Balansdagen komen aan en vallen af

Het valt bepaald niet mee om jongeren te interesseren voor vrijwilligerswerk. Wie net in de twintig of dertig is, heeft echt geen behoefte aan een hoop drukte, verantwoordelijkheid en tijdsbeslag zonder dat er iets tegenover staat. Volgens de simplisten onder ons is dat het gevolg van een slecht imago. Vrijwilligerswerk zou oubollig zijn en typisch horen bij mensen die de maatschappij al heeft uitgekotst: 55 plus dus.

Het kan zijn. Hoe dan ook, in het weekend sprak ik een vrouw van net even in de zestig  die haar sporen heeft verdiend in het onderwijs. Vijfendertig jaar lang heeft zij kinderen geïntroduceerd in leven en maatschappij en de meesten daarvan zijn redelijk terechtgekomen. Voor zover dat is na te gaan natuurlijk. Ineens, bijna van de ene dag op de andere, is zij het onderwijs spuugzat. Dat heeft te maken met de sfeer op school en ook met de drukkende overheidsbemoeienis. De grote vraag is natuurlijk wat zo iemand moet doen. In eerste instantie komt de VUT of haar varianten in zicht. Nu heeft de betrokken leerkracht echter ook iets anders bedacht.

Zij meldt zich aan als vrijwilligster bij de hospicegroep in mijn gemeente. Stervensbegeleiding is voor haar geen onbekend terrein. Zij heeft al een aantal vriendinnen en bekenden in hun laatste maanden meegemaakt. De ervaring is aanwezig dus het moet kunnen. Vanmorgen kwam er bovendien nog een andere gedachte in me op. De leerkracht heeft 35 jaar van haar leven jonge kinderen in het leven binnengeleid. Zij is voor honderden kinderen een gids geweest. En nu wil ze oude mensen het leven ook weer uitleiden, uitgidsen. Je haalt ze binnen, laat ze zichzelf ontwikkelen en neemt ze aan het eind weer bij de hand. Is er iets mooiers denkbaar? Mij lijkt dat zo’n carrière er één is van evenwicht. De balansdagen komen dus met de jaren.

Hoewel, ik ken een jonge actrice die in Spanje een centrum wil opnen waar kansarme jongeren door toneelspelen hun zelfvertrouwen en zelfrespect terug kunnen vinden. Daarmee wil ze wat geld verdienen  maar haar grootste beloning ziet ze toch in het resultaat:  een goed draaiend centrum en jongeren die een levensdoel vinden. Betaald vrijwilligerswerk zou ik bijna zeggen.

Zo jong en dan toch al zoveel behoefte aan evenwicht. Dat is niet iedereen gegeven. Vandaag hoorde ik een verhaal over een Amerikaanse rechter die een claim heeft ingediend bij zijn stomerij in Washington. Hij wil 54 miljoen dollar schadevergoeding voor het verlies van een pantalon. De stomerij is haar belofte “vandaag gebracht, morgen terug” niet nagekomen. Ze is zwaar over de termijn heen en de rechter heeft al die dagen meegeteld. Ik zie vrouwe justitia met blinddoek  en weegschaal voor me. Volgens mij heeft deze rechter de weegschaal weggeflikkerd maar de blinddoek behouden. Ik zou niet graag in handen komen van een rechter die het zicht op de verhoudingen zo ernstig kwijt is. Bij hem zijn de balansdagen nog ver zoek.

Er is een natuurkundig/filosofische theorie die zich lijkt te bewijzen, hoewel…. De theorie luidt als volgt:”als ergens in het universum het licht wordt ontstoken, dan gaat ergens anders het licht uit. Als iemand een fiets jat van een ander, krijgt ergens anders een levend wezen de gelukkigste dag van zijn leven.` Yin en Yang in het grote Al. 

Het universum is in balans. Als ergens een meer dan volwassen rechter een weegschaal weggooit, neemt elders iemand een risico voor zichzelf. Als ergens jongeren hun handen in de broekzak houden, wordt elders in de wereld hulp geboden. Dat geeft te denken. En als de partij van Sarkozy in Frankrijk de absolute meerderheid krijgt, dan verstart dat land door conservatisme. Wat komt er dan in beweging? Als Geert Wilders verstandig wordt, gaat Jan Marijnissen dan ineens psychotisch gedrag vertonen? Als onze jongeren massaal vrijwilligerswerk gaan doen, waar gaat er dan iets mis en wat is dat precies? 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.evenwichtmaaktsterk.be

www.natuurlijk.evenwicht.nl

www.bartjeredtdewereld.blogse.nl

Ge8e vrienden

Sinds ik van mijn ouders de deur uit mocht om daarna ook echt achter de horizon te verdwijnen, ben ik aan het reizen geweest. In het begin ging het met de brommer net even “bie Enschede de grenze euver” om dan naar Bad Bentheim en omstreken te vertrekken. Soms deed ik dat ook op de fiets met of zonder lieflijk gezelschap, het was allemaal prachtig. Later werd het vliegtuigen- en autowerk. Mijn allereerste panoramische uitzicht vanuit het vliegtuig over het Parthenon staat in mijn geheugen gegrift.

In de loop van de jaren heb ik mij tot wereldburger ontwikkeld. Dat wil zeggen dat er weinig plaatsen op aarde zijn waar ik me niet thuis voel. Ik hoop nog een reis naar de zuidpool te maken maar om onverklaarbare redenen is dat godsgruwelijk duur. De wereld is mijn speelterrein geworden en even zo goed werd mijn eigen gemeente een belangrijk werkterrein. Hoe dan ook, ik was al geglobaliseerd voordat de vermaledijde G8 bestond.

Nu is die G8 een monstrum, een incestueus oncontroleerbaar gezelschap dat op een afgrijselijke wijze roert in het heksenpotje van de toekomst der mensheid. Griezelig en groezelig discussieert het groepje met allerlei psychosen uitgeruste middelmatige denkers zich over het lot van zes miljard soortgenoten. Meestal komen er ruzies en oorlogen uit voort. Heel fijn! Overigens, met Angela heb ik wel medelijden. Je zult maar zo’n zooitje over de vloer krijgen!

Kortgeleden sprak een wat minder observatief ingestelde blogger dan ik dat de jongeren die in Heiligendamm protesteren tegen de G8 vechten tegen windmolens. Hij noemde ze Don Quichots. Dat lijkt mij wat kort door de bocht. Zoals ik eerder anagaf zijn het vooral de sappelende en ploeterende kleine mannetjes en vrouwtjes die er de nadelen van ondervinden. Dat probeerde Don Quichot altijd te voorkomen. Bovendien doet mijn confrere blogger net alsof de globalisering iets is dat wij maar over ons heen moeten laten komen. Alsof wij het lijk zijn waarmee de necrofiel zijn uitspattingen beleeft.  Nee, zo zit het niet.

Ik verzet mij tegen die onvermijdelijkheid. Ze heeft ook een rol gespeeld bij de opkomst van de kompjoeter waarvan niemand eigenlijk iets beter is geworden. Al vele jaren geleden, toen mijn opponent nog een korte broek was, werd er geroepen dat de opkomst van de digitalitijd niet te stoppen was. Alsof het over een zelfstandig handelend en denkend wezen ging of liever nog: over een natuurverschijnsel. Nee, de gemoedstoestand die ons ertoe brengt om te zeggen “dat iets niet te stoppen is” zorgt ervoor dat iets niet te stoppen is. Dat is jammer want vaak zou het beter zijn om zulke ontwikeklingen bijtijds tot staan te brengen. het kan veel leed voorkomen, zoals kinderporno op het web en zie maar. Ik verzet me niet alleen tegen die hersenloze lijdzaamheid, ik gruw ervan.  

Het is namelijkw el degelijk de vraag hoe die globalisering er uit ziet en tot op heden ben ik daar weinig optimistisch over. Nu word ik sowieso al niet optimistisch als George Bush ergens zijn mond over open doet maar ook de hele boudoirerie rond de bijeenkomst in Heiligendamm geeft zeker te denken.

Net als bij de Europese Unie beginnen de dames en heren `wereldleiders` (die in mijn ogen allesbehalve wéreldleiders zij) aan de verkeerde kant van het touwtje. Het beginpunt ligt bij de economie en dat zou niet moeten. De wereld zegt de mensen niets. Er zijn zelfs mensen in de wereld die niet eens weten inw elk land ze wonen. Soms is dat bovendien terecht omdat ze vandaag in het ene en morgen in het andere land verblijven met geiten en herdersstaf.

Wie wil globaliseren, moet beginnen met een culturele kennismaking. Op die manier krijgt iedere betrokkene het gevoel dat hij iets voorstelt in een wereld waarin hij of zij samen met anderen moet werken en leven. Als het alleen maar om geld en welvaart gaat, blijft het hommeles. Niet voor niets is de EU in de ogen van velen een fiasco. De Europese Commissie noch de nationale overheden hebben ook maar íets gedaan om te laten zien hoe mooi die unie is. De euro? Laat me niet lachen! Dat omwisslen aan de grens ging me altijd heel goed af en prijsvergelijkingen kon ik vroeger ook al heel goed maken.

Nu hadden de wreldleiders aan de ontwikkeling van de EU een voorbeeld kunnen nemen. Ze hadden kunnen denken dat globalisering zonder cultureel fundament tot niets zou leiden maar die kans hebben ze voorlopig voorbij laten gaan. De oorzaak daarvan kan hun beperkte denkvermogen zijn. Nog annemelijker is dat zij de hete adem in de nek voelen van het internationale bedrijfsleven. Een wereldunie op economisch belang is vooral in het belang van zonsverduisterend grote economische organisaties.

Ja, arme maar ook ietwat simplistische opponent, daar sta je dan met je flinterdunne opmerking dat de demonstranten Don Quichots zijn. Zij mogen dan de verkeerde aanpak volgen, ze vormen wel de symptomen van een ziekte die onze samenleving van binnenuit bedreigt. Die ziekte heet “vervreeemding” en zoals gebruikelijk weigeren degenen die haar zouden kunnen genezen elke ingreep.

In kaders van gewapend beton ingemetseld gaan zij maar voort met ontwikkelingen die zij in hun beperkte voorstellingsvermogen hebben uitgestippeld. De kloof wordt wijder en waartoe dat zal leiden? Vraag het Robespierre of wat mij betreft Lenin. Er valt nog heel veel te doen aan die “onvermijdelijkheid” van globalisering. Ja zeker, wij zullen wereldburger zijn maar de vraag is via welke weg dat wordt bereikt. Tot op heden staat de temperatuurmeter op 10 graden onder nul dankzij prikkeldraad en helikopters waarmee de familie “Pluche” zich afschermt van degenen die zij vertegenwoordigt.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.spunk.nl

www.exto.nl

www.frontpage.fok.nl

Orgaandonatie of schuldhulpverlening

 

 

Eigenlijk mag je bijna niets meer. Nu de smakeloze verhalen over een donorshow bij BNN zijn verdronken in een lachbui om de “grap” die de omroep heeft uitgehaald, kan iedereen weer opgelucht ademhalen. Tenzij je longen niet zo best meer zijn, natuurlijk, maar een geamuseerde rochel mag ook.

Nog maar een dag geleden heeft Jan Terlouw een warm pleidooi gehouden tegen massagedrag en kuddevorming en iedereen riep “goed zo Jan, we staan achter je (denk daar maar eens over na) ” en hups…daar gaan we al weer want orgaandonatie móet. Wat je niet meer mag, is je wenkbrauwen fronsen bij al het hijgerige, drammerige gedoe.

Is er wel eens iemand wezen vragen of ik wel de organen van een ander wil? En van wie dan of van wat voor soort mens? Een aardige, vrolijke, jonge, ingeburgerde jonge vrouw? Een moslimterrorist? Een oude, sjagrijn die altijd teveel heeft gezopen maar wel over veel charmes beschikte? Ik weet het zeker, een kaartje daarover is nooit bij mij in de bus gevallen.

Daar bedenk ik me nog wat, zeg. Is het wel zo’n feest met het hart van een ander? Heeft iedereen goed opgelet toen die mevrouw bij Knevel en Van den Brink vertelde dat ze dagelijks 35 medicijnen slikte? O, wat ben ik blij met mijn leven!  En dat ze over één of twee jaar weer een nieuwe leasenier nodig heeft? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik ken iemand die een container dagelijkse medicijnen achter zich aansleept. Ik word al moe bij de gedachte aan het gezeur. “Kaj, het is tijd voor je blauw-groene pilletje.”Twintig minuten later: “Neem je je zwarte poedertje wel?”Weer een half uur verder: “Ik zal je even helpen met je rood-gouden capsules.” Kots!

Ik heb er eigenlijk schoon genoeg van en wil geen organen van een ander en geen opgerekt leven. Als het op is, is het op. Daar zit iets moois in. Ik heb het dan toch maar al die tijd helemaal op m’n eigen spulletjes gered, spulletjes die aan mij waren gegeven om het leven mee door te komen. In alle vrijheid genoten en in alle vrijheid me geërgerd. In Duitsland zeggen ze dan: “Ich habe mir von Niemandem was zu Schulden lassen kommen.” Zo is het: stuk is stuk.

En dan nog eens wat, stel je voor dat ze in zo’n ziekenhuis bezig zijn met die inbouwapparatuur en dat er dan zo’n kluns van een chirurg is die nog niet eens een APK-diploma op zak heeft. En dat dan alles gaat bloeden en afsterven en rotten en dat jouw wekelijks gepoetste nier of lever temidden van die stinkende smurrie ligt… Nog een capuccino?  

Het is toch om de ogen uit je hoof te krabben? Hoewel, daarmee moet je erg opppassen als je niks van een ander wilt. Laat ik heel eerlijk zijn: er is ook niemand die iets van mij krijgt. Puur egoïsme natuurlijk. Ik wil alles zelf houden! Hoewel, in werkelijkheid begrijp ik er niets van. De gedachte dat je je eigen lijf zou maken tot container van onderdelen voor een ander, staat me tegen. Ik begrijp ook niet waar het goed voor is. Er is voor niemand een goede reden om zijn of haar bestaan op aarde langer te rekken dan strikt noodzakelijk is. Leuk is het ook niet en het wordt ook niet leuk. Vijfendertig geneesmiddelen per dag en nooit meer een borrel!

Het wordt in de tokomst allemaal nog veel mooier. Stel je voor dat je als even in de veertig zijnde schoonheid naar het ziekenhuis gaat voor een rontgenfoto (of wat ze tegen die tijd hebben). De dienstdoend laborante ontdekt dat je beide nieren nog hebt. `Dat gaat zo niet hoor, mevrouwtje! We hebben hier mensen genoeg in het ziekenhuis die zo´n ding kunnen gebruiken.`Je moet je dan gewoon een weg naar buiten vechten. Of Marie is aan haar tiende nier en tweedfe hart toe maar ja `De achter-achterkleinkinderen vinden het zo fijn dat ze haar nog hebben. Ze hebben trouwens ook een overgrootmoeder en een grootmoeder. Eerlijk gezegd vragen mijn man en ik ons wel eens af of betoveroudje niet eens op kan stappen. Ze terroriseert nu al 150 jaar de hele familie.´Het leuke van doodgaan is dat je weg bent. Dan kunnen nieuwe generaties aps naar hartelust een eigen, nieuwe wereld maken. Daar hebben ze die diepbegrijsde types niet bij nodig.

 Er is ook geen andere goede reden te bedenken om een ander nog een stukje leven te geven. Het gedrag van mensen in de samenleving in dat opzicht vind ik van een weerzinwekkende “eigen schuld, dikke bult” mentaliteit getuigen. “Als je niks afgeeft, krijg je ook niks.”Dat klinkt zo logisch als pispot maar is het ook zo? Zijn er dan nooit persoonlijke omstandigheden, argumenten?

In de commercie moet alles “op maat gesneden” en “persoonlijk” zijn. Als er geen cent mee te verdienen valt, dan zijn we bikkelhard. “Jij geeft niks, dan ga je maar dood.” Ik moet er niet aan denken dat mijn warm kloppend hart of mijn kalkvrij spoelende nier bij iemand die zó denkt, wordt geïmplanteerd. En de gedachte dat één van mijn gekoesterde organen in het lijf van een rokende, zuipende, neukende, verkrachtende, luchtvervuilende asociaal terechtkomt, brrrr. Hoe zou het zijn als iemand met jouw lever in Indonesië ter dood wordt veroordeeld vanwege de productie van drugs? Nou, daar kun je wel een ironieteken achter zetten. 

Natuurlijk zijn er mensen die ik graag een orgaan van mij zou gunnen, zeker als ik zoiets zou kunnen missen omdat ik dood ben of gewoon wat over heb. Ik zou ook willen weten of het echt aan hun geluk bijdraagt als ik iets afsta. Ik zou die mensen graag zelf willen uitkiezen maar dat zal wel weer elitair zijn. Netzo elitair als het eikenloof dat ik graag op mijn graf zie als zekerheid, als zegel: die is dood, klaar en uit. Hij heeft niets geleend en niets meegenomen. Schuldhulpverlening heet dat.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

Service

www.meervrijheid.nl

www.emotievrij.nl