Ik ben er al mijn hele leven van overtuigd dat geweld tussen mensen niets oplevert. Ja, ik heb zelfs een verdedigbaar standpunt dat de hele Tweede Wereldoorlog verspilde energie is geweest maar daarvoor zal ik hier de argumenten niet geven. Wat mij opvalt, is dat ik enigszins van mijn geloof begin af te vallen. Misschien is er een situatie te vinden waarin geweld wel iets oplevert maar eigenlijk gaat het niet om geweld tussen mensen.
In Venray heeft het gemeentebestuur afgezien van de aanleg van een park met martelcentra voor dieren. Het gemeentebestuur besloot daartoe niet zo maar. Het werd onder zware druk gezet door de radicale dierenvrienden en die kregen zelfs, misschien onbedoeld, steun van Guusje Geluk. Zij weigerde de gemeente te hulp te komen ook al was het geplande park nog zo belangrijk voor de regionale economie.
Het gemeentebestuur heeft ervan af gezien. Nu was het natuurlijk mooier geweest als de gemeentelijke bestuurders vanuit zichzelf hadden begrepen dat je aan dierenleed geen stuiver mag verdienen. Het getuigt van een achterlijke cultuur als je denkt dat dierenmishandeling in sommige gevallen goed is, namelijk als het ten goede komt aan de “wetenschap”. Ik wil hier geen vergelijking maken met de proeven die dr Mengele in de vernieitigingskampen deed maar de scheidingswand is flinterdun.
Waarom nu, twijfel ik op dit punt zo erg over de toelaatbaarheid van geweld? Omdat ik ervan uit ga dat de dieren daartoe zelf over zouden gaan als ze de kans zouden krijgen. Hen wordt die kans ontnomen doordat wij met het recht van de sterkste ons meester maken van hun lot.
Kortgeleden zat ik met een lokaal bestuurder op diens werkkamer te praten over de opkomst van de Partij voor de Dieren. Hij juichte die opkomst toe omdat geen enkele andere partij, ook de zijne niet, het in voldoende mate opneemt voor dieren. Mensen begrijpen niet dat dieren precies hetzelfde recht hebben om zich op deze aarde een gelukkig bestaan te verwerven als mensen. Zij dringen zich niet uit agressie of heerszucht op, zij zijn gewoon op de wereld en kunnen niet kiezen. In dat opzicht bevinden zij zich in dezelfde positie als mensen. Ook die hebben niet een zelfverworven recht op aardse aanwezigheid gecreëerd. Ze zijn er doodeenvoudig temidden van allerlei andere levende wezens neergekwakt en zullen moeten leren de aarde te delen.
Zouden de dieren dat ook doen als zij de machtiger partij waren? Ik weet het niet maar wij kennen onszelf de vaardigheid toe om kritisch na te denken, argumenten af te wegen en dergelijke. Ja, dat zou ons onderscheiden van de planten en dieren. Het is helemaal niet zeker dat mensen de enigen zijn die een dergelijke vaardigheid bezitten maar…wie zegt erover te beschikken, moet haar ook gebruiken.
En dus: wij delen de aarde met dieren en planten op een harmonische wijze. Dat betekent dat we ook wel eens in moeten schikken.
Kortgeleden zag ik tijdens een vergadering nog een nertsfokker optreden. je vraagt je af waarom zo’n man zich niet in het openbaar doodschaamt over zijn beroep. Maar integendeel, hij wilde zijn “bedrijf” nog uitbreiden ook. Als ik de grote, verschrikkelijke, onoverwinnelijke nachtnerts was, zou ik hem met huid en haar opvreten.
Ja ik ben een “dierenmensch”. Maar vrees niet, ik zal geen vreselijke dingen doen. Dat neemt niet weg dat ik gemengde gevoels heb bij het optreden, ook van radicale, dierenactivisten. Iemand zal het voor de verworpenen der aarde moeten opnemen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.animalfrontline.nl/vivisectie/vivinl.php
www.anti-dierproeven.eigenstart.nl
www.quidam.web-log.nl/quidam/2004/07/kip.html
www.politiek-actie.net/pages/dossiers/politiek_activisme/dierenrechten/bont_wakker_terrorisme.htm
Politiek 