Prinses Amalia en de gemeenteraad

 

Vandaag viert Prinses Amalia, de oudste dochter van Willem Alexander en Maxima haar verjaardag. Dat wil zeggen: haar ouders vieren de verjaardag en zij vindt het ook leuk. Dat hopen we dan maar, tenminste. Dat alles gebeurt in een knusse, besloten kring. Een kleine meid met stralende oogjes en vol van verwachting want er staan allerlei leuke dingen te wachten.  Eerlijk gezegd zijn er dingen die ik ook wel in beslotenheid doe. Soms met het gezin, soms met z´n tweeen en zelfs wel eens alleen, zoals bezoek aan de WC. Jahaa, beslotenheid kan iets prachtigs zijn.

Het kan, maar het is niet altijd het geval. Een merkwaardige ervaring deed ik daarmee gisteravond op tijdens de vergadering van de raadscommissie. Eén van de commissieleden vroeg plotseling om een “besloten vergadering”. Dat wil zeggen dat de pers en het publiek er niet bij mogen zijn. Toen de voorzitter van de commissie hem  vroeg naar de reden voor de beslotenheid antwoordde het commissie- en raadslid: “Omdat ik er behoefte aan heb.” Dat was toch wel héél bizar. Je kunt een commissievergadering in beslotenheid voeren omdat er financiële informatie in ter sprake komt die nog niet naar buiten moet komen. Het kan ook zijn dat er persoonlijke zaken op tafel komen die beter niet aan de openbaarheid prijs kunnen worden gegeven. Ja zelfs de staatsveiligheid kan ermee gemoeid zijn hoewel dat in de gemeenteraad vrijwel nooit voorkomt. Dat zijn ongeveer de redenen die de Wet Openbaarheid van Bestuur aanvoert om geen openheid van zaken te geven. Zelfs is openbaarheid niet verplicht als een zaak nog in voorbereiding is. Maar “omdat ik er behoefte aan heb” komt in dat rijtje niet voor.

Er zijn ook raadsleden die alleen in beslotenheid menen in alle vrijheid te kunnen spreken. Dat is bedroevend want daarmee geven zij te kennen dat zij veel te verbergen hebben. Aan hen zou ik willen aanraden tijdens de vergaderingen een boerka te dragen zodat zij rustig hun uitspraken kunnen doen, zonder herkend te worden. Ja zeker, dat heet culturele verrijjking.

Overigens had de beslotenheid wel een zekere humor in zich. De vergadering vond namelijk plaats in een zaal met doorzichtige, glazen wanden en van tijd tot tijd trokken de stemmen zo hard van leer dat zij in de naastgelegen ruimte woordelijk waren te volgen. Tja, zo gaat dat.

De discussie die op het voorstel van het commissielid volgde, gaf geen duidelijkheid over de redenen. Even zo goed besloot de raadscommissie tot beslotenheid. Dat was niet erg netjes tegenover het publiek op de tribune en vrij frustrerend voor de verzamelde pers. Dat gold temeer omdat het onderwerp de hele bevolking van mijn gemeente erg bezighoudt. Je kunt zo´n beslissing dan ook nauwelijks zien als poging om politiek en burger dichter bij elkaar te brengen.  Voor het imago van de politiek is het ook niet goed.

Omdat ik er behoefte aan heb, wil ik de gemeenteraad en haar commissies toch eens wat suggesties aan de hand doen. Dat is belangrijk omdat ik merk dat het aantal besloten vergaderingen toeneemt. Dat is een slecht teken voor onze democratie die toch al hevig onder vuur ligt van allerlei maatschappelijke groepringen en de regering zelf. De invoering van kliklijnen is bijvoorbeeld bepaald niet democratisch te noemen.

In verreweg de meeste gevallen is het heel goed mogelijk de gevoelige informatie al voorafgaand aan de commissie- of raadsvergadering te bespreken. Inspreekbeurten van burgers op de avond zelf brengen in dat opzicht nooit nieuwe gezichtspunten of informatie naar voren en kunnen dus niet als factor meespelen. In dat geval kan beslotenheid van te voren worden aangekondigd. In de tweede plaats is het heel geod mogelijk onderwerpen te bespreken zonder bij voortduring concrete getallen of informatie te noemen aangezien deze immers in de stukken is vermeld. De vergadering op zich hoeft dus niets van die geheimen prijs te geven. Daar komt bij dat er met de pers heel goed afspraken gemaakt kunnen worden over de publicatie of niet-publicatie van bepaalde onderwerpen. Op z´n minst kunnen in zo´n geval de journalisten bij de vergadering aanwezig zijn. Als bewakers van het democratisch proces hebben zij daar recht op.

Beslotenheid en politiek leidt tot argwaan, borreltafelpraat, achterdocht, wantrouwen en ongefundeerd negativisme bij degenen die zijn buitengesloten. Het versterkt ook het gevoel dat de kamertjes hun rechten hebben herwonnen. In een wankele democratie, zoals de onze, is dat bepaald niet aan te bevelen.

Vanavond vier ik in besloten kring het Sinterklaasfeest, open haard aan en veel gezeligheid. Ongetwijfeld zal er wel eens een woord of uitdrukking vallen die beter niet in de krant kunnen. Maar ja, Sinterklaas is dan ook geen politiek. Integendeel, hij heeft altijd geld genoeg en strooit naar alle kanten. Eigenlijk valt er dus niets te verbergen.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.wobsite.nl

www.villa.intermax.nl/wob

www.mijngeheim.nl

www.cornette.nl

www.secretsecondlife.nl

www.detender.wordpress.com

Beerenburg blijft Beerenburg

Kommer aait zijn kleine, grijze sikje en kijkt om zich heen alsof hij de horizon afzoekt. “Deze keer moeten we uitwijken naar mijn studeerkamer”, zegt hij trots. “In alle keukens van het huis heerst chaos want de schoonmakerij is uitgebarsten”, lacht hij. Dan steekt hij een vinger omhoog om aan te geven dat de Friese profetie een aanvang neemt. “Maar gelukkig hebben we de Beerenburg en twee glazen hier”, met een knikje verwijst hij naar het kleine bijzettafeltje naast de leren fauteuil bij de erker aan de zijkant van zijn huis. “En kijk, zegt hij terwijl hij met zijn vinger de muren aanwijst. “Alle wanden hebben hier de kleur van de windrichting: het donkerblauw van het noorden, het rozerood van het oosten, het geel van het zuiden en het rood van het westen. Daar voel ik me bij thuis”, de tevredenheid in zijn ogen kan mij onmogelijk ontgaan.  Het is duidelijk dat hij wat emotioneel raakt en hij legt zijn pijp weg, naast het kruikje Beerenburg.

Hij schuift het tafeltje met het kruikje Beerenburg meer naar het midden van de kamer en wijst mij een leren fauteuil met kussen. “Als je het niet wilt, leg je het maar naast de stoel hoor jongeman”, glimlacht hij. “Je wilde het hebben over waarden en normen? Mijn favoriete onderwerp, hoewel er veel teveel over gepraat wordt de laatste jaren!” Hij vouwt zijn handen in elkaar en staart even naar het plafond. “Weet je, al dat gepraat heeft nog steeds niet duidelijk gemaakt over welke waarden en normen we het eigenlijk hebben. Het lijkt een soort herstelbeweging en die hebben we in de loop van de tientallen jaren méér dan ééns gehad.” Met elk woord stampt hij de tabak in zijn Friesche pijp verder aan. “Vóór de Tweede Wereldoorlog had je Nationaal Herstel, een clubje dat het liefst lijfstraffen zou hebben ingevoerd. Dat is gek hè? Mensen die over waarden en normen beginnen, willen altijd allereerst straffen. Alsof waarden en normen er met de zweep in te ranselen zijn. Nou, ik zeg altijd: ‘ze zijn er eerder uitgeranseld dan erin’. Wie zware straffen uitdeelt, laat zien over weinig waarden en normen te beschikken.” Ik verschuif even in mijn fauteuil want mij bekruipt het onrustbarende gevoel dat we het vandaag ééns worden.

“Maar u moet toch toegeven dat veel jongeren in de bus niet eens meer opstaan voor ouderen”, probeer ik. “En die vechtpartijen bij het voetballen… .”Er tekent zich iets van irritatie af in het gezicht van de oude en wijze politicus en dus stop ik mijn betoog haastig. “Kijk eens, jongeman”, zegt Kommer terwijl hij een glas Beerenburg voor mij inschenkt. “Ik heb al eens eerder gezegd dat je niet teveel naar voor de hand liggende zaken moet wijzen. Natuurlijk, jongeren blijven steeds vaker zitten, niet alleen als een oudere graag een zitplaats zou willen hebben maar ook als er een zwangere vrouw moet staan of iemand met zijn been in het gips.” Deze keer giet hij een flinke slok Beerenburg naarbinnen en nadenkend blijft hij naar het fraai, compleet met engeltjes en sierlijsten, gestuukte plafond staren. Dan springt hij overeind alsof hij zich plotseling iets bedenkt. Met grote stappen beent hij naar de vleugel die de andere helft van de kamer bevolkt.

“Een echte Bachmann van 1897”, zegt hij onderwijzend en hij neemt plaats achter het instrument. “Met een half octaaf extra zodat je er stukken op kunt spelen die niemand uit zijn Japanner in de doorzonwoning haalt.” Zijn armen zweven nu ver omhoog alsof er sprake is van levitatie en met kracht raken zijn handen de toetsen. Soepel en liefdevol maar ook helder en onverzettelijk begint hij aan de beroemde fuga van Bach. Zijn  handen vliegen steeds weer van links naar rechts, soms hoger dan een zwaluw over de akkers. Zijn zit is stevig en toch meegaand, de ervaren ruiter van een Friesche hengst laat zich hier kennen. En dan…houdt hij even plotseling op als hij is begonnen. Als een leraar stelt hij zich op achter het instrument. “Weet je wat zo mooi is van het klavier?”vraagt hij maar op het antwoord wil hij overduidelijk niet wachten. “Alle toetsen, alle tonen, liggen keurig in het gelid. Het klavier is het enige instrument dat ze allemaal op een rijtje heeft.” Hij wacht even om te zien welke uitwerking zijn woordgrapje heeft maar ik hoor het nauwelijks omdat ik zijn betoog wil volgen.

“Het klavier heeft die structuur niet door het te slaan en te schoppen maar doordat het zo is gemaakt door de klaviermaker. Ik bedoel nu niet de Grote Klaviermaker die de muziek in ons aller leven brengt maar gewoon, de man in het atelier.”Het is de pianist die er mooie, harmonieuze klanken uithaalt door de juiste toetsen en combinaties aan te raken. Niet door de toetsen aan stukken te rammen of eruit te trekken.” De oude, wijze politicus lijtk bijna helemaal buiten adem door zijn gloedvolle betoog maar hij heeft nog lucht genoeg om terug te benen naar zijn zetel en een slok Beerenburg weg te werken.

“U bedoelt dat structuur, waarden en normen een gevolg zijn van vorming en opvoeding?” vraag ik, overweldigd door een vlaag van wat ik zelf beschouw als verlicht denken.  “Heel juist!” is het absolute antwoord. “En er zijn middelen genoeg. Ooit is het onzalige idee ontstaan dat spelling, zinsontleding en woordbenoeming, jaartallen en topografie niet belangrijk waren. De profeten die zulke onzin verkondigden, begrepen niet het wezenlijke belang ervan. Uiteindelijk gaat het niet om een vlekkenloze spelling. Het gaat erom jongeren en kinderen de structuren in het leven te laten zien. Toon aan dat het leven structuur heeft en ze gaan er zelf ook naar verlangen.” Kommer klakt met zijn tong en kijkt opnieuw naar het plafond. “Want structuur is mooi, kinderen willen niets liever. Ze zijn allemaal gek op uniformpjes, zoals blijkt uit de padvinderij, de communistische jonge pioniers en helaas ook de Hitler Jugend.”

Bijna uit het veld geslagen ben ik door zoveel verbaal geweld en ik ga zelfs verlangen naar een glas Beerenburg maar daarop hoef ik gelukkig niet lang te wachten. Kommer staat al klaar met de kruik in de hand en ik knik ja.  Er “bekruipt” mij een vraag maar ik weet niet meer of ik er wijs aan doe om haar te stellen. Toch kan ik mezelf niet bedwingen. “Maar het is toch goed om opgeschoten jongeren in het gareel te krijgen, te corrigeren, bij te sturen?” De oude, wijze politicus kijkt somber voor zich uit. “Bijsturen? Ja, maar in welke richting? Toch niet de kant op van die idioot met zijn Joods-Christelijke waarden en normen of cultuur?”

Het schuim staat hem nu bijna op de lippen. Zelden heb ik Kommer zo kwaad en opgewonden gezien. “Hier in Friesland hebben we geen behoefte aan herstel van waarden en normen. En Joods-Christelijk? Dat is toch echt de verbastering van elke cultuur in dit land. Ik heb wel eens iemand gezien die een Joodse, zevenarmige kandelaar in de vesnterbank had staan. En Christelijk? Onze grootste dominee, Domela Nieuwenhuis, was een rode rebel! Wat nou Joods-Christelijk. Het is mij wel eens opgevallen dat die mannen van het herstel allemaal uit het zuiden van dit land komen. Dat ligt tegen België aan waar je kunt zien wat er van komt als je je waarden steeds weer moet herstellen.”

Kommer loopt rood aan en het is duidelijk dat hij zijn gewoonlijke zelfbeheersing tijdelijk overboord heeft gezet. “Het begint al bij de grote rivieren waar ze de waarden onder water laten lopen terwijl wij de warden juist droog houden. Trots en fier met de vlag van blauwe en witte banieren en rode harten in gedachten. Juist nu onze minister van cultuur denkt dat Friesland en sprookje is. Normen en waarden! Kijk eens naar onze parlementariërs die over niets anders kunnen praten dan over katten, muizen en koffiezetapparaten in hun kamers. Stijl en smaak, respect en trots. structuur, daar gaat het om. Niks herstel. herstellen doe je met stoplappen!”

Kommer is uit zijn stoel overeind gesprongen en begint spontaan de eerste regels van het Friese volkslied te zingen terwijl hij zijn glas Beerenburg hoog opheft:

Frysk bloed tsjoch op! wol no ris brûze en siede,
En bûnzje troch ús ieren om!
Flean op! Wy sjonge it bêste lân fan d’ierde,
It Fryske lân fol eare en rom.

Ik zie zelfs een enkele traan over zijn wangen biggelen. Het interview is, dunkt mij, afgelopen.  

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

 Service

www.waarden.org

www.sociaalemotioneel.nl

www.collegenet.nl

www.jongebazen.nl

www.cinner.com

www.woordenboek.writersblock.net

www.henkblanken.nl

www.drf.nl/kunst/volkslied/volkslied.htm

Bedrog en Beerenburg

Kommer Sybenga schrikt op als ik zijn woonkamer binnenkom. Hij is net de horizontale stand van zijn relaxfauteuil aan het uitproberen en zoiets doet hij liever zonder publiek. `Aha, bent u daar al, op dit vroege uur?` vraagt hij om zichzelf een houding te geven. `Ik neem aan dat u om te beginnen liever capuccino wilt dan Beerenburg? Mij maakt het niet uit. Ik drink alles door elkaar, de hele dag door. Zelfs karnemelk.´

Zijn ogen twinkelen van zelfspot maar de stand van zijn wenkbrauwen wijst op ernst. `Ik meen het`, hij rekt een stuk van de huis van zijn rechter arm op. `Kijk maar, karnemelk is goed voor je huid. Vooral als hij uit Friesland komt.` Ik geloof hem graag en laat hem nog even met zijn stoel stoeien terwijl ik bevestig dat ik graag capuccino lust. Na wat gehannes heeft de oude, wijze politicus de rugleuning van zijn stoel weer rechtovereind. `Teveel knoppen`, glimlacht hij. Het is voor het eerst dat ik enige verlegenheid in zijn ogen bespeur.

`Bedrog`, begint hij terwijl hij zijn capuccino tot koud wordens toe roert. `Ja, hoe zal ik het zeggen`, even staart hij naar de koffie alsof hij toch liever een Beerenburg had gehad en dan lijkt hij zich iets te herinneren. Van het tafeltje naast zijn stoel pakt hij zijn Friesche pijp en uit een zeemleren zakje begint hij die met tabak te vullen. `Bedrog, jongeman, is een veel gehoord woord in de politiek. Kiezersbedrog, bedrog van bondgenoten, en bedrog van het publiek. Ik heb er ook mee te maken gehad. Kijk, zelden gaat het om echt bedrog. Haast niemand weet dat alleen een dictator precies helemaal kan doen wat hij vantevoren heeft beloofd. En zelfs, dan nog… Je hebt bij alles wat je doet te maken met anderen, anderen die vooral bezig zijn blokkades op te werpen voor alles wat je wilt. Als er één ding is waarin mensen goed zijn, dan is het tegenwerking. Als je eigen ideeën uit de mond van de andere partij komen, dan zijn ze volslagen onuitvoerbaar`, snap je wat ik bedoel?`

`Maar ik dacht altijd dat een politicus in zo´n geval zei dat de tegenpartij zijn ideeën had overgenomen?´ werp ik tegen. Kommer steekt zijn pijp aan en blaast een paar grote rookwolken voor zich uit. Een rookgordijn waarachter zijn gezichtsuitdrukking nauwelijks is te zien. `Je moet de taal der politiek leren verstaan, jongen. Je bent toch politiek journalist?`Zij stem lijkt nu zelfs een beetje geërgerd te klinken maar als de rookwolken optrekken  is van die ergernis op zijn gezicht niets meer te zien. `Als een politicus zegt dat de tegenpartij zijn idee heeft overgenomen, dan ziet hij kans er verbeteringen in aan te brengen. Het is verdomd vervelend als de tegenpartij met jouw paradepaardjes beginnen te draven. Dat kan je alleen  tegengaan door ze zelf tot galop aan te zetten. Je gaat dus opnoemen wat je aan de voorstellen van de tegnstander mist, zelfs als je daaraan vantevoren nooit had gedacht.`

De oude, wijze politicus krijgt nu een ironische trek op zijn gezicht. `Dat heet bijsturen. Je gebruikt de voorstellen van de tegenpartij om een wetswijziging door te drijven die beter is dan je eigen idee. Daarbij moet je er voor zorgen dat je aan het publiek goed duidelijk maakt dat jij voor verbeteringen hebt gezorgd. Ja, ja, je dacht zeker dat politiek alleen maar een beetje uit slappe praatjes bestond. Nou, helemaal niet hoor. Het is gewoon hard werken en vooral masseren. En kijk, als je erin bent geslaagd om jezelf te presenteren als kampioen van het voorstel, dan krijgt de tegenstander te horen dat hij de kiezers heeft bedrogen. Hij had er voor zijn partij best méér uit kunnen halen.` Kommer lijkt heel tevreden over die analyse. Hij inhaleert twee keer na elkaar en blaast zelfs kringen in de lucht.

Een beetje beteuterd zit ik wel voor me uit te staren. `Maar dan gaat het niet om bedrog maar om onhandigheid`, mijn woorden komen er wat traag en twijfelend uit. Kommer knipoogt. `Ik denk dat je zolangzamerhand rijp begint te worden voor een post als premier`, grijnst hij. `Nog een capuccino?` die vraag komt er aanmerkelijk trager uit dan het“nog een Beerenburg?` van gisteren maar ik besluit toch `ja` te zeggen. `Kijk nu eens naar onze Jan Peter´, vervolgt hij nadat hij de order heeft doorgegeven aan `de keuken`. ´Bijna was het misgegaan met dat hele Irakverhaal. Bijna had hij ten overstaan van het hele volk moeten toegeven dat hij uit gretigheid maar al te graag Bush´zijn lariekoek heeft geloofd. Echt, het was niets dan jeugdige gretigheid en goedgelovigheid.`Kommer krijgt er pretoogjes bij.

`Hoe handig heeft die man nu de pionnen geschoven? Zodra de uitslag van de laatste parlementsverkiezingen duidelijk was, zag hij in dat het kabinet moest gaan bestaan uit CDA, CU en PvdA. Vooral die laatste. Met de sociaaldemocraten binnenboord, zou hij een vervelend onderzoek naar zijn onbenullige gedrag rond Irak kunnen voorkomen. En hij had gelijk. Meteen kwam de PvdA als ongeloofwaardig in het beklaagdenbankje terecht. Voor de lieve vrede kiest de partij ervoor om tegen zo´n onderzoek te stemmen terwijl ze daar eerst volmondig op heeft aangedrongen. Dat is geen bedrog. Het is onhandigheid en gretigheid, eigenschappen die voor een politicus niet passen. Eigenschappen die de politicus in de weg zitten bij zijn pogingen om zijn beloften na te komen (Kommer spreekt altijd alléén over manlijke politici, de rest vindt hij onzin. Het zij zo). Eigenlijk hoef je als tegenstander alleen maar die eigenschappen op te wekken, dan weet je zeker dat de tegenpartij de mist ingaat en dat geeft je de kans om de buit binnen te halen, vriendelijker gezegd `je beloften na te komen`.

De pijp is uit en het verhaal ook. Kommer staat op en de rugleuning klapt nu helemaal in verticale stand. `Het is mooi om politicus te zijn maar wie eerlijk is tegenover zichzelf, vindt het nog mooier om oud-politicus te zijn`, hij glimlacht deze ochtend op een manier die ik niet helemaal vertrouw. `Tot morgen, jongeman“, hij steekt mij ferm en fors de hand toe.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.schoolplaten.nl

www.lichaamstaal.nl

www.eerlijkuden.nl

www.personeelslog.nl

kathalijnebuitenweg.hyves.nl

vrouw.blog.nl

Karzais verjaarsfeestje (Zo zijn onze manieren)

We bedriegen en liegen er wat op los. In naam van de westerse “waarden en normen” en van de commercie mag alles. Om met het laatste te beginnen. Vanmorgen moest ik tien minuten in een winkelcentrum zijn waar je 10 eurocent betaalt voor 17 minuten parkeren. Al gauw bleek mij dat er een addertje onder het gras zat want je moest minimaal 30 eurocent in de automaat gooien. Genaaid dus! Na tien minuten kwam ik naar buiten en ik had betaald voor bijna een uur. Tja, voor de onthaasting zou het goed kunnen zijn want ik had dus nog veertig minuten over voor een kop koffie, waarvoor ik dan natuurlijk ook weer had moeten betalen. Ik had ook de nabijzijnde bibliotheek binnen kunnen lopen om te niksen. Hoe dan ook, ik zou bedrogen uitgekomen zijn.

Terwijl onze premier `waarden en normen` (steevast in de verkeerde volgorde dus dat zet ik hierbij maar even recht) `op de agenda heeft gezet`, ziet hij er geen been in ons dagelijks te bedriegen. Zijn permanente verhaal dat wij de Afghanen komen helpen is een leugen van de bovenste plank die levens en heel veel geld kost. Nu ken ik de Afghanen wat beter dan Balkenende en mijn kennis van dit `volk` werd nog weer eens ondersteund door een bericht in de krant. President Karzai van Afghanistan stuurt alleen extra troepen naar crisisgebieden als de plaatselijke gouverneur een stamgenoot van hem is. Dat is ook logisch.

In mijn meest optimistische momenten ben ik bereid te geloven dat de president streeft naar een veilig en rustig land. Maar hoe zit het dan op zijn verjaardasgsfeestje? Stel dat hij een gouverneur helpt die niet tot de stam behoort. Op zijn feestje wordt hij meteen aangevallen met vragen `ga je die gekken van tien dorpen verderop helpen? Laat die lui elkaar afmaken. Des te eerder zijn wij de baas.` Daar ga je met je mooie ideeën. 

Heus, ik ken het land, en Afghanistan zonder koning is geen land maar een bundel regio´s die volledig lak aan elkaar hebben behalve als het om de handel in drugs gaat. Volgens onze premier zijn wij daar om die mensen te helpen. Wij moeten de plaatselijke bevolking voor ons innemen. Dat is echt helemaal lachwekkend. Ik zal even een verhaaltje van voor mijn tijd vertellen.

Toen de Duitse troepen op 19 mei 1940 ons land binnenvielen, waren de Duitse soldaten en officieren gelijmd met de prachtigste verhalen. Zij zouden Nederland uit de klauwen van Joden en Britten redden. Nederlanders vormden een Germaans broedervolk en wat was er mooier dan samen met hen één groot Germaans rijk te vormen.? Om de mogelijkheden daartoe open te houden, moesten de Duitse soldaten zich keurig gedragen in ons land. Behalve dat bombardementje op Rotterdanm, hebben ze dat ook gedaan.

 Ze zeiden netjes goedenmorgen en goedenmiddag, betaalden de chocoladerepen, roomboter en koffie die zij bij tonnen inkochten en lieten de dames altijd voorgaan. Schurk der schurken Seyss Inquart zag de Nederlanders als raszuivere aanvulling op het Duitse volk. Hij was ervan overtuigd dat wij ons gelukkig zouden voelen in het komende Duizendjarige Rijk. Ja, de Duitse soldaten probeerden de bevolking voor zich te winnen.

De één deed vriendelijk en aardig, de ander wat minder tegen de indringer en sommigen verzetten zich. Tegen het verzet trad de bezetter hard op en zie…het verzet groeide tegen de verdrukking in. Maar wij zijn toch geen nazi´s?  Nee, maar we proberen wel onze overtuiging en levensvisie op te leggen aan een volk dat daar geen behoefte aan heeft. Even overdrachtelijk denken dus, svp!

In Afghanistan doen de dorpelingen heel vriendelijk tegen onze soldaten maar daar hebben zij een goede reden voor. Ze vinden ons niet echt aardig maar we zijn met ons wapentuig ter plekke wel de baas. Daar moet je je voor indekken. Ondertussen groeit het verzet want voor elke 100 gedode `Taliban` komen er vijfhonderd in de plaats. Tijdens onze pogingen om Afghanen voor ons in te nemen, schieten we andere Afghanen dood. In de ogen van de dorpelingen zijn we dus niets beter dan de Taliban. 

Lang genoeg heb ik in Afghanistan vertoefd om te weten waar het om draait en het draait altijd om de vraag wie de baas is. Voor het oog zullen ze onze vrienden worden en onze goede gaven zullen ze met graagte aanvaarden maar uiteindelijk zijn de Taliban belangrijker. Als wij vertrokken zijn, wonen er nog steeds Taliban in het land en je hoeft je nauwelijks af te vragen met wie de Afghaanse boeren dus het meeste rekening houden.

`Wij gaan die mensen helpen` zoals de Nazi´s ons kwamen helpen op weg naar een prachtige Germaanse heilstaat. Het gaat er niet om wat het ideaal is maar in welke mate je er in gelooft. Wie denkt dat zijn eigen toekomstbeelden het heil van de hele mensheid zullen inhouden, stapt als een pantserwagen op rupsbanden heen over verschillen in godsdienst, traditie, familieverband, vijandschappen en goede betrekkingen, afhankelijkheden en persoonlijke belangen.

Nu weet ik wel dat christenen nog wel eens de gedachte hebben dat hun Heiland het geluk voor de hele wereld betekent. Misschien is dat waar en misschien hebben ze gelijk. Ze zullen niet gelijk krijgen.  Nu weet ik wel dat onze atheìsten denken dat hun materialistische wereldbeeld voor de hele menseheid het grootste geluk zal brengen. Misschien is dat waar en misschien hebben ze gelijk maar ze zullen niet gelijk krijgen.

De conclusie kan alleen maar zijn dat onze van gereformeerden huize zijnde premier en vice-premiers op grond van naieveteit zich laten leiden tot de verkondiging van leugens. Dat wij ooit de Afghanen voor ons kunnen innemen en kunnen helpen is het grootste massabedrog van de laatste vijftig jaar. Alleen de wat simplistische militairen in Afghanistan geloven er hopelijk nog in. Helaas zijn ook zij bedrogen door regeerders die waarden en normen prediken.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

 

www.forum.funx.nl

www.frontpage.fok.nl

www.oruzgan.web-log.nl

www.forum.politics.be

 

 

http://www.