Twee violen en Obama

Ja, ik word oud. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de tv zat en Toon Hermans een conférence zag houden. Daarin vertelde hij dat hij “fiool” zo gevoelig vond. “Een weet u wat ik nóg gevoeliger vind?” vroeg hij daarop. Een echt retorsche vraag natuurlijk want meteen gaf hij het antwoord al: “Twee fiolen.”

Twee violen, ik moest aan al dat sentiment en die gevoelens denken toen ik vanavond keek naar een bijeenkomst van Barack Obama. Tot mijn grote schrik kwamen er twee vrouwen in beeld die Obama zeker zo gevoelig vonden als twee fiolen. In elk geval stonden ze te blèren dat het een lieve lust was. Zó mooi vonden ze Barack woorden en speech. Het ontbrak er nog maar aan dat ze niet jankten omdat ze HEM hadden mogen aanraken. Ja zeker, HEM want de verering voor Obama begint religieuze vormen aan te nemen.

Ik ben voorstander van gevoel in de politiek maar je kunt het ook te gek maken. Aan alles merk ik dat de Amerikaanse samenleving op ontploffen staat en zo gek is dat niet. Onbenul George heeft de samenleving gedurende acht jaar tot een kookpunt gebracht met zijn politiek van tegenstellingen. Schreeuwend dat hij een bruggenbouwer was, heeft hij niet anders gedaan dan groepen uit elkaar drijven en een “wij-zij” beleid voeren. Wie niet voor georgie-boy was, was tegen hem.  De emotie als permanent wapen van onderdrukking. Daar wist hij wel raad mee. Godzijdank is het bijna afgelopen. Eigenlijk vind ik dat op het moment dat hij aftreedt in alle kerken van de wereld een dankstonde moet worden gehouden. Uit het Witte Huis en nooit meer erin.

Maar die vreselijk overdreven emotie is natuurlijk ook niet goed te praten. Het was die emotie die de Amerikanen ertoe bracht ooit een volledig onbekwame president te kiezen. Vooral zijn absolute ridicule optreden op de puinhopen van de twintowers heeft valse sentimenten opgeroepen die geleid hebben tot verschrikkelijke rampen: een midadige inval in Irak, een militaire vergissing in Afghanistan en een financiële crisis die de hele wereld teistert.

Met zijn op asociale  en financieel debiele beginselen gebaseerde beleid heeft hij schurkachtige financiers de vrijehand gegeven in een land dat aan de financiële afgrond stond. Hij is een oorlog begonnen die die afgrond nog dichterbij bracht en…hij heeft de Amerikanen doen geloven dat hij deze zelf-gefabriceerde puinhoop weer zou kunnen opruimen. Er zijn mensen voor minder de bak in gegaan.

Er moet wel iets geks gebeuren om Obama het presidentschap te onthouden. Een kogel van een stel halfgaren is al genoeg maar ook dat zou een emotionele oprisping zijn. En natuurlijk, de strijd is nog niet gestreden maar het zou mooi zijn als in de laatste week weer de wezenlijke argumenten de overhand kregen. Als dat gebeurde, zou ik huilen van geluk. Voorlopig is daarvoor weinig reden met rechters die de kant kiezen van dierenbeulen in het circus. Soms ligt de emotie van de politiek voor het grijpen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nl.wordpress.com/tag/emotie-in-de-politiek

www.nrcboeken.nl/recensie/nu-ook-nog-in-de-politiek-emoties

www.historischnieuwsblad.nl/00/hn/nl/154/artikel/5609/De_vooruitgang:_Emotie_in_de_politiek.html

www.ru.nl/cpg/jaarboeken/jaarboek_2003

www.atypon-link.com/UBO/doi/pdf/10.1347/wper.47.4.43

www.sairaramira.wordpress.com

www.mythologie.wordpress.com

www.kajman.wordpress.com

www.russia.blog2blog.nl

Pronk met Ploumen

schaapsherder_lemelerberg3.jpg

De boel bij elkaar houden… Sinds burgemeester Cohen die woorden in de mond heeft genomen, heeft iedereen er de mond vol van. Ook politieke partijen. Het lukt lang niet altijd om de boel bij elkaar te houden. Niet in de VVD, niet in de SP en ook niet in de PvdA. Soms, zoals in het geval van Jami. zou een partij daar ook heel blij mee moeten zijn.

Nou ja, blij, een scheiding der geesten is altijd jammer maar voor socialisten een heugelijk moment. Het is een onmisbaar onderdeel van de dialectiek waarvan de socialistische aarstvader Marx zo veelvuldig spreekt. Dialectiek zonder scheiding der geesten is ondenkbaar.

Volgenshet partijbestuur van de PvdA zou Jan Pronk geen goed voorzitter zijn geweest omdat hij de geesten uiteen gedreven zou hebben. Hij werkt als splijtzwam en ik denk dat het bestuur daarin gelijk heeft gehad. Jan Pronk is geen diplomaat, dat blijkt alleen al uit de manier waarop hij het, overigens afgrijselijke, bewind in Soedan tegen zich in het harnas wist te jagen. Niemand had er baat bij.

Jan was zondag bij BNR om te vertellen of hij na zijn nederlaag als kandidaat voorzitter soms een eigen beweging zou gaan opzetten. Maar nee, daarvoor is hij te sjiek en te loyaal. Te socialistisch ook.

Het besturen van een politieke partij is iets anders dan het besturen van een stad of een functie bij de VN. Waar de laatste alleen iets kan bereiken met pappen en nathouden totdat de zaak ten goede keert, daar is een politieke partij niet gebaat bij al teveel diplomatie. Zij moet een aantrekkelijk gezicht hebben voor de kiezer. Nu wordt schoonheid niet bepaald door de perfectie maar door de afwijking(en)  daarvan. Aantrekkingskracht bestaat bij de gratie van het opvallende. Wie opvalt, onderscheidt zich van anderen op de één of andere manier.

De boel bij elkaar houden, dat betekent dat iedereen zo’n beetje tevreden blijft. De één is meestal wat meer tevreden dan de ander maar niemand voelt zich er echt lekker bij. Het is het taboe, het ongezegde woord aan de etenstafel, de onmeetbare spanning in de familieverhoudingen. Voor menigeen vormen ze een reden om een hekel te hebben aan verjaarspartijtjes. Maar ze zorgen ervoor dat de familie net zo netjes is als alle andere. De boel bij elkaar houden, betekent dat er niets opvalt. De boel bij elkaar houden?

Weerzinwekkend is zoiets als het om een politieke partij gaat. Waarom zou ik lid willen worden van een vereniging die zich in niets onderscheidt van alle andere verenigingen? Al was het maar dat er elke dag herrie in de tent was. Dat doet het bloed stromen en het leven bruisen. De boel bij elkaar houden? Dat kan nooit slaan op een partij. In een partij moeten de leden bij elkaar willen blijven, vanuit zichzelf. Het `verjaarspartijtje` moet een hoogtepunt zijn voor de leden.

In dat opzicht zou Jan Pronk een uitstekende voorzitter zijn geweest. O ja, er zouden opzeggingen komen, splitsingen, weglopers. De kraan zou wagenwijd open staan. Maar ook nu is ze niet hermetisch gesloten. Dat blijkt uit Jami en Van Dam. Onder Jan pronk zou de partij leegstromen totdat er een kern overbleef met een gedeeld ideaal. Onwrikbaar aan elkaar gekluisterd, ruzie makend en discussiërend en toch koersend in een duidelijke richting.

Daarvoor zouden de gedeelde uitgangspunten zorgen. De voorzitter is de herder, de uitgangspunten of beginselen zijn de honden. En ze zouden sterk en stevig doorstomen. Klein, fijn en uiterst aantrekkelijk voor een flink deel van het kiezerspubliek. Ja, door haar karaktervolle uiterlijk ook aantrekkelijk voor nieuwe leden. Partijen moet je als kiezer vooral uit elkaar kunnen houden.

En nu drijven slechts de ploumen voorbij van een stoomscheepje op de oceaan dat maar niet op gang kan komen. Jan blijft aan boord maar of hij ooit de kans krijgt de ketels op te stoken  zodat het “volle kracht vooruit” gaat, dat blijft voorlopig nog ongewis. Zal de machinist van het Nederlandse socialisme misschien zelf vergaan bij gebrek aan kolen in de bunker?

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.gillishof.nl

www.mooseminde.blogspot.com

amsterdam.nl/gemeente/documenten/toespraken/cohen/inhoud/2006/festival_der

www.regelzucht.nl

www.iknik.blogspot.com

www.dezwijger.blogspot.com

 www.mythologie.wordpress.com