het dorp verhuist, doet hij het voor de andere sfeer, cultuur en omgeving. Juist dat wat anders is, wordt aan alle kanten geprezen.

Misschien moet iemand maar een kiezen. Misschien kunnen dorpelingen genoegen nemen met een ander soort zorg en dienstverlening dan stedelingen. Dan maar geen Groene Hart voor het plezier van de stedelingen. Laat dorpelingen hun leven leiden, zonder de plicht om de stad als licht in de duisternis te zien. Misschien zouden we af kunnen zien van de vanzelfsprekende voorrang van het urinoir boven het boompissen. Stedelingen noemen dat verrommeling. Een typisch negatieve benadering. Voor de dorpeling is het zijn cultuur, de dorpscultuur en die is het beste in handen van dorpelingen. Dat is geen nostalgie maar doodeenvoudig een alternatief, een extra keuze.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mijndorp.nl

Het Europagevoel

In Brussel staat een groot magazijn met hoge stapels publicaties van de Europese Unie. Papier dat stof ligt te vergaren omdat niemand er belangstelling voor heeft. Het zou interessant zijn om eens te gaan kijken hoeveel geld aan drukwerk en arbeidsuren daar volledig liggen te vergaan

Europa lééft niet, het bestaat en voor veel mensen is het niet meer dan een comapatiënt die hinderlijk in de weg ligt. Euthanasie zou het beste zijn. Als een oprisping van de patiënt teveel aandacht vraagt, gaan de huisgenoten doodgewoon hun gang en keren ze zich van de zieke af. En toch, het had allemaal zo mooi kunnen zijn.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog ontstond bij een aantal politici, vooral in Frankrijk en Duitsland, het gevoel dat het maar eens afgelopen moest zijn met oorlogvoeren. De belangrijkste grondstoffen, kolen en staal, zouden in collectieve handen komen en zo werd de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) opgericht. Mooi en ook weer uiterst lelijk.

Het misverstand werd geboren dat economie de belangrijkste drijfveer voor Europa zou moeten zijn. De latere naam Europese Economische Gemeenschap was veelzeggend. Dat was voor de VS wel weer leuk want die hadden met het Marshallplan echt wel genoeg geld in Europa geïnvesteerd. Het werd tijd om er de revenuen van te trekken. En zo geschiedde. Op het niveau van het grootkapitaal groeide en bloeide een gemeenschap waarvan haast niemand iets merkte in het dagelijks leven. Tenminste, zo leek het.

In werkelijkheid bemoeide die almaar groeiende gemeenschap zich tot in de details met het dagelijks leven. Zo geven Europese richtlijnen aan hoe breed de voegen tussen de tegels in een slagerij moeten zijn. Vanwege de hygiëne, snap je wel? En…een absurd groot bedrag aan gelden verdween in de zakken van boeren die het hoofd nauwelijks boven water konden houden. Ik ken een aardappelboer die elk jaar 0 euro verdient en leeft van de subsidies.   

Bloedeloos en afstandelijk, dat is en blijft Europa. Tien jaar geleden stelde ik de Europese Commissie voor om een lespakket samen te stellen waarin een vrachtwagenchauffeur met zijn auto alle lidstaten doorreisde en kennisnam van al die landen. Het is niet doorgegaan want men vroeg zich af of het onderwijs daaraan wel behoefte had. Ik was ontzet, met in mijn achterhoofd al dat stofvretende papier waarvan men ooit had gedacht dat er behoefte aan bestond.

Behoefte is er volgens mij in de eerste plaats aan kennismaking want wat weten wij nu helemaal van onze nieuwe landgenoten? Friezen zijn de oorlogen met Limburg (ook wel Limbabwe genaamd) nauwelijks ontgroeid. Achterhoekers beschouwen de randstedelingen als arrogante eigenwijze eikels (wat ze vaak ook zijn), veel Nederlanders hebben tot hun schrik ontdekt dat Duitsers aardig zijn (wat ze soms ook zijn).

Belgen blijven dom (wat klopt, vooral als blijkt dat ze alleen Frans spreken), Luxemburgers zullen altijd “bloibe die sie sin”, Fransen zijn sjagrijnig (waar), Spanjaarden vermoorden stieren (lang niet altijd waar) Portugezen spreken een onverstaanbaar soort Spaans (klopt), Italianen zijn geboren ADHD (klopt lang niet altijd), Oostenrijkers zijn vrolijke Duitsers (nou…), Grieken zijn onbetrouwbaar en hebben altijd oorlog met de Turken (klopt niets van), Cyprioten, tja, Finnen hebben Nokia (klopt), Zweden voelen aan als knäckebröd (klopt niet), Ieren geloven in sprookjes (is soms waar), Engelsen zijn arrogant (hmwaa), Polen zijn zuiplappen en eten tulpenbollen (het eerste klopt) Denen zijn Nederlanders met een minder grote mond en Maltezers zijn hondjes (waar).

Dan heb je nog Hongaren, Slowaken, Tsjechen, Esten, Litauers en Letten en Slovenen weet ik veel, straks komt het land van Dracula (Transsylvanië) erbij (klopt niet want de historische graaf Dracula was vorst van Walachije dat trouwens ook in Roemenië ligt) en ook Bulgarije (een grote achterstandswijk, een soort Ondiep in de bergen), het grote schrikbeeld is verder natuurlijkde toevoeging van Turkije. Wat nou, Europagevoel?

Er is een echte kennismaking nodig. Dat wil zeggen een speelse ontdekkingstocht door de gouwen van de Europese Unie, wat mij betreft op een  “crossmediale” methode. Wie weet. Of misschien moet er wel een virtuele vorm van Europa komen waarin mensen kunnen leven en werken. Het gevoel van Floortje Dessing. Zoiets dus.

Als ik met anderen een vrienden- of zelfs familieverband moet vormen, dan wil ik eerst weten wie het zijn en wat ze denken, hoe ze zich gedragen en wat ze van plan zijn. Is dat zo moeilijk te bedenken? Voor Max van den Berg wel. Die weet wer niets beters te doen dan te komen met het zoveelste lespakket over beleid en organisatie van de EU. Een glazen kooi zonder mensen. Een warm gevoel krijg ik er nog steeds niet bij.

Deze vijftigste verjaardag van de EU wordt een absoluut mislukt feestje als er van die culturele ontdekking niets gaat komen. Grondwet of welk andere overeenkomst ook, het blijft allemaal uitermate verdacht en menigeen zal er alleen maar een verlies aan autonomie in zien. Een Unie die alleen op munten en verstand berust, zal nooit populair worden. Ik wil gevoel zien en enthousiasme ontdekken, arm   in arm dansen en zingen, samen drinken en eten en gezamenlijk alles vieren wat er maar te vieren valt. Dan, ja dan, kan ik me voorstellen dat mensen voor een gezamenlijk land gaan stemmen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.ambafrance.nl

http://www.dwars.org/evenement/euregionaal_treffen_rond_de_dag_van_europa_in_maastricht -nl

Pofferdjes- en supermarktbank

Zet een uitgehongerd, klein kind in een banketbakkerswinkel en vertel het dat het net zoveel mag eten als maar kan. Dat is dan een dag lang darmproblemen en misschien wel langer. Jahaa, zo gaat dat als je niets gewend bent. Zo gaat dat als je oog vele malen groter is dan je maag. Zo gaat dat als je verstand, tijdelijk, is uitgeschakeld.

Karl Marx zal het nooit vermoed hebben maar de mensen die volgens hem zouden “verelenden” (verpauperen, verhongeren) zijn door de sociaaldemocratie de banketbakkerswinkel in geleid. Of liever: ze zijn naar de bakker gebracht en stortten zich uit eigen beweging op de banketafdeling. Van de verheffing van het volk is daarna nooit meer gehoord want ook onder het proletariaat geldt: Zuerst kommt das Fressen und dann (möglicherweise) die Moral.” 

Voor een belangrijk deel groot geworden dankzij pseudostudies zoals marketingmanager en bedrijfskundige, kregen zij de beschikking over dikkere portemonnees maar niet over meer verstand en inzicht. En zie: wat al eeuwen gebeurt, ontplooide zich toen ook. De aanvankelijke onderklasse ging zich gedragen als de aanvankelijke bovenklasse maar dan erger en wierp zich op de beurs. Als een bende hongerige geldwolven zagen zij plots de voordelen van arbeidsloos inkomen.

Nu is dat onzin. Arbeidsloos inkomen bestaat niet. Als ik er niet voor werk, dan is er iemand anders die zich rot loopt te ploeteren. Vermoedelijk voor een schijntje. Een kniesoor die daar op let en zoals gewoonlijk gaat het ook nu niet om die ploeteraars. De nieuwbakken grootkapitalisten strooiden met flappen en zaten als bokken op de haverkist als hun partij, hun beleggingsfonds, kon winnen. Beleggen als voetbalwedstrijd. Bedrijven begonnen elkaar te verslinden ter wille van het betere rendement. Optimisten noemden dat al gauw groei maar in werkelijkheid was er sprake van wat Marx al had aangekondigd: concentratie van kapitaal. Tot zover Europa.

In de VS heeft nooit sociaaldemocratie bestaan. Daar was doodgewoon niemand die zich interesseerde voor het wel en wee van een ander. Wie verrekte, verrekte en wie niet verrekte, werd rijk. Kopen op de pof was er doodnormaal want het hoorde tot de methoden om ook de laatste “dime” uit de zak van een arme sloeber te persen. Zo ontstonden de hobo’s (homeward bounds), zwervers in wier leven weinig muziek zat. Maar ja, zoals gezegd, het gaat ook deze keer weer niet om ploeteraars.

Met de bevrijding na de Tweede Wereldoorlog sloeg de trend van het kopen op de pof over naar Europa (wat ook de verborgen agenda van de Amerikanen was om deel te nemen aan die oorlog). Wat een kansen! Het werd mode om een “pofferd” te zijn.

Lekker lenen werd de trend en zo ging ook de ex-proletariër in Europa zoeken naar instellingen die hem konden laten sparen in de toekomst. Een virtuele welvaart bloeide op en die bracht onder meer banken ertoe elkaar te verslinden. Eerst in Europa en de VS maar dat sloeg onvermijdelijk over naar de rest van de wereld. Zo liggen de verhoudingen nog steeds. 

Het ging de banken erom aan alle pofferds de meest aantrekkelijke en gevarieerde diensten aan te bieden. Mensen kopen graag bij de supermarkt, dat is gemakkelijk en biedt schijnbaar maatwerk. Daarvoor was kapitaal nodig, veel kapitaal. Dat kapitaal moest nog renderen ook. Dat eisten de aandeelhouders die beleggen nog steeds zagen als een partijtje voetbal dat uitsluitend door hun club te winnen was. En dus verslonden banken ook hun collega’s in Italië, Brazilië, Azië, Rusland en de VS.

Totdat de dag kwam dat de eigen bank zelf werd aangevallen. Uiteenrijten of verslinden?  Het gevolg zal zijn dat er nog grotere banken ontstaan die nog meer gevarieerde diensten aanbieden, ons met nog meer plezier tot pofferd maken en uiteindelijk de meesten van ons tot berooide sloebers zal “opwaarderen”. Het is juist aan de sociaaldemocratie om eens een halt toe te roepen aan deze vraatzucht van de Fenrisbank (en wie die naam wil begrijpen, leest de Noorse mythologie maar eens na of raadpleegt de onderstaande website).

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

 

Service

www.pantheon.org

Oorlogszucht

“Hebben wij daarvoor gevochten?” las ik kortgeleden op een website van oorlogsveteranen. De schrijver wond zich op over een rechterlijke uitspraak die wat hem betreft veel te coulant uitviel. Ik kan dat begrijpen. Als je gewend bent aan de cultuur van het schuttersputje is elke uitspraak bijna te soepel.

Het is een oorlogszucht die geslaakt wordt door mannen die, bijvoorbeeld, in de Tweede Wereldoorlog voor onze vrijheid streden. Ik ontken niet dat zij zich hebben ingezet voor een zaak die in hun ogen de juiste was en dat zij met gevaar voor eigen leven dat doel hebben nagestreefd. Daarvoor kun je respect hebben. Of ik ook dankbaar ben, dat zal zo blijken.

Even zo goed wil ik nu van hun kant respect voor en vooral inzicht in het doel waarvoor zij hebben gevochten. Het resultaat was een samenleving waarin iedereen, ook de veteranen, het recht heeeft het hartgrondig oneens te zijn met de bestuurders. Dat recht werd de mensen onthouden door degenen tegen wie zij streden.

In mijn ogen hebben zij niet gestreden voor een samenleving waarin iedereen zich zou gedragen zoals zij dat graag zouden wensen. Wie dat beeld voor ogen had, was vermoedelijk tot in de loopgraven van zijn zinnen beroofd. Zelfs koningin Wilhelmina, niet vies van een beetje autocratie, wilde niet een dergelijk dichtgetimmerde samenleving.

Het dunkt mij dat een realistische beoordeling van de huidige samenleving elke vrijheidsstrijder tot tevredenheid moet stemmen. Zeker, er kleven vele fouten aan onze maatschappij maar ieder is in staat bij te dragen aan de verbeteringen die noodzakelijk zijn. Het lidmaatschap van een politieke partij doet wonderen in dat opzicht. Of ik de veteranen dankbaar ben? Ik ben dankbaar te leven in een maatschappij waar ik mijn denkbeelden vrijelijk kan uitdragen. Minder blij ben ik met stemmen die alsmaar hel en verdoemenis prediken en niets dan verloedering zien. 

Dezer dagen ben ik benaderd door een aantal politiek actieve veteranen met de vraag of ik wilde deelnemen aan een groep “Orde op zaken in Nederland”. Ik heb een bericht teruggestuurd “Ik heb mijn ziel al verkocht”. Eigenlijk is het gek want wie mijn weblog doorspit, kan weten dat ik me niet zo aangetrokken voel tot organisaties die rieken naar “Nationaal Herstel”.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.inghist.nl

www.antiqbook.nl

De camouflage van de onzinnigheid

Deze week nog sprak ik met een politicus over “keuzen maken”. Hij stelde dat het maken van keuzen essentieel was voor de politiek. Daar ben ik het mee eens. Het is alleen wel de vraag wanneer je die keuzen gaat maken.

Wat mij betreft ligt de eerste keuze in de politiek bij een ideaalbeeld van de samenleving en ik nestel mij in de stroming die zich daar het meest bij aansluit. Dat is overigens niet het enige criterium. Ik moet me ook echt thuisvoelen bij mijn “clubgenoten”. Iemand kan  idealen met mij delen zonder ooit mijn vriend te zullen zijn maar enige vorm van gelijk gedachtengoed en gedrag moet er toch wel zijn. Het moeten ook echte idealen zijn en niet alleen maar pragmatische selecties.  In tegenstelling tot de laatste, geeft een ideaal zin aan wat ik denk en doe.

Onzinnigheid kent vele idealen zoals “help de immigranten het land uit”. Het is een ideaal al kan ik het niet omschrijven als een loffelijk streven. Een ideaal kan ook zijn “help de dictatuur de wereld uit”. Dat komt al dichter bij me maar daarna gaat de vraag knagen of het bieden van collectieve zekerheden, normen en waarden hetzelfde is al dictatuur. Loopt er een rechte lijn van vrijheid via betutteling naar dictatuur? Hoever kan de overheid tegemoet komen aan een collectieve behoefte aan veiligheid zonder dictatoriaal te worden?

Daar ligt het camouflagenet van de onzinnigheid zo’n beetje. De onzinnigheid lijkt een alternatief te bieden. De onzinnigheid maakt Joden tot zondebok in een Naziregime en maakt immigranten tot een vijfde kolonne van de verschikkelijke “Kalief”. De vraag is hoe ik die onzinnigheid moet herkennen met mijn kennis van de Tweede Wereldoorlog en de Shoa in het achterhoofd. Hoe zou ik moeten weten of de anti-immigranten ongelijk hebben. Zijn zij de Nazi’s van deze tijd of is het net andersom? Hoe kan ik in het Verzetsmuseum ontdekken of Geert Wilders, bij wijze van spreken, de nieuwe NSB-er is? Hoe weet ik zeker dat Wouter Bos of André Rouvoet het bij het goede eind hebben? Klinkt Henk Kamp redelijk of juist wankelmoedig? Ook in de periode 1933-1945 waren er velen die moeite hadden met kiezen tussen Hitlergroet en V-teken.

Die keuze en die herkenning is niet zo eenvoudig want het is een feit dat duizenden jongens en meisjes uit de moslimwereld bereid zijn zich op te blazen voor hun ideaal, voor de keuze die zij hebben gemaakt. Dat ziet er angstaanjagend uit, niet minder verschrikkelijk dan de laarzen van de SS en de parades op het Rode Plein of het Plein van de Hemelse Vrede (!). En die vliegtuigen zijn toch daadwerkelijk in de Twintowers binnengevlogen en Theo van Gogh is toch door een fundamentalist vermoord en de treinen in Madrid zijn toch door terroristen opgeblazen?  En elke keer klinkt het antwoord bevestigend. De onzinnigheid heeft recht van spreken, zo schijnt het.

Nogmaals, is dus de vraag hoe de onzinnigheid ontmaskerd kan worden. Vandaag las ik nog op een racistisch blog een tekst van iemand die het maar moedig vond om zo open en “erudiet” over de Islam te discussiëren. In werkelijkheid is er ter plekke geen sprake van een discussie en alleen maar de wens om de bezoekers te sturen in een anti-Islamrichting. De onzinnigheid camoufleert zich voor de schrijfster onder schijnbaar erudiete schrijfsels. De ware aard van het blog komt naar boven als de tegenstand te groot wordt. Dan volgen jij-bakken en scheldpartijen.

De onzinnigheid kan volgens mij haar angstgevoelens niet verbergen. Angst voor niet nader omschreven ontwikkelingen zoals een vaag begrip met de naam “tsunami van moslims”. Alleen al het gebruik van het trendy woord “tsunami” werkt verwarrend en beangstigend. Een tsunami is een onbeheersbare, nietsontziende kracht die niet uitsluitend haar tegenstanders maar in werkelijkheid elk schepsel en voorwerp vernietigd. “Rücksichtlos”, het woord dat de Nazi’s zo graag gebruikten, is daar een nog te vriendelijke omschrijving voor.

Onzinnigheid heeft geen monopolie op angstgevoelens. Ook anderen kunnen bang zijn voor aanslagen en oorlog. Maar daar waar de onzinnigheid steeds een vormeloze zondebok zoals “de Joden” of “de moslims”of “de Islam” aanwijst, daar geldt aan de andere kant uitsluitend angst voor het daadwerkelijke gevaar, zoals terroristen. Onzinigheid ontkent ook het bestaan van de individu en ziet, in onze tijd, wel de Islam maar niet de moslim. Dat heeft de ozinnigheid nodig want een groot collectief aan vijanden boezemt meer angst in dan individuen, schijnbaar zonder verbondenheid.

Onzinnigheid heeft te allen tijde een zondebok nodig, een gemeenschappelijke vijand, iets om op neer te kijken,  tegenaan te trappen en om onderuit te halen. Onzinnigheid richt zich op vernietiging. Die eigenschap kan ze niet camoufleren, niet onder “erudiete” teksten en niet onder de halve waarheden die ze verkondigt.

Politiek is het maken van keuzen en ik denk dan ook dat het goed zou zijn als de niet-onzinnigen hun idealen scherper zouden omlijnen, meer contrasterend zouden omlijnen. Meer polarisatie? Ja, maar polarisatie hoeft geen voorwaarde voor moord en doodslag te zijn. Niet met spontane emotionaliteit en al helemaal niet met zondebokken, ook niet als die Geert Wilders heten. Wel met weloverwogen, concreet vormgegegeven modellen, niet uit een academische mal maar uit de mal van het dagelijks leven. Dat kan, pro actief en anticiperend.

Mijn excuses voor de zware maaltijd van vandaag. Dat ze u wel moge bekomen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.levenskracht.info

De verleiding van de onzinnigheid

Humor is verleidelijk maar onzinnigheid ook. Humor verleidt doordat ze de schermen afbreekt die mensen tussen elkaar overeind houdt. Humor nuanceert rotsvaste waarneden en stelt wetenschappelijke zekerheden ter discussie. Onzinnigheid doet dat ook. 

Ik kan me de verleiding van de Nazi’s nog goed voor ogen halen. De mooie uniformen, jongetjes die in de bergen niet anders deden dan soldaatje spelen en bij het kampvuur zingen. Kameraadschap, avontuur, ontberingen in veiligheid. Wat is er mooier?  De verleiding van de onzinnigheid ziet er minstens even aantrekkelijk uit. Onzinnigheid is altijd rebels en dat spreekt jongeren aan. Bovendien hoef je niet al teveel kennis te hebben of intellectuele vaardigheden om aan de onzinnigheid bij te kunnen dragen. Het is slechts een kwestie van meedoen aan het onzinnige gesmoezel.

Een voorbeeld. Mij is een man bekend die op zijn weblog Islamhaat predikt. Hij gaat uit van de stelling `de Islam is gevaarlijk en moslims zijn dom en onwetend`. Vervolgens zoekt hij alle documenten bij elkaar die zijn stelling kunnen onderbouwen. Erg kritisch over de herkomst of de auteurs van de documenten is hij niet en hij zet ze ook niet in de context van tijd en plaats. Toch zijn daarbij de nodige vraagtekens te plaatsen want wat is de geloofwaardigheid  van sites als “De Dutch Disease Report” of www.hetvrijevolk.nl ? Discutabel, lijkt me.

 Alle documenten die ondertussen zijn stelling zouden kunnen weerleggen, laat hij buiten beschouwing. De conclusie is, zie ik heb gelijk! Op dezelfde manier gaan `wetenschappers` te werk die aantonen dat de aarde plat is. Ja zeker, ze zijn er nog. Er zijn meer rebelse opvattingen zoals het gerucht dat de Amerikanen nooit op de maan zijn geland en dat president Kennedy niet is vermoord door Lee Harvey Oswald. En altijd weer wordt een zorgvuldige selectie van bewijzen gepresenteerd, vergelijkbaar met de tunnelvisie die justitie van tijd tot tijd laat zien.  

In zijn onzinnige opvattingen wordt voornoemde blogger gestaafd door het merendeel van de bezoekers van zijn weblog. De onzinnigheid verleidt velen want er komen maar liefst zo’n 600-700 hits per dag binnen en soms veel meer. Dat komt overeen met veertig keer het aantal mensen dat aan de “discussies” meedoet. Oud en jong die om uiteenlopende redenen een appeltje met de maatschappij te schillen hebben en daarom bereid zijn elke rebelse opvatting te omarmen. Appeltjes en verleiding, er zijn boeken vol over geschreven. De één komt met nog `sterkere` verhalen over Islam en moslims dan de ander. En zie, ook hier bloeit iets moois op tussen mensen die elkaar vinden in de onzinnigheid.

Het heeft er dus de schijn van dat het alleen maar voordelen heeft om een onzinnige stelling aan te hangen. Eenstemmigheid, afzetten tegen het establishment en de heersende opvattingen, het voeden van eigen superioriteitsgevoelens ten opzichte van het “domme volk” dat de gewone krant gelooft enzovoorts. Geloof in onzinnigheid is de hemel op aarde, vooral als het als enige en universele waarheid wordt gepresenteerd.

Verleiding is heerlijk, nee kan heerlijk zijn. De verleiding door een vrouw is een aangename ervaring mits…ze op ware gevoelens van sympathie is gebaseerd en dus niet onzinnig is. Wie zich laat verleiden om gebruikt te worden, komt vaak pas na lange tijd tot spijt en inkeer. Misschien zou je kunnen zeggen dat “onzinnigheid” een vrouw is die uitsluitend eigen bevrediging nastreeft? Al kent ze dan een moment van verleidelijkheid? Hoogst onbevredigend en uiteindelijk ook humorloos.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.vrouwenversieren.com

www.mennonicolai.nl

www.frontpage.fok.nl