Twee violen en Obama

Ja, ik word oud. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de tv zat en Toon Hermans een conférence zag houden. Daarin vertelde hij dat hij “fiool” zo gevoelig vond. “Een weet u wat ik nóg gevoeliger vind?” vroeg hij daarop. Een echt retorsche vraag natuurlijk want meteen gaf hij het antwoord al: “Twee fiolen.”

Twee violen, ik moest aan al dat sentiment en die gevoelens denken toen ik vanavond keek naar een bijeenkomst van Barack Obama. Tot mijn grote schrik kwamen er twee vrouwen in beeld die Obama zeker zo gevoelig vonden als twee fiolen. In elk geval stonden ze te blèren dat het een lieve lust was. Zó mooi vonden ze Barack woorden en speech. Het ontbrak er nog maar aan dat ze niet jankten omdat ze HEM hadden mogen aanraken. Ja zeker, HEM want de verering voor Obama begint religieuze vormen aan te nemen.

Ik ben voorstander van gevoel in de politiek maar je kunt het ook te gek maken. Aan alles merk ik dat de Amerikaanse samenleving op ontploffen staat en zo gek is dat niet. Onbenul George heeft de samenleving gedurende acht jaar tot een kookpunt gebracht met zijn politiek van tegenstellingen. Schreeuwend dat hij een bruggenbouwer was, heeft hij niet anders gedaan dan groepen uit elkaar drijven en een “wij-zij” beleid voeren. Wie niet voor georgie-boy was, was tegen hem.  De emotie als permanent wapen van onderdrukking. Daar wist hij wel raad mee. Godzijdank is het bijna afgelopen. Eigenlijk vind ik dat op het moment dat hij aftreedt in alle kerken van de wereld een dankstonde moet worden gehouden. Uit het Witte Huis en nooit meer erin.

Maar die vreselijk overdreven emotie is natuurlijk ook niet goed te praten. Het was die emotie die de Amerikanen ertoe bracht ooit een volledig onbekwame president te kiezen. Vooral zijn absolute ridicule optreden op de puinhopen van de twintowers heeft valse sentimenten opgeroepen die geleid hebben tot verschrikkelijke rampen: een midadige inval in Irak, een militaire vergissing in Afghanistan en een financiële crisis die de hele wereld teistert.

Met zijn op asociale  en financieel debiele beginselen gebaseerde beleid heeft hij schurkachtige financiers de vrijehand gegeven in een land dat aan de financiële afgrond stond. Hij is een oorlog begonnen die die afgrond nog dichterbij bracht en…hij heeft de Amerikanen doen geloven dat hij deze zelf-gefabriceerde puinhoop weer zou kunnen opruimen. Er zijn mensen voor minder de bak in gegaan.

Er moet wel iets geks gebeuren om Obama het presidentschap te onthouden. Een kogel van een stel halfgaren is al genoeg maar ook dat zou een emotionele oprisping zijn. En natuurlijk, de strijd is nog niet gestreden maar het zou mooi zijn als in de laatste week weer de wezenlijke argumenten de overhand kregen. Als dat gebeurde, zou ik huilen van geluk. Voorlopig is daarvoor weinig reden met rechters die de kant kiezen van dierenbeulen in het circus. Soms ligt de emotie van de politiek voor het grijpen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nl.wordpress.com/tag/emotie-in-de-politiek

www.nrcboeken.nl/recensie/nu-ook-nog-in-de-politiek-emoties

www.historischnieuwsblad.nl/00/hn/nl/154/artikel/5609/De_vooruitgang:_Emotie_in_de_politiek.html

www.ru.nl/cpg/jaarboeken/jaarboek_2003

www.atypon-link.com/UBO/doi/pdf/10.1347/wper.47.4.43

www.sairaramira.wordpress.com

www.mythologie.wordpress.com

www.kajman.wordpress.com

www.russia.blog2blog.nl

Prinses Amalia en de gemeenteraad

 

Vandaag viert Prinses Amalia, de oudste dochter van Willem Alexander en Maxima haar verjaardag. Dat wil zeggen: haar ouders vieren de verjaardag en zij vindt het ook leuk. Dat hopen we dan maar, tenminste. Dat alles gebeurt in een knusse, besloten kring. Een kleine meid met stralende oogjes en vol van verwachting want er staan allerlei leuke dingen te wachten.  Eerlijk gezegd zijn er dingen die ik ook wel in beslotenheid doe. Soms met het gezin, soms met z´n tweeen en zelfs wel eens alleen, zoals bezoek aan de WC. Jahaa, beslotenheid kan iets prachtigs zijn.

Het kan, maar het is niet altijd het geval. Een merkwaardige ervaring deed ik daarmee gisteravond op tijdens de vergadering van de raadscommissie. Eén van de commissieleden vroeg plotseling om een “besloten vergadering”. Dat wil zeggen dat de pers en het publiek er niet bij mogen zijn. Toen de voorzitter van de commissie hem  vroeg naar de reden voor de beslotenheid antwoordde het commissie- en raadslid: “Omdat ik er behoefte aan heb.” Dat was toch wel héél bizar. Je kunt een commissievergadering in beslotenheid voeren omdat er financiële informatie in ter sprake komt die nog niet naar buiten moet komen. Het kan ook zijn dat er persoonlijke zaken op tafel komen die beter niet aan de openbaarheid prijs kunnen worden gegeven. Ja zelfs de staatsveiligheid kan ermee gemoeid zijn hoewel dat in de gemeenteraad vrijwel nooit voorkomt. Dat zijn ongeveer de redenen die de Wet Openbaarheid van Bestuur aanvoert om geen openheid van zaken te geven. Zelfs is openbaarheid niet verplicht als een zaak nog in voorbereiding is. Maar “omdat ik er behoefte aan heb” komt in dat rijtje niet voor.

Er zijn ook raadsleden die alleen in beslotenheid menen in alle vrijheid te kunnen spreken. Dat is bedroevend want daarmee geven zij te kennen dat zij veel te verbergen hebben. Aan hen zou ik willen aanraden tijdens de vergaderingen een boerka te dragen zodat zij rustig hun uitspraken kunnen doen, zonder herkend te worden. Ja zeker, dat heet culturele verrijjking.

Overigens had de beslotenheid wel een zekere humor in zich. De vergadering vond namelijk plaats in een zaal met doorzichtige, glazen wanden en van tijd tot tijd trokken de stemmen zo hard van leer dat zij in de naastgelegen ruimte woordelijk waren te volgen. Tja, zo gaat dat.

De discussie die op het voorstel van het commissielid volgde, gaf geen duidelijkheid over de redenen. Even zo goed besloot de raadscommissie tot beslotenheid. Dat was niet erg netjes tegenover het publiek op de tribune en vrij frustrerend voor de verzamelde pers. Dat gold temeer omdat het onderwerp de hele bevolking van mijn gemeente erg bezighoudt. Je kunt zo´n beslissing dan ook nauwelijks zien als poging om politiek en burger dichter bij elkaar te brengen.  Voor het imago van de politiek is het ook niet goed.

Omdat ik er behoefte aan heb, wil ik de gemeenteraad en haar commissies toch eens wat suggesties aan de hand doen. Dat is belangrijk omdat ik merk dat het aantal besloten vergaderingen toeneemt. Dat is een slecht teken voor onze democratie die toch al hevig onder vuur ligt van allerlei maatschappelijke groepringen en de regering zelf. De invoering van kliklijnen is bijvoorbeeld bepaald niet democratisch te noemen.

In verreweg de meeste gevallen is het heel goed mogelijk de gevoelige informatie al voorafgaand aan de commissie- of raadsvergadering te bespreken. Inspreekbeurten van burgers op de avond zelf brengen in dat opzicht nooit nieuwe gezichtspunten of informatie naar voren en kunnen dus niet als factor meespelen. In dat geval kan beslotenheid van te voren worden aangekondigd. In de tweede plaats is het heel geod mogelijk onderwerpen te bespreken zonder bij voortduring concrete getallen of informatie te noemen aangezien deze immers in de stukken is vermeld. De vergadering op zich hoeft dus niets van die geheimen prijs te geven. Daar komt bij dat er met de pers heel goed afspraken gemaakt kunnen worden over de publicatie of niet-publicatie van bepaalde onderwerpen. Op z´n minst kunnen in zo´n geval de journalisten bij de vergadering aanwezig zijn. Als bewakers van het democratisch proces hebben zij daar recht op.

Beslotenheid en politiek leidt tot argwaan, borreltafelpraat, achterdocht, wantrouwen en ongefundeerd negativisme bij degenen die zijn buitengesloten. Het versterkt ook het gevoel dat de kamertjes hun rechten hebben herwonnen. In een wankele democratie, zoals de onze, is dat bepaald niet aan te bevelen.

Vanavond vier ik in besloten kring het Sinterklaasfeest, open haard aan en veel gezeligheid. Ongetwijfeld zal er wel eens een woord of uitdrukking vallen die beter niet in de krant kunnen. Maar ja, Sinterklaas is dan ook geen politiek. Integendeel, hij heeft altijd geld genoeg en strooit naar alle kanten. Eigenlijk valt er dus niets te verbergen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.wobsite.nl

www.villa.intermax.nl/wob

www.mijngeheim.nl

www.cornette.nl

www.secretsecondlife.nl

www.detender.wordpress.com

VOC mentaliteit

  

De Verenigde Oostindische Compagnie werd ooit bestuurd door de “Heren XVII”. Zeventien machtige heren, en beslist geen vrouwen, uit verschillende gewesten waren de baas. Zij hadden de “koorden der beurs” in handen. Zeventien machtige mannen die vooral vertegenwoordigers waren van andere rijke en machtige mannen die ook erg op de pennig waren. Er werd lang gewikt en gewogen voordat een project tot uitvoering kwam.

Natuurlijk namen de Heren ook risico’s waarvan zij de gevolgen niet goed konden overzien. Alles stond echter in het teken van rijk worden en de verwerving van gunstige handelsposities. Heel belangrijk was daarbij alles wat andere staten deden zoals Spanje, Portugal en Engeland. De VOC moest hen vooral te vlug af zijn, overal ter wereld. Het minuscule lapje modder aan de Noordzee dat de trotse naam “Republiek der Zeven Gewesten” heette, werd een wereldmacht waarop koningen als Lodewijk XIV van Frankrijk later stinkend jaloers waren.

Onze Minister-President heeft opgeroepen tot herleving van de VOC mentaliteit. Jan Peter lijkt wel een beetje op Jan Pieterszoon (Coen). “Hijscht ons vaandel en bedrijf de handel” moet hij gedacht hebben. Welnu, hij is nu al vier kabinetten onderweg en de VOC mentaliteit heerscht volop.

Nog voor de Tweede Wereldoorlog riep Mussert in zijn opperste VOC blijdschap uit “Houdt vast aan Indien”. Wat daarvan terecht is gekomen weet inmiddels iedereen. En ons kabinet onder leiding van Jan Peter roept nu uit alle macht “Houdt vast aan Afghanistan” en daarbij zal het vrijwel zeker niet blijven want onze koene jongen Koenders houdt den blick al gericht op Darfur. Is het niet prachtig om die Nederlandse, fiere driekleur te zien wapperen boven het moedig standhoudende fort Holland  en de niet-versagende jongemannen in de woestijn van de westelijke Soedan teneinde de daden van de Mahdi te wreken?

Jahaa, maar ook vanwege de machtspositie die de Nederlanden in de wereld kunnen innemen door zo’n dertienhonderd van haar beste zonen en dochters naar het front te sturen. De dank te oogsten van de bondgenoten die ons pas echt voor vol aanzien. Dat is allemaal wel even iets heel anders danw at dat onbenullige België doet of Denemarken. In dat laatste land doen ze niet veel anders dan schunnige tekeningetjes over Mohammed maken. Nee, Nederland staat pal dankzij de Jongens van Jan de Witt (die later ook op afschuwelijke wijze is vermoord, zo gaat dat).

Ook nu zijn de risico’s moeilijk te overzien maar het geeft toch een warm gevoel dat wij vanuit onze Christelijk/Sociale imborst straks kunnen bogen op twee akkertjes met tuinkruiden en een ongebruikte basisschool in het dichtstbij gelegen dorpje. Dat alles onder het mom “Daar kan iets grootsch verricht worden”.

Wij bregen geloof, hoop en liefde in de wereld, een wereld waarin anderen de democratie het land inbombarderen (dat zijn overigens woorden die ik laatst van een ander hoorde).

Het kabinet is eruit. Wij blijven aan vreemde kust en als het even kan gaan wij nog veel meer vreemde kusten opzoeken. En alleen de enkelingen die de geschiedenis begrijpen zien aan de horizon drie woorden verschijnen: Dien Bien Phoe! Wie even niet meer paraat heeft wat die woorden inhouden, moet maar eens gaan praten met die Franse exporteur van westers geluk: Sarkozy. Zojuist heeft hij een reeks van kerncentrales aan China verkocht. Kijk, dat noem ik pas VOC mentaliteit. Hij neemt wraak. Niet de Heren XVII maar de Franse president heeft straks de koorden der beurs in handen, als opvolger van die jaloerse Lodewijk XIV. En ondertussen krijgen onze moedige jongens en meisjes natte voeten in het verraderlijke moeras dat toch echt eerst op woestijn leek.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 Service

www.vocsite.nl

www.webataljon.blogspot.com

www.batavia-restaurant.nl

www.overheidsterreur.nl

www.inveztor.nl

www.ldkarskens.blogspot.com

www.cafezool.nl

Pubers, politiek en popfotografen

Het vervelendste van pubers is de overmaat aan meeeters, ook wel beter bekend als `puistjes`. Clearasil helpt wel maar lang niet altijd even snel en langdurig. Meeeters krijg je als cadeautje bij je puber op twee manieren. Niet alleen zit dat lieve gezichtje van je kind ineens onder de rode bonken maar er komt ook nog allerlei gespuis in huis dat van tijd tot tijd aan tafel blijft hangen en flauwe grappen maakt. We hebben wat afgeleden.

Niet voor niets is er een reeks van boeken en tijdschriften die ouders vertellen hoe ze met deze etterige tijd om moeten gaan. Lang niet iedereen maakt daar gebruik van. Vier huizen verderop bij mij woont een politieman die gemeentelijke  regels en wetten aan zijn laars lapt en bovendien een puberzoontje heeft. Voor ons valt het joch best mee maar in stilte laat hij zijn krantenwijk voor de helft aan pa over terwijl hij wel de `hele poet` in eigen zak steekt. Volgens mij is er sprake van afpersing want als pa het joch gewoon zij werk laat doen, dreigt de puistencontainer waarschijnlijk zijn etterige gedrag te versterken.

Ik heb daar de bewijzen voor want toen het joch kortgeleden de hele wijk voor één keer alleen moest doen, begon het protest. Zijn moeder ging op straat als een viswijf tegen hem te keer (visolie helpt ook tegen puistjes). Pas toen zij merkte dat ik al geruime tijd in de buurt was, ging zij naarbinnen maar…toen zij dacht dat ik  weg was kwam ze opnieuw naarbuiten om haar eigen broedsel uit te schelden.  Omgaan met pubers is ook in de kringen van de hermandad niet altijd succesvol.

Ik denk dat het iets heeft te maken met uitstraling, de innerlijke zekerheid die je aan de buitenkant gezag geeft. Uitstraling is eigenlijk een vreemd begrip. Als je het op de aarde betrekt, betekent het dat aan de oppervlakte opgeslagen warmte achteloos de ruimte wordt ingeslingerd. Is dat ook wat wij onder menselijke of een warme uitstraling verstaan? Ik zou het niet weten, evenmin als de pop- en modefotograaf die vanmorgen bij `Goeiemorgen wat een heerlijke dag`op bezoek was omdat hij als jonge jongen al `popgrootheden` zoals Jimi Hendrix fotografeerde. Volgens de fotograaf kwam het door zijn uitstraling wat ik mij tijdens de uitzending in afnemende  mate voor kon stellen. Ik denk dan ook dat die popgrootheden over het algemeen helemaal geen grootheden zijn maar gewoon vervelende uit hun puisten gegroeide pubers.

Iets van uitstraling kon ik ook niet zo erg opmerken bij Ella Vogelaar en haar verhaal over integratie. Best wijffie hoor maar `uitstraling`, tja, nou, nee… Zeldzaam, zo moeilijk als zij praat. Het lijkt wel of elke letter eerst door de maag en endeldarm wordt gevoerd voordat een woord naar buiten mag.

Daar blijkt maar weer eens uit dat je best verstandige dingen kunt zeggen ook al heb je weinig uitstraling. Overigens gingen die verstandige dingen ook wel eens gepaard met open deuren. Zo baseerde Ella haar verhaal op een rapport waarin wordt gesteld dat een deel van de autochtone bevolking de bouw van moskeeen en het dragen van hoofddoekjes en boerka´s als bedreigend ervaart. Als je zoiets leest gaat er toch echt een wereld voor je open. Zoiets had ik nog nooit gehoord (ironieteken). Je kunt zo´n rapport toch niet eens meer serieus nemen als er zulke mededelingen in worden gedaan! Nee, dat verwacht je nog niet eens in het werkstuk van een middelbare scholier, van een puber. Als zo´n joch of griet zelf de hele krantenwijk doet, heeft hij of zij alle kans om te ontdekken dat het een waarheid als een koe is.

Nee, dit soort rapporten draagt niet bij aan een goede uitstraling van het kabinet. Dat laat vrezen dat dikke maatschappelijke puisten voorlopig nog even dooretteren.

Overigens was in de krant van vanmorgen ook een interessant artikel te lezen over de vele generaties die nodig zijn om de integratie tot een goed einde te brengen. Ik wist niet dat mijn weblog wordt bespionneerd door de redactie van de dagbladen!

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.laserskinclinics.nl

www.pubers.startbewijs.nl

www.minvws.nl

www.drijfzand.com

www.denieuwereporter.nl

www.nl.wordpress.com/tag/islamisering

www.mythologie.wordpress.com

Sintemaarten bezoekt Casa Rosada

Als jeugdige inwoner van het Groningse stadje Winschoten nam ik jaarlijks deel aan het Sintemaartenfeest op 11 november. Heel wat keren ben ik met lampion langs de deuren van bekenden en wildvreemden getogen om het nodige snoepgoed op te halen. Soms kreeg ik ook geld of fruit. Spannend want het gebeurde altijd in de, vroege, donkere uurtjes.

In mijn huidige woonplaats proberen sommige buurtverenigingen het Sintemaartenfeest ook leven in te blazen, met méér of minder succes.

Dit jaar gingen uitgerekend op 11 november enkele raadsleden op studiebezoek bij outletcenter Rosada in Roosendaal omdat wij zelf ook zo’n ding dreigen te krijgen. Zo’n outletcenter heeft wel heel veel met textiel te maken maar niets met Sintemaarten die de helft van zijn mantel weggaf aan een arme zwerver.

Nu is Sintemaarten het meest bescheiden feest in de donkere weken voor Kerstmis. Het is het feest van het weggeven terwijl St. Nicolaas verder gaat en ook vooral aandacht besteedt aan karakter en persoonlijkheid van de ontvangende partij. Daar zit dus duidelijk een opbouw in.

Terwijl Sintemaarten iedereen zo ongeveer hetzelfde geeft, laat St. Nicolaas aan eenieder zien wat hij of zij nodig heeft om een beter mens te worden en opent Kerstmis de uiteindelijke poort naar een bestaan op een hoger niveau. Een beetje Boeddhistisch is het Christendom bij tijd en wijle wel. 

Zo’n outletcenter lijkt het meest op Sintemaarten. Niet vanwege de textiel maar doordat het feest iedereen hetzelfde geeft. Het outletcenter geeft iedereen een voordeeltje, dat is dus hetzelfde. Nou ja, een outletcenter geeft eigenlijk niets natuurlijk. Op de keper beschouwt, neemt het alleen maar. Het is een beetje het kind met de lampion dat het snoep zelf wel uit de schalen van de opgezochte huisbewoners graait.

Heilig zijn ze bij Rosada bovendien vast niet, een naam die mij alsmaar doet denken aan het Casa Rosada dat in Buenes Aires staat en waarvandaan Juan en Evita Peron als fascistsiche heersers hun volk toezwaaiden in een woud be-achtig socialistische sfeer (wat dan weer koren op de molen is van degenen die beweren dat fascisten een soort socialisten zijn, maar goed dat misverstand heb ik al uitvoerig de grond in gepraat). Voor iedereen een voordeeltje, maar het Argentijnse volk heeft er uiteindelijk weinig lol aan beleefd. Na een kort opgevlamde hoop, smeten ze Juans tweede vrouw, Isabel, met veel plezier over de schutting. Videla! Pardon: voilà! Como esta? Muey bien! Het Casa Rosada als outletcenter voor politici.

Een outletcenter bij mijn stad zie ik niet zitten omdat ik vrees voor de overlevingskansen van de gewone modewinkeliers. En zie: het outletcenter heeft ook daarop een antwoord. Het zorgt namelijk voor extra opdrachten voor die middenstand. Zou het waar zijn? Snijd een outletcenter als echte Sintemaarten zijn mantel doormidden om de helft weg te geven? Ik geloof er niets van. Erger is dat de winkeliers op die manier gedeeltelijk afhankelijk worden van het outletcenter: minder particuliere klanten maar wel het outletcenter als opdrachtgever. Dat lijkt mij een economisch ongewenste situatie.

Nee, wat mij betreft is het “nee” en blijft het “nee”. Een outletcenter voegt geen waarde toe aan mijn gemeente. Dat is wel het geval met een gemeentebreed ingevoerd Sintemaartenfeest, een feest dat vreugde beleeft aan het schenken.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service 

www.es.wikipedia.org

www.fashionunited.nl

www.scraptime.nl

www.pinkelotje.nl

www.ballenbak.net

www.cmdstud.khlim.be

www.mythologie.wordpress.com

Roosendaal en z’n outletklep

Toegegeven, ik ben geen bewonderaar van sociologisch, socio-economisch, sociaal-geografisch of socio-cultureel onderzoek. Ik wantrouw de uitslagen bij voorbaat en ik acht ze allemaal van het kaliber “vrouwen die van tomatensoep houden, zijn  gekker op seks”. Ik lijd aan een ingebakken wantrouwen jegens mijn medemens en vooral als het gaat om de dingen die hij of zij in het openbaar zegt.

Anders dan bij een onderzoek in een B-wetenschap, zijn er geen constanten. De allerminst constante is wel de zogenaamde “human factor”. En ja, ik ken allerlei trucjes van “onderzoekers” om de onderzoeken “betrouwbaar” te maken maar van mij mogen ze allemaal zo op de brandstapel. Al ben ik een fervent tegenstander van boekverbranding. Ik bevind me in goed gezelschap want ook Geert Mak is niet onverdeeld gelukkig met al die onderzoeken en cijfers

Nu heeft een flink aantal raadsleden in mijn gemeente besloten om een kijkje te gaan nemen in Roosendaal waar een textieloutlet is zoals het bij ons misschien ook wel komt. Om te onderzoeken hoe zoiets werkt en wat voor invloed het op de samenleving heeft. Waarom? 

Ik zou het niet weten. Een gewone, gezonde analyse vertelt mij dat een outlet waar merkkleding wordt verkocht, vooral mensen met een dikke portemonnee lokt. Voor de mensen met een smalle portemonnee is het allemaal toch echt nog te duur. Bovendien hebben zij niet de middelen om naar zo’n weidewinkel toe te gaan.

Dat betekent dat de kledingwinkels in de binnenstad afzet gaan missen. Ondertussen hoopt zich verkeer op in de omgeving van de outlet en op de wegen er naartoe. Géén van die bezoekers zal naar de binnenstad komen. Zij weten al lang wat zij bij het outletcenter kunnen verwachten en komen alleen als er iets van hun gading is. Zo niet, dan gaan ze naar een andere goedkope winkel of ze wachten een paar weken. Kortom, wat brengt een outletcenter: vervuiling, drukte, herrie en verarming van de middenstand. Dat is dan vast leuk voor degenen die mijn stad met zo’n center “op de kaart willen zetten”.

Wat zou je nu kunnen ontdekken door een bezoekje aan Roosendaal? Mijn gemeente is Roosendaal niet en dus is de situatie heel anders. Dat is nog te meer het geval omdat Roosendaal in een grensgebied ligt. Daar heersen andere gewoonten en gebruiken dan bij ons.

De vestigingsmanager vertelt een fantastisch verhaal, evenals het gemeentebestuur. De klanten vertellen een verhaal waarvan, zoals gewoonlijk geen chocola te maken is en de winkeliers in de binnenstad gaan zeggen dat het allemaal wel meevalt. Dat wil zeggen: de winkeliers liegen om de moed erin te houden of hun klanten zijn gek. Aangezien Roosendaal in Brabant ligt, kan het ook een combinatie van die twee zijn. Niemand wil toegeven dat het een ramp is.

Maar het wordt nog erger want heus, de raadsleden kunnen stuk voor stuk die analyse ook wel maken. Waarom dan toch zo’n bezoekje? Omdat het geëist wordt, vrees ik. Geëist door de zogenaamd mondige burger die van alles een objectieve onderbouwing wil zien. Met het woordje “onderzoek” krijg je in deze tijd echt iedereen plat. Dan is echt de discussie verder niet meer nodig  want de mensen van de 21e eeuw geloven niet meer in God maar wel in Onderzoek. Waarom?

Omdat ze hun eigen, nuchtere oordeel niet meer geloven en het oordeel van een ander wantrouwen. Daarom heb je iets nodig dat “objectief” is maar in werkelijkheid bestaat uit andermans waarneming. Vroeger was dat God, nu is het Onderzoek. En ja, wat er vroeger in het collectezakje verdween, dat verdwijnt nu in de zak van de busondernemer, NS of de oliemaatschappij.

Veel beter natuurlijk en nog een leuke dag ook want  de banken van het openbaar vervoer zitten echt beter dan een kerkebank. Misschien moet dominee toch maar eens een stofje gaan kopen. Een outletcenter is vooral een outletklep voor iedereen die God heeft ingewisseld voor getallen en cijfers. Je moet íets te doen hebben op zondag.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.sync.nl/van-a-naar-a-nederland-werkt-hard-aan-een-verkeersinfarct

www.samenwerkenaannederland.nl/duurzaamheid/discussie/verrommeling-van-nederland/weidewinkels-verbieden

www.onderzoekinformatie.nl

www.weblog.ruigrok.nl

www.dance.blog.nl

www.mythologie.wordpress.com

Marcel Roele of “Die Verwirrung ist unter uns”

Kortgeleden kreeg ik een artikel onder ogen van Marcel Roele. Deze presenteert zich als wetenschapsjournalist en als zodanig is hij vaste medewerker van HP/De Tijd. De vraag is of hij niet beter kan gaan schoonmaken of koffie ronddelen, desnoods tijdens persconferenties.

Roele stelt zichzelf de vraag “Was Hitler links?” Een legitieme vraag hoewel ze wel wat absurdistisch aandoet en de verdenking met zich meebrengt Hitler te willen onderbrengen in één van de hedendaagse, politieke kampen.

Even zo goed: legitiem. Een wetenschapsjournalist mag zich elke vraag stellen waaraan hij wetenschappelijke waarde hecht.

Het artikel wordt al meteen verdacht doordat de definitie van “links” nergens wordt gegeven. In de loop van het verhaal wordt duidelijk waarom dat zo is. Roele verwart links met socialistisch. Dat is niet zo best. De termen “links” en “rechts” zijn wel degelijk te definiëren en hebben dan geen congruentie van links en socialistisch ten gevolge.

Historisch gezien zijn de termen afkomstig van de locatie die de parlementsfracties ten opzichte van hun voorzitter innamen: links of rechts van de voorzitter. De partijen aan de linkerhand waren over het algemeen niet confessioneel en in elk geval vooruitstrevend en vernieuwend. Aan de rechterhand zaten de conservatieven en confessionelen. In zijn artikel lijkt Roele een ander onderscheid te maken al doet hij dat niet expliciet. Bij hem is links “slecht en moorddadig” en rechts is iets anders. Links is bemoeizuchtig en staat voor het collectief, rechts “laat de wind maar waaien”. De historische contekst is echter heel anders.

In werkelijkheid is links vooruitstrevend en niet confessioneel, dat wil zeggen dat de partijen zich niet beroepen op een hogere macht. De eerste groep die de naam “links” kreeg toebedacht, waren de liberalen ( een politieke stroming die Roele helemaal niet noemt en dat is toch merkwaardig). Later kwamen daar de socialisten in diverse gradaties bij.

De liberalen keerden zich tegen de macht van de confessionelen en conservatieven die elke technologische en commerciële vooruitgang tegenhielden. De socialisten keerden zich tegen de uitbuiting van de arbeiders door de liberale en conservatieve ondernemers.

Nu schotelt Roele ons het beeld voor van conservatieven en confessionelen die alles en iedereen maar zo’n beetje ongemoeid lieten. Niets is minder waar maar zij hadden veelal andere methoden om zich met Jan en Alleman te bemoeien. In de eerste plaats was er een sterk restrictieve wetgeving om de belangen van de bevoorrechte klassen te beschermen. In de tweede plaats hadden, vooral de confessionelen, de kerk die een uitgebreide bemoeizucht tentoonspreidde, tot in de kleinste details. Het waren ook de conservatieven en confessionelen die de man tot “hoofd van het gezin” hadden gemaakt. Bemoeienis van bovenaf is dus een allesbehalve exclusief kenmerk van socialisten. Nota bene waren het de “linkse” liberalen die zich daartegen altijd het meest verzetten.

Op nog andere plaatsen gaat Roele in zijn artikel de bocht uit. Zo stelt hij dat de Nazi’s niet de steun hadden van de grote ondernemers. Met het grootste gemak passeert hij de Pruisische traditie waarbij het grote ondernemerschap zich bij voortduring inzette voor de meerdere glorie van het vaderland. De verwevenheid tussen bedrijfsleven en overheid was in Pruisen al heel groot. Niet de vrije markt maar het nationale belang stond daarbij voorop. En inderdaad, Hitler volgde die traditie door de teugels aan te trekken.

Elders in zijn artikel verzuimt Roele te vertellen dat de NSDAP niet een nieuwe naam was voor de oorspronkelijk Deutsche Arbeiter Partei maar dat daar een fusie aan voorafgegaan was met de Deutsche Nationale Volkspartei (DNVP). Deze laatste bracht een flink nationalistisch element in de “nomenclatura” van de NSDAP.

Roele meent ook een overeenkomst te zien in de hoeveelheden slachtoffers die het Naziregiem en de regiems van Stalin en Mao of de rode Khmer met zich mee hebben gebracht. Hij tekent daarbij niet aan dat elke revolutie een dergelijk gevolg had. Dat was in Rome al zo, het gold bij de Franse Revolutie maar ook bij de revolten in andere tijdperken. Het kan dus niet gezien worden als een kenmerk van socialisten. Verder meent hij dat Peron gematigder was dan Hitler. Kletskoek, een stelling die hij niet kan bewijzen. Bovendien was Peron (Argentinië) veel meer gefixeerd op Mussolini dan op Hitler.

En zo gaat het maar door. Roele rijgt ongebreideld feitjes aan elkaar zonder die in hun contekst te plaatsen. Tenslotte eindigt hij met de conclusie  dat Hitler in de Nederlandse contekst van vandaag zou kiezen voor de SP. Best mogelijk maar hij zou dan tevens heel gauw een fusie met de PVV entameren. Daar komt bij dat Hitler nooit kansen zou hebben gehad in een partij die bij aanvang al zo omvangrijk en gesetteld was. De DAP was bij Hitlers aantreden 8 leden groot.

Ik kom op het onderwerp terug maar nu al is duidelijk dat Roele zich niet erg heeft opgesteld als wetenschapsjournalist. Broddelwerk Marcel. Foei!

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.elsevier.nl

www.gebladerte.nl

www.marcelroele.com

www.mythologie.wordpress.com

De aap is een mens

En natuurlijk, ik kreeg heel veel reacties op mijn opmerking dat de evolutietheorie “koddig” is. Toch houd ik mijn opvatting staande. De evolutietheorie is op z’n best soms grappig, humoristisch, verbazingwekkend maar ze kan doodeenvoudig niet alleenzaligmakend zijn. Dat willen de atheïsten net zo graag als de gelovigen hun Bijbel tot enige waarheid willen verklaren maar mis hebben ze het allebei. De waarheid van alles zit in de verscheidenheid van waarheden en daarom is de aap een mens.

In populaire, haast populistische betogen, wordt te pas en te onpas rondgebazuind dat de mens een afstammeling is van de aap. Je reinste kletskoek natuurlijk. Die stelling houdt namelijk in dat er op een goede dag een afscheid is geweest tussen mens en aap. In werkelijkheid klopt dat niet. In werkelijkheid zitten de twee aan elkaar gekluisterd zoals de president en de verslagen premier van Polen.

De voorouders van de huidige mens vertoonden meer overeenkomsten met apen dan de huidige mens, althans uiterlijk. Met een beetje genetisch gesjoemel kunnen wetenschappers aantonen dat mensen en mensapen dezelfde voorvader hebben gehad maar…wie zegt dat die voorvader een aap was? Voor hetzelfde geld was het een mens en dat zou betekenen dat de aap afstamt van de mens. Dat neemt overigens niet weg dat de aap sindsdien een andere ontwikkelingsweg heeft gevolgd dan de mens. Of liever…de mens heeft twee uiteenlopende ontwikkelingswegen gevolgd. Dat had tot gevolg dat de ene weg “aap” is genoemd door de mens. Of andersom ook tot soortgelijke naamgeving werd overgegaan, is nog maar de vraag. Als dat al zo zou zijn, dan zou de aap zijn meest nabije mede aardbewoner mogelijk omschrijven als “decoraap”. De mens is immers in hun ogen een soort aap die alles doet om zijn ware aard te verbergen.

Hij kleedt zich en maakt zich daarmee mooier dan hij is (of zij natuurlijk, sorry Ciska). Hij maakt zich mooi met cosmetica, kamt zijn haar en scheert het bij tijden ook af. Voorts heeft hij de taal uitgevonden om zich beter voor te doen dan hij is.

Kinderen spreken de waarheid. In onze tijd is dat duidelijk merkbaar want kinderen mogen naar hartenlust krijsen en schreeuwen. Volgens sommige ouders is dat goed om frustraties af te reageren hoewel de praktijk uitwijst dat dit ongedisciplineerde gedrag eerder tot frustraties leidt. Hoe dan ook, het gekrijs en geschreeuw is een oerbehoefte die mensen delen met die andere tak: de aap.

De aap stamt af van de mens. Ja, dat is dan weer in strijd met de Bijbel want God schiep de dieren eerder dan de mens. Misschien heeft dat in Darwins achterhoofd wel een rol meegespeeld. Het kan ook zijn dat de Bijbel de aap over het hoofd gezien omdat hij immers van de mens afstamt en op het moment van de schepping nog niet bestond. Hoewel, de idee “aap” moet al bestaan hebben.

De decoraap verloochent overigens zijn wezensgelijkheid met de andere tak niet. Niet alleen gaat de ontwikkeling heel langzaam, ze staat ook doodeenvoudig vaak stil Al eeuwen proberen de mensen onderlinge problemen op te lossen door oorlog te voeren. Sommigen vinden dat oorlog beter is dan praten en zeggen dan “we spreken niet met “terroristen” “. Daarbij zijn ze in staat hun eigen positie volledig te miskennen.

 Nu is het weer Turkije dat dapper wil zijn en niet met terroristen wil spreken. Maar over het gedrag van het Turkse leger in Oost-Turkije wordt zelden of nooit een boekje opengedaan. Het gedrag van Turkse soldaten tegen Koerden, komt nooit naar buiten. En zo gaat het al eeuwen en daarom zijn er ook al eeuwen noodlottige gevolgen. Oog om oog, tand om tand, de erewraak in de macrowereld.

Er is een troost, ook de andere tak schiet weinig op. Ze leeft in velden en bomen, eet gras en wilde dieren, gilt, krijst en … vecht. Ja, hoe zeggen de Engelsen dat? Feathers of a kind! In het Nederlands: “Twee druppels water”, die uitdrukking is trouwens kenmerkend voor onze identiteit.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.scheppingofevolutie.nl

www.real-life.nl

www.racisme.nl

www.ballenbak.net

www.seweso.com

www.doemaarzwart.nl

www.nujij.nl

www.mythologie.wordpress.com

Ruimte

Eigenlijk is “ruimte” een vrij loos begrip. De ruimte die alleen maar ruimte is, neem je niet eens waar. Pas als de ruimte ophoudt, weet je of ergens veel of weinig ruimte is.

Je kunt in de ruimte zwammen, haken naar ruimte, ruimte eisen en maken en zelfs ruimte geven. Vandaag waren mijn vrouw en ik ontvangers van ruimte en dat kwam door een SMS-bericht van mijn dochter. Kort gezegd kwam het er op neer dat ze ons bedankte voor ons ouderschap van de afgelopen 28 jaar. Nou, dat geeft ruimte.

Ik ben iemand die veel ruimte nodig heeft. Daar ben ik me van bewust. Dat is ook de reden waarom ik over een aantal jaren vermoedelijk Nederland zal verlaten. Een gebied waar ik verder kan zien, stiller kan horen en ongehinderd kan voelen, lijkt me een soort paradijs. Dat is even iets anders dan mijn huidige woonstek.

O zeker, ik beklaag me niet en ik weet dat het veel erger kan. Ik kom geregeld in buurten waar het erger is en waar ik dan ook nooit terecht hoop te komen.Toch vind ik het al benauwd genoeg als twee buurmannen besloten hebben mijn zondagmiddag op te vrolijken met het driestemmige geluid van schuurmachines. Ja zeker, een bas, een bariton en een sopraan. Schuren in koor, en dat ging de heeeeeeeeeele zondagmiddag door. Mijn vrouw en ik moesten tegen elkaar schreeuwen om een gesprek te kunnen voeren.

Kijk, in het verleden was er zoiets als zondagsrust en hoe je het ook bekijkt, dat was een mooie instelling. Er was tenminste één dag in de week dat je kon rekenen op een gebrek aan herrie. Nou ja, op het klokkengebeier na natuurlijk maar dat was altijd heel goed te doorstaan. Nu de zondag haar heilige glans heeft verloren en iedereen maar vrij neemt wanneer het hem of haar goed uitkomt, is dat voorbij. Daar ben ik niet blij mee.

Ik zou er dus voor willen pleiten om de zondagsrust opnieuw in te voeren. Dat betekent voor iedereen die van stilte en rust houdt, dat er ééns in de week rekening met ze wordt gehouden. Natuurlijk zijn er mensen die op een andere dag vrij hebben. Nou ja, dat is dan jammer. Ze kunnen ook proberen hun week zo in te richten dat ze de zondag overhouden om te genieten van de rust. Dat is net zoiets als het treinraampje dicht doen als één van de passagiers het koud heeft.

In alle Europese nota’s en richtlijnen over milieu wordt gewezen op de kwalijke gevolgen van herrie. Toch is er klaarblijkelijk niemand die het daarmee heel ernstig neemt. Iedereen die wil voorkomen dat ik het egzang van de vogels kan horen, heeft vrij baan…de ruimte dus.

Zou er een politieke beweging zijn te vinden die zich wil inzetten voor mijn rustmoment en voor dat van talloze anderen? Wie dat in zijn programma heeft geschreven, mag  reageren op dit weblog. Pfffffff. Stilte en rust, ze vormen de ruimte die ik nodig heb.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.stilte.org

www.destilte.nl

www.blog.desaturated.be

www.spiritualiteit.net

www.mythologie.wordpress.com

Wollen onderbroekjes

Wat een blunder! Ons ministerie van Buitenlandse zaken geeft miljoenen subsidie aan een Iraanse radiozender waarvan het democratische gehalte discutabel is, misschien zelfs wel pro Ayatolla. En dat allemaal om de Iraanse jongeren een hart onder de riem te steken. Het zoveelste voorbeeld van onzinnige inmenging.  

In de negentiende eeuw zetten gegoede burgerdames in Groot-Britannie zich in om wollen onderbroekjes te breien voor de naaktlopende negerkinderen in Afrika. Zij hadden de beste bedoelingen en wilden `die onderontwikkelde wilden` in de jungle graag de helpende hand toesteken. Ja zeker, het bedekken van de schaamdelen is een essentieel onderdeel van het christelijk geloof hoewel Jezus het er bij mijn weten nooit over heeft gehad. 

Een vorm van solidariteit dus. Nu heb ik twee columns geleden gesproken over de internationale solidariteit die hoort bij het ware socialisme. Als onderscheid ten opzichte van het Nazisme. Maar hoe zie ik dat nu, die internationale solidariteit? Wat moeten we ermee? Nou, dat valt nog wel tegen.

Eerlijk gezegd spreekt internationale solidariteit me wel aan. Als wereldburger met een redelijk Nederlandse identiteit (ik spreek de taal aardig en ken de cultuur redelijk) vind ik dat we solidair moeten zijn met iedereen in de wereld. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Wie probeert een ander uit dat schuitje te gooien, verdient het om in zijn kraag gepakt te worden.

Internationale solidariteit is zolangzamerhand niet meer het monopolie van socialisten. Ook allerlei christelijke groeperingen hebben zich er meester van gemaakt en met z´n allen maken we er een aardig potje van. Die solidariteit komt er vaak op neer dat wij onze cultuur, levenswijze en vooral politieke verhoudingen willen opdringen aan volkeren die daar geen band mee hebben. Waarom? Soms omdat we denken  dat onze maatschappij de prettigste leefomgeving biedt voor iedereen. Heel vaak ook uit doodgewoon eigenbelang. Een democratische, open samenleving biedt ons de beste mogelijkheden om onze economische idealen te verwezenlijken. De hele wereld als markt voor onze industriele rotzooi.

Een ideele en een pragmatische kant dus, zo ongeveer als de kruistochten in de twaalfde eeuw. Net als toen blijkt het effect vrijwel altijd 0 te zijn. Dat komt dan weer doordat de mensen met wie wij ons solidair hebben verklaard helemaal niet op ons zitten te wachten.

O ja, uit Soedan, Haiti, Afghanistan en Irak komen geregeld mensen die ons vragen om te helpen. Gek genoeg vragen we dan nooit welke doelstellingen zij hebben. Wie roept dat hij of zij de democratie in zijn land wil vestigen, heeft onze steun. Toch pakt dat nog al eens verkeerd uit. Dat bleek bijvoorbeeld bij de Palestijnen die democratischerwijze een heel andere keuze deden dan wij wensten. En dan zijn we boos. Wel kiezen zoals wij in het westen dat willen hoor!

Wat wij met onze hulp in wezen doen, is steun geven aan de ene clan om de andere kliek te verdrijven. Als dat gelukt is, zijn we blij totdat blijkt dat onze oorspronkelijke bondgenoten ook niet meer doen wat wij willen. Jarenlang hebben we Mugabe gesteund en nu is het zo´n verschrikkelijke dictator dat hij volgens de Bushdoctrine best wat bommen op zijn kop verdient.

Let wel, overal waar wij ingrijpen, gaat het mis. Somalie, Eritrea en Ethiopie, Irak, Afghanistan, Cambodja, het Midden Oosten, Irak, Afghanistan en het Victoriameer. In dat laatste meer zijn met behulp van de ontwikkelingshulpgelden victoriabaarzen uitgezet. Die zouden de lokale vissersbevolking een eiwitrijker dieet gaan geven. Er is gebeurd wat sommigen al vreesden, de baars heeft alle andere soorten vis opgevroten. Een milieuramp van de bovenste plank. Bovendien varen er Europese vissersboten die alle vis voor de neus van de lokale bevolking wegkapen. 

China, waar het in elk geval economisch goed gaat, heeft nooit met ingrijpen te maken gehad. Hooguit met economische toenadering. Hetzelfde geldt voor India.

En we leren het maar niet. Zelfs onze socialistisch solidaire minister Koenders begrijpt niet dat ingrijpen nooit helpt. Dat komt allemaal doordat onze samenleving niet de samenleving is van de mensen die wij denken te moeten helpen. Onze democratie is in drieduizend jaar gegroeid van de Atheense aristocratie ( die meer dan elders het vrije woord kende en daarom gezien wordt als bakermat van de democratie) Noord-Italie, de Lage Landen (Nederland en Vlaams Belgie), de steden van Noord Duitsland ( ja zeker) en de regio rond Londen. Verder niet. En die cultuur, die nog niet eens heel Europa dekt, moet met alle geweld (letterlijk) worden opgelegd aan de hele wereld. Ahmadinejad, de president van Iran, en Hugo Chavez van Venezuela hebben temidden van al hun geblaat daar een punt. Het westen blijft koloniaal op basis van een superioriteitsgevoel Dat is  weer gebaseerd op een cultuurmodel dat geboren is in een heel klein deel van de wereld. 

Maar wat is dan nog solidariteit? Het is meer dan de meeste mensen op het ogenblik nog kunnen opbrengen. Het houdt respect in voor mensen in andere streken van de wereld, zoals zij zijn. Helpen? Dat kan maar alleen op heel kleine schaal. Door microkredieten, door steun aan families en soms aan een dorpje. Zodra intellectuele vluchtelingen, opstandelingenleiders of machthebbers erom vragen, moeten we oppassen. Nee, moeten we afwijzen. Wie solidair is, geeft mensen de kans hun eigen weg te kiezen. 

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.minbuza.nl

www.bbo.org

www.antenna.nl

www.oruzgan.web-log.nl

www.arnoldkarskens.blogspot.com

www.radioactive.blog.nl