Mijn hemel!!!

“Maak er toch weer één grote kleibal van”,  God’s vrouw, Thea, zei het op een sjagrijnige toon terwijl ze haar echtgenoot stuurs aankeek. “Je hebt er alleen nog maar ellende van gehad, Theo.” God keek niet terug maar hij hoorde de woorden van zijn vrouw wel. Hij had ze al zo vaak gehoord en diep in zijn binnenste wist hij dat ze gelijk had. Daarom was hij ook met haar getrouwd: ze had vaak gelijk.

 Misschien kwam het door het standsverschil. Thea was afkomstig uit een aristocratische familie waarvan Zeus, Moira, Jupiter en nog veel meer deel uitmaakten. De familiefeestjes stonden altijd bol van koude en veel te zoete thee en een glaasje likeur. God zelf kwam uit de familie van Kabala en ja, dat was toch een beetje een middenklasser. Overigens, het huwelijk had nooit problemen opgeleverd. Van beide kanten had men de voordelen ervan ingezien. De mensen ook, ze hadden het huwelijk gevierd in de arena’s van Rome en uiteindelijk van de stad één groot vreugdevuur gemaakt.

“Ja lief”, zuchtte God eindelijk. “Maar laat me nou nog even. Ik vind ze toch ook wel leuk.” Hij had al eeuwenlang de mens zien voortploeteren op een bol die hij speciaal voor hen had gemaakt en er waren toch ook wel veel vermakelijke momenten geweest. Neem nu alleen maar die dikke vetzak van een zwaar rokende Churchill die tegen alle wetten van de volksgezondheid in alles deed wat anderen niet mochten. Voor de grap had Hij hem heel oud laten worden. Jahaa, er viel best wel iets te lachen. En dan was er ook nog die immer voortgaande en oeverloze discussie over het milieu en dierenrechten of het racisme! God proestte het vaak uit vanwege de argumenten waarmee veel, zeer gewaardeerde, mensen kwamen aanzeulen om hun standpunt te verdedigen. En dan, hij was gek op die troetelnaampjes die ze hem gaven zoals God, Allah, Jahweh, Tao, Krishna, Boeddha en ga zo maar door. Ze hadden hem ook gewoon “Theo” kunnen noemen!

Aan de andere kant had hij zich ook wel eens rotgeërgerd maar de rigoreuze maatregelen die zijn vrouw vaak voorstelde, gingen hem toch nog wel wat te ver. Een kleibal ervan maken! Op een depressief moment had hij ooit een tsunami langsgestuurd en bij een enkeling blies hij de zorgen voor een klimaatwisseling naarbinnen. Hij had aids en hongersnood uitgevonden maar ook dat had onvoldoende zoden aan de dijk gezet. Hij kon er maar niet toe komen om zijn hele schepping in één klap te vernietigen en iets nieuws te beginnen. En eerlijk gezegd, God werd ook een dagje ouder en het werd hem ook wel wat teveel.

Nu was er de laatste tijd wel iets aan de hand dat hem heel erg aan het hart ging. In een klein stukje aanslibsel van een gebied op de bol begon een volkje zich wel heel erg luidruchtig te roeren. Ze vroegen zich af of je God mocht beledigen en uitschelden of niet. Dat ging natuurlijk wel wat erg ver. Het schelden en beledigen van mensen onder elkaar had God allemaal nog wel toegelaten maar dit was toch wel “the limit”! En toch, het leek wel of er één gedachte hem op de been hield. Als het er op aankwam was hij nog steeds bij machte de hele zooi met één klap naar de verdommenis te helpen. Hij grinnikte sarcastisch maar keek tegelijkertijd wat zuur naar de bol en die mensen.

Wat te doen, wist hij niet goed totdat de stem van zijn vrouw opnieuw klonk. “Kom je naar beneden? Mephisto, Faust en Gerard zijn er!” Gerard? wie was dat? “Welke Gerard?” riep God naar beneden maar het antwoord kwam zelf al naar boven. Gerard Reve stak zijn gezicht om de deur. “Ik heb Spaanse vliegen meegbracht”, grapte hij. God herinnerde zich het weer. Gerard had hem ooit voorgesteld als ezel en seks met hem gehad. Tja, ook humor! 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.dare2design.nl/genesis/

www.scheppingofevolutie.nl

www.xs4all.nl/~wichm/indexNL.html

www.eropuit.blog.nl/musea-themaparken/2008/03/12/koningin-opent-corpus-reis-door-de-mens-in-oegstgeest

www.dieet.blog.nl/hart-_en_vaatziekten/2005/12/24/mens_moet_terug_naar_zijn_oervoeding  

www.schorriemorrie.skyrock.com/article_1550714244.html

ms.wordpress.com/tag/de-schepping/

–

Het geloof kan ik u niet schenken

Ik ben gek op katten, honden, paarden, futen, adelaars, beren, mollen, schapen, geiten, varkens, forellen, walvissen, dolfijnen, zilvervisjes en nog veel meer dieren zoals ook op kastanjes, beuken, berken, dennen, sparren, wilgen, elzen, hortensia’s, rozen, tulpen, afrikaantjes en ga zo nog maar even door. Alleen met mensen heb ik wel eens een probleem. Sterker nog, ik heb uitsluitend met mensen problemen.

Het komt denk ik doordat ik aan al die dieren en planten regelrecht kan zien wat en wie ze zijn. Ze verhullen niets, de buitenkant is hun ware gedaante en hun instinct is mij meer dan duidelijk. Dat geldt overigens niet voor al mijn soortgenoten want sommigen vergissen zich wel eens in het gevoelsleven van een gorilla. Het gezegde “Gedanken sind Frei” geldt, voor zover ik kan nagaan, niet voor dieren en planten omdat zij hun gedachten dagelijks aan mij tonen en dat maakt die gedachten kwetsbaar en gevoelig voor kritiek. Al moet je daar bij sommige dieren mee oppassen. Zeker is dat in menselijke hoofden zich een scala aan veelkleurigheid bevindt dat misschien de verschillen in de dieren-en plantenwereld nog overtreft. Misschien.

Aan mensen zie je niets. Natuurlijk ze kammen hun haar wel of niet, laten hun baard en snor wel of niet staan, maken zich wel of niet op en kleden zich op een manier die wel of niet bij hen past. Maar het is altijd “wel of niet” en wat mijn medemens met zijn of haar  uitdossing bedoelt, wordt lang niet altijd duidelijk. Hetzelfde geldt ook voor wat mijn soortgenoten zeggen en doen. Het kan allemaal altijd een andere lading of achtergrond hebben dan ik ooit had gedacht. Sommige mensen worden van al die misleiding en zinsbegoocheling rijk: reclamemakers en oplichters bijvoorbeeld. Dat is ook bijna hetzelfde.

Marketingboys die echt geen enkel gevoel voor mij hebben doen zich voor als mijn grote redder in de nood als het erom gaat mij iets aan te smeren waarvan ik zelf de noodzaak niet inzie. Als er één vaardigheid is waarin de mens goed is, dan is het valsheid in woord, daad, geschrifte en glimlach.

Nu heb ik samen met enkele anderen naar aanleiding van mijn column over `Livestro, zijn rechtse tuig etc… een langdurige discussie gevoerd met Ben Kok die zichzelf Joods-Christelijk pastor noemt. Wie meer wil weten over mijn zienswijze op zijn inzichten, moet die column en de commentaren maar eens nalezen. Ik wil uit het hele verhaal één onderdeel uitlichten.

Misschien dacht ik het altijd wel maar soms moet je een goede formulering vinden om te begrijpen wat je denkt. Het maakt niets uit wat een ander gelooft. Alleen de consequenties die hij of zij daaraan verbindt zijn voor mij belangrijk. Hoe gaat hij of zij zich gedragen naar aanleiding van het eigen geloof? Ik kan daar namelijk last van hebben. Wie zich vanwege zijn of haar geloof voortdurend bemoeit met mijn denken en handelen, wordt een steen des aanstoots op mijn weg. Hij of zij legt mij steeds weer meer dan een strobreed in de weg.

Daarom is de atheist die hoofddoekjes of  hangers met kruisbeelden verbiedt, mij een doorn in het oog. Daarom is de Joods-Christelijke pastor die vliegtuigjes laat vliegen met christelijke bekeringsteksten boven een moskee mij een doorn in het oog. En ik voel wel de doorn in mijn oog maar niet de balk in het oog van de pastor.

Als mens moet ik in deze, materiele wereld leven en mijn geloof, ja ook het mijne, is mij een troost. Het is MIJ een troost en daarmee wil ik een ander niet lastigvallen totdat erom gevraagd wordt. Dan wil ik daarover best iets vertellen. De pastor beroept zich op liefdevolheid. Ik stel daar tegenover dat juist mijn terughoudendheid een daad van liefdevolheid is. Ik vertrouw erop dat anderen heel goed in staat zijn zelf hun weg te vinden, totdat het tegendeel bewezen is. Bijvoorbeeld, totdat  je als arts zo diep bent gezonken dat je aanslagen gaat plegen.

Het geloof kan ik niemand schenken en al helemaal niet opleggen. Ik kan het presenteren als erom wordt gevraagd maar de mensen om mij heen moeten toch echt zelf weten of ze het koekje aannemen of niet, dat lijkt mij. En ondertussen sind Gedanken, en dus ook het geloof, frei.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.regenboogsite.tk

www.walburgcollege.nl

www.sochicken.nl

www.turnhoutblogt.be 

www.cynthialog.com

www.lucaswashier.nl

Geert Wilders, de Joods-Christelijke lariekoek en shoarma

Vandaag las ik het verhaal van een christelijk fundamentalistische Cornelia die vond dat de Heilige Geest ons moest beschermen tegen het Islamitische gevaar. Och jee, je ruikt het al op een afstand, daar kwam ook weer de Joods-Christelijke waarden en normen rimram om de hoek kijken. Conelia mag door de paus heilig worden verklaard want zij ziet dingen die met de beste wil van de wereld nergens te ontdekken zijn. Joods-Christelijke verbondenheid! Volgens mij gaat die niet verder dan een bordje shoarma. 

Dat er zoiets als een Joods-Christelijke cultuur of een Joods Christelijk waarden- en normen patroon zou bestaan, beweegt mij afwisselend tot uitbundige lach- en huilbuien. Het is de lariekoek van Geert Wilders die dit soort terminologie in de wereld helpt. Vandaag hoorde ik één van zijn aanhangers vragen om de opheffing van het Europees Parlement. Als dat Joods-Christelijke waarden en normen zijn, dan zou ik willen voorstellen Duitsland op te delen in een westelijk en een oostelijk deel. En wat dacht Wilders van de restauratie van het Habsburgse keizerrijk? Tenslotte heeft bij Wenen een belangrijke slag gewoed die de Turken, en dus de moslims, tegenhield. 

Zeker, aan onze samenleving liggen Joodse, Griekse en Christelijke waarden en normen ten grondslag maar dat betekent niet dat er een soort gemeenschappelijk patroon of een vorm van eclectische cultuur op zou zijn gebaseerd. Daar komt nog bij dat het Christendom oorspronkelijk een Joodse sekte was en dat alleen door herrie ook niet-Joden het voorrecht kregen er lid van te worden. 

Laten we het allemaal nog eens onder het vergrootglas leggen. In de Oude Testament wordt de komst van de Verlosser, de Heiland, aangekondigd. De religieuze plaats of historische betekenis die deze figuur uiteindelijk zou krijgen, wordt niet duidelijk. De Heiland zou de zonden van de mensen op zich nemen maar of hij daarme ook in de harten van de mensen gesloten zou worden, blijft buiten beschouwing. Deze aankondiging is in wezen de enige verbinding tussen het Oude en het Nieuwe Testament.

Voor het overige getuigt het oudere boek uitsluitend van moord en doodslag en van een wrekende God. Het oudere boek is niet gebaseerd op een geloof van liefde maar op één van angst. Oog om oog valt niet te rijmen met “de andere wang toekeren”. De band tussen de Joodse en Christelijke geschriften is dan ook flinterdun. Het Oude testament en daarmee de Tora vertoont veel meer overeenkomsten met de Koran dan met het Nieuwe Testament.

Als er al een levensovertuiging bestaat die aansluit bij het Christendom, dan is dat het Boeddhisme. De treden omhoog naar een beter leven zijn te vergelijken met de zelfreiniging die de RK-kerk  kent in de vorm van de biecht. Het protestantisme kent de individuele band met het hogere zijn, i.c. God, een belangrijker plaats toe dan het katholicisme en daar ligt ook een verband met het Boeddhisme.

Het Joods-Christelijke samengaan is een mythe. Tot mei 1945 leefden Joden en Christenen in Europa vrijwel volledig gescheiden al deden zij wel zaken met elkaar. Over en weer bestonden tal van vooroordelen en het onderlinge imago was al eeuwen slecht zoals blijkt uit termen als “jodenstreek”en “voddenjood”. In de tweede Wereldoorlog heerste in Nederland een wijdverbreide opvatting dat “die Rotmoffen met hun Rotpoten van onze Rotjoden moesten afblijven”. Joods-Christelijke waarden en normen! De Joden woonden ook vaak in al dan niet gesloten ghetto’s. Niks gezamenlijk waarden- en normenpatroon, niks gezamenlijke cultuur. Over de eeuwen die daaraan voorafgingen, hoeven we het hier liever niet te hebben. De wijze waarop Oost-Europese “Christenen” omgingen met Joden, toont, aardig gezegd, geen vorm van een gezamenlijk waarden- en normenpatroon. Het woord pogrom is niet voor niets van Russische herkomst. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Gewoon integratie door segregatie en in sommige landen was het geregeld moord en doodslag.

De term Joods-Christelijk is een verzinsel van een verkeerd begrepen cultuurhistorie en bedoeld om de tegenstand tegen de Islam op alle fronten te mobiliseren. Vanuit het paranoïde gevoel dat onze samenleving islamiseert, moet er worden gevochten tegen het gevaar van iets dat zelfs door sommigen als “woestijnnazisme ” wordt getypeerd. Dat gaat volkomen voorbij aan de historische functie van de Islam als ordenaar en brenger van recht in een periode van volslagen chaos en verloedering van de Arabische wereld, de tijd waarin Mohammed leefde.

Joden en Christenen delen geen waarden behalve de heilige overtuiging dat hun eigen god de enige ware is. Die overtuiging hebben moslims ook. Ergens las ik dat de Joods-Christelijke waarden “vergeving, vrijheid, rechtvaardigheid en hoop” zouden zijn. Ik eet mijn  hoed op als ik daarover iets in het Oude Testament lees. Ik word kanibaal als ik van die waarden iets ontdek in de uitingen van de partij van Wilders.

Het feit dat Joden en Christenen in het westen eeuwenlang volslagen naast elkaar hebben geleefd totdat er een zekere integratie ontstond, geeft te denken. Ik durf te pleiten voor moslimscholen, moslimtheehuizen en moslimverenigingen en ongemengde wijken en buurten. Wie vanuit zijn eigen cultuur kennis kan maken met andere culturen, zal dat veel gemakkelijker doen. Eerst moet er veiligheid zijn en het vertrouwen geaccepteerd te worden. Dan volgt de toenadering. Zo zit het leven in elkaar. Maar ook van een Islam-Christelijke waarden en normenpatroon zullen we nooit kunnen spreken. Cultrele groepen zullen eeuwenlang hun eigenheid behouden. Het streven moet gericht zijn op vreedzame coëxistentie. De echte integratie verloopt druppelsgewijs en naarmate er minder conflicten zijn, gemakkelijker.

Tot sterkte,

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

http://www.army-chaplaincy.be

www.elsevier.nl

www.forums.marokko.nl

www.wijblijvenhier.nl

.

Kwabbes van Oerol

Kwabbes was niet gewoon. Nee helemaal niet. De rode, brede muts met gouden bellen rondom, zijn lange, bruine mantel en de snavelschoenen die daaronder tevoorschijn kwamen, maakten hem tot een opvallende verschijning op het eiland. Maar het was niet alleen zijn uiterlijk dat de aandacht trok. Als hij ’s avonds in het café de uren doorbracht, had hij altijd een grote groep landgenoten om zich heen. Zij luisterden aandachtig naar zijn verhalen.

Soms klonk er een applausje om wat hij zei. De ene keer zei hij het zo mooi en de andere keer zei hij iets dat heel wijs klonk. Dan hadden zijn luisteraars weer iets om weken of maanden over na te denken. Ja, Kwabbes was een geliefde figuur in zijn dorp en niemand wilde een kwaad woord over hem horen.

Toch was niet alles wat Kwabbes deed welgedaan. Hij dwaalde dagelijks langs het strand en jutte wat hij leuk vond. Soms ging hij de duinen in om achter konijnen aan te draven zonder er één te vangen  en een andere keer kon je hem weer languit liggend onder een boom aantreffen. Maar werken? Werken was voor de dommen, als het aan Kwabbes lag. Er was nog nooit iets fatsoenlijks uit zijn handen gekomen.

Maar ja, hij mocht dan leuk zijn, de meisjes willen ook altijd een vent die iets presteert en dat gebeurde ook Kwabbes. Hij ontmoette er één die hij heel leuk vond en dat was wederzijds alleen…die luiheid. Op een dag zei ze tegen hem:”Kwabbes, je moet iets voor me doen. Je moet laten zien dat je kunt werken.” Eerst fronste Kwabbes bij die gedachte zijn wenkbrauwen maar al gauw sprong hij overeind. “Weet je, zei hij, ik kan alles. Ook werken.”

Hij bezwoer zijn vriendin een week lang niet op bezoek te komen en hem zijn gang te laten gaan. “Ik zal je na zes dagen laten zien wat ik heb gepresteerd”, zei hij. “En geloof me, we hebben er allemaal wat aan.”

Zes dagen gingen voorbij. Zes dagen waarin Kwabbes zich opsloot in een grote, lege, houten schuur. Niets was er te horen, doodstil bleef het en iedereen had al gauw zijn vertrouwen verloren maar op de zevende dag gingen de deuren wagenwijd open. Middenin de schuur lag Kwabbes al weer op zijn rug te niksen maar naast hem lag een grote bol. Op die bol groeiden planten, stormden zeeën, floot de wind, krioelden dieren en temidden van dat al  strompelde een wezen op twee poten terwijl het zijn weg zocht. “In zes dagen de aarde rond”, lachte Kwabbes.

“Maar hoe heb je dat gemaakt in zo’n korte tijd?” vroeg zijn vriendin en de anderen vroegen het haar na. “Och, het was niks. Ik heb het gewoon gedaan omdat ik het kon. Kom, vandaag houd ik maar eens rust”.” Hij nam zijn vriendin in de armen en sloot de schuurdeuren.

Het is het sterkste verhaal dat de inwoners van Oerol elkaar nog steeds vertellen. Elk jaar houden ze een wedstrijd om te kijken of er iemand is die een sterker verhaal weet. Tot nog toe is dat niet gelukt.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com