De DDR en Arend Jan Boekesteijn

Het WC-papier in de DDR was zó hard dat met behulp daarvan zelfs “der letzte Arsch  rot wird’. Dat was humor in de communistische heilstaat van Erich Honnecker wiens portret nu voor 5 euro te koop is in het nieuwe DDR-Hostel in Berlijn. Alles doet er herinneren aan de DDR: grauwe eentonige buitenkant, krakkemikkig en slecht fumctionerend interieur, het WC-papier en noem maar op. Het enige wat niet gelijk is gebleven, is de service. De gast wordt er niet meer als een ongewenste hond behandeld zoals destijds gebruikelijk was. DDR-Hostels waren een schoolvoorbeeld van ongastvrijheid. En nog iets: de slaapkamers zijn niet meer voorzien van afluistermicrofoons, iets wat ik persoonlijk wel betreur.

De opening van het Hostel is een commerciële grap. Er is een bepaald publiek dat graag eens wil meemaken hoe het was om het als gast te doen met de opzettelijke en schandelijke armoe in de heilshoreca. De hoteleigenaar denkt er goed aan te kunnen verdienen, mede dankzij de souvenirs uit de DDR-tijd. Het mooie ervan is dat het gaat om een persiflage van iets dat inmiddels geen dagelijkse werkelijkheid meer is.

Ja, het is een bekende uitspraak “later lach je erom”. Ik vraag me af of dat ook het geval zal zijn met Arend Jan Boekesteijn. Deze zoetgevooisde agressieveling heeft volkomen ten onrechte een plaats verworven in de VVD-fractie. Dat zou nog niet zo erg zijn als hij zijn mond hield maar dat is beslist niet het geval. Boekesteijn lijkt wel een soort rijzende ster binnen de partij ook al staat hij even ver van het liberalisme af als Honnecker. Hij is het vleesgeworden verval van het liberalisme.

Het probleem met Boekesteijn is dat hij maar één mondhoek heeft: de rechter. Hij wil als het even kan in de komende vier jaar 1,2 miljard van mijn zuur verdiende centen over de balk smijten om de koloniale macht in Afghanistan in stand te houden. Ik krijg het gevoel dat je in zijn ogen beter 10 Afghaanse meisjes dood kunt schieten dan één Talibanstrijder laten ontsnappen. Hij gloeit van trots als hij kan melden dat Nederland aan dergelijke glorieuze operaties heeft meegedaan. Ja, ja, Hollands vlag  aan vreemde kust, of liever: in vreemde steenwoestijn.

Echte walging komt over mij als ik zie hoe deze man met een vriendelijk gezicht en op zachte toon zijn agressiviteit presenteert. Hij doet dat op basis van vermeende intellectualiteit die hij dan weer heeft ontleend aan een, op het eerste gezicht mislukte, studie geschiedenis.

Wat hij maar niet wil begrijpen, is dat terroristen geen “thuisland” nodig hebben. De laatste, mislukte aanslagen in Londen en Glasgow onderstrepen dat. Eén van de verdachten is nota bene arts in een ziekenhuis in Australië. Niks Afghanistan, niks Irak, niks Taliban en zelfs niks Osama. Gewoon met vrienden in de garage gezellig bommetjes in elkaar knutselen en die heel ergens anders in de wereld af laten gaan. Het mag nu toch wel duidelijk zijn dat de zogenaamde succesvolle strijd tegen Talibandieten in Afghanistan geen enkele invloed heeft op het handelen van dit soort “artsen”. Misschien dat er binnenkort ook priesters en soldaten van het Leger des Heils bij betrokken zijn.

Boekesteijn lijkt geïnvesteerd te hebben in terroristische netwerken. Hij wil ze stimuleren door de bevolking van Afghanistan en Irak en het hele Midden-Oosten tegen ons in het harnas te jagen. Als historicus zou hij moeten weten dat al dat wapengeweld nog nooit een probleem heeft opgelost en dat geldt dubbel en dwars voor de waanzin van vredesoperaties. En tegen zulke echte mannen moet onze nationale sufmuts Gerdi Verbeet het opnemen (sorry hoor, in mijn ogen gaat het met haar van kwaad tot erger en dat is vooral zo erg omdat zij een belangrijke representante is van de sociaaldemocratie).

Ja, daarom heb ik Boekesteijn en het DDR-Hostel in één verhaal gegoten. Ik kan gewoon niet wachten tot het vriendelijk klinkende maar o zo verraderlijke stemgeluid van Boekesteijn tot het verleden is gaan behoren zodat we hartelijk kunnen lachen om de Bokito-praat die hij heeft uitgekraamd. Begrijp me goed, het gaat me om zijn  optreden in de politiek en in de publiciteit. Voor het overige doet hij maar want ja, geen mens is feilloos. Daar moet ik altijd aan denken als ik de portrettengalerie van Adolf Hitler, Erich Honnecker, Kurt Waldheim, Walter Ulbricht, Lenin, Marx, Poetin, George Bush senior en junior, maar ook Kennedy, De Gaulle, Churchill, Kaj Elhorst, Said (volgens sommigen is dat mijn pseudoniem) en Prins Hendrik, zie. Geen mens is feilloos, de één heeft meer fouten dan de ander maar fouten zijn er altijd. Ik hoop dat we over een paar jaar voor vijf euro een foto van Boekesteijn te koop zien staan in Kaboel.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.bouhammer.com/nucleus/AfghanBlog.php

www.afghanwarrior.blogspot.com

www.afghanistan.blogvandaag.nl 

www.wikipedia.org/wiki/Liberalisme

http://www.vvd.nl/index.aspx?ChapterID=1159 http://www.vvd.nl/index.aspx?ChapterID=1159

Een blauwtje lopen bij de VN

Gisteravond zag ik een klein plukje van één van die zogenaamde actualiteitenrubrieken zoals “Vier in het Land” of iets dergelijks. Twee sufpubers staan van achter een lessenaartje wat teksten uit hun hoofd op te dreunen met al dan niet schokkende beelden ondersteund. Deze keer ging het over hertjes die de gemeente Rotterdam niet kwijt kan. De buurt is bang dat de dieren naar de slager moeten vanwege de bouw van een nieuwe wijk. Voorafgaand daaraan ging het verhaal over een pedofiel die ergens in een wijk woonde en waarvan de woonplaats bekend was gemaakt door de gemeente.

Nou wil ik dat niet asociaal noemen maar wel onverantwoordelijk. Toegegeven, die pedofiel had nog al wat op zijn geweten maar nu hij weer vrij is, zal hij ook ergens moeten wonen. Dramatische verhalen over een pedofiel die eerder in die wijk woonde, doen daar niets aan af. En die herten? Als de gemeente ze naar de slager brengt, maak ik goulash van het college.

Het zijn relatief kleine, plaatselijke problemen. Heel wat anders dan Nederlandse soldaten die doodvallen als vliegen in het onherbergzame land van Afghanistan. Daar zijn ze neergezet door politici met zonnenbril en witte stok met rode banden. Mannetjes en vrouwtjes die wel eens de grens over zijn geweest maar nooit hebben begrepen dat mensen in een ander land er een andere manier van leven op na (willen) houden. De gedachte aan een vredesmissie gaat uit van het idee dat vreemdelingen, wij dus, het grote geluk over het land zullen brengen, In werkelijkheid veroorzaakt het een fusie tussen radicale moslims en nationalisten of liever `lokalisten`. Veel Afghanen beseffen niet eens dat ze in Afghanistan wonen maar ze kennen wel hun dorp en streek. 

Het voortdurende gebruik van de term  ” vredesoperatie” is mij een geslepen doorn in het oog. Vredesoperaties bestaan niet. Militairen voeren oorlog, dat geldt ook voor onze `blauwhelmen`. Wie oorlog voert, kan geen vrede stichten. Soms, heel soms kunnen legers omstandigheden creëren waaronder andere mensen vrede kunnen stichten en een deel van de problemen oplossen. Maar neem nu de Tweede Wereldoorlog. Die maakte een eind aan de gruwelijke moordpartijen op Joden. En waar heeft dat toe geleid? Een Joodse staat die Palestijnen onderdrukt. Het probleem is niet opgelost maar verplaatst.

De Koreaanse oorlog werd tenminste nog `oorlog” genoemd. Daarna kwam Vietnam, dat heette ook nog oorlog. Het was weliswaar geen VN-actie maar wel internationaal militair ingrijpen. Die actie leidde tot een verloren oorlog. In Cambodja kwamen de VN wel opdagen maar het is er nog steeds een zooitje. In Kongo zetten de VN “blauwhelmen” in en de moordpartijen zijn er aan de orde van de dag. In Rwanda moordden de mensen elkaar uit ondanks een “vredesmacht”, in Ethiopië en Eritrea staan legers klaar om elkaar op ieder gewenst moment in de haren te vliegen, in Somalië is nauwelijks duidelijk wat er aan de hand is, Israël hoefde maar te kikken en de VN-troepen vertrokken, in Oost-Timor breken moordpartijen uit zodra er een conflictje speelt op Cyprus houden VN-troepen de strijdende partijen uit elkaar die vooral door autoritaire regiems in Turkijke en Griekenland tegen elkaar waren opgehitst. Vrede is er niet.

En dan is er voormalig Joegoslavië. Bosnië vooral,  dat op een krankzinnige manier is opgesplitst in twee republiekjes die geen enkele overlevingskans hebben. Misschien, heel misschien lossen de inwoners daar zelf hun problemen op maar dat kost heel veel tijd. hetzelfde geldt voor Kosovo. Was er nog meer?

Kijk eens naar West-Europa, de moeder van het rationele denken en de vrede. De Baskische afscheidingsbeweging gaat weer bommen gooien en Walen en Vlamingen zouden elkaar het liefste door de fruitpers duwen. In Noord-Ierland regeren katholieken en protestanten nu samen. Maar hoe komt dat? VN-vredesmissie, Britse politiemacht? Welnee. De Noord-Ieren hebben zelf ingezien dat het zo verder niet ging. Zij hebben vooral zichzelf geholpen. Al jarenlang was de grote massa van Noord-Ieren het zat en langzaamaan hebben de “gewone” burgers hun zin kunnen doordrijven. En nu maar afwachten.

De “vredesmissie” in Afghanistan is in werkelijkheid een kapitaalverslindende oorlogsoperatie. Volgens minsister Verhagen zijn onze troepen in dat land hard nodig ter wille van onze veiligheid. Het erge is dat hij weet dat hij uit zijn nek kletst maar even zo goed dit soort lulkoek aan de goegemeente verkoopt. Het terrorisme laat zich niet genhouden door ons gestuntel in Afghanistan. Als terrorristen al oefenkampen nodig hebben, dan vestigen ze die met evenveel liefde elders: in Somalië, in Gaza, in Soedan, in onbegaanbare streken in Afghanistan en Pakistan en in ieder land dat ons wil pesten.

Ondertussen zijn we verontwaardigd over de geheime CIA-gevangenissen terwijl die onderdeel uitmaken van de enige doeltreffende aanpak van terreur, tegenterreur. Hoe te voorkomen is dat mensen daar onterecht verzeild raken, is een probleem op zich. Ontvoering van terroristen en hun `verdwijning` kan onrust in terroristische groeperingen veroorzaken en dat is dus een goed bestrijdingsmiddel. Voor de rest is een effectieve aanpak van terreur in eigen land of in de EU aan te bevelen. Oorlog voeren in Afghanistan en Irak is niet meer dan symboolpolitiek die de situatie in werkelijkheid verergert. “Onze jongens en meisjes” lopen er niet de wacht maar wel een blauwtje.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.landmacht.nl

www.oneworld.nl

www.scholieren.nrc.nl

www.verteranen-platform.nl

www.veteranen-online.nl

Niemand verdient respect

Soms vind ik het moeilijk om uit te leggen hoe dat nou precies zit met die maatschappelijke kloof. Die afstand tussen de `doctorandussen` en `het volk`. Vanmorgen hoorde ik iets dat mij een mooi voorbeeld lijkt. Een terminale kankerpatiente mag niet naar huis omdat het ziekenhuis nog allemaal onderzoek moet doen. Waarvoor en waarom? Nou, dat werd al gauw duidelijk. Mevrouw had erge buikpijn maar na een onderzoek bleek al gauw dat aan haar longen niets mankeerde en dat werd haar uiterst opgelucht medegedeeld.

Het zal wel aan mij liggen maar mij is de lariekoek van het bovenstaande onderzoek wel duidelijk. De kloof! De zeer geleerde dames en heren hebben ieder contact met de werkelijkheid verloren ern zitten vastgeroest in hun eigen kaders en wtenschappelijke valstrikken. Ik vind het bovendien behoorlijk respectloos om iemand die terminaal is de gang naar huis te weigeren.

Respectloos is ook dat in de Communistische Heilstaat China gevangenen dagelijks tien uur moeten werken en dan elke week een appel krijgen. Respectloos is de stapel apekoppen en toekansnavels die ik gisteren in de krant zag als bewijs van een haperende wetgeving tegen handel in bedreigde diersoorten. 

Nu is respectloosheid iets dat in onze tijd ongeveer gemeengoed is. `Respect moet je verdienen`, is een veel gehoorde uitspraak. Gisteren bracht ook een wethouder met wie ik goede betrekkingen onderhoud dat naar voren. Ik ben het niet met hem eens. Respect is niet iets dat je ontvangt van een ander maar een manier van kijken naar de wereld. Letterlijk vertaald betekent het `omkijkgedrag`en `omkijken naar iemand` doe je ook zonder je af te vragen wat hij of zij voor iemand is, wat hij of zij heeft verdiend. Wat mij betreft geldt dat trouwens voor alle levende wezens.

Anders staat het met `waardering. `Waardering kun je aan iets of iemand hechten vanwege bepaalde kwaliteiten. Je kunt het ook verdienen door je manier van leven of de dingen die je doet. Zelfs door de goede stukken die je schrijft.  Als derde in het rijtje bestaat er ook nog zoiets als `ontzag`. Dat heb je voor iets of iemand waarvan je vermoedt dat de capaciteiten groter zijn dan de jouwe. Nou, dat is al weer een heel brok voor de vroege ochtend.

Toch heeft het veel te maken met de discussie die ik had met voornoemde wethouder. Die had te maken met de fameuze kreet `luisteren naar de burger`. In de afgelopen jaren is dat een stuk gemakkelijker geworden al lijkt het misschien niet zo. In mijn ogen vatten veel bestuurders dat `luisteren` veel te eenzijdig en voor de hand liggend op. Ze bezoeken wijken en instellingen, horen verhalen aan en menen daarna te hebben geluisterd naar de burger. Niets is minder waar.

O zeker, het is goed om burgers op te zoeken maar om echt te luisteren is nog iets anders nodig. De eerste de beste burger in een achterstandswijk heeft namelijk ontzag voor burgemeester en wethouders. Om dat gevoel een beetje te verminderen beginnen ze al gauw met `je` en `jouw`of zetten ze een grote mond op. Soms verzamelen ze alle geleerd klinkende woorden bij elkaar voor het gesprek, of ze nu in de juiste context worden gebruikt of niet. Op die manier hopen ze respect te krijgen van de bestuurder.

Ze wekken de indruk heel goed te weten waarover ze praten hoewel dat meestal maar ten dele zo is.  Bovendien verwachten burgers die met een wethouder spreken, dat er ook direct iets gebeurt. Meneer of mevrouw de wethouder kan dat toch wel even regelen? Dat laatste wijst al op een wereld van verschil in denken. Meneer of mevrouw de wethouder kan `het` helemaal niet even regelen. Omdat het allemaal zolang duurt en uiteindelijk toch verkeerd uitpakt, verdwijnt de waardering voor de wethouder en, nog erger, zelfs het respect.

Luisteren naar de burger houdt dan ook meer in dan een praatje maken. In onze tijd betekent het dat je als bestuurder van tijd tot tijd weblogs afwandelt om te bekijken wat `het volk` met elkaar te bespreken heeft. Daar vind je de emoties en het diepgewortelde wantrouwen of de hoog oplopende wanhoop die in een gesprek niet naar boven komen.

De wethouder met wie ik de discussie had, zag dat niet zitten. `Daar vind ik alleen maar ongenuanceerde onderbuikgevoelens`, was zijn verweer. Nou breekt me de klomp! Moet je als bestuurder dan niet de gevoelens en emoties van `het volk` kennen? Onderbuikgevoelens en gebrek aan nuance. Wat vroeger uitsluitend binnenskamers en in  de kroeg werd besproken, is nu voor iedereen zichtbaar. Daarvan zouden bestuurders meer kennis moeten nemen. Het is de weg om het denken en handelen van `het volk` te gaan begrijpen.

De zeer geleerde wethouder, hij heeft zelfs een doctorstitel,  heeft zijn analytisch vermogen niet voor niets gekregen. Met zijn gevoel voor ratio en nuance kan hij de emotiebrij aan. Daaruit kunnen nog heel mooie, creatieve oplossingen voortkomen. Ik zou het dan ook helemaal niet gek vinden als het college van B en W anderhalf uur per week, 18 minuten per werkdag,  zou uittrekken om weblogs van `het volk` te bestuderen. Bij mij zou dat leiden tot waardering en misschien zelfs tot ontzag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.omnino.nl

www.infeite.nl